คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3
“นี่ฮยองไม่ต้องเครียดหรอกผมแค่พูดเล่นเอง”ซึงรีรีบเข้าไปอ้อนพี่ชายของเขาทันทีที่เห็นใบหน้าบูดบึ้งของพี่ชาย
“ใครว่าฉันเครียดเปล่าเลย เดี๋ยวฉันมานะ”จียงพูดพร้อมกับเดินออกไปยืนที่ระเบียงแล้วกดรับโทรศัพท์
“ยอบเซโย”จียงกล่าวออกไป
ไงจียงวันนี้ฉันไปหานายได้มั้ย เสียงของหญิงสาวที่เค้าเคยคบด้วยดังผ่านโทรศัพท์มา
“เอ่อวันนี้หรอคงไม่ได้หรอก”จียงตอบออกไป
ทำไมล่ะ นายไม่เคยปฏิเสธฉันเลยนะ หรือว่านายกำลังคบใครอยู่ เสียงหญิงสาวคนนั้นถามออกมาทำให้จียงรุ้สึกกังวลเพราะว่าเค้ารู้ดีว่าถ้าเค้าตอบว่าไม่สุดท้ายเธอก็ต้องมายุ่งกับผมจนผมต้องตกหลุมรักเธออีกครั้งแล้วเธอก็จะทิ้งผมไปอีกครั้งเป็นวัฎจักรที่ไม่สามารถหยุดได้
“ไม่งั้นเดี๋ยวฉันไปหาเธอที่หอพักแล้วกัน”จียงตอบออกไปพร้อมกับกดวางสายลง สุดท้ายเค้าก็ต้องกลับไปที่วัฎจักรเดิมถึงแม้ว่าเค้าจะรู้ถึงตอนจบของวัฎจักรนั้นว่าสุดท้ายเค้าก็เป็นได้แค่ คนคลายเหงา
“ถ้ารู้ว่าตัดสินใจอะไรแล้วมันจะต้องเสียใจก็ปฏิเสธสิ”เสียงของคนหนึ่งดังขึ้น
“อ้าว ทำไมมาอยู่นี่ล่ะฮยอง”จียงหันไปถามพี่ชายที่รู้เรื่องเกี่ยวกับเค้าซะทุกอย่าง
“ก็หน้านายน่ะมันไม่เคยปิดอะไรมิดเลยนะสิ จนบางทีฉันยังคิดเลยว่าฉันเก่งที่จะอ่านใจคน”ท็อปพูดขึ้นทั้งที่สายตามองวิวรอบๆที่มีแสงไฟยามค่ำคืน
“พี่พูดเหมือนบอมมี่เลย”จียงพูดแล้วก็อดยิ้มไม่ได้เมื่อเอ่ยถึงชื่อหญิงสาวเจ้าของห้อง
“ยัยแปดมิตินั่นนะหรอ ฉันละไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพวกนายถึงไปหลงรักยัยนี่กันนะ”ท็อปบ่นออกมา
“ใครว่าผมหลงรักเธอล่ะ ผมเพิ่งเจอเธอเมื่อวานเองนะ”จียงรีบปฏิเสธทันที
“ไม่ได้หลงรักจริงหรอนายอ้ะอาการออกซะขนาดนั้น”ท็อปพูดแล้วหันไปมองหน้าน้องชายตัวเอง
“ไปดีกว่าผมมีนัดเดี๋ยวต้องไปลาตัวป่วนอีก”จียงพูดแล้วเดินออกไป แต่เมื่อเค้าเดินเข้ามาถึงที่ห้องรับแขกก็เจอบอมมี่กำลังนั่งเลือกเสื้อผ้าอยู่กับน้องๆเพื่อนๆ3คนที่เหลือ
“ฉันว่าชุดนี้ก็ดีนะ”ยองเบชี้ชุดกระโปรงสั้นและมีเลื่อมปักระยิบระยับ
“ชุดนี้เอาไว้ใส่กลางคืนสิ”ปาร์คบอมบอกแล้วดูชุดที่ซึงรีกับแดซองเลือกให้
“ท่าทางน้องพวกเรามันจะกลายเป็นเพื่อนสาวของยัยแปดมิติกันหมดแน่เลย”ท็อปที่เดินมาก็พูดขึ้นแต่คนที่กำลังเลือกชุดเพลินๆก็ส่งสายตาอำมหิตให้ทันที
“จียงมาเลือกชุดด้วยกันสิฉันเลือกกับพวกนี้ไม่เห็นจะมีชุดไหนโอเคเลย”บอมมี่บ่น
“ไม่มีดีก็ไปซื้อใหม่ก็จบ”ท็อปพูดออกมาลอยๆ
“จริงสิไม่งั้นไปกันเดี่ยวนี้เลย”ปาร์คบอมพูดแล้วเดินไปลากท็อปทันที
“ฉันไม่ไปเดี๋ยวเป็นข่าว”ท็อปตะโกนลั่นออกมา
“นี่เป็นข่าวกับคนสวยอย่างฉันไม่เป็นไรหรอกนะ”ปาร์คบอมเอ่ยอย่างเอาแต่ใจแล้วลากท็อปเข้าลิฟต์ไป
“พวกนายไม่ไปด้วยกันหรอ”ท็อปถามขึ้น
“ไม่อ้ะพวกผมขี้เกียจวิ่งหนีแฟนคลับรออยู่นี่ดีกว่า”น้องๆทั้งสามคนพูดเสร็จปาร์คบอมทำท่าจะกดลิฟต์แต่ก็เดินมาลากจียงไปด้วย
“จียงไปด้วยกันนะ”เธอพูดเสร็จแล้วก็ดึงแขนจียงไปทันทีเมื่อลิฟต์ลงมาถึงชั้นล่างทั้งสามก็เดินไปยังลาจอดรถ
“ฉันลืมเอากุญแจรถมา”ปาร์คบอมลองยกแขนทั้งสองข้างดูก็พบว่าเธอลืมหยิบทุกอย่างมา
“ก็เธอมัวแต่ลากฉันก็ลืมทุกอย่าง แล้วจะไปซื้อเสื้อผ้าได้หรอเนี่ย”ท็อปบ่นออกมา
“ไม่เป็นไรไปรถผมก็ได้ส่วนเงินก็ยืมผมก่อน”จียงเสนอขึ้น
“ไม่เป็นไรเรื่องเงินน่ะฉันมีทางออก”ปาร์คบอมพูดขึ้นแล้วเดินไปที่กระถางต้นไม้แถวนั้นแล้วจัดการขุดดินเล็กน้อย
“แต๊น แค่นี้ก็ช้อปได้แล้ว”ปาร์คบอมตะโกนขึ้นแล้วเดินไปหาสองหนุ่มที่ยืนอึ้งกับการกระทำของเธอ
“เธอเป็นหมาหรือไงถึงเอาของไปฝังในหลุมน่ะ”ท็อปบ่นออกมาปาร์คบอมด้วยความหมั่นไส้จึงเอามือที่เลอะดินป้ายไปบนหน้าท็อป
“นี่ยัยแปดมิติเธอทำอะไรนะ”ท็อปโวยวายออกมาดังลั่น
“ช่วยไม่ได้นายปากเสียกับฉันเอง ไปกันเถอะจียง”ปาร์คบอมพูดแล้วเดินควงจียงออกไป
“นี่เธอจะไปไหนกลับมาเดี่ยวนี้นะ”ท็อปโวยวายให้หญิงสาวหยุดเดินแต่เหมือนเธอจะไม่สนใจ เค้าจึงวิ่งไปหาหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังจะก้าวขึ้นรถ
“เช็ดหน้าให้ฉันเดี่ยวนี้”ท็อปเอ่ยขึ้น แต่เหมือนปาร์คบอมจะไม่สนใจ
“ไม่เช็ดใช่มั้ยได้”ท็อปพูดแล้วก้มหน้าไปเช็ดที่ชุดของหญิงสาว
“อี๋ นี่ชุดฉันเลอะหมดเลย”ปาร์คบอมตะโกนลั่นออกมา
“ช่วยไม่ได้บอกให้เช็ดให้ไม่เช็ด ว่าแต่เธอก็หุ่นดีใช่ย่อยเลยนะ”ท็อปพูดทำหน้ากรุ้มกริ่มใส่หญฺงสาวทำเอาเธอโมโหทันที
“นายตายซะเถอะไอหงอก”ปาร์คบอมตะโกนพร้อมวิ่งเข้าไปตีท็อปไม่ยั้ง
“นี่หยุดเลยทั้งสองคน”จียงตะโกนออกมาแล้วจับทั้งสองคนแยก
“บอมมี่ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไหม”จียงถามหญิงสาวที่อยู่ข้างๆขึ้น
“ไม่อ้ะ”หญิงสาวตอบแล้วหันไปที่ชายหนุ่มข้างๆ
“ถอดเสื้อนายออกมาเดี่ยวนี้”ปาร์คบอมพูดและจิกตาไปที่ชายหนุ่ม
“เรื่องอะไรฉันต้องถอด หนาวจะตาย”ท็อปพูดแล้วกระชับเสื้อแจ็คเก็ทของเค้าไว้
“บอมมี่เอาเสื้อฉันก็ได้นะ”จียงพูดพร้อมกับจะถอดเสื้อให้หญิงสาว
“ไม่เป็นไรหรอกจียง”ปาร์คบอมพูดแล้วยิ้มให้ชายหนุ่ม
“เธอก็เอาของจียงมันไปสิฉันหนาว”ท็อปพูดขึ้น
“ฉันไม่เอาของจียงเพราะจียงเค้าไม่ได้ทำให้เสื้อผ้าฉันเลอะ ฉันจะเอาของนายเพราะนายเป็นคนทำให้เสื้อผ้าของฉันเละทีนี้เข้าใจแล้วใช่มั้ยถอดออกมาซะ”ปาร์คบอมยังยืนยันที่จะเอาเสื้อของท็อป
“ชิ เอาไปเลยไปยัยแปดมิติ”ท็อปพูดแล้วก็ถอดเสื้อออกมายื่นให้หญิงสาว
“ให้แค่นี้ก็จบต้องให้ฉันบ่น”หญิงสาวพูดออกมาแล้วเปิดประตูขึ้นรถไป ท็อปก็ขึ้นตามส่วนจียงได้แต่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นจนหญิงสาวต้องเลื่อนกระจกลงมาเรียกให้ขึ้นไป
Jiyong Talk
เมื่อกี้ตอนที่เธอทะเลาะกับฮยองทำไมผมต้องรุ้สึกอิจฉาฮยองด้วยนะผมรุ้สึกว่าผมกลายเป็นส่วนเกินของทั้งสองคนยังไงไม่รู้สิ
“จียงนายเป็นอะไรรึป่าวทำไมเงียบๆ”หญิงสาวถามขึ้น
“ป่าวนี่ครับ แค่คิดอะไรนิดหน่อย”ผมตอบออกไปโดยไม่มองหน้าเธอเพราะกลัวเธอจะรุ้ว่าตอนนี้ผมโกรธอยู่จริงๆ โกรธที่เธอไม่สนใจผม โกรธที่เธอให้ความสนิทสนมกับฮยองมากกว่าทั้งๆที่เพิ่งเจอกันแปปเดียว
“ไม่จริง นายโกรธฉันใช่มั้ย”เสียงของเธอดังขึ้น
“ฉันว่ามันไม่ได้โกรธหรอกมันคงหึงมากกว่า”ท็อปพูดขึ้น
“หึง หึงใคร”ปาร์คบอมถามแล้วยื่นหน้ามาวางไว้บนแขนผมที่จับพวงมาลัยรถอยู่
“หึงบอมมี่รึป่าวเนี่ย”บอมมี่พูดขึ้นพลางจ้องมาที่ใบหน้าของผมซึ่งผมก็ได้แต่ทำหน้าเลิ่กลั่กไปมา
“นี่ยัยแปดมิติอย่าคิดเข้าข้างตัวเองเลยเค้าไม่หึงเธอหรอก เค้าหึงฉันหรอกยะ”ท็อปแกล้งทำเป็นเสียงแต๋วแตกเรียกเสียงฮาเอาไว้ได้และยังช่วยเบี่ยงเบนประเด็นออกไปอีก
“55555 นายน่ะไม่เหมาะจะเป็นสาวเลยนะถ้าให้จียงเป็นยังเหมาะกว่าอีก”ปาร์คบอมพูดปนหัวเราะออกมาไม่หยุดหลังจากได้เห็นท่าสะดีดสะดิ้งของท็อปฮยอง
“อะไรอ้ะบอมมี่ผมไม่เป็นหรอก ผมน่ะชอบผู้หญิงนะ”ผมตอบออกไปแล้วหันไปมองหน้าของเธอที่ตอนนี้กำลังหัวเราะ
“อะไรอ้ะจียง เมื่อคืนยังชมว่าท็อปปิ้งสวยอยู่เลยนี่แนะเดี๋ยวทำโทษเลย”ท็อปพูดแล้วยื่นปากมาจะจูบผมแต่ผมก็จัดการดันหน้าฮยองของผมออกไปและตะโกนออกมา
“อ้าก ฮยองหยุดเดี่ยวนี้นะ”ผมตะโกนลั่นแต่แล้วก็ต้องหยุด เมื่อบอมมี่ยื่นหน้าไปจุ๊บที่แก้มฮยองของผม
“นี่ทำไมนายทำหน้างั้นล่ะ”ปาร์คบอมถามขึ้นพลางมองหน้าฮยองที่ตอนนี้เหวอไปแล้วแต่คนที่เหวอกว่าน่าจะเป็นผม
“นี่เธอหอมแก้มฉัน”ตอนนี้ฮยองพูดเหมือนสติเลื่อนลอยนิดๆ
“ก็ใช่นะสิฉันใช้ปากฉันจุ๊บแก้มนาย”หญิงสาวที่นั่งข้างๆผมพูดขึ้น
“อ้ากกกกกกกกกกกก ยัยแปดมิติเธอ จียงจอดรถเดี่ยวนี้ฉันไม่ไปแล้ว”ฮยองตะโกนโหวกเหวกแล้วบอกให้ผมจอดรถซึ่งผมก็ยอมจอดแต่โดยดี เมื่อผมจอดรถแต่มันยังไม่สนิทดีฮยองก็กระโดลงจากรถไปเลย ผมก็ไม่พอใจเหมือนกันที่เธอหันไปหอมแก้ม ฮยองของผมแต่อย่าคิดว่าผมหึงฮยองนะครับ ผมหึงคนข้างๆมากกว่า วันนี้เธอทำให้ไฟในตาผมลุกขึ้นไม่หยุดหย่อนเลย
“นายคิงคองนั่นตลกดีจังเลย ฉันแค่จุ๊บแก้มแค่นี้กรี๊ดซะแต๋วแตกเลย”ผู้หญิงตัววุ่นข้างๆผมพูดขึ้นแล้วมองตามพี่ชายนอกสายเลือดผมไป
“คุณนี่แปดมิติอย่างที่ฮยองบอกจริงๆ”ผมพูดกับเธอออกไปตามที่ผมคิดแต่เธอกลับทำหน้างอนใส่ผม
“ไม่คุยกับจียงแล้วเอามือถือนายมาเลย ฉันจะลบเบอร์ฉันออก”เธอพูดกับผมแล้วยื่นมืออกมาจะหยิบมือถือจากกระเป๋ากางเกงผม
“ไม่ให้หรอก ให้แล้วไม่ให้ลบหรอก”ผมพูดออกไปแต่เธอก็ไม่ยอมหยุด ตอนนี้หัวใจผมเต้นเร็วมากเพราะหน้าของเธอชิดผมเหลือเกินจนตอนนี้ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรลงไปแต่ผมรู้สึกอุ่นๆที่ริมฝีปากของผม ผมค่อยๆเรียกสติตัวเองกลับมาก็พบกับใบหน้าของเธอที่กำลังหลับตาอยู่ ผมจึงหลับตาและจูบเธอแต่คุณผู้ชมครับผมไม่อยากเข้าข้างตัวเองเลยครับ แต่ว่าบอมมี่ บอมมี่เค้าจูบตอบผมด้วย เวลาผ่านไปซักพักเธอเริ่มทุบอกประท้วงผม ผมจึงค่อยๆผละออกจากเธอ ผมรู้สึกว่าหน้าของผมมันต้องกำลังแดงแน่ๆเลย
“จียงขับรถไปสิเดี๋ยวห้างก็ปิดหรอก”เธอพูดโดยไม่หันมามองหน้าผมแต่ผมก็รู้ว่าเธอกำลังเขินอยู่เพราะหูของเธอมันกำลังเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด
“อืม”ผมตอบแล้วก็ขับรถออกไป ซักพักเสียงโทรศัพท์ของผมมันก็ดังขึ้นแต่ผมไม่อยากจะรับเลย
“นายไม่รับหรอ”เธอหันมาถามผมเพราะโทรศัพท์มันดังอย่างนั้นมา 2-3รอบแล้ว
“ไม่อ้ะ ผมไม่อยากรับ”ผมตอบเธอออกไปตามความจริง
“หนีสาวละสิ”เธอพูดออกมา นี่เธอรู้หรอว่าผมกำลังหนีแฟนเก่าผมอยู่
“ไม่ใช่ซักหน่อย”ผมปฏิเสธออกไป แต่ก็ไม่ทันเพราะเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วอ่านเสียงดัง
“ยุนอานี่ไม่ใช่ชื่อผู้หญิงหรือไงล่ะ”เธอพูดออกมาเสียงดังแล้วกระแทกมันวางที่เก่า
“นี่คุณหึงผมหรอ”ผมถามเธอออกไปซึ่งผมก็รู้ดีว่าเธอคงจะปฏิเสธ
“ใครจะหึงนายกัน คนที่หึงนายอ้ะท็อปปิ้งนู่น”เธอตอบผมด้วยท่าทางน่ารักจนผมห้ามไม่ให้มือของผมเลื่อนไปหยิกแก้มของเธอไม่ได้
“เอามือนายออกไปนะฉันไม่ชอบยุ่งกับคนมีเจ้าของ”เธอตอบผมออกมาแล้วเขยิบห่างออกไป ผมขอเข้าข้างตัวเองอีกรอบว่าเธอกำลังหึงผม
ความคิดเห็น