คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ♣ Destiny ♣ Chapter 04
การต้องจากใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องง่าย
......
เด็กหนุ่มผู้สวมชุดยูนิฟอร์มมัธยมปลายของโรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งของอังกฤษ
มองออกไปนอกหน้าต่างห้องเรียนที่ท้องฟ้าถูกเมฆสีดำระบายจนหม่องหม่น
ไม่นานหยาดน้ำก็ตกลงมากระทบหน้าต่าง
เสียงของอาจารย์หน้าชั้นราวกับเสียงบทสวดที่ทำให้เขาอยากจะลุกออกไปให้พ้นๆจากห้องเรียนอันแสนน่าเบื่อ
วันนี้ยังคงเป็นอีกวันที่น่าหงุดหงิด
เมื่อเสียงระฆังหมดคาบเรียนดัง
เขาไม่รอช้าที่จะลุกออกจากที่นั่งและเดินผ่านหญิงสาวมากมายที่ปรี่มาอออยู่หน้าประตูห้องเรียนเพื่อจะสังเกตการกระทำทุกอย่างของเขา
ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอาการอะไรออกมานั้น ทำให้เขาได้รับฉายาว่า
.เจ้าชายผู้เยือกเย็น” อ่า มันช่างน่าประทับใจที่มีคนมาเรียกแบบนั้น
สำหรับคนอื่นล่ะก็คงใช่ แต่เขาไม่สนใจของพรรค์นั้นหรอก
เขามาหยุดอยู่ที่วังวนของสวนกุหลาบที่ซึ่งไม่ค่อยมีคนโผล่เข้ามานัก
เด็กหนุ่มนั่งลงบนพื้นหญ้าที่ชื้นแฉะ และเอนตัวลงนอนอย่างไม่สนใจว่าเครื่องแบบราคาแพงของเขาจะเปื้อนเลยแม้แต่น้อย
เขาแหงนหน้ามองท้องฟ้า น้ำใสที่หยดลงบนใบหน้าทำให้เขารู้สึกดีขึ้นบ้าง
ความว่างเปล่าในอกมันครุ่นมัวทุกครั้งที่นึกถึงเด็กคนนั้น.....
มันแลดูเป็นเรื่องงี่เง่า แต่เชื่อสิ
ใครๆก็มีคนสำคัญกันทั้งนั้น ไม่เว้นแม้แต่เจ้าชายผู้เยือกเย็นคนนี้ ....
“โอ๊ะ
โอ ดูสิฉันเจอใครเข้าเนี่ย”
เสียงทุ้มของผู้มาใหม่ที่แสดงน้ำเสียงยียวนกวนโมโหเขาอย่างชัดเจนดังขึ้น
เจ้าตัวเดินออกมาจากอีกฟากของโพรงกุหลาบ และหยุดยืนอยู่ที่หัวของเขา
เซ็ตโชมารูลุกขึ้นทันทีที่เห็นใบหน้ายียวนนั่น
เด็กหนุ่มผมสีดำที่มีใบหน้าหล่อเหลา แต่แฝงด้วยออร่าร้ายกาจในรอยยิ้ม
เขาไม่ใช่ใครอื่น แต่คืออีกคนของโรงเรียนที่ใครๆต่างเรียกว่า
“ศัตรูตลอดกาลของเจ้าชายผู้เยือกเย็น” น่าขำเนาะว่ามั้ย?
ที่ไม่ว่าจะเรื่องอะไรหมอนี่ก็จะตามจองเวรเขาไม่เลิก ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้
เขาก็ไม่เคยได้อยู่อย่างสงบๆเลยสักครั้งเดียว
“นายต้องการอะไร”
“แหม่
เย็นชาจังนะ” ชายหนุ่มเดินเข้ามาหาเซ็ตโชมารู “ฉันก็แค่เข้ามาทักทาย
และไม่คิดว่าการที่นายมานอนแบบนี้จะทำให้นายดูเท่เหมือนพระเอกเอ็มวีเพลงเศร้าวัยใสอะไรแบบนั้นเลยสักนิด”
“ฉันไม่เข้าใจที่นายพูด
แต่ถ้าอยากมีเรื่อง ฉันก็จะจัดให้”
“โอ๋ๆ
นายก็รู้ นาราคุ คนนี้ ไม่เคยหาเรื่องใครก่อน......จริงมั้ย?”
รอยยิ้มที่แสนยียวนจากนาราคุทำให้เซ็ตโชมารูอยากยกหมัดต่อยเข้าให้ที่หน้าอีกฝ่ายหนักๆสักทีจริงๆ แต่เขาก็เก็บมันเอาไว้และเลือกที่จะเดินหนี
เพราะรู้ดีว่าหากมีเรื่องกัน มันจะไม่จบง่ายๆ
“เฮ้ๆ
จะหนีไปไหนล่ะ.....” นาราคุไม่รอช้าที่จะเข้ามาขวางเขาเอาไว้
“.......”
เซ็ตมารูไม่ตอบ เพียงแต่จ้องอีกฝ่ายเพื่อเป็นการบอกว่าให้หลีกไปซะ
“ทำหน้าตาน่ากลัวเชียวนะ
ฉันก็แค่......”นาราคุหยิบบางอย่างออกมากจากเสื้อนอกของเขา
ก่อนชูมันขึ้นตรงหน้าของเซ็ตโชมารู
และเขาก็ไม่พลาดที่จะเลี่ยงหลบมือของเซ็ตโชมารูที่หวังจะคว้ามันเอาไว้
“เจ้ารูปนี่มีความสำคัญกับนายมากสินะ......”
ใช่แล้วมันคือภาพถ่ายของเด็กคนนั้น....เด็กคนที่เป็นคนสำคัญของเขา
“ไม่สิ....บางทีอาจจะเป็นคนในรูป?” นาราคุกระตุกยิ้มและนึกสนุกกับปฏิกิริยาที่แสนหายากตลอดเวลาที่เขาหาเรื่องอีกฝ่ายมา
ครั้งนี้มันบอกเขาว่าเขารู้จุดอ่อนของอีกฝ่ายแล้ว
“เอาคืนมาซะ”
“ฉันคืนให้นายแน่
ก็แค่อยากรู้ว่าเด็กนี่น่ะน้องนายงั้นเหรอ? แต่ฉันว่าไม่เห็นเหมือนเลยนะ” นาราคุมองรูปไปมาและยกขึ้นทาบกับเซ็ตโชมารู
ซึ่งเขาทำไปก็เพราะอยากจะกวนประสาทอีกคนให้แน่ใจเท่านั้น
“.........”
“ไม่เล่นด้วยเลยแหะ
เอาไป” นาราคุยักไหล่
เบ้หน้าด้วยความเซ็งที่เหมือนไปกระตุกต่อมอีกคนจนอีกฝ่ายเริ่มเหมือนมีฉากหลังเป็นปีศาจที่แยกเขี้ยวใส่พร้อมจะเขมือบเขาเข้าไปอย่างไงอย่างงั้น
ทำให้เขาตัดสินใจปล่อยรูปใบนั้นต่อหน้าของอีกฝ่าย
ก่อนเซ็ตโชมารูจะคว้ามือหยิบรูปนั้นเอาไว้ ก่อนนาราคุจะยิ้มกว้างแล้วเดินถอยออกมา
“ฉันยังต้องไปหาสาวๆต่อล่ะนะ
ไว้เจอกันพ่อเจ้าชายแสนดี”
และที่เขายอมถอยแต่โดยดีก็เพราะเขาเจอบางอย่าง
บางอย่างที่ทำให้เขารู้ว่า เขาจะเอาชนะอีกฝ่ายได้
เซ็ตโชมารูยืนมองรูปถ่ายใบนั้นนิ่ง
พลันคิดถึงรอยยิ้มสดใสและน้ำเสียงร่าเริงที่มีให้แก่เขา เขาไม่อาจลืมมันได้เลย
และคิดว่าคงไม่มีทางลืมได้ การรอคอยที่จะได้พบกันอีก
มันทรมานเกินไป....และเขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมานั่งเฝ้ารอคอยอะไรบางอย่างได้แบบนี้เลยจริงๆ
“พี่อยากรีบกลับไปหานายจริงๆ......อินุยาฉะ”
…………………………………………………………………………………………..
ภายในห้องอันมืดสลัว
มีเพียงแสงของโคมไฟที่ให้แสงสว่างแก่ห้องแห่งนี้
บนเก้าอี้ข้างโต๊ะเขียนหนังสือตัวยาวมีชายหนุ่มเรือนผมสีเงินนั่งอ่านหนังสือแนวสืบสวนเล่มหนึ่งอยู่
เขาอ่านมันอย่างตั้งใจราวกับกำลังครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่าง
แต่ขณะที่เขากำลังสนใจเนื้อเรื่องในบรรทัดต่อไปอยู่นั้น
เสียงสั่นของวัตถุสีดำบนโต๊ะก็ทำให้เขาเหลือบมองมาให้ความสนใจกับมัน
และเมื่อเขาเห็นชื่อ “จาเค็น” ทีปรากฏอยู่บนหน้าจอ
เขาก็ไม่ลังเลที่จะวางหนังสือเล่มนั้นลงและหยิบมือถือนั่นขึ้นมา
“มีอะไร”
“นายน้อยครับ เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ” น้ำเสียงของพ่อบ้านประจำตระกูลอินุไทโชร้อนรนจนทำให้ร่างสูงรู้สึกประหลาดใจ
เพราะการที่จาเค็นโทรมาหาเขาจะต้องมีเรื่องมารายงานหรือบอกเล่าให้เขารู้เกี่ยวกับเรื่องของที่บ้านหรือเด็กคนนั้นเสมอ....
เพราะนี่คือสิ่งที่เขาขอให้อีกฝ่ายทำก่อนที่เขาจะมาที่นี่ และแน่นอนว่าต้องปิดเป็นความลับกับท่านแม่ของเขา
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น”
“คิเคียวตายแล้วขอรับ....”
ชื่อของบุคคลที่เขาไม่คิดว่าจะได้ยินนั้นทำให้เขาประหลาดใจ
แต่ก็ยิ่งทำให้เขาตกใจยิ่งกว่า เมื่อรู้ว่าคนๆนั้นได้จากไปแล้ว
“อะไรนะ” เส็ตโชมารูอดที่จะเผลอเปล่งเสียงออกมาด้วยความสงสัยไม่ได้
ในเมื่อคิเคียวเป็นหญิงสาวที่แข็งแรงและเข้มแข็งมากๆคนหนึ่ง อีกทั้งยังเป็นคนที่คอยปกป้องน้องชายของเขาคนนั้นตลอดมา
แล้วทำไมจู่ๆถึงได้......
“ผมก็ไม่อยากจะพูดแบบนี้หรอกนะครับ......”จาเค็นถอนหายใจเฮือกใหญ่
ดูเหมือนว่าชายแก่นั้นจะหนักใจไม่น้อยกับเรื่องที่เขากำลังจะเอ่ยต่อไปนี้
“นายน้อยขอรับ
ท่านฟังสิ่งที่กระผมจะพูดให้ดีๆนะขอรับ....” เส็ตโชมารูนิ่งฟังอย่างตั้งใจ
“ท่านแม่ของท่าน.... จริงๆแล้ว
คิดที่จะกำจัดเด็กคนนั้นขอรับ”
“！” เส็ตโชมารูกำมือถือไว้แน่น
ดวงตาของเขาฉายแววแห่งความตกใจอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาก็ยังคงเงียบแล้วปล่อยให้ปลายสายพูดต่อไป
“แต่ว่าคิเคียวคนนั้นมารับกรรมแทนขอรับ”
เมื่อสิ้นประโยคที่ปลายสายพูด
เขาก็ไม่รอที่จะถามออกไปถึงสิ่งที่คว้างอยู่ในอกของเขาตอนนี้
“นายจะบอกฉันว่า ท่านแม่ผิดสัญญากับฉันงั้นเหรอ” เส้๖โชมารูเอ่ยถาม
น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่งแต่แฝงด้วยความไม่พอใจนั้น ทำให้ปลายสายขนลกซู่ไปทั้งตัว
“กระผมมิกล้าขอรับ แต่กระผมต้องบอกความจริงเรื่องนี้กับท่าน
เพราะตอนนี้ท่านแม่ของท่านได้หายไปจากบ้านได้สองวันแล้วขอรับ” เขาเอ่ยบอกด้วยเสียงที่พยายามข่มให้นิ่งที่สุด
แม้ในใจของเขาจะรู้สึกหวั่นกลัวกับสิ่งที่เขาได้บอกกับเด็กหนุ่มก็ตาม
“อะไรนะ แล้วทำไมถึงพึ่งมาบอกฉัน”
“กระผมคิดว่าท่านออกไปเที่ยวตามปกติน่ะขอรับ
แต่ว่าครั้งนี้ท่านยังไม่กลับมาและกระผมเองก็ไม่ทราบว่าท่านจะกลับมาด้วยหรือเปล่าขอรับ”
“........” เส็ตโชมารูข่มตาลงพร้อมสูดลมหายใจเขาเฮือกหนึ่ง
เพื่อหวังสงบสติและจิตใจที่ว้าวุ่นของตัวเอง ก่อนตัดสินใจเอ่ยกับปลายสายต่อว่า
“จาเค็น
จองตั๋วให้ฉันเดี๋ยวนี้ ฉันจะกลับญี่ปุ่นเดี๋ยวนี้เลย”
คำสั่งที่ได้รับทำให้จาเค็นถึงกับตื่นตระหนก
เพราะแม้เขาจะตัดสินใจบอกความจริงเหล่านี้กับอีกฝ่าย แต่ก็ไม่คิดว่านายน้อยของเขาจะตัดสินใจออกคำสั่งเช่นนี้
“แต่นายน้อยครับ” ในใจของพ่อบ้านได้แต่ประหลาดใจกับสิ่งที่นายน้อยของเขากำลังจะทำ
...ความสำคัญที่อินุยาฉะมีต่อท่านเส็ตโชมารูมันมากมายถึงขนาดนี้เลยอย่างงั้นหรือ.....
“ทำตามที่ฉันสั่ง ส่วนเรื่องรายละเอียดอื่นๆไว้ฉันกลับไปถึงแล้วค่อยว่ากัน”
เซ็ตโชมารูเอ่ยเสียงเข้ม ทำให้จาเค็นที่อยู่ปลายสายได้แต่ตบปากรับคำ เพราะรู้ว่าไม่ควรจะไปขัดคำสั่งของอีกฝ่าย
“เข้าใจแล้วครับ ผมจะจัดการให้เดี๋ยวนี้เลยครับ”
เมื่อเอ่ยจบร่างสูงก็กดวางสาย
ก่อนวางมือถือของตัวเองลงบนโต๊ะแล้วกำมือทั้งสองของตัวเองแน่นด้วยความรู้สึกผิดหวังละคลความไม่พอใจในอก
เขาได้แต่เหม่อคิดถึงการกระทำของท่านแม่ของเขา
ท่านแม่......
นี่ท่านจะผิดสัญญาอย่างงั้นเหรอครับ......
TBC.
----------------------------------------------------------------------
ได้ลงตอนใหม่แล้ววววว คิดถึงทุกคนมากๆเลยยยยย
ไม่เจอกันกี่เดือนแล้วเนี่ย รีดเดอร์ต้องอยากเอาไรท์ไปโยนทะเลแน่ๆ งื้อออออ ///หลบแหที่เหล่ารีดโยนมา
มาลงตอนใหม่ให้แล้วนะฮะ
แล้วคิดว่าน่าจะมีตอนต่อๆไปตามมาอีกไม่นานนี้แน่นอนนน
(*^▽^*)
ความคิดเห็น