ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ^KimHee^ ยัยตัวแสบหวานใจนายจอมป่วน 2
“ครับๆ จะไปทำความสะอาดเด๋วนี้แหละ”
แม่เป็นแม่ผมจริงๆ ป่าว มาถึงแทนที่จะทักผมหรือไม่ก้อพี่ก่อน นี่ทักมีนะซะงั้น เมื่อกี้
ผมทำเธอเสียใจงั้นสิ เรื่องที่พูดเมื่อกี้ แต่ผมก้อยังทำไม่เท่าเธอหรอก ที่พูดชายอื่นต่อหน้าผมหลายๆ รอบเนี่ย ถึงคนนั้นจะป็นเพื่อนสนิทของผมและน้องชายในวงก้อเหอะ
เหนื่อยเป็นบ้าเลย ทำไมห้องรกอย่างงี้ว่ะ
“ขอรบกวนด้วยคะ”
“อือ เข้ามา นั่งตรงโซฟานั้นแหละ เด๋วไปหาขนมมาให้กิน”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ... ฉันแค่อยากจะพูดเรื่องนึง เด๋วฉันก้อจะกลับแล้ว”
เธอจะมาไม้ไหนกับฉันอีกเนี่ย วันๆนึง เธอจะทำให้ฉันโมโหกี่รอบ ถึงจะพอใจฮะ
เธอเป็นแฟนแบบไหนเนี่ย ชอบทำให้โมโหอยู่เรื่อย ทำตัวน่ารักไม่เป็นหรือไงเนี่ย
“มีอะไรละ”
“พี่เปลี่ยนไป เป็นเพราะฉันรึป่าว”
รู้ด้วยหรอ ว่าเป็นเพราะเธอ
“ฉันเป็นห่วงพี่แทบตาย พอรู้ว่าพี่ไม่กลับบ้าน และฉันก้อโทรหาเพื่อนพี่ เพื่อนพี่ก้อบอกว่าไม่รู้ ฉันโทรหาผู้จัดการของพี่ พวกเค้าก้อบอกว่าไม่รู้ ฉันเลยไปรอพี่ที่หอ แต่พี่ก้อไม่กลับมา ... พี่เปลี่ยนไป เพราะฉันหรอ ที่ห่วงพี่มากไป เลยทำให้พี่รำคาญ”
“ป่าวซะหน่อย”
“แล้วทำไมพี่ ถึงทำเย็นชากับฉันอย่างงี้ Ok ถ้าเราจะเลิกกัน พี่ควรให้เหตุผลหน่อย”
ยัยนี่ เธอจะเลิกกับฉันหรอไง
“เป็นเพราะเธอนั้นแหละ ที่เอาแต่พูดชื่อคนอื่นอยู่นั้นแหละ ฉันไม่อยากได้ยินเธอเรียกชื่อคนอื่นนอกจากฉันเข้าใจมั้ย”
“คะ”
“ไม่ต้องมาทำหน้างง อะไรก้ออิทึก หรือไม่ก้อคยู เธอรู้มั้ยเธอทำให้ฉันโมโหที่ได้ยินชื่อนั้น ชื่อนี้”
“พี่หึงหรอ”
“ใครหึงเธอ บ้าป่าว แค่โมโหต่างหาก”
“ใครๆก้อบอกว่า เรา 2 คนคงไปกันไม่รอด แต่ฉันไม่เชื่อ ฉันเชื่อว่าถ้าเราปรับตัวเข้าหาอีกฝ่ายมันจะดีขึ้นเอง ทั้งที่ฉันสนิทกับเพื่อนของพี่เพื่อจะได้รู้นิสัยของพี่ให้มากขึ้น แต่มันไม่ช่วยให้เรา 2 คนสนิทขึ้นเลย พี่กลับเข้าใจผิดอีก”
เธอคิดงี้หรอเนี่ย ไมผมถึงถึงไม่ถามเค้านะ เออใช่ ผมไม่กล้าพูดนี่นา เด๋วเค้าจะหาว่าผม จู้จี๋เค้ามากไป
ผมดึงมีนะเค้ามากอด และมีนะก้อร้องไห้ออกมา
“พี่ พูดไม่ค่อยเก่งหรอกนะ พี่อยากให้เธอเข้าใจว่าพี่เป็นแบบนี้ อะไรปรับได้ พี่จะปรับเพื่อเธอนะ มีนะ”
“อืม ฉันรักพี่ที่สุดเลย”
“อืม พี่ก้อรักเธอเหมือนกัน”
“ค่ะ”
ยัยนี่ น่ารักขึ้นนะเนี่ย ผมจะไม่สนแล้วละ ไอ้ศักศรีดิ์ ผมจะไม่ทำให้มีนะร้องไห้อีก
“มีนะ พี่ขอหอมแก้มหน่อยสิ”
ผมไม่รอคำตอบ ผมหอมแก้มมีนะ ผิวของยัยนี่นิ่มมากเลยนะเนี่ย ยัยนี่ก้อหน้าแดงใหญ่เลยอ่ะ
“พี่อ่ะ ฉันอายนะ”
“ป่ะ ลงไปกินข้าวกันเหอะ”ผมพูด
“ค่ะ แล้วเรากลับไปที่หอกันนะ”
“ได้เลย ตามใจเธอทุกอย่างแหละ”
ผมเพิ่งรู้นะ ว่าการหยิ่งเนี่ย มันอาจจะทำให้ผมเสียคนที่ผมรักไปได้เลย เฮ้อ ความรักนี่หน้ากลัวชะมัด
พอถึงโต๊ะอาหาร
“คืนดีกันแล้วใช่มั้ยเนี่ย ดีแล้วแม่จะได้ไม่ต้องห่วงว่าฮีชอลมันจะฆ่าตัวตาย”
“แม่ ผมไม่บ้าขนาดนั้นหรอก ผมยังไม่รวยเลย จะรีบตายไปไหนเล่า”
“แม่ ไม่อยากเถียงกับแกแล้ว มะ มากินข้าวเร้ว ......... นี่จะกลับเลยใช่มั้ย นี่มันดึกแล้ว ไม่กลับพรุ่งนี้ละ ตอนนี้รถราหากลับลำบากนะ”
“นั้นสิ นอนที่นี่แหละ ไม่รีบไม่ใช่หรอ มีนะ”พี่สาวผมพูด
“ค่ะ ไม่รีบ”
“แล้วจะให้นอนที่ไหน ห้องเธอหรอ”ผมถามพี่สาว
“จะนอนห้องของฉันได้ไงเล่า”
“หรือห้องแม่ฮะ”
“นอนห้องแกนั้นแหละ”
ห้า!!!!!!!!!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น