ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8 “ขอโทษ”
แล้วมันก็เข้ามาจูบผมเลยครับ ผมไม่ทันได้ตั้งตัว พยายามเอามือดันมันออก แต่ผมก็เสียหลักล้มลงนอนมันจับมือผมล็อกไว้ด้วยมือมันเพียงข้างเดียว ทำไมผมถึงสู่มันไม่ได้ ตอนนั้นผมแหว่ะมาก เพราะมันพยายามเอาลิ้นดันเข้ามา ผมก็กัดฟันสุดฤทธิ์เหมือนกัน ร้องก็ไม่กล้าร้องกลัวอ้าปากแล้วลิ้นมันจะเข้ามาได้ มันเอามืออีกข้างหนึ่งล้วงเข้ามาในกางเกงผมแล้วครับ ตอนนี้มันจับไอหนูของผมอยู่ ผมจะทำยังไงดี
ผมสั่นครับ ผมสั่น นี้ผมเป็นอะไรนิ ทำไมไม่สู่มัน แล้วแรงผมก็หายไปหมด มันหนักไปทั้งตัว ผมพยายามหันหน้าหนีมัน เสร็จแล้ว ผมหันหน้าหนีมันได้แล้ว แล้วมันมาทำอะไรที่ซอกหูผมหล่ะนิ ขนลุกไปหมดครับ มันกำลังไซร้ผมอยู่
“ปะ ปะ..ปล่อยกู……….” ผมตะโกนสุดเสียง
มันเอามือที่ล็อกแขนผมอยู่มาปิดปากผม
“ปล่อย….” มือมันปิดปากผมอยู่ แต่ผมก็พยายามตะโกนออกมา
“เฮ้ย…อย่าตะโกนดิ” มึงก็ปล่อยกูดิ
“ฟังเราก่อนนะ” ไม่ฟังโว้ย
“นะ…นะ…ฟังเราก่อน” กูไม่ฟัง
อยู่ๆ น้ำตาผมก็ไหลออกมาครับ นิกูร้องไห้ทำไมนิ
“เฮ้ยอย่าร้องดิ…นะครับนะ อย่าร้องนะ” มึงก็ปล่อยกูซะทีดิ
ไอบาสแรงมันเยอะมาก ขนาดมือผมสองข้างยังแกะมือมันข้างเดียวที่ปิดปากผมออกไม่ได้ แล้วผมก็เริ่มร้องหนักขึ้น ยอมรับครับว่ามันทั้งโกรธ และกลัวมันครับ
“อย่าร้องนะครับ…เดี๋ยวเราปล่อยแล้วนะ” ว่าเวลามันพูดแบบนี้ ผมรู้สึกอบอุ่นมากเลยครับ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาจะมาอบอุ่น
มันค่อยๆ ปล่อยมือมันออกจากปากผม
“ฟังเราก่อนนะ” มันบอกผมครับ ผมก็ส่ายหน้าอย่างเดียว
“อย่าโกรธเรานะ” ผมจ้องมันตาแข็งครับ มึงทำกูขนาดนี้ มึงยังจะไม่ให้กูโกรธมึงอีกหรอ
“ปล่อย” ผมบอกมัน
“เราปล่อยนายแล้วไง” มันตอบมาครับ
“ปล่อย” ผมบอกมันเป็นครั้งที่สอง
“ปล่อยแล้วไงครับ…” มันพยายามพูดดีกับผม
“โคตรแม่งนิ…ปล่อยดิ” ผมตะโกนด่ามัน พร้อมกับเอามือผมดึงมือมันที่ล้วงเข้าไปในกางเกงผมออก
“เราขอโทษ…เราลืม” กำจนเพลิงหล่ะสิมึง พูดออกมาได้ลืม
“นะ…เราขอโทษนะ” ผมสังเกตเห็นตามันเริ่มแดงๆ แล้วครับ
แล้วผมก็ถอนใจแรงๆ ไปหนึ่งครั้ง ผมสายหัวแล้วหันหน้าหนีจากมัน
“คือ…คือ…เราขอโทษ” แล้วมันก็ลุกออกไปครับ
ผมก็ได้แต่โล่งที่มันไป แต่เอ๊ะ ไอหนูผมทำไมมันแข็งหล่ะ
ผมมึน และงงกันเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ทำไมมันทำแบบนี้กับผม มันคิดว่าผมเป็นอะไร ผมเป็นผู้ชาย มันก็เป็นผู้ชาย ผมบอกตรงๆ ผมรับไม่ได้
คิดไปคิดมาแล้วผมก็ร้องไห้ออกมาอีก ตอนนี้ทั้งเซนเตอร์มีผมเพียงคนเดียว ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย มันเหงานะครับ ผมเห็นแบบนี้ ผมยิ่งร้องหนักกว่าเดิม จนผมหลับ
“เลย์…ตื่น” มีเสียงหนึ่งปลุกผม
“เลย์ตื่นเร็ว” เจ้าของเสียง เอามือมาจับที่แก้มผมครับ
“เฮ้ย…” ผมตกใจสะดุ้งตื่นดิครับ แม่งเป็นไรว่ะ ใจสั่นอีกละ
“เป็นไรเปล่า” อ้าวมึงเองหรอไอแม็ค
ผมหลับไปนานแค่ไหนไม่รู้ รู้แต่ว่า ตอนนี้มืดแล้ว และก็มีเด็กส่วนหนึ่งเข้ามาในเซนเตอร์แล้ว รวมถึง ไอห่านั่นด้วย
“เลย์…ร้องไห้หรอ” ไอแม็คกระซิบข้างหูผมเบาๆ แบบเป็นห่วงครับ
“เปล่า” ผมตอบมันไป
“แล้วคราบอะไรเต็มหน้านายเลยวะ” ตาดีนะมึง
“เปล่านิ” กูคงต้องโกหกมึงนะแม็ค
“มีอะไรบอกเรานะ” แม็คกูก็อยากจะบอกมึง แต่กูบอกมึงไม่ได้
“ถ้ามีใครทำไรนายบอกเราเลยนะ” มันพูดประโยคนี้จบ น้ำตาผมก็ไหลลงมาอีก
นิกูเป็นอะไรนิ ทำไมบ่อน้ำตาตื้นอย่างนี้วะ
“เฮ้ย…เลย์เป็นไร” มันเอามือมาปาดน้ำตาผมออก ยิ่งมันทำแบบนี้ผมก็ยิ่งร้องดิครับ
ผมก็เลยพยายามลุกขึ้น มานั่ง แน่นอนครับ เพื่อนผมก็ช่วยพยุงผมเหมือนเดิมแหละครับ
“แม็ค” ผมเรียกมัน แล้วก็มองหน้ามัน ใจจริงผมอยากเล่าเรื่องนี้ให้มันฟัง แต่ผมกลัวใจมันครับ ผมกลัวเรื่องนี้จะไม่จบ
และผมก็โผเข้ากอดมัน มันคงงงนิดๆ แต่มันก็กอดผมตอบ
“เป็นไรเปล่าวะ” มันถามผมขณะที่ยังกอดผมอยู่
“เปล่าไม่เป็นอะไรหรอก เราแค่ไม่สบาย แล้วอยู่คนเดียวมันก็เลยเหงา” ผมโกหกเพื่อนรักผมอีกครั้งครับ
“เราอยู่เป็นเพื่อนแล้วนะ” ดูดิครับ มันพูดแต่ละคำ ทำเอาน้ำตาผมไหลแล้วไหลอีก
ภาพทุกภาพ เหตุการณ์ทุกอย่าง แน่นอนครับ ไอห่าบาสมันมองอยู่แล้ว และรวมไปถึงเพื่อนคนอื่นๆ ในเซนเตอร์ผมด้วย
แต่ผมไม่อายครับที่ทำแบบนี้กับเพื่อนรักผม
“แม่งใครขว้างอะไรมาวะ” ไอแม็คอุทานออกมา
ไอบาสครับ มันขว้างหนังสือการ์ตูนของมันมาโดนหลังไอแม็ค
“มึงขว้างมาทำเหี้ยไร” มันด่ากลับไป ผมได้แต่หลบตามัน
“หมั่นไส้โว้ย…แม่งรักกันจริงนะพวกมึง” ไอห่าบาสมันสวนกลับครับ
“มันก็เรื่องของกูสองคน” ท่าทางไอแม็คมันจะโมโหแล้วครับ
“กูอยากจะขว้างอะไรใส่ใครมันก็เรื่องของกูเหมือนกัน” ไอห่าบาสก็ไม่ยอมเลิกครับ
แล้วไอแม็คก็หยิบหนังสือการ์ตูนของไอบาสขว้างกลับคือ ไอบาสก็เอามือปัดออกได้
“กวนตีนเข้านะมึง…ระวังตัวไว้” ไอบาสพูดประโยคเดิมครับ เพื่อนผมคงต้องเงียบแน่
“………………………..(เงียบ)” เห็นไหมครับ จริงๆ ด้วย
“มึงจะทำไรกูฮะ….” ไอแม็คพูดออกมาครับ ผมก็ได้แต่มองหน้ามัน แล้วสะกิดมัน
“ไอ……..…ไอ………….ไอ………..ฯลฯ” ไม่น่าเชื่อไอแม็คมันด่าไอบาสเป็นชุดเลยครับ
ตอนนี้ทุกคนในห้องมองกันหมดแล้ว ทีแรกเค้าคงคิดว่าเล่นๆ กัน แต่ตอนนี้ท่าทางจะเอาจริงแล้ว
“ปากดีนะมึง…ผู้ชายรึเปล่าวะมึง ปากแม่โคตรจัดเลย” ไอบาสพูดมาแบบใจเย็นมาก เอาไงหล่ะทีนี้ ไอแม็คมันไม่ชอบให้ใครหยามความเป็นลูกผู้ชายของมันด้วย
“มึงเคยชิมหรอ ถึงรู้ว่าจัด” เฮ ครับ มีเฮ คนในห้องหัวเราะชอบใจกันใหญ่ ตอนนี้กลายเป็นเรื่องโจ๊กกันไปแล้ว
“ปากมึงกูไม่เคยชิม…” ไอบาสมันตอบเสียงเรียบๆ
“แต่ปากเพื่อนมึง…กูชิมมาแล้ว” เอาแล้วไงกู ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งก้มหน้าและคิดในใจ แม่งนิมันจะพูดทำไมวะ
ตอนนี้ในห้องดิครับ เงียบ เงียบมาก เงียบที่สุด รวมถึงเพื่อนผมด้วย ตอนนี้ไม่มีเสียงอะไรออกมาจากปากเพื่อนผมครับ มีแต่สายตาที่มองอย่างสงสัย
“ไมมองแบบนี้ว่ะ” ผมถามเพื่อนผมเบาๆ มังคงลืมตัวครับ สะดุ้งทันที
“เปล่าๆ..” มันตอบครับ
และสงครามเมื่อกี้ก็สงบลง
“นี้พวกมึงจะไม่พูดอะไรต่อเลยหรอ ไอแม็ค ไอห่าบาส มึงจบลงด้วยประโยคเมื่อกี้ไม่ได้นะโว้ย กูเสียนะพวกมึง” ผมอยากจะบอกพวกมันแบบนี้จริงๆ
ผมสั่นครับ ผมสั่น นี้ผมเป็นอะไรนิ ทำไมไม่สู่มัน แล้วแรงผมก็หายไปหมด มันหนักไปทั้งตัว ผมพยายามหันหน้าหนีมัน เสร็จแล้ว ผมหันหน้าหนีมันได้แล้ว แล้วมันมาทำอะไรที่ซอกหูผมหล่ะนิ ขนลุกไปหมดครับ มันกำลังไซร้ผมอยู่
“ปะ ปะ..ปล่อยกู……….” ผมตะโกนสุดเสียง
มันเอามือที่ล็อกแขนผมอยู่มาปิดปากผม
“ปล่อย….” มือมันปิดปากผมอยู่ แต่ผมก็พยายามตะโกนออกมา
“เฮ้ย…อย่าตะโกนดิ” มึงก็ปล่อยกูดิ
“ฟังเราก่อนนะ” ไม่ฟังโว้ย
“นะ…นะ…ฟังเราก่อน” กูไม่ฟัง
อยู่ๆ น้ำตาผมก็ไหลออกมาครับ นิกูร้องไห้ทำไมนิ
“เฮ้ยอย่าร้องดิ…นะครับนะ อย่าร้องนะ” มึงก็ปล่อยกูซะทีดิ
ไอบาสแรงมันเยอะมาก ขนาดมือผมสองข้างยังแกะมือมันข้างเดียวที่ปิดปากผมออกไม่ได้ แล้วผมก็เริ่มร้องหนักขึ้น ยอมรับครับว่ามันทั้งโกรธ และกลัวมันครับ
“อย่าร้องนะครับ…เดี๋ยวเราปล่อยแล้วนะ” ว่าเวลามันพูดแบบนี้ ผมรู้สึกอบอุ่นมากเลยครับ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาจะมาอบอุ่น
มันค่อยๆ ปล่อยมือมันออกจากปากผม
“ฟังเราก่อนนะ” มันบอกผมครับ ผมก็ส่ายหน้าอย่างเดียว
“อย่าโกรธเรานะ” ผมจ้องมันตาแข็งครับ มึงทำกูขนาดนี้ มึงยังจะไม่ให้กูโกรธมึงอีกหรอ
“ปล่อย” ผมบอกมัน
“เราปล่อยนายแล้วไง” มันตอบมาครับ
“ปล่อย” ผมบอกมันเป็นครั้งที่สอง
“ปล่อยแล้วไงครับ…” มันพยายามพูดดีกับผม
“โคตรแม่งนิ…ปล่อยดิ” ผมตะโกนด่ามัน พร้อมกับเอามือผมดึงมือมันที่ล้วงเข้าไปในกางเกงผมออก
“เราขอโทษ…เราลืม” กำจนเพลิงหล่ะสิมึง พูดออกมาได้ลืม
“นะ…เราขอโทษนะ” ผมสังเกตเห็นตามันเริ่มแดงๆ แล้วครับ
แล้วผมก็ถอนใจแรงๆ ไปหนึ่งครั้ง ผมสายหัวแล้วหันหน้าหนีจากมัน
“คือ…คือ…เราขอโทษ” แล้วมันก็ลุกออกไปครับ
ผมก็ได้แต่โล่งที่มันไป แต่เอ๊ะ ไอหนูผมทำไมมันแข็งหล่ะ
ผมมึน และงงกันเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ทำไมมันทำแบบนี้กับผม มันคิดว่าผมเป็นอะไร ผมเป็นผู้ชาย มันก็เป็นผู้ชาย ผมบอกตรงๆ ผมรับไม่ได้
คิดไปคิดมาแล้วผมก็ร้องไห้ออกมาอีก ตอนนี้ทั้งเซนเตอร์มีผมเพียงคนเดียว ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย มันเหงานะครับ ผมเห็นแบบนี้ ผมยิ่งร้องหนักกว่าเดิม จนผมหลับ
“เลย์…ตื่น” มีเสียงหนึ่งปลุกผม
“เลย์ตื่นเร็ว” เจ้าของเสียง เอามือมาจับที่แก้มผมครับ
“เฮ้ย…” ผมตกใจสะดุ้งตื่นดิครับ แม่งเป็นไรว่ะ ใจสั่นอีกละ
“เป็นไรเปล่า” อ้าวมึงเองหรอไอแม็ค
ผมหลับไปนานแค่ไหนไม่รู้ รู้แต่ว่า ตอนนี้มืดแล้ว และก็มีเด็กส่วนหนึ่งเข้ามาในเซนเตอร์แล้ว รวมถึง ไอห่านั่นด้วย
“เลย์…ร้องไห้หรอ” ไอแม็คกระซิบข้างหูผมเบาๆ แบบเป็นห่วงครับ
“เปล่า” ผมตอบมันไป
“แล้วคราบอะไรเต็มหน้านายเลยวะ” ตาดีนะมึง
“เปล่านิ” กูคงต้องโกหกมึงนะแม็ค
“มีอะไรบอกเรานะ” แม็คกูก็อยากจะบอกมึง แต่กูบอกมึงไม่ได้
“ถ้ามีใครทำไรนายบอกเราเลยนะ” มันพูดประโยคนี้จบ น้ำตาผมก็ไหลลงมาอีก
นิกูเป็นอะไรนิ ทำไมบ่อน้ำตาตื้นอย่างนี้วะ
“เฮ้ย…เลย์เป็นไร” มันเอามือมาปาดน้ำตาผมออก ยิ่งมันทำแบบนี้ผมก็ยิ่งร้องดิครับ
ผมก็เลยพยายามลุกขึ้น มานั่ง แน่นอนครับ เพื่อนผมก็ช่วยพยุงผมเหมือนเดิมแหละครับ
“แม็ค” ผมเรียกมัน แล้วก็มองหน้ามัน ใจจริงผมอยากเล่าเรื่องนี้ให้มันฟัง แต่ผมกลัวใจมันครับ ผมกลัวเรื่องนี้จะไม่จบ
และผมก็โผเข้ากอดมัน มันคงงงนิดๆ แต่มันก็กอดผมตอบ
“เป็นไรเปล่าวะ” มันถามผมขณะที่ยังกอดผมอยู่
“เปล่าไม่เป็นอะไรหรอก เราแค่ไม่สบาย แล้วอยู่คนเดียวมันก็เลยเหงา” ผมโกหกเพื่อนรักผมอีกครั้งครับ
“เราอยู่เป็นเพื่อนแล้วนะ” ดูดิครับ มันพูดแต่ละคำ ทำเอาน้ำตาผมไหลแล้วไหลอีก
ภาพทุกภาพ เหตุการณ์ทุกอย่าง แน่นอนครับ ไอห่าบาสมันมองอยู่แล้ว และรวมไปถึงเพื่อนคนอื่นๆ ในเซนเตอร์ผมด้วย
แต่ผมไม่อายครับที่ทำแบบนี้กับเพื่อนรักผม
“แม่งใครขว้างอะไรมาวะ” ไอแม็คอุทานออกมา
ไอบาสครับ มันขว้างหนังสือการ์ตูนของมันมาโดนหลังไอแม็ค
“มึงขว้างมาทำเหี้ยไร” มันด่ากลับไป ผมได้แต่หลบตามัน
“หมั่นไส้โว้ย…แม่งรักกันจริงนะพวกมึง” ไอห่าบาสมันสวนกลับครับ
“มันก็เรื่องของกูสองคน” ท่าทางไอแม็คมันจะโมโหแล้วครับ
“กูอยากจะขว้างอะไรใส่ใครมันก็เรื่องของกูเหมือนกัน” ไอห่าบาสก็ไม่ยอมเลิกครับ
แล้วไอแม็คก็หยิบหนังสือการ์ตูนของไอบาสขว้างกลับคือ ไอบาสก็เอามือปัดออกได้
“กวนตีนเข้านะมึง…ระวังตัวไว้” ไอบาสพูดประโยคเดิมครับ เพื่อนผมคงต้องเงียบแน่
“………………………..(เงียบ)” เห็นไหมครับ จริงๆ ด้วย
“มึงจะทำไรกูฮะ….” ไอแม็คพูดออกมาครับ ผมก็ได้แต่มองหน้ามัน แล้วสะกิดมัน
“ไอ……..…ไอ………….ไอ………..ฯลฯ” ไม่น่าเชื่อไอแม็คมันด่าไอบาสเป็นชุดเลยครับ
ตอนนี้ทุกคนในห้องมองกันหมดแล้ว ทีแรกเค้าคงคิดว่าเล่นๆ กัน แต่ตอนนี้ท่าทางจะเอาจริงแล้ว
“ปากดีนะมึง…ผู้ชายรึเปล่าวะมึง ปากแม่โคตรจัดเลย” ไอบาสพูดมาแบบใจเย็นมาก เอาไงหล่ะทีนี้ ไอแม็คมันไม่ชอบให้ใครหยามความเป็นลูกผู้ชายของมันด้วย
“มึงเคยชิมหรอ ถึงรู้ว่าจัด” เฮ ครับ มีเฮ คนในห้องหัวเราะชอบใจกันใหญ่ ตอนนี้กลายเป็นเรื่องโจ๊กกันไปแล้ว
“ปากมึงกูไม่เคยชิม…” ไอบาสมันตอบเสียงเรียบๆ
“แต่ปากเพื่อนมึง…กูชิมมาแล้ว” เอาแล้วไงกู ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งก้มหน้าและคิดในใจ แม่งนิมันจะพูดทำไมวะ
ตอนนี้ในห้องดิครับ เงียบ เงียบมาก เงียบที่สุด รวมถึงเพื่อนผมด้วย ตอนนี้ไม่มีเสียงอะไรออกมาจากปากเพื่อนผมครับ มีแต่สายตาที่มองอย่างสงสัย
“ไมมองแบบนี้ว่ะ” ผมถามเพื่อนผมเบาๆ มังคงลืมตัวครับ สะดุ้งทันที
“เปล่าๆ..” มันตอบครับ
และสงครามเมื่อกี้ก็สงบลง
“นี้พวกมึงจะไม่พูดอะไรต่อเลยหรอ ไอแม็ค ไอห่าบาส มึงจบลงด้วยประโยคเมื่อกี้ไม่ได้นะโว้ย กูเสียนะพวกมึง” ผมอยากจะบอกพวกมันแบบนี้จริงๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น