ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ★dooseob; รัตนโกสินทร์โปรเจค เรื่องที่หนึ่ง
ไต๋เติ้ล : รัตนโกสินทร์โปรเจค เรื่องที่หนึ่ง
โปรเจค : รัตนโกสินทร์โปรเจค
คู่พระ-นาง : เฮียดู กับ แม่โย
ผู้จับปลายปากกา : กี้กิ่ง’พลัสวัน
เรทติ้ง : เด็กอ่านได้ผู้ใหญ่อ่านก็ได้~
แนะนำ : ควรศึกษาละครเรื่องทาสรัก ไม่ก็วนิดา ถ้าจะดีควรจะเป็นทวิภพ-w-
“เฮียยยยย~”
มือเรียวบางจับตัวคนอายุมากกว่าเขย่าไปมาพร้อมส่งสายตาออดอ้อน
“ซึ้งอยากไปเที่ยวงานวัด เฮียบอกหญิงแม่ให้ซึ้งหน่อยสิ่ นะนะ”
“ไอ้ซึ้งเอ้ยยย เฮียก็อยากไปเหมือนกันละวะ
แต่เอ็งก็รู้นิ่ ว่าตอนนี้ทางเรือนใหญ่กำลังเตรียมการตอนรับท่านทูตอยู่”
ผลักหัวทุยนั้นออกไป
“งานมันยุ่ง ไม่มีผู้ใหญ่คนไหนเขาว่างพาเอ็งไปดอก”
“ก็เฮียไงง~ เฮียหน้าแก่ออกจะตายใครใครเห็นก็ต้องนึกว่าเป็นพ่อซึ้งอยู่แล้ว=w=”
ยิ้มทะเล้นล้อเลียนก่อนจะโดนมะเหงกลูกโตเข้าหัวไป
“มะเหงกสิ่ ข้าแก่กว่าเอ็งแค่สามสี่ปีเองนะไอ้ซึ้ง”
ตบกะโหลกทุยๆนั้นอีกรอบ
“โอ้ยย มันเจ็บนะเฮีย ซึ้งจะฟ้องหญิงแม่ว่าเฮียแกล้งซึ้ง”
เบะปากจะร้องไห้ก่อนที่จะทำเป็นบีบน้ำตา
“ร้องไปเลย ฟ้องไปเลย เฮียแค่บอกแม่เอ้งว่าเอ็งดื้อ แม่เอ็งก็อยู่ข้างเฮียแล้ว”
หัวเราะอย่างผู้ชนะ ก่อนจะเดินจากไป
“ก็นิสัยอย่างงี้ไง แก่ปูนนี้แล้วเลยยังไม่มีใครเอา แบร่ๆ”
ตะโกนไล่หลังไป พออีกฝ่ายหันมาเอาเรื่องก็วิ่งหนีตามประสาเด็ก
“ไอ้ตัวแสบเอ้ยยย”
------------------------------------------------------------------------------------------------
ทุกสายตาในงานวัดต่างจับจ้องมาที่ร่างบางในชุดโจงกระเบนพิมพ์ลายสีแดงลิ้นจี่
พร้อมกับเสื้อแขนสั้นผ้าแพรสีนวลขาว ใบหน้าที่กระเดียดไปทางหญิงแย้มยิ้มกว้าง
ตากลมโตที่ดูตื่นเต้นไปกับทุกอย่างชวนให้หลงไหล จะเป็นใครสะอีกละ
ถ้าไมใช่ แม่ซึ้งใจ ลูกชายคนเดียวขอคุณหลวงวรเทพเขาน่ะ
“อ่าวแม่ซึ้ง มาคนเดียวหรอกหรือ?”
เสียงหวานของผู้มาใหม่เอ่ยขึ้นมาจากฝากกระนู้น
“มะเหงกสิ ข้าเป็นผู้ชายแม่โยต้องเรียกข้าว่าพ่อซึ้งสิจะถูก”
คิ้วเรียวสวยชมวดกันยุ่ง เอ่ยเอ็ดผู้มาใหม่เข้าให้
“ก็ที่แม่ซึ้งเรียกฉันว่าแม่โย ฉันยังมิว่าอะไรแม่ซึ้งเลยนะ”
“ก็แม่โยน่ารัก เรียกว่าแม่ละดีแล้ว-w-”
“แม่ซึ้งก็งาม เรียกว่าแม่เหมาะกว่าฉันเสียอีกกระไร”
เจ้าของช่ือทำเป็นหูทวนลม
ก่อนจะกวาดมองรอบตัวแล้วเหลือบเห็นคนรู้จัก
“แม่กวาง~ ทางนี้จ้ะ”
กวักมือเรียกร่างเล็กในชุดโจงกระเบนสีฟ้าพร้อมด้วยเสื้อแขนกระบอกเข้าชุดกัน
“ไงไอ้อุ่น เอ็งก็มาด้วยหรือ?”
“คุณหญิงใหญ่สั่งให้กระผมมาดูแลคุณหนูกวางน่ะขอรับกระผม”
ทหารในเรือนอย่างไออุ่น โค้งทำความเคารพคุณหนูทั้งสอง
ก่อนถูกแม่กวางเอ็ดเข้าให้
“ก็บอกว่าไม่ต้องเรียกว่าคุณหนู เรียกว่ากวางเฉยๆไงไออุ่น”
“ไม่ได้หรอกขอรับ มันไม่สมควร”
“ไม่ต้องมาถ่อมตนหรอกไอ้อุ่นเอ้ยย
พ่อเอ็งก็เป็นคุณหลวงเท่าๆกับพ่อข้าเนี่ยแหละ”
มือบางของแม่ซึ้ง เอ้ยพ่อซึ้งตบเข้าที่บ่าสูงปุๆ
“เอ็งกับข้าอยู่ด้วยกันได้นะ ไออุ่นกับซึ้งใจ ชื่อน้ำเน่าพอๆกัน”
เรียกเสียงหัวเราะให้กับทุกคนได้
“แล้วนี่แม่ซึ้งมาคนเดียวหรอจ้ะ แล้วทำไมแต่งตัวกระไรอย่างนี้เล่า
คุณป้าท่านไม่ว่าดอกหรือ”
“จุ๊ๆแม่กวางอย่าเอ็ดไป ข้าหนีออกมา มิงั้นข้าคงมิได้มาเที่ยวเป็นแน่”
แล้วหันไปเอ็ดบุคคลอีกคนนึงที่บ่นงุ้งงิ้งอยู่ข้างตนว่า
“ที่แม่กวางนะ เอ็งให้เรียกแม่ แต่พอฉันเอ็งให้เรียกพ่อ
เอ็งมันสองข้างมิเท่ากัน”
“ก็แม่กวางเขาผู้ดี ส่วนเอ็งน่ะ อย่าให้ข้าพูดเลย~”
พูดจบก็หัวเราะอยู่คนเดียวก่อนจะโดนตีเข้าที่ต้นแขนดังอั่ก
“ฉันจะฟ้องคุณป้า ว่าเอ็งว่าฉัน” รางเล็กเชิดหน้าขึ้น
“โถ่ แม่โยก็ ข้าแค่ล้อเล่นนิดเดียวจะเป็นไรเล่า
เดี๋ยวข้าพาไปกินขนมทางฝากกระนู้น หายโกรธข้านะ”
เอาขนมเข้าแลกมักจะสำเร็จเสมอ และแล้วหัวเล็กก็พยักหน้าขึ้นลง
“งั้นไปกันเถอะ!”
ร่างบางที่เดินนำไปไม่รู้ชะตากรรมของตน
เพราะความที่เป็นลูกคุณหลวง จึงมีคนจ้องปองร้ายมากมาย
และด้วยครานี้ที่หลบออกมาคนเดียว
แค่เด็กอายุสิบแปดปี จะดูแลตนเองได้กระไร
“แม่ซึ้งระวังขอรับ!!!!”
เสียงของทหารในเรือนตัวสูงตะโกนออกมา
เมื่อเห็นว่ามีกลุ่มนักเลงสามคนกำลังพุ่งตรงมาที่ร่างบาง
ด้วยสัญชาติญาณ ร่างบางจึงรับก้มตัวหลบแล้วไปหลบอยู่หลังซุ่มปาเป้า
ส่วนด้านทหารในเรือนก็มีหน้าที่ปกป้องคุณหนู แต่แล้วแม่โยละ?
ตุ๊บ อั่ก ตุ้บ
“ทีหลังระวังตัวด้วยนะ แม่โย”
แขนแกร่งรวบเอวเล็กไว้ในอ้อมกอด
ก่อนจะเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าของร่างในอ้อมกอด
“ไอ้ตัวแสบออกมาสิ! ไอ้ซึ้งเอ็งงงงง”
เสียงทุ้มตะโกนออกมาต่างจากเสียงทุ้มอ่อนโยนเมื่อครู่ลิบลับ
ทำเอาร่างในวงแขนสะดุ้งอย่างตกใจ
“ข้าขอโทษนะแม่โย แม่โยปลอดภัยแล้ว”
และแล้วเจ้าตัวแสบก็โผล่หน้าออกมาจากซุ่มปาเป้า พร้อมกับยิ้มเผล่
“เฮียยยยย ซึ้งไม่ได้ตั้งใจหนีออกมาน้า~”
“กลับบ้านกับเฮีย เดี๋ยวนี้!” มือใหญ่จับข้อมือบางพร้อมฉุดกลับบ้าน
“ราตรีสวัสดิ์แม่กวางแม่โย ไอ้อุ่น”
“ซึ้งเจ็บบ ปล่อยซึ้งนะ!”
“ซึ้งเจ็บนะเฮียยยย ซึ้งเจ็บ!”
-----------------------------------------------------------------------------------------------
“แม่บอกกี่ครั้งแล้ว ว่ามิให้ออกไปเที่ยวเล่นคนเดียว มันอันตราย”
“ก็ซึ้งไปกับโยกับกวาง มีไอ้อุ่นไปด้วยอีกคนนิหน่า”
“แล้วไอ้อุ่นมันจะดูแลลูกได้หมดทุกคนไหม
คนคนเดียวจะดูแลใครพร้อมกันสามคนได้ ไม่มีทาง”
ด้วยคนเป้นแม่ก็ต้องห่วงลูกเป็นธรรมดา
“นี่ถ้าพ่อดู เขาไปไม่ทัน ซึ้งของแม่จะกลับมาเป้นยังไง”
“ก็ซึ้งแค่อยากออกไปงานวัด...”
พูดเสียงอ่อย ก้มหน้าก้มตา
“ก็ทุกคนยุ่งอยู่ ซึ้งก็อยากออกไป แต่ทุกคนกำลังเห็นท่านทูตสำคัญกว่าซึ้ง”
ประโยคสุดท้ายก้มหน้าลงแล้วพูดตัดพ้อกับตัวเอง
“แม่จะสั่งห้ามซึ้งออกไปนอกเรือนสามวัน”
“แม่! ไม่เอานะซึ้งไม่เอา”
แล้วร่างของผู้เป็นแม่ก็เดินออกจากห้องไป
ทิ้งให้ร่างบางนั่งหน้าบึ้งอยู่คนเดียว
ถ้าจะขังกันอย่างนี้ ฆ่าซึ้งให้ตายเลยดีกว่า; (
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เฮียเข้าไปนะไอ้ซึ้งงง"
เข้ามาก็เห็นร่างบางนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง
เอาหัวซุกหมอนอยู่อย่างนั้น พูดอู้อี้ไม่เป็นประสา
"เอียออบเอื้อนอึ๊งไอ้ไอ่อ่ะ"
"ห้ะ? อะไรนะ?"
หน้าเรียวยกขึ้นมาจากหมอนแล้วตะโกนว่า
"เฮียชอบเพื่อนซึ้งช่ายม๊ายยยยยยยยยยยยยย"
"จะตะโกนทำไม? เป็นกุลสตรีหัดสำรวมกริยาหน่อย โอ้ยยย"
โดนมือเรียวฝาดกลางหลังอย่างหนักหน่วง
"ซึ้งเป็นผู้ชาย เป็นผู้ชายเหมือนเฮียนั่นแหละ!"
หน้าเรียวงอลงยุ่งเหยิงผมเผ้าฟูไม่เป็นทรง
"ทำตัวอย่างงี้ โยไม่เอาเฮียหรอก"
"ไอ้ซึ้ง!"
"อะไรเฮียยยย" ยักคิ้วหลิ่วตา
"เฮียไม่คุยกับเอ็งแล้ว ไอ้พ่อคนงามมมมมม"
-----------------------------------------------------------------------------------------------
"ป้าแดง เดี๋ยวโยขอไปเดินทางฝากกระนู้นได้ไหม?"
มือเล็กชึ้ไปอีกฝั่งของตลาด
สีหน้ากระอักกระอ่วนของป้าแดงทำเอาต้องพูดแทรกขึ้นมา
"โยดูแลตัวเองได้นะป้าแดง"
"แต่คุณหนูเจ้าคะ คราวนั้นที่งานวัด..."
"โยไปเองได้นะ ป้าแดง โยขอไปนะ"
ส่งสายตาลูกหมา พร้อมเสียงออดอ้อนไป
"คุณท่านสั่งว่าถ้าคุณหนูเป็นอะไรไป ป้าจะเดือดร้อน
คุณหนูเห็นใจป้าเถอะเจ้าคะ"
ร่างเล็กบู้หน้าอย่างขัดใจ
แค่อยากไปเดินเป้นการส่วนตัวก็ไม่ได้
คุณพ่อนะคุณพ่อ-3-
แล้วตากลมก็กวาดไปเห็นร่างสูงในชุดราชปะแตนกับโจงกระเบนสีคราม
รอยยิ้มอันเป้นเอกลักษณ์
"คุณมองดู! "ตะโกนไปเสียงดังจนลืมไปว่าไม่ควร
มือเล็กๆยกขึ้นมาตีปากตัวเอง
ทำให้เจ้าของชื่อที่หันมามองต้องยิ้มให้กับความไร้เดียงสา
ร่างสูงก้าวขายาวๆมาหยุดตรงหน้าร่างเล็ก
ก่อนจะเอ่ยทักทาย
"อรุณสวัสดิ์ครับ แม่โย"
"เอ่อ สวัสดีครับคุณดู"
ก้มหน้าลงแทบไม่ทัน เมื่อหน้าคมอยู่ห่างไม่ถึงคืบ
"เรียกผมทำไมหรอขอรับ?"
ใบหูเล็กที่กำลังแดงอยู่เรียกรอยยิ้มจากหน้าคมได้ไม่ยาก
"คือโยอยากไปตลาดฝากกระนู้น
แต่ป้าแดงกลัวโดนท่านพ่อเอ็ดเอาน่ะครับ
ถ้าคุณดูว่างไปกับผมได้ไหมครับ
ต.. แต่ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป้นไรนะครับ"
พูดอย่างรวดเร็วสะคนฟังแทบจะฟังไม่ทัน
"ไปสิครับ ไปได้ครับ"
ว่าแล้วมือใหญ่ก็จับเข้าที่มือเล็ก แล้วก็หันมาพูดกับคุณป้า
"ป้าแดงกลับไปก่อนก็ได้นะ
เดี๋ยวผมไปส่งคุณหนูที่เรือนคุณหลวงให้เองครับ"
"ขอบคุณนะเจ้าคะคุณท่าน "
"อ๊าาา~ ไม่ต้องไหว้ก็ได้ครับคุณป้า ผมเต็มใจ"
ว่าแล้วก็เอามือใหญ่กุมมือเล็กแล้วก้พาออกเดินไป
"คุณครับๆ เอ่อคือ..."
เสียงหวานโพล่งขึ้นมา
หน้าใสที่อมชมพูเพราะแก้มซับเลือดฝาดชวนมอง
"ครับ?"
"มือคุณเอ่อ... "
ตากลมหลุบลงมองที่มือ
ก่อนกระตุกเบาเบาเป้นสัญญาณว่า ปล่อยผมได้แล้วนะ
ร่างสูงพอรู้ว่าคนตัวเล็กต้องการจะสื่ออะไร
ก็ได้แต่เกาท้ายทอยแก้เก้อ ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า
"จับกันแน่นๆ จะได้ไม่หายไปไงครับ"
"(.////////////////.)"
"แม่โยหน้าแดง ร้อนหรอครับ?"
ถามไปด้วยความขี้เล่น ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ
"ปล่าวครับ เรียกแค่โยเฉยๆก็ได้ครับ แม่โยมันดูไม่เหมาะ"
เอ่ยจบก็เงยหน้าขึ้นมา แต่ก็ต้องตกใจอีกครั้ง
เพราะหน้าคมกำลังค่อยๆเลื่อนลงมา
หน้าผากกว้างทาบลงบนหน้าผากใส
"ตัวโยก็ไม่ร้อนนิครับ แล้วทำไมหน้าแดงละ"
ยังคงค้างหน้าผากไว้ตรงนั้นพร้อมกับแย้มยิ้มทะเล้น
ร่างเล็กเขยิบหน้าหนีออกมาแต่ก็ไม่สำเร็จ
เพราะวงแขนแกร่งที่เกี่ยวเอวอยู่ตรึงไว้สะแน่น
เลือดในกายพาลสูบฉีดไปทั่ว ไม่รู้จะเอามือไม้ไปวางที่ไหน
ในที่สุดก็เลยต้องวางมือบนบ่ากว้าง
"ปล่อยโยได้แล้วนะครับ"
"ไม่ปล่อย" ยิ้มกว้าง
"ปล่อยโยนะ" ช้อนตาขึ้นมอง
ก่อนตากลมจะเบิกกว้างขึ้นเมื่อจมูกโด่งกดลงไปบนผิวแก้มนุ่ม
"ปล่อยแล้วครับ"
เผยยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อวงหน้าที่ขาวใสนั้นกลายเป็นสีชมพูไปหมด
จนลามไปถึงคอระหงค์นั้นด้วย
"เดี๋ยวผมพาไปส่งบ้าน" ว่าแล้วก้จับมือเล็กมากุมไว้อีกครั้ง
"คนฉวยโอกาส" พึมพำเบาเบา
"หืมมมม" ร่างสูงหันมองคนข้างตัว"อะไรนะครับ?"
ร่างเล็กทำหน้าเหรอหรา ก่อนจะปฏิเสธว่าไม่มีอะไร
แล้วร่างสองร่างก้เดินลัดเลาะไปตามทางเพื่อไปเรือนคุณหลวงอินทร์
-----------------------------------------------------------------------------------------------
"ถึงบ้านแล้ว" เสียงหวานเอ่ยเตือนคนข้างกายที่ยังไม่ยอมปล่อยมือ
"โยจะเข้าบ้าน"
"ฝันดีนะครับ"
ในที่สุดมือใหญ่ก็ยอมปล่อยมือ
"ฝันดีเช่นกันครับ"
ร่างเล็กเดินเข้าบ้านไปแล้ว
แต่ก็ยังมิวายหันกลับมามองร่างสูง
"กลับบ้านได้แล้วนะคุณณณ~"
"ผมหรอให้โยขึ้นเรือนก่อน ถ้าโยเป้นอะไรไปละ"
"ผมไม่ตายหรอกหน่าาา~" ยิ้มหวานมาให้อีกฝ่าย
"ผมจะแน่ใจได้ไงละ ถ้าเกิดอะไรขึ้น
ใจผมคงเจ็บมากแน่ๆเลย"
"คนบ้า!"
จบ-----------------------------------------------------------------------------------------------
เสวนาพาเพลิน;
รีอัพ จาก บ้านอสูรไทย
Qreaz. 10
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น