ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความลับของพี่นัทสึโนะแตกแล้ว
สาวซื่อบื้อกับหนุ่มสุดหล่อ(ตอนจบ)
“เฮ้ยๆซาเอะฟื้นแล้ว!!!”เสียงของมิอาโกะ
“นี่ซาเอะตายแล้วใช่ไม๊”คำพูดคำแรกหลังจากสลบไป2วัน
“ฟื้นขึ้นมาก็ปากสุนัขเลยนะ”มิอาโกะและฟุคุยะคุงพูดพร้อมกัน
“อูย -*- ปวดไปทั้งตัวเลย”ซาโอโตเมะบ่น
“ชั้นว่านะแกคงยังไม่อยากเห็นหน้าแกตอนนี้แน่”มิอาโกะพูด
“ทำไมหละ มันน่าเกลียดขนาดนั้นเลยหรอแต่ซาเอะรู้สึกได้ว่าหน้าของซาเอะบวมมากเลยอะ”
“อ๋อ!! ก็ตอนที่พี่นัทสึโนะเค้าพาแกมาโรงพยาบาลพี่เค้าคงบอกให้ผ่าตัดศัลยกรรมหน้าตาอันน่าเกลียดของแกให้มันสวยขึ้นด้วยมั้งแต่ชั้นว่ามันไม่เห็นจะดีขึ้นตรงไหน”
ฟุคุยะแกล้งหรอกเล่น
“หา o_o เมื่อกี้พูดชื่อใครนะ”ซาโอโตเมะถามฟุคุยะ
“ตายแล้วทำยังไงดีหละมิโกะยัยซาเอะมันต้องหูหนวกแน่เลย โหยซวยจริงๆเลยน่าตาไม่สวยไม่พอยังหูหนวกอีก”
“อันนี้หนะชั้นได้ยิน”
“เมื่อกี้ฟุคุบอกว่าพี่นัทสึโนะเป็นคนพาซาเอะมาที่นี่หรอ”
“ก็ช่ายหนะสิหล่อนคิดว่าชั้นจะแบกหล่อนมารึไง”
“แล้วพี่นัทสึโนะหายไปไหนแล้วหละ”ซาโอโตเมะถาม
“พี่เค้าก็ไปเคลียเรื่องของแกนั่นแหละ”
“เออช่างมันเถอะนี่ซาเอะแกรู้ไม๊พระเอกของแกหนะตอนที่เข้าไปช่วยแกนะชั้นไม่อยากจะ said เหมือนฉากในละครเลย”ฟุคุยะพูด
“ไหนแกบอกว่าไม่อยากจะ said แล้วแก said ทำไม”มิอาโกะกวน
“แกนี่นะกวนชั้นได้ทุกเรื่องเลย เล่าต่อดีกว่าซาเอะ ตอนที่พี่เค้าจะเข้าไปช่วยแกนะพี่เค้าตอนแรกก็เข้าไปขอร้องพี่เอริกะเค้าดีๆหรอกแต่พี่เอริกะเค้าก็ไม่ยอมนะแล้วพี่แกก็เริ่มเลยมวยออกเลยอะแกชั้นอยากให้แกเห็นหน้าพี่เอริกะมากเลยอะบวมกว่าแกตแนนี้อีกชั้นยิ่งดูยิ่งสมน้ำหน้า ^^”
“ช่าย”มิอาโกะสนับสนุน
“แล้วถ้าแกสองคนเห็นตอนนั้นแล้วทำไมไม่เข้าไปช่วยหละ”
“แหะๆ คือว่าพวกพี่เค้าพวกเยอะไง”
“ซะงั้นเลย”
“สวัสดีจ้าสาวๆ”เสียงชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องแล้วทักทั้ง3คน
“ว้าย!!! เป็นผู้ชายคนแรกที่พูดเพราะนะคะเนื่ย นี่ซาเอะคนนี้ชั้นโอนะถ้าแกไม่เอาชั้นเอา”ฟุคุยะชอบใจที่พี่นัทสึโนะพูดว่าฟุคุยะเป็นผู้หญิง
“บ้า”พี่นัทสึโนะและซาโอโตเมะพูดขึ้นพร้อมกัน
“งั้นพวกเรากลับก่อนละกานเดี๋ยวมาเยี่ยมใหม่”
“พี่นัทสึโนะคะพี่เคยรู้สึกคุ้นๆหน้าหนูบ้างไม๊คะหนูรู้สึกว่าหนูต้องเคยรู้จักพี่แน่ๆเลย”
“ซาเอะจังจำได้แล้วหรอ”
“จำอะไรได้คะ แสดงว่าเราต้องรู้จักกันมาก่อนแน่ๆทำไมพี่ไม่บอกซาเอะหละ”
“อืม งั้นพี่จะเล่าเรื่องให้ฟัง คือว่า เมื่อ10 ปีก่อนพี่กับซาเอะเคยอยู่บ้านใกล้กันแล้วซาเอะจำคนที่ตัวเล็ก ผิวสีดำๆ และที่สำคัญซาเอะเคยช่วยชีวิตพี่ด้วยไงซาเอะเคยให้เลือดพี่ตั้งแต่นั้นมาพี่ก็รักซาเอะมาตลอดเลย”
“ไม่จริงพี่นัทสึโนะจะเป็นเด็กคนนั้นได้ยังไงหน้าตาตรงข้ามกันมากเลยซาเอะไม่เชื่อ”
“วันเวลามันเปลี่ยนทุกๆอย่างก็ต้องเปลี่ยน ทีซาเอะยังเปลี่ยนเลยสมัยก่อนหน้าตาออกจะน่ารัก”
เข้าตังเองจนได้ แต่ถ้าเป็นไปตามที่พี่นัทสึโนะพูดแสดงว่าเรากับพี่เค้าก็ต้องรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้วสิ
“งั้นพี่ขอถามคำถามที่พี่เคยถามซาเอะมาก่อนแล้วอีกครั้งนะ”
“คุณซาโอโจเมะครับคุณจะยอมคบกับกระผมไม๊ขอรับ”
“พูดอย่างกับจะขอแต่งงานแหนะ”
“ถ้าขอได้พี่ก็ขอไปแล้วแหละ”
“ซาเอะไม่สวยนะ”
“พี่รับได้”
“ซาเอะซุ่มซ่ามนะ”
“อันนี้พี่ก็รับได้ พอเถอะซาเอะจะเป็นยังไงพี่ก็รับได้ขอแค่เป็นซาเอะพี่ก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว”
“แล้วอย่าเสียใจหละ ที่คิดอย่างนี้”
“แล้วตกลงตอบว่า”
“ถ้าทิ้งซาเอะหละก็พี่นัทสึโนะตายแน่ๆ”
“สัญญาครับผม”
**^^** จบบริบูรณ์
ที่เป็นเรื่องแรกที่แต่งนะคะอาจจะยังไม่ดีแต่ช่วยติดตามเรื่องที่2ด้วยนะคะ
“เฮ้ยๆซาเอะฟื้นแล้ว!!!”เสียงของมิอาโกะ
“นี่ซาเอะตายแล้วใช่ไม๊”คำพูดคำแรกหลังจากสลบไป2วัน
“ฟื้นขึ้นมาก็ปากสุนัขเลยนะ”มิอาโกะและฟุคุยะคุงพูดพร้อมกัน
“อูย -*- ปวดไปทั้งตัวเลย”ซาโอโตเมะบ่น
“ชั้นว่านะแกคงยังไม่อยากเห็นหน้าแกตอนนี้แน่”มิอาโกะพูด
“ทำไมหละ มันน่าเกลียดขนาดนั้นเลยหรอแต่ซาเอะรู้สึกได้ว่าหน้าของซาเอะบวมมากเลยอะ”
“อ๋อ!! ก็ตอนที่พี่นัทสึโนะเค้าพาแกมาโรงพยาบาลพี่เค้าคงบอกให้ผ่าตัดศัลยกรรมหน้าตาอันน่าเกลียดของแกให้มันสวยขึ้นด้วยมั้งแต่ชั้นว่ามันไม่เห็นจะดีขึ้นตรงไหน”
ฟุคุยะแกล้งหรอกเล่น
“หา o_o เมื่อกี้พูดชื่อใครนะ”ซาโอโตเมะถามฟุคุยะ
“ตายแล้วทำยังไงดีหละมิโกะยัยซาเอะมันต้องหูหนวกแน่เลย โหยซวยจริงๆเลยน่าตาไม่สวยไม่พอยังหูหนวกอีก”
“อันนี้หนะชั้นได้ยิน”
“เมื่อกี้ฟุคุบอกว่าพี่นัทสึโนะเป็นคนพาซาเอะมาที่นี่หรอ”
“ก็ช่ายหนะสิหล่อนคิดว่าชั้นจะแบกหล่อนมารึไง”
“แล้วพี่นัทสึโนะหายไปไหนแล้วหละ”ซาโอโตเมะถาม
“พี่เค้าก็ไปเคลียเรื่องของแกนั่นแหละ”
“เออช่างมันเถอะนี่ซาเอะแกรู้ไม๊พระเอกของแกหนะตอนที่เข้าไปช่วยแกนะชั้นไม่อยากจะ said เหมือนฉากในละครเลย”ฟุคุยะพูด
“ไหนแกบอกว่าไม่อยากจะ said แล้วแก said ทำไม”มิอาโกะกวน
“แกนี่นะกวนชั้นได้ทุกเรื่องเลย เล่าต่อดีกว่าซาเอะ ตอนที่พี่เค้าจะเข้าไปช่วยแกนะพี่เค้าตอนแรกก็เข้าไปขอร้องพี่เอริกะเค้าดีๆหรอกแต่พี่เอริกะเค้าก็ไม่ยอมนะแล้วพี่แกก็เริ่มเลยมวยออกเลยอะแกชั้นอยากให้แกเห็นหน้าพี่เอริกะมากเลยอะบวมกว่าแกตแนนี้อีกชั้นยิ่งดูยิ่งสมน้ำหน้า ^^”
“ช่าย”มิอาโกะสนับสนุน
“แล้วถ้าแกสองคนเห็นตอนนั้นแล้วทำไมไม่เข้าไปช่วยหละ”
“แหะๆ คือว่าพวกพี่เค้าพวกเยอะไง”
“ซะงั้นเลย”
“สวัสดีจ้าสาวๆ”เสียงชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องแล้วทักทั้ง3คน
“ว้าย!!! เป็นผู้ชายคนแรกที่พูดเพราะนะคะเนื่ย นี่ซาเอะคนนี้ชั้นโอนะถ้าแกไม่เอาชั้นเอา”ฟุคุยะชอบใจที่พี่นัทสึโนะพูดว่าฟุคุยะเป็นผู้หญิง
“บ้า”พี่นัทสึโนะและซาโอโตเมะพูดขึ้นพร้อมกัน
“งั้นพวกเรากลับก่อนละกานเดี๋ยวมาเยี่ยมใหม่”
“พี่นัทสึโนะคะพี่เคยรู้สึกคุ้นๆหน้าหนูบ้างไม๊คะหนูรู้สึกว่าหนูต้องเคยรู้จักพี่แน่ๆเลย”
“ซาเอะจังจำได้แล้วหรอ”
“จำอะไรได้คะ แสดงว่าเราต้องรู้จักกันมาก่อนแน่ๆทำไมพี่ไม่บอกซาเอะหละ”
“อืม งั้นพี่จะเล่าเรื่องให้ฟัง คือว่า เมื่อ10 ปีก่อนพี่กับซาเอะเคยอยู่บ้านใกล้กันแล้วซาเอะจำคนที่ตัวเล็ก ผิวสีดำๆ และที่สำคัญซาเอะเคยช่วยชีวิตพี่ด้วยไงซาเอะเคยให้เลือดพี่ตั้งแต่นั้นมาพี่ก็รักซาเอะมาตลอดเลย”
“ไม่จริงพี่นัทสึโนะจะเป็นเด็กคนนั้นได้ยังไงหน้าตาตรงข้ามกันมากเลยซาเอะไม่เชื่อ”
“วันเวลามันเปลี่ยนทุกๆอย่างก็ต้องเปลี่ยน ทีซาเอะยังเปลี่ยนเลยสมัยก่อนหน้าตาออกจะน่ารัก”
เข้าตังเองจนได้ แต่ถ้าเป็นไปตามที่พี่นัทสึโนะพูดแสดงว่าเรากับพี่เค้าก็ต้องรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้วสิ
“งั้นพี่ขอถามคำถามที่พี่เคยถามซาเอะมาก่อนแล้วอีกครั้งนะ”
“คุณซาโอโจเมะครับคุณจะยอมคบกับกระผมไม๊ขอรับ”
“พูดอย่างกับจะขอแต่งงานแหนะ”
“ถ้าขอได้พี่ก็ขอไปแล้วแหละ”
“ซาเอะไม่สวยนะ”
“พี่รับได้”
“ซาเอะซุ่มซ่ามนะ”
“อันนี้พี่ก็รับได้ พอเถอะซาเอะจะเป็นยังไงพี่ก็รับได้ขอแค่เป็นซาเอะพี่ก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว”
“แล้วอย่าเสียใจหละ ที่คิดอย่างนี้”
“แล้วตกลงตอบว่า”
“ถ้าทิ้งซาเอะหละก็พี่นัทสึโนะตายแน่ๆ”
“สัญญาครับผม”
**^^** จบบริบูรณ์
ที่เป็นเรื่องแรกที่แต่งนะคะอาจจะยังไม่ดีแต่ช่วยติดตามเรื่องที่2ด้วยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น