CHAPTER 2 : ให้เบอร์
PIANO PART
“ ไหนอ่ะ เบอร์เค้าอ่ะ!? ไหนอ่ะ? ไหนอ่ะพี่เปียโน๊ TOT ” แขนเล็กของผมถูกไอ้น้องชายแท้ๆเขย่าตัวผมคลอนไปทั้งตัว
“ นี่สนใจแต่เรื่องนี้หรอ! ลินเรียนอยู่มัธยมเองนะ!! ” ผมพูดบ้าง เพิ่งมอ 5 เองนะไวโอลินน่ะ! ถึงลินจะขอเบอร์แล้วผมจะเอาที่ไหนมาให้ล่ะ เจ้าของเบอร์ปิดประตูใส่ซะขนาดนั้น ไม่กล้าแล้ว ._.
“ นั่นไม่ใช่ประเด็น ไหนอ่ะเบอร์เค้าอ่ะ? ไหนอ่า งือออ " ไวโอลินร้องในลำคอแล้วเขย่าแขนผมจนตอนนี้ผมสั่นเหมือนคนบ้า ผมถูกน้องชายแท้ๆลากมานั่งที่โซฟาแล้วเกิดสงครามจิตวิทยาย่อมๆใส่กัน
“ เลิกจ้องฉันแบบนั้นซักทีสิ U__U ” ผมจำยอมน้องชายและพูดเสียงอ่อน ผมเกลียดการโดนจ้องหน้าเป็นที่สุด ผมขี้อาย ขี้กลัว ขี้น้อยใจ สารพัดขี้เลย TOT
ไวโอลินแบมือข้างหน้าผมก่อนจะกระดิกนิวทั้งสี่ชี้ถึงก้อยเข้าหาตัวเองอย่างมีชัย จะบอกยังไงดีล่ะ คิดสิเปียโน !
“ คืออย่างนี้นะ.......ไวโอลิน......คือ.....”
ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่อง ๆ!!!
เสียงกริ่งดังขึ้นตัดบทเหมือนเสียงระฆังช่วยชีวิต ผมยิ้มในใจก่อนจะลุกขึ้นเดินออกมาที่ประตูบ้านเพื่อดูการมาของคนแปลกหน้า
“...........!!!!!!! ” ซะ......ซัลเจย์! มาทำไมตอนนี้ล่ะเนี่ย TOT ผมเงยหน้ามองนักกีฬาของมหาลัยเดียวกับผมด้วยสายตาที่ผมมองเขาอย่างทุกครั้ง
หวาดกลัวยังไงล่ะ!
“ แบมือ....” เสียงเข้มพูดสั้นๆ ให้ผมแบมือออกตรงหน้าเขา ผมมองด้วยสายตาหวาดระแวงแต่ก็ยื่นมือไปตรงหน้าเขาอยู่ดี ทำไมฉันเชื่อคนง่ายแบบนี้ล่ะ =_= เปล่าผมไม่ได้เชื่อคนง่าย ผมกลัวมันต่างหาก!
“ ? ” ผมเอียงคอมองหน้าซัลเจย์นิดๆ ร่างสูงถึงกับผงะแต่ก็วางแผ่นกระดาษลงบนมือของผม
“ ขออะไรไว้ล่ะ........ก็เอามาให้แล้วไง...”
เบอร์งั้นเหรอ!!!
ไวโอลินน้องรัก พี่ทำได้แล้ว T3T ผมยิ้มส่งไปให้ซัลเจย์ก่อนจะเอ่ย
“ ขอบคุณนะฮะ ^ ^ ” ผมบอกขอบคุณร่างสูงตรงหน้า มือหนายกขึ้นเกาหัวตัวเองแกรกๆ ผมยิ้มให้ก่อนจะโค้งศีรษะให้นิดๆ ซัลเจย์ผงกหัวลงหนึ่งทีแล้วหมุนตัวเดินกลับบ้านของเขาไป เมื่อเห็นร่างสูงปิดประตูบ้านไปแล้วผมถึงปิดประตูบ้านตัวเองบ้าง
ไวโอลินที่แอบอยู่ในซอกหลืบของห้องรับแขกก็โผล่หัวออกมา ซึ่งดูๆแล้วผมว่าไวโอลินแอบมองอยู่ตลอดต่างหาก -*-
“ ได้มาแล้วใช่ป่ะ!!! ” ลินถามน้ำเสียงตื่นเต้นสุดๆ ผมพยักหน้าเนือยๆแล้วยื่นกระดาษใบนั้นส่งให้ไวโอลิน เจ้าตัวรับมาแล้วกระโดดโลดเต้นอย่างดีอกดีใจ ผู้ชายคนนั้นมีอะไรให้นายหลงกันนะ =_=
อาจจะมี.............มากกว่าที่คิด
ล่ะมั้ง?
SUNJAY PART
ให้ไปแล้ว!!!!!
ให้เบอร์ไปแล้ว!!!!!!!
ผมให้เบอร์เปียโนไปแล้วจริงๆ!
“ ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!! ” ผมตะโกนลั่นห้อง ใบหน้าของเปียโนยังติดตาผมอยู่เลยนะ! ตาหวานเยิ้ม ยิ้มจนเห็นฟันทุกซี่ แก้มขาวเนียนที่เห็นแล้วอยากดึงมาฟัดแรงๆ ปากน่าจูบนั่นอีก.....ทำไมมึงทำอะไรก็น่ารักไปหมดเลยวะ!
“ เออ เอาเข้าไป! ตะโกนให้หนูเปียโนได้ยินเลยนะว่าแกคลั่งเขาจนสติแตกไปแล้วน่ะ! ” เสียงของแม่ตะโกนจากชั้นล่างทำเอาผมหุบปากฉับแล้วขยี้หัวเองจนฟูฟ่อง ผมวิ่งลงไปที่ห้องรับแขกที่มีแม่ของตัวเองนั่งอ่านการ์ตูนอยู่
“ ถ้าเเกอยากให้หนูเปียโนเขาชอบแกน่ะนะ......เลิกทำตัวสมองเจ็ดขวบซะ! "
" แม่ TOT ” สะ....สมองเจ็ดขวบงั้น...ระ...เหรอ?
" แล้วก็เลิกเก๊กขรึมเวลาอยู่ต่อหน้าเขาเพราะหนูเปียโนดูขี้กลัวจะตาย ขืนแกไปทำหน้าโหดเขาก็ไม่กล้ายุ่งกับแกหรอก แม่เห็นแกมองเขาทีไรอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ..” จะกินทั้งตัวต่างหาก..เอ้ย! ไม่ใช่ๆ!!! โธ่! ผมไม่ชินซักทีนี่นา แค่มองไกลๆผมยังกลัวเจ้าตัวรู้เลย แล้วนี่......ไม่อยากจะคิด!
“ ผมไม่กล้า.....”
“ แกไม่กล้ามา7 ปีจะเข้าปีที่ 8 แล้วนะยะ! ให้ตายสิ!!! ระวังเถ๊อะ! แม่เห็นใครไม่รู้มาส่งหนูเปียโนทุกวัน คุยกันแบบสนิทสนมด้วย พ่อหนุ่มคนนั้นอาจจะปิ๊งปั๊งกับหนูเปียโนของแกก็ได้..” จริงดิ! ใครวะ! ผมรู้เกือบทุกอย่างของเปียโนเลยนะเว้ย! ไอ้เหี้ยนั่นใคร?!! ต้องสืบๆ - -+
“ ทำไมผมไม่เคยเห็นอ่ะ! แม่โม้ป่ะเนี่ย!!! ” ผมว๊ากใส่แม่เสียงดัง (เฮ้ยๆใจเย็นนั่นแม่มึงนะ-_-)
“ โม้บ้าโม้บออะไร! ตอนเย็นแกซ้อมบาสแกจะมารู้ได้ยังไง " เออว่ะ..ผมกับเปียโนอยู่คณะเดียวกันแต่คนละสาขา เรียนไม่ค่อยตรงกัน ตอนเย็นผมก็มีซ้อมทุกวันด้วย..หมายถึงตั้งแต่ผมเข้ามหาลัยอะนะ ตอนผมอยู่เกรด12 ผมแอบมองเปียโนทุกวัน ทั้งรูปถ่าย ไดอารี่ สารพัดจะมีอ่ะ แม้แต่ตารางเรียนผมก็ไปหามาจนได้ ผมแม่งเจ้าพ่อสโตกเกอร์เลยแหละ!!! ไม่อยากจะยอมรับ แต่.....รู้ตัวอีกทีก็เป็นแบบนั้นไปแล้ว TOT
แต่ที่ผมดีใจที่สุดก็คือ....ตลอด 7 ปีที่ชอบเปียโน....เปียโนไม่เคยมีแฟน! นั่นแหละที่ผมโคตรดีใจ!!!!!
เข้าเรื่องก่อน...งั้นต่อไปนี้ผมจะโดดซ้อมมาเฝ้าน้องเปียโน -____-+
“ หงอยเลยรึไงเรา....” แม่พูดเบาๆ ผมยิ้มบางๆกลับไปให้
“ ไม่หงอยหรอก....ตราบใดที่ยังไม่ใช่แฟน ผมก็มีสิทธิ์! ” คนเราต้องคิดบวกครับ! ใช่ไหม?
“ เยี่ยม! เอาหนูเปียโนเป็นลูกสะใภ้แม่ให้ได้!! แม่เบื่อที่ต้องคอยฟินกับหนังสือการ์ตูนแล้วนะ U_U!!! ”
“ แม่พูดได้ดี! พูดได้โดน!!! ” ผมไฮไฟว์กับแม่ดังแปะแล้วระเบิดหัวเราะออกมาทั้งแม่ทั้งลูก เห็นแบบนี้แม่ผมเป็นสาววายนะครับ ถึงจะไม่ค่อยสาวเท่าไหร่ก็เถอะ..-0-
ผมจะย้อนความหลังให้ฟังว่าผมชอบเปียโนตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมชอบเปียโนตั้งแต่.....มอ 2 ได้มั้งครับแต่ไม่เคยกล้าเข้าไปทักเพราะเหตุผลที่ว่า...ตั้งแต่ตอนผมอยู่มอ 2จนผมอยู่เกรด 10 ก็คือมัธยมชั้นที่ 4 นั่นแหละครับผมเสียงไม่แตกหนุ่มซักที และมันกลายเป็นปมด้อยผมถูกล้อสารพัดจนผมกลายเป็นคนที่ร่าเริงแต่...ไม่พูด งงใช่ไหม? ตอนผมอยู่ที่บ้านผมพูดผมยิ้ม แต่ถ้าอยู่ข้างนอก...ไม่ ผมไม่พูด ไม่ยิ้มทำให้ผมไม่มีเพื่อนเลย เปียโนเป็นคนแรกที่เข้ามาคุยกับผมแล้วปลอบผมตอนที่ผมร้องไห้อยู่ที่สนามเด็กเล่นที่ตอนนี้ถูกโละเป็นที่ร้างไปแล้ว ผมดีใจมาก....คุณลองนึกดูสิ คนที่เราชอบมาตั้งนาน....เขามาปลอบเรา ถึงตอนนั้นผมจะร้องไห้อยู่ก็เถอะนะ (- - ;)
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์!!! =/////////////////=!!!!
จะ.............รับดีมั้ยเนี่ย................
รับสิวะ มึงรอเขามาตั้งเจ็ดปีนะเว้ย เขาอุตส่าห์โทรมาขนาดนี้แล้วรอไรอยู่ !
มันอาจจะแกล้งมึงก็ได้นะเว้ยเจย์ คิดดีๆ!
สองฝ่ายกำลังเถียงกันในหัวผมให้วุ่นไปหมด เอาไงวะ! รับก็รับดิ! เหี้ย! แป๊บนึง!!! ขอกูหายใจเข้าลึกๆแล้วทำเสียงขรึมก่อน!
เข้า
ออก
เข้า
ออก
โว้ยยยยยยยยยยยยยย ใจสั่นอ่ะ! -////////////-!!!
“ .......... ” รับแต่ไม่พูดแล้วกัน ง่ายดี TOT
[ ฮัลโหล.....พี่ซะ...]
ติ๊ด!
ผมตัดสายทิ้งทันทีเมื่อเสียงที่ได้ยินไม่ใช่เสียงหวานหูที่ผมคุยด้วยตอนนั้น เสียงนี้ไม่ใช่เสียงเปียโน.....เบอร์นั้นยังโทรจิกเข้ามาเรื่อยๆ จนผมต้องเปิดระบบสั่นและโยนโทรศัพท์ทิ้งไว้บนเตียง
กล้าเอาเบอร์กูไปให้คนอื่นเหรอ! พรุ่งนี้มีเคลียร์แน่เปียโน!!!
เช้า
ตอนเช้าผมรีบตื่นขึ้นมาอาบน้ำเตรียมไปมหาลัยทันที ขณะใส่เสื้อผมก็เหลือบตามองตารางเรียนของเปียโนที่ผมแปะไว้บนตู้เสื้อผ้า
เวลาคลาดกันนิดหน่อย แต่ยังไหวอยู่ ! แต่งตัวเสร็จผมคว้าโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง ผมวิ่งลงบันไดอย่างคล่องแคล่วก่อนจะวิ่งไปที่หน้าต่างและกระชากผ้าม่านเกะกะสายตานี่ออก
ไปมหาลัยแล้วสินะ.....
ผมคาบขนมปังไว้ในปากก่อนจะตะโกนเรียกแม่
“ แม่!!! เดี๋ยวปิดประตูบ้านด้วยนะ! ผมไปล่ะ!!!! ” ผมออกจากบ้านแล้วรีบบึ่งรถด้วยอาการร้อนรนสุดๆ ไอ้เหี้ยที่มาส่งเปียโนที่แม่พูดถึงนั่นใคร ? แล้วเปียโนเอาเบอร์ผมไปให้คนอื่นเพื่ออะไร? โว้ยยยยยยย!! หงุดหงิดไอ้สัด! ใครขวางตีนกูเหยียบหน้าเละเลยเหี้ย!
PIANO PART
“ น้องเปียโน!!!!!!!!!! ” เสียงทุ้มที่ตะคอกเรียกผมทุกวันของพี่ท็อปเดือนคณะแพทย์ที่ตามจีบผมมา 2 เดือนติดๆจนผมไม่มีเวลาหายใจหายคอ T^T
“ คะ...ครับ " ผมขานรับเสียงเบาแล้วยิ้มแหยๆไปให้พี่ท็อป ผมพยายามหลบเขาสุดๆแล้วนะ ! มีเรดาร์ตามตัวกันเลยหรือไง!!
“ อย่ายิ้มแบบนั้นสิ พี่ใจละลายหมดแล้ว " นี่แหละเหตุผลที่ผมต้องคอยหลบเขาTOT พี่ท็อปชอบเล่นมุขประหลาดๆใส่ผม และแน่นอนผมตามไม่ทันเขาก็จะแก้มุขแล้วหัวเราะเอง เล่นเองขำเอง =_=
“ เอ่อ..............ฮะ U_U ” ผมไปต่อไม่ถูก จะขอตัวเดินหนีไปเลยดีมั้ยนะ แต่มันเสียมารยาทมากเลย
“ พี่ไปส่ง.......”
“ ไม่ต้อง......เดี๋ยวผมไปส่งเปียโนเอง " เสียงเข้มแทรกตัดบทพี่ท็อป ผมได้แต่ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้ผมรอดพ้นจากเงื้อมมือของพี่ท็อปได้ จนลืมหันไปสนใจต้นเสียงที่แทรกขึ้นนั่น
“ น้อง......เจย์? ”
“ เออ "
“ คะ.....ครับ....ฝากน้องเปียโนด้วยล่ะ! "
ฟิ้ววววว
เร็วยิ่งกว่าจรวดอีก =[]=!!!! พี่ท็อปหายไปแล้วเหลือแต่ผมกับ....ซัลเจย์
ผมไม่ชอบบุคลิกนายนี่ซะเลย!
นิ่งมากไปหรือเปล่าเนี่ย!!
“ เปียโน " เสียงเข้มเรียกช่ือผม
“ ฮะ......... ” ผมขานรับเบาๆ ผมกับซัลเจย์เป็นจุดสนใจมากในตอนนี้เพราะหนึ่งนายซัลเจย์ไม่สนิทกับใครและผมคิดว่าเขาไม่คิดอยากสนิทกับใครด้วย สองพี่ท็อปตามติดผมจนคนทั้งมหาลัยเขาคิดว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน คนทั้งมหาลัยเขาคงคิดว่าผมกับซัลเจย์กิ๊กกัน.....แน่ๆ TOT
“ เรามีเรื่องต้องคุยกัน..”
“ เรื่องอะไรฮะ "
“ เลิกพูดฮะเถอะ พูดธรรมดาก็พอ..” นายซัลเจย์ยกมือเกาคอ
“ อื้อ! ” ผมยิ้มให้ซัลเจย์ ใบหน้าหล่อคมเบิกตากว้างและถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว
อะไรกัน คนๆนี้! =_=
“ .....อย่ายิ้มแบบนั้นได้ไหม...///////////// ” วันนี้มีคนพูดประโยคทำนองนี้กับผม 2 รอบในเวลาติดๆกันแล้วนะ.. ซัลเจย์เกร็งปากเหมือนคนกลั้นยิ้ม แปลกดีแฮะ ฮ่าๆๆๆๆ
“ (^++++++++++^) ”
“ บะ......บอกว่าอย่ายิ้มแบบนั้นไง..”
“ โอเคๆ ไม่แกล้งแล้วๆ มีเรื่องอะไรหรอ " ผมถามเสียงเรียบ
“ ....เชี่ย....เกือบลืมแล้วมั้ยล่ะ "
❀
Supercell
ความคิดเห็น