GOT7 :รู้สึก...:MARKBAM

ลำดับตอนที่ #2 : รู้สึก....ไม่น่าเลย

ฉันไมไ่ด้เกลียดนาย ฉันแค่ไม่ชอบนาย

ไม่เข้าใจ ไม่เห็นเข้าใจเลย

แต่ไมไ่ด้คิดไปเอง .. ผมไม่ได้คิดไปเอง! อ่า!อะไรเนี้ย!?? สับสน? โมโห? หงุดหงิด? นั้นคือสิ่งที่เขาคิดระหว่างที่ก้าวขาฉับๆตรงไปยังห้องชมรมอย่างรวดเร็วโดยไม่รู้ตัวว่าตัวเองรีบไปห้องชมรมทำไม แต่ระหว่างนั้นกำลังมีคนเดินสวนทางมาทำให้เขาไม่รู้สึกตัว

ผลัก!? ตุบโครม !

“เห้ย! แบมๆ!?” “ยูคคยอม!?”

ทั้งๆที่แบมๆเป็นคนเดินดิ่งไปชนเองแท้ๆ แต่ฝ่ายที่ล้มกลับมีแค่เขาคนเดียว ส่วนยูคนั้นแค่เซ่เล็กน้อย

“โทษๆนายเจ็บรึเปล่า”

“นายน่าจะถามตัวเอง”

“ฮ่าฮ่าๆก็จริง”

“ไหวเปล่า ทำไมนายรีบจังเนี้ย ตาดูแดงๆนะ? โอ๋ะเอกสาร จะเอาไปส่งพี่เจบีสินะ พอดีเลยจะได้มีเพือน”

“โน โน เสียใจด้วยแต่ฉันน่ะส่งคนแรกเลย และอันนี้น่ะของ หว่า!ขาด!!?“ เพือนตัวดีรีบเข้ามาส่องดู คงจะเป็นตอนที่ล้มแล้วแบมแบมๆหลงนั้งทับกระดาษแล้วดึงออกมาเมือกี้แน่ๆ

“แหวกกลางด้วยอ่ะ ทำไง?”

“ ฮื้อออ ช่วยไม่ได้ ฉันจะไปหาเทปมาติดมัน”

“ทำไมไม่เอาแผ่นใหม่ไปให้เขากรอกใหม่อีกรอบเลยละ ส่งกระดาษขาดๆมีรอยติดเทปมันดูทุเรศอ่ะ” พูดไปพร้อมหยิบกระดาษแบบแหย๋งๆ

ไม่มีทาง ร่างเล็กคิดยังไงก็ไม่ไปอีกแน่นอน หลังจากที่โดนพูดแบบนั้นใส่ ให้ตายยังไงฉันก็จะไม่ไป!

เขานึกว่าเขาเกลียดคนอื่นได้คนเดียวงั้นเหรอ ! ถึงจะไม่เคยคิดจะเกลียดเลยก็ตามที แต่ตอนนี้ แบมๆแต่งตั้งให้มาร์คต้วนเข้าบัญชีดำของเขาไว้แล้วเรียบร้อย ถึงจะไม่รู้เหตุผลที่โดนไม่ชอบ แต่เขาก็ไม่ยอมเป็นคนโดนถูกกระทำเมินใส่แบบนี้คนเดียวแน่นอน

" น้อยๆหน่อยเพือน ขาดแค่นี้เอง “ ครึ่งฝามือ อื้ม...ก็ไม่มากไม่น้อยแหละ ..เนอะ ยิ้มให้กันก่อนจะขอความเห็นจากยูคคยอม

“^^’ ไม่ ”

“...”

แต่หลังจากนั้นเราก็ต่างรีบไปหาอะไรมาติดแล้วส่งไปให้พี่เจบีพร้อมกัน และโดนสวดยับทั้งผมและยูค ไม่น่าเลย ทั้งๆที่ส่งก่อนแต่ก็ยังโดนเทศอีก ชีวิตหน่อชีวิตแบมๆเฮ้ย..

เพราะเจบีเป็นคนเรียบร้อยเจ้าระเบียบ สุดท้ายแล้วหลังเลิกเรียนเขาจึงต้องเอาเอกสารแผ่นใหม่ไปให้มาร์คต้วนเขียนอีกครั้ง ทั้งที่หาทางจะไม่ไปเจออีกแล้วแท้ๆ นี้สินะที่เรียกว่าเกลียดอะไรได้อย่างนั้น แต่มันคงจะเหมือนกรรมติดตัวมากกว่า(?)

เห็นพี่เจบีบอกว่า มาร์คกับจูเนียร์น่าจะอยู่ที่ห้องปี3 เพราะทำเวรยังไม่เสร็จ เจบีเลยขอตัวก่อน

แต่น่าสงสารพี่เจบีเนอะ เวลาเลิกเรียนแล้วแท้ๆยังต้องมาตรวจเอกสารในห้องชมรมและรอเอาเอกสารไปส่งคืนให้อาจารย์อีก เป็นประธานชมรมนี้ก็ลำบาก

เพียงไม่นานขาผอมก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องปี3ของสายJYP แล้ว ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูแง่มออกช้าๆ

“ขอโทษครั-....” และเขาก็ต้องสะงักอีกครั้ง เพราะสิ่งที่เขาเหลือบไปเห็น

รอยยิ้มหวานที่แสนคุ้นเคยพร้อมมือเรียวที่นั้งกดมือถือยิกๆ และด้วยที่ห่างไม่ไกลกันนัก แบมๆเห็นภาพนั้นทั้งหมด

มาร์คกดอัดวิดิโอ ชายที่นอนฟุบอยู่ตรงโต๋ะอาจารย์ จากกล้องมือถือ และจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจาก จูเนียร์ ที่ช่วงนี้มาร์คต้วนรู้สึกจะไปยืนเกาะติดแถวรอบๆตัวจินยองบ่อยๆกว่าเมื่อก่อน

แปล๊บ

จู่ๆ แบมๆก็รู้สึกเหมือนใจหายไปวูบหนึ่ง อาจจะเป็นเพราะภาพชายตรงหน้า

คือคนที่เปลียนไปจนถึงขั้นเย็นชาใส่เขา กลับนั้งอมยิ้มแบ้นอย่างมีความสุข

และสายตาที่เขานั้งมองจากเก้าอี้อีกตัว สายตาที่มีให้กับจูเนียร์ทำให้แบมๆรู้สึกแปลกๆ

มาร์คยังไม่รู้สึกตัวว่ามีคนแอบมองพวกเขาอยู่จากซอกประตู

เก็บมือถือเขากระเป๋า ก่อนจะทำท่าจะก้มลงไปหาจินยอง แต่ต้องสะงักเมือสายตาเหลือบไปเห็นเงาเล็กๆตรงประตู

สายตาสองคู่สบกันได้เพียงไม่ถึงนาที ร่างเล็กก็เหมือนพึงรู้สึกตัวก่อนที่จะหันหลังวิ่งหนี แต่โดนมือขาวฉุดรั้งไว้ก่อน

“มานี้” เสียงเข้มกดต่ำเอยขึ้นทันที เขาไม่หันมามองร่างเล็กชักนิดเขาไม่อยากรู้ด้วยซ้ำว่าแบมๆเห็นเหตุการณ์เมือกีจะรู้สึกยังไง เขาไม่รอช้าที่จะลากแบมๆให้ตามเขาไปยังห้องๆหนึ่ง ที่อยู่ไม่ห่างจากห้องที่จูเนียร์อยู่นัก

ล็อคประตูพร้อมยืนบังประตูก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง คนตรงหน้าช้าๆ

“ฉันไม่ให้นายออกไปจนกว่าจะตกลงกันได้”

เอาแล้วชิ..