ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ^KimHee^ ยัยตัวแสบหวานใจนายจอมป่วน 4
“เธอไม่ทุเรศตัวเองบ้างหรอ ปล่อยให้คนที่ตัวเองรักนอนโซฟา”
“อะไรของพี่เนี่ย พูดวกไปวนมา ฉันงงไปหมดแล้ว”
“เธอจะเถียงฉันทำไมเนี่ย นอนไปเลย”
“อ้าว พี่ง่วงแล้วหรอ”
“หลับๆ ไปเลย เงียบๆด้วย”
“อ้าว พี่ ลุกขึ้นมาคุยกับฉันก่อนสิ...”
แล้วผมก้อนอนของผมแล้ว ยิ่งคุยกับมีนะ และยิ่งปวดหัว เราเลือดกรุ๊ป AB เหมือนกันซะด้วย ผมรู้ว่าผมนิสัยแปลก มีนะก้อนิสัยแปลกเหมือนกัน ไม่ว่าผมพูดอะไร เค้าก้อจะคอยขัดผมอยู่ตลอด แต่เค้าไม่แปลกเท่าผมหรอก
อ้าว หลับแล้วหรอ โท่ นึกว่าจะแน่ ตอนเงียบนี่มันก้อน่ารักดีหรอก พอเปิดปากพูดเท่านั้นแหละ ผมกับเค้าได้มีทะเลาะกันทุกวัน ถึงเราจะทะเลาะกันทุกวัน แต่เราก้องอลกันไม่ได้นาน พออีกฝ่ายเริ่มทนไม่ไหว ก้อเริ่มง้ออีกฝ่ายแล้วละ เพราะเราไม่คิดจะเลิกกันสักครั้ง ครั้งนี้ผมก้อเหมือน ก้อแค่หาเรื่องให้ยัยมีนะง้อเท่านั้นเอง มันน่ารักดี
เฮ้อ พอกลับไป ผมต้องมานั่งคอยหึงมินามิกับอิทึอีกและ เพราะอิทึกชอบมินามิเหมือนกัน แล้วมีนะก้อชอบไปทำตัวติดอิทึกอยู่นั้นแหละ ผมไม่อยากพูดอะไรให้ทึกไม่สบายใจ เพราะตอนผมชอบมีนะ ผมก้อบอกทึกเหมือนกัน แต่ผมไม่รู้ว่าเจ้าทึกเนี่ยมันชอบอยู่ อ้าว ท่านผู้อ่านคิดดูดิ มันชอบไมมันไม่ไปจีบ ป่านนี้ถ้าจีบมันได้มีนะเป็นแฟนไปนานแล้ว เพราะมีนะชอบผู้ชายแบบนี้ ใจดี ยิ้มก้อสวย และที่สำคัญ มีนะชอบคนทุกอย่างที่เป็นอิทึก แต่เจ้านั้นก้อไม่รู้ว่ามีนะชอบ (โง่มันทั้งคู่)
ตอนเช้า
พอผมตื่นขึ้นมา ไหงยัยตัวแสบไปไหนเนี่ย พอหันไปที่ระเบียง ก้อเห็นมีนะยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว
“อ้าวพี่ ตื่นแล้วหรอ อรุณสวัสดิ์”
ภาพนั้น คำพูดนั้น มันต้องเกิดขึ้นอีกแน่ แต่ในฐานะภรรยาของคิมฮีชอลนะ
“เธอคิดว่าเป็นนางเอก MV หรือไง ไปยืนตากลมที่ระเบียงน่ะ”
“แล้วสวยป่าวละ”
“เฮอะ หลงตัวเองแต่เช้า เธอเนี่ยนะสวย ฉันยังสวยกว่าอีก”
ใครจะไปกล้าพูดความจริงเล่า ยัยบ้า
“อะไรของพี่ ฉันหมายถึงวิวนะ ฉันไม่ใช่พวกบ้าหลงตัวเองเหมือนพี่หรอกน่า”
“นี่มันห้องของฉัน ฉันเห็นมา 20 กว่าปี ไม่เห็นจะสวยเลย”
“หรอ ความคิดพี่กับความคิดฉันคนละอย่างละมั้ง”
เอาอีกแล้ว ขัดผมอีกแล้ว หาเรื่องให้ด่าแต่เช้าเลยยัยนี่
หน้าตาเธอตอนเช้านี่มันน่ารักดีนะเนี่ย ใสๆ ดี ไม่มีเครื่องสำอางมาบัง ทำไมหัวกระเซิงอย่างงั้นละนั้น ทำไมเธอไม่รักษาภาพพจน์ ตอนอยู่ต่อหน้าแฟนบ้างเล่า ยัยบื้อ
“มองอะไร คิมฮีชอล”
“ห๊ะ เทียบรุ่นหรอ ทำไมไม่เรียกฉันพี่”
“ไปเหอะ เรากลับหอกันนะ”
“ฉันพูดเมื่อกี้ไม่ได้ยินหรอไง”
แล้วยัยนั้นก้อล้มตัวลงไปนอนที่เตียงเฉยเลย ไหนบอกว่าจะกลับหอ แล้วนอนทำไมเล่า
ผมเลยแกล้งไปเปิดเพลงให้เสียงดังๆไปเลย ดูดิจะหลับได้มั้ย
“พี่เป็นบ้าไรเนี่ย ไม่อยากกลับก้อไม่ต้องกลับ ฉันจะไปและ”มีนะพูด
อะไรของเค้าเนี่ย ตกลงผมผิดใช่มั้ยเนี่ย งั้นผมต้องง้อละสิ เห็นเป็นมีนะถึงได้ง้อ คนอื่นอย่าหวังเลย มีนะ จะไปจริงๆหรอ จะทิ้งผมจริงๆหรอ
“มีนะ เป็นอะไร อารมณ์ไม่ดีแต่เช้า”
ผมก้อเข้าไปกอดมีนะ พร้อมกับหอมแก้มไปฟอดใหญ่
“ไปเลยๆ ไม่ต้องมากอดเลย ไม่อยากกลับหอก้อบอก ไม่น่าเจ๋อมาตามเลยฉัน โง่จริงๆ”
“โอ๋ๆๆๆ กลับดิๆๆๆ ไมจะไม่กลับละ แฟนสุดที่รักอุตส่ามาตามอ่ะ มีแฟนอย่างงี้รักตายเลย”
“จริงหรอ”มีนะพูด เขินด้วยแฮะ
ทำไมต้องทำหน้าน่าจูบด้วยว่ะ เด๋วปัด พ่อไม่ปล่อยให้กลับบ้านเลย ดีๆเลย
“จริงดิ พี่ไม่เคยเสียใจที่ได้เป็นแฟนกับเธอเลยนะ และพี่ไม่เคยไม่อยากยุ่งกับเธอด้วย”
“รักพี่ที่สุดเลยอ่ะ”
“ลองไม่รักดิ มีเคืองอ่ะ และพี่จะทำให้เธอรักพี่มากที่สุด จนเธอลืมพี่ไม่ได้เลย คอยดูแล้วกัน” (คิดไรอยู่ว่ะ น้องอายุไม่ถึง 20 เลยนะ คุณฮี ใจเย็นๆหน่อยดิ)
และผมกับมีนะเราก้อกลับมาที่หอกัน ผมหวังว่ามีนะและผมจะไม่ทะเลาะกันร้ายแรง
เพราะผมและมีนะ เราเข้าใจกันและกันแล้ว พี่รักเธอนะ มินามิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น