คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Re-born 4 100%
Re-born 4
ไม่มีคืนไหนที่ลู่หานหลับสนิทเลยสักคืนตั้งแต่ที่เขาฟื้นตัวจากการรักษา คืนนี้ก็เช่นกัน เขาฝันว่าตัวเองตกจากที่สูง ข้างล่างมันมืดไปหมด เขามองไม่เห็นอะไรเลย ร่างอันไร้น้ำหนักของเขาถูกแรงลมพัดไปมา เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ เมื่อไหร่กันที่เขาจะตกสู่พื้น การล่องลอยในอากาศแบบนี้มันน่ากลัวเกินไป
เฮือก!
“ฮู..ฮู้..ฮู” ลู่หานสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย ปรับลมหายใจให้เป็นปกติ ใบหน้าที่ชื้นเหงื่อรวมไปถึงแผ่นหลังบางที่เปียกชื้น
“มันแค่ฝันร้าย ตั้งสติไว้ลู่หาน สติ” เพียรบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ไม่เป็นผล เมื่อเห็นท่าไม่ดีมือเรียวเอือมหยิบโทรศัพท์เครื่องบาง
เขาต้องโทรหาเซฮุน
ตู้ด………..
(ว่าไงครับ)
“คุยได้รึป่าว"
(ได้ครับ)
“ใกล้จะกลับรึยัง”
(กำลังจะกลับแล้ว)
"เร็วๆนะ พี่รอนายอยู่"
“ครับๆ”
สัญญาณตัดไป แสงจากโทรศัพท์ก็ดับลง ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง
ลู่หานนั่งแช่อยู่บนเตียงไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเปิดไฟหัวเตียง ก่อนจะพาตัวเองออกจากห้องนอน ไปยังห้องครัว คอแห้งเกินไปเขาต้องการน้ำสักแก้ว
อึกอึก!
พรึบ!
เพรี้ยง!!!
เพียงน้ำแค่สองอึกเท่านั้นที่ไหลลงลำคอ ก่อนแก้วน้ำนั้นจะร่วงลงสู่พื้น จู่ๆไฟก็ดับ
ความกลัวความมืดเข้าเล่นงานลู่หานอีกครั้ง ร่างเล็กยืนนิ่งไม่ไหวติง เพราะเขามองไม่เห็น ถ้าเพียงก้าวขาเดินต้องเหยียบเศษแก้วเป็นแน่ ทำไงดี
เซฮุนเมื่อไหร่นายจะมา
.
.
"พี่ลู่หาน"
"เซฮุน"
"นั้นพี่อยู่ไหน" เซฮุนเอ่ยถามอีกคน เมื่อพบว่าทั้งห้องมืดสนิท ยื่นมือไปกดเปิดไฟกลับพบว่ามันไม่ติด
ไฟดับสินะ
"ครัว พี่อยู่ครัว เซฮุนอย่าเข้ามา กะ...แก้ว แก้วแตก อย่าเดินเข้ามา"
"ผมจะระวัง พี่อย่าขยับตัวนะ" เซฮุนยกมือถือขึ้นมาให้ความสว่าง ค่อยๆก้าวเท้าเข้าไปลู่หานที่ยืนตัวสั่น "ไม่เป็นไรแล้ว ผมอยู่นี่แล้ว" ดึงตัวอีกคนเข้าสู่อ้อมกอด
"พี่เกลียดความมืด มันน่ากลัวมาก"
"ไม่มืดแล้ว นี่ดูสิ แสงสว่างสีฟ้าด้วยนะ ขี้แยจัง" ว่าทั้งแกว่งมือถือไปมา
"พี่ลายตาเลิกแกว่งได้แล้ว ไม่ได้ร้องไห้ด้วย"
"ครับๆ ปะไปนั่งตรงโซฟาโน้นกัน" เซฮุนถอนกอดมาจับมือลู่หานจูงไปนั่ง
"ไหนบอกผมสิ เกิดไรขึ้นตอนผมไม่อยู่"
"พี่ฝันอีกแล้ว ฝันร้าย ฝันเหมือนทุกคืนที่ผ่านมา แต่ครั้งนี้พี่ตื่นมาแล้วอยู่คนเดียว พี่กลัวจริงๆ"
"ผมขอโทษที่ปล่อยพี่อยู่คนเดียว ต่อจากนี้นะ ผมจะอยู่กับพี่ในทุกๆคืน พี่จะได้ไม่ต้องกลัวอีก"
"สัญญาได้ไหม"
เซฮุนเงียบไปพักใหญ่เขาไม่อยากให้สัญญาเพราะกลัวจะรักษามันไม่ได้
"คงไม่ได้สินะ"
"ได้สิครับ...ผมสัญญา"
.
.
.
ผมจะอยู่กับพี่ในทุกๆคืน
Re-born...
"ทำไมไม่ให้พี่เข้าร่วมประชุมครั้งนี้"
"ยังไม่ถึงเวลาที่พี่ควรแสดงตัว"
"แต่เซฮุนบอกเองนะว่าพี่เป็นเจ้าของร้านนั้นเหมือนกัน"
"พี่ลู่หาน อย่าดื้อ ผมว่ายังก็คือยัง วันนี้ผมรีบนะ พี่กินข้าวเช้าคนเดียวได้นะ"
เปลี่ยนเรื่องทำไม ถึงอย่างนั้นลู่หานก็พยักหน้ารับ เซฮุนหยิบสูทสีดำพาดบ่า และกระเป๋าเอกสาร ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ลู่หานมองตามจนบานประตูปิดสนิท วันนี้มีประชุมเรื่องเปิดตัวรองประธานโอกรุ๊ปคนใหม่ และอย่างที่เคยบอกไปร้าน xoxo จะเป็นคนจัดการเรื่องอาหาร ทั้งที่เป็นอย่างนั้น แต่เซฮุนกลับอ้างว่า ยังไม่ใช่เวลา ลู่หานเลยต้องนั่งจมโซฟาอยู่นี่ไง
"ไปไหนก็ไม่ได้ โทรหาพี่หมอดีกว่า" ขาเรียวลุกไปหยิบมือถือที่อยู่ในห้องนอน แต่ระหว่างทางสายตาดันเจอะเข้าซองเอกสารสีน้ำตาล มือน้อยหยิบซองขึ้นมาเปิดดู ก่อนจะเบิกตาขึ้น
นี่มันเอกสารการประชุมของเซฮุนนิ คงลืมสินะ
ตู๊ด...ตู๊ด....
สัญญาณต่อสายยังคงดำเนินต่อไป ไม่มีวี่แววว่าปลายทางจะรับ
"เซฮุนรับโทรศัพท์สิ"ต่อสายกว่าสามครั้ง ไม่มีคนรับสาย จนลู่หานถอดใจ ถ้าไม่มีเอกสารนี้แล้วเซฮุนจะเอาอะไรเข้าประชุม
ถ้าเอาไปให้ที่บริษัทคงไม่เป็นไรใช่ไหม
“เธอๆ นั้นใช่คุณเซฮุน ลูกชายคนเล็กของท่านประธานใช่ป่ะ”
“น่าจะใช่นะ เจอครั้งล่าสุดยังตัวเท่าไหล่ฉันเอง”
“นั้นสิ ตอนนี้หนุ่มหล่อเชียว แซ่บมากอะเธอ”
"ได้ข่าวว่าโสดด้วยนะเธอ"
เสียงซุบซิบดังไม่ขาดสาย แม้จะเบาเพียงใดเซฮุนก็สามารถได้ยินมัน แต่ร่างสูงเพิกเฉย เขายังคงเดินต่อไป เขาไม่อยากสายกับการประชุมครั้งแรกของตัวเอง
"เซฮุน" เสียงเรียกดังมาจากด้านหลัง เซฮุนหันควับเจอเข้ากับพี่ชายตัวเอง ที่เดินมาพร้อมกับว่าที่พี่เขย เขาจึงหยุดเดินเพื่อรออีกฝ่าย
"ครับพี่ สวัสดีครับคุณคริส" ประโยคแรกทักพี่ชาย ส่วนประโยคว่าที่พี่เขยทักทายตามมารยาท
"มาแต่เช้าเลยนะ กินข้าวมายัง" เลย์เอ่ย
"ยังครับ กลัวรถติดเลยรีบออกมา"
"อีกตั้งชั่วโมงกว่าก่อนการประชุมจะเริ่ม ไปรอที่ห้องพี่ก่อนไหม จะได้ให้เลขาเสิร์ฟของว่างรองท้องให้ด้วย"
"แล้วคุณคริส" อยากจะตอบตกลงแต่ติดตรงที่มีอีกคนนี่แหละ
เลย์มองร่างสูงข้างกาย ก่อนจะตอบน้อง "คริสเขาก็เข้าห้องทำงานเขาสิ ส่วนเรานะไปคุยกับพี่ที่ห้อง แยกกันเลยนะคริส"
"เจอกันที่ห้องประชุมครับ คุณพี่เขย"
คงจะจริงที่เซฮุนไม่ชอบคริส เพียงแค่บอกว่าคริสจะกลับห้อง เจ้าน้องชายก็ยินดีไปกับเขาทันที
ลู่หานไม่เคยไปไหนต่างที่เองโดยไม่มีเซฮุนพาไป นั้นทำให้ครั้งนี้เขาเกิดความประหม่า เขาบอกกับแท็กซี่ว่าให้มาส่งที่โอกรุ๊ป ร่างเขาเล็กไปถนัดตาเมื่อเทียบกับตึกสูงเฉียดฟ้านี้ เขามาถูกที่จริงใช่ไหม มันต้องใช่สิ ในเมื่อป้ายหน้าตึกเขียนชัดเจนเด่นหร่าว่า ‘O Group’
ลู่หานย่างก้าวเข้าไปหน้าตึก เขาจะเข้าไปด้านในได้อย่างไรเมื่อไม่มีบัตรผ่านดังพนักงานคนอื่นๆ แถมยามหน้าตึกก็จ้องเขาไม่วางตาทำยังกลับว่าเขาเป็นมือวางระเบิดยังไงยังงั้น
โทรบอกให้เซฮุนออกมารับดีไหม
"นี่คุณ จะมาสมัครงานใช่ไหม" ความคิดที่จะหยิบโทรศัพท์ถูกเก็บลงไป เมื่อมีร่างโปร่งของผู้ชายคนหนึ่งมายืนขนาบข้างเขา พร้อมคำถาม
"เอ่อ คือ ครับ ผมจะมาสมัครงาน" ปดเพื่อเอาตัวรอด ถ้าเขาบอกว่ามาหาเซฮุนก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่เชื่อ ไม่มีใครคิดว่าอย่างเซฮุนจะรู้จักคนธรรมดาๆอย่างเขาหรอก
"ตามผมมาสิ" ลู่หานพยักหน้าก้าวตามร่างสูงเข้าไปด้านในได้อย่างง่ายดาย แม้จะมีสายตาจับผิดจากยามก็เหอะ
ผู้ชายคนนั้นพาลู่หานมาหยุดยืนที่เคาเตอร์ประชาสัมพันธ์ สาวสวยหน้าตาดีลุกขึ้นยืนโค้งเคารพชายหนุ่มข้างกายเขา
"สวัสดีค่ะคุณจงอิน มีอะไรให้มินอาช่วยค่ะ"
"ผู้ชายคนนี้เขาจะมาสมัครงานนะ ช่วยแนะนำเขาด้วย"
"ทราบแล้วค่ะ"
"ไว้เจอกันใหม่นะหนุ่มน้อย ถ้าไม่ติดประชุม ฉันคงมีเวลาเล่นกับนายนานกว่านี้" จงอินกระซิบข้างหูลู่หานก่อนจะแยกตัวออกไป แต่ลู่หานมือไวกว่าเขาดึงแขนของอีกฝ่ายเอาไว้
"จริงๆผมไม่ได้มาสมัครงานหรอกครับ" ลู่หานบอกกับอีกฝ่าย เพราะคิดว่าคนๆนี้จะพาเขาไปเจอเซฮุนได้ดีกว่าสาวประชาสัมพันธ์แน่
จงอินหันกลับมาสนใจร่างบางอีกครั้ง "แล้วนายมาทำอะไรที่นี่ หรือมาหาใคร"
"ผมขอโทษที่โกหกคุณ ถ้าไม่พูดแบบนี้ผมคงเข้ามาในนี้ไม่ได้ จริงๆแล้วผมมาหา คุณเซฮุน"
จงอินเลิกคิ้วกับชื่อบุคคลที่ร่างบางเอ่ยออกมา เขาไม่ได้ยินนี้มานานมากสักสี่ปีได้ตั้งแต่หมอนั้นไปเรียนต่อ อะไรกันนี่กลับมาแล้วเหรอเนี่ย ไม่คิดจะบอกให้เพื่อนอย่างฉันรู้เลยรึไง
"คุณหมายถึง โอเซฮุน ใช่ไหม"
"ครับ ผมมาหาเขา"
จงอินพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะหันไปถามประชาสัมพันธ์สาวที่ยังคงยืนฟังทั้งคู่สนทนากันอยู่
"น้องชายท่านรองประธานเข้าบริษัทแล้วเหรอมินอา"
"ดิฉันไม่มั่นใจเหมือนกันค่ะ แต่เมื่อเช้าเห็นท่านรองพาผู้ชายตัวสูง หน้าตาหล่อ พนังงานที่นี่ซุบซิบกันว่าเป็นน้องชาย ถ้าใช่คนเดียวกันคงจะเป็นอย่างนั้นค่ะ" เพราะเธอเข้ามาทำงานที่นี่ได้เพียงแค่ปีเดียว ไม่แปลกหากจะไม่รู้จักโอเซฮุน
"ขอบคุณครับ เชิญคุณทำงานต่อไปเถอะ ส่วนผู้ชายคนนี้ผมจัดการเอง"
"คุณจะพาผมไปเจอเซฮุนได้ยัง" ลู่หานเอ่ยท้วงขึ้นมา เพราะนี่ใกล้เวลาประชุมเข้าไปทุกที ต้องรีบเอาเอกสารนี้ไปให้
"ตามฉันมา" จงอินเดินนำอีกคนไป ในใจคิดไปด้วยว่าคนๆนี้เกี่ยวข้องอะไรกับเซฮุน แต่ไม่ได้เอ่ยปากถาม
จงอินเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเซฮุนอยู่ไหนในตอนนี้ แต่ถ้าจะให้ลองคาดเดาคงเป็นห้องรองประธาน
"ต้องการอะไรเพิ่มสั่งจองมินได้เลยนะ"
"แค่นี้ก็พอแล้วครับ ไม่อยากกินหนักมาก กลัวหลับในที่ประชุม"
เซฮุนกล่าวปฏิเสธที่จะใช้เลขาหนุ่มของเลย์ กาแฟหนึ่งแก้วกับแซนวิสหนึ่งชิ้นก็เพียงพอแล้ว
"เตรียมตัวมาดีแล้วใช่ไหม งานแรกอย่าพลาดเชียวล่ะ"
"ระดับนี้แล้วครับ พี่เชื่อใจผมได้น่า"
"ให้มันแน่อย่างที่ปากพูด เอาล่ะ เราควรไปที่ประชุมได้แล้ว
เหลือเวลาอีกสิบนาที"เลย์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ส่วนคนน้องก็ลุกขึ้นตาม
ทั้งสองพากันมาถึงห้องประชุม
พบว่าในห้องมีคนนั่งอยู่ก่อนแล้วประมาณสามสี่คน
"เซฮุนเอาเอกสารที่เตรียมมาให้พี่" เลย์เอ่ยทั้งยื่นมือออกมารอรับ
เซฮุนก้มลงเปิดกระเป๋าเอกสารของตนเอง
ก่อนจะขมวดคิ้วพันกันเมื่อพบกับความว่างเปล่า
บ้าน่าคงไม่ใช่ลืมหยิบเข้ากระเป๋าหรอกใช่ไหม
"พี่เลย์เดี่ยวผมมานะ ผมคิดว่าผมลืมหยิบเอกสารลงมาจากรถ"
"ให้จองมินไปเอาให้ไหม ใกล้เริ่มประชุมแล้วเดี๋ยวจะสายเอา"
"ไม่เป็นไรครับ ผมไปเอาเองดีกว่า" กล่าวปฏิเสธความช่วยเหลือ
เมื่อคาดการณ์ไว้ว่ามันไม่น่าจะอยู่ที่รถแน่ ต้องอยู่ที่คอนโดชัวร์ ให้ตายเหอะเซฮุนทำไมนายสะเพร่าอย่างนี้
เซฮุนรุดออกจากเก้าอี้ที่นั่งออกไปด้านนอกสวนทางกับคริสที่เปิดประตูเข้ามาพอดี
ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนเซฮุนจะเดินออกไป
"น้องนายดูรีบๆนะ เกิดอะไรขึ้นรึป่าว" คริสถามเลย์
"เขาลืมเอกสารไว้ที่รถนะ คงต้องเริ่มประชุมเลทแล้วล่ะ"
จงอินพาลู่หานมาถึงหน้าห้องรองประธาน
แต่พนักงานกลับบอกว่าท่านรองประธานเข้าห้องประชุมไปแล้ว ไปพร้อมกับเซฮุนด้วย
"นายคงต้องรอเซฮุนที่นี่ เพราะเขาเข้าประชุมไปแล้ว"
"ไม่ได้นะ ผมมีธุระสำคัญกับเขา พาผมไปที่ห้องประชุมด้วย"
"ทำแบบนั้นไม่ได้ คุณไม่สิทธิ์เข้าร่วมประชุม จะไปที่นั้นไม่ได้"
"ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แค่พาไปส่งหน้าห้องไม่ได้เลยเหรอ"
"คุณตอบผมมาก่อนคุณจะไปหาเซฮุนด้วยเรื่องด่วนอะไร
ถ้าฟังไม่ขึ้นก็รอที่นี่"
"เอกสารการประชุมของเขาอยู่ที่ผม"
"เอามันมาให้ผม เพราะผมก็เข้าร่วมการประชุมครั้งนี้เหมือนกัน"
ลู่หานลังเล
เขาจะมั่นใจได้อย่างไรว่าเอกสารนี้จะถึงมือเซฮุนจริง
คนสมัยนี้ดูแค่การแต่งตัวบอกไม่ได้หรอกว่าจะเป็นคนดี
"ผมไม่วางใจคนแปลกหน้า"
"ถ้าผมไม่น่าไว้ใจ คุณไม่ได้มายืนถึงตรงนี้หรอก"
ป่านนี้คุณโดนผมฉุดไปทำมิดีมิร้ายนานแล้ว หน้าตาบ๊องแบ๊วน่ารักอย่างนี้สเปกผมเลยล่ะ
"ส่งมันมาให้ผม" จงอินว่าทั้งแบมือขอซองสีน้ำตาลในมือร่างบาง
"ยังไงก็ไม่ พาผมไปที่ห้องประชุมด้วยได้โปรด" ลู่หานใช้ไม้อ่อนเข้าแลก
จงอินแพ้ลูกอ้อนอีกคนที่ทำหน้าเหมือนแมวน้อยชอบขู่
"ช่วยไม่ได้ งั้นก็ตามมา"
ลู่หานเดินตามอีกฝ่ายเป็นครั้งที่สามแล้ว
และหวังว่าครั้งนี้เขาจะได้เจอกับเซฮุนจริงๆ
เซฮุนเดินเข้าห้องน้ำที่อยู่ติดกับห้องประชุม
มือถือเครื่องบางถูกหยิบขึ้นมาก่อนจะพบกับมิสคอลสามสาย
ล้วนแล้วแต่มาจากเบอร์เดียวกัน 'ลู่หาน' เขาพลาดเองที่ปิดเสียงโทรศัพท์ ไม่งั้นคงรู้ตัวเร็วกว่านี้
ตู้ด...ตู้ด...ตู้ด...
สัญญาณยังคงดังไปเรื่อยๆ
รับสักทีสิพี่!
(เซฮุน นายอยู่ไหน)
"ผมต้องถามพี่มากกว่าว่า เห็นเอกสารผมไหม"
(เห็นสิ มันอยู่กับพี่)
"ช่วยแฟ็กซ์มาให้ผมที ตอนนี้เลย"
(ไม่ๆ นายออกมารับมันเลย ตอนนี้พี่อยู่หน้าห้องประชุมแล้ว)
"ว่าไงนะ พี่มาที่นี่ทำไม แล้วทำไมไม่บอกผมก่อน" บ้าเอ้ย!
ลู่หานมาที่นี่ทำไม ถ้าเกิดบังเอิญเจอกับคริสเข้าจะทำไง
มันยังไม่ใช่ตอนนี้ที่พวกเขาจะเจอกัน
(นายไม่รับโทรศัพท์พี่เอง)
"โอเค ผมผิด รอหน้าห้องนั้นแหละ ผมกำลังออกไปเอา"
(อืม)
"เซฮุนบอกให้ฉันรอที่หน้าห้อง คุณเข้าไปข้างในเถอะ" ลู่หานบอกกับจงอิน
หลังวางสายจากเซฮุน
"ผมถามอะไรคุณอย่างสิ คุณเป็นอะไรกับเซฮุน"
นั้นสิผมเป็นอะไรกับเซฮุน
ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน
"คือ...คือผมเป็น
"พี่ลู่หาน จงอิน" เสียงของเซฮุนช่วยลู่หานเอาไว้
"ว่าไง เพื่อนรักไม่เจอกันตั้งสี่ปี หล่อไม่เปลี่ยนเลยนะ"
จงอินแซวอีกคน ไม่คิดว่าจะมาถึงเร็วขนาดนี้
"นายก็ยังดำไม่เปลี่ยนเหมือนเดิมเลยนะ เอกสารผมล่ะ"
ประโยคแรกทักทายเพื่อนเก่า
ส่วนประโยคหลังคุยกับลู่หานและร่างบางก็ส่งเอกสารในมือให้กับเซฮุน
"ทักทายแรงไปปะว่ะ.....ว่าแต่ไม่คิดจะบอกหน่อยเหรอว่าคนนี้ใคร"
จงอินหันไปมองลู่หาน
เซฮุนคิดสักพักก่อนจะตอบ
"หุ้นส่วนร้านอาหารฉันอีกคน"
จงอินยิ้มกริ่ม
"น่ารักดีอ่ะ ถ้าแค่รู้จักกันฉันจีบได้ไหมว่ะ"
"ถามพี่เขาเองสิ"
"ว่าไงครับพี่ ผมคิมจงอิน ยินดีที่ได้รู้จัก
ขอโทษด้วยที่ก่อนหน้านี่เข้าใจว่าพี่เป็นน้องผม" ก็หน้าละอ่อนขนาดนั้น
"ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่ได้ถือสา พี่ชื่อลู่หาน
ขอบคุณด้วยที่พาพี่มาหาเซฮุน" ลู่หานยิ้มไมตรีจิตร
ที่แท้จงอินก็เพื่อนเซฮุนนี่เอง คิดถูกแล้วที่ยอมตามอีกคนมา
"จงอินเข้าประชุมไปนี่เลทมาห้านาทีแล้ว ส่วนพี่ไปรอผมที่โรงอาหาร
ประชุมเสร็จผมจะตามไป อย่าคิดหนีกลับก่อนด้วย"
สั่งร่างบางเสร็จก็เตรียมผลักประตูห้องประชุม แต่ช้าไปเมื่อจู่ๆประตูก็เปิดขึ้น
ผละ!
"เฮ้ย!" เซฮุนร้องเสียงหลง เมื่อประตูโดนกระชากออกจากคนด้านใน
ส่งผลให้เขาผงะ จ้องสายตาด้วยความเมื่อไม่พอใจ เมื่อเห็นเป็นร่างของว่าที่พี่เขย
"โทษทีพี่ไม้รู้ว่าเรายืนอยู่ เลย์ให้พี่มาตาม" คริสเอ่ย
เซฮุนไม่ตอบทั้งยังเดินชนไหล่สูงเข้าไปด้านใน
ส่วนคริสก็ไม่คิดจะตอบโต้ใดๆ เพราะรู้อยู่ใจว่าเซฮุนไม่ชอบขี้หน้าตน
จงอินที่ยืนมองสองคนที่กำลังจะเป็นดองกันแสดงความรักกันแบบนี้ก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยว
จึงเดินเข้าห้องประชุมไปอีกคน
คริสถอนหายใจเมื่อยืนอยู่คนเดียว
ก้มต่ำมองพื้น ในใจย้ำกับตัวเองเสมอว่าที่ทำอยู่ทุกวันนี้มันถูกต้องที่สุดแล้ว
แม้มันจะเป็นการผิดที่หลอกให้คนดีอย่าเลย์รักก็ตาม แต่เขาไม่มีทางเลือก
"ถ้านายยังอยู่ฉันคงไม่ต้องทำแบบนี้ ฉันทำถูกแล้วใช่ไหม..ลู่หาน"
คริสพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเลื่อนระดับสายตาทอดมองไปข้างหน้า
ท่ามกลางพนักงานที่เดินสวนกันไปมา
สายตาเขากลับเห็นแผ่นหลังเล็กๆของใครสักคนชัดเจนที่สุด
"ลู่หาน"
เหมือนได้ยินใครสักคนเรียกชื่อเขาแผ่วเบา
เบามาก แต่เขาได้ยินมัน ใครกันที่เรียกเขาเอาไว้ ด้วยน้ำเสียงสุดอาลัยอาวรณ์
ใครกัน...
รึจะหูฟาด
เพราะเพียงหันหลังกลับ
ภาพเบื้องหน้าก็ปราศจากผู้คนทั้งที่ก่อนหน้านี้มีพนักงานเดินสวนกันเป็นระวิง
เสียงที่จะเกิดขึ้นได้ในตอนนี้คงเป็นเสียงจากบานประตูที่กำลังเคลื่อนตัวปิดช้าๆได้เท่านั้น
100%
..................................
ห้ามให้ไปหาใช่ไหม แล้วดันทิ้งเอกสารการประชุมเนี่ยนะเซฮุน
ลู่หานบุกโอกรุ๊ปแล้วครับ
ความคิดเห็น