[FIC INUYASHA] Destiny พิชิตชะตา สัญญารัก

ลำดับตอนที่ #3 : ♣ Destiny ♣ Chapter 02

“ที่นี่ที่ไหนครับ?”เสียงใสถามร่างสูงที่จับมือตัวเอง เมื่อร่างสูงพาเขานั่งรถออกมาจากคฤหาสต์อินุไทโช จนมาถึงที่บ้านหลังใหญ่โตหลังหนึ่ง ร่างเล็กเงยหน้ามองดูประตูไม้บานใหญ่ตรงหน้าที่ไม่คุ้นตาอย่างสงสัย

“บ้านหลังใหม่ของเรา...ของนายน่ะ”ชายหนุ่มตอบ ร่างเล็กมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ก่อนหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งจะเปิดประตูไม้เดินออกมา ดวงตาข้างหนึ่งของเธอคาดผ้าปิดตาสีดำไว้ เธอมองทั้งคู่ด้วยความตกใจ

“ท่านคือ....นายน้อยเส็ตโชมารู?”

“ยินดีที่ได้พบครับ”เขาตอบอย่างอ่อนโยน หญิงชรามองเขาตาปริบๆ แทบไม่เชื่อสายตาที่พบกับเด็กหนุ่ม ซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นลูกชายของนายหญิงแห่งตระกูลอินุไทโชมายืนอยู่ตรงหน้า

“ดิฉัน ชิมาดะเจ้าค่ะ เชิญเข้ามาข้างในก่อนเถอะเจ้าค่ะ”เธอแนะนำ ก่อนมองดูเด็กน้อยท่าทางขี้อายที่หลบอยู่ข้างหลังร่างสูง มือเล็กๆจับมือของร่างสูงไว้แน่น และเดินตามเข้ามาภายในบ้าน ถึงแม้จะดูระแวงอยู่บ้าง แต่ดวงตาสีเกาลัดสดใสก็ยังคงสอดส่ายมองไปรอบๆอย่างสนอกสนใจ และกระตุกมือของร่างสูงชี้ให้ดูโน่นนี่เป็นระยะๆ

ชิมาดะอดยิ้มออกมาไม่ได้ เมื่อเห็นภาพน่ารักๆของทั้งคู่ และก็ชวนให้ประหลาดใจไม่น้อยเหมือนกันเมื่อเห็นเหตุการณ์ที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นแบบนี้

 ไม่คิดว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะสนิทสนมกันถึงเพียงนี้

.......................................

“นายน้อยมีธุระอะไรกับบ้านเล็กๆหลังนี้หรือเจ้าค่ะ”เธอถามขึ้นขณะยกน้ำชาและน้ำผลไม้มาวางบนโต๊ะให้ทั้งคู่

เซ็ตโชมารูละสายตาจากเด็กน้อยข้างตัวที่เมื่อครู่จับชายเสื้อของเขาแน่น แต่ตอนนี้กลับหันไปสนใจน้ำผลไม้แทนเสียแล้ว มาทางหญิงชรา

“ผมมีเรื่องจะขอให้ช่วยครับ..” เขาเอ่ยอย่างสุภาพ

“ถ้าเป็นเรื่องที่ช่วยได้ ดิฉันเต็มใจช่วยเสมอเจ้าค่ะ”ชิมาดะบอก เมื่อเห็นอีกฝ่ายมีท่าทีเกรงใจ เสียจนไม่เข้ากับบุคลิกและข่าวลือที่ใครๆบอก

 เด็กคนนี้เย็นชาและไม่สนใจใคร จริงๆนะหรือ?

“คือ...”

แต่ไม่ทันให้เซ็ตโชมารูได้อธิบาย เสียงฝีเท้าดังตึงตังแถวระเบียงทางเดินและผู้มาใหม่ก็เดินมาถึงห้องรับแขกที่พวกเขานั่งกันอยู่

“กลับมาแล้ว ย่าชิมาดะ...อ้าว มีแขกอยู่หรอกเหรอ”ทั้งสามหันมามองทางต้นเสียง หญิงสาวที่ยืนอยู่ สวมชุดมิโกะของศาลเจ้าที่เธอทำงานอยู่ ดวงตาสีน้ำตาลของเธอแวววับสดใส ผมยาวสีดำเงางามของเธอถูกรวบเป็นหางม้าไว้ด้านหลัง

“จริงๆเลย นายน้อย ขอโทษที่เด็กคนนี้เสียมารยาทนะเจ้าค่ะ”ชิมาดะขอโทษเส็ตโชมารู ก่อนหันไปทางหญิงสาว “คิเคียวมานั่งตรงนี้เร็ว”

เส็ตโชมารูมองหญิงสาวที่อายุพอๆกับเขานิ่ง ก่อนเหลือบมองอินุยาฉะที่นั่งดื่มน้ำผลไม้อยู่ข้างๆ

ถ้าเป็นที่นี่เด็กคนนี้คงไม่เหงา.... 

“นี่ เราน่ะชื่ออะไร”หญิงสาวเอ่ยถามขึ้น ทำให้เด็กน้อยที่ดื่มน้ำผลไม้เงยหน้าขึ้นมอง เธอคล้ายกับแม่ของเขาเหลือเกิน ทั้งเรือนผมและสีตา

“อินุยาฉะ..” เด็กน้อยตอบ

“งั้นอินุยาฉะจัง เดี๋ยวพี่พาไปเดินเล่นเอาไหม?”คิเคียวถามด้วยรอยยิ้ม เธอรู้ว่าเส็ตโชมารูคงมีเรื่องที่อยากจะพูดคุยกันแค่สองคนกับป้าชิมาดะ เธอจึงรู้ว่าควรต้องทำอย่างไร เพราะถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญจริงๆ นายน้อยแห่งตระกูลอินุไทโช มีหรือจะถ่อมาในสถานที่เล็กๆแบบนี้

อินุยาฉะมองอย่างอึ้งๆ ก่อนหันมองเส็ตโชมารูที่นั่งข้างๆ ร่างสูงที่เหม่อครุ่นคิดอยู่นาน ยิ้มตอบเป็นเชิงอนุญาติ

“งั้นผมไปกับพี่เขานะ”เด็กน้อยยิ้มอย่างไร้เดียงสา เส็ตโชมารูตอบอืมเบาๆ ก่อนคิเคียวจะพาร่างเล็กออกไปเที่ยวชมสวนของบ้าน

“ตกลงว่ามีเรื่องอะไรให้ดิฉันช่วยหรือเจ้าค่ะ”ชิมาดะถามขึ้นอีกครั้ง เมื่อสายตาแน่วแน่ของอีกฝ่ายส่งมาทางเธอ

“ผมอยากฝากอินุยาฉะไว้ที่นี่ครับ”ร่างสูงเอ่ยเสียงหนักแน่น แต่คำพูดของเขาก็ทำให้อีกฝ่ายถึงกับประหลาดใจเจือสงสัยไม่น้อย

“เจ้าคะ? ฝากไว้? แล้วท่านอิซาโยยจะไม่เป็นห่วงหรือเจ้าคะ?”

“ท่านน้า....เสียแล้วครับ” เส็ตโชมารูตอบ ใบหน้าของชิมาดะซีดลง ดวงตาของเธอสั่นระริก

“ท่านอิซาโยย....”หญิงวัยกลางคนแทบเป็นลม เธอเอ่ยชื่อของบุคคลที่รักเสียงเศร้า เธอสะอื้นและร้องไห้ออกมา เส็ตโชมารูทำเพียงนั่งมองอีกฝ่ายนิ่งโดยไม่พูดอะไร

ชิมาดะเป็นหญิงรับใช้ที่ทำหน้าที่ดูแลอิซาโยยมาตั้งแต่เล็ก จนกระทั่งออกเรือนไปกับอินุไทโช บ้านหลังนี้เธอจึงช่วยดูแล เพราะอินุไทโชได้ยกให้กับคุณหนูของเธอ

.....................................

“ทราบแล้วเจ้าคะ ดิฉันจะช่วยดูแลท่านอินุยาฉะเอง” เธอรับปากด้วยรอยยิ้ม หลังจากขอโทษขอโพยเรื่องที่ร้องไห้ต่อหน้าเซ็ตโชมารูไปยกใหญ่

“งั้นผมขอตัวกลับล่ะครับ”

เส็ตโชมารูกล่าวลา เมื่อพบว่าเย็นมากแล้ว เขาลุกขึ้นก่อนหญิงชราจะเดินตามเพื่อไปส่งที่ประตู เธอมองดูอีกฝ่ายอย่างชั่งใจ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจะเดินออกไปเธอจึงเรียกรั้งไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวคะ นายน้อย” เด็กหนุ่มหันกลับมามองเธอเป็นเชิงถาม หญิงชรามองเขานิ่ง ก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ทำไมท่านถึงได้รักและเอ็นดูคุณหนูอินุยาฉะมากขนาดนี้เจ้าคะ”

นายน้อยผู้แสนเย็นชาที่ใครๆต่างกลัวหนักกลัวหนาคนนี้... ทำไมนะ...

 “นั่นสิครับ....ทำไมกันนะ” เสียงทุ้มเอ่ยตอบ รอยยิ้มอ่อนโยนระบายอยู่บนใบหน้าหล่อของนายน้อยหนุ่ม ผู้ที่ใครก็เรียกขานว่าเป็นเจ้าชายน้ำแข็งที่แสนเย็นชา แต่ตอนนี้กลับยิ้มออกมาได้อ่อนโยนเช่นนี้

ชิมาดะประหลาดใจไม่น้อยและคิดว่าเรื่องที่ทำให้อีกฝ่ายมีรอยยิ้มอ่อนโยนได้แบบนี้

ก็คงมีแค่เรื่องของร่างเล็ก แค่คนเดียวเท่านั้น

 “ท่านพี่! จะกลับแล้วเหรอ”เสียงใสและเสียงฝีเท้าวิ่งมาหยุดลงที่ข้างหลังพร้อมมือเล็กที่คว้าเข้าที่ชายเสื้อนอกของผู้เป็นพี่ เด็กหนุ่มหลับตาพยายามสงบจิตใจที่วูบไหวในอก เมื่อนึกว่านับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เขาจะไม่ได้พบกับร่างเล็กนี้อีกเป็นเวลาเกือบสิบปี

“ท่านพี่.....” เด็กน้อยเรียกอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าแผ่นหลังกว้างของพี่ชายยังคงนิ่ง ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าเขารู้สึกเสียใจและใจหายกับเรื่องของเด็กคนนี้ได้อย่างไร

ไม่รู้เลยว่าทำไมตัวเองต้องอยากปกป้องเด็กคนนี้

ไม่รู้เลยว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงทำให้เขายิ้มได้

ไม่รู้เลยว่าทำไมเขาถึงได้รู้สึกรักและให้ความสำคัญกับเด็กคนนี้

ความรู้สึกที่เขามีต่อเด็กคนนี้ มันมากขนาดที่เส็ตโชมารูไม่เคยรู้สึกกับใครเท่านี้มาก่อน..

“อินุยาฉะ..” เส็ตโชมารูหันหลังย่อตัวลงตรงหน้าเด็กน้อย ดวงตาสีอำพันกลมโตจ้องมองเขาด้วยความไร้เดียงสา มือใหญ่ยกขึ้นลูบปอยผมสีเงินอย่างเบามือ

ไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่เขาจะได้พบกันอีก..

 “อินุยาฉะตั้งแต่วันนี้เราต้องอยู่ที่นี่นะ”

“ที่นี่..กับท่านพี่ใช่ไหมฮะ?”น้ำเสียงใสถาม ดวงตากลมโตวาววับ บ่งบอกความดีใจของร่างเล็กอย่างชัดเจน เพราะเด็กน้อยไม่เคยรู้สึกมีความสุขเลยตลอดเวลาที่อยู่ที่คฤหาสต์ ยกเว้นก็แต่ตอนที่ได้อยู่กับท่านพ่อท่านแม่ และตอนนี้ก็ท่านพี่ของเขา

 “อินุยาฉะ ขอโทษนะพี่อยู่กับเราไม่ได้ เพราะพี่ต้องไปที่ไกลแสนไกล” เส็ตโชมารูส่ายหน้าปฏิเสธ การไปครั้งนี้ของเขามันยาวนานเกินกว่าจะคาดเดาได้ว่าเมื่อไหร่เขาจะได้หวนกลับมาอีกครั้ง

“ท่านพี่จะจากผมไป....เหมือนที่ท่านพ่อ..กับท่านแม่...จากผมไปเหรอฮะ?”เด็กน้อยเริ่มร้องไห้ออกมา เสียงสะอื้นดังขึ้นเป็นระยะ สองมือยกขึ้นขยี้ตาตัวเองเมื่อนึกถึงภาพการจากไปของพ่อแม่ และตอนนี้ก็เป็น พี่ชาย ของเขา

เส็ตโชมารูมองร่างเล็กด้วยความรู้สึกลำบากใจ แต่ก็ย่อตัวลงตรงหน้าของเด็กน้อย มอบรอยยิ้มจางๆขณะดึงอีกฝ่ายเข้ามาปลอบ

“ไม่ พี่จะกลับมารับเรา”

อินุยาฉะนิ่ง ฟังอีกฝ่ายที่โอบตัวเขาเข้าไปกอดเอาไว้ ความอบอุ่นของอ้อมกอดที่ทำให้เขาสบายใจ น้ำเสียงอ่อนโยนที่ทำให้ใจรู้สึกสงบ

“พี่จะกลับมารับเราแน่ พี่สัญญา” ความรู้สึกหนักแน่นที่ส่งผ่านถ้อยคำสัญญาที่ทำให้หัวใจดวงน้อยรู้สึกพองโต ร่างเล็กกอดอีกฝ่ายตอบ ระบายยิ้มกว้างทั้งน้ำตา

“สัญญาแล้วนะฮะ”  เสียงใสเอ่ย ทำให้ร่างสูงระบายยิ้มอย่างโล่งใจ ก่อนตอบกลับ

“อืม พี่สัญญา”

และนั่นคือถ้อยคำสัญญาและสัมผัสกอดสุดท้าย ก่อนที่ทั้งคู่จะแยกจากกันอย่างที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้พบกันอีก

............................

คำสัญญาที่มีคิเคียวและสาวรับใช้ชิมาดะเป็นพยาน นับจากวันนั้นเป็นเวลาหลายปีที่พวกเขามีหน้าที่ต้องคอยดูแลเลี้ยงดูและปกป้องอินุยาฉะ เพื่อรอวันที่เส็ตโชมารูจะกลับมารับเด็กคนนี้ตาม สัญญา...

แต่นั่นก็เป็นเรื่องราวเมื่ออินุยาฉะอายุได้แปดขวบ.....

TBC.

แต่งเอาไว้แล้วก็ไม่ได้เอามาลงซะนาน งื้อออออออ

หวังว่าทุกคนจะยังติดตามกันอยู่นะฮ้าบบบบ  \(^o^)/~

T
B