คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : OH MYLOVE : คนบ้านตรงข้าม
CHAPTER 1 : คนบ้านตรงข้าม
PIANO PART
“..พี่เปียโน..... ” เสียงโหยหวนของน้องชายสายเลือดเดียวกันกับผมร้องออกมาเป็นรอบที่ยี่สิบของวันเพราะว่าต้องการเบอร์ของ ซัลเจย์ ผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันกับผมแต่ตัวเองไม่กล้าไปขอ เลยวานให้ผมไปขอให้...ผมไม่ได้อยากได้ซักหน่อย !
“ พี่เปียโนไปขอเบอร์พี่ซัลเจย์ที่อยู่บ้านตรงข้ามให้หน่อย......ผมชอบเขาอ่ะ "
“ แล้วทำไมลินไม่ขอเอง......ถึงโนจะเคยคุยกับเขาแต่ก็ไม่ได้สนิทอะไรขนาดนั้นนะ แล้วที่เคยคุยกันน่ะมันตั้งสองปีมาแล้ว..” ผมพูดยาวเหยียดให้ไวโอลินฟัง
“ แล้วอีกอย่าง....ลินไม่เคยคุยกับเขาไปชอบเขาได้ยังไงกัน " ผมถามอีกแล้วมองหน้าไวโอลิน
“ นั่นแหละ จะถามมากทำไมล่ะ! เป็นว่าไปขอให้ลินหน่อยละกันนะพี่เปียโน ไปและ เดี๋ยวกัสมารับไปร่อน บ๊ายบายพี่ชายเหล็กดัด ~ ” ไวโอลินพูดน้ำเสียงร่าเริงผิดกับผมที่กำลังทำหน้าเครียดกุมขมับ จะให้ผมไปขอเบอร์ผู้ชายที่ทำหน้าดุตลอดเวลาแบบนั้น ผมยอมตาย T____T;
ไวโอลินออกไปพร้อมกับน้องกัสโซ่เรียบร้อยเหลือแต่ผมที่อยู่บ้านคนเดียว พ่อแม่ของพวกเราจากไปเพราะอุบัติเหตุครับ ท่านทั้งสองเป็นนักดนตรีเลยตั้งชื่อผมกับน้องเป็นชื่อเครื่องดนตรี บ้านที่พวกเราอาศัยอยู่เป็นบ้านของคุณลุงที่รับพวกเรามาเลี้ยง ได้ยินว่าเป็นเพื่อนสมัยเดียวกันกับคุณแม่ครับ ทีแรกท่านจะไม่ยอมให้ผมกับน้องอยู่ด้วยกันแค่สองคนเพราะเป็นเด็กทั้งคู่ แต่พอผมอายุ15ผมจึงขออนุญาตคุณลุง จริงๆบ้านหลังนี้เป็นแค่บ้านพักชั่วคราวของคุณลุง เขาเลยยกให้พวกผมส่วนค่าใช้จ่ายท่านจะคอยส่งมาให้ทุกเดือนทั้งๆที่ผมบอกว่าไม่จำเป็น ผมทำงานหาเงินเลี้ยงน้องได้แต่ท่านบอกว่าจะขอดูแลผมแทนคุณแม่ ท่านรักแม่ของผมมาก..
นึกขึ้นได้ ผมต้องไปรดน้ำต้นไม้นี่นา
ผมเดินไปที่หน้าบ้านของตัวเองก่อนจะคว้าสายยางแล้วเปิดน้ำไม่ค่อยแรงเพราะตอนฉีดผมจะใช้นิ้วอุดตรงปากสายยางอ่ะครับ ผมรดน้ำต้นไม้ไล่ไปเรื่อยๆตามรั้วบ้าน
ปึ่ก!
“ โอ๊ย! ” ของหนักๆกระแทกเข้าที่หน้าผากผมจนผมร้องออกมา ผมกุมหัวตัวเองแล้วมองพื้นหาไอ้ของที่กระแทกหัวผมเมื่อสักครู่นี้
ลูกเเบต?
ลูกแบตงั้นหรอ?
“ ช่วยเก็บให้หน่อยสิ... ” ผมที่กำลังก้มเก็บลูกแบตตัวปัญหาเมื่อกี้ก็เงยหน้าขึ้นมากับเจ้าของเสียงที่ผมไม่คุ้นหูเอาซะเลย....คนข้างบ้านล่ะมั้ง
“.............!!!!!! ” ไม่ใช่ ไม่ใช่คนข้างบ้าน......คนบ้านตรงข้ามต่างหาก!!
“ งงอะไร.....ช่วยเก็บให้หน่อย...ติดรั้ว ไม่เห็นเหรอ? ” ซัลเจย์ถามเสียงเรียบ มือหนาที่ถือไม้แบตยืนเอาไม้แบตพาดไหล่อย่างสบายๆ แต่มันดูเก้ๆกังๆแปลกๆ
พี่เปียโนไปขอเบอร์พี่ซัลเจย์ที่อยู่บ้านตรงข้ามให้หน่อย..
พี่เปียโนไปขอเบอร์พี่ซัลเจย์ที่อยู่บ้านตรงข้ามให้หน่อย....
พี่เปียโนไปขอเบอร์พี่ซัลเจย์ที่อยู่บ้านตรงข้ามให้หน่อย.........
ขอก็ขอ เพื่อน้อง ! U___U;
“ เอ่อ.....ซัลเจย์........ขอเบอร์หน่อยสิ........” ผมพูดพร้อมกับยื่นมือที่ถือลูกแบตคืนเขาด้วย
“.........”
พรึ่บ!! ปัง!!!!!!!!
ร่างสูงคว้าลูกแบตกลับไปแล้วก้าวขายาวๆของตัวเองกลับบ้านพร้อมกับปิดประตูดังปัง!!!!
นะ....นี่ผมทำอะไรให้เขาไม่พอใจรึเปล่าเนี่ย TOT;
ไวโอลิน.......พี่ขอโทษ T/\T
SUNJAY'S PART
“ ปิดประตูจะให้มันพังเหรอยะ! ตกใจหมด " เสียงแม่ผมร้องที่ผมปิดประตูเสียงดัง โว้ยยยยยยยย ทำไมใจเต้นโครมครามขนาดนี้วะ!!
“ เอ๊า ! แล้วแกเป็นอะไร ยืนพิงประตูนานแล้วนะ " แม่เลิกสนใจหนังสือการ์ตูนในมือตัวเองแล้วมองผมเนือยๆ -_- หนังสือการ์ตูนจริงๆครับ
“ มะ....แม่ "
“ แม่!!! ”
“ หะ.....หา! ถ้าแกเสียงดังอีกทีล่ะก็....แม่จะเอาสันหนังสือการ์ตูนเคาะหัวแก.......ถึงหน้าไหนแล้วนะ " แม่พูดเสียงดุ ผมก็ทำหน้านิ่ง
“ แม่ฟังผมก่อน! แม่งโคตร!!! โคตรๆ!!! ” ผมทำเสียงแบบว่า...มันน่าตื่นเต้นใส่แม่
“ อะไรโคตรๆ? ไหนบอกมาซิหรือว่า..........น้องเปียโนมาบอกรักแก!? ” แม่ผมพูดน้ำเสียงระริกระรี้ ปิดเล่มหนังสือการ์ตูนที่กำลังอ่านวางบนโต๊ะดังปึก
“ ไม่ใช่แม่! ไม่ถึงขนาดนั้น!!! ”
“ เขาแอบชอบแกแต่เพื่อนเขามาบอกแทน !? ” .........แม่อ่านการ์ตูนมากไปนะ - -
“ ไม่ใช่อีกอ่ะแม่ ! ” ผมพูดอย่างหงุดหงิด มือไม้สั่น
“ ตกลงคืออะไร...”
“ เปียโนขอเบอร์ผม!!!!! ” ว๊ากกกกกกกกกกกกกก จะคุยยังไม่กล้า! ล่าสุดก็สองปีก่อน! โว๊ยยยยยยยยยยยยย!!! ดีใจชิบหาย!
“ แล้วแกทำยังไง..” แม่เท้าคางถามผมอย่างคาดคั้นคำตอบ ตาเฉียบดุที่ผมได้มาตั้งแต่เกิดมองผมด้วยอารมณ์....ไม่รู้ !
“ คือ.....คือผม............ ” จะให้ตอบยังไงวะ ว่าวิ่งหนีแล้วปิดประตูใส่เขามาเนี่ย !! ผมหลุบตาต่ำยืนพิงประตู จนแม่ถอนหายใจพรืด
“ ทำหน้าโหดใส่เขาอีกแล้วใช่ไหม! ” หน้ามันไปเอง! ไม่ได้ตั้งใจทำให้เปียโนตกใจซะหน่อย!
“ ............... ” ก้มหน้าสำนึกผิดสิครับ แม่งเข้าใจปะตอนนั้นไม่ทันคิดสุดๆ อึ้ง ตกใจ หัวใจเต้นแรง ตึกตึกตึกตึกงี้อ่ะ มันนึกไม่ทัน หัวมันตื้ออ่ะ!!! ผมขยี้หัวตัวเองอย่างขัดใจ สัดเอ๊ย! โอกาสแบบนี้มันหาง่ายที่ไหนล่ะวะ! เหี้ยเจ! ไอ้งี่เง่าาาาาาาาาา
ตอนที่เปียโนพูดจบ ผมวิ่งเข้าบ้านปิดประตูใส่ไอ้น้องข้างบ้านที่ตีแบตด้วยกันเลยนะโว้ย! เหล็กดัดฟันสีฟ้า ตากลมโต ปากเล็กสีอมชมพู จมูกโด่งรั้น แค่คิดก็เขินแล้วเว้ย ! ขยี้หัวแม่ง !!
“ เฮ่อ!!!! ให้ตายสิ ลูกชายชั้น! แอบชอบเค้าตั้งมา 7 ปีเขามาพูดด้วยซักทีก็ปิดประตูใส่ซะงั้น..” แม่ถอนหายใจอีกทีแล้วเดินเข้าห้องครัวไป
ผมจะทำยังไง!
ปล่อยให้เปียโนที่ผมรอมาตั้ง 7 ปีลอยวับไปเหรอ!!!!!
โว้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!! กูพลาด! พลาดจริง ๆ!!!! เปียโนมึงช่วยเดินมาเคาะประตูขอเบอร์กูอีกรอบได้ไหมครับ ! ทีนี้กูจะให้แม่งทั้งเบอร์ทั้งอีเมลทั้งเฟชทั้งทวิตเลยเอ้า!!!!
TO BE CON.
ความคิดเห็น