ที่สุดในโย (กุกนยอง)

ตอนที่ 2 : 02

กำลังจะมีความหมาย กับใครไม่รู้

- Mary is happy, Mary is happy - 

02

     2014 CE

     

     "ประธานเชียร์เขาขอเป็นตัวแทนจากห้อง 9 นะ ส่วนประธานกีฬากับประธานสีก็ให้ทั้งห้องเราแล้วก็ห้องเขาส่งตัวแทนมาแล้วเดี๋ยวให้น้องๆ เลือกอีกที"

     บุคคลที่ยืนอยู่กลางห้องแจ้งข่าวจากการประชุมสีเมื่อตอนพักเที่ยงให้กับประชากรในห้อง ม.5/2 รับทราบก่อนจะกลับมานั่งประจำที่ตัวเองเพื่อรอเรียนวิชาต่อไป

     "มึงว่ากูลงประธานกีฬาดีไหม เป็นศรีแก่วงศ์ตระกูล" เฟรม ร่างสูงที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างถามขึ้นด้วยใบหน้าจริงจังจนเพื่อนในกลุ่มต้องตบหัวกันคนละทีเพื่อเรียกสติให้เพื่อนตัวเอง

     "เล่นกีฬาห่วยทุกอย่างแบบมึงเนี่ยนะ" เจ้าของส่วนสูงเกือบร้อยแปดสิบเซนติเมตรที่นั่งอยู่ข้างๆ ถามขึ้นก่อนจะหัวเราะ

     "เอ้าไอ้เหี้ย กูจะลงประธานกีฬา ไม่ใช่นักกีฬาไหมล่ะ" คนที่โดนสบประมาทหันไปตอบก่อนจะตบหัวเพื่อนทุกคนในกลุ่มคืนไปคนละหนึ่งที

     "ไอ้เหี้ยโย มึงก็เอากับมันด้วยเนอะ" เฟรมหันไปต่อว่าเพื่อนที่นั่งอยู่ด้านหลังตัวเอง ในพวกเขาสามคนมีไอ้โยเป็นผู้เป็นคนสุดแล้ว แต่เมื่อกี้เขาเห็นแวบๆ ว่าฝ่ามือที่ตบลงบนหัวเขามีมือของไอ้เป็นผู้เป็นคนนี่ร่วมด้วย

     "เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม"

     "ส้นตีน" ด่าเพื่อนไปหนึ่งทีก่อนจะหันกลับมาสนใจหนังสือการ์ตูนตรงหน้าต่อ

     "แล้วมึงไม่ลองลงสมัครบ้างวะโย ประสบการณ์ชีวิต" ตี๋ถามเพื่อนหน้ามึนที่ก้มหน้าจดงานอยู่ข้างๆ

     "ไม่ไหวหรอก คนแบบกูเนี่ยนะ" โยตอบโดยไม่ละสายตาจากสมุดตรงหน้า เขาไม่เคยคิดจะเป็นตัวแทนอะไรแบบนั้นสักครั้งเพราะเข้ากับคนอื่นไม่ค่อยเก่ง

     "เออ คนแบบมึงนี่แหละ ดีจะตายไอ้โย...กูจะบอกอะไรให้ สาวกรี๊ดนะเว้ย ดีกรีประธานสี ลูกชายเจ้าของตลาด รูปหล่อพ่อรวย โอ๊ยไอ้ห่า มึงกระดิกนิ้วทีผู้หญิงแห่กันมาเป็นพรวน" ตี๋ที่นั่งอยู่ข้างๆ จินตนาการไปถึงวันที่เพื่อนของเขากลายเป็นหนุ่มฮอตแล้วก็รู้สึกตื่นเต้นจนอยากจะกัดลิ้นตัวเอง ขนาดมันไม่ค่อยสุงสิงกับใครแต่วันวาเลนไทน์ปีก่อนก็มีเด็กหอบข้าวหอบของมาให้มันพอสมควร

     ถ้ามันดังขึ้นมาจริงๆ กลุ่มเขาก็จะได้เป็นที่รู้จัก เดินไปที่ไหนก็จะมีคนคอยเรียกพี่ตี๋คะ พี่โยขา พี่เฟรมจ๋า ดีกรีลูกชายเจ้าของตลาดอย่างมันคงป็อปได้ไม่ยาก

     เขากับไอ้เฟรมจะได้อาศัยใบบุญมันซะหน่อย

     "มีแต่สาวๆ ที่กรี๊ดเหรอ" คนที่จดงานอยู่เงยหน้าขึ้นถามเพื่อนด้วยใบหน้าครุ่นคิด

     "อ่า ผู้ชายกรี๊ดด้วยก็ได้...แปลกๆ นะมึงหนิ" ตี๋บอกพร้อมกับมองเพื่อนที่ก้มเขียนงานต่อด้วยสายตาสงสัยแต่ไม่คิดจะถามอะไรต่อเพราะปกติมันก็แปลกๆ แบบนี้อยู่แล้ว

     น่าจะดีถ้าตี๋ยังไม่รีบละสายตาจากโยไปซะก่อน ไม่งั้นคงได้เห็นว่าเพื่อนของเขากำลังอมยิ้มอยู่คนเดียว ซึ่งอาการแบบนี้มันโคตรจะไม่ปกติเลย

     "ไอ้โยได้เป็นประธานสีพวกมึงเหรอ ไอ้เหี้ยกูช็อคแปป" เสียงของคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะพูดขึ้นเมื่อได้รับข่าวจากเพื่อนในกลุ่ม

     คนที่กำลังเป็นหัวข้อสนทนานั่งเอนหลังพิงกับเก้าอี้พร้อมกับดูดชาเย็นในมือ ไม่ได้สนใจสักนิดว่าเพื่อนจะว่ายังไง

     "คิดไงไปลงอะ ไหนบอกไม่ชอบยุ่งกับคนไม่รู้จัก ประธานสีต้องโคงานทั่วเลยเด้อ" แดนถามต่อด้วยความอยากรู้จริงๆ ถึงเขาจะไม่สนิทกับโยมากเท่าไหร่เพราะอยู่คนละห้องแต่ก็คุยกันพอสมควรเลยพอรู้จักนิสัยของโยอยู่ว่าไม่ใช่คนที่จะมาทางกิจกรรมเลย

     "ไม่รู้เหมือนกัน รู้ตัวอีกทีก็ได้เป็นแล้วอะ" คนมึนตอบก่อนจะกัดหลอดเพราะเริ่มรู้สึกว่าความกังวลกำลังก่อตัวขึ้นนิดนึงแล้ว

     "อ้าวไอ้เหี้ย อนาคตสีเราจะรอดบ่หนิ" เฟรมถามขึ้นหลังจากดูดน้ำลงไปอึกใหญ่ ไม่รู้จริงๆ ว่าเพื่อนคนนี้คิดอะไรอยู่

     "ก็ตี๋มันบอกให้ลง"

     "มึงไปคุยกันตอนไหน ไม่ปรึกษากูบ้างวะ"

     "ก็คุยกันต่อจากที่มึงบอกจะลงประธานกีฬา" ตี๋ตอบ

     "ทีมันไมมึงยุให้ลงวะ ทีกูแม่ง..."

     "อย่าน้อยใจเลยเพื่อนรัก คนอย่างกูทำอะไรหวังผลทั้งนั้นแหละ" ตี๋กระซิบบอกพร้อมรอยยิ้มร้าย

     "กูไปซื้อน้ำแปป ฝากกล้องหน่อยเด้อ" คนตัวสูงที่นั่งอยู่หัวโต๊ะบอกก่อนจะวางกล้อง DSLR ที่ห้อยติดตัวไว้ตลอดลงบนโต๊ะ

     "ขอเล่นหน่อยได้ป่ะ" เฟรมถามขึ้นพร้อมกับมือที่หยิบกล้องมาถือไว้โดยไม่คิดจะรอคำตอบ แดนพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกจากโต๊ะ

     ตี๋กับเฟรมเลื่อนดูรูปในกล้องไปเรื่อยๆ ก่อนจะร้องออกมาเป็นครั้งคราวเมื่อเลื่อนไปเจอรูปรุ่นพี่สวยๆ โยไม่ได้สนใจสิ่งที่เพื่อนทั้งสองคนทำสักเท่าไหร่ จะว่าไปแล้วโยก็ไม่สนใจอะไรสักอย่างอยู่แล้วล่ะ

     "น้องคนนี้หน้าคุ้นๆ ว่ะ ใช่เด็ก 3/8 เก่าป่ะ"

     หูของคนไม่สนใจอะไรผึ่งออกทันทีเมื่อเจอคีย์เวิร์ด 3/8 ที่ไม่ได้ยินมานาน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมต้องรู้สึกแปลกๆ ตอนได้ยิน อาจเพราะรอยยิ้มน่ารักในวันนั้นที่ทำให้โยปั่นป่วนมาจนถึงวันนี้

     ถึงแม้จะแทบไม่ได้เจอแล้วก็เถอะ

     "ใช่ๆ ไอ้แพกับไอ้วี่ป่ะ" ตี๋ตอบคำถามของเฟรม

     คนที่นั่งอยู่ห่างจากเพื่อนในตอนแรกค่อยๆ ชะโงกหน้าเข้ามาวางบนไหล่ของตี๋ คนตัวสูงที่นั่งดูรูปหันหน้ามามองก่อนจะขมวดคิ้ว

     "อะไรของมึงหนิ"

     "อยากดูด้วย" คนหน้ามึนตอบ

     เฟรมที่นั่งอยู่อีกฝั่งของตี๋ยื่นกล้องมาตรงกลางก่อนจะค่อยๆ เลื่อนดูรูปแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเพื่อนหน้ามึนของเขาท้วงไว้ก่อน

     "เลื่อนกลับไปรูปก่อนหน้านี้ได้ไหม"

     "พวกกูดูไปแล้วมะ ไว้พวกกูดูหมดมึงค่อยดู" เฟรมบอกแต่อีกคนก็ไม่ยอมเหมือนกัน

     "สองสามรูปเองมึง"

     "อะๆ ให้มันดูเหอะ มึงไม่รำคาญมันเหรอ" คนที่นั่งอยู่ตรงกลางออกปากห้ามทัพเมื่อเห็นว่าสงครามกำลังจะเกิด

     เฟรมส่งกล้องในมือให้โยก่อนจะหันไปสนใจหนังสือการ์ตูนที่วางคว่ำไว้บนโต๊ะแทน จริงอย่างที่ไอ้ตี๋บอกทุกอย่าง เถียงกับไอ้โยนี่เหนื่อยสุดในโลกใบนี้แล้ว

     คนหน้ามึนรับกล้องมาถือไว้ก่อนจะเลื่อนกลับไปที่รูปก่อนหน้า รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากทันทีเมื่อลางสังหรณ์เขาแม่นจริงๆ  เจ้าของรอยยิ้มที่โยชอบนักชอบหนายังคงส่งยิ้มจนตาปิดให้กล้องเหมือนเดิม แม้คนในรูปจะดูโตขึ้นกว่าที่โยเจอครั้งแรกนิดหน่อย แต่รอยยิ้มกลับไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด

     "อ้าวค้าง แดกเข้าไปเลยไหมกล้องเนี่ย" ตี๋ที่นั่งอยู่ข้างๆ พูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองนั่งจ้องรูปรุ่นน้องอยู่อย่างนั้นโดยไม่คิดจะเลื่อนไปรูปอื่น

     ชักได้กลิ่นแปลกๆ แล้วดิ

     "มึงรู้จักน้องในรูปนี้เหรอ" คนหน้ามึนถามหลังจากเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนตัวเองแล้ว

     "ก็รู้จักอะ ตอน ม.ต้นอยู่สีเดียวกัน"

     "ทำไม อย่าบอกนะว่ามึงชอบ" เฟรมที่นั่งอ่านการ์ตูนอยู่หันหน้ามาถาม กะจะแกล้งแซวเพื่อนขำๆ แต่คำตอบที่ได้กลับทำให้ทั้งโต๊ะเงียบเหมือนอยู่ในป่าช้า

     "เออ ชอบ น่ารักดี"

   

      ไลน์~

     เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟาดังขึ้นเบาๆ คนตัวเล็กที่นั่งเหยียดขากินขนมอยู่บนโซฟาไม่ได้สนใจก่อนจะกดรีโมทเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆ

     แพต้องอยู่บ้านคนเดียวทุกวันยกเว้นวันอาทิตย์เพราะป๊ากับแม่ต้องออกไปขายก๋วยเตี๋ยวตั้งแต่บ่ายสองจนถึงเที่ยงคืน อยู่บ้านคนเดียวแบบนี้ก็ดีคือแพสามารถนอนดึกขนาดไหนก็ได้ แต่ป๊าก็ชอบให้พี่ที่ร้านขับรถมาแอบดูแพอยู่บ่อยๆ แต่แพไม่ใช่คนนอนดึก แค่สี่ทุ่มหนังตาของคนตัวเล็กก็พร้อมจะปิดอยู่แล้ว

     ไลน์~

     เสียงแจ้งเตือนจากแอพลิเคชันยอดฮิตดังขึ้นอีกครั้ง มือบางเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะขึ้นมาก่อนจะปลดล็อกหน้าจอเพื่อเข้าไปในแอพฯ

     ถ้าเป็นเพื่อนที่ส่งเกมมาจะด่าให้ยับเลย

     คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อพบแอคเคาทน์ที่ไม่คุ้นเคยส่งข้อความมาด้วยอิโมติคอนรูปแมวยิ้ม

     เหอะๆ แบ๊วมากมั้ง

     นิ้วเรียวกดเข้าไปที่รูปของคนแปลกหน้าก่อนจะขมวดคิ้วหนักกว่าเดิมเพราะแพไม่คุ้นหน้าเขาเลยสักนิด

20.21 น.

โย

:)

20.30 น.

แพ

?

โย

น้องแพใช่ป่ะ

แพ

ใช่

แล้วนั่นใคร

โย

ประธานสีแสดครับ

แพ

หมายถึงชื่ออะไร

ตกแกทเชื่อมโยงเหรอ

โย

ยังไม่ได้สอบเลย

แพ

-_-

     คนตัวเล็กแทบอยากจะปาโทรศัพท์มือถือทิ้งหลังจากสนทนากับคนแปลกหน้า ไม่รู้ว่าสิ่งที่อีกฝ่ายตอบคือจริงจังหรือกวนตีนกันแน่ แต่ที่แน่ๆ มันทำให้แพหงุดหงิดมาก

     คนหัวร้อนตัดสินใจทักหาเพื่อนสนิททันที ในสถานการณ์แบบนี้ถ้ามีเพื่อนช่วยรับมือน่าจะดีกว่า

20.32 น.

แพ

มึง

อีหน่องๆๆๆ

หน่องวี่

มีไร

หน่องพ่อมึงสิ

แพ

มีคนแปลกๆ ทักกูมา

ขึ้นว่าแอดกูจากเบอร์ด้วยอะ

หน่องวี่

ผู้ชาย?

แพ

เออ กูกลัว

หน่องวี่

คนในโรงเรียนเปล่า

แพ

น่าจะ

มันบอกว่าเป็นประธานสีแสด

หน่องวี่

เฮ้ย!!!

งั้นลองคุยๆ ก่อนเผื่อพี่เขาแจ้งเรื่องกีฬาสีเว้ยมึง!!!

แพ

เล่นใหญ่มาก

อยู่บรอดเวย์เหรอ

หน่องวี่

บ๊าาาา

ลองคุยก่อนเผื่อเขามีธุระ

แพ

แล้วกูเกี่ยวไร กูไม่ใช่สตาฟมะ

     นอกจากจะไม่ใช่สตาฟแล้วแพยังไม่ได้อยู่สีแสดด้วย

     กูอยู่สีฟ้าโว้ย!

     คนตัวเล็กได้แต่ตะโกนแหกปากในใจเพราะถึงโวยวายไปเพื่อนก็ไม่สามารถรับรู้ได้อยู่ดี

หน่องวี่     

อีทรราช

มึงทำเพื่อสีเราหน่อยไม่ได้ไง๊ ถ้าสีเราไม่รู้เรื่องอะไรกูจับมึงโบยนะ

แพ

เออๆ วุ่นวายจัง

     

     คนหัวร้อนตอบก่อนจะเข้าไปที่หน้าแชทของคนแปลกหน้า ให้ตายเหอะ ถึงจะเป็นเรื่องกีฬาสีจริงเขาก็ไม่ควรมาคุยกับแพไหมล่ะ จะบอกว่าแพเป็นคนไร้ตัวตนในสีฟ้าก็ยังได้ นี่ต่อให้คุยกันเสร็จแล้วแพไปบอกคนในสีก็ยังไม่รู้ว่าจะมีใครเชื่อไหม

20.40 น.

แพ

ทักมามีไรอะ

เรื่องกีฬาสีป่ะ

โย

ถ้าตอบว่าเรื่องกีฬาสีถึงจะได้คุยด้วยเหรอ

แพ

เอ้า

เป็นโรคจิตป่ะเนี่ย

ชื่อโยใช่ป่ะ อยู่ ม.ไร

โย

ม.5

แพ

ทับไร

โย

ทับทิมกรอบ

แพ

อีสัส

โทษๆ อุทานเฉยๆ

มุกเหรอน่ะ

โย

อ้าว เราคุยเรื่องอะไรกันอยู่นี่

แพ

คือที่ถามอะ

หมายถึงพี่อยู่ ม.5/__

จงเติมคำในช่องว่าง

โย

อ๋อ ม.5/2 กิฟต์คณิต

แพ

รู้ ไม่ต้องอวดหรอก

โย

ไม่ได้อวด

อยู่ ม.5/2 แล้วเอาไว้อวดได้เหรอ

แพ

-_-

ต้องเรียกพี่ป่ะ

โย

แล้วแต่เลย

แพ

เรียกไอ้เหี้ยได้มะ

โย

จะดีเหรอ

เค้ามีชื่อนะ

แพ

มาเค้าเคิ้วอะไร สนิทกันเหรอ

โย

ก็ที่บ้านสอนมาแบบนี้

แพ

แหมมมมมมมมมม เอาซะครอบครัวกูอยู่บ้านป่าเมืองเถื่อนเลย

*เค้า

สรุปทักมามีไร จะดูละคร

โย

ก็ไอ้แดนกับไอ้ตี๋บอกว่าถ้าอยากคุยให้ทักมา

แพ

นี่ไม่ใช่สายด่วนกรมสุขภาพจิตไง

ถ้าพี่เหงาก็เดินออกไปคุยกับหมาหน้าปากซอยแทนนะ

โย

ปากซอยเขาเลี้ยงแมวอะ

แพ

อีกนิดจะบล็อกแล้วนะ

โย

อ้าว เค้าทำไรผิด

แพ

นี่กวนตีนหรืออะไรวะ

โย

เปล่ากวน

ก็ปากซอยเขาเลี้ยงแมวจริงๆ

แต่แบบดุอะ

แพ

ดุมากไหม

โย

ไม่มากเท่าคนนี้ ☞

พันธุ์อะไรเหรอ

แพ

ร็อตไวเลอร์มั้ง

หัวร้อนแล้วนะเว้ย!!!

โย

เค้าขอโทษ

แพ

ไม่ต้องมาเค้า เรียกแทนตัวเองว่าพี่หรืออะไรก็ได้ ขนลุก

โย

หนาวเหรอ

แพ

อีเหี้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

โย

พูดไม่เพราะเลยอะ

แพ

เพราะพี่แหลพ

*แหละ

เนี่ยรีบมากพิมพ์ผิดด้วน

*ด้วย

โย

ใจเย็นนะน้องแพ

แพ

โว้ยยยยยยยยยย

โย

Sent you a photo

เพื่อนฝากมาให้

แพ

ขอบใจ

คราวหลังไม่ต้อง

โย

ตอนยิ้มน่ารักดี

เหมือนแมวเลย

แพ

กูเป็นคนไหม

ตั้งแต่ร็อตไวเลอร์ละ

จะไม่ทนกับมึงแล้วนะ

พี่ก็พี่เหอะ

โย

ใจเย็นนะน้องแพ

แพ

กูเหนื่อยกับมึงจริงๆ เลย

ไม่มีอะไรแล้วก็ทูลลานะ เสียเวลาชีวิต

โย

ถ้าอยากจีบต้องขอยังไง

     คนที่ถือโทรศัพท์อยู่ชะงักไปนิดนึงหลังอ่านประโยคที่คนแปลกหน้าส่งมา เอาตามจริงคือแพไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายกับการที่เขามาชอบเลยสักนิด เพราะถึงยังไงแพก็ไม่คิดจะชอบคนแบบนี้หรอก

     แพไม่ชอบคนพูดจาไม่รู้เรื่อง

แพ

มึงไม่ได้พูดอยู่เหรอ

โย

เออใช่

แพ

จีบไม่ได้มีเจ้าของแล้ว หัดอ่านไบโอบ้าง

พี่ต้นคือชื่อแฟน ย้ำ!!!

โย

น้องวี่บอกว่าอีแพขี้มโนพี่ต้นคือผัวหนู

แพ

มันบอกหรือมึงบอกห๊ะ

โย

น้องวี่ๆ

แพ

แล้วรู้จักอีวี่ด้วยเหรอ

อย่าบอกนะว่าเอาเบอร์มาจากมัน

โย

ใช่

     คนที่นั่งหัวร้อนอยู่บนโซฟากดเข้าแชทของเพื่อนสนิททันทีหลังรู้ว่าเพื่อนตัวเองคือคนที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมด ถ้าอยู่ใกล้ๆ แพคงจับคอเพื่อนมาเขย่าให้หายแค้นแล้ว แต่สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ก็แค่ระบายอารมณ์กับโทรศัพท์ในมือเท่านั้น

21.15 น.

แพ

อีสัสวี่

มึงแจกเบอร์กูมั่วเลยนะ

หน่องวี่

กรี๊ดดดดดดด

มึงรู้แล้วหลอ

กูแค่อยากให้เพื่อนมีหลัว

แพ

มึงจะกันกูออจากพี่ต้น อีชั่ว!!!

หน่องวี่

พี่เขาไม่โอเคเหรอ

ก็หล่ออยู่น้า ดีกรีประธานสีอีก โคตรเท่

แพ

กูคุยกับแม่งไม่รู้เรื่อง

มันมาจากดาวแอสการ์ดเหรอ

หน่องวี่

งั้นมึงก็ปฏิเสธไป

แพ

กูทำแน่

หน่องวี่

บ้านพี่เขาเป็นเจ้าของตลาดนะมึง ก็คือแบบค่อนข้างรวย

21.22 น.

แพ

กูว่ามันก็ไม่ได้แย่นะ อีพี่โยอะไรนี่

หน่องวี่

แหมอีสัส ไวปานวอก

แพ

อิ_อิ

แต่กูคุยไม่รู้เรื่องจริงๆ ว่ะ

สามวิหัวร้อนที

หน่องวี่

เอาน่า กลิ่นเงินมันหอมอยู่

แพ

อันนี้ก็ถูก

หน่องวี่

กูดูละครต่อละ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีเรื่องเมาท์

ฝันร้ายค่ะ

แพ

อีหอก!

     คนตัวเล็กจัดการวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะเหมือนเดิมก่อนจะโฟกัสไปยังละครที่อยู่ตรงหน้า แต่เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์เครื่องเดิมก็ทำให้แพต้องละสายตาออกจากจอทีวีอีกครั้ง

     อะไรกันนักกันหนาวะเนี่ย

     ร่างบางถอนหายใจออกมาเสียงดังจนเจ้าตึ๋ง หมาพิทบูลที่นอนอยู่บนโซฟาเดี่ยวข้างๆ ถึงกับเงยหน้าขึ้นมอง แพส่งสายตาให้เพื่อนที่มีอยู่เพียงหนึ่งเดียวตอนนี้ว่าไม่มีปัญหาอะไร ก่อนที่เพื่อนตัวขนจะนอนลงที่เดิมเหมือนรู้เรื่องยังไงอย่างนั้น

     อยู่คนเดียวมากไปจนคุยกับหมาได้แล้วเหรอ เหอะๆ

21.44 น.

โย

สรุปจีบได้ไหมอะ

     แพอยากจะปาโทรศัพท์ออกไปนอกโลกด้วยความหงุดหงิด ไอ้พี่บ้านี่นอกจากจะพูดไม่รู้เรื่องแล้วยังเซ้าซี้อีก

     น่า-รำ-คาญ

แพ

ยังไม่ไปผุดไปเกิดอีกเหรอ -_-

โย

ยังไม่ตาย

แพ

เออ

พูดตรงๆ เลยนะ

พี่ไม่ใช่เสปคเค้าอะ

ขอโทษนะที่ต้องพูดตรงๆ

โย

น้องก็ไม่ใช่เสปคพี่เหมือนกัน

ขอโทษนะที่ต้องพูดตรงๆ

แพ

อ้าวอีผี แล้วมึงจะมาจีบกูทำไมห๊ะ!!!

โย

ไม่ใช่เสปคแล้วจีบไม่ได้เหรอ

แพ

แล้วไม่ไปจีบคนอื่นที่ตรงเสปคมึงล่ะ

โย

ก็ชอบคนนี้อะ

อ้าว เงียบเลย

     คนโตกว่าส่งข้อความไปอีกครั้งเมื่อเห็นอีกคนไม่ตอบ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันโดยที่คนตัวสูงไม่รู้ตัว รู้อีกทีน้องชายตัวดีก็เดินมาเอานิ้วจิ้มลงไปตรงหว่างคิ้วแล้ว

     คนเป็นพี่เงยหน้าขึ้นมองน้องชายที่เดินไปทิ้งตัวบนโซฟาหน้าทีวีพร้อมกับนมกล่องในมือด้วยสายตาไม่พอใจ

     "ไอ้ยีนส์"

     "หน้าบูดเป็นตูดหมาเลยเฮีย" คนเป็นน้องเอ่ยแซวก่อนจะดูดนมในกล่องพร้อมกับหยิบรีโมทกดเปลี่ยนช่องทีวีไปด้วย

     "ตูดหมามันบูดได้ด้วยเหรอ" คนที่นั่งอยู่ก่อนถาม

     ยีนส์ถอนหายใจเสียงดังเมื่อเจอสิ่งที่พี่ชายถาม อยากจะวิ่งออกไปให้รถชนให้รู้แล้วรู้รอดแต่พอคิดว่าโลกนี้จะต้องสูญเสียทรัพยากรคนหล่อไปหนึ่งคนเลยเปลี่ยนใจนั่งดื่มนมอยู่ที่เดิมดีกว่า

     "ยีนส์" พี่ชายที่กลับไปนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดเรียกชื่อน้องตัวเองอีกครั้ง แต่สายตากลับไม่ได้มองมาที่ยีนส์เลยสักนิด ตาคู่คมเอาแต่จ้องโทรศัพท์ในมือเหมือนกับว่าถ้าเข้าไปได้คงทำไปแล้ว

     "แว่" คนเป็นน้องขานรับด้วยความกวนตามนิสัย

     "จะจีบใครสักคนมันต้องลุ้นขนาดนี้เลยเหรอ"

     "นี่เฮียพูดกับยีนส์หรือเพ้อกับตัวเอง"

     "แล้วถ้าเขาไม่ชอบเราต้องทำยังไงอะ"

     "อะ เมากัญชาแมวไปแล้วคนเรา"

     "แล้วทำไมเขาถึงไม่ตอบ"

     "เฮีย ตั้งสติก่อนเด้อ" น้องชายตัวแสบยื่นมือมาโบกตรงหน้าคนเป็นพี่เพื่อเรียกสติ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเพราะสายตาของพี่ชายเขายังไม่ละออกจากหน้าจอมือถือเลยสักวินาทีเดียว

     ไลน์~

     เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นจากโทรศัพท์ในมือคนที่กำลังกลุ้มอยู่ ร่างสูงดีดตัวลุกขึ้นทันทีก่อนจะยิ้มออกมา

     ไม่ทันที่ยีนส์จะได้ถามอะไร พี่ชายที่ดูเหมือนจะป่วยทางใจก็วิ่งขึ้นชั้นสองไปเรียบร้อยแล้ว

     

22.04 น.

แพ

จะทำอะไรก็เรื่องของมึงเลยจ้าาาาาา

     คนตัวเล็กไม่ได้ปฏิเสธคำขอของอีกคนแต่ก็ไม่ได้ยินดี เจ้าตัวคิดว่าไม่เกินสองอาทิตย์ไอ้พี่บ้านี่ก็ต้องวิ่งหางจุกตูดกลับไปร้องไห้กับแม่แน่นอน ก็คนอย่างแพน่ะ ไม่มีใครทนได้นานหรอก

     แต่แพคงคิดน้อยเกินไป เพราะคนตัวเล็กไม่เคยคิดเลยสักนิดว่าแค่ประโยคเดียวมันจะสามารถเปลี่ยนชีวิตตัวเองไปได้ขนาดไหน

     ไม่แน่ว่าคนที่ต้องเป็นฝ่ายวิ่งกลับไปร้องไห้กับแม่อาจเป็นคนที่กำลังกดรีโมททีวีอยู่ตอนนี้ก็ได้

     "ไม่มีอะไรหนุกเลย ตึ๋ง! ขึ้นไปนอน"

***

เหนื่อยตรงพิมพ์แชทตามในจอยนี่ล่ะเด้อ ฮืออออ

เหนื่อยตรงปูเรื่องด้วยค่ะ อ้าว ใจคอคือจะเหนื่อยทุกอย่างเลย 55555

ลืมบอกว่าเรื่องนี้มีคำหยาบค่อนข้างเยอะนะคะ น้องแพก็หยาบคายกับพี่โยเหลือเกิน

บางคนอาจจะติดนิดนึงที่น้องหยาบกับพี่ตั้งแต่ช่วงแรกที่รู้จักกัน

แต่เราเปลี่ยนคาแรคเตอร์น้องไม่ได้จริงๆ ค่ะ ฮือออ

ถ้ามองว่าน้องก็เป็นผู้ชายแมนๆ? คนนึงอาจจะดูไม่รุนแรงมาก (หรือเปล่า T T)

เราขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ เราอ่านทุกเม้นต์ ทุกทวีต ทุกช่องทางเลยเด้อ

ขอโทษจริงๆ เน้อ จริงๆ เราก็ตอบในเม้นต์แล้วล่ะแต่อยากมาชี้แจงอีกทีเผื่อหลายๆ คนก็ติดเหมือนกัน

ทุกความผิดพลาดเราขอรับไว้เองค่ะ เอ็นดูน้องเยอะๆ นะคะ

รักซำเหมอ

เอนจอยรีดดิ้งนะคะ

เจอกันตอนหน้าค่า <3

T
B