ที่สุดในโย (กุกนยอง)

ตอนที่ 10 : 08

08

     เดือนตุลาคมของทุกปีสำหรับเด็กมัธยมแล้วควรเป็นช่วงเวลาปิดเทอมที่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ แต่ไม่ใช่กับเด็ก ม.5 ที่ต้องทำอุปกรณ์กีฬาสีกันหามรุ่งหามค่ำเพื่อให้เสร็จทันวันกีฬาสีในช่วงเดือนพฤศจิกายนที่ใกล้จะมาถึง

     ด้วยเดดไลน์ที่ใกล้เข้ามายิ่งกว่าไฟลนก้น ทำให้ประชากรชาว ม.5/11 ตัดสินใจลงหลักปักฐานที่บ้านของรองหัวหน้าห้องเพื่อทำอุปกรณ์กันให้เสร็จ กระเป๋าเสื้อผ้ากว่าสิบใบถูกวางไว้ที่ห้องนั่งเล่นของบ้านหลังใหญ่ เสียงจอกแจกจอแจดังขึ้นเป็นระยะเมื่อมีเพื่อนคนหนึ่งพูดเรื่องตลกขึ้นมา ถึงจะเหนื่อยจนฟุบหลับคาพู่กันไปหลายครั้งแต่การได้ทำอะไรแบบนี้กับเพื่อนก็สนุกดีเหมือนกัน

     "มึงเคยได้ยินตำนานกีฬาสีโรงเรียนเราป่ะ" หัวโจกหลังห้องที่นั่งพับพัดจากกระดาษสีวิบวับจนปลายนิ้วมีสีติดเปิดประเด็นขึ้น ก่อนที่เพื่อนๆ ที่นั่งล้อมวงอยู่รอบๆ จะพากันกระชับวงล้อมเข้ามาเมื่อได้ยินว่าเป็นเรื่องลึกลับ

     เรื่องผีใครๆ ก็ชอบ...

     ยกเว้นแพ!

     "มึงอย่าเล่านะ กูกลัว" คนตัวเล็กที่นั่งตัดพู่อยู่บอกด้วยหน้าถอดสี

     "ไม่อยากฟังมึงก็ออกไปข้างนอกไป" ตังค์บอกก่อนจะโบกมือไล่แพหยอยๆ

     "กูไปอยู่ข้างนอกคนเดียวก็กลัวอยู่ดีมะ มึงเปิดประเด็นมาขนาดนี้" แพบอกก่อนจะขว้างม้วนกระดาษทิชชู่ที่อยู่ข้างตัวไปทางเพื่อน

     "อีแพ นี่บ่ายสอง ตะวันแยงหัวมึงยิกๆ กลัวห่าไร" เพื่อนในห้องคนนึงบอกก่อนทุกคนจะพากันหัวเราะ

     "ก็กูชอบจินตนาการอ่า" คนถูกแกล้งงอแงก่อนที่เพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆ จะผลักหัวหนึ่งที

     "เอาสำลีอุดหูไว้มึงอะ-- อีตังค์ เหลามาค่ะ!" วี่บอกกับเพื่อนขี้กลัวด้วยเสียงหงุดหงิดก่อนจะหันไปบอกตังค์ที่เตรียมพร้อมรออยู่แล้ว

     "คือทุกปีอะ รุ่นพี่เขาเล่ามาว่า..."

     "แพพพพ มีคนมาหาจ้า" เจ้าของบ้านที่เพิ่งเดินเข้ามาบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัยก่อนจะลุกขึ้นยืน

     "ใครอะบี๋"

     "ไม่รู้สิ แพไปดูเองดีกว่า" บี๋บอกพร้อมรอยยิ้ม ดวงตาเป็นประกายนั่นน่าระแวงสุดๆ

     แพเดินออกมาที่หน้าประตูรั้วก่อนจะเจอกับคนตัวสูงที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนมอเตอร์ไซค์ แค่เห็นมอเตอร์ไซค์ของเขาแพก็จำได้แล้ว หน้าเล็กรู้สึกเห่อร้อนขึ้นมานิดหน่อยพอรู้ว่าเป็นเขา

     "พี่..." แพเรียกคนที่ก้มหน้าก้มตาอยู่เสียงเบา ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะถอดหมวกกันน็อคออก

     "มาทำไม" คนตัวเล็กถามหน้านิ่ง พยายามข่มอารมณ์ตัวเองไม่ให้แสดงออกว่าดีใจที่ได้เจอเขาหรืออะไรทั้งนั้น

     "โห เย็นชาเนอะคนเรา" โยบอกด้วยน้ำเสียงตัดพ้อแต่ไม่ได้จริงจัง หลังจากคุยกันมาเป็นปีโยก็พอจะเข้าใจความสัมพันธ์ของเขาและคนตัวเล็กดี

     เวลาอบอุ่นก็อุ่นจนแทบละลาย ถึงเวลาเย็นก็เย็นจนแช่แข็งได้เหมือนกัน

     "ก็ถาม" คนตัวเล็กบอก

     "ก็ทางผ่าน เลยแวะมาเฉยๆ" คนตัวสูงตอบพร้อมรอยยิ้ม

     "กวนตีน" แพบอกพร้อมกับชี้หน้าคนตรงหน้าอย่างคาดโทษ โยหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นอาการของคนตัวเล็ก

     "ทำไมมีหลายร่างจัง สรุปร่างไหนร่างจริงอะ" โยถามสิ่งที่คิดออกไป ซึ่งสามารถเรียกเสียงจิ๊ปากจากคนตัวเล็กได้ทันทีหลังจากพูดจบ

     "กูคือเสือสมิงเหรอ หลายร่างห่าอะไร" คนตัวเล็กตอบด้วยความหงุดหงิด คิ้วเรียวขมวดมุ่นด้วยความไม่พอใจ อากาศก็ร้อน คนตรงหน้าก็พูดไม่รู้เรื่อง

     "พี่จะหัวเราะทำหมาอะไรเนี่ย โว๊ะ!" 

     "เอ้า ฮ่าๆ"

     "พี่กลับบ้านเหอะ ถ้าไม่มาช่วยก็ไม่ต้องแวะมา เสียเวลาทำการทำ--"

     ประโยคสุดท้ายขาดไปเมื่อเสียงแจ้งเตือนจากไลน์ดังขึ้นรัวๆ คนตัวเล็กหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาก่อนจะพบว่าเป็นกลุ่มของเพื่อนในห้องนั่นเอง ตอนแรกว่าจะไม่สนใจแต่เมื่อมันมีชื่อตัวเองอยู่ในนั้นแพเลยต้องอ่านอย่างอดไม่ได้

     "อีเหี้ย..." คำหยาบหลุดออกจากปากคนตัวเล็กเมื่อพบว่าเพื่อนมัดมือชกใช้แพไปซื้อเสบียงมาให้โดยไม่ถามความสมัครใจของแพสักคำ พอถามกลับไปว่าจะให้ไปกับใครก็ได้คำตอบที่น่าฟาดทุกคนเรียงตัวตอบกลับมา

     'กับพี่โยไง'

     "มีไรอะ" คนตัวสูงถามขึ้นเมื่อเห็นคนเป็นน้องที่ก้มหน้ามองโทรศัพท์อุทานขึ้นมา

     "เพื่อนเค้ามันใช้เค้าไปซื้อของกินอะ โคตรนิสัยเลย เดี๋ยวจะเข้าไปจัดการ" แพบอกก่อนจะมองเข้าไปในบ้านด้วยความไม่พอใจอย่างสุดๆ

     "ให้ไปเป็นเพื่อนไหม" โยถามพร้อมรอยยิ้ม

     แพแค่นหัวเราะก่อนจะตอบ "พวกมันก็บอกว่าให้เค้าไปกับพี่อะ"

     "เพื่อนแพนี่ชงเก่งเนอะ ชอบๆ" โยบอกก่อนจะส่งหมวกกันน็อคให้คนตัวเล็กที่เดินออกมานอกรั้วแล้ว คนตัวเล็กรับหมวกกันน็อคมาถือไว้ก่อนจะขึ้นซ้อนรถมอเตอร์ไซค์

     หน้าของคนตัวเล็กขยับเข้าไปใกล้หูของคนที่อยู่ข้างหน้าก่อนจะถาม

     "ชอบเพื่อนเค้าเหรอ"

     "ห๊ะ"

     "ตอบมา"

     "ตอบอะไรอะ" โยถามก่อนจะหัวเราะแห้งๆ คนตัวสูงไม่กล้าจะหันหน้าไปมองคนที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลังด้วยซ้ำ

     

     โยพนันเลยว่าระยะห่างแค่นี้ปลายจมูกของคนตัวเล็กคงเฉียดกับแก้มเขาได้ไม่ยากถ้าเขาหันไปแบบไม่คำนวณองศาซะก่อน

     "ตอบอะไรก็ได้ที่เค้าอยากฟัง"

     "..."

     "..."

     "ไม่ได้ชอบเพื่อนแพ"

     "..."

     "ชอบแพ"

     "ก็แค่นั้น-- รีบไปได้ละ ต้องแวะหลายที่" แพบอกอย่างร่าเริงก่อนจะตบไหล่คนตัวสูงเบาๆ เพื่อให้ออกรถ รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากของคนเป็นน้องเมื่อแกล้งคนตัวสูงได้สำเร็จ ถึงแม้สุดท้ายแล้วคนที่เขินที่สุดจะหนีไม่พ้นตัวคนขี้แกล้งก็เถอะ

     

     "พี่รู้จักตำนานครูลำดวนอะไรนั่นป่ะ เขาบอกช่วงกีฬาสีจะเจอกันอะ เพื่อนเค้ามาเล่าให้ฟัง โคตรหลอนเลย เดี๋ยวก่อนนอนเค้าจะปิดเครื่องจะได้ไม่มีเบอร์แปลกๆ โทรหาเค้าได้" คนตัวเล็กบอกเสียงเจื้อยแจ้วก่อนจะกัดหมึกย่างคำโตเข้าไปเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

     ของกินเต็มไม้เต็มมือคนเป็นน้อง มีทั้งออเดร์ที่เพื่อนฝากซื้อและของเจ้าตัวเอง

     "ไม่มีอะไรหรอก ตอนปีโยโยก็ไม่เจอนะ" โยบอกก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นแพกำลังขมักเขม้นกับการเสียบหนวดปลาหมึกที่หลุดจากไม้ให้กลับเข้าที่เดิมอยู่

     "แต่มันน่ากลัวนะ เค้าไม่น่าฟังเลยอะ ไม่กล้าอาบน้ำแล่ว"

     "สกปรก"

     "สกปรกก็อย่ามาใกล้ดิ" คนตัวเล็กแหวเมื่อได้ยินอย่างนั้น โยหัวเราะออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นรีแอคชั่นของแพที่ไวเสมอ

     โดยเฉพาะกับโยเนี่ยนะ

     "นั่งชิงช้าสวรรค์กันไหม" คนเป็นพี่เปลี่ยนเรื่องทันทีเมื่อเห็นว่าแพเริ่มหงุดหงิด คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองเครื่องเล่นที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความตื่นเต้น

     "ได้เหรอ"

     "ได้ดิ"

     คนเป็นน้องพยักหน้ารัวๆ พอได้ยินอย่างนั้น ก่อนที่คนตัวสูงจะเดินไปซื้อตั๋วในเวลาต่อมา

     ชิงช้าสวรรค์กับคนที่ชอบ

     ไม่รู้จะมีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว

     จำนวนผู้คนที่อยู่ด้านล่างทำให้แพรู้สึกเบาใจขึ้นนิดหน่อยที่ได้หนีความวุ่นวายมาอยู่บนชิงช้าสวรรค์แบบนี้ 

     เนื่องจากมีงานประจำปีของจังหวัด เพื่อนในห้องเลยฝากซื้อของแรร์ที่หาได้ในงานนี้เท่านั้น ตอนแพมาแรกๆ คนก็ยังไม่เยอะเท่าไหร่ แต่พอเริ่มเย็นคนก็แห่แหนกันมาจนเหมือนมีของแจกฟรียังไงอย่างนั้น

     "อากาศดีมากเลยอะ เหมือนไม่ได้เจอท้องฟ้ามาประมาณล้านปีแล้ว" คนตัวเล็กบอกพร้อมกับมองบรรยากาศด้านนอกที่ร้านรวงต่างๆ เริ่มเปิดไฟเพื่อให้แสงสว่างแทนดวงอาทิตย์กันแล้ว

     โยนั่งมองคนตรงหน้าที่คุยกับเขาอย่างออกรส-- จะเรียกว่าคุยก็ไม่ถูก เรียกว่าพูดคนเดียวน่าจะเหมาะกว่า ทั้งเรื่องที่เพื่อนในห้องทะเลาะกันเรื่องกีฬาสี หรือจะเป็นเรื่องที่ตึ๋งท้องเสียจนป๊าต้องพาไปหาหมอ ทุกเรื่องแค่ทะลุหูโยไปผ่านๆ ถ้าถามรายละเอียดอีกรอบโยก็ขอยอมรับแบบแมนๆ เลยว่าเขาจำไม่ได้สักนิด

     ก็รอยยิ้มของคนตรงหน้าน่ามองขนาดนี้ใครจะมีแก่ใจไปสนเรื่องพวกนั้นได้ล่ะ

     "...แล้วตอนแรกมันไม่ยอมให้ป๊าอุ้มเว้ย เหมือนรู้ว่าจะไปหาหมออะ เค้าเลยต้องเอาขนมล่อมัน โคตรสายแดก"

     "แพ" โยเรียกชื่อคนตรงหน้าเบาๆ

     "ว่า?"

     "เวลาทำบุญหรือไหว้พระงี้อะ แพขอพรไหม"

     คำถามประหลาดๆ จากคนตรงหน้าทำให้แพขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ แต่ก็ยอมตอบคำถามของเขา

     "ก็ขอนะ เรื่องปกติป่ะ"

     "ขอเรื่องอะไรบ้าง"

     "ถามทำไมเนี่ย แปลกๆ นะ-- ก็ขอพวกเรื่องเรียนแล้วก็เรื่องเงินอะ โดยเฉพาะเรื่องเงินนี่ขอแบบจริงๆ จังๆ"

     โยยิ้มออกมาหลังจากได้ยินคำตอบของคนตัวเล็ก จนคนเป็นน้องต้องถามด้วยความสงสัย

     "พี่แม่งเข้าใจยากอีกละนะ เป็นไรป่ะเนี่ย"

     "เปล่า ไม่ได้เป็นไร"

     หลังจากคำตอบของโยความเงียบก็เข้าปกคลุมทั้งสองคน แพเลิกสนใจคนแปลกตรงหน้าก่อนจะเปลี่ยนไปหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปบรรยากาศด้านล่างก่อนที่รอบในการนั่งจะหมดซะก่อน สายตาของคนตัวเล็กมองเห็นคู่รักที่เดินจับมือกันอยู่ด้านล่างก็พาลรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาดื้อๆ หางตาเหลือบมองคนตรงหน้าที่สายตากำลังโฟกัสอยู่ที่พลุที่เพิ่งจุดขึ้นเมื่อกี้ก่อนจะเผลอยิ้มออกมา

     แพเกลียดความธรรมดาและซื่อบื้อของเขาสุดๆ

     จริงๆ แล้วแพเกลียดเขาหลายอย่างเลยล่ะ

     แต่ถ้าถามว่าแพอยากจับมือกับใครในบรรยากาศเย็นๆ แบบนี้ คำตอบที่ไม่ต้องเดาก็คงจะเป็นเขาอยู่ดี

     เฮ้อ

     เกลียดความย้อนแย้งของหัวใจตัวเองที่สุดเลย

TBC

ได้จับมือกัน

ให้แต่ละนิ้วของเรานั้นได้ประสานกัน

แล้วเธอนั้นกอดฉันไว้

♪

***

เราก็เกลียดงานที่สุมหัวและไฟนอลอีสคัมมิ่งเช่นกันค่ะน้องแพ

แต่แบบฮึบๆ ไว้ค่ะ อีกนิดเดียวจะเข้าพาร์ทมหา'ลัยแล้ว

ไม่รู้จะทอล์กอะไรดี 55555 เอนจอยรีดดิ้งเหมือนเดิมนะคะ

ไว้เจอกันใหม่ค่า :D

T
B