ที่สุดในโย (กุกนยอง)
ตอนที่ 8 : 6.3
6.3
ไลน์~
ไลน์~
ไลน์~
เสียงแจ้งเตือนจากแอพลิเคชั่นไลน์ดังขึ้นต่อเนื่องแบบนี้มาเกือบนาทีแล้วแต่เจ้าของเครื่องก็ยังไม่มีทีท่าจะสนใจ พิทบูลตัวอ้วนที่นอนอยู่บนพื้นเงยหน้ามองเจ้านายตัวเองเป็นระยะเมื่อได้ยินเสียง
"บ้านใครไฟไหม้หรือเปล่าแพเอ๊ย ตอบเขาหน่อยก็ได้มั้ง" เสียงกวนๆ ของหัวหน้าครอบครัวดังขึ้นก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินออกมาจากห้องเก็บของพร้อมด้วยถังน้ำใบใหญ่ แพถอนหายใจเมื่อคนเป็นพ่อเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าทีวีพอดี
"ป๊า! บังทีวี ตัวก็ตั้งใหญ่" คนตัวเล็กบอกก่อนจะดันตัวพ่อให้หลบไปจากหน้าจอโทรทัศน์
"แล้วทำไมคว่ำโทรศัพท์ไว้อย่างงั้น ป๊าซื้อให้ตั้งแพงนะโว้ย-- ไหนดูซิใครส่งข้อความมานักหนา" คนตัวสูงบอกก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาอ่านข้อความที่ขึ้นแจ้งเตือนบนหน้าจอ
"ป๊า!!!! ห้ามอ่านนะ!" แพบอกก่อนจะลุกไปแย่งโทรศัพท์ตัวเองคืนแต่พ่อที่ตัวสูงกว่าแค่เบี่ยงตัวหลบแพก็ไม่สามารถแย่งได้แล้ว
"ขอโทษนะแพ โยไม่รู้ว่าทำอะไรผิด แพหายโกรธนะ-- อ้าว ฮ่าๆ" เสียงหัวเราะของพ่อดังลั่นบ้านหลังจากแกล้งลูกชายได้สำเร็จ
"บอกว่าอย่าอ่านไงเล่า!" คนตัวเล็กบอกด้วยความไม่พอใจหลังจากแย่งมือถือคืนมาได้ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาด้วยหน้าบูดบึ้ง
"นี่เอาแต่ใจกับป๊าแล้วยังไปเอาแต่ใจกับคนอื่นอีกเหรอห๊ะไอ้แสบ แล้วโยนี่ใคร ป๊าไม่เห็นรู้จักเลย" คนเป็นพ่อบอกพร้อมกับยิ้มแซวคนตัวเล็กที่กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
"ป๊าต้องรู้จักทุกคนในชีวิตแพหรือแงะ" ลูกชายคนเดียวถามด้วยน้ำเสียงกวนๆ จนคนเป็นพ่ออยากเอาฝาถังฟาดหัวให้สักป้าบ
"นี่พ่อไง พ่อที่หาเลี้ยงลูกด้วยความเหน็ดเหนื่อยไง พ่อที่ลวกก๋วยเตี๋ยวส่งลูกจนโตมาเถียงคอเป็นเอ็นได้นี่ไงจ๊ะ" พ่อบอกก่อนจะก้มหัวให้แพด้วยท่าทางล้อเลียน แต่แพไม่ตลกด้วยหรอกนะ
"งั้นก็รีบกลับไปทำงานต่อได้แล้ว เพราะเดี๋ยวไม่มีเงินส่งลูกให้โตจนเถียงพ่อคอเป็นเอ็นนะจ๊ะ" แพบอกก่อนจะลุกขึ้นดันหลังคนเป็นพ่อให้เดินไปหน้าบ้าน
"จะไม่เล่าสักนิดเลยเหรอ" พ่อหันมาถามพร้อมรอยยิ้มด้วความอยากรู้อยากเห็น
"ไม่เล่า! ไปช้าเดี๋ยวแม่ก็ด่าหรอก" แพบอกก่อนจะดันพ่อให้เดินมาที่รถได้สำเร็จ
"งั้นในฐานะพ่อบังเกิดเกล้าอยากจะฝากลูกไว้สักอย่าง"
"ไม่ฟังได้มะ" คนตัวเล็กบอกพร้อมกับเกาคอเหมือนเรื่องที่พ่อจะพูดเป็นเรื่องน่าเบื่อสุดๆ
"ฟังเถอะ เลี้ยงแพมาสิบหกปีป๊าไม่เคยรู้สึกถึงความเป็นพ่อเลย"
"อะๆ พูดมาๆ"
"อย่าเอานิสัยในบ้านไปใช้กับคนอื่น เข้า-ใจ-ไหม!" พ่อบอกก่อนจะเขกหัวคนตัวเล็กเบาๆ ตามคำที่เน้น
"เจ็บ!"
"จำ!"
"แพไม่เชื่อป๊าหรอก เพราะแพไม่สน ถ้าใครทนไม่ได้ก็เรื่องของเขา"
"แน่ใจ๊?"
"แน่!"
"ไม่สนแน่เหรอ"
"แน่!"
"ถ้าเขาไปจริงๆ จะทนได้แน่เหรอ"
"...แน่" คนตัวเล็กตอบเสียงอ่อยเมื่อได้ยินคำถามสุดท้าย พ่อหลุดหัวเราะออกมาก่อนจะยื่นมือมาโยกหัวคนตัวเล็กเบาๆ
"ไม่ใช่ทุกคนจะรู้ว่าเรารู้สึกยังไงนะ โกรธก็บอก เสียใจก็บอก ง่ายๆ แค่นี้เอง" พ่อบอกก่อนจะยกถังน้ำขึ้นหลังรถกระบะแล้วเปิดประตูรถเพื่อขึ้นนั่งในฝั่งคนขับ
"ถ้ารักก็บอกเขาไป" พ่อบอกเสียงเบาเหมือนกระซิบก่อนจะปิดประตูรถใส่หน้าคนตัวเล็ก แพที่เพิ่งสติกลับมากำลังจะโวยวายกับพ่อตัวเองแต่ก็ไม่ทันซะแล้ว
"ป๊า!!!!!!"
เหอะ เรื่องนี้แพไม่ได้ผิดสักหน่อยนะ!
แล้วรักอะไรเล่า แพไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาเลยสักนิด-- อืม นิดนึงก็ได้ แต่แค่นิดเดียวจริงๆ ไม่ถึงเสี้ยวเล็บเลยด้วยซ้ำ!
คนตัวเล็กเดินกลับเข้ามานั่งที่โซฟาตัวเดิมหลังจากปิดประตูหน้าบ้านเรียบร้อยแล้ว เสียงแจ้งเตือนจากไลน์เงียบลงไปเมื่อไหร่ไม่รู้ หรือความพยายามของเขาจะหมดลงตอนนี้จริงๆ
"ตอบโยหน่อยได้ไหม-- ใครจะไปยอมตอบง่ายๆ ห๊ะ!" นิ้วเรียวเลื่อนแจ้งเตือนบนหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะอ่านออกเสียงเบาๆ
แพวางโทรศัพท์ลงกับโต๊ะอย่างแรงโดยไม่สนว่าจะทำให้เกิดรอยหรือเปล่า นิ้วของคนตัวเล็กลูบวนเบาๆ ที่พลาสเตอร์ติดแผลบนนิ้วในขณะใช้ความคิด
พูดตรงๆ คือแพไม่รู้ว่าโยกำลังคิดอะไร เขาชอบแพจริงหรือเปล่า หรือจริงๆ แล้วเขาอาจจะชอบทุกคน การกระทำของเขาเหมือนจะชัด แต่มันก็เบลอเหมือนแพกำลังสายตาสั้น 800 แล้วไม่ได้ใส่แว่นอะไรแบบนั้น
เสียงเรียกเข้าจากมือถือเครื่องเดิมแผดเสียงดังลั่นห้องนั่งเล่น คนตัวเล็กที่กำลังใช้ความคิดอยู่ถอนหายใจออกมาหลังจากใจหายวาบไปแวบนึง
หน้าจอโทรศัพท์โชว์ชื่อของคนที่กำลังเป็นหัวข้อที่ทำให้แพหงุดหงิด นิ้วของคนตัวเล็กกำลังจะกดตัดสายแต่หางตาก็เหลือบไปเห็นคนยืนอยู่หน้าบ้านซะก่อน
อ่า ให้ตายเหอะ
ไอ้พี่โยยืนอยู่หน้าบ้านแพตอนนี้!
"อะไร" คนตัวเล็กตัดสินใจรับสายด้วยน้ำเสียงห้วนๆ แพไม่อยากคุยกับเขา
[หายโกรธโยแล้วเหรอ] น้ำเสียงดีใจดังขึ้นจากปลายสาย ไม่รู้ว่าสรรพนามระหว่างเขากับแพเปลี่ยนไปเมื่อไหร่ แต่แพก็ไม่ได้ว่าอะไรถ้าเขาจะเรียกแทนตัวเองแบบนั้น มันก็...น่ารักดี
"โกรธไร ไม่ได้โกรธ"
[ไม่โกรธแล้วเอาดอกไม้มาคืนทำไม]
แพแง้มผ้าม่านดูก็พบว่าคนตัวสูงยังยืนอยู่ที่เดิม หน้าเขาหงอยลงนิดหน่อยตอนพูดเรื่องดอกไม้ นี่ๆ ๆ เขาเป็นคนผิดนะ ทำไมถึงต้องทำตัวเหมือนเป็นผู้ถูกกระทำด้วย
"ก็ไม่อยากได้แล้ว มันเหี่ยว"
[เหรอ]
ฮือออ ให้ตายเหอะ ทำไมต้องทำเสียงเหมือนลูกหมาถูกทิ้งด้วยห๊ะ!
คนตัวเล็กเปิดประตูบ้านออกไปก่อนจะเดินดุ่มๆ ไปหาคนที่ยืนอยู่หน้ารั้ว แพจัดการตัดสายเขาก่อนจะมองหน้าคนตัวสูงด้วยสายตาไม่พอใจ
"กลับบ้านพี่ไปได้ละ" เจ้าของบ้านออกปากไล่คนที่เพิ่งมาถึง
"จะไม่คุยกันจริงๆ เหรอ" คนโตกว่าถาม ดวงตาของเขาจ้องลึกลงมาในดวงตาของคนตัวเล็กจนทำให้แพลืมความโกรธที่มีต่อคนตรงหน้าไปซะหมด
"ไม่มีอะไรต้องคุย"
"มีสิ"
"ไม่มี!"
"มี"
"โว๊ะ อะไรนักหนาวะ!"
"ออกมาคุยกันเถอะ" คนตัวสูงบอกอีกครั้งแต่แพก็ยังยืนยันคำเดิม
"ไม่ กลับบ้านพี่ไปได้แล้ว"
"ถ้าแพไม่คุยโยก็จะยืนอยู่หน้าบ้านแบบนี้ทั้งคืน"
"เรื่องของมึงเลยจ้า เข้าบ้านละ" คนตัวเล็กบอกแค่นั้นก่อนจะหันหลังให้เขา แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวไปไหนเสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้นก่อน
ออดดดด
"ไอ้พี่โย!" คนตัวเล็กเรียกชื่อคนตรงหน้าเสียงดัง คนตัวสูงยิ้มออกมาก่อนจะกดออดรัวๆ เมื่อเห็นเจ้าของบ้านโมโห
ออดดดด
ออดดดด
ออดดดด
"โอ๊ย! ออกไปเดี๋ยวนี้แหละ"
ลมเย็นๆ ที่พัดมาตีกับหน้าทำให้คนตัวเล็กรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นหลังจากเพิ่งหัวร้อนมาหมาดๆ แพและโยเดินไปตามทางเรื่อยๆ โดยไม่มีใครพูดอะไร
ตอนแรกแพก็กะว่าจะนั่งคุยกับเขาที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้าน แต่ก็กลัวว่าพ่อจะกลับมาเอาของอีกและแพไม่อยากถูกแซว สุดท้ายเลยมาจบที่สวนสาธารณะแถวบ้านแพแทน
"ไม่ชอบดอกไม้เหี่ยวเหรอ" คนที่เดินอยู่ข้างๆ เปิดบทสนทนาขึ้นมาก่อน แพกลอกตาด้วยความเซ็งกับคำถามก่อนจะตอบ
"เปล่าหรอก"
"อ้าว แล้วทำไมถึงเอามาคืนล่ะ หรือไม่ชอบดอกกุหลาบ" คนตัวสูงหยุดเดินก่อนจะถามด้วยความสงสัย
"อือ"
"โยไม่รู้ว่าแพไม่ชอบดอกกุ--"
"ไม่ชอบดอกกุหลาบทุกดอกที่พี่ให้คนอื่น"
"ห๊ะ" คนมึนร้องออกมาด้วยความสงสัยหลังจากแพพูดจบ เหอะ คิดไว้แล้วเชียว เขาไม่เข้าใจสิ่งที่แพต้องการสื่อหรอก
"ช่างเหอะๆ" แพบอกปัดก่อนจะเดินต่อแต่มือเรียวก็ถูกคนตัวสูงจับไว้ซะก่อน สัมผัสอุ่นๆ จากปลายนิ้วของเขาทำให้แพรู้สึกอุ่นขึ้นหลายองศาทั้งๆ ที่อยู่ท่ามกลางอากาศหนาว
"ไม่ช่างดิ ถ้าแพไม่ชอบอะไรต้องบอกโยนะ ไม่งั้นจะออกมาคุยกันถึงนี่ทำไม" คนตัวสูงบอกพร้อมกับกุมมือแพไว้แบบนั้น
ตามสูตรแล้วแพควรจะสะบัดมือเขาออกแล้วตบหน้าเขาสักทีที่เขาฉวยโอกาส แต่โชคดีที่วันนี้อากาศหนาวและมือเขาก็อุ่นพอดี แพจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นละกัน
"ว่าไง แพโกรธอะไรครับ" โยถามย้ำอีกครั้ง
คนตัวเล็กถอนหายใจเสียงดังก่อนจะตอบ
"เค้าแค่สับสน ไม่รู้ว่าพี่-- คิดยังไงกับเค้า"
"..."
"บางทีก็รู้สึกดีมาก แต่บางทีก็น่าหงุดหงิด เค้าเดาไม่ออกจริงๆ ว่าพี่คิดหรือรู้สึกยังไง"
"..."
"อย่าเงียบดิ-- แล้วยิ้มอะไร!" คนตัวเล็กบอกก่อนจะใช้มือข้างที่ว่างฟาดลงไปที่แขนคนตรงหน้าเบาๆ
"เหมือนกำลังโดนสารภาพรักเลย" โยบอกก่อนจะยิ้มกว้าง คนตรงหน้าเงื้อมือขึ้นอีกครั้งจนคนตัวสูงต้องขอไว้
"พูดมาก น่ารำคาญ"
"เข้าใจแล้วๆ" คนตัวสูงยิ้มอีกครั้ง
"เข้าใจว่า?"
"ขอโทษที่ทำให้แพสับสน และบางทีก็เป็นคนน่าหงุดหงิด"
"เหอะ" คนตัวเล็กแค่นหัวเราะ เขานี่มันบ้าจริงๆ
"แต่แพไม่ต้องเดานะว่าโยรู้สึกยังไง"
"..."
"ถ้าแพรู้สึกยังไง โยก็รู้สึกแบบนั้นแหละ"
หน้าของคนตัวเล็กร้อนขึ้นทั้งๆ ที่ยืนอยู่ท่ามกลางอุณหภูมิ 19 องศา หูของแพขึ้นสีแดงจัดจนต้องขอบคุณไฟสลัวในสวนสาธารณะแห่งนี้ที่ช่วยอำพรางให้
มันก็แค่คำพูดประโยคเดียว ทำไมต้องใจเต้นแรงด้วยนะแพ
เสียงขวดกระทบกันที่ดังขึ้นใกล้ๆ ช่วยเรียกความสนใจจากทั้งสองคนให้หันไปมอง ภาพที่เห็นคือป้าร้านขายลูกชิ้นและน้ำอัดลมกำลังพยายามเข็นรถเข็นขึ้นเนินอยู่ คนตัวสูงปล่อยมือแพออกก่อนทำท่าจะวิ่งไปช่วยป้า
สองเท้าที่กำลังจะออกวิ่งชะงักไว้ก่อนจะหันมาหาคนตัวเล็กอีกครั้ง
"เอ้อ ถ้าแพจะเกลียดดอกกุหลาบทุกดอกที่โยให้คนอื่น"
"..."
"แพต้องเกลียดเกือบห้าสิบดอกเลยนะ-- ป้าครับ เดี๋ยวผมช่วย"
คนตัวสูงทิ้งระเบิดไว้ก่อนจะวิ่งตรงไปช่วยป้าที่ยืนรออยู่ แพอ้าปากค้างด้วยความตกใจจนพูดไม่ออก อยากจะร้องให้ลั่นสวนสาธารณะแต่ก็ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้
ไอ้พี่บ้านี่มันไม่ได้มึนจริงๆ ด้วยนี่นา!!!
ไม่กินผัก (4)
20.45 น.
เฟรม
เพื่อนมึงงามหน้ามาก
มันยังไม่ขอน้องเขาคบเลย
เปลืองงบประมาณกู
ตี๋
จริงเหรอ
โหไอ้เหี้ย
ไก่ทากๆ เลย
แดน
สรุปมึงจะไก่หรือมึงจะทาก
ตี๋
ไปกวนตีนไกลๆ ตีนก่อนมึงจะโดนตีน
แดน
55555555555
โย
มันยังไม่ถึงเวลา
เฟรม
เวลาxไร
รอมึงรับปริญญาเลยมะ
โย
เวลาที่เขาแน่ใจว่าเขาอยากจะคบกูจริงๆ
และกูอยากจะคบกับเขาจริงๆ ไง
ตี๋
อ้าว แล้วมึงไม่ได้ชอบน้องมันเหรอ
โย
ชอบ
เฟรม
อ้าว เหี้ยไรมันวะ
กูงง
แดน
กูก็งง
ตี๋
แล้วมึงจะรู้ได้ไงว่าตอนไหนที่เขาแน่ใจว่าอยากจะคบกับมึง
โย
กูก็ไม่แน่ใจ
อาจจะเป็นตอนที่เขาเลิกขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยเรื่องความรักแล้วล่ะมั้ง
คนตัวเล็กทิ้งตัวนอนลงบนเตียงก่อนจะถอนหายใจอีกครั้งของวัน แต่คราวนี้เป็นการถอนหายใจที่อิ่มหัวใจนะ
มือเรียวหยิบดอกกุหลาบที่ได้มาจากคนตัวสูงอีกครั้งขึ้นมาดู ก้านของมันถูกพันด้วยสก็อตเทปเพราะเฟรมทำหักในระหว่างวิ่งเอามันไปส่งให้โย แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้หัวใจของคนที่ได้มันมาอีกครั้งเต้นเบาลงเลย
แพหยิบมือถือขึ้นมาก่อนจะถ่ายรูปดอกกุหลาบที่ผ่านเป็นผ่านตายมาหลายครั้งไว้ ไม่ลืมจะโพสท์ลงเฟซบุ๊กเพื่อทิ้งทวนวันแห่งความรักเหมือนที่คนอื่นๆ ทำ
ใครๆ ก็ชอบคนใจดี แพก็เป็นหนึ่งในนั้น ถึงแม้แพจะหงุดหงิดที่โยใจดีกับคนทั้งโรงเรียนด้วยการเหมาดอกกุหลาบของรุ่นน้องแจกจ่ายคนอื่นไปทั่ว แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันทำให้แพชอบ-- ความใจดีของเขา
และแพก็ไม่อยากห้ามให้เขาทำในสิ่งที่เขาอยากทำ ตอนที่โยช่วยป้าเข็นรถเมื่อกี้ หรือจะเป็นตอนช่วยกดเสลอปี้ให้เด็กอนุบาลเมื่อหลายวันก่อน รอยยิ้มของโยใจดีไม่ต่างกับการกระทำของเขาเลย
'งั้นพี่ก็ใจดีเยอะๆ แบบนี้กับเค้าแค่คนเดียวนะ'
นี่คือประโยคสุดท้ายหลังจากคนตัวสูงเดินมาส่งแพที่หน้าบ้าน รอยยิ้มของคนตรงหน้าช่วยยืนยันแทนคำตอบว่าเขาคงจะตกลง แพคิดว่าเขาคงจะตอบอย่างนั้นนั่นแหละ
เพราะถ้าแพรู้สึกยังไง เขาก็ต้องรู้สึกอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ
นิ้วเรียวกดโพสท์ทันทีหลังจากเขียนแคปชั่นเสร็จ
มันก็แค่ประโยคสั้นๆ ธรรมดา
ประโยคที่ย้อมโลกของแพให้กลายเป็นสีชมพูไปซะแล้ว
'Happy Valentine's Day <3'
TBC
***
BGM อยากจะดีกว่านี้ - Aun Garden Music
ขอบคุณเพลงนี้ที่มาช่วยชีวิตลูกช้างให้จบตอนได้ค่ะ
ฟังไปแล้วก็ครุ่นคิดว่าการที่เราจะเลิกขอพรเรื่องความรักนี่แสดงว่าเราต้องชอบคนที่มีอยู่ขนาดไหนกันนะ แอร๊ยยย
สิ้นสุดกันทีค่ะ ตอนหน้าน้องคงขึ้น ม.5 แล้ว 55555
จริงๆ แล้วยัยน้องเอาแต่ใจมากๆ เลยค่ะ
เราจะเขียนให้ยัยน่าฟาดมากกว่านี้อีก
ชอบค่ะ ชอบคนดื้อ แต่ถ้าในชีวิตจริงเจอเด็กดื้อเราคงหยิกหัวนม 5555
เอนจอยรีดดิ้งนะคะ
รักซำเหมอ
.
' ...ขอเพียงเธออย่าเพิ่งรีบหนีไปก่อน
จะดีกว่านี้แน่นอน
ไม่ต้องไปง้องอนกับสิ่งไหน '
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
น้องแพตอนเขินคือ คิดถึงสายไหม
โหหห พี่โยไม่กากเลย สมควรแล้วที่ได้เป็นพระเอก พ่อคนดีของมนุษยชาติ
ชอบๆๆๆๆๆๆ