ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : รู้สึก....คิดได้ตอนนี้ก็สาย
"ถือว่าเราสองคนเป็นศัตรูกันแล้ว"
“จะทำให้ดู! กับพี่เนียร์น่ะ!!”
“แล้วจะรอดู ถ้าทำได้”
"ทำไมพี่ทำอย่างนี้ละ "
"ไม่นายแหละ ฉันวาดออกจะสวยดูสิ "
"ไม่ๆ ต้องเติมหนวดตรงนี้ ฮ่าฮ่าๆ " งั้นฉันเติมให้นายมั้ง" จูเนียร์และมารค์กำลังตกแต่งอาหารด้วยซอสสีแดง
แบม! มานี้ จูเนียร์เรียกให้ร่างเล็กที่กำลังนั้งเล่นเกมกับยูคคยอมออกมาช่วยกันถือจาน
ตอนนี้พวกเรามารวมตัวกันอยู่ที่บ้านของจูเนียร์กันในวันหยุดเพราะกิจกรรมที่ใก้ลจะถึงนี้ทำให้ต้องรีบเตรียมตัวฝึกซ้อมกันไว้ก่อน
กองทัพต้องเดินด้วยท้อง เอ้าละรีบกินข้าวชะ เดียวจะไปฝึกต่ออีก เสียงของเจบีเอ๋ยขึ้นเมือเห็นอาหารมาเสริฟเสร็จแล้ว
"โห้ ข้าวห่อไข่ ก็คิดไว้แล้วแหละ" ยูคคยอมเดินมามองอาหารตรงโต๋ะที่ถูกจัดอย่างสวยงาม พร้อมซอสมะเขือเทศเขียนเป็นรูปต่างๆ ซึ้งดูไม่ออกว่ารูปอะไร
"พูดแบบนี้หมายความว่าไงแกไม่กิน? ดีงั้นเอามา" จูเนียร์พูด
"กินครับกิน ผมยังไม่ว่าไรเลยน้าา พี่อ่ะร้อนตัว" ยูคคยอมรีบตักไข่เข้าปากทันทีเพราะเห็นจูเนียร์ทำท่าจะดึงจานคืนไปอีกครั้ง
"รูปนี้ใครวาดเนี้ย ห่วยบม ฮ่าๆๆ" แจ็คสันชี้ไปยังซอสมะเขือเทศที่วาดเป็นรูปทรงแปลกๆ และหันไปหัวเราะให้กับคนที่นั้งข้างๆ
"รู้อยู่แล้วยังจะถาม" มารค์พูดใส่แจ็คสัน
"เพราะรู้น่ะสิ ถึงพูดฮ่าๆๆ"
"และนั้นอะไรอ่ะ เจปัง? เหมาะกับแกดียองแจฮ่าๆๆหน้ากลมๆ"
"อย่างน้อยของฉันก็ยังดูออกว่ารูปอะไร ละน้า"ยองแจเอ๋ย "เออ! ก็เพราะคนวาดมันห่วยไง" สุดท้ายก็วนย้อนไปใส่มารค์อีกเช่นเคย มาร์คทำได้เพียงแค่ส่งสายตาให้เท่านั้น ก่อนจะหันกลับไปกินเงียบๆตามปกติ
"กินๆ"เจบีพูดสวนขึ้น
ทุกคนเฮฮ่ากันอย่างสนุกสนาน เพราะนานๆทีจะได้มาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา แต่เว้นแค่แบมๆเท่านั้นที่ดูไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ ถึงแจ็คสันและเจบีจะวนมากวนรึคอยแกล้งบ้างครั้งคราวก็ตาม
(อธิบายนิดนึง)
[ตอนนี้พวกแบมๆมารวมตัวกันอยู่ที่บ้านของจูเนียร์เพื่อเตรียมตัวเข้าร่วมแข่งกิจกรรมรับน้องของชมรมวงดนตรีที่ใก้ลจะถึงนี้
ที่ว่ารับน้องนี้ก็ไม่เชิงเพราะจะเป็นการปิดเทอมนั้นเอง จึงมีกิจกรรมรุ่นพี่รุ่นน้องในช่วงนี้เกิดขึ้นก่อนจะปิดเทอม
เพื่อไม่ให้รุ่นน้องและรุ่นพี่ต้องห่างเหินรึทำตัวลำเส้นจนเกินไป ด้วยที่ว่าพึงผ่านการสอบและส่งรายงานต่างๆมากมายอาจะทำให้นักเรียนเครียดจนเกินไป พวกอาจารย์ไม่อยากจะให้ลืมหน้าที่ของแต่ละคนด้วยเพราะจากนี้จะมีกิจกรรมรุ่นพี่รุ่นน้องจัดขึ้นอีก เลยทำการจัดกิจกรรมค้ลายๆการเลี้ยงส่งก่อนจะปิดเทอมที่จะไมไ่ด้เจอกันนั้นแหละ :) โรงเรียนJYP เรียนไม่ค่อยเครียดเน้นกิจกรรม ถึงคราวสอบนี้ตัวใครตัวมัน เพราะจะมาเครียดลงที่ช่วงสอบหมดเลยน่ะสิ ]
"แบมๆนายไม่สบายรึเปล่า? วันนี้ดูท่าทางนายไม่ค่อยร่าเริ่ง" เสียงหนึ่งที่เอ๋ยทวงขึ้นหลังที่ทุกคนพากันกินอาหารและซ้อมดนตรีกันเสร็จแล้วของช่วงบ่ายวันนี้
"นิดหน่อยสงสัยนอนไม่พอละมั้ง " แบมๆหันไปพูดกับยองแจ แต่ก็ไม่วายโดนจูเนียร์ก้มหน้าเข้ามาชิดเพื่อทำการวัตไข้ แบมๆสะดุ้งแต่พอเห็นว่าใครเป็นคนทำเลยนั้งนิ่งๆ
"อื้มมม ตัวก็ไม่ค่อยร้อนเท่าไหร่ เพื่อความชัวร์ฉันจะเอายามาให้ กินดักไว้ชะ แล้วไปนอนพักเอาแรงก่อน"
"ไม่เป็นไรหรอกพี่เนียร์ แค่นี้เอง " แบมๆทำท่าจะพูดขัด "บาบีคิว?"
"งั้นเดียวผมไปนอนพักเลยแล้วกัน" อ่าไหนๆก็จะได้กินบาบีคิวละ จะไปขัดศรัทธาพี่เขาทำไมละเนอะ(?)
"ห่วงแต่กินเนอะแบมบี๊ หน้าถึงออกเอาออกเอา ดูคอสิ " แจ็คสันเดินมาล็อคคอแบมๆทันที เมือเห็นว่าน้องเขาทำปากเบะใส่ "ฮ่าเฮียผมล้อเล่น โอ้ยย พี่แจ็ค โอ้ยๆ"
"เนื้อหมดนะผักก็หมด ใครจะออกไปซื้อด้วยบ้าง " เจบีเดินออกจากครัวมาถามคนที่นั้งอยู่ในห้องนั้งเล่น
"ดี!ฉันจะไปซื้อกับแกล้มด้วย"แจ็คสันรีบถลาไปหาเจบีทันที
"ผม! ผมไปด้วยจะไปเลือกขนม" ยูคคยอมกับยองแจลุกขึ้นทันที หลังจากที่จูเนียร์เอายากับน้ำมาให้แบมๆกินเสร็จก็ไล่ให้แบมๆรีบขึ้นไปนอน
"งั้นแปลว่ามาร์คแล้วก็นายกับแบมๆอยู่เฝ้าบ้านนะ จะฝากซื้ออะไรไหม?" เจบีหันมาถามเพื่อความมั่นใจ
"โห้วว เร็วๆหน่อยน้องแจ็คหิวแล้วเนี้ย "
"น้องยูคก็หิว ไม่ต้องลำลากันนานก็ได้เพ่ไปแปบเดียว"
"คนเข้มงวดก็งี้แหละน้า ชักช้ากว่าใครเพือน" เสียงวี้ดว้ายของสามตัวดังมาจากหน้าบ้านคาดว่าจะพากันหิวกันแล้วจริงๆ
"เดียวเถอะพวกแก ฉันได้ยินนะ ใครว่าฉันแก่!? "
หลังจากที่พวกนั้นไปก็เงียบขึ้นมาทันใด แบมๆที่จะขึ้นไปนอนพัก ก็หันมาถามจูเนียร์ว่าเห็นพี่มาร์คไหม
"บนห้องคงจะอาบน้ำไม่ก็นอนเล่นอยู่มั้ง? ไม่เป็นไรห้องพี่มีสองเตียง เพราะเมือก่อนเจบีชอบมาค้างด้วยบ่อยๆเลยมีเตียงเพิ่มน่ะ" จูเนียร์พูดอธิบายให้ฟังและดันหลังให้แบมๆรีบขึ้นไปชั้นสอง
"งั้นผมไปนอนห้องอื่นก็ได้"
"อะไรกันคนกันเอง ห้องอื่นฉันยังไม่ทำความสะอาดเลยไปเลยไม่ต้องอ้างอะไรแล้วนะ เดียวฉันจะไปจัดจานก่อน เสร็จเมื่อไรจะขึ้นไปตรวจ! ห้ามเล่นมือถือละนอนไปเลย เข้าใจไหม?"
"เข้าใจแล้วครับๆ ถ้าพี่เนียร์พูดถึงขนาดนี้"
แบมๆหัวเราะให้กับท่าทางที่ดูทำตัวเหมือนตัวเองเป็นแม่ แล้วแบมๆเป็นลูกคนเล็ก ทั้งที่โตขนาดนี้แล้วแท้ๆแต่ก็ยังเป็นห่วงจนเกินไปตลอด
"แบมขอโทษนะพี่เนียร์.." จูเนียร์ทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจว่าแบมหมายถึงอะไร ทำไมต้องขอโทษ แต่แบมๆทำแค่สายหัวแล้วยิ้มก่อนจะรีบขึ้นบันไดไป
บอกไมไ่ด้หรอก เรื่องที่เอาตัวพี่จูเนียร์มาเป็นพนัน อ่า เขาไม่เคยคิดจะทำอย่างที่พูดนั้นหรอกแต่เพราะมันเป็นอารมณ์ชั่ววูบ พอรู้ตัวอีกที จะกลับไปแก้ไขก็ไมไ่ด้แล้ว แบมเข้าใจของความหมายว่าพูดไม่คิดขึ้นมาทันทีก็โดนเตือนอยู่หลายครั้ง แต่ครั้งนี้มันแย่ที่สุดเลย
แล้วละ พี่มาร์ค แบมๆยืนกังวลอยู่หน้าประตู คิดแล้วก็กลุ้ม!! พูดออกไปได้ยังไงจะเอากับพี่เนียร์ในคืนวันเกิด!! พูดไปได้ยังไงไอ้แบมเอ้ย! ขึงหัวตัวเองเล่นเพราะรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำไปและก็ไม่สามารถย้อนกลับคืนมาอย่างเด็ดขาด
แถมขึ้นเมิงกับกุด้วย! ตั้งตัวเป็นศัตรูกับพี่มาร์คคนนั้นด้วยอีก! โอ้ยยย แบมเอ้ยยย
ทั้งเสียหน้าทั้งเสียใจ แต่เรื่องมันเกิดแล้วมันก็ช่วยอะไรไมไ่ด้
ถอนหายใจ พลางจับลูกบิดค้างไว้สักแปบ ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องและมองสำรวจหาอีกคน สายตาของคนที่นั้งอยู่ตรงเตียงในห้องก็หันมามองเช่นเดียวกัน
"แบมมานอนพักน่ะ "
"...." เมือเห็นว่าร่างโปร่งที่อยู่บนเตียงไมไ่ด้สนใจการเข้ามาของเขา เขาเลยตัดสินใจเดินไปลงนอนที่เตียงอีกตัวข้างๆเงียบๆ นี้มันแย่มาก แย่กว่าเมือครั้งก่อนเยอะเลย เราสองคนแทบไม่พูดคุยกันด้วยซ้ำ
เมือไรพี่เนียร์จะขึ้นมา แบมๆร้สึกอึดอัดมากเมืออยู่ในห้องนี้กับอีกคน ทั้งที่พึงผ่านเรื่องเมือวานมาเองแท้ๆ
"ไม่เห็นต้องตีหน้าซือก็ได้นิ เมือวานยังขึ้นกุอยู่เลย ลืมไปแล้วรึไง?" เสียงเอ๋ยขึ้นจากคนที่นั้งเตียงข้างๆแต่เขาพูดไปพลางยิ้ม สายตาก็เอาแต่จ้องมือถือที่กำลังเล่นอยู่ในมือ
"....." เงียบไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมากจากร่างเล็กที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่ม ตอนนี้เขากำลังจุก กับคำพูดของคนข้างๆเตียง เถียงไมไ่ด้เพราะมันก็พูดแทงใจเสียเหลือเกิน
สัมผัสได้ถึงแรงยุบข้างๆเตียง และเชื่อว่าคนข้างๆกำลังนั้งอยู่ข้างๆตัวของเขา
"อย่ามาแกล้งหลับ" เสียงกระซิบข้างๆหู ทำให้แบมๆทนสัมผัสจากลมร้อนที่ถูกเป่าโดนหูไม่ไหวจึงดึงผ้าห่มสีขาวมาคลุมทั้งตัวเพื่อหนีจากการก่อกวนของคนข้างๆ ก่อนจะเอ๋ยคำพูดที่ทำให้คนกวนยอมถอยกลับไปที่เดิมแต่โดยดี
"หุบปากชะ" เค้นเสียงจากลำคอให้ต่ำลงกว่าปกติ เขาพูดมันอีกแล้ว เขาทำตัวเองอีกแล้ว
"หึ ให้ได้อย่างนี้สิต่อหน้าฉันไม่ต้องมาทำตัวใสซือ มุขนี้น่ะไว้ใช้อ่อยคนอื่นก็พอ" คำประโยคทิ้งท้ายก่อนจะกลับไปนั้งเล่นที่เตียงเดิมของตัวเอง โดยไม่สนใจชักนิดเดียวว่าคนใต้ผ้าห่มจะทำหน้าตายังไง หรือจะรู้สึกโมโหไหม
'ฮะ ฮ่าฮ่าๆ' นี้คือสิ่งที่อยู่ในหัวคนใต้ผ้าห่มตอนนี้ เขาหัวเราะ ไมไ่ด้หัวเราะให้คนข้างๆแต่หัวเราะให้กับการกระทำของตัวเอง มันคงย้อนกลับไปเป็นเหมือนเดิมไมไ่ด้แล้วจริงๆ
เขาเจ็บปวดทุกคำพูดแต่ทั้งหมดนั้นเขาเป็นคนทำตัวเองทั้งนั้น ละครนี้จะดำเนินต่อไป
'บทตัวร้ายคือตัวเขาเอง'
พอมาถึงตรงนี้แล้วรู้สึกหดหู่ ._. ) รู้สึกเหมือนกันไหมค่ะ ?
-w-'แล้วแบมจะทำไงต่อไปละทีนี้---
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น