คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : คิด.....
8
“...” ฉันลืมตาขึ้นมา ก็เจอกับเพดานสูงๆที่ทาสีขาวสะอาดตา มองไปข้างๆเตียง ก็พบผู้ชายหลายคน และ เพื่อนๆของฉัน ที่กำลังยืนมุงฉันด้วยความสนใจ
“เฮ้ๆๆ เธอฟื้นแล้ว!!” ผู้ชายที่หน้าเหมือนชายที่ฉันเคยรักพูดขึ้นมา
“ดีขึ้นแล้ว ใช่มั้ยเธอน่ะ ^^” ปุ้นถามด้วยความเป็นห่วง
“เธอเป็นอะไรมากไหมน่ะ?” เฮจุงกับชองโฮพูดพร้อมกัน แล้วมองหน้ากัน
“ที่นี่ที่ไหนน่ะ?” ฉันเริ่มเค้นเสียงทั้งหมด เท่าที่จะทำได้ เปิดคำถาม แทนที่จะตอบคำถาม ที่คนรอบกายถามมา
“ที่นี่ ห้องของฉันเอง ^^” สาวสวยหุ่นดี ที่มากความสามารถ ลี โบจอง ฉันเคยเห็นเธอ ทาง ทีวีนะ ไม่มีทาง ไม่อยากจะเชื่อว่า จะได้เจอตัวจริงๆ ตัวเป็นๆ อ๊า... นักร้องที่ฉันรักมากที่สุดดด....
“ดีขึ้นแล้วใช่ไหมล่ะ ^^” เธอถามพลางเอามือขาวๆ มาลูบหน้าผาก ราวกับว่า ฉันเป็นเด็กๆ
“ค่ะ ^^ ขอบคุณ มากๆเลยค่ะ”
“แต่..ฉันว่า เอควรจะขอบคุณ มินซุงมากกว่านะ เขาอุตส่าห์อุ้มเธอมาถึงที่นี่เลย”
“เอ๋? จริงหรอคะ? ” มินซุง เนี่ยนะอุ้มฉันมา คนไหนกันน่ะ ฉันค่อยๆเหลือบไปมอง ผู้คนที่รายล้อมเตียงนี้อยู่
“สวัสดี ฉันชื่อ ควอน มินซุง นะ ^o^”
“ซะ...ไซน์...”
“ไม่ใช่ๆ ฉันชื่อ ควอน มิน ซุง ^^”ชายตรงหน้า ค่อยๆพูด อย่างชัดถ้อยชัดคำ เพื่อให้ฉัน จำชื่อของเขาได้ไม่ผิด
“ควอน..มิน...ซุง” ฉันค่อยๆเลื่อนมือไปข้างหน้า ก่อนที่ จะมีมือใครคนหนึ่งคว้ามือฉันไปอย่างแรง
“เธอมาจากไหนหรอ?” ผู้ชาย ในชุดฮันบกสีแดง ที่มีชื่อว่า อึนฮยอง ก็ถามขึ้นมา
“ นายจับมือฉัน ทำไมน่ะ?”เฮ้!!! ฉันงงนะ จู่ๆก็มาคว้ามือไปจับเฉยเลย
“O O” ทุกคนทำตาโตตกใจ
“ฉันเห็นเธอหนาว ก็เลยจะทำให้อุ่นซะหน่อย ^^”เขายิ้มอย่าง กวนอวัยวะเบื้องล่าง ก่อที่จะ หันไปหา เฮจุง แล้วยักคิ้ว
“อิจฉา ไหมล่ะ เฮจุง ^o^ ฮ่ะๆ” อึนฮยองพูดขึ้นมา ก่อนที่จะพาชีวิตตัวเองไปตกอยู่ใน กำมือของเฮจุง ชายผู้ที่ทำหน้านิ่งๆ แต่แล้วฝ่ามือของเขาก็ตกลงไปบนหัว อึนฮยองอย่างรวดเร็ว
ผัวะ!!
“โอ้ยยยย!!!!! ฉันเจ็บนะ!!” อึนฮยอง พูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจ
แกร็กๆ แอ็ดด...
ชายกลางคน ค่อยๆเดินเข้ามาในห้อง ทุกสายตา ไปรวมที่เขาหมด
“อ๊ะ!! ว่าไง?” ชายคนนั้นพูดขึ้นมา ทำให้ พวกผู้ชาย ก้มหัวแล้วพูดพร้อมกัน
“อันนยองฮาเซโย้ ^o^ !!!!” โอ้....พร้อมเพรียงกันมากค่า... ปรบมือให้หน่อย เย้
( แปะๆๆๆๆๆ - -)
“ฮยอง ต้องถ่าย MV วันนี้เลยหรอครับ?” ซุงวอนถาม ชายกลางคน ที่ใครๆก็เรียกเขาว่า “ผู้จัดการ”
“อื้มๆ ใช่ๆ เราต้องถ่ายวันนี้นะ ทำไมหรอ?”
“ก็เนี่ย อะควาไม่สบายอ่ะครับ ถ่ายวันอื่นไม่ได้หรอ?” มินซกเสริม
“ใคร?” ผู้จัดการ ทำหน้า งงๆ แล้วปรายตา มาที่ฉันที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียง
“แหะๆ ^-^ หวัดดีค่ะ” ฉันกล่าวทักทาย ขณะที่พยายาม พยุงตัวขึ้นนั่ง
“อื้ม...” ผู้จัดการทำท่าคิดหนัก
“แต่เธอมาเพื่อดูพวกเราทำงานนะครับ” ฮีพยอก ทำหน้าตาน่าสงสาร
“เอ่อ...แต่ฉันดีขึ้นแล้วนะคะ เดี๋ยวพวกคุณ ไปเตรียมพร้อม ฉันจะออกไปดูเดี๋ยวนี้และค่ะ ^^” ฉันพูดแล้วก้าวลงจากเตียง
“จะเอาอย่างนั้น ก็ได้นะ เร็ว พวกนายไปเตรียมตัวกันได้แล้ว” ผู้จัดการพูดพลางยกมือไล่ ผู้ชายทั้งหมดไป
“รีบไปนะ ^^”เฮจุงพูดทิ้งท้ายก่อนที่ จะออกจากห้องไป
“เออ...นี่อะควา เธอชื่อ อะควาใช่ไหม? แล้วก็ ปุ้น และก็ มิยูกิ ” โบจองที่นั่งอยู่มุมห้อง ถามพวกฉันจนฉันสะดุ้ง
“หือ..อะไรหรอคะ?”
“ฉันอยากให้เธอทำอะไรนี่หน่อยนะ ^^” เธอพูดเสร็จแล้ว ก็เอาชุดฮันบกสีสวย มายื่นให้ฉัน
“หือ?.. ให้ฉันใส่หรอคะ?”
“ใช่ๆ เธอน่ารักนะ ใส่นี่ท่าทางจะน่ารักมากๆเลย ^^” โบจองพูดพลางยิ้มน่ารัก เธอค่อยๆ เปลี่ยนฉันให้อยู่ใน ชุดฮันบกทีละน้อย เมื่อฉันหันหน้าไปทางกระจกใบใหญ่ ที่ทำให้ห้องนี้ ดูเหมือนห้องเป็นห้องของเจ้าหญิงมากขึ้น
“โอ้...”เพี๊ยะๆๆๆ (ตบหน้าตัวเอง) คนในกระจกนี่ใช่ฉันหรือเปล่านะ สวยมากเลยถึงหน้าตาฉัน จะไม่หมวยอาโนเนะ แบบสาวเกาหลี ทั่วไป แต่มิยูกินี่ ดีอย่าง ใส่อะไรก็ขึ้นหมด(ก็คนมันสวยนี่หว่า..) ปุ้นก็อีกคน ชิชะ...
“เอ่อ...จริงๆแล้ว มีคนฝากบอกฉันให้หาฮันบก ให้เธอใส่น่ะ ฮิๆ”
“อะไรนะคะ?”
“ไม่มีอะไรหรอก ^^ เออ..นี่อะควา คนที่เธอพูดถึงนี่ใครน่ะ ไซน์ ชายน์ อะไรสักอย่างน่ะ?” โบจอง พูดกับฉันขณะเอาหวีสีหวานมา หวีผมให้ฉันอย่างเบามือ
“อ๋อ...ไซน์น่ะ เขาเป็นคนที่ฉัน ยอมพลีชีวิตให้ เป็นคนที่ฉันรักมากที่สุด เขาเปรียบเสมือนโชคชะตาของฉัน แต่แล้ววันหนึ่ง คนคนหนึ่งก็พรากชีวิตเขาไป
จากฉัน.. เขาจากฉันไป โดยไม่บอกลาฉันสักคำ” ฉันรู้สึกตัวนะ ว่า น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ เมื่อนึกถึงหน้าเขา ใกล้จะไหลปริ่มล้นออกมา จากดวงตาๆ ของฉัน
“ใครล่ะ? ใครเป็นคนพรากชีวิต เขาไปจากเธอ”
“หมอค่ะ หมอ...”
“หมอ? ทำไมน่ะ? หมอเป็นฆาตกรโรคจิตหรอ? ทำอย่างนั้นได้ยังไงน่ะ โหดร้ายที่สุด” โบจองหงุดหงิดทันที
“อื้ม... ใช่ค่ะ”
“แล้วโดนจับหรือยังล่ะ? หมอน่ะ หมอ”
“ไม่หรอกค่ะ เขาไม่โดนจับ แต่โดนลอบฆ่า ก่อนน่ะค่ะ” ฉันพูดแล้วหันหน้าไปทาง ปุ้นกับมิยูกิ แล้วขยิบตา แต่ทว่าโบจอง ทำหน้า ตกใจแล้วสะดุ้ง
“จริงเหรอ? ใครล่ะ”
“คนที่ฆ่า หมอคนนั้น คือ..ฉันเองไงล่ะคะ... เหอะๆๆ”
“ไม่จริงน่า... ธะ..เธอฆ่าคนหรอ?” เธอเริ่มประสาทเสีย
“ใช่ค่ะ” ฉันยิ้มยะเยือกให้เธอ แล้วเธอก็ค่อยๆ ใช้ขาเรียวยาว ของเธอเดิน ถอยหลังไปที่ประตู
“เฮอะๆ คนต่อไป ... ก็คงเป็นคุณ!!” ฉันพูดแล้วเดินตรงไปหาเธอ ที่กระวนกระวาย จะออกจากห้อง พวกเราสามคน ยืนรุมเธออยู่
“อ๊ะ!! อย่านะๆ อย่าฆ่าฉันเลย ฉันสารภาพแล้ว ฉะ..ฉันเคยขโมยลูกอม กับ
มาร์ชเมลโล่ ในร้าน ขายยา ฉันขอโทษ!!!” เธอเริ่มระเบิดเสียงร้องไห้ออกมา น้ำใสไหลลงมาจาก ตาของเธอเป็นสาย
“อึกๆ คิๆ...ฮ่าๆๆๆ ฮ่ะๆๆ!!!!!! ฉะ..ฉันล้อเล่นน่า” ฉันแทบกลั้นหัวเราะไม่ไหวแล้วว
“..?” เธอทำหน้างงๆ
“ฮ่ะๆ ฉันล้อเธอเล่น เธอเชื่อด้วยหรอ? ฮ่ะๆ” ฉันล้อเล่นน่ะ โบจอง เธอทำหน้ามุ่ยๆ ก่อนที่
ตึง!!!
ดูท่าทาง ฉันจะหมิ่นประมาทในรูปร่าง สูงเพรียวของเธอมากเกินไป เธอใช่แรงในร่างกายของเธอ ส่งพลังไปที่นิ้ว แล้วออกแรงผลักหัวฉันสามคน ตอนที่ฉันไม่ได้ตั้งตัว จนล้มเลย TT TT
“อ๊า!!!! ก้นฉันนน!!!” อ๊ายยย >o< ตั้งแต่มาอยู่ที่ ฉันไม่เคยเจ็บตัวสักวัน มันมีบ้างไหมน่ะ ฮึ่ย..
“อื้มๆ..ฮ่ะๆ ฉันเอาคืนแล้วนะ บังอาจมาหลอก ลี โบจองคนนี้ได้ เฮอะๆ” เธอพูดแล้ว ปิดปากหัวเราะ
“แง....” เธอแกล้งฉันนนนน
“อ๊ะ! ถึงเวลาแล้วล่ะ เรารีบไปเถอะ ^^”โบจองพูดแล้วยิ้มหวานให้ฉัน ก่อนที่จะดึงประตูออก
“เออนี่! ถ้าเธอ พวกเธอ มีอะไรอยากถามน่ะ มาปรึกษาฉันก็ได้นะ ^^” พอเธอพูดจบก็พาหุ่นนางแบบของเธอ เดินนำฉันไปที่ ห้องใหญ่ๆ ห้องเดิม โบจองเดินเร็วมาเลย ไม่สงสารคนสามคนที่ใส่ ชุดประจำชาติอื่น ที่มันเป็นกระโปรงแดง ยาวๆ รุ่มร่ามๆ หรือไงกันน่ะ ชิ... เฮ้อ...และแล้วก็ถึงสักที
ตึง!!
แอ้ก!!
อ้าว...เสร็จไปรายหนึ่ง มิยูกิ นอนพะงาบๆ ตะกายมืออยู่ที่พื้น ฮ่าๆๆ เหมือนตะพาบเลย
“ช่วย...ด้วยยยย...ลุกไม่ขึ้นนนน” เราค่อยๆดึงมอยูกิขึ้นมาจากพื้น
“เฮ้อๆ” ฉันค่อยๆเดินตามโบจองเข้าไป แต่แล้วทุกๆสายตา ก็จ้องมองมาที่ฉัน
“เอ่อ..มองอะไรกันคะ?” จะอึ้งอะไรกันนักหนาน่ะ
“อ้าว! ว่าไงอะควา เธอหายดีแล้วหรอ?” เฮจุงวิ่งมาหาฉัน แล้วจับหัวฉันเหมือนเป็นเด็ก (ฉันบอกแล้วไง ฉันโตแล้วนะ!!!!)
“เอ่อ.. -///- ฉัน ฉันดีขึ้นแล้ว”
“แล้ว ทำไมเธอหน้าแดงๆล่ะ?” พอเขาพุดเสร็จปั๊บ เขาก็จับหน้าฉัน แล้วโน้มหน้าของเขาลงมา ให้หน้าผากของเรา สองคนชนกัน
“-///- ฮะ...เฮจุง” ฉันพยายามเอาหน้าออกมา จากมือใหญ่ของเฮจุงนั่น แต่ก็ไม่มีผลสำเร็จเลย
“เฮ้! อยู่นิ่งๆสิ ขยับตัวอย่างนี้ ฉันก็วัดไข้ไม่ได้นะ หัวเธอโนด้วย เขาจะงอกหรือไง” เฮจุงทักท้วงขึ้นมา หน้าผากนาย เป็นเทอร์โมมิเตอร์หรอยะ - -^ นี่มันไม่ได้ช่วยให้ฉันหายหน้าแดงเลยนะ >< เดี๋ยวนะ! เฮ้ยย!! ประโยคหลังนี่ นายหลอกด่าฉันนี่หว่า
“วิ้ด วิ้ววววว~” เสียงนั่นดังมาจากข้างหลังพวกเราสองคน เมื่อฉันหันหลังไป ก็พบกับภาพบาดตา โอ้วว... ทุกคนใน สตูดิโอ มองมาทางเรา ทั้ง The Zest EXP. แฟนเพลง ผู้กำกับ เพื่อนๆของฉัน และ ผู้จัดการ ดูท่าทาง ท่าทางเฮจุงจะอายไม่น้อยเลยนะ แต่..เฮ้ยย!!!
ความคิดเห็น