ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ★ORDINARY'BOYS ;beast fanfiction

    ลำดับตอนที่ #2 : ★junseung; softsoft เบาเบา pt.1

    • อัปเดตล่าสุด 27 ส.ค. 54



    Title :  softsoft ,เบาเบา pt.1
    Pairing : junhyung x hyunseung
    Writer : gieging’plusone
    Rating : PG-13
    About :วันของฮยอนซึง ที่มีแต่จุนฮยอง......












    x X x X x



    เบื่อ...



    เบื่อ...



    เบื่อ...




    จางฮยอนซึงโคตรจะเบื่อเลย  ก็ผมอยู่บ้านคนเดียวนี้หว่า...
    อย่าถามผมนะว่าคนอื่นไปไหน..พวกเค้าก็ไปทำงานนะสิ่!
    กีกวังกับโยซอบก็ไปถ่ายรายการโอ้มายสกูล ดูจุนไปถ่ายละคร ดงอุนไปซ้อมร้อง
    ส่วนรายนั้นน่ะหรอ.. ไปสังสรรค์กับฮงกิกับฮีชอลฮยองละมั้ง





    ผมกะจะหาอะไรทำสะหน่อย แต่เพื่อนคู่ใจผมโดนยึดไปแล้ว :(
    จุนกอนฮยองหาว่าผมติดเกมเกินไป เลยยึดกาแลคซี่ผมไป ใจร้ายใช่ไหมล่ะ; ^ ;
    ส่วนไอแพดของพ่อแรปเป้อนะหรอ เหอะ! ผมก็ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเค้าจะเอาไปสังสรรค์ด้วยทำซากอะไร  แล้วน้องสเมิร์ฟฟี่ของผมจะเป็นยังไงบ้างละเนี่ย...





    แล้วตอนนี้ผมก็ได้จรลีมายังกองซีดีต่างๆเพื่อหาอะไรดูละ~
    ก็แฟนตาซีคับเพิ่ลมันจบแล้วนิ แล้วโลกนี้จะมีอะไรสนุกสนุกอีกไหมเนี่ยยย-3-
    โอ้ะ! ผมเจออะไรดีดีที่ผมต้องการแล้ว(: คึคึคึคึ ผมจะใส่แผ่นแล้วน้า~





    “เห้ยยย มันไม่ใช่ไอ้หุ่นไดโนสีแดงหรอ?”




    “อีตัวประหลาดสีพาสเทล”




    “”ไม่ดูแล้ว ไม่ดูไม่ดู”





    “ฮยอนซึงจะดูมิกกี้เมาส์แล้ว!!”





    “ไอ้การ์ตูนตัวเหลืองสายล่อฟ้าปัญญาอ่อน!” ด่ารัวเป็นชุดแต่ก็มิวายดูจนจบ
    ก็ถ้าตัดจบมันก็ค้างดิ่ หืม?? พวกคุณถามว่าผมดูอะไรน่ะหรอ?
    ก้อีกาตูนที่มีสัตว์ประหลาดยั้วเยี้ยเต็มไปหมดไง
    เหอะ!มันเป็นกาตูนที่หลอกให้ผมคิดว่าเป็นดิจิม่อนแหละ
    ก็โปเกม่อนกะดิจิม่อนมันเหมือนกันจะตาย ไม่มีใครแยกออกหรอก โด่ววว





    ปิกาจู! ตุ๊กตาที่ผมมักจะยื้อยุดฉุดกระชากกับจุนฮยองเพื่อเอามานอนกอด
    ก็เสียงปิกาปิกาของมันทำผมหลับสบายนี่นา~
    แถมมันยังเป็นเพื่อนคุยตอนผมเหงาอีกด้วย แต่ตอนนี้มันหายไปแล้วละ;___;
    ก็มีคนแถวนี้ทำมันพัง จะใครกันละ ก็ยังโยซอบไง>:(
    นั่งทับสะเสียงปิกาปิกาหาย ผมโกรธเค้าไปสองอาทิตย์ติดเลย!





    อยากไปหาน้องสาวคิมฮยอนอาจัง
    เค้าจะได้ร้องปิกาปิกาให้ผมหลับสบาย=v=




    ก่อนที่จะไปหาน้องสาวที่น่ารัก ขอผมไปหาน้ำประทังชีวิตก่อน...
    ชาเขียวจ๋าาาาาาาาาาาาาา~





    ย่าห์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!





    ค...โค้ก โค้ก ซ้ายก็โค้ก ขวาก็โค้ก


    แล้วชาเขียวผมละ; 0 ;
    พี่จุนกอนนะพี่จุนกอน พี่จินโฮก็อีกคน ลำเอียงตลอด!!!!!
    ใช่ อย่างงี้มันต้องประชด ต้องประชด


    ผมจะประชด ประชดให้สุดตีนแม่มเลยย!!!






    “แค่ก แค่ก คะแค่ก”

    มือบางตบอกตัวเองที่พยายามสูดลมเข้าปอด
    จะอะไรล่ะ สำลักนะสิ่!




    “แหว่ะ แสบคอจะตาย ยึ้ยยยย จุนฮยองแม่งกินไปได้ยังไงเนี่ยย”
    ทำหน้างอบูดบึ้งพร้อมโก่งคอไอออกมาอีกรอบ ยังมิวายส่งสายตาคาดโทษไปยังเครื่องดื่มฉลากแดงที่วางอยู่บนโต๊ะ



    ไอ้แผนการที่วางจะกินโค้กให้กระเพาะทะลุประชดโลก ก็เป้นอันต้องยกเลิกไป
    เพราะแค่กินให้หมดกระป๋องยังไม่สำเร็จเลยจางฮยอนซึง= =;;






    ผมมันเฟลลลล




    ไม่ปงไม่ไปแล้ว คืมฮยอนอาก็คิมฮยอนอาเหอะ




    ผมไปนอนไว้อาลัยแด่กาแลกซี่ไอแพดน้องเสมิร์ฟฟี่ปิกาปิกาและชาเขียวของผมดีกว่า




    กู้ดไนท์ครับ บยูทีของผม YOY








    x X x X x





    “กลับมาแล้ว”



    “ไม่ปิดทีวีอีกแล้ว หืม? โปเกม่อน ฮยอนซึงไม่ชอบดูนิ” เอ่ยขึ้นกับตัวเองพร้อมๆกับมือใหญ่ที่สาละวนปิดปุ่มนู้นปุ่มนี้ เก็บกองซีดีให้เข้าที่เข้าทาง



    จะเป็นใครละถ้าไม่ใช่คนที่เจ้าระเบียบที่สุดในวง “ยงจุนฮยอง”



    หลังจากจัดการกับกองซีดีเสร็จ ร่างโปร่งก็เดินเข้ามาในห้องครัว
    แล้วก็ต้องส่ายหน้าเบาๆกับตัวเอง ผิดกับรอยยิ้มมุมปากที่ดูเหมือนจะเอ็นดูกับนิสัยเด็กๆของเพื่อนร่วมวง
    “กินไม่หมดตลอดเลยนะจางฮยอนซีง” ใช่ เค้ารู้มาตลอดว่าฮยอนซึงไม่ชอบกินน้ำอัดลม
    แต่ก็อดไม่ได้ที่จะพยายามกินประชดพี่ผู้จัดการ



    แล้วก็เหมือนทุกครั้ง ที่วางกระป๋องน้ำสีแดงที่ลดไปไม่ถึงครึ่งไว้บนโต๊ะอาหาร


    แล้วก็เหมือนทุกครั้ง ที่ยงจุนฮยองต้องกินต่อให้หมด




    อาจเป็นแค่เค้าคนเดียวที่คิดว่าการกินของเหลือจากฮยอนซึง เป็นสิ่งที่ดีมากมาก
    มันอาจเป็นแค่จูบทางอ้อมเล็กๆ แต่ก็ทำให้เขารับรู้ถึงกลิ่นหอมอ่อนๆ
    รสชาติเครื่องดื่มที่มันหวานกว่าเดิม ที่ทำให้เค้ารู้สึกดีไปทั้งวันก็เป็นได้





    ตาคมทอดมองลงไปบนตียงสองชั้น รอยยิ้มบางเบาก็ปรากฏขึ้นบนหน้าคมอีกครั้ง
    หน้าเรียวยามหลับดูซื่อบริสุทธ์ราวกับเด็กน้อย เส้นผมสีแสดกระจัดกระจายไปทั่วหมอนสีแดง



    หืม? หมอนสีแดง นั้นมันหมอนของเขานิ่



    จุนฮยองเดินวนไปรอบห้องพลางจักสิ่งของให้เข้าที่
    แต่มือที่กำลังจัดนู้นนี่เป้นอันต้องหยุดชะงัก
    เพียงเพราะเสียงหวานเอื้อนเอ่ยออกมา




    เขาจะไม่ตกใจขนาดนี้ ถ้าทุกคำพูดที่ร่างไร้สติที่นอนอยู่เอ่ยออกมาไม่ได้เกี่ยวกับตัวเขาน่ะ


    อย่างเช่น


    “หยุดกินโค้กได้แล้วนะ มันไม่ดี”

    “สังสรรค์บ่อยๆ ปล่อยฉันอยุ่บ้านคนเดียวตลอดเลยนะ”

    “ที่บอกจะไปซื้อปิกกาจูตัวใหม่ ไหนละ”




    ให้ตายเถอะ นี่ผมโดนคนละเมอตัดพ้อใช่ไหมนั้น!




    x X x X x  pt.1 end











    talktalk;
    re-up from beast-thailand
    Qreaz. 10
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×