คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Friend? -1
Chapter 1!!
“เตนล์!! ตื่นรึยัง!! วันนี้มีเรียนคาบศูนย์นะ เตนล์อ่า ก็อกๆๆๆๆ” ผมยืนเคาะประตูพร้อมกับตะโกนอยู่หน้าห้องของเตนล์ เพื่อให้เจ้าตัวได้ยิน
“คร้าบบบ เตนล์มาแล้วคร้าบบบ” เตนล์เปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าที่ง่วงงัน -3- แต่ดูเหมือนว่าเตนล์จะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จนานแล้ว สงสัยจะเผลอหลับ เจ้าเตนล์เอ้ยยย!
“กินอะไรรึยังเนี่ย”
“ยังอ่ะ มาม่าหมด -3-“ อ่อ นี่ถ้าไม่มีมาม่านี่อยู่ไม่ได้เลยใช่มั้ยครับคุณเตนล์ - -
“นายไม่เบื่อมันเลยจริงๆน่ะเหรอ? ฉันเห็นนายกินแล้วยังเบื่อแทนเลย”
“ก็นะ...ช่างมันเถอะ รีบไม่ใช่รึไง ก็ไปกันเลยดิ” นายพูดแบบนี้นี่ตกลงเบื่อหรือไม่เบื่อเนี่ย
หลังจากนั้นก็เราเริ่มเดินลงมาจากห้องของเตนล์ เราเดินออกมาเรื่อยๆจนเกือบจะถึงโรงเรียน และหยุดที่หน้าร้านอาหาร
“ไม่ต้องรีบมากก็ได้ เหลือเวลาอีกตั้งชั่วโมงนึงไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า : )” ผมพูดพร้อมกับลากเตนล์เข้าไปในร้านอาหารหน้าโรงเรียน
“โห่ อีกตั้งชั่วโมงนึง แล้วนายจะรีบมาปลุกฉันทำไมห้ะแทยงอ่า”
“เหอะน่า” จริงๆก็อยากให้นายมากินข้าวบ้างก็แค่นั้น กินแต่มาม่าไงตัวถึงได้เตี้ยแบบนี้ - -
“นายจะกินอะไรอ่ะ เดี๋ยวสั่งให้”
“ไม่รู้อ่ะ ไม่หิว” ดูทำหน้าเข้า ตาปรือแบบนี้ เมื่อคืนได้นอนบ้างมั้ยเนี่ย?
“ถ้างั้นฉันสั่งให้นายเลยแล้วกัน”
“อื้ม..” เตนล์ตอบด้วยความง่วงเต็มที
“ป้าครับ! ข้าวต้มหมู 2 ที่ครับ!”
“เออ นี่เตนล์....” หลังจากที่ผมเพิ่งจะหันไปสั่งข้าวได้ไม่นาน พอหันกลับมาก็พบกับเตนล์ที่หลับคอพับคาเก้าอี้ เห็นแบบนี้แล้วก็อยากจะรู้จริงๆเลยว่าเหนื่อยอะไรมา เล่นเกม? ปั่นงาน? หรือว่าคุยกับสาว? แต่ก็ช่างเถอะครับ ไม่ว่าเตนล์จะทำอะไรมันก็เรื่องของเค้าอ่ะนะ แต่นั่งมองนายไปมานี่นายก็ดูผอมบางลงไปเยอะเลยอ่ะ นายผอมเกินไปแล้วนะเตนล์อ่า มาม่ามันดียังไงเนี่ย นายจะสุขภาพไม่ดีเพราะมันนะ แล้วนายกินมาเพราะอะไรนะ? อร่อย? ถูก? หรือว่าไม่อยากทานอาหารอย่างอื่น? เรื่องนี้ผมอยากรู้จริงๆนะ ครอบครัวนายก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเงินเลยซักหน่อย
“อือ...” เพราะรู้ตัวว่านอนไม่สบายมั้ง? เตนล์จึงเริ่มขยับตัวหาที่หนุนที่สบาย แต่ก็คงหาไม่ได้สินะ แล้วนั่นรอยอะไรเนี่ยติดเต็มหน้าเลย ฮ่าๆ
“โถ่เอ้ย...เตนล์เพื่อนรัก 55555” มันเป็นคราบฝุ่นที่ติดอยู่บนโต๊ะนี่เองครับ ฮ่าๆ
“นอนไม่ได้ดูตาม้าตาเรือเล้ยยยย”
แทยงค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบกระดาษทิชชู่ที่วางอยู่ข้างๆ แล้วค่อยๆเช็ดลงบนใบหน้าของเตนล์อย่างแผ่วเบาเพราะกลัวคนที่หลับอยู่จะตื่น
หลังจากที่แทยงเช็ดฝุ่นออกจากหน้าให้เตนล์ได้ไม่นาน เข้าต้มหมูก็ถูกยกมาเสิร์ฟ พร้อมกับเตนล์ที่แทบจะเด้งตัวตื่นขึ้นมา หลังจากที่ได้กลิ่นอาหาร
“แหนะ ไหนบอกไม่หิวไง ตื่นซะไวเชียว” แทยงที่เห็นเตนล์รีบเด้งตัวขึ้นมาแบบนั้นก็อดที่จะแซวไม่ได้
“ก็ตอนนี้หิวแล้ว ไหนข้าวต้มฉัน เอามานี่เลยยยยย -3-“ เตนล์รีบลาก(?)ถ้วยข้าวต้มของตนมาทันทีที่พูดจบ
“กินดีๆนะ ค่อยๆกิน เดี๋ยวมันลวกปากเข้า”
“โอ้ย! ร้อนอ่ะ TT”
“นั่นไง พูดยังไม่ทันขาดคำ ต้องให้ฉันเป่าให้กินเลยมั้ยเนี่ยห๊ะ?” แทยงถามด้วยความเป็นห่วง(?)
“ไม่ต้องหรอก ทานเองได้น่า”
“จ่ะ อย่าให้มีเสียง โอ้ยยยยย ออกมาอีกแล้วก็”
“บ่นเป็นตาแก่ๆไปได้นายอ่ะ -3-” พอสิ้นเสียงพูดคุยแล้ว เราก็นั่งทานต่อไปอย่างเงียบๆ
@โรงเรียนนนนน
“วันนี้ครูจะสั่งงานให้นักเรียนไปทำกัน เกี่ยวกับการละเล่นของไทยเรา ให้แต่ละกลุ่มไปหาการละเล่นมากลุ่มละ 1 อย่าง พร้อมเขียนวิธีการเล่นมาด้วย ย้ำนะว่าเขียน! เพราะมีเวลาตั้ง 2 วัน กลุ่มละ 2 คนก็น่าจะพอ พร้อมกับการสาธิตในวันจันทร์หน้า สำหรับวันนี้พอแค่นี้ก่อนครูมีประชุม เอ้า หัวหน้าบอก”
“นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ”
“ขอบคุณค่ะ/ครับ”
“ฉันกับนาย เหมือนเดิมนะ” เตนล์รีบบอกผมนั่งอยู่ข้างๆ เพราะตอนนี้เพื่อนๆในห้องต่างก็รีบหาคู่ทำงานเช่นกัน
“นายไม่เบื่อฉันบ้างเหรอ?” ลองพูดถามเตนล์ออกไป เพราะเวลามีงานที่ต้องทำเป็นคู่ทีไรเราก็มักจะทำมันด้วยกันเสมอ
“ไม่หนิ แต่นายถามแบบนี้ นายเบื่อฉันเหรอ” เตนล์มีสีหน้าที่เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด แล้วผมถามอะไรแบบนั้นออกไปทำไมเนี่ย
“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น ฉันแค่กลัวว่านายจะเบื่อ คือหมายความว่า...เราทำคู่กันมาตั้งหลายงาน เลยกลัวว่านายจะเบื่อฉัน”
“นี่ อยู่ด้วยกันมาก็ 2-3 ปีแล้ว เจอกันแทบทุกวัน สำหรับฉันมันเกินคำว่าเบื่อไปนานแล้ว แต่ถ้านายเบื่อฉันก็บอกมา เดี๋ยวฉัน...ไปหาคนอื่นแทน” เตนล์หันมาพูดกับผมด้วยสีหน้าจริงจัง เป็นภาพที่น้อยนักที่จะได้เห็น แต่ทำไมผมไม่ชอบมันเลย
“เตนล์ ไม่ใช่แบบนั้นนะ นายอย่าเพิ่งคิดแบบนี้สิ เรามาคุยเรื่องงานกันดีกว่านะ จะเอาการละเล่นอะไรดี” ผมพยายามพูดวกเข้าเรื่องงาน แต่เจ้าตัวก็ยังไม่พูดอะไรอยู่ดี
“...” นั่งทำหน้าบึ้งแบบนี้ใจไม่ดีเลยแฮะ
“เตนล์อ่า ฟังฉันอยู่มั้ย บอกฉันมาสิว่านายจะเอาการละเล่นอะไร?”
“....”
“ถ้านายไม่ตอบ ฉันจะเลือกเองเลยนะ”
“...อืม”
“งั้น ฉันเอาโพงพาง โอเค๊?”
“อืม” ตอบสั้นๆแบบนี้ก็ไม่ชินเลยอ่ะ
“เตนล์อ่า นายหายงอนฉันได้แล้ว”
“ไหน? ใครงอน ไม่มี๊” แหนะ ยังจะมาปากแข็งอีก
“ก็นายไง นาย! กำ! ลัง! งอน! ฉัน! อยู่!!” ผมใช้นิ้วดีดหน้าผากของเตนล์
“โอ้ย! เจ็บนะ คนงอนอยู่แทนที่ง้อ อุ๊บ!” นั่นไง! ยอมรับแล้วสินะ HA HA HA
“ โอเค ยอมรับก็ได้ แล้วนายจะง้อฉันยังไงล่ะ?..”
“แล้วจะง้อคนขี้งอนคนนี้ยังไงดีน้า?” แกล้งลากเสียงเพื่อให้พ่อคนงอนบอกคำตอบมา แต่ถึงไม่บอกก็พอจะรู้อ่ะนะครับ...
“ช็อคโกแล็ต” น่านไง...
“ที่เป็นเหรียญป่ะ? เดี๋ยวลงไปซื้อให้ ฮ่าๆ”
“ฉันงอนนายอยู่นะ ยังจะมาเล่น -3-“
“ล้อเล่นน่า เดี๋ยวพาไปหลังงานเสร็จ”
“นายต้องพาฉันไปตอนนี้!!” จะไปยังง้ายยยยย
“นี่มันยังไม่เลิกเรียนเลยนะ - - “ ทันใดนั้น...
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!
บอกถึงเวลาเลิกเรียน...
ไปก็ไปวะ....
สุดท้ายตอนหลังเลิกเรียน ผมก็ต้องพา ‘คนขี้งอน’ ของผม ไปซื้อช็อคโกแล็ตตามที่เจ้าตัวต้องการ พ่วงกับการเลี้ยงข้าวหนึ่งมื้อ เพราะเจ้าตัวอ้างว่ายังงอนอยู่ พร้อมกับทำหน้าอ้อนวอนแบบสุดๆ ก็เลยต้องยอม เตนล์นะเตนล์ แต่ทำไมฉันต้องเอาใจใส่นายขนาดนี้ด้วยล่ะเนี่ย...?
ความคิดเห็น