ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : EP00 : รหัส101
LITTLE #STRONG
EP.00 : รหัส101
ผมอีแดฮวี ตอนนี้เป็นเด็กปีหนึ่งเข้าใหม่คณะนิเทศศาสตร์ สาขาการแสดง
เพื่อนรวมรุ่นก็มีเป็นร้อยคน ตอนนี้ผมนั่งอยู่หลังสุดของแถวสุดท้าย เด็กปีหนึ่งคณะนิเทศทุกคนต้องมานั่งกลางสนามที่มีโดมขนาดใหญ่บังแดดไว้ เพื่อรอที่จะได้เจอกับรุ่นพี่ปีสอง และวันนี้เป็นวันรับน้องวันแรกด้วย
ผมชะเง้อหน้ามองหน้าแถวจนคอยาว เพราะเริ่มมีรุ่นพี่ปีสองเดินเข้ามาแล้ว ขนาดตัวผมก็เตี้ยประหนึ่งพังพอนดันเสล่อมานั่งหลังสุด นี่มันเลยไม่ต่างงจากพังพอนที่กำลังมุดดินออกมาดูแสงตะวัน
ผมรี่ตาโฟกัสรุ่นพี่หน้าแถวอย่างดี หน้าตาทุกคนดูเป็นมิตรและใจดีอย่างที่ผมคิด แน่นอนรุ่นพี่นิเทศต้องน่ารักเฟรนลี่ ขี้เล่น เอาใจเก่งแน่นอนใช่มั้ย ผมอยากได้รุ่นพี่ที่เป็นมิตรไม่ดุด่าว่าผมแรงๆ ผมเป็นพวกเซนซิทีฟ และไม่ชอบการเป็นจุดเด่นด้วย
"สวัสดีครับ พี่ชื่อเซอุนนะครับน้องๆ" พี่คนนี้หน้าตาดูง่วงๆนะ เหมือนคนนอนไม่พอ แถมยังแขวนกีต้าร์ไว้กับตัวอีก ไม่รู้เลยว่าจะไปร้องตามอีเว้นท์ไหนต่อพอพูดจบ
"พี่เป็นฝ่ายสันทนาการนะครับ เวลาร่วมกิจกรรมรับน้อง น้องๆต้องเชื่อฟังพี่นะครับ" พี่เซอุนพูดเสียงเนือยๆใส่ไมค์ แต่ผมนี่สิจะหลับถ้าเกิดพี่เขายังพูดด้วยโทนเสียงเบา ราวกับใช้แรงหมดไปเกือบครึ่งชีวิต
เออแต่ก็ดีกว่ามาแหกปากด่าล่ะว้ะเนอะ
ผมพยายามเบิกตากว้างๆ ไม่เอาไม่หลับ แล้วหันไปมองเพื่อนร่วมชะตากับผมอีกสามชีวิต ที่เป็นเด็กแถวหลังสุดเหมือนกัน
คนแรก - ไอ้ฮยอนบิน หนุ่มตี๋ขาวหน้าตาโดดเด่น แต่เรื่องจริงคือมีดีแค่สูง เรื่องเรียนติดลบ เรื่องเงินติดลบ เรื่องกีฬาติดลบและลบมาก ที่คบมันเพราะเป็นคนจิตใจดี
คนที่สองถัดจากไอ้บิน - ไอ้ควานลินหรือเรียกสั้นๆคือหลินก็ได้ หนุ่มไตหวันมีความเท่ห์อยู่ในตัวสูง พูดน้อยบางทีก็พูดไม่รู้เรื่อง คงคอนเซ็ปคนหล่อเขาไม่พูดไรมาก ที่คบเป็นเพื่อนเพราะหล่อมากแค่นั้นแหละจบ
ส่วนคนสุดท้าย - ไอ้แซม นี่ก็หนุ่มลูกครึ่งเม็กซิกัน-เกาหลี หนุ่มหล่อผิวแทนดั้งโด่ง มีความกะตือรือร้นเป็นอย่างมาก เป็นคนเปิดเผย ชอบเล่นกีฬาทุกประเภท โปรไฟล์ดีหมดจนอดหมั่นไส้ไม่ได้ ที่คบเพราะพูดมากน่ารำคาญแก้เหงาได้ดี แม้บางทีผมจะไม่ได้ฟังที่มันพูดเลยก็ตาม
พวกเราสี่คนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยม สนิทกันรู้นิสัยกันเป็นอย่างดี แต่สิ่งที่ผมไม่ชอบพวกมันทั้งสามตัวมากๆ เลยก็คือ
พวกแม่งสูงกว่าผมทุกคน!!!!!
ผมเลยกลายเป็นหลุมดำเล็กๆเวลาเดินข้างพวกมัน การใช้ชีวิตช่วงมัธยมก็จะลำบากหน่อยๆ นักเรียนห้องอื่นจำผมไม่ค่อยได้ เพราะเวลาเดินไปไหนพวกแม่งบังผมมิดตลอด เวลาเรียนพวกแม่งก็เสือกนั่งหน้าผม ทำให้มองไม่เห็นกระดานเป็นเหตุทำให้ผมโง่มาถึงทุกวันนี้ เวลาเดินก็ต้องเดินเร็วกว่าพวกมันสองสเต็ปไม่งั้นไม่ทันพวกแม่ง ขึ้นรถเมลล์ทีก็ไม่เคยจับราวถึง ทั้งๆที่พวกแม่งหัวเกือบติดกับเพดานรถเมลล์
เลยเกิดการอิจฉาขึ้นในใจตลอดเวลา เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมเสพติดการดื่มนม
"ต่อไปพี่จะแนะนำรุ่นพี่อีกกลุ่มหนึ่ง ที่จะมาดูเรื่องระเบียบและคุมน้อง สอนน้องตอนบูมนะครับ" ผมได้ยินแบบนั้นจากตอนแรกๆที่ง่วงกลับหายไปเลย อ่าวนึกว่าพี่เซอุนจะเป็นคนจัดการทุกอย่าง ยังมีรุ่นพี่กลุ่มอื่นอีกหรอ ผมเริ่มมองซ้ายมองขวาหารุ่นพี่อีกกลุ่มนึงที่จะมาแนะนำตัว
"โอ้ไม่นะ" ผมหลุดปากออกมาทันที เมื่อเห็นชายร่างยักษ์ พร้อมกับบริวารอีกสี่ห้าคนที่เดินมายืนข้างหน้า ด้วยท่าเอามือไขว้หลังเหมือนอย่างในหนังที่เคยเห็นมานักต่อนัก ใบหน้าดุของรุ่นพี่ที่ยืนเรียงกันเป็นหน้ากระดาน บ่งบอกได้ดีว่าอนาคตกูจะเจอกับความชิบหายอย่างไรบ้าง
ไม่หรอกมั้ง.....พี่เขาคงคีพลุคอ่ะ คีพลุคความจริงหน้าโหดอาจจะใจดีก็เป็นได้....
"เงียบดิวะ!!!!!!!!!!!!!" รุ่นพี่หน้าโหด เสียงดุ หุ่นเหมือนหมี บรรยายกาศรอบตัวพี่แกที่พร้อมบวกทุกหนึ่งวินาทีแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว จนผมที่นั่งหลังสุดยังเสียวสันหลัง
กูว่าไม่คีพลุคล้ะ....แม่งของจริง
"มึงกูว่าพี่คนนี้แม่งของจริงว่ะ ไม่ต้องพูดไรมาก หน้าแม่งโหดชิบหาย" เป็นไอ้ฮยอนบินที่กระซิบกระซาบกับผม และการที่จะคุยกันให้เนียนที่สุด คือการคุยกันแต่มองตรงไปข้างหน้าห้ามสบตากับอีกฝ่าย อย่าให้ใครรู้ว่ามึงคุยกัน มึงอาจจะคุยกับตัวเอง แต่ดันเป็นเรื่องเดียวกับคนข้างๆก็ได้ บังเอิ๊ญบังเอิญงี้
"เออดิวะ นี่ขนาดกูนั่งหลังสุด แม่งตะโกนทีกูยังสะดุ้งตูดลอยเลย" ผมพูดตอบกับไอ้ฮยอนบินเบาๆ ผมพยายามทำตัวปกติที่สุด ถ้าเกิดไอ้พี่หน้าโหดตรงกลางนั่นเห็น ผมกับไอ้ฮยอนบินคุยกันมีหวังได้ฝังดินทั้งคู่
"ผมชื่อคังดงโฮ เป็นพี่ว้ากและจะคอยคุมระเบียบพวกคุณด้วย บอกไว้ก่อนผมเป็นคนพูดจาเพราะๆไม่เป็น อย่าหวังคำพูดโลกสวยจากผม แม้ผมจะด่าพวกคุณพวกคุณมีสิทธิ๋ที่จะฟังเท่านั้น เพราถือว่าคำพูดรุ่นพี่ถือเป็นคำขาด ใครไม่พอใจก็ลุกออกไป"
แหมจะมีใครกล้าลุก ดูก็รู้ถ้าใครลุกมึงต้องโดนแบล็กลิสแน่นอน
"เฮ้ยไอ้แซม" ผมหันไปมองทางด้านข้าง เมื่อไอ้ฮยอนบินหลุดชื่อไอ้แซมออกมา ผมเบิกตากว้างเมื่อไอ้แซมลุกขึ้นจากแถวด้วยใบหน้านิ่ง
โอ้โห้เพื่อนผมแม่งเจ๋งขนาดนี้เลยหรอวะ ตกใจแปปที่มันกล้าลุก
"คุณไม่พอใจอะไรรหัส002" รุ่นพี่หน้าโหดที่ชื่อคังดงโฮตะโกนถามไอ้แซม อ่อใช่ป้ายชื่อสีดำที่แขวนคอเราอยู่นั้นจะมีเพียงแค่รหัสประจำตัว ไม่ได้เขียนชื่อเล่นไว้เพราะอะไรก็ไม่รู้ ตอนแจกมันก็มาแบบนี้เลย แต่อย่างเพิ่งสนมันเลย สนไอ้แซมก่อนดีกว่า
เด็กคนอื่นในแถวต่างหันมาจ้องที่ไอ้แซมหมดเลย ส่วนเพื่อนผมน่ะหรอมันไม่เห็นมีทีท่าว่าจะกลัวเลย
"ไม่ได้ไม่พอใจอะไรครับ" ไอ้แซมพูดเสียงเรียบแบบชิวๆ ผมเลยเริ่มงงกับมันแล้วนะ
"แล้วคุณลุกขึ้นทำไม!!!" รุ่นพี่ดงโฮยังคงตะโกนถาม เออไอ้นี่ก็เสียงดังจริงอิมหาลัยข้างๆนี่ได้ยินหมดละ
"ผมแค่จะขอไปเข้าห้องน้ำครับ!!!"
พอทุกคนได้ยินแบบนั้นก็อดกลั้นขำไม่ได้ แต่ผมนี่สิอายจนแทบจะมุดดิน ก็รู้ว่ามันเป็นคนเปิดเผยแต่ไม่คิดว่าจะเปิดเผยขนาดนี้ มึงไม่ต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้ก็ได้มั้ยอ่ะ มึงขอพี่คนอื่นที่ยืนล้อมรอบเราอยู่ก็ได้มั้ยกลัดกลุ้ม
"เลิกขำ แล้วคุณจะไปไหนก็ไป แล้วรีบกลับมา!!!!!!"
หลังจากไอ้แซมเดินออกไป บรรยากาศก็เข้าสู่การมาคุอีกรอบ นี่กูอึดอัดจนหายใจไม่ออกแล้ว นั่งแถวหลังยังเครียดขนาดนี้ กูนั่งหน้านี่ไม่หัวใจวายตายเลยหรอ ทุกคนต่างเงียบกริบเมื่อพี่ดงโฮเริ่มไล่เดิน สำรวจทีละคนแต่ดีหน่อยที่พี่เขาไม่เดินมาถึงแถวหลัง ผมเลยไม่ต้องเกร็งมาก
"รหัส101ลุกขึ้น"
ผมชะเง้อหน้ามองใหญ่เลย อยากเห็นไอ้คนรหัส101 เพื่อนๆแถวหน้าก็พากันหันซ้ายหันขวาหากันใหญ่ แต่ก็ไม่เห็นมีใครลุกขึ้นเลย ผมเลยหันไปสะกิดไอ้ฮยอนบินแทน
"ไอ้ฮยอนบินคนไหนวะรหัส101" ผมถามขณะที่ตายังคงไล่หาคนๆนั้นอยู่
"ก็มึงไงไอ้เหี้ยเตี้ยเอ้ย"
"ห้ะ?" ผมได้ยินคำตอบจากไอ้บินเลยหันขวับมามองหน้ามัน มันก็พยักหน้าน้อยๆแปลว่าผมได้ยินถูกแล้ว บอกตรงๆหน้าผมเริ่มชา อาการทุกอย่างเริ่มเกร็ง ผมค่อยๆก้มหน้าไปดูรหัสที่ป้ายชื่อตัวเอง
101
ตัวเลขสีขาวบนป้ายห้อยคอสีดำเด่นสง่าอยู่ต่อหน้าผม ตอนนี้ในหัวผมประมวลผลอะไรไม่ได้แล้ว ผมต้องบ้าแน่ๆที่ดันลืมรหัสประจำตัวของตัวเอง
"รหัส101ผมบอกให้คุณลุกขึ้น ไม่ได้ยินหรือยังไง!!!!!!!!!!!!"
เสียงตะโกนจากด้านหน้าเรียกสติผมกลับมา จนต้องรีบกระเด้งตัวลุกขึ้น ตอนนี้แขนขาแข็งไปหมด มือทั้งสองข้างที่ก็กำปลายเสื้อไว้ด้วยความเกร็ง ยิ่งสายตานับร้อยคู่หันมามองผมด้วยแล้ว ผมยิ่งเหมือนจะเป็นลม หายใจผิดจังหวะแล้วเนี่ยกู
"ชื่ออะไร" รุ่นพี่ปีสองคังดงโฮถามผมด้วยน้ำเสียงจัดว่าหาเรื่องอยู่หน่อยๆ
"อะ...อะ...อี..ดะ...แด..."
"ตอบเร็วๆไม่เป็นหรือไงวะ!!!!!!!!!" พี่ดงโฮตะโกนใส่ผมอีกรอบ ไอ้สัดเอ้ยกูพูดไม่ออกเพราะเสียงมึงนี่แหละ
"อะ..อี แดฮวี รหัส101ครับ" ผมต้องบังคับปากให้พูดออกไปโดยไม่ติดขัด
"พูดอะไร ไม่ได้ยิน!!!!!!!!!" เมื่อพี่เขาว่ามาแบบนี้กูจะทำไรได้ นอกจจากพูดอีกรอบ
"อีแดฮวี รหัส101ครับ!!!!!" หลับตาแหกปากขนาดนี้ ถ้าบอกไม่ได้ยินมึงรีบไปเปลี่ยนหูเลยนะ
"ไปวิ่งรอบสนามสิบรอบเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!" ได้ยินแบบนั้นทำเอาไหล่ตกเลยทีเดียว ผมอ้างปากค้างในหัวก็กำลังประมวลผลเหตุการณ์เมื่อซักครู่
ห้ะอะไรวะ กูแค่บอกชื่อกูทำอะไรผิดเนี่ยอิผี.....
___________________________________
เอาแบบน้ำจิ้มไปก่อน ตอนแรกว่าจะแต่งเรื่องสั้น
แต่อดใจไม่ไหวต้องแต่งตอนยาว และไม่เคยจบเลย5555
ก็หวังมากๆว่าเรื่องนี้จะจบ555555
ฟิคลั่น ฟิคเพราะความขี้ชิป หากข้าพเจ้าอัพช้าขออภัยด้วยกราบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น