คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ทำไม?
วันที่2ของการเปิดเรียน
พอยย์ลงรถแล้วก้าวเท้าเดินอย่างช้าๆ ผ่านประตูหน้าโรงเรียน... ศาลา....สนามฟุตบอล
อ่ะ!!!สนามฟุตบอล “ตุ๊บ”
เสียงลูกฟุตบอลประทะกับศีรษะของพอยย์อย่างจัง “โอ๊ย!!!”เสียงอุทานครั้งสุดท้ายก่อนที่จะสลบ ล้มตึงไป
เจ้าของลูกฟุตบอลวิ่งมาอย่างรวดเร็ว นั่นก้อไม่ใช่ใครอื่นใด ปอนนั่นเอง
“เอ้ย...พอยย์ เธอเป็นไรป่ะ เอ้ย...ไอ้แบงค์ ไอ้หมอก ไอ้กร มาช่วยข้าหน่อยสิว่ะ”((เหตุที่ไม่เรียกเจมส์เพราะ...หลับอยู่...กร๊ากๆๆๆ))
ทั้ง3คนวิ่งมาอย่างรวดเร็ว
“ซวยแล้วไหมล่ะ”กรบ่น
“โดนคนอื่นก้อไม่โดน ดันมาโดนยัยนี่”หมอกเสริม
แบงค์ทำหน้าคุ่นคิดว่ายัยคนที่นอนอยู่นี่มีไรเกี่ยวกะเพื่อนใหม่ของเค้า
“ข้าว่าพายัยพอยย์ไปห้องพยาบาลก่อนเถอะ อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย”
ปอนพูดพร้อมกับอุ้มพอยย์ขึ้นมาในอ้อมแขนแล้วพาไปห้องพยาบาล
ปอนรู้ดีว่าพอยย์ร่างกายเป็นยังไง เค้าพอจารู้ เค้าเป็นเพื่อนพอยย์ตั้งแต่ม.1 เค้าเคยสนิทกับเธอมาก ถึงขนาดเหมือนคู่รัก ซึ่งมีบางอย่างตัดสายสัมพันธ์ระหว่างเค้าและเธอลงอย่างไม่สามารถจะเป็นแบบเดิมได้ เค้ามองหน้าพอยย์ ที่หลับตาพริ้ม “เธอยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ”เค้าคิดในใจ
ทุกครั้งที่เค้าเห็นเธอ เค้าพยายามบอกกับตัวเองว่าเค้าเกลียดเธอ แต่เค้าก้อเกลียดไม่ลง อาจเป็นเพราะรักเธอมากล่ะมั้ง.....
ในห้องพยาบาล
.... ปอนยังคงนั่งอยู่ที่เดิมบรรยากาศทำให้เค้าคิดถึงวันนั้น วันที่พอยย์ป่วยหนัก เมื่อม.3เทอมแรก เค้านั่งอยู่ในที่ๆเดิม ในวันนั้นพอยย์ฟื้นขึ้นมา ยิ้มให้เค้าอย่างร่าเริง “คงไม่มีรอยยิ้มแบบตอนนั้นให้เราเห็นอีกแล้ว” เค้าบ่นพึมพำ กับตัวเอง ในความคิดของเค้าตอนนี้ “ทำไมต้องแบบนี้ด้วยนะ”เค้าคิดในใจ พร้อมปล่อยมือพอยย์วางลงข้างๆตัวของเธอ เค้าเดินออกมาข้างนอก
“แบงค์ ... นายช่วยเข้าไปเฝ้ายัยนั่นให้ข้าหน่อยสิ” ปอนบอกแบงค์พร้อมกับยิ้ม ทั้งที่แววตาเศร้าหมอง
“เออ...ได้สิ แล้วนายจะไปไหนอ่ะ”แบงค์รับปากพร้อมถามแบบต้องการคำตอบ
“.................” ไม่มีคำตอบตอบกลับมา
“เอ๋...แปลกคน”แบงค์พึมพำ
ปอนต้องการให้แบงค์ไปเฝ้า พอยย์เพราะจะให้พอยย์เข้าใจว่า แบงค์เป็นคนพาเธอมาที่ห้องพยาบาล และอยู่เฝ้าเธอจนเธอฟื้น
“โอ๊ย...ปวดหัวจัง” เสียงร้องของอีกฝ่ายที่อยู่บนเตียงทำให้ตกใจได้
“อ้าวนี่...เธอตื่นแล้วสิ งั้นเราก็ไปได้แล้วสิ บาย” แบงค์พูดพร้อมกับกำลังจะเดินออกจากห้อง
“หยุดเดี๋ยวนี้” เธอสั่ง แต่แบงค์หยุดเดินไม่
“เราบอกให้หยุดไง...ตาบ้า...ทำเราเจ็บแล้วยังจาหนีอีก หยุดเดี๋ยวนี้นะ” เธอออกคำสั่งหนักแน่น
แบงค์หันหน้ากลับ เดินกลับมาทีเตียง “เธอต้องการอะไร แก้ว แหวะ เงิน ทอง หรือว่า...ตัวฉัน”แบงค์พูดพร้อมทำหน้าทำตาทะเล้น
“ตาบ้าเอ้ย...หยุดพูดจาหมาๆอย่างนี้นะ” พอยย์เริ่มโมโห
“ใครว่าเพื่อนชั้น...หมา” ปอนเดินเข้ามา พร้อง กร หมอกและเจมส์ ((งดนอนชั่วคราว))
“อ๋อ...ที่แท้ ก็พวก...((เซ็นเซอร์))นี่เอง” เธอเย้ยยัน
“นั่น...ถ้าเธอไม่พอใจชั้นก้อด่าชั้นคนเดียวไม่ต้องรวมไปถึงเพื่อนชั้น”ปอนพูดน้ำเสียงโกด “ทำไม...พ่อหนุ่มผู้เสียสละ ใจบุญ แหวะ”เธอแหยะในคำพูดของตัวเอง
“เธอ หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ปอนพูดด้วยอารมณ์โกดสุดๆๆๆ
“ถ้าเธอไม่หยุดพูด ชั้นจะ.....เอ่ออ...จะ”เค้าพูดพร้อมคิดหาคำมาเติม
“ว่าไงล่ะ จะทำไร ชั้น กลัวจาแย่ แหวะ” “ชั้นก็จาทำกับเธอเหมือนครั้งก่อนไง”
คำพูดนี้ทำให้คนฟังถึงกับอึ้งไปชั่วขนาด ทั้งกร หมอกและ เจมส์ก็อึ้ง ไม่คิดว่าปอนจะพูดแบบนี้ออกมา
“นี่....นาย....ชั้นจาไม่ให้อภัยนายเด็ดขาด ทุกอย่างที่นายทำกับชั้น ชั้นจาไม่มีวันลืม ฉันเกลียดนาย คนทรยศ ตอนนั้นชั้นรักนาย รักมาก แต่ต่อไปนี้ นายจะไม่มีวันได้รับความรักจากชั้นอีกแล้ว” เธอพูดด้วยน้ำเสียง เคียดแค้นคนฟังยิ่งนัก
“เอ่อ...ฉัน....เอ่อ” ปอนอึกอัก...ไม่รู้จาพูดอะไรอีก ในหัวของเค้ามืดไปหมด 8ด้าน เค้าไม่คิดว่าเค้าจาได้คำตอบกลับมาเช่นนี้
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว...คำพูดของนายชั้นไม่อยากฟัง” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ก่อนที่จาหันหน้าไปทางแบงค์ “นี่นาย ชั้นขอบใจที่ช่วยชั้น ชั้นรู้ว่าใครเป็นคนเตะบอลนั่นมาโดนชั้น จะพามาห้องพยาบาลซักหน่อยก็อย่าหวัง คนอย่างนั้น...”เธอพูดพร้อมหันหน้ามาทางปอน ตอนนี้แววตาของเค้า เศ้ราหมองอย่างเห็นได้ชัด ถึงจะเป็นเด็กแค่ป.1ก้อดูรู้ว่าเค้ากำลังจะร้องไห้
“เอ่อ..คือ”แบงค์กำลังจะพูด “หยุดนายไม่ต้องพูดอะไรทั้งสิ้นเราเข้าใจทุกอย่างแล้ว”เธอพูดเป็นครั้งสุดท้าย พร้อมกัยเดินออกจากห้องไป
“โธ่โว๊ย ตูกำลังจาพูดว่า คนที่พายัยนั่นมาก็คือคนที่ยัยนั่นด่าฉอดๆนั่นหล่ะ” แบงค์บ่นกับตัวเอง
ก่อนที่จาหันหน้ามาทางปอน “เป็นไงบ้างหว่ะ”แบงค์ซึ่งพอจะเดาเหตุการณ์ที่เค้าไม่รู้ได้แล้วว่าหุการณ์เมื่อตอนม.3 มันเกิดอะไรขึ้น
ปอนยังคงไม่พูดอะไร เพื่อนของเค้าถึงกับอึ้งกิมกี่ เมื่อเห็นน้ำใสๆไหลลงมาจากตาเค้า
“ปอน................” กรเอ่ย
“...........................” ไม่มีเสียงตอบรับ
“เดี๋ยวยัยนั่นก็จะรู้เองว่าทำไม นายถึงต้องทำแบบนี้”หมอกปลอบ แต่เค้าก็ยังคงนั่งร้องไห้ไม่อายใคร
“ข้าอยากอยู่ในโลกนี้นานๆหว่ะ ข้ารักพอยย์ แต่ไม่นานข้าก็ต้องไป”ปอนพูดแบบสะเทือนใจ
“แบงค์ข้ามีอะไร ขอแกได้ป่ะว่ะ”......ปอนพูดเสียงเรียบ แบงค์พยักหน้า
“................................” ((นี่เป็นความลับ2คนนี้ คนเขียนก็ไม่รู้ค่ะ))
แบงค์พยักหน้าอีกครั้ง.........
แบงค์มองหน้าปอนแล้วคิดอะไรบางอย่าง........
โรงเรียนเปิดมาได้2อาทิตย์แล้ววันนี้เป็นวันแห่งความรัก
วันนั้นแบงค์เดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมสาวๆหลายคน ต่างแย่งจะให้ดอกไม้เค้า((ขนาดนั้น))
แต่แล้วทุกคนต้องหยุดกับเสียงๆนึง
“หยุดเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงเด็ดขาดแบบนี้จะเป็นใครไม่ได้นอกจาก สาวห้าวแห่ง PC. นั่นเอง
“อย่ามายุ่ยกับนายคนนี้นะ นายคนนี้เป็นของชั้นห้ามใครยุ่ง” เสียงนั่นประกาศกร้าว
ทำให้เด็กสาวทั้งหลายค่อยๆเดินจากไป
“เอามานี่ ....” หญิงสาวพูดพร้อมแย่งดอกไม้และของในมือของแบงค์
“นี่ น้องค่ะมานี่สิ” เธอร้องเรียกเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนึง แม้จุดที่ชุดนักเรียนจะบอกว่าเธออยู่ม.1ก็ตาม แต่ใบหน้าอ่อนเยาว์ จึงทำให้เหมือนเด็กประถม((ซะงั้น))
“ช่วยเอาของพวกนี้ไปส่งคืน พี่ๆที่เอามาให้พี่ๆนี้ได้ไหมค่ะ” เธอพูดอย่างอ่อนหวาน ใบหน้ายิ้มแย้ม แต่คำสั่งช่างยากเย็นเหลือเกินเหลือเกิน
“นี่เธอมันจะไม่เกินไปหรอ ใครจะตามเอาไปคืนได้....คนตั้งเยอะแยะ”แบงค์พูด ถึงแม้ว่าเด็กม.4อย่างเค้ายังคิดว่าทำไม่ได้เลย
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูทำได้ เดี๋ยวหนูเอาไปคืนให้นะค่ะ”เด็กผู้หญิงตอบอย่างสุภาพ
พอยย์ยิ้มให้เด็กคนนั้นอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มแบบนี้แบงค์เคยเห็นเป็นครั้งแรก ,เธอน่ารักมาก,แบงค์พึมพำกับตัวเอง
“ อืม แล้วนาย ชื่อแบงค์ใช่ไหม .... ตามชั้นมานี่”เธอเดินนำหน้าออกไปพร้อมทิ้งของที่หนุ่มๆให้ตอนเดินเข้าโรงเรียนลงขยะ
“เธอทิ้งทำไม...นั่นเค้าให้เธอนะ” แบงค์ถามด้วยความงง ในสิ่งที่เธอทำ
“ฉันจะไม่รับของใครทั้งสิ้น ถ้าไม่ใช่ของนาย”พอยย์พูด พร้อมกับยิ้มให้แบงค์
.............................................................................................................................................................
อีกฟากนึงของตึก
ปอนจ้องมองไปที่แบงค์กับพอยย์ เค้ายิ้มทั้งน้ำตา ตอนนี้เค้ารู้ดีว่าเค้าอยู่ในสภาพยังไง
“ปอน......”เสียงใสๆเรียกเค้า เค้าหันไปตามเสียง
“มีไรหรอกั้ง.....” เค้าพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆพร้อมกับยิ้มให้
“นายยังรักพอยย์ใช่ป่ะ” กั้งถามด้วยความอยากรู้
“................................” ปอนไม่ตอบได้แต่ยิ้ม...แต่กั้งก็พอจะเดาออกว่ามันแปลว่าไร
ปอนเอาของชิ้นนึงออกมาจากกระเป๋า
“นี่กั้ง เราฝากไปให้พอยย์ หน่อยสิ” ปอนพูดพร้อมกับยื่นของชิ้นนึงให้กั้ง
“มัน อยู่ในถุงสีชมพู เป็นกล่องดนตรีที่สวยมาก”กั้งคิดในใจ
กล่องดนตรีสีชมพู ข้างบนเป็นรูปเด็กชายกับเด็กหญิง นั่งอ่านหนังสือด้วยกัน ใบหน้าที่ดูจิ้มลิ้ม ทำให้เด็กทั้งสองน่ารักมาก เด็กผู้หญิงผมยาวผูกโบสีชมพูอยู่ในชุดเสื้อและกระโปรงสีชมพู ร้องเท้าสีชมพูนั้นช่างเข้ากันดีแท้ เด็กผู้ชายอยู่ในชุดแขนยาวสีม่วงแถบเหลือง กางเกงสีเดียวกับเสื้อรองเท้าผ้าใบสีน้ำเงิน นั่งอยู่บนม้านั่งรูปหัวใจ ดูสองคนนี้ช่างมีความสุขจริงๆ
“ช่วยเอาไปให้พอยย์ด้วย แต่ไม่ต้องบอกว่าเราให้นะ”เค้าพูดเสียงเรียบ
กั้งรู้ดี ถ้าเกิดบอกว่าปอนให้ละก็ กล่องดนตรีนี้ไม่มีชิ้นดีแน่
“ได้......” เธอพูดเสียงเรียบก่อนจะเดินจากไปอย่างช้าๆ
“เดี๋ยว-----.....” เด็กสาวหันกลับมาอีกครั้ง
“เธอคิดจะเอาไปให้พอยย์ยังไง........?” ปอนถามอย่างต้องการคำตอบ
“เอ่อ...ก็........”/ “เอ๋...แอบมาให้ของขวัญวันแห่งความรักกันที่นี่เอง.....”
เสียงใสๆที่ปอนฟังครั้งแรกก็รู้ว่าใคร....พอยย์นั่นเอง
“เนี้ย...นายจะหลอกเพื่อนชั้นอีกหรือไง” พอยย์เริ่มยิงคำถาม
“ไม่ใช่นะพอยย์ ปอนเค้าไม่ได้ให้กั้ง แต่ของขวัญนี่เป็นของ...เอ่อ...ของแบงค์น๊ะ เค้าฝากปอนมาให้เธอ เค้ากลัวเธอไม่รับ ก็เลยฝากชั้นต่อ”
“โกหก...เมื่อกี้เราเพิ่งเจอแบงค์...เค้าไม่เห็นพูดไรเลย ....เธอกำลังโกหกชั้น” พอยย์พูดด้วยอารมณ์ที่จับผิดเพื่อนตัวเองได้....
“เอาของนั่นมานี่....ส่งมาให้ชั้นเดี๋ยวนี้นะ”
“ในเมื่อมันเป็นของชั้น ชั้นก็มีสิทธิ์จะทำไรก็ได้งั้นก็ดี”
เธอพูดพร้อมขว้าง ของ สิ่งนั้นออกไป ทั้งที่เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร
พล้าง...*-* ทันทีที่ของสิ่งนั้นตกถึงพื้น ปอนได้แต่อ้าปากค้าง
เค้าไม่คิดเลยว่าพอยย์จะกล้าทำขนาดนี้ กล่องดนตรี ที่เธอเคยบอกกับเค้าว่าอยากได้
ตอนนี้มันแตกสลายพร้อมกับใจของเค้าแล้ว
ชิ้นส่วนบางส่วนหลุดออกมาจากถุง เธอหยิบถุงขึ้นมา เพื่อดูสิ่งที่อยู่ข้างใน
“เอ๋....”เธออุทานออกมา “ทำไมมันเหมือนกันจัง”
แบงค์ปลีกตัวมาจากพอยย์ เดินคิดมาเรื่อยๆว่าจะทำไงต่อไป
ความคิดเห็น