คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : OH MYLOVE : อ้อน
CHAPTER 11 : อ้อน
PIANO PART
วันนี้ผมมีเรียนเช้าครับ ผมก็เลยนั่งรถเมย์มาเองเพราะผมต้องคุยกันเรื่องรายงานกับเฟรม เพื่อนในคณะที่เป็นสาวประเภทสองน่ะครับ ตอนนี้ก็เรียนเสร็จแล้วคงอยู่คุยต่ออีกซักพักแล้วค่อยกลับ ร่างโปร่งของเฟรมเดินเเหวกคนที่เดินออกจากห้องมาหาผม
“ว่าไงค้า? พ่อหนุ่มหน้าสวย มีอะไรจะคุยกับเฟรมมี่สเลิปปี้คิตตี้ประจำคณะจ๊ะ?” เสียงดัดแหลมถาม
ก่อนเริ่มบทสนทนาเฟรมต้องแบบนี้ตลอดจริงๆ=_=.....
ผมอยู่คุยกับเฟรมเกือบๆยี่สิบนาที แล้วเดินไปนั่งชิวๆกันอยู่ที่ร้านแถวๆมหาลัย คือออกมาแล้วเลี้ยงนิดหน่อยก็เจอน่ะครับ
“ว่าไงคนสวย..” เสียงแหบๆจากผู้ชายคนหนึ่งเรียกทักขณะที่ผมกับเฟรมเดินผ่าน ผมเดินต่อไปไม่ได้สนใจอะไรแต่เฟรมนี่สิ
“เรียกหนูเหรอคะ?”
“แล้วน้องสวยรึเปล่าล่ะ” เขาถามกลับ ท่าทีที่ถามคือเอาหลอดเเคะฟัน -0-
“อ๊ายยยย! ของอย่างนี้มันของตายตัวอ่ะค่ะ”
“พี่หมายถึงสวยในที่มืด..”
“อิ๊!!”
แล้วมือเรียวก็ดึงข้อมือผมให้ก้าวฉับๆอย่างเร็วเลย เพราะคนข้างหลังหัวเราะเสียงดังมากล่ะมั้ง = =
“เวลาเจอคนแบบนี้ห้ามหันไปคุยเลยรู้มั้ยเปียโน เดินผ่านไปเลย ไม่ต้องหันไปมองด้วย” เขาพูดเดือดๆ ตอนที่เราสั่งอะไรไปเรียบร้อยแล้ว ผมพยักหน้ารับก่อนจะถามกลับ
“เฟรมห้ามเราแต่ทำไมเฟรมทำอ่ะ-0-”
“ก็เฟรมโตแล้วไงจ๊ะ”
ผมก็ปีสองเหมือนเขานะ TT^TT
“แล้วนี่จะกลับยังไงเปียโน ให้เฟรมไปส่งป้ะ?” เขาถามขณะที่นั่งตักพาเฟ่ต์เข้าปาก ผมส่ายหน้า
เดี๋ยวผมกลับเองดีกว่า บ้านเฟรมไกลจะตาย คนจะทางกับผมเลยแหละ
“อ้าวแล้วใครมารับ หรือกลับเอง”
“นั่งรถเมย์กลับอ่ะแหละ ใครจะมารับล่ะ” ผมตอบพร้อมกับมองไปรอบๆร้านที่เป็นกระจก เห็นผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาคุ้นๆเดินผ่านไปพร้อมกับผู้หญิงอีกคน ผู้ชายคนนั้นหน้าตาคุ้นมากเลย
แต่นึกไม่ออกแฮะว่าใคร
“นี่! มองอะไรน่ะ เดี๋ยวนี้โตเป็นสาวเหรอยะ หัดมองผู้ชายซะละ ให้เฟรมไปส่งแล้วกัน ห้ามเกรงใจห้ามปฏิเสธเพราะเฟรมบังคับ เฟรมเป็นห่วงเปียโน ยิ่งโดนฉุดง่ายๆอยู่ คิคิ อยากเกิดมาหุ่นอ้อนแอ้นแบบเปียโนจริงๆเล้ย” เฟรมพูดเองเออเองยาวเหยียด ผมได้แต่ยิ้มขำกับท่าทางที่ร่าเริงได้ตลอดเวลาแบบนั้น
กริ๊ง
เสียงกระดิ่งดังเมื่อมีคนเปิดประตูกระจกของร้านเข้ามา ผมเหลือบไปมองนิดๆก็พบว่าเป็นไหม แฟนของน้ำที่ผมเคยยืมผ้าเช็ดหน้า
ผมโบกมือเรียกร่างบาง
“ไหมมากับใครหรอ” ผมถาม
“มานั่งรอน้ำเรียนเสร็จ เดี๋ยวคงมาแล้วแหละ” ผมพยักหน้าหงึกๆ แรงสะกิดที่ขาทำให้ผมหันไปมองเฟรมทันที ไหมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น เฟรมก็กระซิบผม
“กลับกัน เดี๋ยวเฟรมมีอะไรจะเล่าให้ฟัง” ผมขมวดคิ้วอย่างสงสัย ก่อนที่เฟรมจะเรียกพนักงานให้มาคิดเงิน
*
“ไปรู้จักได้ไงยะ?!” พอขึ้นรถ เฟรมก็ว๊ากเสียงดังจนผมตกใจว่าทำไมต้องทำท่าช็อคตอนที่เห็นผมทักไหม
“ไหมทำไมหรอ?”
“ใครๆก็ว่าเป็นเด็กดริ๊งค์ในผับนี่ ใครกระเป๋าหนักก็ไปหาคนนั้น อี๊!” เฟรมทำเหมือนสะอิดสะเอียนไหมสุดๆ ผมขมวดคิ้ว เฟรมเป็นที่รู้จักในหมู่มากก็จริง เรื่องผ่านหูก็เยอะแต่ทำไมเฟรมถึงเลือกเชื่อแบบนั้น
ทุกคนต้องมีเหตุผลของตัวเองด้วยกันทั้งนั้น
“อีตาน้ำนั่นเดี๋ยวก็คงเป็นรายต่อไปนั่นแหละ”
“เฟรมมองคนอื่นในแง่ดีๆบ้างสิ...ถ้าเฟรมยังไม่เคยเห็นกับตาของเฟรมเอง เฟรมไปตัดสินใครด้วยลมปากของคนอื่นไม่ได้หรอกนะ”
“แต่..”
“เขาก็ต้องมีเหตุผลของเขา”
“อื้ม....กลับกันเถอะ” มีเสียงเพลงคลอเบาๆ บนรถเท่านั้น จนถึงหน้าปากซอยผมก็ให้เฟรมจอดรถแล้วลงตรงนั้น เพราะมันวนรถยาก
“บ๊ายบาย” เสียงแหลมบอกพร้อมกับมืออีกข้างที่โบกไปมา ผมยิ้มรับก่อนจะโบกมือกลับเหมือนกัน รถของเฟรมเคลื่อนตัวไป ผมเดินเข้ามาในซอยเพื่อจะเดินเข้าบ้านของตัวเอง
“ว๊อทซับเปียโน!!! ฟิ๊วววววว..” ผมหันไปตามเสียงรถที่เพิ่งผ่านไป ก็เจอน้องชายตัวเองซ้อนท้ายน้องกัสอยู่ เจ้าตัวหันมาแลบลิ้นกวนๆก่อนที่น้องกัสจะเลี้ยวรถเข้าบ้านผม
ผมเป็นพี่นะเนี่ย=_=
ขาสั้นๆของผมเดินไปไม่นานก็ถึงบ้าน ผมเดินเข้าไปในบ้านที่มีรถของน้องกัสจอดทิิ้งไว้ ผมเปิดประตูเข้าไปก็เจอกับสารพัดถุงอะไรไม่รู้กองอยู่บนโต๊ะรับแขก ส่วนน้องกัสกับไวโอลินก็คงขึ้นไปขลุกอยู่บนห้องรกๆของไวโอลินนั่นแหละ
น้องกัสคงชินตาไปแล้วมั้ง (-__-);
เอี๊ยดดดด!
เสียงเบรกรถยนต์เสียงดังมาจากบ้านตรงข้าม ไม่ต้องแปลกใจว่าของใคร..มีอยู่คนเดียว
ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่องๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!
ดูเขาทำตัวสิ =___=
ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่อง!!
“เปียโน!!! ใครมาอ่ะ รูหูจะแตกแล้วเนี่ย!!! เปิดประตูเส้!” เสียงเอะอะจากชั้นบนตะโกนลงมา ผมจำต้องเดินไปเปิดประตูให้นายซัลเจย์
“ทำไมเปิดประตูช้า อยู่กับใคร - -+” รังสีคาริสม่าแผ่ออกมารอบๆตัวเขา ตาคมสอดส่ายไปทั่วบ้าน
ทำเหมือนผมเป็นผู้ต้องหาคดีฆ่าปิดตายเลย -0-
“อยู่กับน้องกัส ไวโอลิน” ผมตอบ
“ให้พวกมันเฝ้าบ้านไป มึงไปกับกู” มือใหญ่คว้าข้อมือที่จับกลอนประตูของผมไว้แน่นก่อนจะดึง ด้วยแรงของเขากับผมต่างกันเลยทำให้ผมปล่อยมือไปง่ายๆซะอย่างนั้น U_U
ทำไมผมไม่เคยสู้แรงเขาได้เลยอะTOT
“เดี๋ยวๆจะไปไหน” เขาดึงผมมาเกือบหน้าบ้านของเขา ผมท้วงขึ้นมา
“ไปซ้อมบาส”
เขาซ้อมแล้วเกี่ยวอะไรกับผมล่ะเนี่ย =_=; ผมมองร่างสูงที่ยืนหน้านิ่งเป็นยักษ์วัดโพธิ์
“นายซ้อมแล้วไง ก็ไปสิ” ผมบอกนิ่งๆ
“มึงต้องไปด้วย”
“ทำไมฉันต้องไปด้วย =_=”
“ต้องให้กูอ้อนไหมครับถึงจะไป?” เขาพูดแกมประชด แต่ผมยิ้มโชว์ฟันก่อนจะพยักหน้า ตาคมภายใต้กรอบแว่นเบิกขึ้นกว้าง ก่อนจะจับข้อมือผมทั้งสองข้างมาตรึงไว้ข้างหน้า
“ขอเวลาทำใจก่อน” เสียงทุ้มพูดแล้วถอนหายใจ มือข้างหนึ่งปล่อยจากมือของผมแต่มาเกาคอตัวเองไว้อย่างเขินๆ
“ไปกะ...กับ...เอ่อ..ไป...ก..กับ”
“ก...กู...นะ...”
“ไป...กับ...กู...นะ..นะครับ”
เขาอ้อนได้..
น่ารักชะมัดให้ตาย... U/////U
ใจผมเต้นโครมครามอีกแล้วนะ! ตลอดเลยนะคนๆนี้ ///////////// จะขยันทำให้หวั่นไหวไปถึงไหนกัน..อัครพล
SUNJAY PART
ผมจะบ้าตายอยู่แล้วนะเว้ย!!! ดูเปียโนตอนนี้ดิ! ยืนหน้าสวยอยู่ข้างหน้าแถมหน้านี่แดงจัด แก้มใสขึ้นสีชมพูระเรื่อจนผมอยากจะดึงมาฟัดให้หนำใจ ผมได้แต่ยืนเกาคอเก้อ เขินก็เขิน แม่ง....แม่ง....ก็แม่งเขินอ่ะ! ขนาดตอนแข่งแล้วได้เหรียญทองมีดาวมหาลัยมาให้ดอกไม้ผมยังไม่เขินขนาดนี้เลย!
เปียโนเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีอันตรายต่อหัวใจผู้ชายอย่างผมจริงๆ! TOT
ความคิดเห็น