คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : นะ..นั่นมันตัวประหลาดดดด!!!!
6
ฉันเห็นอะควาเดินอย่างระแวง ออกมาจากลิฟท์แล้ว รีบจ้ำอ้าวเดินเข้าห้องไป โดยที่ไม่คิด ที่จะทักเพื่อนที่นั่งคุ้ดคู้ทำงาน หน้าดำ คร่ำเครียดอยู่บนโซฟาของชั้นแปด
“เฮ้อ...”ฉันถอนหายใจแล้วก้มหน้าก้มตายุ่งกับกล้องต่อ
แกร็กๆ..แอ็ดด!!!
ทาคุเดินยิ้มแล้วมานั่งข้างฉัน เขาหยิบกล้องตัวใหญ่ของฉันที่วางไว้บนโต๊ะขึ้นมา
แชะๆ!!
“เฮ้!! นายทำอะไรน่ะ?”
“ฮ่าๆ ถ่ายรูปไง ^^”เขาพูดขณะยิ้มหวานแล้วชู 2 นิ้วแบบอาโนเนะใส่กล้อง
แชะๆ!!
“คิกๆ..ฮิๆ” ฉันอดขำไม่ได้ ฮ่าๆ เขายิ้มเหมือนพระเอกเอ็มวี ของ แพนเค้กเลย
“เธออยากได้นายแบบไหม ปุ้น?” ทาคุถามฉันอีกแล้ว เขาไม่มีงานจะทำแล้วหรอไงเนี้ย แต่สงสัยเขาอยากถ่ายรูปมากสินะ ที่บ้านไม่มีกล้องหรือไงกัน
“ก็ได้ๆ ฉันถ่ายนายก็ได้”
“เย้!!!” ทำเป็นเด็กไปได้ เฮอะ..
“จะเอาล่ะนะ” ฉันให้เขาไปนั่งตรงโซฟา
“หนึ่ง สอง สาม”
แชะ!!
“ฮ่าๆๆๆ!!” เราสองคนประสานเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน ตอนแรกเขาก็นั่งนิ่งๆนะ แต่ไหง นับครบ สาม เขาก็ชู สองนิ้ว ขึ้นมาอีกแล้ว (อยากเป็นกระต่ายหรือไง)
“ฉันจะถ่ายเธอมั้ง ^o^”
“เอางั้นเหรอ แต่ฉันโทรมนะ” โทรมจริงๆนี่คะ ทำงานมาตั้งหลายชั่วโมงแล้ว -*-
แชะๆๆ!!!
“เฮ้ยย!!” เขาฉวยจังหวะที่ฉันกำลังทำหน้า ตูดหมาอยู่ ถ่ายแชะทีนี่ถ้าเอาไปแพร่อินเตอร์เน็ตนะ ฉันต้องไม่กล้าออกจากบ้านแน่ๆ
“แบร่ ;P” ฉันแลบลิ้นใส่กล้องที่อยู่ในมือ ทาคุ
แชะๆๆ!!
“เฮ้ๆ!! นายเล่นทีเผลออีกแล้ว ><”
“ทำไงได้ล่ะ ก็เธอตอนทีเผลอ น่ารักนี่” เขาพูดแล้ว ทำท่าหยิกแก้มตัวเอง ล้อฉันแบบที่ชองยูพูด อีกแล้วว.. อ๊ายย!! >///<
“ฮ่าๆๆ ^o^”
พรึ่บ!!
อ้าว..ไฟดับนี่หว่า ทำไงดีล่ะเนี้ย...
แกร็ก...แอ็ดด!!
เสียงเปิดประตูห้องหนึ่งในชั้นนี้ดังขึ้น ฉันพยายามมองหาทาคุ แต่มันก็มืดเกินไป เมื่อสายตาเริ่มชิน ฉันก็เริ่มกวาดสายตาไปทั่วบริเวณ
ตุ้บ!!
ของตกนี่หว่า เดี๋ยวเก็บก่อน อ้าว หายไปไหนแล้วเนี้ย อ๊ะ! นั่นไง !
ตึกๆ..ตึกๆ..ครืดด...
นะ..นั่นอะไรน่ะ? ฉันได้ยินเสียง เท้ากระทบพื้นหนักๆ กับเสียง ที่เหมือนลากอะไรบางอย่าง
ตึกๆ..ตึกๆ..ครืดด...
เสียงนั้น เข้าใกล้เรามาเรื่อย ฉันรู้สึกถึงรังสี แปลกๆ ที่แผ่มาทั่วบริเวณ จนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าขึ้นไปเผชิญกับสิ่งนั้น กลิ่นเหม็นนั้น ค่อยๆลอยมาเตะจมูกฉัน กลิ่นยาเหม็นฉุนนี่ ทำให้ฉันหายใจไม่ทั่วท้อง
พรึ่บ!!
“...”
“...”ฉันไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปเลย เกร็งไปหมด ร่างกายขยับไม่ได้ ทะ..ทำไงดีล่ะ
แล้วสิ่งมีชีวิตนั่น(หรือไม่มีชีวิตก็ตามแต่) ก็เอื้อมมือมาแตะหัวที่ ฉันระริกและท่วมเหงื่อของฉัน
“ขอโทษทีนะ มือมันไปโดนสวิตช์ไฟน่ะ ไฟดับทั้งห้องโถงเลย แหะๆ ^^”เสียงหนึ่งเริ่มพูดขึ้นมา ชะ..ชองยู นี่หว่า...โล่งงง....งงง
“เฮ้!! เธอทำอะไรอยู่หรอปุ้น ทำไมไม่เงยหน้ามาล่ะ?” ชองโฮพูดแล้วเอามือมาแตะหัวฉันอีกที เหอ?? มะ..ไม่ใช่ผีหรอเนี้ย
“เฮ้อ...โล่งอก นึกว่าผีที่ไหนซะอีก น่ากลัวจริงๆ ที่แท้ ก็พวกนายนี่เอง” โล่งอกไป...
“พะ..พวกเราหน้ากลัวมากเลยหรอ” ฮยองซูหันไปถามชองโฮ ที่กำลังงงกับเหตุการณ์ พลางจับขาตัวเอง
“ขอพวกเรานั่งด้วยนะ ^^” ชองยูบอก ฉันรู้สึกว่า เขายิ้มให้ฉันนะ แต่ฉันไม่ค่อย กล้าสบตาเขาเลยอ่ะ
“โอ้ย..ยย!! เจ็บขาอีกแล้ว” ฮยองซูเริ่มบ่น อย่างโอดครวญ
“แล้วทำไม นายไม่นวดขาล่ะฮะ? หมอให้ยามาแล้วนี่” ชองยูพูดพลางเอานิ้วชี้เรียวยาวของเขา จิ้มเข้าไปที่ขาที่พันผ้าของ ฮยองซู
“อ๊า...!!!! ฉันเจ็บนะ - -^”
“แล้วทำไม นายไม่นวดเองเล่า บ่นอยู่ได้นะฮยองซู ชิ”ชองโฮเริ่ม หงุดหงิดที่เพื่อนของเขาบ่น อย่างกับผู้หญิง
“เอ่อ..นี่..ฉันมียานวดอยู่ในกระเป๋าอ่ะ เดี๋ยวฉันนวดให้ไหม?” จริงๆแล้ว ที่ฉันเสนอไป เป็นเพราะว่า อยากจะให้พวกเขาหยุดทะเลาะกันต่างหาก
“ฮ่ะๆ จริงๆเหรอ ปุ้น เธอเป็นคนดีจังเลยนะ สาวไทยเป็นอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่า?” ชองยูถามด้วยความ สนใจ พร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ฉัน หันหน้าไปมองทาคุพอดี เขาทำท่า นั้นอีกแล้ว..วว ฉันอยากฆ่าเขาจัง - -^ ฉันเริ่มควานหายาที่ แม่ให้มา แล้วควักยาออกจากระปุกเล็กน้อย
“โห...รู้สึกดีจังเลย..” ฮยองซูพูดพร้อมหลับตาพริ้ม
“^^ ดีใช่ไหมล่ะ นี่น่ะ เป็นการนวดแผนไทยล่ะ”
“อาบ อบ นวด เหรอ? ^o^” ชองยูถามด้วยความสงสัย
“เย้ยยย!! ไม่ใช่ๆๆ มันคนละความหมายกันแล้ว -o-”
“นี่ปุ้น เธอทำงานเป็น ช่างถ่ายภาพใช่ไหม?” ชองยูเริ่มยิงคำถามใส่ฉัน
“อื้มๆ ใช่ ทำไมหรอ?”
“เปล่าหรอก ก็ฉันไปได้ยินมาว่า เธอ มาหาโปรเจ็กต์งาน ทำที่นี่น่ะ” ชองโฮ เริ่มพูดบ้าง
“- - พวกนายรู้ได้ยังไงอ่ะ?”
“เอาน่าๆ เรื่องของเรื่อง ก็คือ ฉันอยากพาเธอและก็ อะควา ไปที่บริษัท ที่พวกฉันทำงานน่ะ” ฮยองซู เริ่มพูดบ้าง
“พวกนายทำงานเป็นอะไรอ่ะ? - -^”
“เออ..น่า เดี๋ยวพรุ่งนี้เธอไปละกันนะ โอเคนะ^^” นี่พวกนายจะพาฉันไปโชว์หรือไงกันนะ
“โอเคๆ”
“หกโมง ครึ่ง ล้อบบี้ข้างล่าง โอเค้?” ชองโฮ พูดเสร็จ เขาก็พยุงฮยองซู เดินหันหลังกลับห้องไป
“อันนยองฮีจูมูเซโย้!!”
“ปุ้น..ฉันกลับห้องก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้ล่ะ^^” ทาคุพูดแล้วยิ้ม เขาค่อยๆลุกแล้วเปิดประตูห้องหายเข้าไป
“ป้ะ ชองยู พวกเราควรจะไปนอนกันแล้วใช่ไหม ^^” ระหว่างทางที่ชองยูจะกลับห้องเขาก็ต้องเดินผ่าน ห้องฉันอยุ่ดี เราสองคนก็เลยเดินมาด้วยกัน
“พรุ่งนี้ อย่าลืมนะปุ้น”
“อื้ม แน่นอนอยู่แล้วละ ^^”ราตรีสวัสดิ์นะ ชองยู
ปัง!!
“นัตโตะ! ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ”
ผัวะ!!
นี่มันอะไรกันน่ะ จู่ๆ ทาคิก็เปิดประตูแล้วปิดดังปั้ง พวกเธอบ้าไปแล้วหรือไงน่ะ ไม่เกรงใจคนอื่นเล้ยยย...
“ขอโทษทีนะปุ้น ฮ่ะๆๆ” แล้วทาคิก็วิ่งเปิดประตูหายเข้าไปในห้องเฉยเลย
ชักงงแล้วฉัน..
ความคิดเห็น