บางสิ่งที่หายไป...กับใจบางคน

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 “สารภาพ”

เดือนมกราคมปี 44 เป็นช่วงเดือนที่เด็ก ม.3 โรงเรียนผมต้องไปเข้าค่ายลูกเสือกัน เท่าที่จำได้ ก็ 4 วัน 3 คืน เดือนนี้เป็นเดือนที่พวกผมสองคนไม่อยากให้มาถึงเลยให้ตายสิ ก็เพราะผมสองคน มันลูกคุณหนู ทนความลำบากไม่ค่อยได้
“เลย์…อาทิตย์หน้าเข้าค่ายแล้วนะโว้ย” แม็คบอกผมขณะที่ผมกำลังจะเดินไปส่งงานอาจารย์
“รู้แล้ว…ไม่อยากไปเข้าเลยหว่ะ” ผมบอกมันไปตามความรู้สึกจริงๆ ของผม
“เราก็ไม่อยากเข้า” แม็คมันซึม ลงเห็นได้ชัดเลยครับ
“ถ้าไม่ไปเข้าค่ายลูกเสืออะไรพวกนี้…จะเรียนจบเปล่าว่ะ” ไม่มีคำตอบระหว่างผมสองคน
คือตอนนี้ต่างคนต่างรู้กันละครับว่า ไม่อยากสุดๆ
หนึ่งวันก่อนเข้าค่ายผมกับแม็คไปเดินซื้อของจำเป็นที่ห้างบิ๊กซีกัน
“เลย์…เอานี่เปล่า” มันหยิบชุดชั้นในผู้หญิงให้ผมดูครับ
“บ้าดิ” ผมตอบมันไป แต่จริงๆ ก็รู้สึกแปลกๆ นะครับ ที่แม็คมันชอบเล่นอะไรแบบนี้กับผม
“เลือกของครบแล้วหรอว่ะ…เล่นอยู่ได้” ผมดุมันครับ
“ยังอะ” ผมน่าจะรู้อยู่แล้วนะครับ นิสัยมันไม่เคยเปลี่ยน
“เราก็ใช้กับนายไง” ทั้งปีหล่ะมึง
“แล้วนายก็ใช้กับเรา…จะได้ประหยัด…แล้วเอาเงินที่เหลือไปซื้อเสบียง” ผมว่าสาระของมันอยู่ที่ ประเด็นหลังนี่แหละครับ
“เอางั้นหรอ” ผมถามมันอีกครับ
“อืม…เอาตามนั้นแหละ” มันยืนยัน
สุดท้ายจุดลงเอยของผมกับมันก็ไปอยู่ที่ แผนกขนมครับ
เราซื้อของกันจนพอ อันที่จริงเกินพอ และเกินความจำเป็นด้วยซ้ำ แต่ช่างเถอะครับ เกินดีกว่าขาด

วันเดินทาง

วันนี้เป็นวันที่พวกผมต้องเดินทางไปเข้าค่ายลูกเสือกัน ผมมาถึงโรงเรียนตั้งแต่เช้า ไอแม็คก็เหมือนกัน คือมันกลายเป็นนิสัยไปแล้วครับ มาเช้าได้เปรียบกว่ามาสาย
“แม็คนายกินข้าวยัง” ผมถามมันครับ
“ยัง…กินไม่ลง” โหเอาละสิ ผมก็เหมือนกันครับ กินไม่ลง
“เป็นไรว่ะ” กรูนะ รู้อยู่แก่ใจยังจะไปถามมันอีก
“ไม่อยากไปหว่ะ” กรูรู้คำตอบอยู่แล้วหล่ะ
“เอาเถอะ…ไม่กี่วันเอง…แล้วเราจะอยู่กับนายตลอดนะ” ผมทำใจดีสู่เสือ ทั้งที่ใจผมมันก็ฝ่อเต็มทีแล้ว
“ลืมไรเปล่าว่ะ” ผมถามมัน
“ลืมตา…ฮา…ฮา…” กวนตีนนะมึง มุขโคตรบ้านนอกเลย
“เออ…อารมณ์ดี…” ก็ดีครับผมทำให้มันสบายใจได้ในระดับหนึ่งแล้วค่อยดีหน่อย
ถ้าจะคิดๆ แล้ว ผมกับไอแม็คไม่เคยที่จะไปนอนไหน นอกจากที่บ้านเลยครับ ถึงจะอยู่ถึง ม.3 กันแล้วแต่ก็ต้องยังอยู่ในโอวาทของพ่อแม่อยู่ แม่มันก็ครู พ่อผมก็ทหาร มันก็แบบนี้แหละครับ ขนาดสนิทกันมากขนาดนั้นผมกับมันก็ยังไม่เคยไปนอนบ้านกันและกันเลย
ถึงเวลาต้องเดินทางแล้วครับ ตอนนี้อาจารย์เรียกลูกเสือและก็เนตนารีมาเข้าแถวเป็นหมู่เป็นกองเพื่อที่จะให้ขึ้นรถกัน
หลังจากที่พวกผมขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว อาจารย์ก็เช็คอีกรอบ
“หมู่ 2 กอง 3 คนไม่ครบ” เสียงอาจารย์ตะโกนไปที่รถอีกคัน
“ลูกเสือหมู่ 2 กอง 3 ทั้งหมดลงรถ ปฏิบัติ” เอาตั้งแต่วันออกเดินทางเลยครับ แบบนี้ไม่สนุกแล้วดิ
ลูกเสือประมาณเกือบ 10 คนเดินลงรถ คันที่จอดอยู่หน้ารถที่ผมนั่งอีกที หน้าเค้าเป็นเจื้อๆ อะครับ
“เข้าแถวปฏิบัติ” อาจารย์สั่งอีกรอบ
ตอนนี้ทุกอย่างเงียบไปหมดครับ คือต่างคนต่างงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ระเบียบพัก”
“เฮ้ !” ลูกเสือขานรับครับ
“หัวหน้าหมู่ตรวจสอบสิ ลูกเสือนายไหนหายไป” เงียบครับ ไม่มีเสียงตอบใดๆทั้งสิ้น
“หัวหน้าหมู่หายไปครับ” มีผู้กล้าแล้วครับตะโกนออกมาเสียงดังทีเดียว
“ฮา…ฮา…ฮา…” เกินเสียงหัวเราะกันใหญ่เลยครับ ทั้งคนบนรถและคนข้างล้าง
“ยืนแบบนี้จนกว่าสมาชิกหมู่จะครบ” อาจารย์ออกคำสั่งครับ
10 นาที 20 นาที 30 นาที ยังไร้วี่แวว ผมได้แต่คิด อะไรว่ะไม่รักษาเวลาเลย ทำให้เสียเวลากันทั้งกลุ่ม

จนกระทั่ง นาทีที่ 50
“เฮ………” มาแล้วครับ มันมาแล้ว ไอคนที่ไม่รักษาเวลา มันวิ่งมาแล้วหอบกระเป๋าเป้ใบใหญ่มากสีเขียว หัวเปียกมาเลยครับ ที่เปียกไม่ได้เพราะวิ่งมาแล้วเหนื่อยจนเหงื่อออกนะครับ จากที่ดูมันพึ่งตื่นนอนแล้วอาบน้ำสระผมมาแน่ๆเลย ประมาณว่ายังไม่ได้เช็ดให้แห้งก่อนออกบ้านอะครับ
“ขออนุญาติครับ” มันบอกอาจารย์ที่ยืนคุมแถวลูกเสืออยู่ข้างล้าง
“รายงานตัวปฏิบัติ” อาจารย์ออกคำสั่งทันทีครับ ดูท่าทางอาจารย์คงเริ่มโมโหแล้วเหมือนกัน
“ผมลูกเสือ…………… ……………….ครับ” มันรายงานตัว
ตอนแรกผมไม่สนใจอะไรมันมากมาย แต่ไอแม็คดิครับ
“เลย์ดู…เลย์ดู” มันเริ่มมีปฏิกริยาอีกแล้วครับ
“ดูอะไร” ผมถามมันครับ
“ไอบาส…เลย์ไอบาส” ผมยืนขึ้นแล้วมองไปรอบๆ ที่นั่งในรถ คิดว่า ไอบาสจะนั่งรถคันเดียวกับผม
“ไหนว่ะ…ไม่เห็นมีเลย” ผมถามไอแม็ค
“นั่นไง ไอคนที่มาสายไง” มันชี้นิ้วไปทางลูกเสือที่มาสาย
“อ้าวหรอ” ผมมองไปแล้วรีบละสายตาออกมา ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงไม่กล้ามองมันแบบเต็มๆ ซะที
ไอบาส ไอเด็กไม่รักษาเวลา ทำให้คนทั้งกลุ่มรอ ห่าเอ้ย
“ผมลูกเสือ…………… ……………….ครับ”
“ขอโทษที่มาสายทำให้ทุกท่านรอครับ” เสียงไอบาสมันเดินไปรายงานตัวและขอโทษรถคันหน้าสุดครับ
และดูท่าทางว่ามันต้องทำแบบนี้ทุกๆคันด้วย
“ผมจะลงโทษตัวเองครับ” มันพูดจบพร้อมกับทำท่าเจาะสว่าน
“1 2 3 4 5 6 7 8 9 10….” มันนับเสียงดัง พอยืนขึ้นเท่านั้น มันเหมือนคนเมาเลยครับ ผมนะสะใจสุดๆ
พอถึงรถผม ผมพยายามมองไปข้างหน้า พยายามไม่สนใจมันครับ
“ผมลูกเสือ…………… ……………….ครับ”
“ขอโทษที่มาสายทำให้ทุกท่านรอครับ” มันพูดประโยคเดิมครับ
“ไม่ได้ยิน” เอาแล้วไง ไอเพื่อนตัวดีของผม กวนตีนมันเข้าแล้ว แต่ช่างเถอะครับ มันคงอยากล้างแค้นเต็มที่แล้ว
“ผมลูกเสือ…………… ……………….ครับ”
“ขอโทษที่มาสายทำให้ทุกท่านรอครับ” มันพูดใหม่ครับ
“ไม่ได้ยิน” ไอแม็คท่าทางมันไม่เคยรู้จักความพอดีครับ เรื่องแบบนี้ 1 ครั้งกำลังดี 2 ครั้งภัยกำลังมา
แล้วก็มาจริงๆ ครับ
ไอบาสมันเปลี่ยนจุดจากกลางตัวรถ เดินมาทางที่ผมกับไอแม็คนั่งอยู่คือท้ายรถ
“ผมลูกเสือ…………… ……………….ครับ”
“ขอโทษที่มาสายทำให้ทุกท่านรอครับ” ผมได้แต่นั่งอึ้งครับ ไม่กล้ามองหน้ามัน
เพราะกำลังรู้สึกถึงความอาฆาตอะไรบางอย่าง แต่ไอแม็คดิครับ มองหน้ามันแล้วทำหน้าล้อเลียนอีก
ผมทำอะไรไม่ได้มากนอกจาก ขยับข้อมือสะกิดขาไอแม็คให้พอ
“ได้ยินรึยังครับ” ไอบาสตะโกนขึ้นมาบนรถ
“เฮ……” คนบนรถเห็นเป็นเรื่องขำครับ แต่ผมดิไม่สนุกเลยครับ
“ผมจะลงโทษตัวเองครับ”
“1 2 3 4 5 6 7 8 9 10….” นอกจากมีเสียงไอบาสนับแล้วยังมีเสียงเพื่อนรักผมช่วยมันนับด้วย
เอาเข้าไปมึง เอาเข้าไป จะไปกวนตีนมันทำไมเนี๊ย
เมื่อทุกอย่างจบลง พวกผมก็ได้ออกเดินทางซะที
“แม็คทำไมนายทำแบบนั้นว่ะ” ผมถามมันเบาๆ
“เรารอเวลานี้มานานแล้ว” มันตอบผมแล้วยิ้มให้
ก็จริงครับ ตั้งแต่ ม.1 จนถึงตอนนี้ก็ ม.3 แล้ว ไม่เคยมีโอกาสที่ไอแม็คได้ล้างแค้นได้เลย
“แต่เราว่ามันเกินไปนะ” ผมบอกมัน
“ไม่หรอก เราไม่ได้เอาลูกบาสไปโยนใส่หัวมันซะหน่อย” จริงๆ ด้วย มันยังจำเรื่องนี้ได้ดี ไอเด็กน้อยเอ้ย
“มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ” มันพูดแบบนี้แสดงว่ามันยังไม่พอครับ ผมไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลยครับ
“ที่สำคัญนะ…ไอบาสมันมองนายตาเขม็งเลย” โยนความซวยมาให้กรูจนได้มึง
ระหว่างการเดินทางเป็นอะไรที่น่าเบื่อมากๆ
“เอาขอเพลง……..ซิ” อาจารย์ที่ควบคุมรถผมพูดขึ้น
นี้แหละครับที่มันน่าเบื่อ คิดดูนะครับ เพลงลูกเสือมันมีกี่เพลงเชียว
แล้วไอเพลงที่อาจารย์ขออะ มันรอบที่ 5 เข้าไปแล้ว
ทำไมไม่ปล่อยให้พวกผมนอนพักระหว่างทางก็ไม่รู้ดิ เสียงดับแบบนี้ผมนอนไม่ได้
 แต่ไอแม็คดิ มันไปแล้วครับ หลับตั้งแต่รถออกไม่ถึง 20 นาที สุดยอดเลยมัน
และแล้วก็ถึงจนได้ ค่ายลูกเสือที่ผมต้องทรมานเป็นเวลา 4 วัน 3 คืน