คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่5
ตอนที่5
เวรกรรมหรือไรแต่ปางไหนนั่น...แทบจะบรรยายออกมาเป็นเพลงหลังจากที่ผมนั้นโดนพวกนักเลงมันฉุดเข้ามาในตรอกแคบๆแถมเปียกชื้นและสกปรกอีกต่างหากเหมือนในหนังที่คุณแม่สุดที่รักของผมชอบดูเลย
“อย่าคิดจะหนีไปเลยมาสนุกกับพี่ดีกว่าน้องสาว”ไอ้หน้าจิ้กจกมันพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาจับแขนผมแล้วกระชากเข้าหาตัวมันอย่างแรง
“กูไม่มีพี่ชายหน้าตาเหมือนไอ้เห้”ผมบอกกับมันพร้อมกับแกะมือนั้นออกจากแขนตัวเอง
...เพี้ยะ เพี้ยะ...
“ปากดีนักนะมึง”มันเล่นตบหน้าผมชะเต็มแรงเลยแถมยังซ้ายขวาอีกเจ็บชะมัด
“แล้วไงล่ะ คนเลวๆอย่างพวกมึงก็ไม่ต่างอะไรกับตัวเห้อ่ะแหละ”ผมพูดก่อนที่จะสะบัดแขนตัวเองให้หลุดจากการเกาะกุมอย่างแรงจนเป็นผลสำเร็จ
“ปากดีให้ตลอดเหอะ”พวกมันไม่พูดเปล่าแต่ไอ้หน้าจิ้งจกตัวหัวหน้ามันพูดพร้อมกับชกเข้ามาที่ท้องอย่างแรงจนผมที่ว่าอึดแล้วยังรู้สึกจุกไม่น้อย
“โอ้ย เชี้ยไอ้เวรเอ้ย”ผมด่ามันเองแหละจุกแค่นี้ผมไหวอยู่แล้ว
เมื่อก่อนสมัยยังเรียนอยู่กับอลิซเซีย ยัยตัวแสบกับผมสองคนพี่น้องวางมวยกับชาวบ้านเขาออกจะบ่อย ผมจึงหลับตาลงช้าๆเพื่อตั้งสติและข่มความเจ็บปวดเอาไว้ให้ลึกที่สุด
ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเพื่อคำนวณว่าจะจัดการไอ้จิ้งจก ตุ๊กแก หรือญาติจิ้งเหลนตัวไหนก่อนเพราะมันมีสี่ตัว
“อย่าคิดที่จะสู้พวกพี่เลยคนสวย ถึงยังไงพวกพี่ก็มีเยอะกว่าอยู่แล้วยอมไปสนุกกับพี่ดีๆเถอะอย่างให้พวกพี่ต้องเปลืองแรงเลย”ไอ้จิ้งจกตัวหัวหน้ามันพูดขึ้นก่อนที่จะพยักเพยิดไปทางลูกน้องมันให้ล้อมผมเอาไว้
“ก็เอาสิ”เพียงแค่นั้นพวกมันต่างก็กรูกันเข้ามาหาผม
ผมเลยจัดการซัดไอ้ตัวที่วิ่งเข้ามาก่อนเป็นคนแรกด้วยบาทาที่มาพร้อมกับท่าจระเข้ฟาดหางจนมันลงไปนอนสลบกองอยู่กับพื้น
“รู้จักกูน้อยไปแล้วไอ้จิ้งจกชายแดน”
จนกระทั่งครบทุกคนนั่นแหละผมถึงกับต้องยืนหอบอยู่กับที่อุตส่าห์รักสงบไม่ต่อยตีกับใครแล้วเชียว เจอจิ้งจกอย่างมันอารมณ์ผมมันเลยจี๊ดไปนิดหนึ่งที่บังอาจมาตบหน้าและต่อยคนอย่างผมจุกได้เนี่ย
แต่ผมก็โดนพวกมันไปหลายดอกเหมือนกันแถมยังเจ็บแผลที่โดนแทงตรงท้องเป็นบ้าดีนะที่แค่ถากๆ มันกะจะฆ่าผมให้ตายเลยหรือไงว่าแต่ทำไมหนังตามันหนักอย่างนี้วะ
"เฮ้ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า"เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นทำให้ผมนั้นที่กำลังเดินอย่างคนหมดแรงนั้นเงยหน้าขึ้นมองก่อนที่จะยิ้มให้นิด อย่างน้อยก็มีคนมาช่วยผมแม้ว่าจะคาดไม่ถึงก็เถอะว่าจะเป็นมัน
“เลโอ”
“ใช่ฉันเอง ใครทำเธอเนี่ยไปโรงพยาบาลเถอะเดี๋ยวฉันพาไป”มันถามเหมือนไม่ต้องการคำตอบไงไม่รู้พูดเสร็จมันก็ช้อนตัวผมขึ้นแนบอกทันที
“ไม่ ได้โปรดฉันไม่อยากให้ที่บ้านเป็นห่วงทำแผลง่ายๆก็พอ”ผมพูดพลางเอามือคล้องคอมันเอาไว้กันตกแต่ร่างกายผมก็จะไม่ไหวแล้วเหมือนกันเพราะมันทั้งเหนื่อยทั้งล้าและก็อยากหลับเต็มแก่
“เอางั้นหรอ งั้นไปห้องฉันก่อนแล้วกันไม่ไกลมากเธอหลับไปเถอะ”มันพูดขึ้นพร้อมกับอุ้มผมออกจะซอยนั้นผมเพียงแต่พยักหน้าน้อยๆแล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน
ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่รู้สึกว่ามีอะไรเย็นๆมาแตะที่บาดแผลมาแสบไปถึงทรวงเลยแหละ ผมจึงลืมตาขึ้นดูก็เห็นว่าเลโอมันกำลังนั่งทำแผลให้อยู่โดยที่ข้างๆตัวมันก็มีอุปกรณ์ทำแผลพร้อมสงสัยมันจะมีเรื่องบ่อย
“ตื่นแล้วหรอ”มันถามขึ้นพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองผมเล็กน้อยก็ที่จะก้มลงสนใจแผลต่อ
“อืม”พูดไปแล้วก็ได้แต่กัดปากตัวเองเพราะมันเจ็บจนเล็บผมนั้นจิกลงกับที่นอน
“เจ็บหรอ ทนหน่อยแล้วกันใกล้เสร็จแล้ว”มันพูดหลังจากนั้นไม่นานมันก็จัดการพันแผลให้ผมเสร็จสรรพก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปและกลับเข้ามาพร้อมกับน้ำและยาแก้ปวดอีกสองเม็ด
“กินซะ”
“ที่นี่ที่ไหนกัน”ผมถามมันอย่างสงสัยก่อนที่จะยื่นมือไปรับยาและแก้วน้ำจากมือมันมาจัดการเอายาใส่ปากและดื่มน้ำตามอย่างรวดเร็ว
“คอนโดฉันเอง”มันพูดเรื่อยๆก่อนที่จะนั่งลงบนขอบเตียงข้างๆผม
“งั้นหรอ เอ่อ..ขอบใจนายมากนะ”ผมพูดขอบคุณมันและมันก็อึ้งไปเล็กน้อยที่คนอย่างผมพูดคำนั้นออกมา
“ไม่เป็นไร เปลี่ยนจากคำขอบคุณมาเป็นเด็กฉันจะดีกว่านะ”มันพูดขึ้นยิ้มๆจนผมรู้สึกหมั่นไส้มันขึ้นมาตะหงิดๆ
“งั้นฉันขอถอนคำพูดแล้วกัน เลโอนายรู้แล้วใช่ไหมว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิง”ผมโพล่งขึ้นจนมันที่กำลังยิ้มเป็นบ้าเป็นหลังถึงกับหุบยิ้มกันเลยทีเดียว
ที่ผมรู้ว่ามันรู้ความลับของผมได้ไงน่ะหรอก็เพราะผมไม่ได้ใส่เสื้อซับตามคำคุณแม่น่ะสิ เนื่องจากเป็นคนขี้ร้อนและอากาศประเทศไทยก็ใช่ว่าจะหนาวผมเลยไม่ชอบใส่เสื้อซับและตอนทำแผลมันก็ปลดกระดุมออกทุกเม็ดอีกต่างหาก
“อืม”มันยอมรับเสียงอ่อยเชียว
“แล้วนายยังอยากได้ฉันอยู่อีกหรอ”
“ช่างเหอะ ไหนๆก็ฟื้นแล้วจะกลับบ้านเลยไหมเดี๋ยวฉันไปส่ง”มันพูดพร้อมกับหยิบกุญแจรถที่วางอยู่หัวเตียงขึ้นมาถือแล้วเดินนำไปที่ประตูทำให้ผมนั้นติดกระดุมเสื้อแทบไม่ทันแต่พอลุกขึ้นเตรียมจะวิ่งเท่านั้นแหละ
ผมถึงกับต้องร้องซี๊ดเลยทีเดียวเพราะรู้สึกเจ็บแผลสุดๆแม้ว่ามันจะลึกไม่มากก็ตามที่ จนไอ้เลโอที่เดินออกไปแล้วต้องเดินกลับเข้ามาใหม่
“เจ็บแผลหรอ”
“เอ่อ จะรีบไปตายหรือไงกันแผลสดนะแล้วอีกอย่างกูคนนะโว้ยไม่ใช่ต่างดาวที่ทำแผลกินยาแล้วมันจะหายเองภายใน3วิอ่ะ”
***********************************************************
เหอๆ
ขอโทษค่ะที่ดอง
เรียนหนักและการบ้านท่วมหัวเลยแต่ก็จัดการเสร็จหมดแล้ว
กะอัพเมื่อวานแต่ต้องไปทำธุระที่ธนาคารเลยชวด
กลับบ้านมาอีกที4ทุ่มกลับมาหมดแรงยังไงก็ขอโทษอีกทีนะคะคงไม่ว่ากัน
ความคิดเห็น