ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ^Hanyung^ รักเธอสุดใสยัยตัวแสบ 7
“อ้าว มินามิ เพิ่งกลับมาหรอ”พี่ฮีชอลพูด
ฉันได้แต่พยักหน้า
“แล้วไหนแฟนใหม่เธอละ แนะนำให้พี่รู้จักบ้างสิ เผื่อจะดูให้เค้าเหมาะกับเธอป่าว”
“เอ่อ…ฉัน”ฉันพูด
“เออ ไมมาอยู่ด้วยกันละเนี่ย”พี่ฮีชอลพูด
“อ๋อ พอดีเรามาไฟต์ด้วยกันน่ะ”พี่ฮันพูด
“ห๋า มินามิไปจีนหรอ ไมไม่กลับบ้านละ”พี่ฮีชอลพูด
“ก้อไปเที่ยวน่ะเฉยๆ ก้อไม่ได้ไปเที่ยวนานแล้ว”ฉันพูด
“หรอ เธอลืมพี่ได้รึยัง พี่ยังลืมเธอไม่ได้นะ”พี่ฮีชอลพูด
“ฉันไม่อยากให้เราพูดถึงเรื่องนี้อีก พี่ก้อมีคนของพี่อยู่แล้ว”ฉันพูด
“พี่ฮีชอลอ่า มาอยู่นี่หรอ ไมไม่รอฉันก่อนละ”
“ขอโทษที มินจี พอดีเจอเพื่อนพอดีน่ะ”
เค้าเปลี่ยนผู้หญิงคนใหม่อีกแล้วหรอเนี่ย
“อ้าวมินามิ พี่ฮันคยอง มาแล้วหรอ”
ฉันได้แต่ยิ้มๆ
ตอนนี้ฉันเห็นภาพนี้ เริ่มไม่ค่อยเจ็บแล้วละ เพราะมีพี่ฮันอยู่ ตอนนี้เค้าจับมือฉันแน่นเลย
เค้าอยู่ข้างฉันจริงๆ
“ฮีชอล ฉันบอกไรให้นะ มินามิเป็นแฟนฉัน”
“ฮะ”ฉัน พี่ฮีชอล มินจีพูด
“ใช่ เพราะงั้น นายอย่ายุ่งกับมินามิอีก ถือว่าฉันขอร้อง”
“อ๋อ นายเองหรอที่เป็นแฟนใหม่มินามิ ดีและ ฉันจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงมินามิ กลับได้ยังละ ไปเหอะเพื่อนๆ รออยู่”
“อือ ไปมีนะ”พี่ฮันพูด
แล้วพี่เค้าก้อเดินแบบเว้นระยะห่าง แต่พี่ฮีชอลก้อหันมาดูเรา2คนแบบเป็นระยะๆ
“พี่ เป็นแฟนอะไรกัน”
“มันจะได้ไม่ต้องยุ่งกับมีนะไงละ”
“เอางั้นหรอ พี่จะหาแฟนได้หรอยังงี้ มีฉันเป็นไม้อยู่อย่างงี้”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า มะ ขอจับมือหน่อย”
แล้วเค้าก้อจับมือของฉัน มันแปลกที่ไม่ปฏิเสธของนี่สิ ทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นไรกัน หรือว่าฉันเริ่มชอบเค้าแล้วกันแน่
แล้วเราก้อถึงบริษัท แต่ฉันเลือกที่จะกลับไปที่หอดีกว่า
ระหว่างเดิน เจอพี่ฮีชอลดักไว้อยู่
“มินามิ ทำไมเธอถึงเลิกกับพี่ เพราะฮันคยองหรอ”
“ไม่ใช่ ไม่ใช่เพราะพี่ฮัน แต่เป็นเพราะฉันเอง ฉันไม่เข้มแข็งถึงขนาดให้พี่คบหลายคนได้ ฉันเจ็บมากๆเลยตอนนั้น”
“ก้อพี่ถามเธอแล้วไง ว่าเธอให้พี่คบได้มั้ย ก้อเธอบอกว่าได้ ...”
“ถ้าฉันบอกว่าไม่ได้ พี่จะไม่คบหรอค่ะ พี่ก้อคบอยู่ดีนั้นแหละ ... พี่อย่าบอกว่าไม่จริงนะ ฉันรู้นิสัยพี่ ว่าพี่เป็นไง”
“พี่มันไม่ดี พี่รู้ กลับมาได้มั้ย พี่ขอร้อง”
นายจะมาพูดเพื่ออะไรว่ะ
“นะมีนะ เรากลับมาเหมือนเดิมเหอะ”
มีนะงั้นหรอ
“พี่เรียกฉันยังงั้นทำไม”
“ก้อพี่เห็นฮังคยองเรียกเลยเรียกมั่งไง”
“ชื่อนั้นพี่ฮังคยองเรียกได้คนเดียว”
“OK พี่พอจะรู้คำตอบแล้ว ว่าเธอจะตอบพี่ว่าไร”
“...”
“…แต่ก่อนไป พี่ขอกอดหน่อยได้มั้ย พี่ไม่ได้กอดเธอนานแล้ว พี่ทำอะไรที่ไม่ดีๆหลายอย่าง พี่อยากขอโทษที่ไม่ดูแลเธอ”
แล้วพี่ฮีชอลก้อดึงฉันเข้าไปกอด มันแตกต่างพี่ฮันคยองชะมัด ฉันแทบไม่รู้สึกอะไรเลย
แล้วพี่ฮีชอลก้อเดินจากไป
“พี่ฮัน อยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่”
“พี่ว่าแล้ว มันต้องมาหาเธอ”
“ไม่มีไรหรอกค่ะ”
“ปกป้องมันหรอ รักฮีชอลมากเลยสิ”
“พี่อย่าเข้าใจผิดสิ”
“เข้าใจผิดหรอ เธอก้อยังรักฮีชอลอยู่ ฮีชอลก้อยังลืมเธอไม่ได้ เข้าใจผิดอะไร ก้อเห็นๆอยู่ ว่าพวกเธอยังรักกันอยู่ กอดกันด้วยนี่”
เป็นอะไรของพี่อ่ะ
“ไม่ใช่นะ พี่เป็นอะไร พี่ฮัน”
แล้วฉันก้อร้องไห้อีกแล้ว แต่ไม่ใช่เพราะพี่ฮีชอล แต่เพราะพี่ฮันคยอง เค้าเป็นอะไร
ไม่เหมือนพี่ฮันคนดิม
“พี่ฮัน เชื่อฉัน ขอร้อง ...ฮือ”
และฉันก้อเดินเข้าไปกอดเค้า ไหนว่าจะดูแล แล้วทำไมเย็นชากับฉันแบบนี้ละ ฮือ.................... เอ๊ะ เค้ากอดฉันตอบ แล้วเค้าก้อลูบหัวฉันอย่างกับเด็กๆ เค้าหายโกรธฉันแล้วใช่มั้ยเนี่ย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น