ที่สุดในโย (กุกนยอง)

ตอนที่ 5 : 05

ก็ใจไม่เคยจะเป็นอะไรอย่างนี้

ได้คุยกับเธอก็พูดไม่ดี

ทั้งที่ใจนี้แทบอยากจะเข้าไปกอด

05

     ม.4/11

     "ทุกคนนนน วันนี้เลิกเรียนแล้วอย่าเพิ่งกลับบ้านน้า" เสียงรองหัวหน้าห้องดังขึ้นหลังจากคุณครูวิชาภาษาอังกฤษเดินออกไปจากห้องเรียนแล้ว ทุกคนในห้องที่จับกลุ่มคุยกันอยู่เงียบเสียงลงก่อนจะหันไปหาคนตัวเล็กที่ยืนยิ้มอยู่หน้าห้อง

     "คือวันนี้เขาจะมีแข่งกีฬาพื้นบ้านกัน เราก็เลยอยากให้เพื่อนๆ ไปช่วยกันลงแข่งอะ ได้ขนมปี๊ปด้วยนะ" คนที่ยืนอยู่หน้าห้องพูดต่อ เพื่อนๆ ในห้องส่งเสียงโห่ร้องขึ้นมาทันทีหลังรองหัวหน้าพูดจบ

     "โห่ววววว โคตรไม่เท่เลยอะ กีฬาพื้นบ้าน โบร๊าณโบราณ" แก๊งป่วนหลังห้องโวยวายขึ้นมาเป็นกลุ่มแรก ซึ่งสามารถเรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนทุกคนได้เป็นอย่างดี

     "งั้นพวกแกทั้งกลุ่มไปลงชักเย่อเลย ข้อหาพูดมาก" รองหัวหน้าห้องบอกก่อนจะที่เพื่อนทั้งห้องจะตบมือเฮด้วยความดีใจ

     "เอ้าเหี้ยไร-- ไม่เอาเว้ย ไม่เท่ ไม่คูล สาวไม่กรี๊ด" หัวโจกของกลุ่มบอก

     "เดินผ่านหมายังไม่หอนเลย นับประสาอะไรจะให้ผู้หญิงกรี๊ดวะ" เพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างแพหันกลับไปตะโกนบอกกลุ่มที่อยู่หลังห้อง

     "งั้นถ้าพวกกูลงไอ้วี่กับไอ้แพต้องลงด้วย" หนึ่งในกลุ่มนั้นตะโกนสวนกลับมาท่ามกลางเสียงหัวเราะ แพที่ตบมือด้วยความชอบใจอยู่ตอนแรกชักสีหน้าทันทีหลังจากได้ยิน

     "กูเกี่ยวไรล่ะ อีวี่เป็นคนว่าพวกมึงนะ" คนตัวเล็กบอกพร้อมกับชี้ไปที่เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ

     "รักกูมากจ้ะเพื่อน" วี่ว่าพร้อมกับผลักหัวเพื่อนเบาๆ ด้วยความหมั่นไส้

     "เอาไงอะ ถ้าพวกแม่งสองตัวไม่ลงพวกกูก็ไม่ลง" คนถือไพ่เหนือกว่าบอกก่อนที่ทุกคนในกลุ่มจะส่งเสียงโห่ร้องออกมา

     "งั้นวี่กับแพช่วยห้องเราหน่อยน้าาาา" รองหัวหน้าห้องคนเดิมบอกก่อนจะเดินมาเขย่าแขนแพเบาๆ

     "โหบี๋ เราไม่ลงเพื่อนในห้องก็เยอะแยะป่ะ" วี่ตอบก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนในห้องที่ต่างคนต่างพากันส่ายหน้า

     "จ้า จิตสาธารณะกันมาก" คนตัวเล็กแขวะหลังจากเห็นอย่างนั้น

     "ถ้าเอาคนอื่นลงพวกกูก็ไม่ลงอยู่ดีอะ" คนที่อยู่หลังห้องตะโกนมา

     "เป็นเหี้ยไรกับพวกกูนักหนาหนิ ชาติที่แล้วกูเคยใช้พวกมึงไถนาเหรอ" วี่สวนกลับด้วยความหงุดหงิด ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าไอ้กลุ่มนี้จะวอแวกับวี่และแพทำไม ช่วงหลังๆ มานี่ก็ย้ายสำมโนครัวมานั่งกินข้าวด้วยแล้วเรียบร้อย

     "นะวี่นะแพ ช่วยห้องเราหน่อยน้าาาา" รองหัวหน้าห้องยังคงทำหน้าที่ฝ่ายซัพพอร์ตได้ดีเช่นเคย จนวี่ต้องยอมตกปากรับคำในที่สุด

     "โอเคๆ แต่ได้ขนมปี๊ปมาเราต้องได้กินเยอะสุดนะ"

     "ได้เลยยย ขอบคุณน้า"

     "อีวี่ มึงไม่ถามกูก่อนเลยเหรอ" แพหันไปถลึงตาใส่เพื่อนตัวเล็กที่โบกมือให้รองหัวหน้าที่เดินกลับไปนั่งที่ตัวเองแล้ว

     คนตัวเล็กโน้มหน้าเข้ามาใกล้หูแพก่อนจะกระซิบเสียงเบา

     "กูก็ตกลงไปงั้นแหละ เลิกเรียนค่อยชิ่ง"

     คนตัวเล็กยิ้มหยีจนตาปิดทันทีหลังจากได้ฟังคำตอบ เพื่อนของแพนี่ฉลาดจริงๆ เลยน้า แบบนี้ก็ไม่ต้องเหนื่อยแล้ว

     ...ซะเมื่อไหร่

     หลังจากออดคาบสุดท้ายดังขึ้นแพและวี่ที่กำลังจะเตรียมตัวชิ่งหนีการลงแข่งชักเย่ออะไรนี่ก็ถูกกักตัวไว้โดยแก๊งค์ห้าวของห้องที่ถูกจับเป็นทีมเดียวกันโดยไม่เต็มใจ

     "จะหนีไปไหน~" หัวโจกของกลุ่มเดินมาคล้องคอแพกับวี่ไว้คนละข้างก่อนจะล็อคไว้อย่างนั้น คนตัวเล็กทั้งสองคนดิ้นขลุกขลักเพื่อให้หลุดพ้นจากการมัดมือชกของเพื่อนร่วมห้องแต่ก็สู้แรงไม่ได้

     "พวกมึงจะอะไรกับพวกกูนักหนาวะ รำคาญ" วี่บอกก่อนจะยกมือดันหัวคนตัวสูงหนึ่งทีทำให้หัวของคนที่อยู่ตรงกลางไปกระแทกกับหัวแพที่อยู่อีกฝั่งด้วย

     "โอ๊ย"

     "โอ๊ย! อีสัสวี่" คนที่อยู่ตรงกลางโวยวายออกมาก่อนจะปล่อยแขนออกจากแพแล้วยกมือขึ้นยีผมวี่แทน

     "กรี๊ดดดด อีตังค์ อีเหี้ย อีพ่อแม่ไม่หยอก!!!" คนตัวเล็กโวยวายเสียงดังก่อนจะโดนลากให้เดินนำไปก่อน

     ฮืออออ สุดท้ายก็หนีไม่พ้นเหรอ

     ปรี๊ดดดดดด

     เสียงนกหวีดดังขึ้นก่อนที่เชือกเส้นใหญ่ที่กรรมการที่ยืนอยู่กลางสนามเหยียบอยู่จะถูกปล่อยพร้อมกับทั้งสองฝั่งที่ออกแรงดึงจนเชือกตึง

     แพอยากจะปล่อยเชือกแล้ววิ่งกลับบ้านตั้งแต่ตอนนี้ เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ยังไม่เคยต้องมาลำบากขนาดนี้เลยให้ตายเถอะ 

     คนตัวเล็กรู้สึกเจ็บมือจนแทบจะทนไม่ไหวแต่ก็ยังกัดฟันสู้ต่อ เท้าเปลือยเปล่าที่คิดว่าถอดรองเท้าออกน่าจะถนัดกว่าครูดไปตามพื้นซีเมนต์ขรุขระเมื่อฝั่งตรงข้ามออกแรงดึง

     นี่มันผิดไปหมด ผิดทุกอย่างเลย!

     "โอ้โหเหี้ยล้าว" คนในทีมที่ยืนล้อมคนตัวเล็กอยู่ร้องขึ้นเสียงดังเมื่อเห็นฝ่าเท้าของคนตัวเล็กที่หนังถลอกปอกเปิกจนเลือดซึมออกมา

     "กูบอกแล้วว่าอย่าถอดรองเท้ามึงก็ไม่เชื่อกู ตีซ้ำดีไหมอีห่า" วี่บอกด้วยความโมโหเพื่อนตัวเองนิดๆ อยากจะหยิบแอลกอฮอล์ราดไปที่แผลให้เข็ดไปตลอดชีวิตจริงๆ

     "ฮือออ อย่าดุกู กูเจ็บ" คนตัวเล็กบอกด้วยเสียงงุ้งงิ้ง ตาโตไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองเท้าตัวเองเพราะกลัวจะรู้สึกเจ็บกว่าเดิม

     "พามันไปห้องพยาบาลเหอะ ตอนนี้ปิดยังวะ" ตังค์ถามขึ้นก่อนจะพยุงคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นยืน

     "ไหวไหมมึง" วี่ถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง ไม่คิดมาก่อนว่ากีฬาพื้นบ้านที่ปู่ย่าตายายก็เล่นได้จะเรียกเลือดได้ขนาดนี้

     แพพยักหน้ารับก่อนที่จะเดินไปห้องพยาบาลโดยอาศัยความช่วยเหลือจากเพื่อนที่ตัวเล็กกว่า

     ประตูห้องพยาบาลที่เปิดอยู่ทำให้คนตัวเล็กโล่งใจ แพและวี่เดินเข้าไปด้านในก่อนจะเจอเข้ากับคนตัวสูงที่คุ้นเคยเดินออกมาพอดี โยในชุดนักเรียนเดินออกมาพร้อมกับตะกร้าที่ใส่กระปุกยาเต็มไปหมด

     "อ้าวพี่โย" วี่ร้องทักด้วยความประหลาดใจเมื่อเจอรุ่นพี่ในที่ที่ไม่คิดว่าน่าจะเจอ

     "มาทำไรกันอะ-- เท้าแพไปโดนอะไรมา" คนตัวสูงถามด้วยความตกใจนิดๆ-- และมันนิดมากจนทำให้คนที่เจ็บเท้าอยู่รู้สึกมวนท้องขึ้นมากระทันหัน

     เขาเคยบอกว่าเขาชอบแพใช่ไหมล่ะ สำหรับแพแล้วถ้าพี่ต้นมีแผลใหญ่ขนาดนี้แพคงกรี๊ดจนห้องพยาบาลแตกเลยล่ะ

     แต่รีแอคชั่นของคนตรงหน้ามันทำให้แพหงุดหงิดชะมัด

     "ยุ่ง" คนตัวเล็กพูดสั้นๆ ก่อนจะเดินนำเพื่อนเข้าไปในห้องทำแผล คิ้วขมวดเข้าหากันโดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัว

     "ผีห่าเข้าสิงมึงเหรออีสัส พี่เขาถามดีๆ มะ" วี่ที่เดินตามมาดุเพื่อนเสียงเบาพอให้ได้ยินกันสองคน

     "กูก็เป็นของกูอย่างงี้มะ" แพเถียง รู้สึกหงุดหงิดจนไม่รู้สึกเจ็บแผล

     "กูอยากเอาเบตาดีนกรอกปากมึงจริงๆ--" วี่ที่กำลังจะด่าเพื่อนต้องหยุดตัวเองไว้ก่อนเมื่อครูประจำห้องพยาบาลเดินเข้ามาพร้อมกับคนตัวสูงที่น่าจะเป็นคนไปแจ้งให้ครูทราบ

     "โอ๊ยตายแล้ว ไปทำอะไรมาน้อลูก" ครูประจำห้องพยาบาลร้องขึ้นเมื่อเห็นแผลของคนตัวเล็ก

     ดูดิ ขนาดครูยังรีแอคชั่นเยอะกว่ามึงเลยอีพี่โย!

     "ถอดรองเท้าแข็งชักเย่อมาเมื่อกี้ครับ" วี่เป็นคนตอบแทนคนตัวเล็กที่นั่งหน้าเป็นตูด หางเสียงที่วี่ใช้ทำให้โยที่ยืนอยู่ปลายเตียงหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ จนวี่ต้องหันไปถลึงตาใส่รุ่นพี่

     "มันจะเจ็บหน่อยนะ" ครูบอกก่อนจะเดินออกจากห้องเพื่อเตรียมอุปกรณ์ทำแผล

     "เดี๋ยวกูไปเอากระเป๋ามาให้นะมึง" วี่บอกก่อนจะวิ่งจู๊ดออกจากห้องทำแผลทันที เหอะ เรื่องกระเป๋าน่ะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย แต่เวลาแพทำแผลแล้วเจ็บมากๆ มันต้องหาที่ลงทุกที แล้วจะเป็นที่ไหนถ้าไม่ใช่แขนของวี่น่ะ

     หลังจากเพื่อนสนิทและครูเดินออกไปแล้วในห้องทำแผลก็ตกอยู่ในความเงียบ แพมองไปรอบๆ ห้องเพื่อหาจุดวางสายตาเพราะไม่อยากสนทนากับคนที่ยังยืนอยู่ในห้องด้วย

     "เจ็บไหม" คนตัวสูงเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นก่อน

     "ไม่เจ็บ แผลใหญ่หนังเปิดขนาดนี้ไม่เจ็บเลยยยยย" คนตัวเล็กบอกด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

     "เหรอ เก่งจัง" รุ่นพี่ตอบกลับหน้านิ่งจนแพรู้สึกหงุดหงิดกว่าเดิม

     คนตัวเล็กที่กำลังจะอ้าปากสวนกลับต้องรีบงับปากลงเมื่อครูเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมอุปกรณ์ทำแผล แค่มองเห็นแอลกอฮอล์สีฟ้าแพก็รู้สึกแสบจนน้ำตาจะไหลออกมาเดี๋ยวนั้น

     "คะ-- ครูครับ มันจะเจ็บมากไหมอะครับ" คนที่นั่งอยู่บนเตียงถามด้วยเสียงตะกุกตะกักเมื่อเห็นครูเปิดฝาขวดน้ำเกลือออก

     "แค่น้ำเกลือเองธารธารา ไม่เจ็บหรอก" ครูบอกด้วยรอยยิ้ม ด้วยความกลัวเจ็บสุดชีวิตทำให้แพไม่สนใจว่าครูรู้ชื่อตัวเองได้ยังไงด้วยซ้ำ

     ครูจัดการเอากะละมังมารองใต้เท้าคนตัวเล็กก่อนจะค่อยๆ ฉีดน้ำเกลือลงไป คนตัวเล็กส่งเสียงออกมาเบาๆ เมื่อน้ำเกลือสัมผัสกับแผล มันไม่ได้แสบอย่างที่กลัวแต่ตอนน้ำสัมผัสโดนแผลมันก็ทำให้แพรู้สึกเจ็บอยู่ดี

     ฮือออออ ทำไมแพต้องมาเจออะไรอย่างนี้ด้วย

     "แล้วมึงจะกลับบ้านยังไง" วี่ถามขึ้นหลังจากพาเพื่อนสนิทเดินออกมาหน้าห้องพยายาลแล้ว เท้าของแพถูกพันด้วยผ้าพันแผลทำให้ใส่รองเท้าผ้าใบไม่ได้ โชคดีที่ครูให้ยืมรองเท้าแตะมาใส่ก่อน แพเลยไม่ต้องเดินเท้าเปล่าข้างเดียวจนถึงบ้าน

     "รถสองแถวแหละ เดี๋ยวหาคันที่ข้างหน้าว่าง กูจะได้ลงง่ายๆ หน่อย" คนเจ็บตอบ วี่พยักหน้ารับเพราะก็ไม่เห็นทางออกที่มันดีกว่านี้แล้ว

     "งั้นเดี๋ยวกูไปส่งมึงขึ้นรถแล้วค่อยไปเรียนพิเศษ" วี่บอกก่อนจะประคองเพื่อนออกจากห้องพยาบาล

     เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นดังตามหลังทั้งสองคนมาก่อนจะหยุดลงตรงหน้าวี่และแพ

     "มีไรเปล่าพี่โย วี่ลืมของเหรอ" รุ่นน้องถามด้วยความสงสัย

     "เปล่า" คนโตกว่าตอบก่อนจะพูดต่อ

     "พี่ไปส่งแพได้นะ" คนตัวสูงหันมาบอกกับแพที่ยืนอยู่ข้างๆ วี่ คนตัวเล็กหน้าเหลอหลาทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น

     "ไม่ต้อง!"

     "ขอบคุณมากพี่!"

     แพและวี่พูดออกมาพร้อมกันเสียงดัง เพื่อนสนิทหันมองหน้ากันทันทีหลังจากได้ยินคำตอบของอีกคน

     "มึงมีสิทธิ์ไรมาปฏิเสธห๊ะอีเดี้ยง" วี่บอกก่อนจะผลักหัวเพื่อนเบาๆ

     "พี่โยจะไปส่งมันจริงเหรอ งั้นหนูฝากหน่อยน้า" ประโยคนี้วี่หันมาบอกกับรุ่นพี่ที่ยืนรออยู่

     "กูไม่ไป" แพยังยืนกรานปฏิเสธเสียงแข็ง

     "มึงอย่าเพิ่งมาดื้ออะไรวันนี้ได้มะ เดี๋ยวฟาดด้วยสันหนังสือ"

     "ดื้อเหี้ยอะไรล่ะ บอกว่ากลับเองได้ไง"

     "ให้พี่ไปส่งเถอะ" คนตัวสูงที่ยืนเงียบอยู่นานพูดขึ้น วี่ได้โอกาสรีบส่งกระเป๋าของแพให้โยทันทีก่อนจะรีบโบกมือลาเพื่อนแล้ววิ่งไปที่หน้าโรงเรียน

     "อีวี่ อีห่า" แพด่าเพื่อนตัวเองเสียงเบาเมื่อมองตามหลังเพื่อนตัวเล็กที่วิ่งไปไกลแล้ว ถ้าเท้ายังปกติดีทั้งสองข้างแพจะวิ่งสี่คูณร้อยไปจิกหัวมันจริงๆ

     "เดินไหวไหม" คนที่ถือกระเป๋าให้แพอยู่ถามขึ้น คนตัวเล็กทำท่าจะหยิบกระเป๋ามาถือเองแต่คนตัวสูงเปลี่ยนมาใช้มืออีกข้างถือแทน

     "เอ๊ะ-- เอามา จะถือเอง แค่ตีนเจ็บ ไม่ได้เป็นง่อย"

     "รีบเดินเหอะ เดี๋ยวเย็นกว่านี้แล้วอากาศหนาว" โยเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเริ่มหงุดหงิด

     โยไม่รู้ว่าแพไม่ชอบอะไรโยหรือเปล่า ก็เวลาเจอหน้ากันทีไรแพก็เอาแต่ทำท่าทางเหมือนไม่พอใจโยทุกที นี่ถ้าคนตัวเล็กได้ยินสิ่งที่โยคิดคงต้องโมโหอีกแน่นอนเลย

     โยคิดว่าแพตอนหงุดหงิดน่ะน่ารักดี

     

     อยากจะแกล้งให้โมโหจนกลายร่างเป็นเดอะฮัคเลยล่ะ

     "ไอ้พี่โย! มึงจะรีบเดินไปตามควายเหรอ เท้ากูปกติมากมั้ง"

     คนตัวสูงหลุดยิ้มออกมาหลังจากคิดยังไม่ทันขาดคำ ทั้งที่คนที่อยู่ด้านหลังโมโหจะเป็นจะตายแต่โยกลับเอาแต่ยิ้มอยู่แบบนั้น

     โยหยุดยืนอยู่กับที่ก่อนจะหันไปหาคนเจ็บที่กำลังเดินมาหาเขา คนตัวเล็กตวัดสายตามองเขาด้วยความไม่พอใจเมื่อเห็นเขากำลังพยายามกลั้นยิ้มอยู่

     "เป็นบ้าเหรอ!"

     คืนนี้โยคงนอนหลับฝันดีแน่ๆ

TBC

***

เย้ๆ แวบมาได้อีกตอน

อยากรีบแต่งให้ทันในจอยเร็วๆ (ซึ่งห่างไกลเหลือเกิน T T)

จะได้เข้าจุดพีคของเรื่องพร้อมกันค่ะ

พอมาแต่งตอนเขายังไม่คบกันแล้วรู้สึกเหนื่อยมากเลย

ในหัวนี่คิดแต่ฉากตอนเขาอยู่ด้วยกันเยอะแยะเต็มไปหมด

อยากเขียนมุมน่ารักๆ แล้ว น้องแพใจอ่อนสักที ฮือออออ

เอนจอยรีดดิ้งนะคะ

รักซำเหมอ <3

T
B