คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ทำไม....
7
ฮ๊า....เช้าวันใหม่อันสดใส แสงสีเหลืองอ่อนๆ สาดส่องลอดผ่านผ้าม่าน ที่พลิ้วไหวไปตาม จังหวะที่ลมพัดมา เฮ้อ..เมื่อคืน ปุ้นบอกว่า พวกหนุ่มๆ จะพาเราไปที่ทำงานสินะ น่าสนใจจังนะ มิยูกิ อาบน้ำเสร็จไปแล้ว เมื่อฉันอาบเสร็จแล้ว ฉันก็รีบหาชุดในตู้เพื่อจะใส่ทำงานวันแรก
“ป้ะ มิยูกิ ไปกันเถอะ เดี๋ยวพวกเขาจะรอนาน”
ฉันกับ มิยูกิ พากันลงลิฟท์มาที่ล็อบบี้
ผลั่ก!!
“แอ้กกก!!! โอยย...” โธ่เอ้ย!! กะว่าจะเดินออกมาอย่างสง่างาม แต่ไอ้รองเท้าเจ้ากรรมนี่น่ะสิ ดั๊นนน..สะดุดกระเป๋าตัวเอง อ๊า...พาตัวเองมาหน้าแตกชัดๆเลย
“ฮ่ะๆ ฮ่าๆๆๆ!!!” ชองโฮ กับทาคิขำคิก คักอะไรไม่ทราบยะ - -^
“โอ..อะควา...เมื่อกี้ เธอเป็นอะไรมากหรือเปล่า? คิกๆ ฮิๆ” เฮจุงพูดแล้ว ยกมือขึ้นมาปิดปากหัวเราะคิกคัก ตลกตรงไหนกันน้า.... อะไรกัน ฉันก็แค่ สะดุดกระเป๋า พวกนายจะตะลึงไปถึงไหน แล้ว นายกับเพื่อนๆล่ะ แต่งตัวเหมือนจะไปวางบอมม์อย่างไงอย่างนั้นเลย แว่นกันแดดเอย หมวกเอย มันไม่ได้ร้อนซะหน่อย
“มะ..มีอะไรติดหน้าฉันหรอ? -///-? แล้ว ทำไมนายต้องแต่งตัวมิดชิดจัง?”
“ปะ..เปล่าหรอก ไม่มีอะไรๆ” มันต้องมีอะไรแน่ๆเลย
“ป้ะ!! พวกเรา ออกเดินทางกันเถอะ” ชองโฮ พูดแล้วเดินนำออกไป
“เดินทางดีๆนะค้า....^o^” นายอง เธอนี่ สดใสไม่มีเปลี่ยนเลยนะ
พอฉันเดินออกไป ก็เห็นรถบัสคันใหญ่จอดอยู่
“มาเร็ว อะควา ^^” เฮจุงยิ้มร่า แล้วกวักมือเรียกฉัน พวกเราออกเดินทางด้วยรถบัส
รถบัสเนี่ยนะ!! พวกนายนี่เป็น เศรษฐีหรือไงกันน่ะ นั่งรสบัสไปทำงานเนี่ยนะ!! แต่ช่างเหอะ สบายดี ฮ่ะๆๆ ^o^ เรานั่งรถไปซักพัก รถบัสคันใหญ่ ก็มาจอดที่หน้าตึกใหญ่ๆ ที่มีป้ายอันโตเขียนไว้ว่า “ MPS. ENTERTAINMENT ”
“ถึงแล้วครับเชิญครับ เชิญ ^^”คนขับรถ เปิดประตู แล้วเดินลงจากรถไปรอที่หน้าประตูรถ พะ..พวกนาย เป็นคุณชายหรอเนี้ย?? แต่ว่า ชื่อบริษัทนี้ มันคุ้นๆนะ- -
ฉันค่อยๆ ก้าวเท้าลงมาจากรถบัสคันสูง อย่างระมัดระวัง ที่นี่น่ะหรอ ที่ทำงานของพวกนาย ใหญ่จริงๆเลย พวกเราค่อยๆขนของที่เอามา แล้วยัยปุ้นทำอะไรอยู่น่ะ
“นี่ปุ้น ฉันช่วยถือให้ไหม?” ทำไมปุ้น เนื้อหอมจัง - - มีคนมาขอช่วยถือของตั้ง สองคนแหนะ
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันถือเองได้” ปุ้น ให้ชองยูกับฮยองซู ช่วยถือเถอะ พวกเขาหล่อนะ
“ไม่หรอกไม่เป็นไรจริงๆ ให้ฉันถือนะ ^^” ฮยองซูเริ่มอ้อน
“ก็ได้ๆ” เธอส่งกระเป๋าใบหนึ่งใน ฮยองซู สงสัยจะทนลูกอ้อนไม่ไหวแฮะ อิๆ
“แล้วฉันล่ะ T^T” ชองยูพูดอ้อนวอน เฮอะๆ ปุ้น เธอนี่โชคดีจริงๆ
“ก็ได้ นายอยากถือนักใช่ไหม?”
“อื้มๆๆ^o^”
“เอานี่ไป ^-^” เธอพูดเสร็จแล้วก็ยื่น ขาตั้งกล้องให้
“เย้ๆ!!”
“ขอบใจนะ..ที่คิดอยากจะช่วยฉัน”
“ไม่มีปัญหาครับผม” ฮ่าๆ ชองยูพูดเสร็จ เขาก็ตะเบ๊ะเลย ฮ่ะๆๆ
พวกเราทั้งหมด เดินอย่างสง่างาม เพื่อจะเข้าไปใน บริษัทแห่งนี้
“อ๊ายยยยยย!!!!! พะ..พี่เฮจุงนี่นา ขอลายเซ็นหน่อยค่า..!!!! พี่ชองโฮ!!! มะ..
มินซก!! ชองยู อ้ายยย!! พี่ฮยองซู!! อยู่กันครบเลยยย” โอ้ยย..นี่มันอะไรกันอีกละเนี่ย ผู้หญิงพวกนี่มายุ่งอะไรกับพวกเรานะ
“เฮ้!!” โอ้ยย..พวกเธอวิ่งมาเหยียบเท้าฉัน มันไม่เท่าไหร่นะ แต่พวกเธอดันใส่ส้นสูงกันทุกคนเลย อ๊า!!! เท้าปูดแล้ววว...
“วี้ดว้ายยยย!!”
“ขอบคุณครับ ผะ..ผมไปแล้วครับ ^^” มินซกพูดกับสาวๆพวกนั้น อย่างอ่อนน้อม แล้วเขาก็รีบเรียกพวกฉันให้ตามไป
แกร้งง!!
กร้อบ!!
สะ..เสียงอะไรอีกแล้วล่ะเนี้ย มันอดไม่ได้ ที่จะทำให้พวกเราหันไปดูทางต้นเสียง
ชองยูยืนหน้าซีด เหงื่อออก แล้วนายไปทำอะไรผิดล่ะชองยู
“ขะ..ของ ของฉัน...มะ...มันแตก..ละ..แล้ว” จู่ๆปุ้นก็วิ่งไปคุกเข่าตรงหน้า ชองยู เธอค่อยๆรวบรวมชิ้นส่วน ของขากล้อง ที่เธอ ฝากให้ชองยูถือ ใส่มือแล้วคร่ำครวญ อะไรบางอย่าง
“ฮือๆ...อึกๆ ฮืออออ”
“ปุ้น ฉันขอโทษจริงๆนะ พวกแฟนเพลงวิ่งมา แล้วชนฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ ฉันขอโทษ”
“ฮือ...ไม่เป็นไรหรอก คือ..อึกๆ ฮือออ” ปุ้นเริ่มร้องไห้หนักขึ้น
“เดี๋ยวเสาร์นี้ไหมล่ะ ฉันจะพาเธอไปซื้อขาตั้งกล้องใหม่ เอาไหมๆ ^^ ”
“อึกๆ ฮืออ ก็ได้ เสาร์นี้ก็ได้” แล้วชองยูก็พยุงปุ้นขึ้นมา แหม..ปุ้นเอ้ย พอพูดถึงของฟรี ก็เลิกร้องไห้เลยนะยะ
เอาล่ะจะได้ไปกันสักที เอ๊ะ! ฉันมีบางอย่างที่จะถามนาย
“นะ..นี่เฮจุง!! ฉันมีเรื่องจะถามนายหน่อยน่ะ” ฉันวิ่งไปหาเฮจุงพลางตะโกนถาม
“ทำไมหรอ ^-^”
“ก็คือว่า...ตกลงพวกนายน่ะ เป็นอะไรกันแน่?”
“เฮอะ! แค่นี้เธอก็ไม่รู้เลยหรอ สมกับเป็น ยัยสมองนัตโตะ จริงๆ ฮ่าๆ” ชองโฮ นายยุ่งอะไรด้วยล่ะเนี้ย ฉัน ถามแต่ เฮจุงนะ
“นี่!! ชองโฮใครบอกนายเนี้ย ว่าฉันเป็น นัตโตะน่ะ >o<” ต้องเป็นทาคิ แน่ๆเลย คอยดูเถอะ ฉันจะจับเขามัดไว้กับ เสาไฟฟ้าข้างๆตึกเลย คอยดู
“ฮึ!..ยัยโง่ พวกเราน่ะเป็นนักร้องไงล่ะ!!” เขาพูดพร้อมขยับแว่นตา แล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆฉัน จนฉันสะดุ้ง รอยยิ้มนั้น ทะลวงเข้ามาในดวงตาโตๆ ของฉัน จนไม่ได้ตั้งตัว ฉันพยายามที่จะหลบตาเขา แต่เขี้ยวน่ารักๆ มันก็สามารถตรึงใจคนได้เหมือนกันนะ
“นี่! ชองโฮ พวกเราไม่ได้ดังไปทั่วเอเชียเลยนะ อย่าลืมสิ อะควาเขาจะไปรู้ได้ยังไง”
เฮจุง..นี่นายแก้ต่างแทนฉันหรอ เอ๊ะ! หรือว่าแอบหลอกด่าฉันน่ะ
“ว่าแต่..เธอไม่เคยเห็นโปสต์เตอร์ “THE ZEST” เลยหรือไงน่ะ” เฮจุงถามอย่าง สงสัย
“มะ...ไม่เคยจริงๆ”
“ฮ่ะๆ สงสัย พวกเราโดนผู้จัดการ หลอกซะแล้วล่ะ”
“เอาเถอะ อะควา เธอก็ทำใจหน่อยละกัน ถ้าเธอเกิดมีแฟนเป็นนักร้องน่ะ ฮ่าๆ”
เฮจุงพูดแล้วคว้ากระเป๋าในมือฉันไป
“ฉันช่วยถือนะ ^^” เฮ้!! ยังไม่ได้ขอสักคำเลย แต่ช่างเถอะ ถึงซะทีเฮ้อ...
“อ๊ะ!! หนุ่มๆ เชิญครับ” ลุงท่าทางตลกๆที่ทำหน้าที่เป็นยามหน้าประตู พูดทักเฮจุงขึ้นมา
“คนนอกห้ามเข้าครับ” ลุงพูดทำหน้าขรึม พลางยกดาบขึ้นมาขวางทาง เฮ้ยย!! ลุง เล่นใช้ดาบชินเมริวเลยหรอคะ!!
“มะ..ไม่เห็นถึงขนาดต้องใช้ดาบเลยนี่ครับลุง” เฮจุงพูดอย่างสงสัย
“อะไรหรอครับ?” ลุง งงอ่ะดิ
“พวกเธอมากลับผมครับ ^^” ชองโฮพูดแล้วยกมือมาโอบฉัน - -^ ชักจะมากไปแล้วนะยะ ชิน ชองโฮ
“แค่เล่นๆน่ะ ^^” อ๊ากก!! ไปตายซะ ชองโฮ เมื่อเราเดินผ่านเข้าไปในตัวตึก ภายในเป็นแบบโมเดิร์น ผสมกับ แบบโบราณของเกาหลี โห..ใครออกแบบเนี้ย อยากรู้จังเลย สวยชะมัด
“นี่! ยืนอึ้งอยู่ทำไมน่ะ รีบๆเดินเข้ามาได้แล้ว” ชองโฮพูดแล้วกระตุกแขนเสื้อฉัน
“เออน่า ^^ ”
ภายในห้องที่ ชองโฮพาพวกเราเดินเข้าไปในห้องใหญ่ๆ ในนั้นมี ฉากที่ เป็นบ่อน้ำพุร้อนใหญ่ๆ ควันฉุย โอ้...น่าแช่จัง ><
“วันนี้พวกเราจะถ่าย MV ซิงเกิลใหม่ล่ะ ถ่ายรวมกับวง EXP. ล่ะ” มินซกเริ่ม อธิบาย เขาเป็นคนที่อายุน้อยที่สุดในวง น้อยกว่าฉันด้วยซ้ำไป
“แล้วทำไมคนเยอะจังอ่ะ?” ก็ดูสิ คนที่นั่งเล่นกันอยู่ในฉากที่เตรียมไว้ มีตั้ง หนึ่ง สอง สาม .... สะ..สิบคนหรอเนี้ย!! นี่มันวงประเภท ออเคสตร้าหรือไงเนี่ย คนเยอะชะมัด
“ฮ่ะๆ น้องใหม่น่ะ เพิ่งเปิดตัว ^^ เลยต้องให้พวกเรามาช่วย โปรโมต ให้ดังไงล่ะ”
มินซก พูดแล้วหัวเราะ หึๆ คนอื่นๆ เขาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุด ฮันบกกันหมดแล้วนะ ชักช้าจริงๆเลย
“เฮ้!! เฮจุง เด็กนายหรอ?” หนึ่งในนั้น ชี้มือมาที่ฉันแล้วถามขึ้นมา
“เอ่อ..” เหมือว่าเฮจุงพยายามจะพูดอะไรบางอย่างนะ
“เปล่าหรอก ยัยนัตโตะนั่น มากับพวกฉันเฉยๆ เฮ้!! อะควา เธอมาแนะนำตัว
หน่อยสิ” ชองโฮ พูดพลาง กระดิกนิ้วเรียก นายเป็นเจ้านายฉันหรือไง มาเรียกฉันว่านัตโตะ แล้วสั่งฉันเนี่ยนะ ชิ...
“สะ..สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ อะควาค่ะ ^^” เล่นเอาฉันประหม่าเลยแฮะ มีแต่ผู้ชายใน
ชุดฮันบก ฮิๆ หน้าตาดี ทุกคนเลยยย น่ากินชะมัด... (เย้ยยยย!!!!)
“หวัดดี ^^ ฉันชื่อ ชอน อึนฮยอง นะ” ผู้ชายหน้าตาใจดี ที่ใส่แว่นกรอบเหลี่ยม เริ่มพูดก่อน แล้วพวกเขาเริ่ม รายงานตัวทีละคน
“ผม ฮัน ซุงวอนครับ ^^” คนนี้หน้าเหมือนเจ้าชายเลย บุคลิกก็ด้วย ฮิๆ
“ฉัน ลี ฮีพยอก นะ ^o^” ผู้ชายคนนี้ดูท่าทางซ่าๆแฮะ แล้วหมดนี่ ฉันจะจำ ชื่อได้หมดไหมล่ะเนี่ยย...
“ผม ซอ โยคยอง ครับ ^^” อ๊ายยย....!!! รอยยิ้มกระชากใจ..... แล้วเมื่อมองไปข้างๆชายหนุ่มหน้าหวานคนนี้ ก็มีคนคนหนึ่งที่พยายามที่จะ เป่าฟองสบู่ให้ไปเกาะบนหัวเพื่อนเขาอีกคนหนึ่ง และแล้วเขาก็หันหน้ามา
“ซะ..ไซน์..”
“หือ?... อะไรนะครับ?”
“ซะ..ไซน์!!! นะ...นายจริงๆด้วย!! ไหนมีแต่คนบอกว่านายตายไปแล้วไง ฮ่ะๆ แล้วทำไมนะ..นายถึงมาเป็นนักร้องล่ะ” ฉันมีความสุขจริงๆเลย แฟนเก่าของฉัน เขา เขากลับมาแล้ว
“..”
“ฉัน นึกว่าจะเสียนายไป...แล้ว...ซะอีก.... ฮึก...ฮือ....” ไม่รู้ทำไม การที่ได้พบกับอีแค่ คนที่เคยรัก ไม่นึกว่ามันจะทำให้ หัวใจเจ็บปวดขนาดนี้ น้ำตาเย็นเฉียบ เริ่มไหลออกมาเป็นทาง ฉันเริ่มร้องไห้ จน หายใจไม่ออก มันรู้สึกแน่นไปหมด
“ครับ?”
“ฮือ....เพื่อนๆ เคยบอกว่า นายจากไป อย่างไม่มีการกลับมา ทำไมนายมาที่นี่ นายไม่บอกลาฉันสักคำเลยล่ะ ฮือ....ทำไม?!?” ฉันยิ้มทั้งน้ำตา ไม่รู้ว่าควรมีความสุขหรือเสียใจดี กับการที่ได้พบคนที่เคยรัก แต่เพื่อนๆทุกคนกลับบอกฉันว่า “เขาไม่มีทางกลับมาได้หรอก..สวรรค์พาเขาไปแล้ว” แต่ฉันทำใจไม่ได้ ฉันไม่เคยเชื่อเลย ว่าโรคร้ายนั่น จะพรากชีวิต ของคนที่ฉันเคยรักไป ฉันไม่เชื่อ ทุกวัน ฉัยคอยภาวนาริมที่หน้าต่าง รอคอยการกลับมา ของไซน์ ผู้ชายที่ฉันรัก...
“นะ..นายเกลียดฉันมากเลยหรอไง ฮือ...” ฉันเริ่มทรุดตัวนั่งคุกเข่า มัน..มันสับสนไปหมดเลย
‘ ทำไม... ’
วูบบบ!!!!
ความคิดเห็น