บางสิ่งที่หายไป...กับใจบางคน

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9 “ขอโทษ 2”

สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมในตอนกลางวัน เป็นสิ่งที่ผมไม่อยากจำครับ แต่ทำไมผมถึงเอาเรื่องนี้เก็บเอามาฝันก็ไม่รู้ดิ
ภาพในฝันมันเหมือนเมื่อตอนกลางวันครับ แต่ที่ต่างออกไป คือ มันมีอะไรที่มากกว่านั้น

ในฝันมันดูอบอุ่นยังไงบอกไม่ถูก มันไม่ได้เกิดจากการบังคับ ไม่มีการขัดขืน แล้วผมก็ถูกปลุกจากเสียงเรียก
“เลย์…ครับ” ใครว่ะเรียกชื่อกู
“เลย์ครับ…ตื่นก่อนครับ” ใครว่ะ
ตอนนั้นผมง่วงมาก ง่วงจริงๆ มันเหนื่อยมาจากไหนไม่รู้
“เลย์ครับ” ผมพยายามคิดว่า ผมฝันรึเปล่า
“กินยานะครับ” ผมรู้แล้วครับว่าใคร มีอยู่คนเดียวเท่านั้นที่จะปลุกผมให้มากินยา

แต่ตอนนี้ ผมไม่มีความรู้สึกดีๆ กับมันแล้วหล่ะครับ ผมเลยหันหน้าหนีมัน แต่ก็สู่แรงมันไม่ได้ซะที จนมันดึงผมให้ลุกขึ้น

ผมไม่กล้าโวยวาย เพราะกลัวไอแม็คจะตื่นแล้วจะเป็นเรื่อง
“อ้าปากครับ” ผมรู้สึกว่า มันกำลังโอบผมจากด้านหลัง แล้วจะเอายายัดเข้าปากผมอยู่
“ไม่” ผมพูดเบาๆ
“อย่าดื่อนะครับ” นิกูไม่ใช่เด็กนะ อย่าทำแบบนี้กะกู ขอร้อง
“เร็วครับคนดี…อ้าปาก” นี้มึงกำลังทำอะไรนิ
ด้วยความรำคาญ ผมก็เลยอ้าปากกินยาตามที่มันบอก ผมนิใจง่ายชะมัด

“ดีมากครับ…คนดี” มึงอย่าพูดแบบนี้กะกูได้ปะ กูเลี่ยน…
แล้วมันก็ฉวยโอกาสครับ มันหอมแก้มผมไปหนึ่งที จากที่ผมครึ่งหลับครึ่งตื่น ผมกลับตาสว่างขึ้นมาทันที
แล้วมันก็ปล่อยให้ผมนอนลง

ผมนอนไม่หลับครับ พอจะนอนก็มีเรื่องตอนกลางวันเข้าแทรกในสมอง แล้วเรื่องที่มันทำเมื่อกี้นี้อีก คือผมยอมรับครับว่า รู้สึกดีมากๆ ที่มันเอายามาให้ผมกิน และพูดกับผมดีๆ แต่ที่ไม่เข้าใจคือ ผมเป็นอะไร และทำไมมันถึงทำกับผมแบบนี้ ความคิดผมมันตีกันในหัวจนผมมึนไปหมด จนกระทั่งเช้า

“เลย์…กินข้าว” ไอแม็คครับมาปลุกผม นี้ผมหลับตัวแต่เมื่อไหร่เนี๊ย
“ทำไมขอบตาดำแบบนั้นว่ะ” มันถามครับ ช่างสังเกตุอีกแล้วนะมึง
“นอนไม่หลับ…” ผมบอกมันครับ
“ทำไมวะ” มันถามครับ
“ปวดขา” ผมตอบมันครับ จริงๆ มันเรื่องอื่นอะครับ
“ทำไมนายไม่เรียกเรา” ไอแม็ค กูอยากเรียกมึงใจจะขาด แต่กูไม่กล้าเรียก
“เห็นนายนอนอยู่เลยไม่กล้าปลุก” ผมบอกมันไป
“ถ้านายปลุกเราก็ตื่น” นิมึง ขนาดไอห่าบาสมันมาป้อนยากูมึงยังหลับสนิทอยู่เลยมึง
“คราวหลังปลุกเลยนะ” เออกูปลุกแน่มึง

“กินโจ๊กไหม” มันถามครับ
“ใครทำ” ผมถามกลับ
“กินไหมหล่ะ” มันถามอีกครับ
“มีก็กิน” ผมบอกมัน
แล้วมันก็เดินออกไปข้างนอก กลับมาอีกที มันก็ถือ คัพโจ๊ก มาให้ผม
“อะมาละ” มันเดินยิ้มมาเลยครับ
ผมได้คุยกับไอแม็คแบบนี้ มันรู้สึงผ่อนคลายยังไงไม่รู้ดิครับ
“ไม่ต้องเลย อยู่นิ่งๆ” มันปัดมือผมลงขณะที่ผมกำลังจะดึงเอาถ้วยคัพโจ๊ก
“เราป้อนนายเอง” อึ้งดิครับผม
“อะอ้าปาก” ผมยังงงๆ เลยมองมันแปลกๆ
“อ้าปากครับ…” เอากับมันสิ ผมชักไม่แน่ใจเมื่อคืนมันเห็นอะไรรึเปล่า
“คนดี…อ้าปากครับ” มึงเป็นเหี้ยไรเนี้ย
“นายเป็นไรว่ะ” ผมถามมันไปตรงๆ
“พูดแบบนี้ไม่ชอบหรอครับ” มึงไอแม็ค เลิกเล่นได้แล้วมึง
“คิดว่าชอบซะอีก” ผมแพ้มันแล้วครับ มันพูดแทงใจดำผมเข้าเต็มที่เลยครับ

แล้วผมก็นั่งให้มันป้อนโจ๊กเข้าปากผม ยังกะเด็กอ่อนเลยกู ตกลงเมื่อคืนมึงเห็นอะไรรึเปล่าเนี๊ย
“เลย์…ไปแล้วนะโว้ย” มันบอกลาผมครับ
“แล้วแวะมาดูเราบ่อยๆ นะ” ผมบอกมัน
“เหงาอะดิ” มันแซวครับ
“เออ” ผมตอบมัน แต่จริงๆ แล้วผมกลัวไอบาสมากกว่าครับ

วันนี้ขาผมยังบวมอยู่ แต่มันไม่ปวดเหมือนเมื่อวานแล้ว ก็ยังดีครับ ผมไม่อยากกลับบ้านสภาพนี้
ไอแม็คก็ไปแล้ว เพื่อนๆ หลายคนก็ออกไปกันแล้ว ผมเบื่อๆ เลยจะออกไปนั่งข้างนอก เลยพยายามเดินด้วยตัวเอง แต่ก็อย่างว่าแหละครับ ขาผมมันใช้ได้แค่ข้างเดียว ผมเลยต้องเขย่งไป

“จะทำอะไร” ใครว่ะ
“อ้าว…” ไอบาสครับ ทำไมป่านนี้มันยังไม่ไปรวมกลุ่มกับเพื่อนคนอื่นๆ อีก
“เปล่า” ผมตอบมันครับ
“จะไปไหน” มันตะคอกผม แล้วมันจะมาดุผมทำไม
“เบื่อ…จะไปนั่งข้างนอก” ผมตอบมันอย่างไม่ดูหน้ามันครับ
“หรอครับ…งั้นเราพาไปนะ” ตกลงมึงจะมาอารมณ์ไหนกะกูนิ
“ไม่ต้องอะ…ไปเองได้” ผมยังดื้อครับ
“อย่าดื้อสิครับ…” แล้วมันก็เข้ามาเอาแขนผมคล้องคอมันพาไปหาที่นั่งข้างนอก เซนเตอร์
“โจ๊กเมื่อเช้าอร่อยไหมครับ” เห็นด้วยหรอมึง
“ก็ดี…” ผมตอบกวนๆ มันไปครับ
“ท่าทางอร่อย เห็นมีคนป้อนด้วย” มึงประชดกูรึเปล่านิ
มันวางผมลงที่นั่งเสร็จมันก็วิ่งกลับเข้าไปในเซนเตอร์ครับ

กลับออกมามันเอาหนังสือการ์ตูนห้าหกเล่มมาให้ผมอ่านด้วยครับ
“ไปละนะ” แล้วมันก็รีบวิ่งไปเลยครับ
“ไอห่าเอ้ย…หาเรื่องให้กูคิดแต่เช้าเลยมึง” ผมพูดออกมาเบาๆ

ผมนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ แล้วก็หยิบหนังสื่อการ์ตูนของไอแม็คขึ้นมาอ่าน บรรยากาศตอนนี้ดีมากเลยครับ อากาศเย็นกำลังสบาย ไม่มีแดดด้วย ผมอ่านหนังสือไปได้ 2 เล่ม ก็ไปสะดุดหนังสือเล่นหนึ่งเข้า

มันเป็นหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นครับ ดูๆ ก็เหมือนการ์ตูนทั่วไป แต่พออ่านแล้วมันเป็นเรื่องของผู้ชายที่รักกับผู้ชายอะไรแบบนี้แหละครับ ผมก็งงนิดๆ ไอบาสมันอ่านการ์ตูนแบบนี้ มันเป็นเกย์รึเปล่าว่ะ แต่ผมดิ ทำไมอ่านการ์ตูนนี้แล้ว เป็นเสียวๆ ที่หัวใจยังไงบอกไม่ถูก

“ไอห่าบาสแม่งเป็นเกย์หรอวะ ทำไมมันทำแบบนี้กับกู แล้วทำไมกูไม่สู่มัน หรือว่ากูชอบว่ะ” ผมพึมพำ
“เอ้ย..กูจะชอบได้ไง กูเป็นผู้ชาย”
“เออ…ทำไมกูไม่โวยวายหล่ะ”
“ตกลงว่ากูเป็นเกย์รึเปล่าวะเนี๊ย” ผมเริ่มสับสนตัวเองแล้วครับ
“กูเป็นเกย์หรอวะ” ในตอนนี้ไม่มีใครให้คำตอบผมได้ครับ
ในเวลานั้นมีคำถามมากมายกรูเข้ามาหาผม ด้วยบรรยากาศ ด้วยธรรมชาติ ทำให้ผมคิดอะไรไปเรื่อย รวมถึงเรื่องของไอบาสด้วย

สำหรับเรื่องไอบาส ผมตัดสินใจที่จะยุติเรื่องทุกอย่าง ให้มันทำแบบนั้นกับผมอีก ผมไม่ต้องการให้มันมายุ่งกับชีวิตผม ชื่อจริงๆ ของมันผมยังไม่รู้เลย แล้วมันจะมาอะไรกับผมมากมาย ผมคิดอยู่นานจนผมหลับ

มีอะไรสักอย่างมาสัมผัสปากของผม
“เฮ้ย…” ผมลืมตามาเจอไอบาสมันจูบปากผมอยู่
“นายคิดจะทำอะไรของนาย” ผมตะคอกมัน
“เปล่า” มึงบอกว่าเปล่าหรอ ก็เมื่อกี้มึงจูบกูอยู่อ่ะ
“นายอย่ามาทำแบบนี้กับเรา” ผมพูดเสียงเแข็งกับมัน ตอนนั้นผมจริงจังมากให้ตายเถอะ
“เรา…เรา…” มันอ้ำอึ้งครับ
“เราไม่ชอบนะโว้ย ที่นายทำแบบนี้กับเรา แล้วก็ไอเมื่อวานด้วย เรารับไม่ได้” ผมพูดดูเหมือนมันจะซึมลงเลยครับ
“ขอร้องเถอะนะ” ผมมองหน้ามัน โห…กูจริงจังชะมัด
“ต่างคนต่างอยู่ได้ไหม” ครับผมพูดออกมาแล้ว

ไอบาสครับ หน้ามันเสียเลย มันเป็นทางเดียวที่มันจะเลิกยุ่งกับผมได้ คือการบอกมันไปตรงๆ แบบนี้แหละครับ ถึงแม้ว่ามันจะพยายามทำดีกับผม เอายามาให้ แต่สิ่งที่มันทำลงไป ผมอภัยให้มันไม่ได้
“ทำไมหล่ะ” ไอบาสมันถามเสียงสั่นครับ น่าสงสารจังครับ
“เรา…เรา…เกลียดนายหว่ะ” ผมตอบมันไป แต่ทำไมผมถึงอยากจะร้องไห้ก็ไม่รู้ดิครับ ผมก็เลยหลบตามันครับ
“ถ้างั้นเราก็ขอโทษแล้วกันนะ” แล้วไอบาสมันก็เดินจากไป

“ถ้างั้นเราก็ขอโทษแล้วกันนะ…..” ประโยคนี้ทำผมน้ำตาซึมเลยครับ ผมไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองเลย ทำไมใจผมมันถึงสั่นขนาดนี้
“ตกลงว่า มึงดีใจ หรือเสียใจนิเลย์” ผมคิดในใจ
“แล้วมึงน้ำตาไหลทำไม”
“ใจมึงสั่นทำไม”
“มึงทำถูกแล้วนิ”
“หรือว่ามึงชอบไอบาส”
“เออกูชอบมึง…ไอบาส” ผมคิดประโยคนั้นเสร็จ ผมก็ร้องไห้ออกมาเลยครับ
“เออ…กูเป็นเกย์จริงๆ ใช่ไหม”
“แล้วกูก็กำลังอกหักใช่ไหม” ผมปาดน้ำตาออกจากข้างแก้มครับ
“มึงพลาดแล้วเลย์…มึงพลาดแล้ว” ผมพึมพำกับตัวเอง
“โง่เอ้ย…” ผมด่าตัวเองให้กับสิ่งที่ผมได้ทำ สิ่งที่ผมได้พูดกับไอบาสเมื่อกี้นี้