คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : V'VICTIM I
V'VICTIM I
พบกันใหม่ กับรักครั้งเก่า
"ตื่นได้แล้ว คิม แทฮยอง "
"ฮะ พี่เซฮุน"
ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับสภาพงัวเงียของตัวเอง ผมตื่นขึ้นมาในเวลา ตี5ตรง ทุกคนคงสงสัย ว่าผมให้พี่เซฮุนปลุกแต่เช้าทำไม ใช่ ผมมีกิจวัตรของผมที่ทำเป็นประจำ ก่อนนอนผมต้องเขียนไดอารี่ถึงคนที่ผมชอบ เออ นั่นแหละๆ คนในฝันเมื่อคืนนั่นแหละ ตอนเช้าตอนที่ผมตื่นมาผมก็จะแต่งนิยายของผม ที่มีผมเป็นนายเอก แล้วจินก็เป็นพระเอก น้องชายที่แสนดี...
ในนิยายของผม
จิน ชื่อว่า วัน เป็นน้องชายข้างบ้าน เขาชอบซื้ออาหารไทยที่ผมชอบมาแขวนไว้หน้าของผมเสมอ
....แอร้ย คิดแค่นี้ผมก็ฟินแล้วอ่ะ....
ส่วนผมหน่ะ ชื่อเดือน เป็นพี่ชายข้างบ้านของจิน จินหน่ะตามจีบผมอยู่ ชอบส่งมุกจีบๆหวาน เสี่ยว แล้วก็เอาอาหารไทยที่ผมชอบมาแขวนไว้น่าบ้าน พร้อมกับโน้ตน่ารักๆ
สังเกตมั้ยครับ ขนาดชื่อยังเข้ากันเลยอ่ะ
ทุกๆเช้าหน่ะ เราจะไปโรงเรียนทุกวัน เขามักจะมีคำหวานๆ มาเซย์กู๊ดบายผมหรือ ชวนผมคุยขณะอยู่บนรถประจำ
'พี่เดือน พี่รู้มั้ยว่าผมชื่ออะไร'
'รู้สิ เราเป็นน้องพี่นะ น้องพี่ชื่อวัน ผู้แสนน่ารักยังไงหล่ะ'
'แล้วชื่อจริงหล่ะ'
'อ่าาาา ก็ชื่อวันไม่ใช่หรอ'
'ไม่ใช่ซะหน่อย ผมหน่ะชื่อวันวิวาห์ วันวิวาห์ของเราสองคนไง'
หน้าของเดือน ผู้เป็นพี่ชายข้างบ้านเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ
"วี นายทำอะไรอยู่หน่ะ เข้าโรงเรียนใหม่ จะสายแต่วันแรกเลยรึไง"
"ฮะๆ พี่เซฮุน ผมจะเสร็จแล้วครับ"
ผมรีบกดชัตดาวน์คอมพิวเตอร์ อาบน้ำแต่งตัวภายในสิบนาทีแล้วลงไปชั้นล่าง
"ผมพร้อมไปลุยโรงเรียนใหม่แล้วครับพี่"
ผมเดินอย่างอารมณ์ดี แล้วไปโอบคอพี่ชายสุดหล่อของผม แล้วเราก็เดินไปขึ้นรถของผม เพื่อขับไปสู่จุดหมายปลายทาง นั่นก็คือ โรงเรียนใหม่ของผม
ตั้งแต่ผมก้าวเท้าเข้าโรงเรียนมา ทุกคนมักจะมองผมด้วยสายตาแปลกๆทั้งนั้น แต่อย่างไรก็ตามสายตาแบบนั้นหน่ะ ผมคุ้นชินกับมันเป็นอย่างดี ตอนแรกๆ ผมทนกับสายตาแบบนี้ไม่ได้ซะด้วยซ้ำ ผมจะต้องถอดแว่นออกเสมอๆ แต่ถึงตอนนี้หน่ะ มันกลายเป็นความเคยชินไปเสียแล้ว สายตาแบบนี้หน่ะ มันหมายความว่า เขาพวกนั้นรู้และหวาดเกรงต่อพี่ชายของผม ซึ่งก็คือมาเฟีย!!
ในห้องเรียนคาบแรก ณ แล็บชีวะ
"นักเรียนคะ วันนี้เราจะมีเพื่อนใหม่มาหนึ่งคน ย้ายมาเพราะความจำเป็น ยังไงครูก็ฝากให้ช่วยดูแลเพื่อนใหม่ด้วยนะคะ เดี๋ยวให้เพื่อนแนะนำตัวนะคะ"
"เอ่อ ผมชื่อคิมแทฮยองฮะ เรียกว่าวีก็ได้ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ"
"โด่ววว ไอ้น้องมาเฟีย" อ่าาา อีกครั้งแล้วสินะ มาเฟียอีกแล้วสินะ
"มาเฟียแล้วไงวะ พวกมึงอ่ะหุบปากไปเลย วีมานั่งนี่"
เด็กชายหน้าหวานพูดพลางตบเบาะ เป็นเชิงเชิญชวนให้ผมมานั่งที่นี่ เห็นหน้าหวานๆแบบนี้ นักเลงไม่เบาเลยนะเนี่ย
ผมเดินเข้าไป ยิ้มๆ แล้วนั่งลงที่ที่นั่งข้างๆชายหน้าหวาน
"อ่า ขอบคุณนะ ชื่ออะไรอ่ะ เราเป็นเพื่อนกันนะ" ผมเริ่มบทสนทนาก่อน
"อือ เราชื่อลู่หาน เป็นคนจีน"
"แต่เราเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั้ย แต่พี่เราเป็นมาเฟี...."
"พี่วีเป็นมาเฟีย ไม่เกี่ยวกับวีเลย อย่าพูดอะไรไร้สาระแบบนี้อีก เข้าใจมั้ย"
"อ่ะ อืม..."
ถึงแม้ลู่หานจะเป็นเพื่อนที่ดูตรงๆแรงซักนิด แต่ผมเชื่อนะว่าเค้าจะเป็นเพื่อนที่ดีของผม
ผ่านไปหลายวันจวนจะถึงวันสอบแล้วสินะ ช่วงนี้ผมย้ายมาอยู่คอนโดคนเดียว เพราะพี่เซฮุนไม่ค่อยว่าง อยู่บ้านคนเดียวมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เลยย้ายผมมาอยู่คอนโดคนเดียวแทน แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ มีลู่หานมาอยู่เป็นเพื่อนบ้างเป็นบางครั้ง แค่บางครั้งผมก็อุ่นใจ
นิยายของผม ตอนนี้วันจะกำลังจะกลับจากอเมริกาแล้ว วันกำลังจะมาสารภาพรักกับเดือน หล้งจากได้เจอกันอีกครั้ง....
'พี่เดือน วันว่า วันชอบพี่เดือนนะ พี่เดือนชอบวันรึเปล่า'
'อือ อื้อ พี่ก็ชอบวันนะ'
อ่า.... ต่อไปคงเป็นฉากรักหวานแหวว แล้วจะได้ปิดนิยายอย่างสมบูรณ์ซักที ดีใจจัง
กริ๊งงงง....
ออดสุดท้ายของสัญญานการเข้าเรียนดังขึ้น นั่นหมายความว่า เรากำลังจะได้กลับคอนโดซักที วันนี้มีลู่หานกลับไปด้วย สบายใจจัง
พึ่บ
พึ่บ
ผมหันซ้ายหันขวาหลายที เพราะผมรู้สึกได้ว่า มีคนกำลังจ้องผมอยู่ และผมก็หันไปเจอคนๆนั้น
จิน
ผมรีบเดินเข้าไปทักและบอกให้ลู่หานกลับไปก่อน
"จิน จินเรียนอยู่ที่นี่หรอ นูนาเพิ่งย้ายมา ดีใจจังที่ได้เจอจิน"
"ใคร ไอ้แว่นแกเป็นใคร อย่ามาเรียกเหมือนสนิทกัน ไม่ชอบ"
ความรู้สึกของผมตอนนี้ เหมือนหัวใจกำลัง จินจำผมไม่ได้ จำไม่ได้สักนิด
ถึงตอนนั้น ความรักที่ผมเฝ้าใฝ่หาและรอคอยมานานไม่ต่างจากคำว่าจบ น้ำตาค่อยๆไหลลงอาบแก้ม พร้อมกับน้ำเสียงที่สั่นเครือ
"จำไม่ได้จริงๆเหรอ ฮ่าๆ วีไง วีนูนาของจินไง จินจำได้มั้ย"
"ก็บอกแล้วไง วีไหน ไม่รู้จัก"
[ทอล์ค]
ไรต์มาทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้ค่ะ หืม... บรรทัดล่างสุดว่าไงนะ เค้าจำกันไม่ได้หรอ อ๊ะ หรือไม่จริง โอย... อย่าเพิ่งด่าไรต์นะคะ เพราะไรต์ก็งงกับตัวเองเหมือนกัน
ความคิดเห็น