คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ★dooseob; 'kiss the series' first kiss
Title : first kiss ,the first
Project : kiss the series
Pairing : dujun x yoseop
Writer : gieging’plusone
Rating : PG-15
About : จูบแรกของผม....
จูบครั้งแรกของผมน่ะหรอ
ครั้งแรก ครั้งแรกเลยนะหรอครับ
ก็คงตอนมอปลายปีสองละมั้ง...
_______________________________________*
ห้องสมุดของโรงเรียนมัธยมการดนตรีชื่อดัง
หนังสือมากมายหลากหลายหลักการเรียนรู้
สถานที่ทำการบ้าน รายงาน หรือเป็นที่แอบหลับดีดี
บางที ก็เป็นที่ที่ใครใครก็เสียจูบแรกไปด้วยมั้ง
"โยซอบครับ ทางนี้" ชายหนุ่มรุ่นพี่ที่มีดีกรีเป็นถึงรองเดือนโรงเรียน
โบกมือไปมาพร้อมเปล่งเสียงเรียก ร่างเล็กที่รีบวิ่งดุ๊กๆมา
พร้อมกับการทำมือให้อีกฝ่ายเงียบ
เมื่อเห้นว่าคุณครูบรรณารักษ์กำลังส่งสายตาดุๆมาให้
"พี่ดูจุนเบาเสียงหน่อยสิครับ ในนี้มันห้องสมุดนะครับ"
"โอเคครับ" ใบหน้าคมนั้นก็ส่งยิ้มที่สาวๆหลายคนต้องการ
"แล้วไหนงานที่จะให้พี่ช่วยละ? รีบๆทำโยจะได้ไม่กลับบ้านดึกไงครับ"
มือขาวก็เปิดซิบกระเป๋าก่อนที่จะหยิบปึกรายงานต่างๆออกมา
ก่อนที่จะรื้อค้นในกองนั้นแล้วหยิบกระดาษโน้ตสีแสบตาแผ่นเล็กออกมา
"ฟู่วววว ตอนแรกพี่คิดว่าจะเป้นทั้งกองนี้สะอีก"
ดูจุนบุ้ยใบ้ไปทางกองรายงานที่กองเป้นตั้งอยู่ข้างๆ
"ถ้าอย่างงั้นอีกสามวันก็คงต้องอยู่ในนี้แน่ๆ" ยิ้มล้อรุ่นน้องของตัวเอง
"อาจารย์เค้าบอกให้ทำรายงานเกี่ยวกับเครื่องดนตรี
แล้วให้ใช้หนังสืออ้างอิงอย่างน้อยสามเล่ม
โยเลือกเปียโนเพราะพี่ดูจุนชอบเล่น พี่ดุจุนจะได้ช่วยโยได้ด้วย"
อ่านตามกระดาษสีแสบในมือแล้วเงยหน้ามองรุ่นพี่
"พี่ว่านะ เดี๋ยวเราไปดูหนังสือเปียโนด้านนู้นดีกว่านะ"
แล้วก็ลุกขึ้นยืนก่อนที่จะหันกลับมาพูดกับเจ้าของหน้าขาวนั้น
"พี่ไปดุให้ก้ได้นะ โยนั่งอยู่นี่แหละ"
"อย่าเลยครับ เดี๋ยวโยไปด้วยดีกว่า งานโยทั้งทีโยจะให้พี่ดูจุนทำได้ไง"
ร่างเล็กรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างร้อนรน
"อ่า งั้นก็ไปด้วยกันละสิเน้อะ" ยิ้มบางเบา
ร่างสองร่างที่เป็นถึงรองเดือนโรงเรียนกับนักร้องนำของวงโรงเรียน
กำลังก้มๆเงยๆหาหนังสือประวัติศาสตรเปียโน นักเปียโนผู้มีชื่อเสียง
หรือแม้แต่โน้ตเพลงเปียโนที่โด่งดัง แทบจะไร้เสียงพูดคุยนอกจากการ
ถามกันและกันว่าเล่มนี้ดีไหม หรือเล่มนั้นดี
หน้าใสแย้มยิ้มกว้างเมื่อสายตาปราดไปเจอหนังสือที่ต้องการ
ทว่ามันอยู่ชั้นบนสุดนะสิ ร่างบางเอื้อมแขนสุดตัว
ปลายเท้าเขย่งขึ้น แต่ยังไงก็ยังไม่ถึง ขาเล็กเริ่มที่จะปีนตู้หนังสือสะแล้ว
จู่ๆก็มีแขนแกร่งเอื้อมมาหยิบให้ นักร้องคนเก่งหมุนตัวกลับมาในทันที
ก่อนที่จะรู้ว่ามันอยู่ในโพสสิชั่นที่ไม่ควรเท่าไร
หน้าคมโน้มลงมากจนปลายจมูกเกือบชิด
“ทีหลังหยิบไม่ถึงก็บอกสิครับ เดี๋ยวถ้าล้มขึ้นมาจะแย่เอานะครับ”
หัวกลมๆนั่นรีบพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะรับหนังสือมาจากอีกฝ่าย
พลางพึมพำเบาเบาว่าขอบคุณครับ แต่แล้วก็ต้องเกร็งตัวอีกทีเมื่อ
หน้าคมโน้มลงมาอีก ริมฝีปากของอีกฝ่ายติดใบหูขาว
พร้อมกระซิบอะไรบางอย่าง
“เป็นแฟนกับพี่นะครับ โยซอบ”
ตุ้บ!!!!
มือบางปล่อยหนังสือหนาสี่ร้อยกว่าหน้าลงพื้นในทันที
เลือดในกายพลันสูบฉีดไปทั่วใบหน้าขาว
จนทั้งรูปหน้าและคอระหงค์นั้นกลายเป็นสีแดงอ่อนๆ
เสียงหนังสือเปียโนที่ดังกระทบพื้นนั้น ฉุดดึงให้สติของร่างเล็กกลับมา
ก่อนที่จะลุกลี้ลุกลนเก็บหนังสือ แต่ยังจำระห่างคราวนั้นได้ใช่ไหม
เมื่อร่างเล็กรีบลงไปนั่งกับพื้นร่างสูงก็จำต้องล้มลงไปด้วย
โพสสิชั่นที่เกิดตอนนี้ก็เลยกลายเป้นอะไรที่ล่อแหลมกว่าเดิม
เมื่อรุ่นน้องนั่งคร่อมขายาวที่หุ้มด้วยกางเกงแสลคสีกรมท่าของโรงเรียน
ร่างสูงที่นั่งใช้แขนชันหลังอยุ่เลยทำให้อะไรๆดูเหมือนฉากในซีรี่ย์รักหวานแหวว
แต่นี้มันก็นิยายรักโรแมนติกนี่นา ถ้าจะมีฉากแบบนี้ก้ไม่ผิด
เมื่อใบหน้าคมยื่นเข้ามาใกล้ ตากลมโตนั้นก็เบิกกว้าง
ก่อนที่ริมฝีปากร้อนของอีกฝ่ายจะประกบจูบลงมา
ตากลมโตนั้นก็ยิ่งเบิกกว้างขึ้น
จูบที่เป็นแค่ริมฝีปากแตะกันเบาเบา ไม่ได้รุกล้ำเข้าไป
แต่เมื่อผละออกมากลับทำให้เจ้าของใบหน้าคมเข้มรู้สึกว่า
ดีกว่าจูบที่แนบแน่นสำหรับรองเดือนอย่างเค้าที่ได้รับมาไม่น้อย
ร่างเล็กบนตักนั้นยังคงนิ่งอยุ่ในท่าเดิม จนคนมองใจเสีย
ก่อนที่มือบางจะยกขึ้นมาแตะริมฝีปากซ้ำๆ
หน้าขาวก็แดงลามไปถึงใบหูราวกับจะระเบิด
พลางทำหน้าคมอมยิ้มก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปอีกรอบ
แล้วก็โดนมือบางนั้นผลักออกก่อนที่จะลุกขึ้น
โดยไม่ลืมหยิบหนังสือเปียโนกว่าสี่ร้อยหน้าที่ทำตกไว้
ขาเล็กที่รีบสาวเท้าออกมาจากห้องสมุด
หลังจากที่โกยทุกอย่างเข้ากระเป๋าแล้วรีบวิ่งออกมา
หน้ากลมๆนั้นยังคงแดงระเรื่อ แนวฟันขาวก็ยังขบกัดริมฝีปากตัวเองอยู่บ่อยๆ
สติที่ไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวทำให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาถึงกับเก้อ
เมื่อเอ่ยทักคนร่างเล้กไปแต่ไร้วี่แววเสียงเอ่ยตอบกลับเหมือนทุกวัน
ส่วนทางด้านพ่อนักกีฬารองเดือนโรงเรียน กว่าจะรู้ตัวว่าโดนทิ้ง
แผ่นหลังเล็กก็ลับประตูห้องสมุดไปแล้ว
แล้วมือยาวก็รีบคว้าเอากระเป๋าเป้ก่อนจะวิ่งตามร่างเล็กนั้นไป
แล้วก็โดนคุณครูบรรณนารักษ์เอ็ดว่าวิ่งทำเสียงดัง
จึงได้แต่พงกหัวขอโทษส่งๆไป แล้วรีบก้าวขาออกวิ่งอีกครั้ง
ตาสีนิลกวาดมองไปทั่วพร้อมกระโดดขึ้นลง
เมื่อไม่เห็นร่างเล็กท่ามกลางฝูงนักเรียน
ก่อนที่จะยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกา 'ให้ตายเหอะ ทำไมคนมันเยอะจังวะ'
แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้รุ่นน้องมอปลายปีหนึ่งมีคลาสพิเศษ
และก็เพิ่งเลิกสะด้วยสิ! แล้วอย่างนี้จะเจอโยซอบไหมเนี่ยย
แล้วตาคมก็เหลือบไปสบกับเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์โดดเด่นนั้น
บางทีคงต้องขอบคุณเจ้าตัวที่ทำสีผมให้ดูง่ายขนาดนี้
ว่าแล้วก็รีบวิ่งแหวกฝูงคนไปหาร่างเล็ก บ้างก็ใช้รอยยิ้มข่มขู่(?)
บ้างก็พูดขอให้หลบ ก่อนจะมาเจอร่างบางของรุ่นน้องที่ยื่นคุยอยู่กับเพื่อน
"โยครับ" สะกิดเบาเบาพร้อมเอยเรียก
เมื่ออีกฝ่ายหันหน้ามาเจอก็ต้องตกใจ
ก่อนจะรีบบอกลาเพื่อนแล้วเริ่มก้าวเท้าหนีอีกครั้ง
คราวนี้ร่างสูงไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น ก็เพื่อนอีกฝ่ายอุตส่าห์ช่วยกักตัวไว้ให้อีกที
"เห้ยโย อย่าเพิ่งไปดิ่!" จับแขนเล็กไว้แน่น
"งานกลุ่มอ่ะ ตกลงซึงทำตรงไหน"
"ซึงไปถามกวังนะ โยต้องรีบกลับ" แล้วก็พยายามแกะมือเพื่อนออก
"ก็กวังให้มาถามโยนิ่! อย่างงี้ซึงจะได้ช่วยไหมเล่าาาา"
เมื่อเห็นเพื่อนรักเริ่มโวยวายก็ต้องจำใจหันกลับมาก่อนจะอธิบายงาน
พออธิบายไปได้สักพัก เพื่อนรักก็ขอตัวหนีไปก่อนที่จะอธิบายเสร็จ
พลางบอกว่าค่อยคุยกันทางโทรศัพท์
'แล้วจะให้อธิบายตั้งแต่แรกทำไมนะ' ก่อนจะส่ายหัวเบาเบา
จนลืมไปว่ามีคนมายืนฟังอยู่ตั้งนานด้วยอีกคน
เมื่อเห็นร่างเล็กกำลังจะกลับบ้าน มือยาวก็คว้าแขนเล้กเอาไว้
ก่อนจะกระตุกเบาเบา เมื่ออีกฝ่ายหันหน้ามาก็ยิ้มกว้างเข้าให้
"เดี๋ยวพี่ไปส่งบ้านนะครับ" ว่าพลางคว้าหนังสือทั้งกองมาถือ
"โยกลับเองได้" แล้วก็เอื้อมมือหวังมาหยิบกองหนังสือ
แต่ก็เอื้อมไม่ถึงเมื่ออีกคนกลับดึงหลบ
"งั้นเดี๋ยวพี่ดุจุนเอาหนังสือมาให้โยพรุ่งนี้ด้วยนะ"
ขาเล็กทำท่าจะก้าวเดินอีกระลอก ก่อนจะโดนมือใหญ่สวมเข้าให้ที่อุ้งมือ
"จะให้แฟนกลับบ้านเองได้ยังไงละครับ ว่าไหม?"
firstkiss,the first end______________________________________*
special*
"ใครเป้นแฟนพี่กันห้ะ พี่ดูจุน!"
เสียงหวานแหวเข้าใส่เมื่อได้ยินคำพูดจากปากอีกฝ่าย
มือนุ่มพยายามสลัดออกให้หลุดจากการจับแน่นของอีกฝ่าย
แต่เหมือนยิ่งสลัดจะยิ่งแน่นเข้าไป
"โยไงครับ~" น้ำเสียงระรื่นของอีกฝ่ายทำให้ร่างเล็กยิ่งหน้าแดง
ไม่รู้วาโกรธหรือเขิน แต่ก็คงทั้งสองอย่างละมั้ง
"โยไม่ได้ตอบตกลงพี่ดูจุนเลยนะ!"
"ยอมให้จูบแสดงว่ามีใจ อย่างงี้ก็เรียกว่าตอบแล้วละ: )"
หันมายิ้มระรื่นให้อีกฝ่าย ก่อนจะโดนมือบางอีกข้างเขกหัวเข้าให้
"ย่าห์! พี่เจ็บนะครับโยซอบ"
"ก็เคาะให้เจ็บไง แบร่ๆ" แลบลิ้นล้อเลียนคนแก่กว่า
ก่อนที่จะต้องวิ่งหนีเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยมาว่า
"แบบนี้ไม่ต้องส่งบ้านแล้ว กลับบ้านพี่ดีกว่าเน้อะ~"
ยิ้มขำอีกฝ่ายที่วิ่งหนีจนเหนื่อย แต่ลืมไปรึเปล่า?
ว่ามือยังจับกันอยู่วิ่งยังไงก็ไม่พ้นหรอกครับ ยังโยซอบ
________________________________________________*
talktalk;
re-up from beast-thailand
Cry .Q
ความคิดเห็น