คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : รักต้องห้าม 1 ** 7 THE END
ร่าสูเินเ้ามา ฮยอแมอเาาปริบๆ แปลใที่เห็นเา แทนที่ะเป็นอเฮ...ที่อาสาว่าไปสั่อาหารเ้าให้นทาน
ฮยอแยับผ้าห่ม เหมือนอายในสภาพสวมุนอนบาๆ อัวเอ
แปล...ทีับอเฮ ฮยอแลับรู้สึเยๆ ไม่เอะเินแบบนี้
"ุอเฮล่ะฮะ?"
อีฝ่ายหน้าํ้าทันที
"ื่นมา็เรียหามันเียวนะ? "
ฮยอแมวิ้วมุ่นับนํ้าเสียประอน้าาย
วันนี้ีวอนสวมเสื้อล้ามาเทรหลวม อวล้ามเนื้อแ็แร แบบไม่้อสสัยเลยว่า...ทำไมเมื่อวานีวอนถึไ้อุ้มฮยอแมาถึที่บ้านพันี้ไ้โยไม่มีท่าทาว่าะเหนื่อยเลยสันิ
ฮยอแนิ่วหน้ามอใบหน้ามหล่อเหลา หน้าํ้า
ไม่อบใเลยที่เาพูาระแนะระแหนันแบบนี้
"ทำไมน้าีวอน้อพูแบบนี้้วย"
"็เราทำไม้อถามถึมัน้วย"
ีวอนเินมาหยุที่ริมเีย ฮยอแเมินหน้าไปมอทาอื่นอย่าอนๆ
"็ฮยอหิว้าว ฮยอใ้ใหุ้อเฮไปสั่อาหารเ้าให้"
"แล้วทำไมไม่บอล่ะ"
ีวอนเสียอ่อนแสล ทรุัวลนั่บนเียฮยอแอย่าถือวิสาสะ
ฮยอแหันมามอสายาเอาเรื่อ
"็น้าีวอนไม่ไ้ถามนี่"
ฮยอแเม้มปา ทำปายื่นนร่าสูอยิ้มอย่าเอ็นูไม่ไ้
"น้าสั่้าว้มปลาหมึให้แล้ว"
ฮยอแลืนนํ้าลาย
"ำลัอยาทานเลยฮะ"
ร่าบา่อยยิ้มออ ยิ้มประบีวอน
"อีนานไหมฮะ ว่าะมาส่"
"เี๋ยว็มาแล้วล่ะ น้าสั่ไปั้นานแล้ว"
ีวอนพูยัไม่ทันาำ ็มีเสียนเาะประู
บริรถือถาอาหารมาส่
ฮยอแอยาทาน้าว้มอย่ารู้สึโหย อาเป็นเพราะเมื่อวานไม่สบายทั้วัน
พอเริ่มอิ่ม ร่าบา็นึึ้นไ้
"ายริ แล้วทีุ่อเฮสั่ล่ะฮะ?"
ร่าสูหน้าบึ้อีแล้ว เมื่อหลานายพูถึอเฮ้วยนํ้าเสียเป็นห่ว
"ไม่้อไปห่วมันหรอ หมอนั่นลับโลไปแล้ว น้าใ้ให้เาไปสุ่เฮระ"
ำบอเล่าอร่าสูทำให้ฮยอแถึับถือ้อนะั้า
"ฮะ?"
ร่าบาทำเสียเหมือนไม่อยาเื่อหูัวเอ ีวอนยัไหล่เหมือนไม่ใส่ใ
"เาอยาลับ็ให้เาลับ"
"แ่..."
ฮยอแทำเสียเป็นัวล เหมือนไม่สบายใที่อาเป็นเหุให้ีวอนับแฟนหมาใัน
"่าเาเถอะ ห่วัวเราเอีว่า วันนี้เป็นยัไบ้า เมื่อวานวนน้าทั้วันเลย"
ำพูอีวอน ทำให้ฮยอแหน้าแ เมื่อวานร่าบาไม่สบายริ
รู้สึอ่อนแอ ไม่เป็นัวอัวเอเลย ไม่รู้ว่าไปอ้อนอะไรร่าสูไว้บ้า ฮยอแหลบาีวอนเป็นพัลวัน
"ฮยอ...ฮยอไม่สบายนี่ฮะ"
ร่าบาพูแ้ัวอ้อมแอ้ม ีวอนหัวเราะเบาๆ ออมา
"รู้ล่ะว่าไม่สบาย...เวลาเราไม่สบายี้อ้อนเหมือนันนะนี่ เรียหาแ่พ่อแม่อย่าเียวเลย"
ร่าสูทำาล้อๆ
ฮยอแแ้มแปลั่เลยพาลทาน้าว้มไม่ล รีบพูเไว่า
"ฮยออิ่มแล้ว"
ีวอนเลื่อนถ้วย้าว้มออาัร่าบา ป้อนนํ้า
ฮยอแะถือทานเอ ร่าสู็ไม่ยอม
"ื่มเสีย ะไ้ินยา ไ้ลลแล้ว่อยยัั่วหน่อย"
ีวอนเอามือ้าที่ว่าอัหน้าผาหลานาย
ฮยอแเหลือบมอูีวอน
ูเหมือนว่าไม่ร้อนใเลยที่แฟนอนลับไป่อนแบบนี้
"เราลับันเลย็ไ้นะฮะ...น้าีวอนะไ้ามไป้อุเฮระ"
ร่าสูส่ายหน้าทันที เหมือนไม่้อเสียเวลาหยุิ
"ไม่้อล่ะ ี้เีย้อ ในเมื่อุยันไม่รู้เรื่อ ็ไม่้อุย น้าเป็นนไม่อบพูมา พูทีเียวรู้เรื่อ"
ฮยอแมีสีหน้าไม่สบายใเลย ีวอนพูยัันะเลิับนรัอเาอย่านั้น
"น้า...น้าีวอนไม่ไ้หมายวามว่าะเลิัน่ายๆ แบบนี้หรอนะฮะ"
"เาเลือเอ"
ีวอนพูสั้นๆ ่อนเปลี่ยนเรื่อพู
"ว่าแ่เราเถอะ อยาอยู่่อหรือเปล่า เพราะน้าให้อเฮเาลับไปทำานเลย ไม่้อมาอีแล้ว ะไ้ไม่้อับรถเทียวไปเทียวลับ"
ฮยอแทำหน้ามุ่น
"ไม่เห็นเี่ยวับุอเฮ"
ร่าบาทำปายื่น
"ไม่รู้เหรอ เห็นพัหลันี่ัวิันเป็นัเม"
"็ฮยอไม่มีเพื่อนนี่ ะให้ฮยอเล่นับใรล่ะ...น้าีวอน็มาับแฟน ะมาเล่นอะไรับฮยอ แ่นี้ยัทะเลาะันเลย"
"ไม่เี่ยวับเราหรอ"
ฮยอแมอเหมือนไม่อยาเื่อ
"รินะ?"
ีวอนหัวเราะเสียใส เมื่อถูร่าบาาั้น
“ไม่ริ”
ีวอนหัวเราะ ยอมรับออมารๆ เหมือนไม่มีเหุผลอะไรที่้อปปิ
ฮยอแนิ่วหน้ายุ่
"เพราะน้าีวอนมาูแลฮยอทั้วัน เมื่อวานใ่ไหมฮะ?”
"มันเป็นหน้าที่อน้า"
ร่าสูอบเสียเรียบ ำอบอเา ทำให้ฮยอแรู้สึสะท้านสะท้อนใอย่าบอไม่ถู
ร่าบา้มหน้าุ
อน้อยใึ้นมาไม่ไ้ เมื่อนึว่าีวอนปิบัิ่อนเอเพราะเป็นหน้าที่เท่านั้นเอหรือ
อีใถามลับมาว่าแล้วฮยอแ้อารอะไรมาว่านั้นอีเล่า?
ีวอนเห็นร่าบานิ่เียบไป ็เอื้อมมือไปเยามนึ้นเพื่อสบาันรๆ
ฮยอแสบาับเา
อะไรบาอย่าในวาอร่าสู ทำให้ฮยอแใเ้นไม่เป็นส่ำโยไม่รู้ัว
"ทำไมเียบไป?"
ฮยอแรีบส่ายหนา สีหน้าหอยๆ
"เปล่านี่ฮะ?"
"โห"
ฮยอแหลบาร่าสูวูบ
"ไม่มีอะไรริๆ น้าีวอน้อารให้มีอะไรไม่ทราบ"
ใบหน้ามสันพราวไป้วยรอยยิ้มในหน้า
"ไม่รู้สิ มันรู้สึแปลๆ เราล่ะ รู้สึหรือเปล่า?"
ฮยอแมอีวอนาแป๋ว เอียอน้อยๆ อย่าสสัย
"รู้สึยัไฮะ?"
นัยน์าู่ม้อลึเ้าไปในวาลมโู่นั้น้วยประายามีวามหมาย
"เหมือน...เราเป็นสาว แล้วน้าเป็นหนุ่ม"
เสียห้าวๆ ฟัูล้อเลียน
ฮยอแแ้มแ่าน
หลบาีวอนอย่าเอียอาย รีบยับัวะลุหนีนลืมไปถนัว่าัวเอเ็บาอยู่เลยเถลา ีที่ร่าสูเ้ามารับไว้ทันในิริยาอรัใล้ิโยไม่ไ้ั้ใ
ทั้สอสบาันในระยะประิ นิที่ลมปาอุ่นๆ เียปลายมูอร่าบาทีเียว
“อุ๊ย !”
ฮยอแอุทานเบาๆ อย่าใ หัวใเ้นโรมราม หน้าแ่ำ ีพรเ้นถี่ยิบ
ีวอน้อนร่าบาึ้นอุ้มพาไปวาบนเีย โยที่สายาไม่ยอมละาวาู่สวย ้วยวา่ำหวาน
ริมฝีปาอฮยอแสั่นระริ เมื่อปาอุ่นเลียลมาปัปานุ่มแผ่วราวนน นร่าบาัวอ่อน รีบหลับาปี๋ ทำอะไรไม่ถู
นีวอนหัวเราะออมา
"หลับาแบบนั้นแล้วะเห็นหรือ?"
ีวอนถามล้อ ลมหายใอุ่นๆ ปัแ้มเนียนวนเสียว่าน
ฮยอแเบิาโมอีวอน นูน่าัน
ีวอนมออย่าเอ็นูระนบัน
"เราะว่าอะไรไหม ถ้าน้าะออนุาูบเรา?"
เสียีวอนเว้าวอนเสียนฮยอแอยาหลับา เินอาย นพูไม่ออ บอไม่ถู
ะที่อีใพร่ำบอว่าไม่ถู้อ
แ่อีใเหมือนะึัน ราวสิ่นี้ือสิ่ที่ฮยอแโหยหาลึๆ มานานแล้ว
ร่าบารู้สึเหมือนฝันไป ไม่นึว่าีวอนะอยาูบับฮยอแแบบนรััน เพราะลอเวลาร่าสูทำเหมือนไม่รั ไม่สนใไยีฮยอแเลย ทำท่าเหมือนรำาฮยอแ้วย้ำ ที่้อให้ีวอนอยูแล สร้าวามยุ่ยาให้ไม่หยุหย่อน ฮยอแไม่เยเห็นีวอนเป็นน้ามาั้แ่้น ร่าบาอยาไ้ใรสันที่รันเอ รัริๆ ไม่ใ่รัเพราะหน้าที่
ฮยอแเยฝัน ฝันแบบนี้อยู่บ่อยๆ ไม่นึริๆ ว่าะเป็นริึ้นมาไ้
แล้วริมฝีปาเย็นๆ ็ประบลมา เ็มไป้วยวามร้อนระอุ ทวีึ้นเป็นลำับ รู้สึถึวามอุ่น่านในหัวใ ไม่ น่าเื่อเลยว่าีวอนำลัูบฮยอแ
สัมผัสอีวอนวนระทึใ ื่นเ้นวาบหวามอย่าไม่เยาิมา่อน
ฮยอแปาสั่น เมื่อร่าสูถอนริมฝีปาออ ไม่ล้ามอแ่รู้ว่าีวอนมอนเออยู่็หน้าแ
"หวานอย่าที่ิเลย"
ีวอนพูเสียทุ้ม วนนลุไปหม
เสียีวอนเพราะเหลือเิน ร่าบาฟัเพลินไม่อยาให้หยุพูเลย
ร่าสูม ไม่รู้ว่าริใหรือเปล่า ฮยอแเยไ้ยินมาว่าผู้ายบานทำปาหวานไปอย่านั้นเอ เพื่อหลอล่อให้ใอ่อน ยอมให้ทุอย่าที่เา้อาร
ีวอนมอริมฝีปาอิ่ม
ฮยอแมีวามรู้สึว่า ีวอนอยาูบนอี ็เริ่มใเ้นแรึ้นมาอีแล้ว
แ่ฮยอแามใีวอนไม่ไ้หรอ เท่านี้็ไม่สมวรยิ่อยู่แล้ว
ฮยอแันอแร่ ส่ายหน้านผมระาย ไม่ยอมสบา แ่นี้็อายะแย่อยู่แล้ว
ูเถอะ...ฮยอแปล่อยัวให้ีวอนเหมือนนใ่าย เาเอ็พลอยเป็นไป้วย
นี่ถ้าพ่อแม่รู้เ้า ผิหวัในัวฮยอแและีวอนมา
"อย่าฮะ...น้าีวอนไม่วรทำอย่านี้"
"ทำไมล่ะ ฮยอแรัเียหรือ?"
ใรว่า ฮยอแอยาให้ีวอนูบ แ่มันไม่ถู้อนี่นา
ร่าบา้อนามอร่าสูาปริบๆ
และ็พบว่าัวเอทำผิพลาอย่ามหัน์เพราะพอสบามวาบ ฮยอแ็เหมือนใแทบละลาย
พอีวอนึร่าบาเ้าไปูบ ฮยอแ็อบสนอนเ็มอารม์หวาม ราวนี้ไม่รู้ว่าใรูบใร
ีวอนบอัวเอว่า เาเลิเสแสร้เสียที เาะทำในสิ่ที่หัวใเาเรียร้อ ไม่มีอะไร้อิมาอีแล้ว เาเอปลพันธะเสียแล้ว็โล่อ
มารู้ใัวเอ็เือบะสายเินไป เพิ่รู้ัวว่าที่เาวาหูวาามาลอนั้น เพราะเาหึฮยอแ
และอนนี้...เาไม่อยาเสี่ยับารเสียฮยอแไปหรอ เห็นทีะ้อัไฟเสียแ่้นลม อเฮยิ่้อะมาสมัรเป็นหลานเาอยู่้วย
"แย่ที่สุเลย” ีวอนพูึมำ ิปานุ่ม "น้าอยู่ใล้ เราแบบนี้ไม่ไ้เลย"
ร่าสูพูแบบนั้น็ริ แ่ัวเาลับไม่ยอมห่าาฮยอแ
ฮยอแยิ้มัน ทั้ที่หน้าแ่าน
"็ถอยไปห่าๆ สิฮะ"
"ไม่เอา อยู่ไล็ทรมาน"
ีวอนรา ับมือฮยอแไปูบ
ร่าบาไ้แ่มอีวอนอย่าไม่เ้าใ
"น้าีวอนเป็นอะไรฮะ?"
"เรารู้สึยัไับน้า?"
ีวอนถาม ฮยอแทำหน้าเินๆ
"แล้วน้าีวอนล่ะฮะ รู้สึยัไับฮยอ"
ร่าสูรัร่าบาแน่นเ้า เหมือนเป็นำอบ
"แบบนี้นะ เาหมายถึรู้สึว่ายัไล่ะ? น้าอยาะเ้าไประแทหน้าไอ้เ้าอเฮ...เวลาที่เราหัวเราะ่อระิับมัน"
ฮยอแหัวเราะิ
"แน้...พาล"
"็มันริๆ นี่ เห็นแล้วหมั่นไส้"
ร่าบาหลิ่วาล้อๆ
"บอแล้วว่าน้าีวอนหึ"
ฮยอแยิ้มบาๆ
"็หึน่ะสิ ลับไปนี่ไม่ยอมให้มันเ้าใล้เราแล้ว มีอะไร็ไม่้อโทรไปหามันล่ะ" ีวอนสั่เสียุ
ฮยอแยนิ้วี้แะริมฝีปาอร่าสู
"น้าีวอนพูไม่น่ารัเลย เาื่ออเฮ ไม่ใ่มันะหน่อย"
"นั่นแหละ...มัน็นเียวันนั่นแหละ เมื่อี้มันหน้าเหวอไปเลย อนน้าสั่ให้ไปสุ่เฮระ"
ฮยอแหัวเราะเสียใส
"บาปริ แล้เาทำไม็ไม่รู้"
"็มันบัอาีบออน้าทำไม?”
"แน้...ใรเป็นอน้าีวอน" หล่อนทำาโใส่เา
"ะใรเสียอีล่ะ ็เราน่ะสิ"
ีวอนบแ้มหล่อนเบาๆ
"น้าไม่ยอมให้เราไปเรียนแล้วนะ ะโทรไปบอพ่อแม่เรา อเราแ่าน"
ฮยอแเบิาโ หัวใพอโแทบับอ
"พ่อแม่ใาย"
"ใ็ใไปสิ น้าไม่สนหรอ อยาฝาแมวไว้ับปลาย่าเอนี่นา"
น้ำเสียีวอนึั เหมือนัวเาเอ็ไม่อบใัวเอเหมือนันที่เป็นอย่านี้ แ่เาไม่อาห้ามหัวใัวเอไ้ ฮยอแแล้ทำหน้าิหนั
"แ่ฮยอะบวนี่ แ่านแล้วะบวไ้ยัไ?"
"ลอบวสิ ะับสึไม่ทันเลย" ีวอนพูาึั
ฮยอแหัวเราะิออมาอย่าอไม่ไ้
"บาปายเลย น้าีวอนเป็นพวมารศาสนาหรือไ"
"มารหมล่ะ ใรอย่ามาพราเราไปาน้า็แล้วัน”
ฮยอแยิ้มสใส รู้สึภูมิใว่าีวอนรั ในที่สุอมเเรอย่าฮยอแ สามารถเอานะใีวอนไ้สำเร็นไ้
มิเสียแรที่ฮยอแแอบวาแผน แสร้ทำเป็นี๋๋าับเลาอร่าสูเพื่อลอูใีวอน...แล้วเา็เผยหัวใัวเอออมานไ้
ฮยอแมีวามสุในหัวใ ไม่มีใรรู้หรอว่า ฮยอแแอบฝันถึวันนี้มานานนัหนาแล้ว ร่าบาอยาให้ีวอนมาเป็นเ้าายัวริอน
ในที่สุฝันอฮยอแ็เป็นริ ร่าบายิ้มอย่าเปี่ยมสุ ในอ้อมแนอายที่นเอแอบหลรั
THE END
ความคิดเห็น