[FIC INUYASHA] Destiny พิชิตชะตา สัญญารัก

ลำดับตอนที่ #9 : ♣ Destiny ♣ Chapter 08

 ♣ Destiny ♣ Chapter 08

          ภายในสวนหย่อมของบ้านไม้สไตล์ญี่ปุ่นหญิงชราผู้เฝ้าดูแลบ้านหลังนี้กำลังง่วนอยู่กับการกวาดเศษใบไม้ที่เกิดจากฝนตกเมื่อช่วงเย็นของเมื่อวาน หลังจากทำความสะอาดพอสมควรแล้ว เธอจึงวางมือจากตรงนั้น ก่อนจะเดินตรงไปทางครัว เพื่อจะเตรียมอาหารเช้าให้กับนายน้อยของเธอที่นอนหลับสนิทด้วยความเหนื่อยล้าหลังจากกลับมาถึงเมื่อวาน ใบหน้าและดวงตาบวมแดง รวมถึงสภาพเปียกปอนจากฝน ทำให้เธอเป็นห่วงเขาไม่น้อย เมื่อคิดว่าสิ่งที่อินุยาฉะต้องแบกรับเอาไว้ภายในใจมันหนักหนาเหลือเกิน

         ขณะที่ชิมาดะกำลังครุ่นคิดถึงเรื่องของอินุยาฉะอยู่นั้น ก็มีเสียงออดดังขึ้น ก่อนเธอจะออกจากห้องครัวออกไปที่ประตูหน้าบ้านแทน และเมื่อเธอเปิดประตูออกไปก็พบกับคนที่ทำให้เธอแทบจะทรุดลงไปกับพื้น เป็นความรู้สึกที่ทั้งตกใจ ประหลาดใจ และดีใจไปพร้อมๆกัน

         “ไม่ได้เจอกันนานนะครับ” เสียงทุ้มของชายหนุ่มเอ่ยขึ้น ชิมาดะจ้องมองอีกฝ่ายอย่างพิจารณา ชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ คือเจ้าของเรือนผมยาวสีเงินเป็นประกายและดวงตาสีอำพันที่แฝงไปด้วยความลึกลับ เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวและกางเกงสีดำที่เข้าคู่กัน ใบหน้าของเขาหล่อคมขึ้นมากจากครั้งสุดท้ายที่ได้พบกัน

         “นาย.....นายน้อยเส็ตโชมารู”ชิมาดะเอ่ยขึ้น เธอแทบจะห้ามยิ้มไว้ไม่อยู่ ดวงตาของเธอรื้นใส “กลับมาแล้วหรือเจ้าค่ะ”

         “เดี๋ยวดิฉัน....” ทว่าก่อนที่ชิมาดะจะคิดเข้าไปตามอีกคนที่ยังคงสลบไสลอยู่ในความฝันของตัวเองออกมา  ร่างสูงก็ขัดขึ้นเสียก่อน

         “ผมยังเจอเขาไม่ได้ครับ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยอย่างหนักแน่น ชิมาดะชะงักก้าวเดิน หันกลับมามองชายหนุ่มอีกครั้งด้วยแววตาประหลาดใจ

         “ทำไมกันล่ะเจ้าคะ” ชิมาดะเอ่ยด้วยเสียงที่สั่นเครือ เมื่อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมา “ในเมื่อนายน้อยก็ยืนอยู่ตรงนี้แล้ว” แววตานั้นเจ็บปวด เธอไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้ร่างสูงตรงหน้าเลือกที่จะปล่อยน้องชายคนสำคัญที่ตนรักให้อยู่โดดเดี่ยวต่อไปอย่างไร้ซึ่งความหวังอีก

         “ผมต้องกลับไปจัดการเรื่องที่โน่นให้เสร็จซะก่อน อาจจะต้องใช้เวลาอีกสักปีสองปี” ชิมาดะคว้ามือซ้ายของร่างสูงมากุมไว้ มือของเธอสั่นเช่นเดียวกับดวงตาที่จ้องมองมายังเขา ภาพของเด็กหนุ่มที่เปียกปอนแววตาที่ไร้ซึ่งชีวิตชีวาเมื่อวานนั้น ทำให้หล่อนรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เริ่มด้านชาของเด็กคนนั้น เธอไม่อาจปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปได้ เมื่อเป็นอีกครั้งที่ทั้งคู่จะไม่ได้พบกัน เป็นอีกครั้งที่คนตรงหน้าเลือกที่จะปล่อยเด็กคนนั้นเอาไว้ข้างหลัง.....เธอไม่อาจทนเห็นคุณหนูของตนต้องเผชิญกับความโดดเดี่ยวนั้นได้อีกแล้ว

         “นายน้อยเจ้าคะ...ดิฉันขอเถอะนะเจ้าคะ ดิฉันทราบว่านายน้อยมีเหตุผลของนายน้อย แต่ยังไงก็ให้เขาได้เจอ..สักครู่หนึ่งเถอะนะเจ้าคะ” หญิงชราเอ่ยเว้าวอน เส็ตโชมารูมองเธอด้วยความเรียบนิ่ง เขาพยายามสะกดกั้นอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ภายใต้หน้ากากที่ดูเข้มแข็ง ดูไม่ไม่สะทกสะท้าน แต่แท้จริงในใจของเขามันบีบรัดด้วยความเจ็บปวด เขารู้ดีว่าตัวเองไม่ควรพบอีกฝ่าย

         “อย่าดีกว่าครับ....แล้วก็”

         “เพียงสักครู่เดียวก็ยังดีนะเจ้าคะ”ชิมาดะเอ่ยเว้าวอน  “ดิฉันขอร้อง....”

         ชายหนุ่มเดินตามหญิงชราเข้าไปภายในบ้านสไตล์ญี่ปุ่นที่อบอวลไปด้วยกลิ่นไอของความอบอุ่นที่เขาสัมผัสได้ บ้านหลังเล็กๆที่มีความรักและเสียงหัวเราะของอีกฝ่าย เขาเองก็อยากจะเห็นมันบ้างเหมือนกัน..... รอยยิ้มของนายที่ยิ้มให้กับคิเคียวน่ะ.....ฉันเองก็อยากเห็นมัน.....

ฉันเองก็อยากได้มันอีกครั้งเหมือนกัน...

ถึงจะไม่อยากยอมรับนัก แต่ที่สุดแล้วในตอนนี้เขาหวังแต่ให้อีกฝ่ายได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ได้อย่างสงบ และทำใจกับการสูญเสียของหญิงสาวนั้นให้ได้ แล้วไม่ต้องเจ็บปวดกับเรื่องราวในอดีตอีกแล้ว.....

         “ไม่นะ! นายน้อยเจ้าคะ! คุณหนูตัวร้อนมากเลยเจ้าคะ คงเป็นเพราะตากฝนเมื่อวานแน่ๆ”  ชิมาดะวิ่งออกมาจากห้องที่น่าจะเป็นห้องของร่างบาง แล้วพูดขึ้นกับเขาด้วยน้ำเสียงร้อนรนและสีหน้าวิตก

         “นายน้อยเจ้าคะ ดิฉันฝากคุณหนูสักครู่นะเจ้าคะ เดี๋ยวดิฉันจะไปเอาข้าวเอายามาให้” เธอพูดจบก็รีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นเพื่อตรงไปจัดการเรื่องที่ตัวเองพูด เส็ตโชมารูเดินไปยังห้องของอีกฝ่ายช้าๆ ก้าวเดินของเขาหนักอึ้งเช่นเดียวกับหัวใจที่เต้นอย่างยากลำบาก ทั้งหวาดกลัวทั้งกังวลที่จะพบอีกฝ่าย เขาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องที่เปิดอยู่ แล้วก้าวเข้าไปภายในห้องนั้นช้าๆ

         เส็ตโชมารูมองดูร่างบางที่นอนอยู่บนฟูกนิ่ง เขาก้าวเข้าไปใกล้อีกฝ่ายอย่างช้าๆ  เขาเริ่มเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัดเจนมากขึ้น...มากขึ้น ชายหนุ่มค่อยๆนั่งลงข้างๆร่างบาง ใบหน้าขาวนั้นเต็มไปเหงื่อ เปลือกตาทั้งสองข้างสั่นไหวจากการออกแรงของคิ้วคมที่ขมวดเข้าหากันแน่นด้วยความทรมานเพราะฤทธิ์ของพิษไข้ เรือนผมสีดำที่เปียกชุ่มและริมฝีปากบางที่หอบหายใจไม่เป็นจังหวะ เขายกหลังมือวางลงบนหน้าผากของอีกฝ่าย ไอร้อนที่แผ่ซ่านออกมาทำให้เขาอดใจหายไม่ได้  ไข้ของอีกฝ่ายสูงมากเลยทีเดียว ซึ่งก็เพราะตากฝนเมื่อวานอย่างไม่ต้องสงสัย ร่างสูงอดคิดไม่ได้ว่าทำไมอีกคนถึงได้บ้าขนาดนี้กันนะ

         “นายน้อยเจ้าคะ ยามาแล้วเจ้าค่ะ” ชิมาดะเดินเข้ามาพร้อมถาดที่มีอาหารและยา ทว่าเธอก็ต้องประหลาดใจเมื่อร่างสูงตัดสินใจช้อนร่างของอีกคนขึ้นมาอุ้มในท่าเจ้าสาว

         “ผมจะพาเขาไปโรงพยาบาล” ร่างสูงหันมาเอ่ยกับเธอด้วยสีหน้าที่ยังเรียบนิ่ง แต่แววตาและน้ำเสียงแสดงออกให้เธอรู้ได้ว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงคนในอ้อมกอดนั้นจับใจ

         “งั้นดิฉันขอไปด้วยนะเจ้าคะ”เธอเอ่ย ก่อนจะเดินตามหลังเส็ตโชมารูที่อุ้มร่างบางเดินตรงออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว

.........................

         “ท่านเส็ตโชมารู เด็กคนนั้นไม่เป็นอะไรแล้วครับ” จาเค็นเอ่ยขึ้นกับร่างสูงที่ยืนอยู่กับชิมาดะที่หน้าประตูห้องผู้ป่วยของร่างบางที่หลับใหลไม่ได้สติ โดยที่นายน้อยของเขาไม่มีทีท่าที่จะเข้าไป เพราะไม่นานนี้พึ่งได้ยินร่างบางละเมอจนกลัวว่าจะถูกจับได้ว่ามาพบอีกฝ่าย เขาล่ะไม่เข้าใจนายน้อยของตัวเองเลย ทั้งที่อยากจะเจอขนาดนั้นแท้ๆ.... ไม่รู้ว่าเมื่อวานระหว่างพวกเขาทั้งคู่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ

         “ดีจังเลยนะเจ้าคะ” ชิมาดะเอ่ยขึ้นพร้อมยกมือขึ้นกุมอกยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ “งั้นดิฉันฝากดูคุณหนู...”

         แต่ไม่ทันชิมาดะได้ตีเนียนถ่วงเวลาให้อีกฝ่ายอยู่กับร่างบางต่อ หล่อนก็ถูกขัดขึ้นเสียก่อน

         “ผมจำเป็นต้องไปแล้ว.....” เส็ตโชมารูเอ่ย แม้ใจเขาจะอยากเข้าไปหาอีกฝ่าย อยากจะคอยเฝ้าอยู่ข้างๆ แต่ยิ่งเพราะ ได้สัมผัสอีกฝ่าย ได้ยินเสียงอีกฝ่าย ได้เข้าใกล้อีกฝ่ายเกินไปกว่าที่ควร มันทำให้ความรู้สึกโหยหาคิดถึงมันยิ่งเพิ่มพูน หากยังช้าไปกว่านี้ เขาคงจากไปไม่ได้อีก.... หรือการที่จากไปครั้งนี้ มันก็จะยิ่งทรมานมากกว่าที่เคย.....จนกลัวว่าจะเกินกว่าที่เขาจะทนไหว...

         “ฝากดูแลเขาต่อด้วยนะครับ...”

         ชิมาดะมองดูร่างสูงที่มีแววตาเรียบเฉย ที่หากแฝงไว้ด้วยความรู้สึกที่เธอรู้ว่ามันคงยากที่จะเอ่ยออกมาได้

 การจากลากันอีกครั้ง.....

         “เจ้าค่ะ ดิฉันจะทำให้ดีที่สุดนะเจ้าคะ” ชิมาดะยิ้มรับ ร่างสูงโค้งให้เธอเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น หญิงชรามองดูแผ่นหลังกว้างที่ค่อยๆไกลออกไปเรื่อยๆ พร้อมกับพ่อบ้านคนสนิทข้างกาย

         “รักษาตัวด้วยนะเจ้าค่ะ ท่านเส็ตโชมารู...”ชิมาดะเอ่ยพร้อมโค้งตัวตามหลังของอีกฝ่ายไป “ดิฉันสัญญาว่าจะดูแลคุณหนูให้ดีเจ้าค่ะ” น้ำตาของหญิงชราไหลรินลงสู่พื้นของโรงพยาบาล ราวกับต้องการร้องไห้แทนเด็กหนุ่มที่ต้องเผชิญกับการจากลาครั้งแล้วครั้งเล่า ช่างน่าเห็นใจพวกเขาเหลือเกิน......

สายตาที่ถอดยาวมองออกไปไกลบนเส้นทางไปยังสนามบินนอกหน้าต่างราวกับครุ่นคิดอะไรมากมายของชายหนุ่ม ทำให้พ่อบ้านอย่างจาเค็นอดเป็นห่วงไม่ได้ เขาแอบมองนายน้อยของตนผ่านทางหน้าตา แล้วก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมา

“เป็นแบบนี้ดีแล้วหรือครับ ท่านเส็ตโชมารู....”

เส็ตโชมารูไม่ตอบอะไร เขายังคงถอดมองออกไปไกล ความรู้สึกที่แสนสับสนวุ่นวายภายในตอนที่สัมผัสเด็กคนนั้นยังคงหลงเหลืออยู่ เขาไม่เข้าใจว่ามันเป็นความรู้สึกคิดถึงหรืออะไรกัน เด็กคนนั้นโตขึ้นมากจริงๆ เขาอดคิดถึงใบหน้านั้นของอีกฝ่ายไม่ได้จริงๆ....

ช่วงเวลาหลังจากนี้ที่ไม่ได้เจอกัน อาจมีเพียงเขาที่เฝ้ารอ....

เพราะบางทีหากพบกันอีก เด็กคนนั้นอาจลืมเขาไปแล้ว.....

แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ต้องยอมสละความรู้สึกในตอนนี้ เพื่อไขเรื่องราวที่น่าสงสัยกับคำพูดของท่านแม่ เรื่องราวที่ถูกปกปิดเอาไว้ เพื่อที่จะได้รู้.......

“เป็นแบบนี้แหละดีแล้ว”

TBC.

...............................................................................

คืนชีพแล้วววว ไม่รู้ยังมีรีดเดอร์รอเรื่องนี้อยู่มั้ยยยย

ช่วงเวลาที่หายไปคิดถึงเรื่องนี้อยู่ทุกวัน แต่ไม่สามารถเรียบเรียงให้ได้เรื่องราวอย่างที่อยากให้เป็น

แต่ตอนนี้เริ่มเป็นรูปเป็นร่างและปะติดปะต่อกันมากขึ้น เลยกลับมาแต่งต่อแล้ววว

หวังว่ารีดเดอร์ทุกคนจะเฝ้ารอและเป็นกำลังใจให้กับไรท์ด้วยนะฮ้าบบบบบ

ซียูวววววววววว

TB