บางสิ่งที่หายไป...กับใจบางคน

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 “first kiss 2”

จะว่าไปผมก็แปลกใจเหมือนกันที่ไอบาสรีบเข้ามาดูผม ตอนนั้นหน้าตามันเหมือนห่วงผมเอามากๆ ดูไปดูมาหน้าตามันก็น่ารักดี มีรักยิ้มด้วย อะไรนิกู คิดอะไรนิ

“แม็ค…ไม่ไปอาบน้ำหรอ” ผมถามแม็คครับ
“ไม่อะหนาว” ก็จริงของมัน อากาศหนาวจริงๆ ครับ
“นายขี้เกียจอะดิ” ผมแซวมันครับ
“แล้วนายจะอาบเปล่า” อ้าว…ไอนี้ กูคงเดินไปอาบได้หรอก
“ตาบอดหรอว่ะ” ผมด่ามัน
“ให้เราเช็ดตัวให้ไหม” ผมอึ้งกับคำพูดมันครับ แต่ก็ดี เพราะผมรู้สึกสกปรกมากๆ
“ถ้าเป็นไปได้ก็ขอบคุณมาก” ผมบอกมันไปอย่างสุภาพ
“งั้นเดียวเราไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวอาบเสร็จเราเช็ดตัวให้” ว่าแล้วมันก็ลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าผม มันถอดเสื้อออก แล้วตามด้วยกางเกง เหลือแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว ไอแม็คหุ่นมันดีขึ้นเยอะเลยครับ เมื่อเทียบกับตอนอยู่ชั้นปฐม
“แม็ค…” ผมเรียกมัน
“ระวังโดนข่มขืนนะ…” ผมแซวมันครับ
“เออ…จะระวัง” มันตอบผมครับ
“นายก็ระวังด้วยนะ” เอาแล้วครับ มันจะเล่นอะไร
“ไม่มีใครข่มขืนเราหรอก” ผมย้อนมันก่อนครับ
“เปล่าระวังนะอยู่คนเดียว ผีจะมาหลอก” เอาแล้วไงมึง กูอุตสาห์ไม่คิดแล้วนะ
ตอนนี้เซนเตอร์ทั้งเซนเตอร์มีผมนอนอยู่คนเดียวเงียบมากๆ ผมก็เลยคิดไปต่างๆ นานา อากาศก็เริ่มเย็นลงๆ ขาผมก็เริ่มปวดขึ้นๆ มันทรมานนะครับที่ต้องเป็นแบบนี้ ตอนนี้ผมพยายามเอาเป้มารองขาผมเพื่อให้ยกสูงขึ้นจะได้ไม่ปวด ผมไม่รู้จะทำอะไร มันเบื่อๆ นอนไปซักพักผมก็หลับจนได้ มารู้สึกตัวอีกทีตอนที่ได้ยินเสียงคนคุยกันในเซนเตอร์ผม แสดงว่ามีคนมาอยู่เป็นเพื่อนผมแล้ว ผมเลยลืมตาขึ้นดู
“เฮ้ย…อะไรว่ะ” ว่างเปล่าครับ ไม่มีใครเลยครับ
“ใครอะ…” ผมตะโกนถามเพื่อกลบความเงียบครับ
ตอนนั้นผมกลัวมาก ไม่มีใครอยู่ในห้องกับผม แต่มันมีเสียงอยู่ครับ เสียงคนคุยกัน ผมรู้ว่าอยู่ในห้องแน่ๆ ไม่ได้อยู่นอกห้อง
“ใครอะ…” ผมตะโกนไปอีกที แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เสียงนั้นยังอยู่เหมือนเดิม
เอาแล้วไงครับ ผมเจอแน่ๆ เลย เหงื่อผมเริ่มออกมาแล้ว ผมค่อยๆ เอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเอง เหลือไว้แค่ส่วนปากขึ้นไป
“ใครว่ะ…” ผมเริ่มโมโหแล้วครับ
“เล่นไรเนี้ย…” ผมด่าไปมั่วๆ ครับ เพื่อให้มันไม่เงียบ
แล้วผมก็เริ่มบ้าครับ ผมร้องเพลงไปเรื่อยๆ กลบความกลัวของตัวเอง
แล้วก็มีคนเดินเข้ามาครับ ใส่กางเกงขาสั้น แล้วเอาผ้าขนหนูคลุมหัวเดินเข้ามา ไอนี้มันไม่หนาวรึไงว่ะ แต่ผิวขาวชะมัด
“เอ้ย…นาย” ผมเรียกคนๆ นั้นครับ
“ได้ยินอะไรเปล่า” มันคงไม่ได้ยินหรอกครับ เพราะมันกำลังเช็ดหัวมันอยู่
“เมื่อกี้เราโดนผีหลอกหว่ะ” มันนิ้งครับ เหมือนจะสนใจฟังผมมากขึ้น
“เราได้ยินเสียงคนคุยกัน” ผมยังเล่าต่อครับ ดูท่าทางเค้าสนใจมาก
และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
มันเอาผ้าคลุมหัวมันออก กลายเป็นไอบาส หัวฟูเลยครับ แล้วมันก็เดินขึ้นไปสำรวจหาอะไรไม่รู้แถวที่นอนเพื่อนมัน
แล้วมันก็เจอวิทยุเครื่องหนึ่งครับ มันมองมาทางผม แล้วปิดวิทยุ
“ปัญญาอ่อนไม่พอ เสือกปอดแหกด้วยนะมึง” แล้วมันก็เดินออกไปเลยครับ
ผมหรอ อึ้งแดกดิทีนี้ ไปปล่อยไก่ต่อหน้ามันแบบเต็มๆ แล้วถ้ามันเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้คนอื่นฟังผมจะเอาหน้าไปไว้ไหน
พอหลายๆ คนอาบน้ำเสร็จก็เดินเข้ามาในเซนเตอร์ผม แต่ทำไมไอแม็คเพื่อนรักผมถึงยังไม่มาซะที ผมรอมันนานมากจนหลับไปอีกรอบ
“เลย์…ตื่น เช็ดตัวเร็ว” ไอแม็คมาปลุกผมครับ
ตอนนี้ทุกคนมาอยู่ในเซนเตอร์กันหมดแล้ว รวมทั้งไอบาสด้วย มันนอนฝั่งตรงข้ามกับผมพอดีเลยครับ มันกำลังอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ บางทีตามันก็มองมาทางผมบ้าง ผมกลัวมันจะเอาเรื่องเมื่อกี้ไปเล่าให้คนอื่นๆ ฟังจริงๆ เลยครับ
“ถอดเสื้อออก…เราจะเช็ดตัวให้” ไอแม็คมันพยุงผมลุกขึ้นนั่ง แล้วปลดกระดุมเสื้อ และถอดเสื้อผมออก
“อะนอนก่อน” ผมก็ว่าง่ายครับ นอนตามที่มันบอก และมันก็เริ่มเช็ดตัวให้ผมครับ
“อ้าวน้ำอุ่นนิ…ไปเอามาจากไหน” ผมถามไอแม็ค
“เราต้มเมื่อกี้นี้” มันต้มน้ำอุ่นเพื่อมาเช็ดตัวให้ผมครับ ตอนนั้นผมรักมันมากขึ้นกว่าเดิมอีก
“ขอบใจนะ”
“อืม…ไม่เป็นไรหรอก…เพื่อนกัน” มันตอบครับ นี้แหละครับเพื่อนผม ที่มันช่วยเหลือผมได้ในทุกเรื่องที่มันสามารถทำได้
“อะ…นอนคว่ำ” ผมก็นอนคว่ำครับ มันเช็ดหลังให้ผมอยู่ แล้วอยู่ๆ มันก็เอาจมูกมาดมที่หลังผมครับ
“ทำไรว่ะ” ผมถามมัน
“กลิ่นนายหอมดี” มันตอบมาแบบไม่อายเลยครับ แต่ทำไมผมอายหล่ะครับ
“จะให้เช็ดขาให้ไหม” ผมกำลังสบายเลยครับ
“อืม…ก็ดี” ผมตอบมันไป
“นั่งพิงผนังแล้วถอดกางเกงออก” มันพยุงผมขึ้นนั่งหลังพิงผนังแล้วมันก็ค่อยๆ ถอดกางเกงผมออก มันถอดกางเกงผมเบามาก จนผมรู้สึกเสียวแปลกๆ ยังไงไม่รู้ จนเหลือแต่บ็อกเซอร์ตัวเดียว
“เอาขาข้างที่ไม่เจ็บก่อนนะ” มันบอกผมครับ แล้วมันก็บรรจงเช็ดขาให้ผม
ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอแม็คเพื่อนในห้องจะรู้ดีว่าผมสองคนสนิทกันมาก ก็เลยไม่แปลกที่เห็นไอแม็คทำให้ผมได้ขนาดนี้ แต่ไอห้องอื่นดิครับ มันคงไม่ชิน มองผมกันใหญ่ โดยเฉพาะ ไอบาส ตอนนี้มันไม่สนใจการ์ตูนที่อยู่ในมือมันแล้ว มันจ้องผมแบบไม่ละสายตาเลยครับ
“มองอะไรของมันวะ” ผมบ่นเบาๆ แต่มีรึที่เพื่อนรักผมจะไม่ได้ยิน
“ใคร…” มันถามครับ
“มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ” ผมบอกมัน
“มึงมองเพื่อนกูทำไม” ไงหล่ะ เก่งอีกแล้วมึง ก็ไอแม็คอะดิครับตะโกนด่าไอบาส
“กูมองคนเป็นอัมพาท” ทำไมต้องเอากูไปเกี่ยวในการกัดกันของพวกมึงด้วยนิ
“มึงก็เหมือนกัน…กวนตีน ระวังตัวดีๆ” ไอบาสพูดแล้วมองหน้าไอแม็ค
“…………………………(เงียบ)” มึงจะไม่สู่มันหน่อยหรอแม็ค
สงครามช่วงนี้เลยสงบลงได้
ตอนกลางคืนผมนอนไม่หลับครับ รู้สึกจะเป็นไข้ด้วย มันปวดไปทั้งขาเลย รามมาถึงไอหนูของผมด้วย อากาศหนาวนะครับ แต่ผมเหงื่อออกท่วมตัว แล้วอยู่ๆก็มีมือมาแตะที่หน้าผากผมครับ ผมคิดในใจ ไอแม็คมึงห่วงกูขนาดนี้เลยหรอ
ไม่เกิน 15 นาทีก็มีคนพยายามดึงตัวผมให้ลุกขึ้น ส่วนผมหรอครับ ก็ได้แต่หลับตา คิดแต่ว่า ไอแม็คมึงจะทำอะไร
“กินยานะ…ตัวร้อนจี้เลย” ใครว่ะ แต่เสียงไม่ใช่ไอแม็คแน่ๆ
“อ้าปากดิครับ…” ใครว่ะผมลืมตาไม่ขึ้นครับ แต่มันอบอุ่นยังไงไม่รู้
มีมือเอายาใส่เข้าปากผมครับ แล้วตามด้วยน้ำ แล้วคนๆ นั้นก็ค่อยๆ ปล่อยผมลงนอนที่เดิม พร้อมกับห่มผ้าให้ผม แล้วเอามือลูบผมที่ปรกหน้าผมขึ้นไป ตอนนั้นใจผมมันเต้นตุบตับชอบกล แต่ก็รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก จนผมหลับสนิทไปถึงเช้า
เช้าวันใหม่ ผมนอนที่เดิม แต่มีบางอย่างไม่เหมือนเดิม เท้าผมครับ บวมเป่งเลย ผมยกไม่ขึ้นด้วย ตอนนี้หลายๆ คนตื่นกันหมดแล้ว ยกเว้น ไอแม็ค
ผมพยายามรวบรวมสติแล้วนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ใครเป็นคนเอายามาให้ผม แล้วทำไมผมถึงรู้สึกแปลกๆ มันเหมือนมีความสุข แต่ยังงงกับตัวเองยังไงไม่รู้
สรุปผมก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร
เช้าวันนี้เพื่อนๆ กลุ่มผมอดกินอาหารฝีมือผมครับ ก็มันช่วยไม่ได้นิครับ ผมเจ็บอยู่ วันนี้เป็นอีกวันที่ลูกเสือต้องเข้าร่วมกิจกรรมที่อาจารย์จัดขึ้น ยกเว้นผม
“เลย์…จะเอาไรไหม” มันถามครับ ผมก็งงว่ามันคิดรึเปล่าที่ถาม
“อยากกินฟุตลองอ่ะ…เอามาฝากด้วยนะ” ผมกวนตีนมันครับ
“กวนนะ” เออมึงปล่อยช่องให้กูเข้าไปกวนมึงได้เอง
“เออ…ไม่เอาอะไรหรอก…ขอบใจนะ” ผมบอกมันไป
“นอนนะนายหน่ะ…เราไปละ” แล้วแม็คก็ไปครับ
ส่วนผมจะทำอะไรได้หล่ะครับ นอนอย่างเดียว ตื่นมาใหม่ก็นอนต่อ นอนจนตัวร้อนขึ้นมาอีกแล้ว ขาที่บวมอยู่ก็ปวดอีกแล้ว จนกระทั่งเที่ยง
“เลย์…ตื่น กินข้าว” ไอแม็คมันปลุกผมครับ
“นายตัวร้อนนิ” แม็คมันจับตัวผมครับ
“กินข้าวไหวไหม” มันถามครับ ผมได้แต่พยักหน้า
“กินข้าวเสร็จก็นอนต่อนะจะได้พักให้หาย” มันรู้เปล่าว่า เป็นไข้ต้องกินยาไม่ใช่กินข้าว
แม็คดันหลังผมให้นั่งกินข้าวครับ ผมกินไปได้แค่ครึ่งเดียวก็พอครับ ไม่ไหว ปวดขามากๆครับ
แล้วมันก็ให้ผมนอนต่อ ส่วนมันก็ไปเข้าร่วมกิจกรรมต่อ ก่อนไปมันยังมีอารมณ์มาบอกผมครับ
“เราอิจฉานายจังเลยหว่ะ ได้พักสบายเลย” มึงมาลองเป็นบ้างไหมหล่ะ กูละอิจฉามึงที่เดินได้ปกติ
“เราเข้าแถวตากแดดตั้งแต่เช้าแล้วเนี๊ย” เออ..กูว่ากูเป็นแบบนี้อะดิแล้ว อิอิ
ผมหลับไปซักพัก เหมือนแบบเมื่อคืนเลยครับ มีมือมาแตะที่หน้าผากผมครับ
“ตัวร้อน…กินยานะครับ” เสียงเดิมครับ เจ้าของเสียงก็พยุงผมลุกขึ้นครับ
“อ้าปากครับ…” ผมก็ว่าง่าย ทำตามที่เค้าบอกหมด จนผมตั้งสติได้ ผมก็พยายามลืมตาขึ้นดูหน้าคนๆ นั้น
“เฮ้อ…นาย” ครับถูกแล้วครับ ไอบาสนั้นแหละครับ
“นอนนะ…” มันดูอบอุ่นมากเลยครับ จนผมใจสั่งไปหมด นี้ผมเป็นอะไรนิ
“เมื่อคืนนายรึเปล่า” จู่ๆ ผมก็ดันไปถามมันครับ ส่วนมันก็ก้มหน้าอย่างเดียว
“อืม” ครับคนเมื่อคืนก็มันเองครับ
“นายเล่าเรื่องที่เราเจอะผีให้ใครฟังยัง” ผมถามมันแบบเสียงในลำคอครับ ผมพยายามพูดดีๆ กับมันกลัวมันโมโห
“ยัง” โอ้ขอบคุณพระเจ้า
“นายอย่าไปบอกใครนะ…เราขอร้อง” ผมขอร้องไอบาสครับ ไม่น่าเชื่อว่าผมต้องขอร้องมัน
“ได้…แต่ต้องมีค่าปิดปาก” ผมคิด ไอห่านิเรื่องมาก ท่าทางมันจะรู้ว่าผมเอาขนมมาเพียบ
“อืม…ได้” ผมตอบมันครับ
แล้วมันก็เข้ามาจูบผมเลยครับ ผมไม่ทันได้ตั้งตัว พยายามเอามือดันมันออก แต่ผมก็เสียหลักล้มลงนอนมันจับมือผมล็อกไว้ด้วยมือมันเพียงข้างเดียว ทำไมผมถึงสู่มันไม่ได้ ตอนนั้นผมแหว่ะมาก เพราะมันพยายามเอาลิ้นดันเข้ามา ผมก็กัดฟันสุดฤทธิ์เหมือนกัน ร้องก็ไม่กล้าร้องกลัวอ้าปากแล้วลิ้นมันจะเข้ามาได้ มันเอามืออีกข้างหนึ่งล้วงเข้ามาในกางเกงผมแล้วครับ ตอนนี้มันจับไอหนูของผมอยู่ ผมจะทำยังไงดี