คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ฉันเริ่มเดินทางเเล้วน้า....
3
คอนโดแห่งหนึ่งใน กรุงโซล
โอ้ย..ย ไม่รู้ทำไม ช่วงนี้ปวดก้นบ่อยจังแฮะ โห....นี้นะหรอ ที่ที่เราจะมาอยู่ตั้งแต่นี้ ว้าว..อย่างกับโรงแรม ฮิลตันเลยแฮะ
" อ๊ะ! สวัสดีครับ เชิญครับๆ" คุณลุง หน้าตาใจดีเดินออกมาแล้วพูดกับพวกเรา
"อะ..ค่ะ^^"
ว้าวว..ข้างในนี้ก๊สวยเป็นบ้าเลยแฮะ อ้าว แล้ว 2 คนนั้นไปไหนแล้วละเนี้ย - -^
"วี้ดด ว้ายย สวยจัง ฮิฮิ " สองคนนั้นไปยกถ้วยสมัยพระเจ้าเหายังแบเบาะ มาเล่น
กร้อบ!!!!
"เฮ้ย!!! ทำไมมันเป็นอย่างนี้ละเนี้ย!!!" ปุ้นตะโกนลั่น
"หยา.. ฉันไม่ได้ทำนะ มันหลุดอยู่แล้วนะๆ" มิยูกิ พูดเสียงสั่น หน้าพวกเธอเสียไปเลยแฮะ ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าเลย ฮ่าๆ
"อ๋อ..เจ้านี่หรอคะ มันหักตั้งนานแล้วล่ะค่ะ ^^" เสียงลึกลับพูดขึ้นมา เธอพูดแล้วเดินไปหลังเคาเตอร์
"สวัสดีค่ะ ^-^ ยินดีต้อนรับสู่ เดอะ แกรนด์ มิราเคิล โอเอซิส คอนโดมิเนียม ค่ะ" สาวสวยที่ติดป้ายที่หน้าอกว่า " บัน นายอง " เอ่ยด้วยท่าทางสดใส ดูจากหน้าตาของเธอแล้ว น่าจะอายุประมาณซัก 20 เท่าๆเรานะ ผมยาวของเธอ ถูกทำให้เป็นหางม้า ลอนใหญ่ๆ แต่เธอหน้าตาเหมือน มูน กึนยองจัง ฮิฮิ
"พวกคุณเพิ่งมาถึง วันนี้ใช่มั้ยคะ?" นายองถามปุ้น
"ชะ..ใช่ค่ะ" นาย
"อ๊ะ! เจอแล้ว คุณจองไว้แค่ 2 ห้องนะคะ แต่ มี3 คน จะพักได้หรอคะ?" นายองถามด้วยความเป็นห่วง
"ได้แน่นอนค่ะ" มิยูกิ ตอบอย่างรวดเร็ว
"แต่ฉันไม่แชร์ห้องนะ แค่ที่เก็บของก็เกินที่นอนฉันแล้ว" ปุ้นแย้ง
"เออๆ ก็ได้ๆ ฉันแชร์ห้องกับ มิยูกิก็ได้ เชอะ.." น่าเบื่อจริงๆ
"เอาละค่ะ นี่ค่ะ กุญแจห้อง ของพวกคุณ พักผ่อนให้สบายนะคะ ^^" นายองพูดพร้อม ส่งยิ้มหวานให้พวกเราที่กำลังจะโดนสำภาระที่กองอยู่ในลิฟท์ทับ
ติ๊ง!!!
เสียงลิฟท์ดังขึ้น แล้วประตูก็เปิดออก ปรากฏให้เห็นภาพเบื้องหน้า เป็นหน้าต่างกระส่งใสๆ แบบคริสตัล ที่เรียงกันเม็ดต่อเม็ด เป็นลวดลาย เสมือน กับ ดวงดาวบนท้องฟ้าที่ ระยิบระยับในยามค่ำคืนที่สงบ.. แต่นี่มันเป็นตอนกลางวันนะ - -
"..อะควา...อะควา!! เป็นอะไรรึเปล่าน่ะ?" ปุ้นถามฉัน พลางเอามือ สองข้างมาเขย่าตัวฉัน
"อ๊ะ..เปล่าหรอกๆ ไม่มีอะไร" ทำไมนะ เหมือนกระจกนั่น สะกดคนได้เลยนะ น่าสนใจจัง
แอ็ดด....ด
ภายหลังประตูบานสีน้ำตาลเข้ม มันเหมือความฝันเลย เตียงสีขาวสะอาด 2 เตียง ผ้าม่านสี ครีมปลิวสะบัดไปตามแรงลม โมบายอันเล็กที่เพิ่งเอาเข้ามาติด ดัง กรุ๊ง กริ๊งๆ ทำให้ที่นี่ รู้สึกเหมือนสวรรค์ไม่มีผิด
ตุ้บ!..
กร้อบ!!
"เตียงนี้ฉันจองนะ" มิยูกิพูดพลางกลิ้งตัวบนเตียงริมหน้าต่าง แต่นั่นไม่สำคัญเลยสักนิดเลย
"...นี่ยัยบ้า!! เอาก้นมาทับของสำคัญ ได้ยังไงยะ นี่! ถ้าโน๊ตบุ๊คของฉันเจ๊งนะ งานฉันก็เจ๊งด้วยนะเฟ้ย เธอตายแน่ มิโนเระ มิยูกิ!!!" ฉันพูดพลางเอาหมอนบนเตียงนุ่มๆ มาฟาดเพื่อนตัวดีที่นั่งทับสุดที่รักของฉัน
ผัวะๆๆ!!!!!
"อ๊ากก...!!!!! ฉันขอโทษษษษษ!!!" มิยูกิพูดพลางวิ่งวนไปรอบๆห้อง
ก็อกๆ!!
เรา สองคนหันหน้ามามองกัน แล้วฉันก็เดินไปเปิดประตู และในจังหวะที่ฉันจะเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู
ปัง!!!!
"แว้กกกก!!!!! ฉันเจ็บนะ!!" ฉันร้องลั่น พลางเอามือสองข้าง กุมบนหัว เมื่อรู่สึกว่า ตัวเองกระเด็นเพราะแรงดันของประตูที่ถูกเปิดเข้ามาอย่างไม่เกรงใจ
"พวกแกเงียบไม่เป็น รึไงฮะ!!!!"
"อ้า...เจ้บบ..." โอ้ย ยัยนี่แรงเยอะชะมัด เล่นเอาฉันมึนเลย @-@
"สมน้ำหน้า เชอะ! รีบๆจัดห้องแล้วก็ แต่งตัว ได้แล้ว พวกเราจะไปข้างนอกกัน "
ปุ้นบอกแล้วเดินจากไป ก็ได้ๆ เอาล่ะ โคมไฟไว้ ตรงนี้ แล้วก็ แชมพู สบู่ ในห้องน้ำ กระเป๋า เก็บแล้ว อื้ม..
ตุ้บ!!
ฉันเอนตัวลงบนเตียงนุ่มๆสีขาวสะอาด ด้วยความเหนื่อยล้า ฉันค่อยหลับตาลงช้าๆ เฮ้อ...
"หือ?...." นี่มันกี่โมงแล้วเนี้ย - - อ้อ.. 5 โมงครึ่ง อ้าว..แล้ว มิยูกิไปไหนแล้วล่ะเนี้ย
กุกๆ กักๆ ครืดๆ.....
O o เสียงอะไรอ่ะ ฉันค่อยๆก้าวทีละนิด ไปดูที่มาของเสียง
...ครืดๆ......
เอาอีกแล้ว.. อะไรกันนี่
ผู้หญิงผมยาวลึกลับคนนั้น หันหน้าเข้าหาเคาเตอร์ แล้วเธอ เข้ามาทำอะไรในห้องฉันละนี่ เธอกำลังทำอะไรอยู่นะ แล้ว เธอก็หันหน้ามา...
"...."
เหมือนใจจะขาดตาย ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะส่งเสียงร้อง
เธอในชุดสีขาวขาดๆ ที่มีรอยเลือดแห้งติดเนื้อเต็มตัว มีดเล่มใหญ่ในมือนั้นเต็มไปด้วยเลือด เบื้องหน้าของเธอนั้น คือกองเลือดเนื้อ ที่ส่งกลิ่นคาวเหม็นเน่ามาเตะจมูกฉัน
"อื้อ...อึก...อือ..." เธอครางเบาๆ ลิ่มเลือด และชิ้นเนื้อค่อยๆร่วงผล็อยออกจากปากของเธอ แล้วยื่นมือที่เต็มไปด้วย เลือดที่แห้งเกรอะกรัง มาทางฉัน มือของเธอกำลังจะคว้าฉันไว้
"อ๊า!!!!!" ผีสาวตนนั้นร้องอย่าง
"กรี้ดดดดดด!!!!!!" ฉันรีบวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต
ปึง!!!
ฉันวิ่งชนอะไรสักอย่าง มิยูกินี่เอง
"มะ..มิยูกิจางงงงงงง มีผีที่นี่ด้วย ผี!!!!!" ฉันคร่ำครวญไม่เป็นศัพท์
"ฮือๆ...ช่วย ด้วยยยยย TToTT"
"อะไรกัน เธอจะบ้าหรอ กลางวันแสกๆเนี้ยนะ เป็นไปไม่ได้หรอก"
"มีจริงๆนะ มีจริงๆ เธอไปดูสิ"
"เฮ้อ.." มิยูกิในชุดคลุมอาบน้ำ เดินหายเข้าไปในห้องครัว
"ไม่เห็นมีเลย ผีเผออะไรของเธอ เธอบ๊องไปแล้ว ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวปุ้นจะโวยอีก"
"TT_TT" ไม่เชื่อกันเลยยยยย
ฉันอยากจะลืมเรื่องเมื่อกี้นี่จัง เฮ้อ... ฉันมองเงาตัวเองหลังอาบน้ำในกระจก มันต้องมีอะไรสักอย่างสิ.... ฉันแต่งตัวเสร็จแล้ว มิยูกิจังก็เสร็จแล้ว พวกเราอยู่หน้าห้องพร้อมกันหมดแล้ว ฉัน ปุ้น แล้วก็ มิยูกิ เฮอะๆ วันนี้ฉันอยู่ในเสื้อสายคู่สีเหลือง กระโปรงยีนส์สั้น แล้วก็ผ้าพันคอที่พี่สาวฉัน วอลเทอร์ ซื้อให้สวยมากเลยล่ะ ปุ้นน่ะ เธอใส่แบบอาร์ตมาก กระโปรงยีนส์ ขาดๆ กับเสื้อเท่ห์ๆ ส่วนมิยูกินะ อย่างกับหลุกมาจากแมกกาซีนเลยล่ะ
"ป้ะ วันนี้ เราจะไปแม่น้ำฮันกัน!!!!" ฉันพูดแล้วทำท่าซุปเปอร์แมนบิน เฟี้ยวว!!!!
ปั้ก!!
"โอ๊ะ! ขอโทษค่า.." ฉันก้มหัว
ผัวะ!!
"เหยอ! ขอโทษจริงๆค่า..." หน้าของฉัน มันดันไปโดนไหล่เขาได้ซะนี่
"เอ่อ..ไม่เป็นไรครับๆ คุณเป็นอะไรไหมครับ?"
"หน้าไม่คุ้นเลย ^-^ เพิ่งย้ายมาใหม่หรอครับ" ชายคนนั้นพูดขึ้น ระหว่างที่พวกเราตื่นเต้นกับการที่จะได้ไป แม่น้ำ ฮัน แล้วฉันก็เจ็บหัว(อีกแล้ว)
"อะ..ค่ะ ^-^ เพิ่งย้ายเข้ามาค่ะ ^^" ปุ้นตอบ
"เอ่อ..ผมชื่อ ทาคุ ครับ อามาคุสะ ทาคุ ^^เราอยู่ห้อง 801นี่เอง" เขาพูดพลางส่งรอยยิ้มน่ารัก แล้วก้มหัวลง 90 องศาพอดีเป๊ะ
"เอ่อ..ฉัน ชื่อ อะควา นะคะ เป็นนักออกแบบ ^O^ พักอยู่ห้อง 803 ค่ะ"
"ข้าวปุ้น ค่ะ ข้าวปุ้น เป็น ช่างถ่ายภาพค่ะ ^^ ฉันอยู่ห้อง 802 ค่ะ"
"คาว-ปุน หรอครับ"
"ไม่ใช่ค่ะ ข้าว-ปุ้น ค่ะ ข้าว-ปุ้น"
"ข้าวปุ้น อย่างนี้หรอครับ"
"ถะ..ถ..ถูกต้องนะคร้าบบบ!!!" ปุ้นพูดแล้วทำท่าลุงปัญญา
"..."
อีกฝ่ายมองปุ้นอย่างอึ้งๆ ใครเขาจะไปเข้าใจเธอละยะ โอ้เพื่อนฉันแต่ละคน
"แล้วก็ มิยูกิ ค่ะ มิโนเระ มิยูกิ ค่ะ ห้องเดียวกับ อะควาน่ะค่ะ"
"ครับ...คนญี่ปุ่นหรอครับเนี้ย ดีจังมีเพื่อนแล้ว" อ๊ะ ผู้ชายคนนั้นหน้าตาคุ้นนะ...
"นี่ พี่ชายของผมครับ เอจิ แล้วก็ ทาคิ"
"สวัสดีครับ ^-^" ทาคิพูดแล้วยิ้ม รอยยิ้มครอบครัวนี้ เหมือนกันมากเลยนะ
"สวัสดีค่ะ ^O^"เราทั้ง 3 ตอบรับด้วยความยินดี เอ๊ะ! หน้าตาพี่ชายคนโตนี่มันคุ้นจริงๆเลย ให้ดิ้นตาย...
"เป็นไงครับ จำผมได้มั้ย? ^^" อ๋อ!!! ด้วยรอยยิ้มละลายหัวใจนั้นแล้ว เขานี่เอง เขาคือเจ้าคนที่โดน มิยูกิ อ้วกใส่นี่เอง อามาคุสะ เอจิ เขาพักที่นี่ด้วยเหรอเนี้ย
"วันนี้พวกคุณ จะไปไหนกันหรอครับ?" ทาคุเอ่ยถาม
"อ๋อ..พวกเราจะไปเที่ยว ที่แม่น้ำฮันกันนะค่ะ"
"ให้พวกช่วยนำเที่ยวให้ไหมล่ะ?"
"เยี่ยมเลย!!!"
"ตกลงตามนี้แล้วกัน นะ ^^" ทาคิพูดบ้าง ปุ้นยิ้มร่า พร้อมกับกระชับถุงกล้องเข้ากับหัวไหล่ แล้วหันไปพูดกับฉัน
"อะควา ทำท่าทักทายของพวกเราสิ"
"Yo Man!! What's up? Nice weather!!!!"
" Yeah! You are so gorgeous gorgeous today" ในระหว่างรอลิฟท์ฉันกับปุ้น เลียนแบบท่าทาง ของฮีชอลและอึนฮยอก ในฟูลเฮาส์ ( ใครยังไม่ได้ดู หาดูซะ ฮามาก>O< ) แล้วสอนทาคุกับทาคิ
"ฮ่า ฮ่าๆๆๆ" พวกเรา4 คนหัวเราะลั่น
ติ้ง!
"ลิฟท์มาแล้วว..." ทาคิยื่นมือขึ้นมา โอบฉันไว้เล่นๆ แต่กำไลข้อมือของทาคิ มันดันเกี่ยวกับผ้าพันคอฉันนี่ละสิ
ตุ้บ!
แล้วมันก็ตกไปตรงปลายเท้าใครคนหนึ่ง ที่ก้าวออกมาจากลิฟท์
"อุ้ย! ขอโท.."
จังหวะที่ฉันกำลังจะก้มไปหยิบผ้าพันคอ ที่หล่นแหมะอยู่กับพื้น
ควับ ควับ !
ชายคนนั้น ก้มลงเก็บผ้าพันคอผืนยาวตรงปลายเท้า ด้วยความเร็วแสง(เวอร์ไปมั้ยเนี้ย - -) แล้ว พันคอให้ฉันอย่างนุ่มนวล
"อ๊ะ..ขะ...ขอบคุณนะคะ -///-"
"ทีหลัง ก็ระวังด้วยนะครับ ^^" เขาพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน พลางเอามือมาจับผ้าพันคอของฉัน
"นุ่มดีนะครับ อ๊ะ! ผม ชอง เฮจุง ครับ ^-^ พักอยู่ห้อง 804 ครับ ^^" ชายหนุ่ม หน้าหวานคนนั้น พูดแล้วยื่นมือมาเชคแฮนด์ เอาอีกแล้ววว.. รอยยิ้มนั่นอีกแล้ว จะละลายแล้วค่าพ่อคุณณณ
"เอ่อ..ฉันชื่อ อะควา เป็น นักออกแบบค่ะ ห้อง 803 ค่ะ ^^" แล้วฉันก็ยื่นมือไปจับมือชายหนุ่มหน้าหวานตรงหน้า มือเขานุ่มชะมัด มันน่าอายสำหรับฉันนะที่ต้องทำงานหนัก จนมือมันด้านหมดแล้วT T
"นี่ เพื่อนๆ ในวง ของผมครับ ^^"
"ผม ลี มินซก ฮะ^^" ชายหนุ่ม ร่างสูงโปร่ง พูดขึ้น ในมือของเขามือหนังสือประวัติศาสตร์อยู่เล่มหนึ่ง
" ค่ะ ^^"
"ฮัน ชองยูครับ"
"ชิน ชองโฮ ครับ ^^" เฮ้! เขามีเขี้ยวด้วย ^^
"ส่วนไอ้เป๋ เนี้ย.." ชองโฮพูด
"ผม คิม ฮยองซูครับ ^^" ผู้ชายท่าทาง ขี้อาย พูดขึ้น รู้สึกขาเขาจะเจ็บ จน ชองโฮ และ ชองยู ต้องมาประคองไว้
"If I lay here, If I just lay here. Whould you lie with me And just forget the world…."
เสียงโทรศัพท์ใครหว่า...เพลงของ Snow Patrol ด้วยแฮะ ชอบจังแฮะ ^^
"ยอโบเซโย? ครับพี่ อ๊ะ!ฝากนี่ทีนะ ทาคุ" ชองยูพูดพลางยื่น กระเป๋าและสมุดเล่มหนึ่งในมือให้ขวา กับ แขนของ ฮยองซู ให้ทาคุ แล้วเดินผ่านหน้าฉันไป...
"ปุ้น ช่วยหน่อยสิ" ทาคุพูดแล้วส่ง กระเป๋ากับสมุด ในมือให้ปุ้น
"อะ..อือ"
"นี่! อะควา ปุ้น ตกลงพวกเธอจะไป ไหมเนี้ย? - -*" มิยูกิจัง พูดขึ้นขัดจังหวะ เวลาแสน งดงามของฉันกับ หนุ่มๆ เธอพูดพลางเท้าเอวเหมือนแม่ค้าปากตลาดที่พยายาม ด่าร้านข้างๆ เชอะ..
"แล้วเจอกันใหม่นะครับ ^^" เฮจุงพูดแล้ว กำลังจะหันหลังกลับไป
"แล้วเจอกันใหม่ค่ะ ^^" ฉันตอบแล้วยิ้มแห้งๆ
"เจอกัน นะเฮจุง ! ^^" ทาคิพูดแล้วโบกมือ เอ๊ะ! ทาคิ ยิ้มแล้วก็มีลักยิ้มนี่นา ฮิๆน่ารักชะมัดยาดเลย ><
ฉันรีบวิ่งเข้าไปในลิฟท์ก่อนที่ ประตูลิฟท์จะปิดลง เอจิกดปุ่ม " G " ลิฟท์ค่อยๆเลื่อนลงจากชั้น 8 ทีละชั้น ทีละชั้น..
ติ้ง! ครืดด...
"อ๊ะ! อะควา ปุ้น มิยูกิจัง จะไปไหนหรอคะ? ^^" นายองถาม ด้วยน้ำเสียงสดใสเช่นเคย
"อ๋อ..พวกเราจะพา สามสาวไป เที่ยวน่ะ ^^" เอจิตอบ
"ฉันไม่ได้ถามนายสักหน่อย ชิ.."
พวกเรานั่งรถของเอจิไปที่ริมแม่น้ำฮัน ผ่านกรุงโซล ในตอนกลางคืน มันมีทั้งแสงไฟระยิบระยับ ทั้งแสงไฟจาก บ้านช่อง ที่สะอาดสะอ้าน และแสง ระยิบระยับ ที่มาจากเบื้องบน... จากบนท้องฟ้าที่ น้ำเงินเข้ม ที่ยิ่งทำให้ แสงสีทอง จากดวงดาวยิ่งเห็นเด่น เปรียบ เหมือน พระราชินี บนฟากฟ้าเลยล่ะ อย่างกับ มีออรัล อย่างไงอย่างนั้นเลย
"นี่ พวกเธอรู้ไหม ว่า แม่น้ำ ฮัน ในเกาหลีทางใต้เนี้ย มีถิ่นกำเนิด มาจากบนเขา Daedeok นะ แม่น้ำ ฮันน่ะ ผ่านกรุงโซลเพื่อออกสู่ทะเลเหลือง ระยะทาง รวมๆของแม่น้ำ ฮัน คือ
" OoO โอ้วว..." นายเก่ง จริงๆเลยเอจิ
"นี่นายอยู่ในองกรณ์ แม่น้ำแห่งเกาหลี หรือไงกัน รู้เยอะจัง" มิยูกิถามด้วยความอึ้ง อย่าว่าแต่ เธอเลย มิยูกิ ฉันยังทึ่งเลย ไม่น่าเชื่อเลยว่า ภายใต้ ใบหน้าอันหล่อเหลา และ ทรงผมเท่ห์ๆ เขายังเก่ง สังคมอีก _/|_ ฉันนับถือเลยล่ะ
ความคิดเห็น