คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3
ตอนที่3
“อ่อย ที่นี่ที่ไหนเนี่ย”
“ฮ้า อลิซจ๋าฟื้นแล้วหรอตัวเอง”เสียงใครฟะ
แต่พอลืมตาตื่นขึ้นมาก็เจอหน้าของไอ้เจ้านายยื่นเข้ามาใกล้ๆผมจนผมที่ลืมตามตื่นขึ้นมาอย่าง งงๆนั้นถึงกับผลักหน้ามันออกแล้วยันตัวขึ้น
“ตัวอย่าเพิ่งลุกสิเพิ่งฟื้นแท้ๆเดี๋ยวก็หน้ามืดหรอก”มันพูดขึ้นอย่างตกใจที่เห็นผมยันตัวจากที่นอนอย่างกะทันหัน
“เหวอโลกหมุน”ผมพูดขึ้นพร้อมกับหลับตาลงอีกครั้ง
“เห็นม่ะเขาบอกแล้วอย่ารีบไม่เชื่อกันบ้างเลย”ไอ้เจ้านายมันพูดพร้อมกับจับตัวผมให้นอนลงไปเหมือนเดิม
ดูแล้วมันเป็นคนดีกว่าที่คิด นึกว่าจะหื่นและตื้อชาวบ้านเขาเป็นอย่างเดียวชะอีกตอนนี้ผมเริ่มยอมรับมันเป็นเพื่อนแล้วสิ
“นี่กี่โมงแล้ว”ผมถามขึ้นเมื่อมองไปรอบๆแล้วไม่เห็นใครเลยนอกจากผมแล้วก็มันสองคน
“เที่ยงน่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะเขาบอกอาจารย์ให้แล้วล่ะว่าตัวไม่สบายส่วนอาจารย์ห้องพยาบาลก็เขียนใบรับรองให้แล้ว ว่าแต่ตัวจะกินอะไรหน่อยมั้ยเดี๋ยวเขาไปซื้อมาให้กินอ้วกออกมาขนาดนั้นคงจะหิวแย่”
“เอ่อ ฉันขอขนมปังลูกเกตกับนมช๊อกโกแลตก็พอ”พอผมสั่งเสร็จเจ้านายก็ทำท่าว่าจะลุกขึ้นไปซื้อมาให้ จนทำให้ผมนั้นออกที่จะลำบากใจสักนิดที่ทำให้มันต้องแบกผมมาแถมยังขาดเรียนอยู่เฝ้าผมอีกพอลืมตาตื่นมันก็ถามผมอย่างเป็นห่วงเป็นใยจึงได้แต่จับมือมันไว้
“อะไรหรอ”มันถามขึ้นพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นอย่าง งง ที่ผมจับมือมันไว้
“เอ่ออ.. ขอบใจนายมากนะ”พูดจบผมก็ยิ้มหวานพิมพ์ใจแถมจริงใจสุดๆให้มัน
“ไม่เป็นไรก็เรารัก...ผิดเป็นเพื่อนกันนี่นาเดี๋ยวเขามานะ”พูดจบมันก็เดินออกไป
“เฮ้อ ขอบคุณมากไอ้น้องรักที่แกทำให้ฉันได้เจอเพื่อนดีๆอย่างเจ้านาย”พูดไปแล้วก็ทำให้นึกถึงหน้าน้องสาวตัวดีที่นอนเข้าเฝือกอยู่โรงพยาบาลไม่รู้จะฟื้นหรือยัง
...ครืน... เสียงประตูห้องพยาบาลเลื่อนเปิดอีกครั้งก่อนที่จะปรากฏร่างของอาจารย์ประจำห้องพยาบาลในชุดกราว์สีขาวสะอาดตาพร้อมกับแว่นกรอบสี่เหลี่ยมประดับอยู่บนใบหน้าและรอยยิ้มชวนมอง
ว่าแต่ไอ้โรงเรียนนี้มันมีแต่คนหน้าตาดีหรือยังไงเนี่ย ขนาดอาจารย์ประจำห้องพยาบาลยังหน้าตาดีขนาดนี้และอาจารย์คนอื่นจะหน้าตาดีขนาดไหน
“เป็นไงบ้างรู้สึกดีขึ้นไหม”อาจารย์แกพูดขึ้นพร้อมกับเดินมาหยุดอยู่ข้างๆเตียงผม
“ก็ดีขึ้นมากแล้วค่ะ”
“อื้มดีแล้ว เธอรู้ไหมว่าเพื่อนเธอเป็นห่วงเธอมากเลยนะ”อาจารย์ไม่พูดเปล่าแต่ยังยื่นมือมาลูบแก้มผมอีก
“เอ่อค่ะ อาจารย์ช่วยเอามือออกได้ไหมคะ”ผมพูดพร้อมกับจับมืออาจาร์ยให้หยุดลูบแก้ม
“ฮ่าๆ กลัวหรอครูล้อเล่นน่ะเพื่อนเธอไม่ไหนชะล่ะ”ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก ผมเห็นนะว่าสายตาอาจารย์มันหื่นขนาดไหน
“อลิซเขามาแล...อ้าวสวัสดีครับครูโฟร์”เสียงไอ้เจ้านายมันดังมาก่อนตัว พอมันเข้ามาแล้วเห็นว่าใครอยู่ในห้องกับผมมันก็ยกมือไหว้พร้อมกับทักทายก่อนที่จะเดินมายื่นนมและขนมปังให้ผม
“ครูลวมลามเพื่อนผมเปล่าเนี่ย”ดูมันถามว่าแต่มึงช่วยแหกตาดูก่อนได้ไหมว่ามืออาจารย์แกยังค้างอยู่กับหน้ากูเนี่ย
“ฮ่าๆ ถามอะไรอย่างนั่นล่ะเจ้านายครูไม่นิยมสาวๆหรอกนะเธอก็น่าจะรู้”พูดแล้วอาจารย์ก็เอามือออกจากหน้าผมแต่ผมเห็นนะว่าสายตาอาจารย์เสียดายสุดๆ
“แต่ก็ไม่แน่ไม่ใช่หรอครับใครจะไปรู้ ถึงอาจารย์จะนิยมหนุ่มๆเอ๊าะๆแต่สาวๆไม่ได้เว้นนี่นาผมเห็นนะว่าวันปฐมนิเทศครูไปหลอกเด็กมากุ๊กกิ๊กกันที่นี่น่ะ”ไอ้เจ้านายมันพูดขึ้นในขณะที่อาจารย์แกได้แต่ยิ้มแล้วยกนิ้วชี้ขึ้นมาจุ๊ที่ปาก
“เอ่อ สนใจเราหน่อยได้ป่ะ”ผมพูดขึ้นเพื่อเป็นการขัดบทสนทนา
“ขอโทษนะตัว ว่าแต่กินเสร็จแล้วหรอ”มันพูดขึ้นพร้อมกับเอามืออังที่หน้าผากผมอย่างเป็นห่วงเป็นใย
ไม่ปล่อยให้กูตายไปเลยล่ะ พูดเรื่องไร้สาระกันอยู่ได้ครูโฟร์นี่ก็ถ้าจะบ้ามันลามปามขนาดนี้จะดุมันสักคำก็ไม่มีแถมยังยิ้มหน้าระรื่นอีก
...นั่นคือเสียงในใจแต่คำพูดที่เปล่งออกมาตรงกันข้ามซะไกลโลกเชียวผม
“เราดีขึ้นแล้ว พาเรากลับห้องเรียนทีนะเจ้านาย”ผมหันไปอ้อนกับมันหลังจากที่กระเดือกขนมปังก้อนเท่าแมลงสาบกับนมหมดแล้ว
“อ่ะ เราไปกันเถอะอยู่ที่นี่นานๆไม่ปลอดภัยขอบคุณนะครับเรื่องใบรับรอง”เจ้านายมันพูดพร้อมกับยกมือไหว้อาจารย์ตามมารยาทแต่สิ่งที่อาจารย์ตอบกลับมานี่สิทำให้ผมอ้าปากค้างทีเดียว
“ไม่เป็นไรหรอก แต่ครูขอเปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นดินเนอร์แล้วไปต่อกันที่ห้องครูดีกว่านะอ่ะอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิครูหมายถึงอลิซต่างหากไม่ใช่เธอ”
“ฝันไปเถอะ คนนี้ผมจองคุณไปหาคนอื่นเถอะ”ว่าแล้วมันก็ลากผมออกจากห้องพยาบาลไป
“นายสนิทกับอาจารย์มากเลยหรอ”ผมถามขึ้นหลังจากที่เราออกจากห้องพยาบาลมาแล้วโดยเจ้านายมันให้ผมขี่หลังสบายอีกแล้วเรา
“ก็สนิทน่ะ แบบว่าเราเป็นพี่น้องกันน่ะ”มันตอบพร้อมกับเดินไปเรื่อยๆสักพักก็มาหยุดอยู่ที่ห้องห้องหนึ่งที่มีป้ายสีทองแขวนไว้พร้อมกับสลักชื่อเป็น1/AAA
“นี่หรอห้องเรา”ผมถามขึ้นพร้อมกับมองป้ายห้องแบบว่าอลังการสุดๆไม่น่าค่าเทอมมันถึงแพงสงสัยเอามาทำป้ายหมดมั้งเนี่ย
หลังจากนั้นมันจึงยอตัวเพื่อให้ผมนั้นยืนบนพื้นได้ถนัด เสร็จแล้วมันจึงยกมือขึ้นเคาะประตูห้องสามทีเพื่อมารยาทแต่นี่มันเที่ยงไม่ใช่หรอแล้วมันจะเคาะเพื่อเหมือนมันจะรู้มันจึงรีบอธิบายทำความเข้าใจกับผมทันที
“คือจริงๆแล้วห้องเราน่ะ จะรวมเฉพาะคนที่สอบได้ท๊อปอันดับ1-10ดังนั้นจะมีนักเรียนแค่10คนเท่านั้นแล้วชั้นนี้ทั้งชั้นก็เป็นของห้องเราน่ะส่วนชั้นอื่นๆจะเป็นของพวกปี2และ3ถึงจะเที่ยงแต่ที่นี่ก็มีอาจารย์สอนอยู่นะ”
ว่าแล้วผมก็ถึงกับบ้างอ้อ ว่าแต่พวกมันเป็นหุ่นยนต์หรอฟะถึงไมคิดจะกินข้าวกินปลานั่งเรียนกันทั้งวี่ทั้งวันน่ะนี่แค่คิดแต่ไอ้ตัวข้างเหมือนจะอ่านความคิดออก
“ในห้องนี่จะมีครบทุกอย่าง ไม่ได้เรียนอย่างเดียวหรอกแต่เราจะพักกันแค่20นาทีเพราะเราจะเลิกเรียนเร็วกว่าชั้นปกติถึง2ชั่วโมงน่ะ”
“แล้วเราไม่เข้าไปหรอ”ผมถามขึ้นงงๆเคาะตั้งนานแต่ไม่ยักมีเสียงตอบ
“เอ่อ มัวแต่อธิบายลืมเลยเข้าไปข้างในกันเถอะ”พอเปิดประตูแล้วเราสองคนเดินเข้าไปยืนในห้องเท่านั้นความอลังการงานสร้างก็บังเกิด
ผมชักเชื่อแล้วล่ะที่ชั้นนี้เป็นของห้องเรียนผมทั้งชั้นแถมโต๊ะเรียนยังไฮโซสุดๆมีแม๊คบุ๊ควางอยู่บนโต๊ะคนละเครื่องอีกต่างหาก
“เชิญพวกคุณนั่งที่สิผมจะได้สอนต่อ”อาจารย์แกหันมาพูดจากนั้นก็หันไปอธิบายต่อ
แต่สายตาเจ้ากรรมดันไปสะดุดกับหัวแหลมๆชี้โด่ชี้เด่ที่นั่งหลังๆแถมมันยังมองเขม่นมาที่ผม แค่นั้นก็ทำให้ผมนั้นขนลุกไม่น้อยน่ากลัวยิ่งว่าจูออนอีกนะมันน่ะผมเลยทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินไปนั่งที่ที่ยังคงว่างอยู่
*******************************************************************************
เหอๆเกือบไม่ได้ลงแล้ว
ไงก็เม้นบ้างนะ
ความคิดเห็น