[[ ♥...PASSIVE VOICE...♥ ]] ผมหน่ะ! ฝ่ายถูกกระทำ (yaoi)

ลำดับตอนที่ #4 : ...Passive...3

passive...3

รู้มั้ยว่าฉันคิดมากขนาดไหน...

อ่าาาา เสียงครางเมื่อสักครู่นี้ มันโหยหวน เสียวๆหวิวๆชอบกลนะ

"เชี่ยยยยยยย" ผมรู้สึกแปลกๆกับเสียงเมื่อกี้ มันคง ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยใช่มั้ย ผมก็ชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าคนที่ต้องกลัวและใจสั่นกับการกระทำเมื่อกี้นี้ จะต้องเป็นใครกันแน่

"อ่ะ อ่ะ อ่าาา จิ๊ จิ๊ จิ๊ด" สะ สะ สะ เสียงแบบเมื่อกี้อีกแล้ว

"เฮ้ย มึงจะอะ...เอายังไงกับกูวะ"ผมตะโกนขึ้นอย่างดังจนทำให้คู่กรณี จึงต้องตะโกนกลับมาบ้าง

"ฮะ เฮ้ยมึง" หมอนั่นมันพูดคำหยาบโว้ย แต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น แต่มันอยู่ที่....

"เฮ้ย ไอ้เหี้ย เม่น เม่น มึง มีเม่น"ผมตะโกนเรียกอีกคนด้วยความตกใจ พลางกระโดดขึ้นบนโซฟาในห้อง ผมไม่สนใจ หรือ ใส่ใจใคร หรือ อะไรยังไง รู้แค่ว่าตอนนี้ผม

ผม กลัว เม่น!!!

ผมไม่คิดอะไรทั้งนั้น ผมพยายามยืดแขนของผมไปเปิดประตูห้องในขณะที่ตัวของผมยังอยู่บนโซฟานั่นอยู่เลย

โอ๊ะ ผมเปิดมันได้แล้ว ผมกระโดดไปที่ประตู แต่ทว่า...

เม่นมันวิ่งตามออกมาด้วยยยย เชี่ยยยยย

ผมกระโดดขึ้นไปบนระเบียง แล้วผมก็พยายามหันไปหาที่พึ่งของผม แล้วในทิศ 10 นาฬิกา ผมก็เจอเข้ากับเพื่อนรักของผม กับเด็กม.สามคนหนึ่ง ที่ตามจีบมันอยู่

เหอะรอดแล้วเรา

"พูห์ๆ มึงเห็นเม่นป่ะ มึงช่วยกูหน่อย กูกลัวเม่น"

"มึงจะกลัวเม่นทำไม มันออกจะน่ารักดีออก"

โห อิเพื่อนเวร น่ารักพ่องดิ ผมชายตาไปมองสัตว์น้อยน่ารักตัวนั้น อ๊ะ เม่นมันลอยขึ้นมาาาา

ว้าววว....เทพบุตรชัดๆ เด็กคนนั้นมาช่วยผม ช่วยจับเม่นขึ้น ผมจะขออวยพรให้เค้าจีบพูห์ติดละกัน น่ารักซะขนาดนี้ จะสปอยล์ให้ฟังนิดๆละกัน เด็กคนนี้หน่ะ ชื่อแพไผ่ประวัติก็ไม่รู้มากหรอกนะ แต่ประมาณว่าเมื่ออยู่กับพูห์หน่ะ เค้าเป็นคนน่ารักมาก พูดเพราะ เมะในความฝันเลยอ่าาาา(#อันนี้อิไรต์เติมเอง)

"อย่ามายุ่งกับไผ่ของฉัน"ผมได้ยินเสียงพูห์ตะโกนขึ้น อะไรนะ มันได้เสีย เอ้ย มันคบกันแล้วหรอ ไผ่ของฉัน ออกตัวแรงขนาดนี้ ปฏิเสธเค้ามาตั้งสามปีนะครับ แหม่ เรียกซะ

"พี่ เป็นห่วงผมหรอครับ ดีใจจัง"ไอ้นี่ก็ออกตัวแรงนะครับแหม่ คุณแพไผ่ไม่ค่อยเลยน้าาาาา

"เปล่า ฉันหมายถึงลูกของฉันต่างหาก นายปล่อยดอกไผ่เดี๋ยวนี้นะ ถ้านายทำอะไรอะไรดอกไผ่ละก็ มึงได้ตายแน่ไอ้แพไผ่" เอ่อ... นะครับ ตอนนี้ผมก็เข้าใจสถานการณ์ทุกอย่างตอนนี้แล้วนะครับ

ผมปล่อยให้ไอ้พูห์เคลียร์กับน้องไผ่ของมันเรื่องดอกไผ่ไอ้เม่นลูกชายของมันไป ส่วนผมก็เดินกลับบ้านของผมไประหว่างผมก็นึกอะไรเรื่อยเปื่อยไป นึกถึงเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นภายในวัน ผมคิดไปคิดมา วันนี้มันเกิดเรื่องเยอะจริงๆ

'ปลุก'

ตอนนั้นผมคิดอะไรของผมอยู่นะ บ้าน่าาา แต่สมองของผมตอนนั้นหน่ะ มันคิดว่าปลุกอะไรอย่างนั้นจริงๆนะ แหม ก็อะไรๆมันชวนให้ฝัน ไม่ใช่ๆ ชวนให้คิดนี่นา โถ ถ้าจบแค่ปลุกมันยังพอนะ มันต่อด้วย

'ลุกแล้ว'

ด้วยหน่ะสิ ไอ้ใครจะไปคิดว่าเม่นจะลุกเล่าาา เป็นคุณรีดเดอร์ก็ต้องคิดแบบผมใช่ไหม หรือไม่จริง หืม?

ปึ้ก

อ่ะ ผมเดินชนอีกแล้วว จะชงจะชนอะไรนักหนาวะ   ผมได้แต่คิดเรื่องน่าโมโห แล้วเผลอชักสีหน้าออกไป พอเงยหน้าหวานๆขี้นไปเท่านั้นแหละ!! ผมเจอผู้ชายหน้าโหดๆสองสามคน มองมาที่ผมอยู่ ผมไม่เข้าใจสายตามันจริงๆ แต่ที่ผมรู้ ผมอยากตาย โอย...

'อ้าวว น้องสาวไปเอากับผัวแล้วหยิบยูนิฟอร์มสลับหรอจ๊ะ นี่มันเครื่องแบบนักเรียนชายนะคนสวย"

หนอย ไอ้หน้านี่ มึงว่ากัญจน์กวินท์สุดหล่อเป็นผู้หญิงหรอ มึงไม่รู้หรือไง ว่า 'คนจะแมน แมนที่ใจใช่ใบหน้า' โว้ยยยยย แหมมาเริ่มหาเรื่องไอ้เล้งถึงขนาดนี้ คิดว่าจะจบง่ายหรอวะ ไม่กูก็ต้องมึงที่ต้องเดี้ยงกันไปข้างนึงแหละ

ถ้าต้องการให้มันเป็นแบบนั้น กัญจน์กวินท์คนนี้แหละทื่จะสงเคราะห์ให้ จะจัดออเดิร์ฟเรียกน้ำจิ้มไปตามลำดับละกัน แล้วมึงจะรู้ถึงไซบีเรียน ฮัสกี้ในปากกู โหดกว่าหมาขี้เรื้อนในปากมึงแน่นอน

"ไอ้เหี้ย ปากหมานะมึงอ่ะ"

"ว้าว ว้าว ว้าว ปากจัดนะอีแรด เมนไม่มาหรอจ๊ะ"เหอะ ผมฟังมันพล่าม ด่าแบบไร้ชั้นเชิง คนหน้าบางเท่ากระดาษ 60 แกรมเท่านั้นแหละที่จะเจ็บ

"แล้วมึงอ่ะ หมาตัวเมียแม่งไม่ยอมให้เอาหรือไง ถึงออกมาเห่าหอนแบบนี้" นี่คงเป็นยกแรกและ           ยกสุดท้ายของผมกับมันสินะ เพราะว่ามันหน่ะเริ่มง้างหมัดจะชกผมแล้....

พลั่ก

นั่น ผมกะไว้แล้วเชียวว่าผมต้องทอล์คกับรีดเดอร์ได้ไม่จบประโยค แล้วมันก็เป็นเรื่องจริง ผมว่าทีนี้มันไม่ใช่ทีของผม คุณครูของผมเคยสอนสำนวนไทยที่ว่าทีใครทีมัน คราวนี้เป็นทีของมัน ไม่ใช่ทีของผมซะหน่อย สู้มันไปผมหน่ะมีแต่เสียกับเสีย ตามสเต็ปขี้แพ้(แอบ)ชวนตี ผมเลยหาจังหวะเจ๋งๆเหยียบเท้ามัน แล้วหันหลังเตรียมจะเผ่น ผมคิดว่าถ้าเผ่นอย่างเดียวก็คงไม่เจ๋งเท่าไหร่ ม้นขาดคำในตำนานไป ระหว่าง   ที่ผมวิ่งหนีมัน ผมจึงตัดสินใจพูดคำนั้นออกไป

"ฝากไว้ก่อนนะมึง" :))))

ผมวิ่งหนีมันมาเรื่อยๆ มันก็วิ่งตามผมมาเรื่อยๆ ผมวิ่งเข้ามาในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เป็นซอยที่ค่อนข้างใหญ่ ผมไม่รู้จริงๆว่าที่นี่มันที่ไหน และผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะทำยังไงเหมือนกัน อ๊ะ ผมเจอบ้านหลังนึงพอที บ้านหลังนี้แหละคงจะเป็นที่พึ่งให้กับผมได้ ผมจึงปีนเข้าไปทางด้านหลังคฤหาสน์หลังนั้น ผมว่าผมมีฐานะดีแล้วนะ แต่พอเทียบกับบ้านหลังนี้หน่ะ บ้านของผมเหมือนเพียงห้องๆเดียวไปเลยแหละ เอาหล่ะ ผมขอที่ซ่อนในบ้านหลังนี้หน่อยนะ

ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ คุณนิชฌาน

TBC>>>>>>

FROM WRITER"CHERISH

อ่า... สวัสดีค่ะ ไรต์เฌอริชม์นะคะ เรียกกันว่าไรต์เฌอเฉยๆก็ได้นะคะ นิยายเรื่องนี้หน่ะเป็นนิยายเรื่องแรกของไรต์ แล้วบทนี้ก็เป็นแรกที่ไรต์ตัดสินใจเขียนทอล์คกับรีดเดอร์นะคะ ไรต์หวังเป็นที่สุดว่าทุกคนจะชอบนะคะ เพราะว่าไรต์ตั้งใจเขียนให้สนุกที่สุด ไม่ให้ตึงเครียดมากเกินไป ตอนหน้าจะเป็นพาร์ทสเปเชียลนะคะ

FROM WRITER"VAN
เอ่อ...เรียกเราว่าไรต์แว่นนะ อันที่จริงเราก็มีส่วนในการแต่งนิดนึงนะ 5555 เป็นนิยายเรื่องแรกที่มีส่วน   ฮิฮิ แต่หน้าที่ส่วนใหญ่ของไรต์ก็แค่คอยตรวจสอบคำผิด[ผิดยังไงก็ขออภัยนะคร้าบบ -0-] และก็อัพตอนเรื่อยๆ และสุดท้ายนี้จะมาแจ้งว่าไรต์ขออัพเสาร์อาทิตย์นะ ไรต์การบ้านเยอะอ่าาา เข้าใจเนอะ -^- >>>ฝากนิยายด้วยนะ ติชมก็ได้ เม้นให้กำลังใจก็ดี งิ :3<<< (#ไม่รู้อ่ะ ไรต์แว่นจะทอล์กกะรีดเดอร์ T^T//เหลือบมองไรต์เฌอ)

SPECIAL THANKS:

หยิว:ขอบคุณที่คอยอ่านและแก้ต้นฉบับให้นะ

สมใจกับโบ้:ขอบคุณที่อ่านและติดตามมาตลอด ขอบคุณที่ขำให้กับมุกฝืดๆ

เบเกอรี่ มิวสิค และ เลิฟ-อิส:ขอบคุณที่สร้างสรรค์เพลงดีๆ สำหรับนำมาประกอบในทุกๆบทที่ผ่านมาและทุกๆบทต่อจากนี้ รวมถึงชื่อบททุกๆบทที่นำมาจากเนื้อเพลงของทางค่ายด้วย

รีดเดอร์ทุกคน รวมถึงนักอ่านเงา:ขอบคุณทุกคน ที่ช่วยอ่านการเวิ่นเว้อในทุกบรรทัด

นักอ่านทุกคน จะเป็นเหมือนลมใตัปีก...