คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เพื่อน!!!!
5
“ดาวนั่นสวยจังเนอะ ทาคิ” ฉันเงยหน้าพูด เพราะสายตาฉันกำลังจับจ้อง กับกลุ่มดาวนี้อยู่
“อ๋อ.. นั่นหรอ คงจะเป็น แคสซิโอเปีย ละมั้ง”ทาคิพูดแล้วเดินมาใกล้ๆฉัน มองใกล้ๆเขาหน้าไม่ค่อยเหมือนคนญี่ปุ่นเลยนะ แต่..ดูไปดูมา เขาหน้าเหมือน มิบุ เคียวชิโร่ ในการ์ตูนเรื่องเคียวเลย ฮ่าๆ
“หือ?” เขาหันหน้ามาหาฉัน หน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบเลย
“อะ..เปล่าๆ เปล่านะ -///- ฉันไม่ได้คิดนะๆ ไม่ได้คิดๆ” ฉันพูดพลางโบกไม่โบกมือไปมาเอ๊ะ! นี่ฉันหน้าแดงหรอเนี้ย นายไม่รู้เหรอ ว่าฉันแพ้ผู้ชายหน้าตี๋!!
“ทำไมน่ะ? หน้าฉันมีอะไรติดอ่ะ?” พูดแล้วยื่นหน้าบ้องแบ้วใส่ฉัน อ้ายย...>< แล้วฉันก็เหลือบไปเห็นใครบางคน กำลังจ้ำอ้าวเดินไปที่ริมถนน
“นี่ ทาคิ ชองยูเขามาทำอะไรที่นี่หรอ” ฉันถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นชองยูหน้าแดงๆ เดินไปเรียกแท็กซี
“ไม่รู้สิ เธอมองผิดคนหรือเปล่า?”
“อ้อ..เหรอ ช่างเถอะ นี่ พวกเราควรจะกลับหรือยังน่ะ?”
“อะควา เธอ อยากกลับแล้วหรอ?”
“อะ..” ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ -_-
“ทุกคนน!!!!กลับ!!!” โอ้....ทาคิ นี่เสียงนายมันกี่เดซิเบลล์เนี้ย ดังชะมัดเลย แต่ก็น่าแปลกเขาตะโกนแค่เนี้ย แต่ทำให้พี่น้องของเขา ที่กระจายตัวอยู่บริเวณนั้น วิ่งพรวดมาทางเราอย่างรวดเร็ว
“O o”
“ป้ะ พวกเรากลับกันเถอะ”
เราใช้เวลาไม่นานหรอกนะ ในการกลับคอนโด พวกเราลงจากรถ แล้วเดินมาเข้าทางหน้าประตู
“อะควา!!!” เสียงตะโกน (อีกแล้วค่ะท่าน) อันคุ้นเคย ดังมาจากข้างหลัง ทำให้ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้น ต้องหันไปดูเป็นตาเดียวกัน
“เย้ยย!!!! นะ..น้ำใส ฮานึล!!!” เพื่อนอีกสองคนของฉัน ที่โผล่มาอยู่หน้าคอนโดอันแสนหรูหรา
“ใครอ่ะ? อะควา” เอจิถามฉันด้วยความสงสัย
“อ๋อ..นั่นน่ะหรอ คนผมลอนๆน่ะ ชื่อ น้ำใส ส่วนคนที่มัดรวบ ชื่อ ฮานึล”
“ยินดีที่ได้รุ้จักนะคะ ^^” ฮานึล ไกด์สาวนำเที่ยว ที่มาประจำที่เกาหลีทักทายเป็นภาษาเกาหลี อย่างคล่องแคล่ว จริงๆแล้ว เธอเป็นคนเกาหลีน่แหละ แต่ ย้ายไปอยู่เมืองไทยกับป้า จริงๆมันก็น่าสงสารอยู่นะ เพราะเธอน่ะ จากพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก ด้วยการที่พ่อแม่ต้องทำงานต่างประเทศ แต่เธอรักป้าของเธอที่เมืองไทย ราวกับแม่แท้ๆเลยล่ะ ส่วน น้ำใสน่ะเหรอ บ้านเธอน่ะ ขายก๋วยเตี๋ยว ตระกูลเธอนะ น้ำตก ต้มยำ แล้วก็น้ำใสนี่แหละ แต่ ก๋วยเตี๋ยวหมูตุ๋นร้านนั้นน่ะ อร่อยเหาะเลย ^^
“เอ่อ..เธอมาได้ยังไงน่ะ ฮานึล?” ปุ้นถามด้วยความสงสัย
“นี่! แกลืมอาชีพเพื่อนไปแล้วหรือไงยะ ฉันน่ะมาเป็นไกด์ ประจำที่นี่แล้ว”
“แล้วน้ำใสล่ะ”
“อ่อ..ฉันตามฮานึลมาน่ะ อยากมาเที่ยวซะหน่อย อยู่กับบ้านขาย ก๋วยเตี๋ยวซะเบื่อแล้วล่ะ”
“แล้วเธอพักที่ไหนล่ะ” มิยูกิถามมั้ง
“โรงแรมข้างๆนี้เอง” น้ำใสพูดจบ ก็ชี้มือไปข้างๆคอนโด โอ้วว...เธอมีเงินเก็บ เดือนละแสนหรือไงฮะ หรูชะมัด
“อิจฉา อ่ะดิๆๆๆ” กวนจริงนะ พวกเธอ
“เออ ฉันไปละ จะไปเที่ยวไหนก็บอกกันมั้งละกัน” พวกเธอพูดเสร็จ ก็เดินจากไป......
ฉันเดินเข้ามาในตัวตึก อ้อ! จริงสิ ฉันน่าจะถามอะไรนายองสักหน่อยนี่นา เกี่ยวกับ คุณผี ในห้องเมื่อตอนบ่ายนี้นะ
“นะ..นายอง” ฉันเริ่มพูด เมื่อรู้ตัวว่าคนอื่นๆไปกันหมดแล้ว
“อะไรหรอ อะควา?” นายองซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการเก็บเอกสาร แล้วเตรียมกลับบ้านเงยหน้าขึ้นมา
“คือ ฉันมีเรื่องจะถามน่ะ เกี่ยวกับ..”ฉันเล่าเรื่องที่เจอ ผีสาวเมื่อตอนบ่าย ให้นายองฟังหมด
“ฮ่าๆ ฮ่าๆ เฮือก..ฮึก ฮ่าๆๆ” เรื่องนี้มันตลกตรงไหนน่ะ - -
“คือว่า..สงสัยเธอจะโดน ท่าน แกล้งซะแล้วล่ะ” เดี๋ยวนะ เรื่องนี้มันชักน่ากลัว แล้วนะเนี้ย
“ท่าน หรอ”
“อือ..ตอนฉันมาใหม่ๆนะ ฉันก็โดน^^”
“ท่าน ท่านเป็นไครอ่ะ?- -”
“ท่าน ที่ฉันว่าน่ะ เขาชื่อว่า ท่านเซบิน ล่ะ”
“ทะ..ท่านเซบินหรอ?”
“ท่านน่ะ เป็นเหมือนภูตตัวเล็กๆ ประมาณฝ่ามือเรานี่เอง ^^ ท่าคอยดูแลรักษาพวกเราที่นี่มานานแล้วแหละ” เธอพูดพลาง หงายมือให้ดู ท่าเซบินตัวเล็กจัง ฮิๆ เหมือนพวก มิรุโมะ ยังไงอย่างนั้นเลย
“อ๊ะ! ขึ้นห้องกันเถอะ เดี๋ยววันหลังฉันจะเล่าให้ฟังอีก” นายองพูดแล้วหยิบกระเป๋าใบเล็กๆของเธอ พลางวิ่งไปที่ลิฟท์ แล้วกวักมือเรียกฉัน
ติ้ง!!
ถึงแล้วๆ ฉันเดินผ่านประตูลิฟท์ ที่เปิดกว้าง เห็นปุ้นนั่งทำงานอยู่ตรงโซฟาข้างๆกระจกคริสตัลนั่นกับทาคุ ฉันเดินตรงเข้าห้องทันที มิยูกิ นอนหลับไปเรียบร้อยแล้ว เอาล่ะ ถึงเวลาที่ฉันจะได้ทำงานสินะ ฉันคิดแล้วหยิบโน๊ตบุ๊คออกมาจากกระเป๋าใบโต
ก็อกๆ!
ใครมากันนะ ตอนดึกๆอย่างนี้
แอ็ด..ด!!
ค่อยโล่งอกหน่อย ที่คนตรงหน้านี่เป็น ทาคิ หนุ่มน้อยห้องข้างๆนี่เอง นึกว่า
ท่านเซบิน จะส่ง สาวผมยาว คนนั้นมาแล้วซะอีก
“เฮ้! ฉันขอมาอยู่กับเธอตอนทำงานหน่อยได้ไหม?” ทาคิถามพลางเกาศีรษะ
“อือ..ได้สิ”หวังว่านาย คงไม่มากวนฉันนะ ฉันเชิญเขาเข้ามาในห้องใหม่ของฉัน
“ฉันนั่งตรงนี้นะ ^^” ทาคิชี้ไปบนเตียงฉัน แล้วก็หยิบหนังสือ เรื่อง A walk to remember ขึ้นมา น่าแปลกจัง ผู้ชายเขาอ่านหนังสือแบบนี้ด้วยหรอ - - ฮะๆ แล้วเขาก็หยิบแว่นมาใส่ด้วยล่ะ
“ทาคิ นายใส่แว่นด้วยหรอ? ฮ่ะๆ ฮ่าๆ” จริงๆแล้วแว่นเขามันก็เป็นแว่นเท่ห์ๆทรงสี่เหลี่ยมก็จริงนะ แต่มันเป็นลาย มิ้กกี้เมาส์สีดำเนี่ยนะ เหมือนเด็กชะมัด
“ทำไมล่ะ แค่กรอบก็แพงแล้วนะ อีกอย่าง เธอก็ใส่แว่นตอนทำงานเหมือนกัน ไม่ใช่หรอ?” ทาคิถามกลับ จริงๆแล้วฉันก็ใส่แว่นนะ แต่เท่ห์กว่าของนายเยอะเลย มันเป็นลายมิ้กกี้เมาส์สีดำนะ (มันเหมือนกันนี่หว่า..) ฉันทำงานไปได้ซักพัก แล้วเริ่มงง
“นี่ทาคิ..ช่วยฉันหน่อยสิ ตรงนี้มันทำยังไงล่ะ?” ที่ฉันงง ก็ไอ้โปรแกรมนีโร นี่น่ะสิ
“ทำไมหรอ อะควา” เขาถามพลางขยับแว่น แล้วเดินมาท้าวเก้าอี้ที่ฉันนั่ง แล้วยื่นหน้าลงมา
“เธอ เลือกข้อมูลที่จะแอดลงไปหรือยังล่ะ? ยัยสมองนัตโตะเอ้ยย..” เขาพูดแล้วเขกหัวฉันหนึ่งที นะ..นัตโตะงั้นเหรอ ชักจะมากไปแล้วนะ ฉันเกลียดนัตโต๊ะที่สุดเลย
“นัตโตะเหรอ! ถ้าฉันสมองนัตโตะ นายมันก็เป็น นายหัวบีทรูทแล้วล่ะ!!” เขาทำหน้าเหวอ ช่วยไม่ได้นะ นายทำผมแบบบานๆ หเมือน บีทรูท เองนะ เฮอะ! ช่วยไม่ได้
“อี๋ๆๆ ยัยนัตโตะๆๆๆ อี๋ๆๆๆ ยัยนัตโตะเน่าๆๆ”
“นายหัวบีทรูทๆๆๆ เหม็นโฉ่ๆๆ”
“แบร้ๆ ;P ยัยนัตโตะ” เขาพูดเสร็จแล้วก็เอามือสองข้างมาขยี้หัวฉัน แล้ววิ่งออกไปจากห้องเฉยเลย
“อ้ากกก!!!!”ฉันใช้แรงทั้งหมด ในการหยิบหมอนใบนุ่มแล้วเขวี้ยงไปสุดแรง
ผัวะ!!!
เสียงหมอนกระแทกประตูซะดัง
“นัตโตะ! ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ” ยังไม่เลิกนะนาย อุตส่าห์ตะโกนจนเสียงทะลุประตูมาเลยนะ
“อ้ากก!!! นาย บีทรูทททททท!!!!” เขาเล่นซะฉันหัวหมุนเลยแฮะ แสบจริงเว้ยยยย ฝากไว้ก่อนเฮอะ!! ทาคิทำหัวฉันยุ่งหมดเลย ฮึ่ย! คิดแล้วโมโห แต่เขาก็ช่วยให้งานฉันคืบหน้านะ แต่นัตโตะนี่สิ คือสิ่งที่ฉันโมโหที่สุดแล้ว ฉันเกลียดนัตโตะ!!! อ๊า!!!
ความคิดเห็น