ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : รู้สึก....ไม่เหมือนเดิม
"พี เดียวนี้ผมรู้สึกว่าพี่มาร์คเปลียนไป" นั้นเป็นคำพูดที่เอ๋ยออกมาจากปากแบม และด้วยที่ว่าผมทนไม่ไหว อยากจะปรึกษาใครชักคนมานานแล้ว และคนนั้นก็คือแจ็คสัน
"ตรงไหนว่ะ ก็ยังต๋องๆเหมือนเดิมนิ"
"ต๋องๆนั้นมันพี่แจ็ค มากกว่ามั้ง"
"อ้าวว พูดแบบนีก็สวยเด่แบมแบมม" ถกเถียงเรื่องไร้สาระกันเรื้อยเปือยตามปกติ เพราะอยู่กันแค่สองคนในห้องดนตรี ผมจึงกล้าเอาเรื่องที่กังวลช่วงนี้มาปรึกษา เพราะพี่แจ็คเขาก็สนิทกับพี่มาร์คมากที่สุดในวง (หมายถึงชมรมวงดนตรีน่ะ)
ถ้าเป็นเมือก่อน ผมคงจะกล้าพูดได้เต็มปากว่าผมก็สนิทกับพี่มาร์คมากที่สุดเหมือนกัน ..
แต่เพราะมันไม่ใช่แบบนั้นแล้วไง นี้แหละคือเรื่องที่ผมอยากจะมาปรึกษา
"แล้วแกทำไมคิดอย่างนั้้นว่าไอ้มาร์คคึเปลียนไป ฉันก็ว่าปกติดีนิออกจะเฮฮ่ามากกว่าแต่ก่อนเข้าชมรมด้วยซ้ำ" นั้นแหละผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน
"มันเฉพาะพี่นิ" แจ็คสันเห็นแบมพูดด้วยเสียอ่อยๆเลย หันมาตั้งใจฟังอย่างจริงจัง
"ถ้าเป็นเมือก่อน ผมก็คิดอย่างนั้นแต่ตอนนี้ไม่ใช่โดยเฉพาะช่วงนี้ พี่มารค์เขาไม่ค่อยเข้ามาเล่นกับแบมเหมือนเมือก่อน พอผมเข้าพี่เขาก็เหมือนผลักไล่ผมออก แบมเลยไม่กล้าเข้าไปเล่นสนิทเหมือนเมือก่อน ช่วงนี้ก็เห็นพี่เขาร่าเริงมากกว่าแต่ก่อนอย่างที่พี่แจ็คว่านั้นแหละ แต่ไม่ใช่สำหรับผม ถ้าให้เทียบกับเมื่อก่อน ความสนิทเรามันลดลง ผมเลยเริ่มกังวลว่า พี่เขาอาจจะ...เกลียดผมรึเปล่า ?"
"ฮ่าฮ่าาๆๆๆ!" แจ็คสันหัวเราะดังลั่นหลังแบมๆพูดจบ พอเห็นสีหน้าของอีกคนว่า โถ่วว นี้ผมจริงจังอยู่นะ แจ็คสันจึงรีบปรับสีหน้านิ่งอย่างจริงจังก่อนจะ พูดปลอบแบมๆว่า..
"เอ็งน่ะคิดมาก"
"ห้ะ"
"ฉันน่ะหมายถึงแกน่ะคิดมากแบม มารค์มันก็เหมือนเดิมแหละ แค่มันอาจจะดูไม่ค่อยเข้ามาเล่นหยอกกับแก มากกว่าเมือก่อน ไม่ได้เอามาสรุปว่ามันเกลียดนายนี้? เอ้าน่าาา ไม่ต้องซีเรียลลล เห้ย! ซีเรียด"
"........"
"ไม่รับมุกกันอีก เอออน่า เดียวไม่นานมันก็กลับมาเป็นปกติแหละ"
"ทำไมพี่ถึงรู้"
"เดา"
........
"พี่!"
"ฮ่าาๆๆๆ เอาน่า เครียดไปก็เท่านั้น ถ้าคิดว่ามันเปลียนไปจริงแล้วไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมไม่ไปถามมันตรงๆเลยละ จะมามัวกังวลให้เสียเวลาทำไหม"
"เพราะเป็นพี่ถึงพูดได้ ผมน่ะไม่กล้าหรอก ไม่ใช่เมือก่อนชะหน่อย"
"เอาอีกแหละ นู๋แบมหน้าด้านเจ้าทนของเฮียแจ็คคนนี้หายไปไหนนน"
Oh My Ghost !?ทำไมถึงกลายเป็นเด็กขี้ขลาด ใจไม่ถึงขนาดนี้ ทั้งที่ออกจะหน้าด้านแท้ๆ"
"พูดแบบนี้เอามีดมาเสียบผมเถอะ! เห้ยย ล้อเล่น พี่แจ็ค อย่า ฮ๊าาฮ่าาๆๆๆๆ พี่แจ็คโอ้ยย นั้นไม้กวาดนะ นี้พี่เล่นไม้กวาดเลยเหรอ? บอกว่าอย่าาา"
"'เสียงดังอะไร" "ดังไปถึงข้างนอกเลยนะ เล่นกันเงียบกันหน่อยเด็กๆ"
เสียงที่คุ้นหูดังขึ้น ทำให้ต้องหันไปมองผู้มาใหม่ พี่เจบี กับพี่จูเนียร์ พี่เจบีเป็นประธานนักเรียนและประธานชมรมดนตรี ที่พวกเราอยู่ตอนนี้ ส่วนพี่จูเนียร์ก็เป็นรองประธานคอยช่วยเหลือกันและกัน เพราะรู้จักกันมาตั้งแต่มัธยม ตอนนี้พวกเขาก็ปี2แล้ว
"ไอ้นู่แบมมันกวนฉันอ่ะ เจบี๊"
"หรอ ไม่ใช่ว่าแกน่ะแกล้งน้องหรอกหรอ"
"อยู่แล้ว" "ยอมรับง่ายๆเลยนะ - -"
"การโกหกมันเป็นบาปนะรู้ป่ะ แจ็คสันสาธยายให้เจบีฟังอย่างละเอียด (ทั้งๆที่มันไร้สาระและดูเหมือนข้ออ้างมากกว่า)
จูเนียร์หันมามองแบมก่อนจะ หยิบใบลายชื่อขึ้นมาเช็คชื่อ คนเข้าชมรม ไปเรื้อยๆ ก่อนที่เจบีจะทำท่าทางเหมือนหาอะไรชักอย่าง
"หาอะไร" จูเนียร์ถามเจบี
"เอกสาร ฉันบอกแล้วแท้ๆว่าหลังชมรมให้เอาเอกสารที่ให้ไปกรอกมาส่งที่โต๋ะเนี้ย ฉันต้องส่งคืนอาจารย์แกแล้ว เฮ้อ ให้ตายสิเด็กพวกนั้น" เจบีกุมหัวทำท่าหงุดหงิด
"อ่อ ไอ้มาร์คมันอยู่ห้องสมุดเห็นว่าโดนอาจารย์ใช้ให้จัดหนังสือนี้แหละ ดีที่ฉันหนีออกมาก่อนฮ่าฮ่าๆ "
"ดี งั้นแกเอาไปให้มันหน่อยแล้วกันแจ็คสัน" จูเนียร์สั่ง
"โนๆ ไอยังไม่ว่าง เห็นไหม?ทำไรอยู่ ขัดเครื่อง ขัดเครื่องเชียวนะ นานๆทีแจ็คสันจะทำเชียวนะ ให้ไอ้แบมไปดิ มันว๊างว่างจะตาย"
"เอ้า พี่แจ็ค! "
แล้วไหงถึงโยนขี้มาให้กันละเนี้ยยย! อุสายืนฟังเงียบๆแล้วนะ
"เอ่อ ดีงั้นแบมไปแล้วกัน ไม่ต้องไปทำท่าจะไปหยิบเครื่องมาขัดเหมือนไอ้แจ็กสันเลยนะ ปล่อยให้มันตอแหลคนเดียวไป แบมอย่าไปเลียนแบบ มันไม่ดี"
เจบีพูดไป เหลือบมองส่งสายตาจิกให้แจ็กสัน แต่มีรึจะสะทกสท้านชายคนนั้น นั้งยิ้มแบ้นรับสายตาจิกอย่างอารมณ์ดี ด้วยซ้ำ!
"....ครับ" ผมยืนรับเอกสารมาจากพี่เจบีอย่างโดยดี พร้อมเบ้ปากลงนิดหน่อย ก็คนมันไม่อยากไปอ่ะ!
"แบม!" รีบเก็บสีหน้าทันทีก่อนจะรีบขอตัวไปส่งเอกสาร เพราะถ้ายังอยู่ต่อต้องโดนจูเนียร์สวดยับเรื่องทำหน้าทำตาแบบนั้นแน่ๆเลย เดียวหูช้าเหมือนครั้งก่อน ผมไม่อยากโดนหรอกนะ
ห้องสมุด ห้องสมุด
ขาผอมๆก้าวเดินขึ้นบันไดก่อนจะเลี้ยวหยุดอยู่ตรงหน้าประตูที่มีป้ายกำกับว่าห้องสมุด ติดเอาไว้ เพราะแบมๆก็พึงเป็นเด็กปี.1 ถึงจะนานแล้วแต่ก็ยังจำทิศทางไม่ค่อยจะได้
เอาไงดี พึงพูดเรื่องนั้นกับพี่แจ็คไป พอจะต้องเจอหน้าพี่มาร์คแล้วรุสึกไม่ค่อยอยากจะสู้หน้าเท่าไหร่แฮะ ...ร่างน้อยคิด
แต่มองอีกมุมก็ถือว่าดีเหมือนกัน จะได้มีเรื่องคุยกับพี่มาร์คด้วย อาจจะสนิทขึ้นมาเหมือนเมือก่อนชักนิดนึงก็ได้? พอคิดได้อย่างนั้นก็ไม่รอช้าที่จะเปิด ประตูเข้าไปทันที
"ขออนุญาติค้าบบบ พี่มาค์ อยู่ไหม โอ่ะ"
เปิดประตูไปได้ไม่นานร่างเล็กก็สะงัก เมื่อเห็นร่างโปร่งที่ตามหา นอนนิ่งอยู่ในกองหนังสือ น่าจะเหนือยจริงๆ
เดินย่องเข้าไปนั้งกอดเขามองคนที่หลับโดยเอาหนังสือเล่มหนึ่งมาปิดหน้าไว้ ที่จริงโซฟาในห้องสมุดก็มีทำไมไม่นอนหรือว่าเหนื่อย พอนึกได้ก็ทอดสายตามองไปรอบๆห้อง
นี้พี่เขาตั้งใจจัดจริงๆป่ะเนี้ย กองหนังสือยังรกอยู่เลย บางชั้นก็จัดแบบซุ้ยๆ บางเล่มก็เหมือนปาใส่พื้นยังไงอย่างนั้น (เอ้ะ รึปาใส่พี่แจ็คสันตอนแอบหนีออกมา) .. นึกภาพออกเลยแฮะ..
“ นี้พี่มาร์คตื่นๆ มานอนตรงนี้เดียวก็เป็นหวัด ถ้าพี่ไม่รีบตื่นอาจารย์มาเห็นจะโดนเทศยาวนะ" ........... ไร้สัญญาณตอบรับ ... พี่เขาไม่ใช่คนตื่นยากนี้นารอบนี้ทำไมปลุกยากจังว่ะ
“มาร์ค!!” เรียกห้วนๆเลยครับ ไม่ยอมตื่นดีนัก “อือ....’’ มีแค่เสียงครางดังตอบแต่ก็เงียบไปอีกรอบ โอ้ยย ถึงจะดูน่ารักดีก็เถอะ
“..จูเนียร์?” หื้อ ผมหันควบไปทันที เพราะโดนแรงจากการดึงโดยมือของคนที่นอนอยู่ตรงพื้น
“พี่มารค์--!" เขาดึงผมลงไปนอนซบลงไหล่ช่วงลำคอขาวๆของเขา ไม่สิ จะเรียกว่าดึงก็ไม่ค่อยถูก เพราะเขายื่นมือมาคลองคอผมก่อนจะใส่แรงดึงลงไปมากกว่า! เดียวนี้เขาทำไรเนี้ย!?
“จูเนียร์ อื้ม..."เขาเอ๋ยชื่อจูเนียร์ออกมาก่อนจะเพิ่มแรงบีบเรื้อยๆ นี้เขาจะรัดผมให้ตายเลยรึไง!
"พี่มารค์ พี่มารค์ เจ็บ ผมเจ็บ !" มือน้อยตีรัวๆใส่พื้นกระเบื้องเสียงดัง เลยทำให้คนที่ระเมอเริ่มรู้สึกตัวก่อนจะค่อยๆคลายแขนออก
“แบมแบม?” เรามองหน้ากันชักพัก ก่อนมาร์คจะทำท่างัวเงี้ย และลุกขึ้นมานั้งมองผมนิ่งเหมือน เมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“นายมีอะไร” อาจจะเพราะเขาพึงตื่นสีหน้าของเขาเลยดูบูดๆ แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกกลัวนิดหน่อย
“ประธานเขาบอกให้มาเอาเอกสารที่ให้ส่งวันนี้”
“เจบีน่ะเหรอ อื้ม... งั้นรอแปบฉันยังไม่กรอกเลย” มารค์ลุกขึ้นพลางขยี้หัวช้าๆก่อนจะเอาปากกาด้ามสีฟ้าที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงสีดำออกพร้อมกระดาษแผ่นนึ่ง วางไว้บนโต๋ะห้องสมุดก่อนจะนั้งลงและเริ่มเขียนลงไปอย่างตั้งใจ
ตอนนี้ผมทำได้แค่นั้งมองจากข้างล่างขึ้นไปข้างบนที่เราสองคนอยู่ห่างกันไม่ไกลนัก เวลาอย่างนี้ผมควรทำอะไรดีละ ? ทั้งๆที่มีเรื่องจะพูดด้วยเยอะแยะแต่พอ เห็นสีหน้าที่พึงตื่นนั้นแล้ว ผมก็ไม่ค่อยกล้าจะพูดสิ่งที่คิดออกมา ไม่สิผมกลัวเขาจะตอบ คำสั้นๆ อย่าง อื้ม หื้ม? ทำไม อ้อ เหรอ ยิ้ม แค่นั้นจบ
อ๊ากกก ทำไมผมถึงเริ่มรู้สึกอึดอัดเนี้ย ‘ ถ้านายอยากรู้ทำไมไม่ไปถามมันตรงๆเลยละ จะมามัวกังวลให้เสียเวลาทำไหม' จู่ๆคำพูดของแจ็คสันก็ผุดขึ้นมาในหัว
..เหลือบมอง... เริ่มนั้งจัดหนังสือที่กองอยู่ใก้ลเท้า ...ซักพักก็นั้งนิ่ง ..เก็บหนังสือเข้าชั้น
ก่อนจะเหลือบมามองร่างที่อยู่ตรงโต๋ะอีกครั้ง และเริ่มลงมือไปนั้งจัดหนังสือใหม่อีกรอบ
ฮ๊า! นี้เรากำลังทำไรอยู่เนี้ย!!
“นายเป็นอะไรรึเปล่า” เสียงของคนที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ดังขึ้นด้วยความเป็นหว่ง (คิดว่านะ) แต่พอหันไปมองเท่านั้นแหละครับ นี้เขาพูดถามโดยไมไ่ด้หันมามองผมเลยด้วยซ้ำ นั้งจดเอกสารอย่างใจจดใจจ่อ ..เอิ้ม
“เอ่อ.. เปล่า”
“ แน่ใจ?” คราวนี้เขากันมาสบตาก่อนจะถามผม ซึ้งนั้นทำให้ผมเผลอยิ้มออกมา “ฮ่ะ” เขามองผมสักพัก ก่อนจะวางปากกาลง “นาย นายคิดว่าจินยองเป็นคนยังไง?”
“จินยอง? พี่จูเนียร์น่ะหรอ” เขาพยักหน้างึกๆ
“เอ่อ..สำหรับผม เขาก็เป็นพี่ที่ดี” “แค่นั้น?” อ่า.. เขามาถามผมในเวลาแบบนี้ทำให้คิดไม่ค่อยออก “พี่จูเนียร์ดูแลผมดีเหมือนแม่อีกคน ทำให้ผมไม่ต้องกังวลเวลามาเรียนอยู่ที่เกาหลีคนเดียว พี่เขาทั้งสั่งสอนหลายๆอย่างทั้งดุ ส่วนพี่เจบีก็เหมือนกันแต่ไม่มากเท่าไหร่ถ้าให้เทียบ พี่เจบีเหมือนพ่อส่วนพี่จูเนียร์เหมือนแม่ และพี่แจ็คสั-- “ฉันอยากรู้แค่จินยอง”
...
“ ฉันแค่อยากรู้ อะนี้ฝากส่งให้ด้วยละกัน และขอบใจ ที่ช่วยจัดให้ครึ่งหนึ่ง ที่เหลือฉันจะทำต่อเอง นายไปได้แล้วละ อ่าแล้วฝากบอกคนในวงด้วยว่าวันนี้ฉันไม่เข้าไป”
แบมๆพยักหน้าก่อนจะหยิบเอกสารมายืนถือแต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะขยับออกจากห้องไป
"มีอะไรอีกงั้นเหรอ" คราวนี้แบมๆไม่ยอมตอบแต่ยืนถือเอกสานนิ่ง ทำให้คนถามรู้สึกเริ่มไม่พอใจนิดหน่อย
"งั้นเอามานี้ ฉันจะไปส่งเอง" ก่อนที่มือเรียวจะยื่นไปหยิบเอกสาร ร่างเล็กก็รีบปัดมือแล้วเอาเอกสารไปซ่อนข้างหลัง นั้นเลยทำให้ร่างโปร่งรู้สึกแปลกใจ
"ทนไม่ไหวแล้วนะ" มาร์คต้วนยื่นมองเด็กตรงหน้านิ่ง ก่อนอีกดวงตาหนึ่งจะเงยหน้าขึ้นมาสบกัน
แบมๆเม้มปากแน่นก่อนจะฝืนเอ๋ยคำพูดที่ค้างคาใจนั้นออกมา "พี่มาร์คเกลียดผมงั้นหรอ?"
" เมือก่อนเราสนิทกันมากไม่เหมือนตอนนี้ มันเปลียนไปกะทันหัน ผมไม่รู้ด้วยซ้ำทำไมพี่ถึงทำแบบนี้? พี่ปฎิบัติกับคนในวงอีกอย่างแล้วปฎิบัติกับผมอีกอย่าง ทำไม? ทำไมพี่ทำแบบบนั้น? พี่ปฎิบัติกับผมไม่หมือนเดิม!?"
"ทั้งหมดนั้น ก็อาจจะเป็นเพราะนาย แบมแบม"
เป็นอีกครั้งที่มาร์คแสดงสีหน้าเรียบนิ่งใส่ เหมือนตอนที่เขาพึงรู้ว่าแบมๆไม่ใช่จูเนียร์
..ไม่ได้คิดไปเอง
"อ้อ แล้วฉันก็ไมไ่ด้เกลียดนาย " สิ้นคำมาร์คก็เดินผ่านร่างเล็กไปโดยไม่สนที่จะเอาเอกสาร
"ฉันแค่ไม่ชอบ" คำทิ้งท้ายนั้นถึงบางเบา แต่เขาก็ได้ยิน ได้ยินมันอย่างชัดเจน
ฉันไมไ่ด้เกลียดนาย ฉันแค่ไม่ชอบนาย
สิ่งที่ผมอยากรู้ สองประโยคนี้ มันต่างกันตรงไหน?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น