ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : EP04 : พี่กับน้อง
LITTLE #STRONG
EP.04 : พี่กับน้อง
"ขอน้ำหน่อย" ผมพูดกับไอ้แซมด้วยเสียงแหบแห้ง เมื่อตัวเองเพิ่งลงมาจากตึกคณะ เพราะโดนทำโทษให้ตะโกนลงมาข้างล่างให้พี่ดงโฮได้ยินว่า ผมขอโทษ แบบนี้ประมาณห้าสิบครั้งเห็นจะได้ เออตอนแรกก็คิดว่าจะแค่ยี่สิบครั้ง ไม่เว้ยไม่ใช่เลยพี่ดงโฮเอาแต่ตะโกนบอกไม่ได้ยินๆๆๆ กูเลยต้องพูดหลายรอบจนคอแทบแตก หน้านี่แดงยันคอ คือตั้งแต่เกิดมากูยังไม่เคยต้องมาแหกปากอะไรแบบนี้อ่ะ เพื่อไรอ่ะกลัวเส้นเสียงกูไม่ได้ทำงานหรอ
แล้วอิที่บอกไม่ได้ยินเนี่ย ทานโทษไม่ได้แคะขี้หูตั้งแต่ยี่สิบปีที่แล้วหรอหื้มมมมมมมม
"อ่ะนี่เอาไป" ไอ้แซมยื่นขวดน้ำเย็นๆมาให้ผม ตอนนี้มัน และไอ้ฮยอนบิน และก็ไอ้หลินรวมทั้งผมยืนอยู่ที่ใต้คณะนิเทศ การที่พวกมันมาหาผมได้แบบนี้แปลว่า พี่เขาปล่อยให้ไปกินข้าวแล้วสินะ เห็นไอ้บินหิ้วถุงที่ใส่ข้าวกล่องมาด้วย
"อึกๆๆๆ" ผมรีบกระดกน้ำลงคอ ถ้ารู้ว่าจะโดนให้ทำอะไรแบบนี้ กูจะเตะเสยคางให้น็อคไปเลยก็ดีโธ่..
"มึงไปทำไรอีกวะไอ้เตี้ย ตั้งแต่มาเนี่ยกูเห็นมึงโดนพี่เขาลงโทษสิบรอบได้แล้วมั้ง" ไอ้ฮยอนบินเป็นคนถาม
"นี่ไอ้บินกูยังไม่ได้ทำอะไรเลยยยย กูก็อยู่เตี้ยๆของกูสงบสุขอยู่ตลอด มีพี่แม่งนั่นแหละหาเรื่องให้กู พี่เขามาจับขากูอ่ะตอนที่ล้มเมื่อกี้ กูบอกแต่แรกแล้วว่าโอเคไม่เจ็บอะไร พี่เขาก็ยังดึงดันจะเช็ดห่าเช็คเหวอะไรก็ไม่รู้ ฉุดกระชากตีนกันอยู่แปปนึง กูสะบัดตีนสูงไปหน่อยเลยไปเสยคางพี่เขาอ่ะ" ผมเล่าให้พวกมันฟัง พวกมันก็พยักหน้าตาม
"อ๋อเขาเลยให้มึงมาแหกปากตะโกนแบบนี้อ่ะหรอ แล้วตอนที่มึงเตะเสยคางพี่เขามึงไม่ตกใจหรอวะ" นี่ก็ไอ้บินถามอีกอ่ะ ไม่รู้แม่งจะสัมภาษณ์อะไรกูนักหนา
"วินาทีแรกอ่ะตกใจ แต่พอสองวิถัดมาสะใจมากกว่า" ผมพูดแล้วขำเล็กๆ แล้วส่งน้ำไปให้ไอ้แซมถือ
"เตี้ยว่าแต่นี่ใครวะ?" ไอ้หลินพูดพร้อมกับเขยิบไปด้านข้างหนึ่งก้าว เลยปรากฎร่างผู้ชายตัวเล็กแต่ก็สูงกว่าผม หน้าหวานและกำลังยิ้มแบบเขินๆ
"จีฮุนนนนน นี่จีฮุนเพื่อนใหม่อ่ะกูชวนเขาเข้ากลุ่มเราเองงงง" ผมพูดแล้วเดินไปคล้องแขนจีฮุน ส่วนคนอื่นดูจะงงๆเพราะเพิ่งเจอกันครั้งแรก สงสัยจีฮุนจะเดินตามหลังไอ้พวกนี้มาแน่เลย
"มึงจะเอาใครเข้ากลุ่มไม่ปรึกษาพวกกูก่อนหรอวะ" คำพูดดูไม่ค่อยพอใจมาจากไอ้แซม ไอ้นี่ก็ใจแคบจริงก็รู้หรอกว่ามันอาจจะไม่ชอบ เพราะบางคนก็เป็นใช่ป้ะล่ะ
"เออน่าไอ้แซม จีฮุนเขามาคนเดียวให้เขาอยู่ด้วยแหละน่า" ผมพูดเพื่อไม่ให้จีฮุนรู้สึกไม่ดี
"เราไปอยู่กลุ่มอื่นก็ได้นะ ถ้าเพื่อนนายไม่ชอบเรา" จีฮุนหันมาพูดกับผม ผมเลยส่ายหน้ารัวๆ ผมรู้หรอกเหตุผลที่มันไม่อยากให้จีฮุนอยู่ด้วยอ่ะ
"ไม่เป็นไรหรอกจีฮุน อยู่กับพวกเรานี่แหละเดี๋ยวก็ชิน อิฝรั่งนี่มันผีเข้าผีออกแบบนี้แหละอย่าใส่ใจ" ผมพูดตอบ จีฮุนเลยพยักหน้าเบาๆ และที่ผมบอกว่ารู้เหตุผลของไอ้แซม ที่ไม่อยากให้จีฮุนอยู่ร่วมกับกลุ่มเราน่ะก็เพราะว่า
ไอ้แซมมันมีปมเว้ย
เห็นหน้าฝรั่งผิวสีแทนเข้มเห็นแล้วระทวยแบบมันอ่ะ เจ็บเพราะคนน่ารักมาเยอะมาก เท่าที่ผมจำได้แฟนมันแต่ละคนที่คบด้วยนะน่ารักโคตรๆ บางครั้งก็ดาวโรงเรียน บางทีก็เน็ตไอดอล แต่ไอ้แซมเนี่ยจริงจังกับความรักไง พอโดนบอกเลิกก็เฮิร์ทหนัก แล้วชีวิตแม่งก็ประหลาดชอบได้คบกับคนน่ารัก แล้วพอตอนเลิกอีคนน่ารักเนี่ยแหละทำมันเจ็บมาหลายครั้งหลายคราว และคนที่มันจริงจังมากที่สุดตอนคบก็คือแฟนคนล่าสุด ที่เลิกกันได้ประมาณสามเดือนได้แล้วมั้ง คนนั้นอ่ะชื่อ 'พี่ฟ้า'
พี่ฟ้า คือรุ่นพี่ผู้ชายหน้าสวยตอนเรียนมัธยม ตอนนั้นอ่ะผมกับไอ้แซมอยู่มอห้า ส่วนพี่ฟ้าอยู่มอหก ตอนแรกไอ้แซมอ่ะไปจีบพี่เขาไง แล้วพี่เขาก็เหมือนจะชอบมันด้วย ก็เลยตกลงคบกันช่วงแรกก็เห็นไปกันด้วยดีนะ พี่ฟ้าเขาก็เป็นคนตรงๆแต่ใจดีมาก ไม่ค่อยเหมือนคนก่อนๆที่คบมา แต่พอคบกันได้ประมาณสองเดือน เรื่องไม่ขาดฝันก็บังเกิดเมื่อไอ้แซมไปรู้ว่า ที่จริงพี่ฟ้าเขาแอบชอบเพื่อนสนิทในห้องที่ชื่อพี่คุปส์มานานแล้ว แต่ที่พี่เขามาคบกับมันอ่ะเพราะคิดว่าพี่คุปส์ไม่ได้ชอบตัวเอง แต่สุดท้ายพอพี่ฟ้าและพี่คุปส์เคลียร์เรื่องหัวใจกันได้ เป็นอันว่าทั้งสองคนคิดตรงกัน พี่ฟ้าเลยมาบอกเลิกไอ้แซม
แล้วยังไงล่ะ เพื่อนผมก็หมาหัวเน่าเลยไง เฮิร์ทหนักแดกเหล้าเช้าเย็น สภาพเหี้ยกว่าหมาข้างถนนซะอีก
ตั้งแต่นั้นมาไอ้แซมก็เริ่มมีพฤติกรรมต่อต้านคนน่ารัก เพราะมันไม่อยากเจ็บซ้ำๆซากๆ ดังประโยคที่ว่าคนน่ารักมักใจร้าย เนี่ยก็ไซโคมันมาตลอดว่ามึงคบกับกูเล่นๆก็ได้นะ แบบตั้งสถานะในเฟสให้เฟรนคนอื่นตื่นตกใจเล่นงี้ แต่มันก็ไม่ยอมหลงกลซักที ตัวเองก็เลยมโนว่าอ๋อนี่เราน่ารักไปสินะ แน่นอนเตี้ยๆพกพาง่ายใครๆก็อยากดูแล
อ๋อป่าวเลย มันบอกเหตุผลง่ายๆที่คนแบบกูฟังแล้วจุกคือ...แซมก็อยากได้คนที่สูงพอๆกัน
อ๋อจ่ะงั้นก็เชิญหาต่อไป คนเตี้ยแบบกูอ่ะเก็บไว้เป็นเพื่อนก็ได้ แต่ที่พูดมาทั้งหมดเนี่ยไม่ได้ชอบแม่งหรอก อยากมีโมเม้นแฟนหล่ออ่ะ คือคบเป็นเพื่อนก็ดีแต่มันก็จะฟินขึ้นอีกนีสถ้าเป็นแฟน จบเรื่องมโนเพ้อภพของผมแล้วกลับมาที่เรื่องไอ้แซมดีกว่า
สรุปคร่าวๆคือ ไอ้แซมเป็นพวกไม่ชอบขี้หน้า คนหน้าตาน่ารักไปแล้วอ่ะ คือจะเมินเฉยและไม่ยุ่งเกี่ยวเลยแล้วเนี่ยใครจีฮุนเลยนะ สุดยอดแหล่งรวมคำว่าน่ารักไว้ที่จีฮุนคนเดียว เหมือนสั่งสมคำว่าน่ารักมาตั้งแต่เกิดอ่ะ ไอ้แซมเลยไม่ค่อยถูกชะตาล่ะมั้ง แต่เดี๋ยวมันก็คงจะชินเองแหละ ไม่ชินก็ชั่งแม่งกูจะเอาจีฮุนเข้ากลุ่มอ่ะใครจะทำไม
"เออชั่งมันเหอะ หาที่แดกข้าวกัน" ไอ้หลินที่ยืนเงียบฟังอยู่นานก็พูดขึ้น หรือที่มันเงียบอาจจะแปลไม่ออกหรือยังไง เพราะไอ้นี่ก็เป็นเด็กต่างชาติ คำยากๆประโยคยาวๆมันต้องใช้เวลาประมวลผลหน่อย
หลังจากนั้นกลุ่มผมและจีฮุนที่เพิ่มมาอีกหนึ่ง ก็มานั่งแดกข้าวกล่องใต้ตึกคณะนี่แหละ เพราะถ้าไปที่อื่นคนก็คงจะเต็มอยู่ดี ไอ้ฮยอนบินบอกผมว่าพี่ๆนัดรวมกันอีกทีตอนบ่ายโมงครึ่ง แล้วพี่เขาก็ให้กระดาษเอสี่มาคนละสามแผ่นเพื่อไปล่าลายชื่อเด็กคณะอื่นมาสามร้อยชื่อ ตามที่โดนลงโทษไปเมื่อวาน และการไปล่าลายชื่อเด็กคณะอื่นก็มีจีฮุนเป็นแกนนำ พาเราไปหาเพื่อนต่างคณะ
ตึกคณะบริหารธุรกิจ
พวกเราทั้งสี่คนมายืนอยู่หน้าตึกคณะนี้ จีฮุนบอกว่านัดเพื่อนให้มาหาหน้าตึกแล้ว เพื่อนจีฮุนอยู่คณะนี้แหละ และคนก็เข้าคณะนี้เยอะมากๆ เดี๋ยวเพื่อนจีฮุนให้เพื่อนรุ่นเดียวกันเซ็นต์ชื่อในใบให้ รอแปปเดียวเพื่อนจีฮุนก็เดินมาหาหน้าตึก เพื่อนจีฮุนคนนี้แขวนป้ายชื่อว่า 'เด็กเขี้ยวอูจิน'
"ไงวะ" เด็กเขี้ยวอูจินทักจีฮุน
"กูเอาใบเซ็นต์ชื่อที่คุยกันในไลน์เมื่อกี้เอามาให้มึงอ่ะ" จากนั้นจีฮุนก็เอาแผ่นกระดาษเอสี่ ทั้งสี่ใบของพวกเราไปให้อูจิน หวังว่าอูจินคงได้รายชื่อมาให้พวกเราซักร้อยคนก็ยังดี
"คงได้พรุ่งนี้เย็นๆนะจีฮุน"
"ขอบใจมากเว้ย มีไรก็บอกนะจะได้ช่วย" เมื่อจีฮุนพูดแบบนั้นอูจินก็พยักหน้าแล้วก็เดินจากไป เป็นบทสนทนาที่สั้นและเข้าใจง่าย
ว่าแต่....ตึกคณะบริหาร ถ้าจำไม่ผิดมันอยู่ใกล้ๆกับตึกคณะมนุษย์ศาสตร์นี่น่า อาจจะบังเอิญเจอ...
"แดฮวี!!!!! แดฮวีจริงๆด้วย!!"
เสียงเรียกชื่อผมจากด้านหลัง แค่ได้ยินก็รู้แล้วว่าเสียงนี้อ่ะของใคร ได้ยินเมื่อไรหัวใจก็เต้นตุ๊บตั๊บ ผมค่อยๆหันหน้าไปทางด้านหลัง และฉีกยิ้มกว้างๆจนตาแทบปิด ให้กับเจ้าของเสียงนั้น
แบจินยอง ชื่อนี้แหละที่อยากเขียนคู่กับชื่อผมในการ์ดแต่งงานนนนนน วรั้ยยยเขิน
จินยองคือผู้ชายตัวสูงกว่าผม เขามีใบหน้าเรียวเล็กและรอยยิ้มเจ้าชาย ทุกอย่างในตัวจินยองมันเพอร์เฟ็ค จินยองคือผู้ชายหน้าตาดี แต่ไม่มีความชิบหายแบบไอ้เพื่อนหล่อสามตัวของผม จินยองดีทั้งภายนอกและภายใน สุภาพเรียบร้อย พูดจาละมุนละไม อ่อนโยนและดีต่อใจ คือบับยืนเฉยๆมันก็ฆ่ากูมากแล้วแกร์
จินยองเป็นเพื่อนในห้องสมัยมัธยมปลาย ที่ผมแอบปลื้มมานานแล้ว แต่ก็ไม่เคยบอกให้เจ้าตัวรู้หรอก เราค่อนข้างสนิทกันนะ เลยไม่อยากทำลายความสัมพันธ์ดีๆ
ป่าวหรอกความจริงกูอาจจะรับไม่ได้ถ้าหากเขาปฎิเสธกู
แต่ก็นั่นแหละเป็นเพื่อนก็ยังดีกว่าไม่เป็นอะไรเลยจริงมั้ยล่ะ แล้วผมก็ยังไม่เคยเห็นจินยองมีแฟนเป็นตัวเป็นตนซักที เพราะงั้นจินยองโสดผมก็ดีใจมากแล้ว เขายังเป็นแฟนในมโนภาพของผมต่อไป
"มาทำอะไรหน้าตึกคณะบริหารหรอ?" จินยองเอ่ยถามผม
"อ๋อ คือเรามาล่าลายชื่อเด็กคณะอื่นไปให้พี่อ่ะ" ถ้าคุยกับจินยองล่ะก็ ไอ้ห่า ไอ้สัด ไอ้เหี้ย กู-มึง เราต้องทำเป็นว่าในชีวิตไม่เคยใช้คำพวกนี้เลย
"ทำไมอ่ะ โดนทำโทษหรอ"
"อืมใช่ พี่เขาโมโหที่รุ่นเราไม่ฟังพี่เขาพูดอ่ะ เลยต้องล่าลายชื่อเด็กคณะอื่นให้ครบสามร้อยคน"
"โห้เยอะอ่ะ มาเราช่วยเซ็นให้เดี๋ยวให้เพื่อนเราช่วยเซ็นด้วย" จินยองพูดแล้วดึงกระดาษเอสี่หนึ่งแผ่นไปจากมือผม แล้วส่งให้เพื่อนที่มาด้วยเซ็นเหมือนกัน
ดูดี๊....ยังไม่ทันขอให้ช่วยเลย นี่คิดไรกะเราป่าวววววว คิดเหอะ อยากให้คิดดดดดด
"ขอบคุณนะจินยอง" ผมพูดด้วยน้ำเสียงหวานๆ และส่งสายปิ๊งๆให้จินยอง จินยองก็ยิ้มกว้างกลับมาให้
"ไม่เป็นไร อยากให้ช่วยไรก็บอกนะ" แหม..อยากจะขอยืมชื่อเขียนลงใบทะเบียนสมรสอ่ะได้เป่า
"อืมถ้าจินยองอยากให้เราช่วยอะไรก็บอกได้นะเรายินดี" ผมพูดพลางเอามือเกาหลังหูแบบว่าเขินอ่ะ ไม่ว่าเมื่อไรจินยองก็ชอบช่วยเหลือผมตลอด ตั้งแต่มัธยมแล้วล่ะเป็นคนดีมาก เทคแคร์เพื่อนในห้องทุกคน เป็นที่รักของเพื่อนในห้องและเพื่อนห้องอื่นด้วย นิสัยก็ดีร่าเริงเป็นมิตรกับทุกเพศทุกวัย มีจิตสาธารณะเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ทั้งคนและสัตว์ ตอนมอห้าก็ได้เป็นประธานนักเรียน ทำหน้าที่ได้ดีเห็นประโยชน์ส่วนรวมมากกว่าส่วนตัว บุหรี่ไม่ยุ่งมุ่งแต่เรียน รักในความยุติธรรม มีน้ำใจนักกีฬา ชื่อแบจินยองเนี่ยสรรพคุณเยอะมาก มีแต่เรื่องดีไม่มีผลข้างเคียง และเราอยากเป็นคนเดียวที่เดินข้างนาย....
พูดตรงๆเอาแบบไม่อวยเลยนะ จินยองก็ไม่ได้ดีมาก แค่ดีทุกอย่างอ่ะแค่นั้นเอง ไม่มากไม่น้อยพอดีกับใจเลย...
( ฉายภาพจินยองในหัวอีแดฮวีก็จะประมาณนี้.. )
คือเกิดมาเราก็ต้องอยากได้คนดีๆป้ะว้า แค่ผมอยากได้คนที่ดีเกินไปหน่อยเท่านั้นเอง รอบข้างผมรายล้อมไปด้วยหนุ่มหล่อมากมาย ทั้งไอ้บิน ไอ้แซม ไอ้หลิน แต่ทุกช้อยส์ที่ให้มานั้น ผมจะกาแค่ชื่อแบจินยองคนเดียว! ยังไงซะจินยองคือเดอะเบสในใจผมเสมอ
"เฮ้ยแดฮวีมือเป็นไรอ่ะ?" จินยองพูดด้วยเสียงตกใจ แล้วดึงมือข้างที่ผมเกาใบหูไปก้มดู จินยองใช้นิ้วมือลูบเบาๆ ตรงพลาสเตอร์ใสที่แปะบนแผลถลอกบริเวณฝ่ามือผมไว้
มึง....กูเหมือนจะเป็นลมอ่ะ จินยองห่วงกูด้วย
"ค..คือ ตอนเราวิ่งซ้อมบูมดันหกล้มอ่ะ ซุ่มซ่ามเนอะ" ผมพูดเสียงเบา แบบฉันคือนางเอกในละคร ที่มีอิมเมจใสซื่อ สะดุดอะไรหน่อยก็เป็นแผล พลางคิดในใจต่อว่า ตายจริงทำไมเราซุ่มซ่ามแบบนี้นะ
"โห้เจ็บแย่เลยอ่ะ ขอให้หายไวๆนะเพี้ยงงง" จินยองพูดแบบนั้นแล้วก็เป่าลมใส่มือผมเบาๆ
โอ้ยยยยมึ๊งงงง ตอนเพี้ยงเนี่ยกูอยากระเบิดตัวเองตาย แล้วฟื้นคืนชีพใหม่ตอนจินยองยิ้มให้ ตายแล้วฟื้น ตายแล้วฟื้นวนลูปอยู่แค่นี้อ่ะ
"ขะ..ขอบคุณนะจินยอง" ผมพูดแล้วชักมือกลับมา ที่จริงก็อยากให้จับต่อ แต่เราก็ต้องแสร้งว่าตัวเองขี้อาย แบบคุณแม่กำชับตั้งแต่เกิดว่าอย่าให้ผู้ชายแตะเนื้อต้องตัวเราได้ง่ายๆ
"งั้นเราไปแล้วนะ แล้วเจอกันนะแดฮวี" จากนั้นจินยองก็โบกมือลาผม แล้วเดินไปกับกลุ่มเพื่อนตัวเอง ณจุดนี้คืออยากวิ่งไปเกาะขาจินยอง แล้วบอกว่าอย่าไปเลย อย่าไป...ใจข้าเป็นของท่านอะไรประมาณนี้
"แดฮวีชอบคนเมื่อกี้หรอ" เป็นจีฮุนเองแหละที่ถามขึ้นมา ผมยังคงมองตามแผ่นหลังจินยอง ด้วยแววตาละห้อยพลางเอามือที่จินยองลูบเมื่อกี้ มาแนบแก้มซึมซับสัมผัสจากจินยองให้มากที่สุด
"ท่าทางเราแสดงออกขนาดนั้นเลยหรอ พยามเก็บอาการแล้วนะเนี่ย" ผมพูดแบบนั้น ทำให้ไอ้เพื่อนตัวสูงอีกสามตัวที่เมื่อห้านาทีที่แล้ว เป็นได้แค่ตัวประกอบฉากพระเอก(จินยอง) กับนางเอก(แดฮวี) พากันใช้มือโบกกะบาลผมและตะโกนพร้อมกันว่า
"มารยา!!"
หลังจากพักกลางวันสิ้นสุดลง พวกเราก็ต้องมารวมกันที่สนามอีกรอบ ช่วงบ่ายก็มีเล่นเกมส์กับสาขาอื่นบ้าง ฝึกร้องเพลงมาร์ชมหาลัยบ้าง มีหลายอย่างที่เด็กปีหนึ่งอย่าผมต้องเรียนรู้ พอมองดูนาฬิกาข้อมือก็บอกเวลาบ่ายสองเป๊ะ พี่ๆเลยเรียกให้ตั้งแถวแล้วนั่งกันเงียบๆ พี่เขามีบางอย่างจะพูดด้วย
"ที่ผมให้ไปล่าลายชื่อเด็กคณะอื่น พวกคุณไปล่ากันบ้างหรือยัง!!!!!!"
เออไม่ต้องบอกว่าใครเป็นคนพูดแล้วนะ เสียงดังแบบนี้มีคนเดียว
"ล่าแล้วครับ/ค่ะ!!!" พี่ดงโฮพยักหน้ากับคำตอบของทุกคน แล้วก็พูดต่อ
"วันนี้เป็นวันรับน้องวันสุดท้าย!! พวกคุณคงได้เรียนรู้อะไรเยอะขึ้น และต่อจากนี้อีกสามวัน มหาลัยก็จะเปิดเทอม เวลาอีกสามวันยังมีคณะอื่นมารับน้องอยู่ พวกคุณต้องล่ารายชื่อเด็กคณะอื่นมาให้ครบ แล้ววันแรกของการเปิดเทอม ผมจะนัดพวกคุณให้มาเจอผมตอนเย็น แล้วพวกคุณทุกคนต้องเอารายชื่อทั้งหมดมาส่งที่ผม เข้าใจมั้ย!!!!"
"เข้าใจครับ/ค่ะ!!!"
ได้ยินแบบนี้กูอยากให้หยุดอีกสามเดือน วันแรกของการเปิดเทอมกูต้องเจอพี่เขาเลยหรอ
"ส่วนตอนนี้ผมมีบางอย่างให้พวกคุณทำ" กูนี่ภาวนาในใจขออย่าให้พี่แก สั่งให้ทำอะไรที่ต้องออกแรงเลย คือเราทำอะไรที่สบายๆ บ้างได้มั้ยอ่ะ แข่งกันนั่งอยู่กับที่ ใครตบแมลงวันได้เยอะกลับบ้านได้ไรงี้อ่ะ
"คุณมองรุ่นพี่ปีสองที่อยู่กับคุณมาตั้งแต่รับน้อง พี่เขาดูแลพวกคุณอย่างดี ผมอยากให้คุณเดินไปหารุ่นพี่ปีสองทุกคน แล้วไปขอลายเซ็นจากพี่เขามา ไม่ว่าพี่เขาจะให้ทำอะไร คุณต้องทุ่มสุดตัวเผื่อให้ได้ลายเซ็นพี่เขามา ผมให้เวลาล่าลายเซ็นถึงหกโมงของวันนี้เท่านั้น!!!!!!"
ผมฟังจบนี่แทบจะเอาหัวโขกพื้น คือแบบเราจะไม่ทำอะไรอย่างอื่นเลยใช่มั้ย นอกจากล่าลายชื่อเนี่ย... จุดประสงค์หลักของการรับน้อง คือการเพิ่มยอดขายปากกาหรอ กูซื้อปากกาสิบแท่งได้แล้วมั้งตั้งแต่มารับน้อง เดี๋ยวให้ไปล่าสามร้อยชื่อ เดี๋ยวให้ล่าลายเซ็นพี่ นี่กูต้องไปขอรายชื่อคุณครูและแม่บ้านด้วยมั้ยอ่ะจะได้ครบ
"ถ้าได้สมุดกันครบแล้ว ก็เดินไปขอลายเซ็นได้เลย"
ผมรับสมุดมาจากเพื่อนคนข้างหน้า และบอกตัวเองว่า...สู้ๆนะชีวิตมันมีพรุ่งเสมอเห้อ....
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ผมและเพื่อนๆก็พากันไปขอลายเซ็นพี่ปีสองกันเป็นกลุ่ม เกาะกันไปขอเยอะๆอ่ะดีกว่าลุยเดี่ยวนะ ยังดีที่มีพี่บางกลุ่มให้ง่ายแค่จำชื่อพี่เขาถูก เขาก็เซ็นให้แล้ว แต่อีบางกลุ่มนี่คือแบบขอให้กูทำนู่นทำนี่ร้อยแปดอย่าง แต่เซ็นให้กูแค่อักษรแรกของชื่อตัวเอง อืมหื้มกูอยากถีบยอดหน้า
พอประมาณห้าโมงครึ่ง ผมและพวกไอ้บินก็มานั่งเป็นวงกลม ช่วยกันนับรายเซ็นต์รุ่นพี่ปีสอง และปรากฎว่าไอ้หลินขาดลายเซ็นพี่จงฮยอน และผมขาดลายเซ็นพี่ดงโฮ และรุ่นพี่ทั้งสองคนนี้ก็นั่งอยู่ตรงขอบสนามหญ้า ถัดจากกลุ่มผมไปนิดนึง
"ไอ้เตี้ยไปขอลายเซ็นกัน" ไอ้หลินที่นั่งตรงข้ามกับผม เอ่ยปากชวน
"กูไม่อยากไปขอลายเซ็นพี่ดงโฮเลยอ่ะ กูทำนายอนาคตได้เลยว่าพี่แกไม่ให้กูง่ายๆแน่"
"เออน่า จะได้ทำให้มันจบๆ" ไอ้หลินพูดแนวรำคาญผม
"แหม ของมึงขาดพี่จงฮยอนนี่ เข้าทางมึงสิ!!" ผมพูดประชด
"ไม่หรอก กูเห็นคนอื่นบอกพี่เขาให้ยาก" ผมได้ยินไอ้หลินพูดแบบนั้น ก็ยังพอมีกำลังใจที่จะไปขอกับมัน อย่าปล่อยกูเผชิญอะไรลำบากคนเดียวเลย ดังนั้นผมกับมันเลยลุกขึ้น เดินไปหาพี่จงฮยอนที่กำลังนั่งคุยกับพี่ดงโฮอยู่ข้างสนาม
"พี่จงฮยอนขอลายเซ็นต์ได้มั้ยครับ" ไอ้หลินเริ่มเปิดประเด็นสนทนา
"ได้ดิ แต่น้องมีอะไรมาแลกลายเซ็นพี่อ่ะ" พี่จงฮยอนถามไอ้หลิน โดยมีพี่ดงโฮคอยดูอยู่ด้วย
"แล้วแต่พี่เลยครับ" ไอ้หลินพูดแบบนั้น พี่จงฮยอนเลยหันไปกระซิบกระซาบกับพี่ดงโฮ คุยกันอยู่แปปนึงพี่ดงโฮก็ล้วงปากกาเมจิกสีดำขึ้นมา แล้วส่งมาให้พี่จงฮยอน
"ควานลินนั่งลง" พี่จงฮยอนพูด ไอ้หลินเลยลงไปนั่งตรงหน้าพี่จงฮยอน ระยะสายตาพี่เขากับมันเลยเท่ากันเป๊ะ
"พี่จะเอาปากกาเมจิเขียนบนหน้าน้องนะ แล้วตอนพี่เขียนอ่ะอยากพูดอะไรก็พูด" พี่จงฮยอนสั่งแบบนั้น แล้วก็เปลี่ยนท่าเป็นคุกเข่าแทน พี่เขาค่อยๆเขยิบเข้ามาใกล้ไอ้หลิน เพื่อจะได้เอาปากกาเมจิกวาดลงบนหน้ามัน
"พูดตอนนี้เลยได้มั้ยครับ" ยังไม่ทันที่พี่จงฮยอนจะระเลงหน้ามัน ไอ้หลินก็พูดขึ้นมาซะก่อน
"อืมพูดเลยดิ" พี่จงฮยอนดูไม่ได้สนใจอะไรมาก พี่เขาใช้มือข้างหนึ่งจับไปที่ไหล่ไอ้หลิน ส่วนมืออีกข้างที่ถือเมจิกก็เลื่อนเข้ามาใกล้หน้าไอ้หลินมากขึ้น
"ยิ้มสวยจัง" พี่จงฮยอนได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไป จากสายตาพี่เขาที่จดจ่อ อยู่ที่หน้าผากไอ้หลินในตอนแรก กลับกลายเป็นว่า ต้องเลื่อนลงมาสบตากับมันแทน เมื่อได้ยินคำหวานๆแบบนั้น
"น่ารักเกินไปมั้ย" คำที่สองที่หลุดมาจากปากไอ้หลิน ทำให้พี่จงฮยอนกระพริบตานิดหน่อย สงสัยจะตกใจที่โดนชมซึ่งๆหน้าในระยะประชิดแบบนี้ ยิ่งคนชมเป็นรุ่นน้องหน้าตาดีด้วยแล้ว ใครจะอดตื่นเต้นไม่ได้
"ผมใจเต้นหมดแล้ว"
ประโยคสุดท้ายของไอ้หลิน ทำพี่จงฮยอนก้มหน้าแอบยิ้มเขินๆเลยอ่ะ นี่ขนาดไอ้หลินพูดกับพี่จงฮยอนแท้ๆกูยังแอบเขินแทนเลย
พี่จงฮยอนยิ้มกว้างแล้วค่อยๆใช้ปากาเมจิก วาดรูปหัวใจดวงเล็กตรงแถวใต้ตาไอ้หลิน แล้วพี่เขาก็หัวเราะเบาๆ จากนั้นก็หยิบสมุดไอ้หลินไปเซ็นต์ชื่อให้ พี่เขากับมันก็นั่งยิ้มเขินกันไปเขินกันมา
เพิ่งรู้นะเนี่ยว่ากูสามารถแปรสภาพเป็นอากาศธาตุได้ด้วย เฮลโหลกูยังอยู่ด้วยนะ
"แล้วคุณล่ะรหัส101 มาขอลายเซ็นต์ไอ้จงเหมือนกันหรอ" พี่ดงโฮถาม ผมเลยตั้งสติแล้วใช้สองมือยื่นสมุดไปตรงหน้าพี่เขา
"ขอลายเซ็นต์พี่ได้มั้ยครับ" พูดจบพี่ดงโฮก็ใช้สายตามองมาที่สมุดผม
"แล้วคุณมีอะไรมาแลกกับลายเซ็นต์ผมล่ะ?" ได้ยินพี่ดงโฮพูดแบบนั้น กูก็คิดอย่างเดียวเลยว่า สิ่งที่ผมจะให้พี่ได้คือ แนะนำหมอทำหน้าดีๆซักคน แล้วบอกหมอเอาหน้าใหม่พี่แบบไม่โหด และโฉดเชี่ยๆเวลาพูดได้มั้ยอ่ะ แค่ขอลายเซ็นต์อ่ะหน้าดุทำไม...
"พี่จะเขียนหน้าผมแบบพี่จงฮยอนก็ได้ครับ" นี่แหละที่กูคิดได้ แต่มันจะดีจริงๆหรอ
"ก็ได้ แต่คุณไม่ต้องพูดอะไรกับผม พอผมเขียนหน้าคุณเสร็จผมจะบอกเองว่าให้คุณทำอะไร" ผมพยักหน้าตามที่พี่ดงโฮพูด จากนั้นพี่เขาก็ดึงปากกาเมจิกจากมือพี่จงฮยอน มาระเลงที่หน้าผมทันที จนตัวเองต้องหลับตาปี๋เลยอ่ะ
"เสร็จละ" พี่ดงโฮพูด ผมเลยค่อยๆลืมตาขึ้นมา ผมไม่รู้เลยว่าพี่แกเขียนอะไรลงบนหน้าผมบ้าง แต่พอมองดูปฎิกิริยาพี่จงฮยอนกับไอ้หลิน ที่พยายามกลั้นขำสุดติ่งแบบนั้น ใจผมก็เริ่มหวั่นแปลกๆ
"มองกล้องรหัส101" ผมมัวแต่จ้องไอ้หลินกับพี่จงฮยอน เลยไม่ทันสังเกตุว่าพี่ดงโฮ ชูมือถือขึ้นมาแล้วเปิดแอพกล้องสด และเป็นโหมดกล้องหน้า พอผมหันไปมองกล้องปุ๊ปถึงได้เห็นตัวเองในกล้อง
อิเหี้ยนี่มันหมีแพนด้า พี่ดงโฮแม่งวาดเป็นวงกลมตรงบริเวณรอบดวงตาของผม เท่านั้นยังไม่พอยังวาดหนวดให้ตรงจมูกอีก โห้เมื่อเทียบกะไอ้หลินที่ได้หัวใจดวงเล็กคิ้วท์ๆ แล้วดูกูแพนด้ามีหนวด ขอความยุติธรรมด้วย
ผมที่ยังตกใจอ้าปากค้างกับตัวเองในกล้อง พี่ดงโฮก็กดชัตเตอร์ดังแช๊ะไปเรียบร้อยแล้ว
เดี๋ยวมันใช่เวลาเซลฟี่มั้ยอ่ะ อิตอนกูหน้าดีๆอ่ะทำไมไม่ถ่าย แล้วดูดิ้ถ่ายตอนกูหน้าเอ๋อด้วยนะ ถ้าเกิดรูปหลุดออกไป ใครพัง...กูไง ถ้าจินยองเห็นรูปนี้โอ้ยมึงเขาคงตัดขาดความเป็นเพื่อนกูเลยมั้ย
"พะ..พี่ ถ่ายรูปไว้ทำไมอ่ะ" ผมถามขณะที่พี่ดงโฮดูรูปที่ถ่ายได้ ในรูปพี่ดงโฮไม่ได้ยิ้มหรอก เก๊กหน้าหล่อเต็มที่ โดยมีวิญญาณหมีแพนด้าแบบกูติดมาข้างๆ หื้มรูปถ่ายออกมาเลิศมากกก ชื่นชม...
"ก็แลกกับลายเซ็นต์ผมไง หรือคุณจะไม่เอา?" ผมได้ยินแบบนั้นเลยพูดไม่ออกเลย แหมมาขนาดนี้ หน้ากูโดนระยำเบอร์นี้ยังไงก็ต้องยอมมั้ยอ่ะ ตั้งแต่ขอลายเซ็นต์พี่ปีสองมา ดูอิพี่ดงโฮนี่แหละจะเล่นใหญ่สุดไรสุด
"ก็ได้พี่ แล้วรูปผมพี่จะเอาไปทำไรอ่ะ" ผมถามแบบเซ็งๆ นี่แก้แค้นตอนตีนกูเสยคางพี่เขาปะวะเนี่ยสงสัย..
"หน้าคุณตลกดีผมจะเก็บไว้ดู ถ้าผมเบื่อเมื่อไรจะลบเองไม่ต้องถามมาก"
ไม่ให้ถามได้ไง ความปลอดภัยของหน้ากูเลยนะนั่น....
________________________________________________
talk : ขอความหวานให้ฟิคเรื่องนี้ที55555555555555555
ใจเย็นๆนะทุกคน อย่าเพิ่งเบื่อ ตอนนี้เป็นช่วงรับน้องแน่นอนต้องโดนแกล้งหนัก
คือมันมีโมเม้นแน่ๆอ่ะ แต่ยังไม่เอามาออก มันยังไม่ถึงเวลา5555
ขอบคุณทุกเม้นนะคะ เราดีใจมากทั้งคนที่ตามอ่านและมาใหม่
หากมีคำผิดต้องขออภัยด้วย
เราค่อนข้างชอบเมจจินยองเป็นพิเศษ คนไรจะดีทุกอนูอ่ะบ้าเว่อร์55555
ถ้าชอบและอยากให้มีโมเม้นเร็วๆ ติดแท็กโลด555 #ฟิคหวีลิตเติ้ล ชื่อนี้มันมีที่มา5555
โอ๊ะลืมบอกพี่ฟ้ากับพี่คุปส์คือสองคนนี้เองอิอิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น