[[ ♥...PASSIVE VOICE...♥ ]] ผมหน่ะ! ฝ่ายถูกกระทำ (yaoi)

ลำดับตอนที่ #5 : ...Special Part...1

SPECIAL PART

ที่ฉันรู้//ต่อให้ใครไม่รัก//ผมแอบชอบคุณอยู่

�

�

�

�

[พูห์ พาร์ท]

�

สวัสดีครับ ผมชื่อพูห์นะครับ พิชา พิชถาวร วันนี้ผมรับบท � � เป็นคนดำเนินเรื่องในพาร์ทสเปเชียลครับ หลายๆคนอาจจะรู้จักผมมาบ้างแลัวนะครับ ผมเป็นเพื่อนของชาเล้งเองแหละ � � � � เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เล็กๆ อันที่จริงเรามีกันอยู่สามคน คือ ผม ชาเล้ง แล้วก็ไอ้ชินอย่างที่ทุกคนรู้นั่นแหละครับ แต่เพราะว่า � ไอ้ชินสหายรักเนี่ย ขอแยกตัวไปอยู่ห้องคิง ผมกับชาเล้งอยู่ห้องอีพี เราจึงไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอกับมันบ่อยครั้งนัก แต่ว่าไอ้ชินเนี่ยเป็นเลขาประธาน แล้วผมก็เป็นรองประธาน ส่วนเล้งก็เกลียดประธาน เรื่องพวกนี้นี่แหละที่ทำให้เราได้โคจรมาพบกันอีกครั้ง ซึ่งเป็นโอกาสดีที่ทำให้ผมได้มาร่าเริงอยู่ในพาร์ท � � สเปเชียล เอาหล่ะ นี่ผมก็พูดมาเยอะมากเหลือเกินแล้ว ผมจะเล่าเรื่องของผมเลยแล้วกัน ผมขอรับรองเลยนะครับว่า ทุกคนจะรักผมมากขึ้นอย่างแน่นอน

�

�

�

สองปีที่แล้ว ณ โรงยิมโรงเรียนของผม

�

�

ผมได้มองดูผู้หญิงคนหนึ่งจากมุมไกลๆที่นอกโรงยิม เฝ้ามองดูทุกอาอัปกิริยาของเธอ ไม่ว่าเธอคนนั้นจะทำอะไรก็ตาม ผมมองเธอถือดอกไม้วาเลนไทน์ของผมเข้าไปในโรงยิม เธอยื่นดอกไม้ของผมให้ผู้ชายคนนึง เป็นนักบาสโรงเรียน เธอหอมแก้มเค้า และพูดออกมาว่า

�

"ลินน์รักภพนะ"

�

�

'ลินน์รักภพนะ'

'ลินน์รักภพนะ'

'ลินน์รักภพนะ'

ประโยคนี้ก้องอยู่ในหัวของผม ณ ขณะนั้น จนถึง ณ ขณะนี้ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมควรอะไร ทาลลินน์เธอคบกับผม แต่เธอไปบอกรักภพ ซ้ำยังเอาดอกกุหลาบของผมไปให้เขาอีก เหอะ ผมควรทำยังไงกับตัวเองดี ผมมันโง่เองที่ดูไม่ออกงั้นสิ

�

ผมวิ่งออกมาเรื่อยๆ วิ่งออกมาจากโรงยิม วิ่งออกมาจาก � � ความจริง ไม้รู้สิ คงเป็นเพราะผมรักเธอมากเกินไปสินะ ใครเคยกล่าวไว้นะว่า 'รักคือสิ่งสวยงาม' รักคือความเจ็บปวดต่างหาก

รักมากก็เจ็บมาก

เจ็บเพราะคนที่ไม่รักเราเลยงั้นเหรอ

ทุเรศตัวเองสิ้นดี

�

�

�

�

อยากจะขอสักอย่าง

อยากจะขอร้องสักอย่าง

อยากจะขอให้เหลือหนทางให้ฉันนั้นเดินได้อยู่

�

�

�

�

เสียงเพลงที่ฉันรู้ดังขึ้น ผมเดินหาต้นเสียง เดินไปเรื่อยๆ ผมอยากรู้จริงๆนะ ใคร ช่างเปิดเพลงได้ตรงจังหวะขนาดนี้ ยิ่งเดินไปใกล้มากเท่าไหร่ เพลงยิ่งชัดขึ้นๆและตอกย้ำผมมากขึ้นเท่านั้น จนผมหยุดชะงักในท่อนจบของเพลงและถึงกับทรุด

�

เขาไม่รักฉันแล้ว....คือที่ฉันรู้

�

ผมร้องไห้โอดครวญ เหมือนเพลงนี้น่ะได้ตอกลึกฝังเข้าไปในจิตใจของผม ทาลลินน์เค้าไม่รักผมแล้ว เค้าไม่เคยรักผม แค่นั้นสินะคือที่ผมรู้

�

เพลงถูกกรอไปกรอมา เหมือนคนชุมนุมดีเจน้อยกำลังแกล้งผมอยู่ เค้าไม่ยอมเปลี่ยนเพลงไปไหน เปิดแต่เพลงนี้ เพลงที่ตอกย้ำในความรักอันโง่เขลาของผม...

ทุกครั้ง คุณเคยมีความจริงสิ่งที่ปิดบังไม่มีใครรู้
ไม่ว่าเรื่องจะเล็กหรือใหญ่
เก็บซ่อนไว้ภายใน
เจอใครก็ต้องทำเป็นเฉย
แต่ส่วนตัวนั้นอยากเปิดเผย
คือสิ่งที่ฉันนั้นเป็นอยู่

เป็นความจริงที่ไม่อยากให้มันเป็นจริง
ต่อให้ฉันนั้นทำทุกสิ่งเธอก็ไม่หันกลับมามองดู

อยากจะขอซักอย่าง
อยากจะขอร้องซักอย่าง
อยากจะขอให้เหลือหนทางให้ฉันนั้นเดินได้อยู่
โปรดอย่าถามกันเลย
อย่าเพิ่งถามฉันเลย
เรื่องราวของเราทั้งคู่

ไม่อยากจะพูด จะบอก
ไม่มีเหตุผลจะตอบฉันเองยังไม่เคยคาดคิด
ไม่เคยรู้
เขาไม่รักฉันแล้ว
คือที่ฉันรู้

น้ำข้างในดวงตา
มันคอยเอ่อมาเวลามีคนถาม
เรื่องราวเกิดขึ้นเมื่อไร
เหตุผลนั้นเป็นไง
อยากจะอยู่ลำพังเฉยเฉย
ไม่กล้าที่จะเปิดเผย
เพราะฉันเองก็เสียใจอยู่

เพราะความจริงที่ไม่อยากให้มันเป็นจริง
ต่อให้ฉันนั้นทำทุกสิ่งเธอก็ไม่หันกลับมามองดู

อยากจะขอซักอย่าง
อยากขอร้องซักอย่าง
อยากจะขอให้เหลือหนทางให้ฉันนั้นเดินได้อยู่
โปรดอย่าถามกันเลย
อย่าเพิ่งถามฉันเลย
เรื่องราวของเราทั้งคู่

ไม่อยากจะพูด จะบอก
ไม่มีเหตุผลจะตอบฉันเองยังไม่เคยคาดคิด
ไม่เคยรู้
เขาไม่รักฉันแล้ว
คือที่ฉันรู้

ฉันไม่รู้เกิดขึ้นเมื่อไร
ฉันไม่รู้ต้นเหตุเพราะใคร

ฉันไม่รู้ฉันผิดหรือไม่
ฉันนั้นยังไม่รู้
�

เธอไม่ได้รอให้ฉันถาม
ไม่ได้รอให้ฉันพยายาม
ฉันไม่เคยรู้ ฉันไม่เคยรู้

อยากจะขอซักอย่าง
อยากขอร้องซักอย่าง
อยากจะขอให้เหลือหนทางให้ฉันนั้นเดินได้อยู่
โปรดอย่าถามกันเลย
โปรดอย่าถามฉันเลย
เรื่องราวของเราทั้งคู่


ไม่อยากจะพูด จะบอก
ไม่มีเหตุผลจะตอบ
ฉันเองก็ไม่เคยคาดคิดว่าเรื่องนี้จะเกิดกับฉัน
ไม่เคยรู้
เขาไม่รักฉันแล้ว
คือที่ฉันรู้...

��

[แพไผ่ พาร์ท]

�

�

"อึก ฮึก ฮือ...." โอยยย... เป็นครึ่งชั่วโมงแล้วที่ผมได้ยินเสียงคนร้องไห้อยู่หน้าห้องชุมนุมดีเจของผม ผมไม่รู้ว่าเจ้าของเสียงคือใคร แต่ร้องซะขนาดนั้น คงไม่ใช่เรื่องดีแน่

�

"มึงอ่ะ คริส มึงออกไปดูดิ ใครร้องไห้วะ"ผมสั่งเพื่อนร่วมชั้นม.หนึ่งของผมออกไปดูเจ้าของเสียงนั่น

"ลูกพี่ฮะ รุ่นพี่ม.4ฮะ พี่ผู้ชายห้องอีพีอ่ะฮะ เค้ามานั่งร้องไห้ สงสัยจะอินกับเพลงจัดนะฮะ"

ผมกลัวจัง กลัวว่าจะเป็นรุ่นพี่คนที่ผมแบบชอบมาตลอด ขอเถอะนะครับ ขอให้ไม่ใช่พี่พูห์ ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดแล้วออกไปดูหน้าของผู้ชายคนนั้น

�

�

เมื่อผมเดินมาถึงผมแทบลงไปทรุด หน้าของพี่พูห์ดูโทรมมาก ผมลงไปนั่งข้างๆ โดยมีมือของเราเชื่อมโยงกันไว้ ผมเอื้อมมือไปจับกุมมือคนที่สภาพหัวใจทรุดโทรมไว้ที่หน้าตัก ณ ตอนนี้เค้าคงต้องการใครซักคนที่อยู่ข้างเขา แม้เป็นคนที่เขาเคยไม่ต้องการก็ตาม

�

�

อันที่จริงหน่ะผมรู้ความจริงข้อนี้ดี ผมรู้ทุกอย่าง ว่ายัยทาลลินน์ตั้งใจจะไปจากพี่พูห์ตั้งนานแล้ว ใครๆก็รู้ว่ายัยลินน์แอบคบลอบรักกับพี่ภพมาโดยตลอด แต่ที่ผมไม่พูดก็เพราะผมกลัว กลัวพี่พูห์จะเจ็บ

�

�

'และผมเองที่จะเจ็บมากกว่า'

�

�

�

�

ผมหันไปมองคนข้างๆ ผมรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มือของผมถูกมือของอีกคนซึ่งผมไม่รู้แม้กระทั่งชื่อครอบครองไปเสียแล้ว ผมหันไปมอบรอยยิ้มเปื้อนน้ำตาเจื่อนๆให้เขา แทนคำขอบคุณ

�

"ดีขึ้นบ้างหรือยังครับ เดี๋ยวผมไปเปลี่ยนเพลงให้นะ"

ทำไมเขาถึงดีกับผมขนาดนี้นะ หรือเค้าจะเป็นคนที่ผมมองข้ามมาตลอด แต่ผมเป็นผู้ชายนี่นาา นี่มันก็แค่เกมที่พิสูจน์ทฤษฎีสะพานแขวนเท่านั้นเองแหละน่า เขาคงไม่ได้คิดอะไร แต่ผมก็ไม่ควรคิดะไร เพราะผมยังเข็ดและกลัว... กลัวแค่ว่าประวัติศาสตร์ มันจะซ้ำรอย

�

�

ต่อให้ใครไม่รัก

ต่อให้ใครไม่สน

ขอให้เธออดทนและไม่ต้องหวั่นไหว

ต่อให้ดาวหมดฟ้า

ต่อให้คนทั้งโลก ไม่เข้าใจ

ก็รู้ไว้อย่างได้มั้ย คือฉันนั้นรักเธอ

�

�

�

ผมไม่รู้ว่าเพลงนี้เขาตั้งใจส่งให้ผมหรือเป็นเพียงเรื่องบังเอิญที่ผมคิดเข้าข้างตนเอง เขากลับมาทิ้งตัวข้างๆผม แล้วเราก็ร้องเพลงจนจบเพลงด้วยกัน ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมกลัวจะกลับมาหรือเปล่า แต่ผมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมมีความสุข สภาพจิตใจที่ย่ำแย่กำลังได้รับการเยียวยา บางทีคนในเพลงนี้อาจจะมีอยู่ หรืออยู่ข้างกายเราก็ได้

�

�

ฉันรู้เธอไม่สบายใจ ฉันรู้มีใครมากมายนั้นมองเธอผิด
สิ่งที่เธอคิดไม่มีใครเห็นและเข้าใจ
ถึงแม้ว่าใครจะยังไง ถึงแม้ว่าใครต่อใครไม่ให้โอกาส
ในวันที่แพ้ที่เธอทำพลาด
จะวันไหนฉันอยากจะขอให้เธอเข้าใจว่า

ต่อให้ใครไม่รัก ต่อให้ใครไม่สน
แต่อยากจะขอให้เธออดทน ไม่ต้องไปหวั่นไหว
ต่อให้ดาวหมดฟ้า ต่อให้คนทั้งโลกไม่เข้าใจ
แต่รู้ไว้อย่างได้ไหม ว่าฉันนั้นรักเธอ

ฉันรู้ว่าเธอพยายาม และรู้ว่าเธอนั้นทำด้วยความตั้งใจ
สิ่งที่เธอคิดนั้นช่างยิ่งใหญ่
ได้ยินไหม อยากให้เธอรู้ให้เธอเข้าใจ

�

ต่อให้ใครไม่รัก ต่อให้ใครไม่สน
แต่อยากจะขอให้เธออดทน ไม่ต้องไปหวั่นไหว
ต่อให้ดาวหมดฟ้า ต่อให้คนทั้งโลกไม่เข้าใจ
แต่รู้ไว้อย่างได้ไหม ว่าฉันนั้นรักเธอ

ต่อให้ใครไม่รัก ต่อให้ใครไม่สน
แต่อยากจะขอให้เธออดทน ไม่ต้องไปหวั่นไหว
ต่อให้ดาวหมดฟ้า ต่อให้คนทั้งโลกไม่เข้าใจ
แต่รู้ไว้อย่างได้ไหม ว่าฉันนั้นรักเธอ

ต่อให้ใครไม่รัก ต่อให้ใครไม่สน
แต่อยากจะขอให้เธออดทน ไม่ต้องไปหวั่นไหว
ต่อให้ดาวหมดฟ้า ต่อให้คนทั้งโลกไม่เข้าใจ
แต่รู้ไว้อย่างได้ไหม ว่าฉันนั้นรักเธอ

�

"พี่ดีขึ้นแล้วนะ เก่งจังคนเก่งของผม ฟังเพลงมั้ย เพลงนี้ผมตั้งใจให้พี่ พี่คิดยังไงก็ได้ ไม่เป็นไรนะ ผมไม่รีบร้อน ผมรอได้ ผมเข้าใจพี่ว่าตอนนี้พี่ยังไม่พร้อมกับอะไรใหม่ๆ แต่ผมเชื่อนะว่าซักวัน พี่จะเปิดใจยอมรับมันเอง"

น้องคนนั้นยื่นหูฟังมาให้ผม ผมนั่งฟังเพลงไป ผมไม่รู้ตัวเลยว่าผมเผลออมยิ้มออกไปมากเท่าไหร่ พอทำนองเพลงขึ้น ผมก็รู้ได้ทันทีเลยว่ามันคือเพลง 'ผมแอบชอบคุณอยู่' ของพี่นภ พรชำนิ ผมไม่อยากจะโม้เลยนะ ว่า ผมร้องเพลงนี้ได้จนจบเพลง เพราะตอนผมจีบลินน์ ผมก็ใช้เพลงนี้เหมือนกัน ผมเพิ่งรู้นะว่าการถูกรักมันมีความสุขมากขนาดนี้ เพียงแค่ว่าตอนนี้ผมยังไม่พร้อมเท่านั้นเอง

�

�

ผมขอเวลา บอกความจริงที่ผมซ่อนไว้ข้างใน�

ขอให้คุณฟัง จนจบเพลงได้หรือไม่

�

และหากฟังจบแล้ว ผมก็คง ไม่คิดจะขอคำตอบหรือสิ่งไหน

อยากบอกความรู้สึก�ที่มีต่อคุณอยู่ข้างใน

คือผมแอบชอบคุณอยู่ (ชอบคุณ ชอบคุณ)
และก็มีแต่คุณที่ผมชอบอยู่ (ชอบคุณ ชอบคุณ)

เป็นสิ่งเดียวในโลกที่อยากจะให้คุณรู้ ตั้งแต่พบกัน

ไม่ต้องกังวล และอย่าเพิ่งสับสนกับสิ่งที่ผมพูดออกไปนะ

ผมขอเวลา ช่วยฟังจนจบเพลงได้หรือไม่

และหากฟังจบแล้ว ผมก็คง ไม่คิดจะขอคำตอบหรือสิ่งไหน

อยากบอกความรู้สึก�ที่มีต่อคุณอยู่ข้างใน

คือผมแอบชอบคุณอยู่ (ชอบคุณ ชอบคุณ)
และก็มีแต่คุณที่ผมชอบอยู่ (ชอบคุณ ชอบคุณ)

เป็นสิ่งเดียวในโลกที่อยากจะให้คุณรู้ ตั้งแต่พบกัน

�

ผมชอบคุณอยู่ (ผมชอบคุณ) และก็มีแต่คุณที่ผมไหวหวั่น

ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น�นอกจากชอบคุณ (คุณแล้ว)

�

และผมจะไม่ขอ และผมจะไม่ถาม�จะไม่ทำให้คุณวุ่นวาย

และขอสัญญา ว่าจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย�เป็นครั้งสุดท้าย

�

คือผมแอบชอบคุณอยู่ (ชอบคุณ ชอบคุณ)
และก็มีแต่คุณที่ผมชอบอยู่ (ชอบคุณ)

เป็นสิ่งเดียวในโลกที่อยากจะให้คุณรู้ ตั้งแต่พบกัน
(ตั้งแต่วันที่พบคุณ)

�

ผมชอบคุณอยู่ (ชอบคุณ ชอบคุณ)

และก็มีแต่คุณที่ผมไหวหวั่น (ผมไม่เคยชอบใครเท่าที่ชอบคุณ)

ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น นอกจากชอบคุณ
(นอกจากชอบคุณแล้วไม่มี)

�

ผมแอบชอบคุณอยู่ (ชอบคุณ ชอบคุณ)
และก็มีแต่คุณที่ผมชอบอยู่ (ชอบคุณ ชอบคุณแล้ว)

เป็นสิ่งเดียวในโลกที่อยากจะให้คุณรู้ ตั้งแต่พบกัน
(ตั้งแต่เราได้พบกัน)

�

ผมชอบคุณอยู่ (ผมชอบคุณ)
และก็มีแต่คุณที่ผมไหวหวั่น (ผมไม่เคยชอบใครเท่าที่ชอบคุณ)

ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น�นอกจากชอบคุณ
(นอกจากที่ผมนั้นชอบคุณ)

�

��

"ไม่ร้องแล้วนะคนเก่ง หยุดร้องไห้แบบนี้สิเยี่ยมไปเลย พรุ่งนี้หลังเลิกเรียนไปรอผมที่หน้าประตูสองนะ เดี๋ยวผมจะพาคนเก่งไปเที่ยวเป็นรางวัลนะ"

"อะ อืม แล้วน้องชื่อไรอ่ะ กลับบ้านไง"

"อ๋อ..ผมอ่ะนะ ชื่อแพไผ่ ผมกลับรถเมล์น่ะพี่ เดี๋ยวผมก็เดินออกไปรอหน้าประตูแล้วหล่ะ"

"อ้อ งั้นกลับด้วยกันสิ ขับรถเป็นใช่ป่ะ เดี๋ยวขับรถเราไปส่งตัวเองละกัน" ผมชวนแพไผ่กลับบ้านด้วยกัน ถือว่าเป็นการตอบแทนค่ารอยยิ้มของผม

�

จะว่าไปรถของผมยังไม่มีชื่อเลยนี่นา ถ้าพ่อชื่อแพไผ่ แม่ชื่อพูห์(กูคิดอะไรของกูอยู่วะ) ในสภาวะสังคมชายเป็นใหญ่ก็คงต้องตั้งชื่อตามพ่อ(เอ๊ะ แล้วผมไม่ใช่ผู้ชายหรอ#พ้นสภาพการเป็นชายมาสักระยะแล้วหล่ะ-*-) งั้นชื่ออะไรดี ปล้องไผ่ละกัน

�

�

งั้น กลับบ้านเรากันเถอะ ปล้องไผ่ลูกแม่ :))

�

�

ทอล์ค วิท ไรต์เตอร์:

�

กราบสวัสดีรีดเดอร์งามๆเลยนะคะ กลับมาพบกับไรต์เฌออีกแล้ว วันนี้ไรต์เฌอมาพร้อมกับคู่รอง เป็นเรื่องราวของเมื่อสองปีก่อน ครั้งแรกของเขาและเธอที่โคจรมาพบกัน อ๊ะๆ อย่าเพิ่งนอยด์พี่พูห์ที่ไม่รับรักน้องไผ่นะจ๊ะ พี่เค้าแค่ยังกลัวความเจ็บปวดกับรักครั้งเก่า แต่ไรต์เฌอรับรองนะคะว่า ครั้งหน้าของสเปเชียลเนี่ย มีบทหวานกันบ้างแล้วหล่ะ.....