บางสิ่งที่หายไป...กับใจบางคน

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 “ปรับตัว”

หลังจากที่ผมได้เข้ามาอยู่ในโรงเรียนใหม่โดยการสอบแต่ที่จริงผมกับไอแม็คก็รู้ๆ กันว่าว่า เราสองคนเป็นเด็กฝาก ดูท่าทางบารมีแม่มันคงมากพอสมควร ขนาดฝากให้ผมกับไอแม็คอยู่ห้องเดียวกันได้

ในช่วงแรกของภาคเรียนผมกับไอแม็คต้องปรับตัวกันอยู่มากทีเดียวทั้งเรื่องการเรียน เรื่องการกิน เรื่องการใช้ภาษา และอีกมากมาย
“แม็คตอนเที่ยงเธอจะกินข้าวที่ไหน” ผมถาม
“ฉันว่าจะไปกินที่โรงอาหาร” แม็คตอบผม
“คนเยอะนะ จะได้กินหรอ” ที่โรงอาหารโรงเรียนผมคนเยอะจริงๆ ครับเพราะพักกลางวันพร้อมกันทั้งโรงเรียน และทุกชั้นตั้งแต่ ม. 1- 6 ก็จะมารวมกันที่นี้
“ฉันว่าเราสองคนไม่ได้กินหรอกข้าวอะ” ผมพูดกับแม็คในขณะที่เรียนอยู่ในห้อง
“สองคนนี้คุยอะไรกันฮะ” เอาแล้วไงครับ อาจารย์ดุจนได้ ตอนนี้เป็นวิชาภาษาไทย อาจารย์ค่อนข้างจะระเบียบจัด เพื่อนๆลองคิดตามนะครับ อาจารย์สูงๆ ขาวๆ ผอมๆ ทำผมดัดเป็นลอน สวมแว่นตาขอบหนาๆ สีทอง อาจารย์ลักษณะแบบนี้ดุทั้งนั้น
“คุยอะไรกัน” อาจารย์ถามผมสองคนอย่างต้องการคำตอบ
“ปรึกษากันเรื่องรายงานของอาจารย์ครับ” แม็คตอบอาจารย์อย่างมั่นใจ ผมได้แต่คิด เอาแล้วไงไอนี้ เอาแล้วไง
“รายงานอะไร…ฉันไม่ได้สั่ง” เห็นไหม จนได้ ไอแม็คมันจำผิดครับ มันมั่วรายวิชา
“เธอสองคนไปพบฉันที่ห้องพักครูหลังคาบนี้นะ” แล้วอาจารย์ก็สอนต่อจนหมดคาบ
ผมได้แต่นั่งเซ็งไอแม็คอยู่ คือมันแก้ตัวไม่ดูตาม้าตาเรือเลยครับ ทำให้ผมโดนไปด้วย แต่ที่จริงผมกับมันก็คุยกันเบาๆ แต่ที่อาจารย์จับได้คงเพราะผมกับมันสองคนต้องนั่งหน้าชั้น เพราะตัวเล็ก การนั่งหน้าชั้นแบบนี้ก็ดีอย่างเสียอย่าง เสียตรงที่ต้องนั่งเกร็งสุดชีวิตเวลาอาจารย์สอน ดีก็คือมันเป็นการบังคับให้ผมต้องฟังอาจารย์สอน ทำให้ผมกับไอแม็คเรียนค่อนข้างดีให้ทุกวิชา
พักกลางวันของวันนั้นแทนที่ผมจะได้ไปโรงอาหารกลับต้องมาห้องพักอาจารย์
“เธอสองคนมานั่งตรงนี้” อาจารย์ชี้ไปที่เก้าอี้สองตัวที่วางอยู่หน้าโต๊ะอาจารย์
“เธอชื่ออะไร…ฉันจะหักคะแนนเธอ” อาจารย์พูดพร้อมเปิดสมุดเล่มยาวๆ สีเหลือง
“ผมชื่อเด็กชาย……… นามสกุล……….. ครับ” แม็คบอกอาจารย์แบบเซ็งๆ
“…………………………เป็นอะไรกับเธอ” อาจารย์พูดชื่อแม่ไอแม็คครับ
ตอนนั้นผมคิดว่าเสร็จแน่ อาจารย์ต้องบอกแม่ไอแม็คแน่เลย
“เป็นคุณแม่ผมครับ” ไอแม็คพูดเสียงในลำคอ สมน้ำหน้ามันอยากแก้ตัวไม่ดูหน้าดูหลังดีนัก
“ต๊าย…..ลูกชายพี่แอ๋วหรอเนี๊ย” อะไรอะ อาจารย์เป็นอะไร
“พี่….พี่…พี่….มาดูลูกชายพี่แอ๋ว” อาจารย์ร้องเรียกอาจารย์หลายๆ คนในห้องพักอาจารย์เดียวกัน
ตอนนี้ไอแม็คเหมือนลิงสายพันธุ์ใหม่ครับ ที่มีผมเป็นคนเลี้ยงแล้วจูงมาให้คนดูกัน
“หล่อนะ…….คุณแม่สบายดีรึเปล่า” อาจารย์คนหนึ่งร้องทักขึ้น
“ก็สบายดีครับ” ไอแม็คตอบไปแบบงงๆ ครับ แต่ผมดิครับ งง ยิ่งกว่ามันอีก
“ไม่ได้เจอกันตั้งนานลูกชายโตเป็นหนุ่มหล่อแล้ว” ไอแม็คครับ มันบ้ายอ มันได้แต่นั่งยิ้มอยู่ครับ หน้ามันก็แดงขึ้นเรื่อยๆ ผมได้แต่ขำในใจ หล่อตรงไหนว่ะ ตัวก็เตี้ย สูงไม่ถึง 160 ตัวเล็ก หน้าตาก็ขาวๆ เผือกๆ
ผมงงกับอาจารย์สอบภาษาไทยผม แบบนี้เค้าเรียก “ตีบทแตกกระจุย” เป็นนักแสดงได้สบาย
ออกจากห้องพักอาจารย์ผมกับไอแม็ครีบตรงดิ่งไปที่โรงอาหาร
“เนี๊ยเพราะแม่เธอช่วยนะเนี๊ย” ผมบอกมัน
“อืม…ใช่ กลับบ้านต้องไหว้แม่สวยๆแล้วหล่ะ” แม็คบอกผม ผมกับไอแม็คได้แต่หัวเราะไปตลอดทาง
ตอนนี้ที่โรงอาหารคนเยอะมากครับ มีแต่คนตัวใหญ่ๆ ทั้งนั้น และคงเป็นไปไม่ได้ที่ผมกับไอแม็คสองคนจะแทรกเข้าไปได้ ผมสองคนเลยตัวสินใจไปหาอะไรกินที่สหกรณ์โรงเรียนซึ่งง่ายและไม่ต้องเบียดใคร
สิ่งที่ผมสองคนได้มาก็คือ นมและขนมปังครับ คนละสองชุดด้วยสิครับผมสองคนค่อนข้างจะกินจุครับและสิ่งนี้เองที่ผมกินกันมาตลอดเพราะง่ายไม่ต้องเข้าแถว กินเสร็จไว แล้วก็เลยได้เล่นไว
เช้าวันใหม่ผมกับไอแม็คไปถึงโรงเรียนพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“เช้าๆ แบบนี้ไปไหนดี” ผมถามขึ้น
“ฉันอยากไปสนามบาส อยากเล่นบาส” มันเสนอขึ้นครับ
“ไม่เอา….ไปที่อื่นเถอะ” ผมบอกปฏิเสธครับ คือมันยังจำฝังใจอยู่เลย ไอลูกกลมๆ ที่กระแทกหน้าผมอะครับ
“เธอกลัวโดนแบบวันแรกหล่ะสิ” ดูมันรู้แล้วยังจะถามอีก
“ไปเถอะนะ ฉันจะช่วยระวังให้ก็ได้” มันอ้อนครับ
“อะ..อะ…ไปก็ไปแต่ฉันไม่ลงสนามนะ เธอลงคนเดียวละกัน” ผมบอกแบบตัดรำคาญครับ
“เลย์…ฉันว่าเราสองคนเปลี่ยนการเรียก ฉันกับเธอเถอะ” อยู่ๆ แม็คมันก็พูดขึ้นครับ
จริงของมัน ผมกับมันมาอยู่ที่ใหม่แล้ว ที่นี้เด็กส่วนใหญ่จะพูด เรา นาย ข้า แก หรือกู กะ มึงอะไรแบบนี้ มีแต่ผมสองคนที่ยังเป็น ฉันกับเธออยู่ คือมันติดมาจากโรงเรียนเดิมอะครับที่นั่นเด็กจะพูดกันแบบนี้ มันเป็นระเบียบที่ทำกันมานานจนผมสองคนรู้สึกว่า มันธรรมดา แต่คนที่อยู่ข้างๆ พวกผมสิครับ มองว่ามันแปลก
“เลย์…รอข้างบนนะ” ผมเดินขึ้นไปที่อัฒจรรย์นั่งชั้นบนสุดแล้วปล่อยให้เพื่อนรักเล่นบาสกับกลุ่มเด็กผู้ชาย
“อะ…มึงเอง” มีใครบางคนทักผม
“ฮา…ฮา…ระวังลูกบาสนะ” ไอคนนั้นไงครับ คนที่ทำลูบบาสมากระแทกหน้าผม วันนี้มันเห็นผมมันยังตลกผมอยู่
“อืม…ผมยิ้มมุมปากแบบไม่เป็นมิตรเท่าไหร่” คือนิสัยผมเป็นแบบนี้แหล่ะครับถ้าไม่ชอบใครก็คือไม่ชอบแล้วอย่าหวังว่าจะเป็นมิตรกับผมได้
“เมื่อกี้ใคร…” อ้าวไอแม็คขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่
“ไม่มีอะไรหรอก…” ผมตอบไปแบบนี้เพราะไม่อยากให้เรื่องมันยาว
“ใครบอกมา…” มันแปลกครับ มันพูดเสียงแข็งมากๆ ตามันก็มองไอคนนั้นตลอด
“ก็รอยที่หน้าฉันวันนั้น…นั่นแหละคนทำ” ผมตอบมันไปครับ
“อ๋อ…ขอไปดูหน้าหน่อยนะ” มันไปจริงๆครับ มันวิ่งไปดูหน้าไอคนนั้นจริงๆ
แล้วอยู่ๆ มันก็วิ่งมาเอาลูกบาสในรถเข็นแล้วโบกมือให้ผม ผมก็ยิ้มตอบมัน ไอแม็คครับมันเดินไปหาไอคนนั้นแทนที่จะเดินไปทางแบ้นบาส ไอคนนั้นกำลังก้มเดาะบอลทำท่าจะชูตบาสเหมือนแบบในหนัง
“ตุบ…….” เสียงดังจนมาถึงที่นั่งผม
ภาพที่ผมเห็นคือ ไอแม็คกำลังรอจังหวะ พอไอคนนั้นเดาะบอลเสร็จแล้วกำลังจะยืนตั้งท่า ไอแม็คก็ทุ่มลูกบาสเข้าใส่หน้าไอคนนั้นอย่างแรง แรงขนาดไหนผมไม่รู้ รู้แต่ว่า มันหงายหลังลงไปนอนกับพื้น มือกุมหน้าตัวเองอยู่ ส่วนเพื่อนรักผมหรอครับ ไวยังกะลิง หายไปทันทีโดยไม่กลับมาดูผลงานตัวเองแม้แต่น้อย แล้วผมจะอยู่ทำไมเนี๊ย ว่าแล้วผมก็เดินก้มหน้าก้มตาออกมาจากอาคารกีฬา คิดๆ ก็สะใจนะครับ ว่าแต่ตอนนี้เพื่อนรักผมมันไปอยู่ไหนแล้วหล่ะเนี๊ย
ผมเดินอยู่ซักพักก็ได้ยินเสียงเรียก “เลย์…เลย์…” ใครว่ะ มีแต่เสียงตัวไม่มี
“ฉันอยู่นี้…” ผมมองไปที่ร้านขายน้ำอัดลม ไอแม็คมันไปตีสนิทกับพี่เจ้าของร้านตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ
“เมื่อกี้เธอ..เอ้ย นายทำอะไร” ผมถามมันในขณะที่พี่เจ้าของร้าน ขายน้ำอัดลมให้นักเรียนคนอื่นอยู่
“แก้แค้นให้ไง…ดีไหม” ผมได้แต่อึ้งครับ ไอดีอะมันดีอยู่หรอก แต่แบบนี้ผมว่ามันออกจะเกินไป เล่นทุ่มซะเต็มแรงขนาดนั้น
“เลย์หลบ….มันออกมาแล้ว” ไอแม็คบอกผมให้หลบเข้ามาในซุ้มร้านน้ำอัดลม
ไอคนนั้นมันออกมาแล้วครับ ออกมากับอาจารย์ ในท่าที่อาจารย์พยุงมันให้เงยหน้าขึ้นแล้วค่อยๆ เดิน ผมเห็นท่าแบบนี้แล้วรู้ทันทีเลยครับว่า “ได้เลือดแน่ๆ”