คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter 1
บทที่ 1
“เห้ยยยยย ไอ้มิลล์ จะตื่นไม่ตื่น” เสียงชายหนุ่มวัยห้าสิบ ที่ฟังทีไรผมก็นึกว่าทหารบุกบ้านซะอีก ประมาณว่าถ้าอีกสามวิผมไม่ตอบไปนี่มีเฮครับ
“ตื่นแล้วครับพ่อ”เสียงดังฟังชัดเลยครับ ลองไม่ตอบแบบมึนๆ เหมือนคนพึ่งตื่นดูสิ ชีวิตผมคงไม่รอดแน่ แหะๆ นั่นก็เวอร์ไปละ พ่อผมเค้าออกจะใจดีจะตายยยยย แหะๆๆ
“เออ ให้มันอย่างนี้สิ เดี๋ยวออกไปที่ฟาร์มเลย แล้วมึงจะนอนหรือทำอะไรก็แล้วแต่” ป๊าพูดเสร็จก็เดินลงบันไดไปชั้นล่าง สงสัยคงจะออกไปที่ฟาร์มเลย
“เฮ้อ เมื่อไหร่จะเปิดเทอมสักทีเนี่ย” แล้วผมก็ลุกขึ้นไปแต่งตัวเตรียมไปฟาร์มครับ ขอบอกนะว่ามันเพิ่งตีสี่ครึ่งเองนะครับ ซึ่งควรจะเป็นเวลานอนที่หนุ่มๆ เค้ายังไม่ลืมตามองตะวันขึ้นเหมือนผมเลยเหอะ บ่นไปก็เท่านั้นแหละครับ
อ้อ บ่นไปตั้งเยอะละ ผมลืมแนะนำตัวไปเลย อ่ะแฮ่ม กระผมนายปฐพี ดูชื่อยิ่งใหญ่ไหมล่ะ หุหุ หรือเรียกผมว่า “มิลล์” ก็ได้นะครับ ถึงชื่อจะน่ารักไปหน่อยนะ แต่ความจริงผมโครตหล่อเลยเหอะ (ไรท์:มึงกล้าพูด) ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมผมชื่อนี้หรอ ช่างมันก่อนครับ เดี๋ยวเล่าให้ฟังทีหลัง ตอนนี้แต่งตัวเสร็จก็ปาไปเกือบตีห้าละครับ กระผมขอตัวบีบนมนุ่มๆ ของบรรดาสาวๆ ก่อนนะครับ ฟิ้วววว
“กว่าจะมานะไอ้มิลล์”พอมาถึง ท่านพ่อาก็ทักทายเลยด้วยความรักตามประสาผู้ชายเลยครับ
“แหะๆ มิลล์ก็รีบมาแล้วนะพ่อ เอาน่าๆ อย่าบ่นเลย แค่ฟังแม่บ่นทุกวันก็มันส์รูหูจะแย่อยู่ละ”ใช่ครับ ฟังพ่อบ่นยังรู้สึกว่า มันสบายหูกว่าแม่บ่นอีก แหะๆๆ บาปไหมเนี่ยมานินทาแม่ตัวเอง
“นี่ไอ้มิลล์ พอจะเปิดเทอมทีไร ทำไมชอบนอนตื่นสายทุกทีวะเนี่ย” พ่อผมบ่นเรื่องเดิมๆ มาตั้งแต่ผมจำความได้ละครับ ก็พอจะเวลาไปเรียนผมไม่ต้องเข้ามาในฟาร์มตอนเช้านี่หว่า เลยซ้อมตื่นสายไว้ เดี๋ยวมันไม่ชิน แหะๆๆ แถมเมื่อก่อนนะ แค่ตื่นสายนิดหน่อยเอง บ่นจนว่าผมเรียนไม่จบนู่น ท่านพ่อสามารถเอามาเกี่ยวกันได้อย่างไม่เชื่อครับ
“เอาน่าพ่อ ก็เดี๋ยวขึ้นปีสองแล้ว มันไม่ต้องหัดตื่นเช้าเหมือนตอนปีแล้ว แถมพวกเพื่อนมิลล์นะ ตื่นหลังตะวันขึ้นแล้วนู่น”ผมอธิบายให้พ่อฟังครับ ก็ผมน่ะมันพวกเด็กวิศวะเครื่องกลน่ะครับ ตื่นเช้าแล้วมันไม่ใช่อ่ะ มันไม่ใช่แนว ฮ่ะๆๆๆ ก็จะมียกเว้นผมคนนึงละที่ตื่นก่อนตะวันขึ้น ก็มันชินนี่หว่า
“เออๆ วัยรุ่นมันก็เป็นกันซะอย่างนี้แหละวะ เฮ้อ”พ่อพูดเสร็จก็เดินไปทำงานต่อ
“เอาน่าพ่อ พ่อก็เข้าใจวัยรุ่นนี่ วัยหนุ่มๆ มันก็เป็นอย่างงี้แหละคร้าบบบ”
แล้วผมก็เดินไปหาเหล่าสาวๆ ในฟาร์มครับ อึ๋มๆ ทั้งนั้น แหะๆ ที่ว่ามานี่คงเดาออกกันใช่ไหม ใช่แล้วครับ ทุกวันผมต้องตื่นมารีดนมวัวนี่แหละครับ ธุรกิจครอบครัวของพ่อที่คุณท่านลาออกจากนายอำเภอเมื่อตอนผมเพิ่งเกิดได้ไม่กี่ปี เพราะบอกว่าเบื่อการทุจริตว่างั้นนะ ผมก็เลยโตมากับฟาร์มวัวนมนี่แหละครับ ซึ่งตอนนี้เลี้ยงเป็นร้อยๆ ตัวแน่ะเยอะไหมล่ะ ผมได้เข้ามาช่วยงานในฟาร์มตั้งแต่ห้าขวบละ มันก็สนุกดีนะครับ บรรยากาศเย็นๆ จนถึงขั้นหนาวของจังหวัดเชียงราย นี่ยังกับในหนังฝรั่งเลยขอบอก พูดไปก็อย่าอิจฉาหนุ่มหล่อประจำฟาร์มอย่างผมนะครับ ฮ่ะๆๆๆ พูดไปก็เขิลนะเนี่ย
“แม่คร้าบบบบ มิลล์หิวแล้ว มีไรกินมั่งครับ” ผมถามแม่ขณะแม่กำลังเตรียมอาหารเช้าประจำวันเสาร์ ที่มันควรจะเป็นวันเสาร์ที่แสนสบายสำหรับผม (ขอบ่นอีกทีนะครับ หุ่ยๆๆๆ)
“ของโปรดมิลล์เลยวันนี้เพรียบเลย แต่ไปอาบน้ำก่อนไป๊ ไปฟาร์มมาดูสิ สกปรกทั้งตัวเลย”แล้วแม่ก็ไล่ผมไปอาบน้ำครับ ก็ตั้งแต่ตื่นมาก็ไปฟาร์มเลย ยังไม่ได้อาบน้ำเลยเนี่ย แหะๆๆ มิน่าล่ะได้กลิ่นเหม็นน่าตลอดเลย เห้ยยย ไม่ใช่ละ เดี๋ยวสุดหล่อขอตัวไปอาบน้ำก่อนะครับ
“เอ้า มากินข้าวได้ละมิลล์”ผมเดินลงบันไดมาชั้นล่าง นี่ก็เวลาเกือบแปดโมงเช้าละครับ ลูกๆ ในท้องเริ่มทำงานละ เสียงท้องร้องโครกครากเชียว ยังกะสงครามแน่ะ (เวอร์ไปป่ะ แต่ผมหิวมากๆแล้วง่ะ) แล้วพวกเราสามคน พ่อแม่ลูก ก็มานั่งทานข้าวพร้อมกันครับ
“มิลล์ วันนี้แม่จะเข้าไปซื้อของมาเตรียมทำอาหารเที่ยงนะ เฝ้าบ้านด้วยล่ะ”แม่ผมสั่ง แต่..หืม ผมก็เฝ้าบ้านทุกวันอยู่แล้วนิหว่า จะสั่งทำไมอีกหว่า
“ก็ผมอยู่บ้านทุกวัน อยู่แล้วนิครับแม่ มีไรหรอ”ผมถามแม่ขณะที่ข้วยังเต็มปากอยู่เลย แหะๆ
“กินแล้วค่อยพูดก็ได้ย่ะ เสียมารยาทนะเนี่ย” แม่บ่นเบาๆครับ แล้วผมก็เคี้ยวต่อไป โครตสำนึกเลยกู แหะๆ
“ก็วันนี้น่ะ เพื่อนของพ่อแกนั่นแหละจะมาเยี่ยมฟาร์มเรา” อ่อ สงสัยคงเป็นเหล่าเพื่อนพ่อ สมัยที่คุณท่านหาเสียงอีกละมั้ง ขยันเยี่ยมกันจัง เหอะๆ นี่แหละครับวงการการเมือง ถึงจะออกมาเกือบยี่สิบปีแล้ว แต่ก็ยังแอบมีอิทธิพลกันอยู่รึป่าวเนี่ย
“เอาน่าแม่ นั่นเพื่อนสนิทที่สุดของพ่อตอนเรียนมหาลัยเลยนะ”พ่อตอบแม่แล้วก็หัวเราะเบาๆ ผมเลยผงกหน้างึก เอาเป็นว่าเข้าใจตามนี้ครับ เพราะปกติคนที่มาเยี่ยมจะมีของฝากมาด้วย แต่ก็ไม่ได้จะต้องมีการเตรียมอาหารเลี้ยงอะไรสักหน่อย สงสัยคงจะเป็นเพื่อนที่สนิทกับพ่อจริงๆ น่ะแหละ ถึงมีการเตรียมอาหารซะด้วย
พอกินข้าวเสร็จแล้วก็แยกย้ายกันไปครับ พ่อก็เข้าไปฟร์มต่อเหมือนเดิม ส่วนแม่ก็ออกไปซื้อของมาเตรียมไว้ เหลือแต่ผมอยู่บ้านคนเดียว นั่งเล่นชั้นล่างพลางๆ รู้สึกว่าว่างๆ ไม่มีไรทำ จะอ่านหนังสือเตรียมตัวเปิดเทอมก็คงไม่ใช่วิสัยของผม เอาเป็นว่าขอตีดอทกับเพื่อนๆ ดีกว่า
พอคิดเสร็จก็โทรไปจิกหัวเพื่อนมาเล่นครับ แต่เพื่อนผมนี่สิครับ แต่ละตัวไม่มีใครรับสายผมเลย ก็นะ นี่มันเก้าโมงเช้าวันเสาร์ มันคงจะยังไม่ตื่นกันตัวแน่ๆ เลย เซ็งๆๆ เล่นกับบอทไปพลางก็ได้วะ
“เห้ย... ไอ้เตี๊ย”
ฉึก!! คิ้วผมกระตุกเล็กน้อย คำๆ นี้ เป็นคำที่ผมเกลียดมากที่จะได้ยินเลยนะ ใครมันบังอาจมาเห่าหอนแถวๆ นี้วะ เดี๋ยวพี่เตะขาคู่เลยแมร่ง
“Frist Blood!!!” เสียงคอมดังลั่น เอ้า ผมโดนบอทเตะให้ ตายคนแรก เซ็งเลย แมร่งเพราะเสียงเมื่อนี้แน่เลย รำคาญโว๊ยยยยยยยยย อย่าให้เห็นหน้านะมึง เดี๋ยวบั๊ดให้เลย
“ก๊อกๆๆ..” เอ๊ะ เสียงเคาะประตู เอาซะผมตกใจเลย กะลังจ้องตีฮีโร่ฝ่ายตรงข้ามอยู่เลย ดันโดนมันฆ่าอีกละ เสียอารมณ์รอบสองละนะ หุ่ยๆๆ
“เห้ย ไอ้เตี๊ย เปิดประตูหน่อยดิ๊ มัวแต่เล่นเกมส์อยู่นั่นแหละ” ฉึก!!! อีกละ คำๆ นี้อีกละ ผมเงยหน้าขึ้นมอง กำลังอารมณ์เสียได้ที่เลย เดี๋ยวเหอะๆ แต่นั่นมันใครวะ ตัวอย่างสูงใส่แว่นดำ สูทดำ กางเกงก็ดำ กำลังยืนหน้าประตู และกำลังเคาะประตูกระจกที่ผมล็อกไว้ แต่ว่ามันเป็นโจรป่ะวะ น่าสงสัย แถมกวนอวัยวะเบื้องล่างมาก ที่กล้าเรียกกูเตี๊ยอย่างนั้น
“เห้ย มึงเป็นใคร โจรรึป่าวเนี่ย เข้ามาบ้านกูทำไม เดี๋ยวโทรแจ้งตำรวจนะเว้ย ออกไปซะ”ผมเปิดประตูแล้วใส่ไม่ยั้งเลยครับ เพราะเป็นต้นเหตุให้คนหล่ออย่างผมต้องมาอารมณ์เสีย
“เห้ย ใจเย็นๆ สิไอเตี๊ย กูมาหาคุณภูผา ท่านอยู่นี่รึป่าว”มันพูดเสร็จ แต่เอ๊ะ นั่นมันชื่อพ่อผมนิ มาหาทำไมหว่า รึว่าพวกไม่หวังดี
“เห้ย มึงมีไรรึป่าว หรือว่ามีความแค้นอะไรกับพ่อกู ออกไปนะเว้ย” ผมด่ามันไป แล้วกำลังจะปิดประตูครับ
“เดี๋ยวก่อนสิ ไปไกลแล้วเว้ย”มันพยามดันประตูครับ แรงอย่างกับควาย ผมปิดประตูไม่ได้เลย มันพูดจบ ก็ถอดแว่นตาสีดำอันใหญ่ออก ปรากฏให้เห็นโฉมหน้า แบบว่าเอาผมอึ้งไปชั่วครู่ ผมจำใบหน้านี้ได้ ชายที่ตัวสูงยังกะเปรต จมูกโด่ง ตาสีนิลคมเข้ม คิ้วดก ริมผีปากได้รูปแดงฉานพร้อมจะบดขยี้ทุกฝีปาก ของสาวๆ นะ กับทรงผมเท่ห์ๆ เปิดข้าง แถมย้อมผมด้วยสีน้ำตาลอ่อนๆ สรุปคือ มันเทพบุตรลงมาจุติรึป่าว เพราะคนทั่วไปไม่น่าจะเป็นไปได้ แต่เอ๊ะ ผมไปชมมันทำไมวะเนี่ย ที่จริงก็ถือว่าหล่อสูสีกันล่ะน่า
“เห้ย มึง” ผมอุทาน ใช่ครับผมจำมันได้ เพราะมันเป็นถึงเดือนมหาลัยที่มาจากคณะผมเองนี่หว่า แต่มึง มึงชื่อไรหรอ เพราะผมไม่เคยสนใจการประกวดห่าเหวอะไรนั่นเลย
“เออ กูเอง” มันตอบ แต่ว่ากูเอง นี่ กูไหนวะ
“แล้วมึงมาทำไม ไอ้...” ผมถามมัน แต่ดันลืมไปว่า กูไม่รู้จักชื่อมึง
“มีอะไรกันหรอกเค้ก” เสียงชายวัยเดียวกับพ่อผมแว่วมาจากด้านหลังไอ้เปรตนี่ ซึ่งได้ยินแล้วรู้สึกนุ่มนวลมากเลยครับ แต่เอ๊ะ เค้ก ชื่อใครวะ คงไม่ใช่ผมอ่ะ ผมชื่อมิลล์นะ หรือเรียกว่าท่านมิลล์สุดหล่อก็ได้ ถ้างั้นก็คงเป็นชื่อไอ้โจรนี่แหละ มึงชื่อเค้กหรอวะเนี่ย มันไม่เข้ากับมึงเล้ยยยย
“ก็ผมตามหาคุณภูพาอยู่ แต่ดันเจอไอ้เตี๊ยนี่อ่ะ แถมหาว่าผมเป็นโจรอ่ะพ่อ” มันหันไปตอบชายด้านหลังที่คาดว่าเป็นพ่อมันนั่นแหละ แต่มึง ว่ากูเตี๊ยอีกละ มึงอย่าอยู่เลยยยย
“โอ๊ยยยยยย” เสียงไอ้คนชื่อเค้กดังลั่นเลยครับ เพราะผมกระทืบเท้ามันไปทีนึงเบาๆ ย้ำว่าเบาๆ นะ หุหุ แต่ก็ไม่ได้แรงมาก มึงร้องได้แบบว่ากวนตีนมาก ยังกะกูปาดตีนมึง รางวัลแสดงนำยอดเยี่ยมเลยนะมึง
“เลิกกวนน้องเค้าได้แล้วเค้ก ว่าแต่ภูพาไม่อยู่หรอไอ้นู๋” ชายคนนั้นพูด ไอ้เค้กจึงหุบปากได้เสียที แต่เรียกใครว่าไอ้หนูหะลุง ผมก็อยู่ปีเดี่ยวกับลูกคุณลุงนั่นแหละ กวนได้อีกนะ นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นผู้ใหญ่หรอกนะ ฮึ่มๆๆ สงสัยเชื้อบ้านนี้มันแรงว่ะ กวนตั้งแต่พ่อยันลูก
“เอ่อ พ่อไปคุมลูกน้องที่ในฟาร์มน่ะครับ” ผมตอบไป ไอ้เค้กนั่นหวาเหวอนิดนึงคับ ย้ำอีกทีว่านิดเดียวเท่านั้น มึงรู้รึยังว่ากูเป็นลูกใคร หึหึ แถมยิ้มเหยียดๆ ใส่มันนิดนึงครับ
“หึ” เสียงไอ้เค้กครับ พร้อมกับยิ้มมุมปากน้อย ผมเห็นแล้วอยากจะถวายให้สักหมัดสองหมัดจังเลยครับ หมั่นไส้ กวนตีน อารมณ์เสียวุ๊ยยยยยยย
แล้วผมก็โทรบอกพ่อครับว่า ขี้เกียจวิ่งเข้าไปที่ฟาร์ม ถึงมันจะไม่ไกลก็เหอะ แถมยังอยู่ต้อนรับพ่อลูกคู่นี้อีก เล่นเอาปวดหัวมิใช่น้อยเลย ทั้งพ่อทั้งลูก แต่ส่วนใหญ่จะโดนลุงกวนได้กวนดี เรียกผมเปี๊ยกมั่งล่ะ ไอ้นู๋มั่งล่ะ แถมยิ่งกว่านั้นยังถามผมว่า ฟาร์มนี้เค้าไม่ดื่มนมของฟาร์มตัวเองหรอ เล่นเอาผมปรี๊ดไปสักพัก นี่เห็นเป็นผู้ใหญ่นะ แถมเป็นเพื่อนสนิทพ่ออีกด้วย ต้องเก็บอาการครับ อย่าแสดงออก เดี๋ยวเค้าหาว่าเราไม่มีมารยาทครับ พ่อสอนมาดีครับ เชอะ
พอพ่อมาถึงก็พูดคุยกันไป และเข้าไปที่ฟาร์ม แล้วก็สรุปว่าจะไปทำอาหารที่ฟาร์มครับแบบเอาท์ดอร์กัน ขอโทษนะครับลุง มาทีนี่เล่นเอาผมเหนื่อยทั้งตัว แถมปวดหัวกับการพูดจากวนๆ อีก หึ่ยๆๆๆๆ อารมณ์เสียโว๊ยยย ผมยังต้องเข้าครัวช่วยแม่อีก เหนื่อยนะเนี่ย แอบวางยาดีป่ะวะ หึหึ
ความคิดเห็น