ลิลลี่แห่งความรัก

เนื้อเรื่อง

ลิลลี่แห่งความรัก

                         "วันสุนทรภู่" ครั้งนั้นได้มีการส่งคำถามเกี่ยวกับสุนทรภู่ให้นักเรียนได้ตอบเพื่อคัดเลือกได้เข้าแข่งขันการตอบ-คำถามรอบชิง

                   บูมชายผู้ที่มีความสามารถเกี่ยวกับการแต่งกลอนได้ส่งคำตอบเพื่อเข้าคัดเลือกสู่รอบชิง ปรากฏว่าบูมได้เข้ารอบชิง

                   พอถึงตอนบ่ายซึ่งทางโรงเรียนได้คัดเลือกเป็นที่เรียบร้อย ซึ่งการแข่งขันได้แข่งขันกันเป็นคู่ๆมีด้วยกันทั้งหมด 5 คู่ด้วยกัน บูมได้คู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง พอเริ่มถามบูมก็ถามผู้หญิงคนนั้นซึ่งเธอก็เก่งพอสมควรบูมก็รู้บ้าง มีคำถามด้วยกันทั้งหมด 10 คำถาม พอจบการแข่งขันผู้ที่ชนะก็คือรุ่นพี่ บูมกับเธอคนนั้นก็ได้สมุดด้วยกันคนละเล่ม

                   หลังจากวันนั้น บูม กำลังจะไปเรียนหนังสือที่อาคารวิทยาศาสตร์ ซึ่งไปกับเพื่อนสนิท 2 คนนั่นก็คือ ธีและใหม่ ซึ่งอยู่ชั้น ม.1/7 ด้วยกันกำลังจะไปเรียนวิทย์  ก่อนที่จะไปเรียนก็เกิดฝนตกบูมกับเพื่อนๆก็ไปที่ทางเดินซึ่งแคบมาก ครั้งนั้นบูมแทบจะไปเรียนไม่ทัน ก็เกิดวิ่งไปชนผู้หญิงคนหนึ่งหนังสือของบูมและของเธอคนนั้นก็เกิดตก

                   "ขอโทษนะครับผมรีบไปเรียนครับ"บูมกล่าวแล้วรีบเก็บหนังสือให้เธอจนไม่ดูว่าหนังสือเป็นของใครบ้าง บูมก็เก็บหนังสือให้เธอเสร็จก็รีบขึ้นห้องเรียน ซึ่งธีกับใหม่มาถึงก่อนแล้ว

                   "ไม่รอเลยนะ"บูมโกรธธี พอถึงเวลาเรียนซึ่งวิชานี้เป็นวิชาวิทย์แต่ บูมกลับพาหนังสือภาษาไทยมา

                   "พาหนังสือมาผิด"บูมพูดกับธีที่นั่งอยู่ข้างๆ ธีก็แบ่งหนังสือให้บูมดู พอจบวิชาเรียนบูมก็เดินออกมากับธีและใหม่

                   "บูมวันนี้ไม่ใช่มีวิชาภาษาไทยไม่ใช่หรอ"ใหม่ที่เดินมาด้วยข้างก็ถามบูม

                   "อืม ก็ใช่นะ"บูมพูดแล้วเปิดดูหนังสือ แต่ต้องแปลกใจที่หนังสือไม่ใช่ของบูม

                   "นี่มันไม่ใช่หนังสือของเรา"บูมพูดให้ธีกับใหม่ก็หันมาดู

                   "แล้วเป็นของใคร"ธีถาม บูมก็พยักหน้าว่าไม่ใช่ ก็เกิดนึกขึ้นทันที

                   "จำได้แล้ว เราไปชนผู้หญิงคนหนึ่งก่อนขึ้นมาเรียน แต่ลืมดูว่าเป็นใคร เขาน่าจะเอาหนังสือเราไปด้วย"บูมพูดให้ธี

                   "แล้วจะรู้ได้ไงว่าเป็นหนังสือของใคร ชื่อก็ไม่เขียน ห้องก็ไม่บอก มีแต่รูปวาด แล้วจะรู้หรือเปล่าเนี่ย"ธีบ่นพรึมพรำเดินเข้าโรงอาหาร

                   "กินไรก่อนเถอะหิวจะตายแล้ว วันหลังค่อยว่ากัน"บูมพูดก็ซื้อกับข้าวมากินก็เห็นผู้หญิงคนที่เคยเจอกันในวันสุนทรภู่บูมก็ยิ้มส่งให้ เธอก็ยิ้มส่งกลับ

                    หลังพักเที่ยงบูมก็แวะไปที่ห้องสมุดซึ่งบูมเป็นเจ้าหน้าที่ห้องสมุดเหมือนกับธีและใหม่ ซึ่งบูมทำหน้าที่จัดหนังหนังสือก็มีผู้หญิงเข้ามาถามหาหนังสือ

                   "เธอ ช่วยหาหนังสือนิยายให้หน่อย"เธอคนนั้นกล่าวในขณะที่บูมจัดหนังสือไม่หันมามองว่าเป็นใคร

                   "เรื่อง อะไรครับ"บูมถามเธอก็หันไปมองเธอคนนั้น

                   "เธอ"บูมเห็นเธอคนนั้นก็ตกใจที่เป็นเธอในวันสุนทรภู่

                   "เอาเรื่องอะไรหรอเดี๋ยวหาให้"บูมถามอย่างเขินๆ

                   "เรื่องไรก็ได้ที่เธอคิดว่าน่าจะสนุก"เธอพูดจบ บูมก็เดินไปหยิบหนังเล่มหนึ่ง ซึ่งเป็นเรื่องที่บูมชอบมาก

                   "เรื่องนี้แหละที่เราชอบมากเลยลองเอาไปอ่านดูดิ เผื่อว่าเธอจะชอบ"บูมพูดก็ยื่นหนังสือให้เธอ

                   "เธอชื่อไรหรอเรายังไม่รู้จักเลย"บูมถามเธอ

                   "เราชื่อโดนัท แล้วเธอล่ะ"เธอถามบูมกลับ

                   "เราบูม ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

ฉันมักจะแอบชอบเธอแบบไม่มีเหตุผล

เดินปะปนกับผู้อื่น...ใจก็โหยหา

นั่งรถกลับบ้าน ภาพเธอก็แวบเข้ามา

ทั้งๆที่ใจก็รู้ว่า..เธอไม่ได้คิดเหมือนฉัน

                   "งั้นเรายืมเล่มนี้นะบูม"เธอที่ชื่อโดนัทก็คิดจะยืมหนังสือเล่มนี้

                   "เดี๋ยวจัดการให้นะ"บูมกล่าวพร้อมเดินไปที่ธีและใหม่ที่ทำหน้าที่ยืม-คืนหนังสือให้ผู้อื่น

                   "จัดการให้หน่อยดิ"บูมพูดให้ธี ธีก็ตอบรับ พอทำเสร็จบูมก็เอาหนังสือมาให้เธอ

                   "เสร็จแล้ว"พูดจบเพื่อนผู้หญิงของเธอก็เดินมาหาโดนัท

                   "นี่ไอซ์นะ เพื่อนเราเอง ส่วนนี่บูม"โดนัทแนะนำไอซ์ให้รู้จัก

                   "ลืมไป สองคนนั่นเพื่อนเรานะเขาเป็นเพื่อนกันชื่อธีกับใหม่"บูมแนะนำธีกับใหม่ให้โดนัทรู้จัก

                   "เดี๋ยวถึงเวลาเรียนแล้วเราไปก่อนนะ"โดนัทลาบูมไปเรียนคาบต่อไป

                   หลังจากนั้นเป็นต้นมาบูมกับโดนัทก็รู้จักกันมากขึ้นส่วนธีกับใหม่ก็รู้จักโดนัทเหมือนเป็นเพื่อนสนิทที่อยู่ในกลุ่มเดียวกันซึ่งมี บูม โดนัท ไอซ์ ธีและใหม่

                   ครั้งหนึ่งบูมเห็นผู้ชายคนหนึ่งโดนลุมทำร้ายบูมก็เห็นชายคนนั้นนอนอยู่ก็เข้าไปช่วยพยุงมานั่งที่โต๊ะ

                   "เป็นไรบ้างหรือเปล่านาย"บูมถามชายคนนั้น โดนัทกับเพื่อนมองดู

                   "พาไปห้องพยาบาลก่อน"โดนัทบอกบูม ธีกับบูมก็ช่วยพาไปที่ห้องพยาบาล พยาบาลก็ทำแผลให้

                   "คงต้องให้รอนอนพักก่อนซักชั่วโมงหนึ่ง"รุ่นพี่ม.ปลายที่เป็นพยาบาลบอกให้ทุกคน

                   "บอกครูให้รู้ด้วยนะ เดี๋ยวขาดเรียนครูจะเข้าใจผิด"พยาบาลคนนั้นบอก แต่ทุกคนยังไม่รู้ว่าคนนั้นอยู่ห้องไหน ก็เดินเข้าไปหาชายคนนั้น

                   "นายชื่อไรอยู่ห้องไหน"ธีถาม

           "เราชื่อโจวอยู่ชั้นม.1/1"ชายชื่อโจวตอบ

                   ทุกคนก็ไปบอกครูประจำชั้นม.1/1ให้รู้ว่าโจวนอนพักอยู่ห้องพยาบาล ก็เดินไปเที่ยวเล่นที่สวนของโรงเรียนเพราะคาบนี้เป็นคาบว่าง

                   "นายก็มีน้ำใจกับคนอื่นจังนะ"โดนัทพูดกับบูม

                   "นิสัยก็อย่างนี้แหละชอบช่วยเหลือคนอื่น ที่เราได้รู้จักบูมเพราะบูมเคยช่วยเรามาก่อน"ธีพูดถึงนิสัยของบูม

                   "ช่วยอะไรธีหรอ"โดนัทถามธี

                   "ตอนนั้นธีถูกรถชน"ใหม่ตอบแทนธี

                   "พูดบ้างดิบูม เงียบอย่างเดียวเลยนะ"ไอซ์หันมาถามบูมที่เดินตามมาข้างหลัง

                   "ไม่รู้พูดไรดี"บูมกล่าว

                   "ดูดิ เงียบอย่างเดียว"ธีบ่นบูม

                   ทุกคนก็เดินมานั่งที่เก้าอี้แห่งหนึ่งพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน พอตกเย็นต่างคนก็กลับบ้านกัน เหลือบูมกับโดนัทที่ยืนรอรถ

                   "กลับด้วยกันไหม"บูมหันไปถามโดนัท แต่โดนัท ปฏิเสท

                   "เรารอแม่ เดี๋ยวแม่เรามารับ"โดนัทพูดจบเสียงโทรศัพท์ของโดนัทดังขึ้น

                   "แม่เราโทรมา แปบนะ"โดนัทพูดกับบูม

                   โดนัทคุยกับแม่เสร็จ ก็หันมาพูดกับบูม

                   "กลับด้วยกันก็ได้ แม่เราไปธุระ"

                   บูมก็นึกดีใจที่จะได้รู้จักบ้านโดนัท รถประจำทางก็จอด บูมกับโดนัทก็ขึ้น  พอรถมาถึงหน้าบ้านโดนัทก็กดกริ่งที่รถ รถก็จอด หน้าหมู่บ้านแห่งหนึ่ง

                   "ไปด้วยกันไหม"โดนัทถามบูม บูมก็พยักหน้าตอบตกลง

                   "นี่แหละหมู่บ้านที่เราอยู่"โดนัทพูดก็เดินเข้าหมู่บ้าน เดินมาที่บ้านหลังหนึ่ง

                   "นี่บ้านเรานะ ว่างๆมาเที่ยวก็ได้"โดนัทพูดก็เดินเข้าบ้านเจอพี่ของโดนัท

                   "พี่ปังปอร์นนี่บูมนะเพื่อนเราที่โดนัทเล่าให้ฟังเมื่อวานไง"โดนัทพูดกับพี่สาว บูมก็แปลกใจที่พี่ปังปอร์นรู้จักบูม

                   "สวัสดีครับพี่…."บูมทักทาย พี่ปังปอร์นก็พยักหน้ารับ

                   "พี่ปังปอร์น"โดนัทแนะนำพี่สาวให้บูมรู้จัก

                   "ครับ พี่ปังปอร์น"บูมกล่าว

                   "ผมรู้จักพี่แล้ว งั้นผมขอลากลับก่อนนะ กลัวที่บ้านเป็นห่วง"บูมพูด

                   "เดี๋ยวพี่ไปส่งไหม"พี่ปังปอร์นคิดจะไปส่งบูม

           "ผมว่าไม่ดีกว่านะครับ"บูมคิดจะปฎิเสท

                   "ไม่เป็นไรหรอกบูม ไม่ต้องปฎิเสท พี่รับในตัวบูมได้"พี่ปังปอร์น กล่าว โดนัทก็อึ้งเล็กน้อย บูมก็พลอยดีใจไปด้วย จึงให้พี่ปังปอร์นไปส่งถึงบ้าน โดยมีโดนัทตามไปด้วย พอถึงบ้านบูมก็ขอบคุณพี่ปังปอร์น

                   "สวัสดีครับพ่อแม่"บูมสวัสดีพ่อ แม่ ที่ทำงานขายกับข้าว

                   "มากับใครหรอลูก"พ่อถามบูม

                   "เพื่อนครับพ่อ"บูมตอบแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ลงมาช่วย พ่อแม่ทำมาหากิน

                   "พรุ่งนี้ผมไปเที่ยวกับเพื่อนนะพ่อ"บูมถามพ่อ

                   "ไปเถอะ แต่อย่าเถลไถลก็แล้วกันนะ"พ่อตอบ

                   "ครับพ่อ"บูมเข้าไปกอดพ่อด้วยความรัก

                   คืนนี้บูมก็นั่งเหม่อลอยคิดถึงโดนัทที่ระเบียงบ้านคนเดียวมองดูพระจันทร์ที่สวยงามมาก

                   วันต่อมาเป็นวันเสาร์คิดจะไปเที่ยวที่สวนซึ่งเป็นสวนที่ๆบูมชอบที่สุดกับโดนัท โทรไปหาโดนัทแต่พี่ปังปอร์นเป็นคนรับ

                   "พี่ปังปอร์น โดนัทล่ะ"บูมพูดกับพี่ปังปอร์นทางโทรศัพท์

                   "โดนัทหรอ รอแปบนะเห็นบอกว่าจะไปเที่ยวกัน ไปไหนหรอ"พี่ปังปอร์นถามบูม

                   "ไปเที่ยวสวน"บูมตอบ

                   "โดนัทมาพอดี"พี่ปังปอร์นยื่นโทรศัพท์ให้โดนัท

                   "พร้อมยัง"โดนัทถามบูม

                   "พร้อมนานแล้ว"บูมตอบ

                   "เรารออยู่ที่หน้าบ้านเรานะ"บูมนัดให้โดนัทมารับที่บ้าน

                   "อย่าลืมนะว่าไปกันแค่สองคน"บูมพูดตักเตือน

                   "พี่เราแค่ไปส่ง"โดนัทบอกบูม 

                   เวลาผ่านไปซักพัก พี่ปังปอร์นขับรถมารับบูมถึงบ้าน ไปส่งที่สวนพี่ปังปอร์นก็เลี้ยวรถกลับบ้าน

                   "บูมรู้ไหมพรุ่งนี้วันอะไร"โดนัทพูดทำให้บูมงง

                   "วันอะไร"บูมถาม

                   "วันเกิดเราเอง"โดนัทตอบ

                   "พรุ่งนี้ไปเที่ยวที่บ้านนะ วันอาทิตย์ด้วย"โดนัทพูด

                   "จะซื้ออะไรดีนะ ไม่บอกดีกว่า"บูมพูด

                   "รู้ไหมทำไมเราถึงนัดกันแค่สองคน"โดนัทพูด บูมก็พยักหน้าไม่รู้

           "เราอยากอยู่คุยกับบูมสองคน"โดนัทพูด บูมก็ดีใจ

บูมกับโดนัทก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้

                   "เพื่อนนายดีเหมือนนายเลยนะ"โดนัทพูดกับบูม

                   "อืม"บูมกล่าวสั้นๆ

                   "ไปหาอะไรกินไหม"บูมถามเธอ

                   "ป่ะ หิวอยู่เลย"

                   บูมก็พาเธอเธอไปหาร้านอาหารรับประทานอาหารด้วยกัน

                   "ไปไหนต่อไหม"เธอถามบูม

                   "ไปเที่ยวที่น้ำตกไหม"บูมบอก เธอก็ตกลง

                   "สวนที่นี่นะ เป็นสวนที่เราชอบที่สุดในชีวิตเลย มีหลากหลาย ทั้งน้ำตก ลำธาร ต้นไม้ ดอกไม้หลายชนิด รวมถึงสวนสัตว์ด้วย"

                   "ชอบหรอ เดี๋ยววันหลังเรามาเที่ยวบ่อยๆนะ"โดนัทพูดพร้อมเดินไปที่น้ำตกซึ่งใหญ่ไม่มากนัก

                   "สวยจัง"เธอพูด

                   บูมกับโดนัทคุยกันสองคนที่สวนอย่างมีความสุขและเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น

                   ความรักอย่างเดียวที่ทำให้ทุกคนต้องเปลี่ยนแปลงไปที่ละวัน

                   วันต่อมาตอนเย็นบูมขออนุญาติพ่อไปงานวันเกิดโดนัท มีคนไปงานวันเกิดของเธอมากมาย แต่ธีกับใหม่มาไม่ได้ ไอซ์ก็เอาของขวัญมาให้โดนัท

                   "สุขสันต์วันเกิดโดนัท"ไอซ์กล่าวให้โดนัท แต่บูมได้แต่ยิ้มให้โดนัท เหมือนบูมไม่มีของขวัญให้เธอ

                   "โดนัท สุขสันต์วันเกิดนะ"โดนัทหันมาที่บูม บูมเอาของขวัญกล่องเล็กให้เธอ

                   "ขอบใจนะบูม"โดนัทกล่าว คืนนี้ก็ฉลองงานกันอย่างมีความสุข        ต่างคนต่างกลับบ้าน รวมถึงบูมด้วย โดนัทเปิดกล่องของขวัญของทุกคน มองไปเห็นกล่องของบูมก็หยิบของบูมขึ้นมาแล้วยิ้ม เปิดออกมาเป็นดอกไม้สีขาวนั่นก็คือดอกลิลลี่เป็นดอกที่บูมชอบที่สุด โดนัทก็เก็บใส่กล่องไว้บนหัวเตียง

                   หลายวันต่อมาซึ่งเป็นวันปีใหม่  พ่อของโดนัทได้กลับมาที่กรุงเทพ  บูมก็ได้สนิทกับคนในบ้านหลังนี้ดีรวมถึงแม่ของเธอด้วย ซึ่งปีใหม่ปีนี้บูมได้นอนที่บ้านของโดนัทซึ่งเป็นวันศุกร์

                   "พี่บูม พ่อจะกลับมาแล้วนะ ไปรับด้วยกันไหม"น้องของโดนัทซึ่งชื่อว่าแพนเค้กชวนบูมไปรับพ่อที่สนามบินด้วยกัน ทุกคนก็ไปรับด้วยกัน พอเครื่องลงทุกคนก็เจอพอของโดนัท

                   "พ่อ"โดนัทเรียกพ่อ แล้ววิ่งเข้าไปรวมถึงพี่ปังปอร์นและแพนเค้กเข้าไปกอดพ่อด้วยความคิดถึง พ่อเธอก็มอบของขวัญให้คนละกล่องต้อนรับ

ปีใหม่ปีนี้ มีธีใหม่ไปนอนที่บ้านของโดนัทด้วย บูมนอนห้องนอนว่างกับธีส่วนใหม่นอนกับโดนัท

                   ดึกแล้วบูมกับธีเปิดกล่องของขวัญที่พ่อโดนัทเอามาให้ แม่ของโดนัทก็เอาหมอนกับผ้าห่มมาให้

                   "ขอบคุณครับ คุณป้า"บูมก็ขอบคุณ

                   "ไม่สิต้องเรียกว่าคุณแม่"แม่เธอยิ้ม

                   "ครับคุณ....แม่"บูมพูดปนเขิน

                   "หลับให้สบายนะลูก"แม่เธอกล่าวแล้วเดินออกนอกห้อง

                   "คบกันยังไม่ถึงปีก็เรียกแม่ซะแล้ว แม่ของใหม่เรายังเรียกว่าป้าเลย"ธีพูดกวนๆ

                   "ได้ไรธี"บูมถามธีที่เปิดกล่องอยู่

                   "อยากได้โทรศัพท์ซักเครื่อง"ธีอธิษฐานว่าอยากได้โทรศัพท์

                   "ได้โทรศัพท์ เป็นจริงด้วยแล้วนายล่ะบูมได้ไร"ธีดีใจถามบูม

                   "เหมือนนายนั่นแหละ"บูมตอบ

                   "พรุ่งนี้เจอกันนะ เรานอนก่อนนะ"ธีพูดจบก็นอนลงกลางที่นอน

                   บูมก็ยังไม่ง่วงเดินมาที่หน้าต่างเห็นโดนัท นั่งอยู่ที่ศาลากับพี่ปังปอร์นและใหม่ ก็เดินลงมาที่ศาลา

                   "นอนไม่หลับหรอบูม"โดนัทถามอย่างเป็นห่วง

                   "เปล่า ฉันยังไม่ง่วง"บูมตอบพร้อมเดินมาที่ศาลา

                   "พ่อเธอใจดีจังนะ"บูมกล่าวกับโดนัท

                   "อืม"โดนัทกล่าวสั้นๆ

                   "บูม ปิดเทอมไปเที่ยวไหม"โดนัทหันถามบูม

                   "เที่ยวไหนหรอ"บูมถามกลับ

                   "ปิดเทอมแล้วก็รู้เอง"โดนัทพูดให้บูมงง

                   "พรุ่งนี้ไปเที่ยวห้างดีกว่าไหม แวะดูหนังด้วย"ใหม่ถามทุกคน

                   "ไปดิ เที่ยวให้สบายใจไปเลย แก้เบื่อ"พี่ปังปอร์นกล่าว

                   "คบคนไม่ผิดเลยเรา"บูมพูดเบาๆพร้อมกับนั่งเหม่อลอย

                   "ว่าไรนะบูม ไม่ได้ยิน"โดนัทพูด

                   "ไม่มีไรครับ แค่ดีใจ"บูมตอบกลับด้วยความเขิน

                   "มีอะไรแอบแฝงไว้หรือเปล่าพูดมาเลย"ใหม่พูดอย่างกวนๆ

                   "ไม่มีอะไรจริงๆ"บูมตอกกลับใส่ใหม่ทันที

                   "พูดอะไรบ้าๆไปนอนก่อนนะแล้วเจอกันพรุ่งนี้เช้า"โดนัทลาไปนอนก่อนด้วยความเขิน

                   "ทำไมไม่พูดไปเลยบูม"ใหม่ถามกวนๆ

                   "ยังไม่สนิทกันเลยนะ"บูมพูด พี่ปังปอร์นก็หัวเราะชอบใจ

                   "ไปนอนก่อนนะ"บูมลาไปนอนกันอีกคน

                   เช้าวันต่อมา

ลืมตาขึ้นมาในเช้าของความเหงา

อยากให้เธออยู่ตรงที่เก่า...อยู่กับฉันเสมอ

เธอจะรู้ไหมว่า...ฉันมองหาทุกครั้งที่หัวใจละเมอ

เช้าวันหนึ่งมีคนเหงาที่รอเธอ ^_^ ด้วยรักหมดหัวใจ...

           "ธี ตื่นได้แล้ว"บูมเรียกธีหลังจากอาบน้ำเสร็จ ธีก็ตื่น บูมก็เดินออกไปข้างนอก เห็นน้องแพนเค้กออกมา

                   "เค้กพี่โดนัทล่ะ"บูมถาม

                   "พี่โดนัทหรอ นอนคิดถึงพี่บูมอยู่ในห้อง"พูดจบบูมก็เล่นหัวแพนเค้ก

                   "เค้กไม่ใช้เด็กๆแล้วนะ"เค้กโกรธบูมที่บูมทำอย่างนี้

                   "ยังไงก็เป็นเด็กในสายตาพี่อยู่ดี"บูมพูดกวนๆ ก็เดินออกไปน้องบ้านไปที่สวนดอกไม้เห็นดอกลิลลี่สีขาวบานหลายดอกก็หยิบมาดอกนึง เดินไปที่ห้องโดนัท เห็นโดนัทนอนไม่ห่มผ้า บูมก็ห่มให้เธอ แล้วเอาดอกลิลลี่วางไว้ที่โต๊ะ พร้อมกระดาษใบหนึ่งตั้งไว้แล้วเดินออกไปนั่งที่ศาลากับธี

                   โดนัทก็ตื่นเห็นกระดาษกับดอกลิลลี่ก็หยิบขึ้นมาอ่าน

                   "เช้าแล้วนะคนดี ตื่นขึ้นมาอาบน้ำด้วยนะ จะได้สดชื่น"โดนัทอ่านก็รู้ว่าบูมส่งกำลังใจมาให้

                   "พี่ปังปอร์นบูมล่ะ"โดนัทอาบน้ำเสร็จก็ออกมาจัดเตรียมอาหาร

                   "เห็นนั่งอยู่ที่ศาลากับธีสองคน เดี๋ยวก็ขึ้นมาเองแหละ"

                   บูมกับธีก็ขึ้นมา มานั่งโต๊ะรับประทานอาหารกันพร้อมหน้า บูมกับโดนัทสบตากัน แม่เธอเห็นก็รับในตัวของบูม ที่เป็นคนดี

                   พอรับประทานอาหารเสร็จบูมก็ช่วยแม่เก็บจานพอบูมมาที่หลังบ้านแม่เธอก็ถามขึ้นมาว่า

                   "แอบชอบโดนัทหรอ"แม่เธอถามบูมก็ตกใจ

                   "เอ่อ......"บูมได้แต่อึ้งพูดไม่ออก

                   "ไม่เป็นไรฉันรู้ดี ตอนที่กินข้าวแม่เห็นเธอสบตากันอย่างมีความสุขกว่าที่เคยเป็นมา ยังไงก็ขอฝากลูกดื้อๆอย่างโดนัทด้วยนะ"แม่เธอกล่าวทำให้บูมพลอยดีใจไปด้วยที่แม่เปิดทางให้คบกัน

                   "ครับ คุณ.....แม่"บูมกล่าวแล้วเดินออกไปจากห้องครัว

                   บูมก็ไปหาเพื่อนๆที่กำลังจะไปเที่ยวห้างกัน

                   "บูมไปห้างกัน"พี่ปังปอร์นกล่าว พร้อมขึ้นรถ

                   "พี่ปังปอร์นไปรับไอซ์ด้วย ไม่เจอตั้งแต่เมื่อวานแล้ว"โดนัทพูด

                   พี่ปังปอร์นก็ไปรับไอซ์ที่บ้าน

                   "หวัดดีทุกคน"ไอซ์ทักทุกคน

                   พี่ปังปอร์นขับมาถึงห้างทุกคนก็ลงจากรถ

                   "หนังสนุกด้วยวันนี้"ใหม่กล่าว

                   ทุกคนก็เข้าไปดูหนังจนจบ ก็ออกมาจะไปเที่ยวกันต่อ

                   "ไปเที่ยวกันต่อไหม"พี่ปังปอร์นถาม

                   "เดี๋ยวมานะ รอแปบ"บูมลาทุกคน แล้วเดินกลับมาที่เดิม

                   "ไปไหนมา"โดนัทถามบูม

                   "มีอะไรมาฝาก"บูมบอกโดนัท

                   "อะไร"โดนัทถามกลับ

                   บูมก็เอามือที่แอบไว้ด้านออกมาเป็นตุ๊กตา มอบให้โดนัท

                   "เดี๋ยวผมขอพาโดนัทไปเองได้ไหม"บูมถามพี่ปังปอร์น

                   "อืมไปสิ"พี่ปังปอร์นตอบ บูมก็จูงมือโดนัทไปเที่ยวกัน เลยไปเจอโจว

                   "โจว"บูมเรียกเมื่อเห็นโจวเพื่อนที่บูมเคยช่วยเขา

                   "นาย ขอบใจนายมากนะเรื่องวันนั้น"โจวขอบใจบูม

                   "อืม คราวหน้าเรียกเราว่าบูมก็ได้นะ"บูมแนะนำตัวเอง

                   "เราโดนัท"โดนัทก็แนะนำตัวเอง

                   "งั้นเราไปก่อนนะ แม่เราเรียก"โจวพูดจบก็กลับไป

                   ต่างคนต่างเที่ยวกันอย่างสนุกสนานพร้อมกับกินข้าวกันที่นี่ด้วยมื้อนี้พี่ปังปอร์นเป็นคนเลี้ยง พอกินข้าวเสร็จก็กลับบ้าน เพราะพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนบูมก็นอนที่บ้าน

                   "เป็นไงบ้างลูกๆหิวไหม"พ่อโดนัทเดินมารับพี่ปังปอร์นและโดนัท

                   "อิ่มแล้วพ่อ พี่ปังปอร์นเลี้ยง"โดนัทพูดกับพ่อ

                   "ไม่ชวนเค้กไปเลย"แพนเค้กเดินมาทางหลังพ่อทำหน้าโกรธ

                   "เดี๋ยวคราวหน้าพี่พาไป พี่ซื้อของมาฝาก"โดนัทยื่นขนมให้แพนเค้ก

                   "พ่อจะกลับกรุงเทพพรุ่งนี้แล้วนะ ดูแลแม่ด้วยนะลูก"ทุกคนก็พยักหน้ารับ

                   "ตุ๊กตาบูมซื้อให้หรอ"แม่ถาม

                   "แม่รู้ได้ไง"โดนัทถาม

                   "แม่ว่าแล้ว บูมเขาแอบ....."แม่พูดไม่ทันจบเพราะกลัวลูกรู้

                   "เขาอะไรแม่"โดนัทถามแม่ แม่บอกไม่มีอะไร

                   วันรุ่งขึ้นที่โรงเรียนระหว่างที่ทุกคนเดินไปโรงอาหารต้องมาเจอกับคนแปลกหน้า

                   "ดีคนสวยจะไปไหนกันเหรอจ๊ะ"ผู้ชายคนนั้นพูดกับโดนัท บูมเห็นก็เข้ามาปกป้องโดนัท พร้อมผลักอกผู้ชายคนนั้น

                   "มึงเป็นใคร"ผู้ชายคนนั้นพูดด่าบูม

                   "แล้วแกล่ะเป็นใครมารังแกผู้หญิง"บูมพูดด่ากลับ

                   "ฝากไว้ก่อนนะ"ผู้ชายคนนั้นพูด แล้วเดินไป เพราะคนรอบๆมองดูมันก็หนีไป

                   "ขอบใจนะบูม"โดนัทรู้ว่าในใจของบูมแอบชอบโดนัทอยู่

                   "ไม่เป็นไรหรอก"บูมพูดพร้อมเดินเข้าโรงอาหาร

                   "มีเรื่องอะไรกับเอกหรอ"โจวเดินถือจานมากินโต๊ะเดียวกัน

                   "ใครเอกหรอโจว"บูมถามโจว

                   "ผู้ชายเมื่อกี้ไงมันเป็นคนติดยาอย่ายุ่งกับมันเลย"โจวเตือนทุกคน

                   "ระวังตัวด้วยนะ เราก็เคยโดนแล้ว"โจวเตือนทุกคน

                   "มันจะลอกข้อสอบแต่เราไม่ให้มันสุดท้ายมันก็มาเอาคืน วันนั้นไงวันที่นายมาช่วยเราไง บูม"โจวบอกทุกคน

                   "อืมเราจะระวังตัว"บูมพูด

                   "เมื่อไหร่คนชั่วจะหมดจากโลกนี้ไปซักทีนะ"ใหม่พูดบ่นคนชั่วๆ

                   เย็นมาทุกคนก็จะกลับบ้านกัน เหลือแต่บูม โดนัท ธี และใหม่ที่จะกลับพร้อมกัน ระหว่างที่ทุกคนกลับบ้านลูกน้องของเอกกำลังจะเอาไม้มาฟาดบูม บูมทำของตกก็ก้มลงไปเก็บ แต่ไม้ที่กำลังจะฟาดบูมก็ไปถูกธีจนธีสลบ บูมก็หันไปมองก็ต่อยหน้ามันจนมันล้ม โดนัทโดนต่อยที่ท้องจนจุกแล้วค่อยสลบลง บูมก้มลงดูที่โดนัท มันเตะเข้าที่คางบูมจนบูมหงายลงกับพื้น ส่วนใหม่ที่ยืนมองหาความช่วยเหลือเลยแกล้งว่า

                   "ตำรวจ ตำรวจ ช่วยด้วย"ใหม่แกล้งว่าตำรวจมา พวกมันก็วิ่งหนีไป

                   "โดนัท ธี บูมเป็นไงบ้าง"ใหม่เป็นห่วงทุกคน

                   ใหม่โทรศัพท์หารถพยาบาล พยาบาลก็มารับไปโรงพยาบาล ใหม่ก็โทรหาพี่ปังปอร์นว่าเกิดเรื่องร้ายขึ้น แม่โดนัท พี่ปังปอร์นและแพนเค้กก็รีบมาที่โรงพยาบาลส่วนพ่อกลับไปทำงานที่อเมริกาแล้ว

                   ครึ่งชั่วโมงผ่านไป บูมก็ฟื้นขึ้นมาเดินไปห้องโดนัท

                   "บูม หายแล้วหรอ"พี่ปังปอร์นถามอย่างเป็นห่วง

                   "ก็ดีขึ้นบ้างครับ"บูมตอบ ทุกคนก็หายห่วง

                   "บูมรู้ไหมว่าใครเป็นคนทำลูก"แม่ถามบูม บูมก็นั่งลงที่โต๊ะ

                   "ผมจำมันไม่ได้"บูมตอบทำให้ทุกคนตกใจว่าบูมสมองเสื่อม

                   "อย่าบอกนะว่าบูมสมองเสื่อมจำอะไรไม่ได้"พี่ปังปอร์นถาม

                   "ไม่ได้สองเสื่อมซักหน่อย แค่จำหน้าไม่ได้มองมันไม่ทัน แต่ผมจำได้ว่ามีคนชื่อเอกเขาจะมารังแกโดนัทแต่ผมก็ผลักมันออกไปแล้วมันก็ด่าผมกลับว่า ฝากไว้ก่อนนะ"บูมเล่าให้ทุกคนฟัง

                   "ใหม่ไปไหนหรอ"บูมถาม

                   "อยู่ห้องธีข้างๆนี้แหละ"พี่ปังปอร์นตอบ

                   "ผมขอตัวก่อนนะ"บูมเดินออกจากห้องเดินไปที่ชั้นล่างเห็นดอกลิลลี่สีขาวก็เลยเด็ดมาดอกหนึ่งพร้อมกับกระดาษอีกหนึ่งแผ่นตั้งไว้ที่โต๊ะของห้องโดนัท

                   เวลาผ่านไปโดนัทก็ฟื้นเห็นกระดาษวางอยู่ก็เปิดอ่านเป็นบทกลอนบทหนึ่ง

ภาพยังคงชัดเจน

เมื่อฉันเห็นเธอเป็นคนที่มั่นคง..ไม่เคยไหวล้า

ทุกเรื่องราวยังฝังจำติดตา

และเธอก็คือคนที่หัวใจร่ำร้องว่า....

คนคนนี้.....ยากเกินกว่าจะลบลืม

                   และลงท้ายด้วยคำว่า "คงไม่ต้องบอกนะว่าใครเป็นคนเขียน"

โดนัทเห็นดอกลิลลี่วางอยู่ก็นึกออกว่าบูมเป็นคนเขียน   บูมก็เดินเข้ามา

                   "โดนัท ฟื้นแล้วหรอ หิวไหม"โดนัทก็พยักหน้าตอบรับ

                   "ขอบใจนะที่คอยมีกำลังใจมาให้ตลอด"โดนัทกล่าว

                   หลายวันผ่านไปโดนัท ธี ก็หายเป็นปกติ เหตุการณ์ของเอกก็ไม่เกิดขึ้นอีกเพราะเอกถูกไล่ออกจากโรงเรียน จนมาถึงเดือนกุมภาพันธ์เป็นเดือนเกิดของบูม   ก่อนวันเกิดบูมโดนัทได้ลาบูมไปกรุงเทพเพราะแม่ของเธอมีเรื่องสำคัญต้องไปกรุงเทพถึงหนึ่งสัปดาห์เพราะถ้าใครอยู่ที่บ้านอาจเกิดภัยอันตรายได้

                   วันต่อมาบูมนั่งอยู่บ้านคนเดียว

วันเกิดทั้งที

ไม่มีเธอคนดีมาอยู่ใกล้ๆ

ไม่มีของขวัญ..หรือคำอวยพรใดๆ

ไม่มีคนที่เป็นแรงใจ..อย่างทุกครา

วันที่พิเศษอย่างนี้

ในส่วนลึกที่มีจึงพบแต่ความเหว่ว้า

คำอธิษฐานในตอนนี้..แค่อยากให้เธอกลับมา

กุมมือ...และยืนอยู่ตรงหน้า

...เมื่อฉันได้ลืมตา...แล้วพบกับความจริง

                   "แฮปปี้เบิร์ธเดย์ แฮปปี้เบิร์ธเดย์ แฮปปี้เบิร์ธเดย์ ทูยู"       

                   บูมหันไปมองด้านหลังพบธี ใหม่ ไอซ์ พี่ปังปอร์น และโดนัทที่กำลังถือเค้กอยู่ก็เดินเข้ามา

                   "แล้วโดนัทไม่ไป"บูมพูดยังไม่จบ

                   "ไม่ไปแล้วแม่ไปกับแพนเค้ก โดนัทแค่ไปส่ง"โดนัทพูด

                   "ปล่อยให้นั่งคิดถึงอยู่ตั้งนาน"บูมพูดปนบ่นเล็กน้อย

                   "เป่าเค้กก่อนดิบูม"บูมก็เดินเข้ามาเป่าเค้ก ทุกคนก็ให้ของขวัญกันคนละชิ้น ทุกคนก็มาเที่ยวกันอย่างสนุกสนาน กลางคืนมาบูมก็เปิดของขวัญ บูมมองไปเห็นของโดนัทเป็นกล่องเล็กมาก ก็เปิดออกมาเป็น

สุขสันต์วันอุ๊แว้

จากคนที่รักเธอแน่ๆและไม่ใช่แค่วันนี้

ของขวัญกล่องใหญ่ฉันคงไม่มี

มีแต่นี่..สิ่งที่อยู่อกข้างนี้..ข้างที่มีหัวใจ

ขอสุขสันต์ด้วยสิ่งๆนี้

หวังว่าคงทำให้คนดีแฮปปี้ได้

สิ่งที่เก็บมานาน..และไม่เคยตอบสนองความต้องการของใคร

เพราะฉันจะไม่ให้..ถ้าไม่ใช่เธอคนดี

อาจเทียบไม่ได้กับของใครทั้งนั้น

ราคาค่างวดของมัน..ก็ไม่ถึงขั้นแพงหูฉี่

แต่ฉันตั้งใจ..ที่จะใช้มันเพื่อวันดีๆ......

สำหรับคนคนนี้

ขอห่อหัวใจให้ฟรี..เพื่อแฮปปี้เบิร์ธเดย์

(โดนัท)

                   บูมก็รู้...ว่าเรารักและจะไม่มีวันหยุดรัก..ถึงแม้บูมอาจไม่ใช่

           คนแรกที่เราบอกรัก  แต่บูมเป็นสุดท้ายที่ได้ยิน

                   ในกล่องของโดนัทยังมีผ้าเช็ดหน้าที่โดนัทใช้ติดตัวอยู่เสมอ

                   วันต่อมาที่โรงเรียน

                   "บูมแกะกล่องหรือยัง"ธีถามบูม

                   "เปิดแล้ว"บูมตอบ

                   "ทุกคนสัญญานะว่าเราจะไม่จากกันไป ถึงแม้จะอยู่ที่ไหน ไกล้หรือไกล เราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่เสมอ สัญญานะ"บูมพูดทุกคนก็ตกลง

                   เวลาผ่านไปหลายวันจนถึงวันปิดเทอมของโรงเรียน ถึงแม้เวลาผ่านไปแต่ความรักยังไม่ตัดเยื่อใยจากไปไหน

           "บูม ตื่นได้แล้วจะไปเที่ยวไหม สัญญากันแล้วไม่ใช่หรอ ตื่นเร็ว"โดนัทโทรมาปลุกบูม

                   "รู้แล้วเดี๋ยวอาบน้ำก่อนนะ จะไปวันนี้เลยหรอ"บูมถามกลับ

                   "อืมไปวันเดียวเอง"โดนัทตอบ

                   บูมก็ตื่นไปอาบน้ำ แต่งตัวขออณุญาติพ่อ

                   "พ่อ วันนี้ไปทะเลนะ เพื่อนพาไป"พูดจบพ่อก็เอาเงินให้บูมติดตัวไปด้วย

                   พอบูมไปถึงบ้าน

                   "ปลุกเราแต่เช้าเลยนะ"บูมบ่นพรึมพรำ

                   "มาช่วยกันหน่อยเร็ว"ใหม่เรียกบูมมาช่วยยกของขึ้นรถเตรียมจะไปเที่ยวที่ทะเล

                   ทุกคนก็ขึ้นรถไปเที่ยวทะเล  พอไปถึง

                   "ไปทำธุระก่อนนะ"ธีปวดฉี่วิ่งไปหาห้องน้ำ

                   "ธีเดี๋ยวก่อนรอเราด้วย"บูมก็วิ่งตามธีไปด้วย

                   ทุกคนก็ยกของลงจากรถ  ธีกับบูมก็เดินมาแต่บูมไม่ได้มาด้วยมือเปล่า มีลูกสุนัขตัวเล็กๆด้วย

                   "หมาใครอ่ะบูม"พี่ปังปอร์นถามพร้อมยกเตาย่างบาร์บีคิวลงจากรถ บูมก็อุ้มหมาขึ้นมา

                   "ของขวัญโดนัท"บูมกระซิบเบาๆกับพี่ปังปอร์น

                   บูมก็อุ้มลูกหมาแอบไว้ด้านหลัง เดินไปหาโดนัทที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้กำลังกินขนมอยู่

                   "โดนัท"บูมเรียกโดนัท โดนัทก็หันมา

                   "เรามีอะไรมาฝาก"บูมพูดจบก็เอาลูกหมาออกมา โดนัทก็ยิ้ม

                   "น่ารักจัง"โดนัทพูดก็เอามืออุ้มลูกหมามาที่เธอ

                   "ชื่อไรหรอ"โดนัทถามบูม

                   "ไม่ได้ตั้งชื่อเลย"บูมพูดพลันก็ทำขนมที่โต๊ะตก หมาก็กินจนหมด

                   "คุ้กกี้"โดนัทพูดเมื่อเห็นหมากินคุ้กกี้จนหมด

                   "ชื่อคุ้กกี้นะ"บูมพูด

                   "คุ้กกี้เพราะดีออก"โดนัทพูด

                   "ไปเล่นน้ำด้วยกันไหม"บูมถามโดนัท

                   "เดี๋ยวดำหมด"โดนัท ปฏิเสท

           "ไม่เป็นไรแปบเดียวเอง"บูมพยายามอ้อนโดนัทให้ไปเล่นน้ำ

คลื่นทะเล เรียงตัวกันเข้ามา

กระเซ็นเริงร่า  กลบรอยเท้า

ละอองสายลม  ยังพัดพราว

หอบกลิ่นตะวันเช้า....อบอุ่นเนิ่นนาน

           โดนัทก็ลงไปเล่นด้วยกัน  ธี ใหม่ ไอซ์ พี่ปังปอร์น แพนเค้ก ก็ลงมาเล่นด้วยกันอย่างมีความสุข เย็นมาก็กลับบ้านด้วยกัน

           วันต่อมาบูมก็มาหาโดนัท แต่โดนัทกลับดูเศร้าไม่เหมือนเก่า

                   "เป็นไรหรอโดนัท"บูมถามโดนัทที่นั่งที่อยู่โต๊ะหินริมบ้าน

                   "บูม ถ้าไม่มีเรา บูมจะอยู่ได้ไหม"โดนัทพูดด้วยเสียงซึมเศร้า

                   "ทำไมหรอ โดนัทจะไปไหน"บูมตกใจเมื่อโดนัทพูดคำนั้น

                   "ฉันจะไปกรุงเทพพรุ่งนี้ จะไปเรียนที่นั่น"โดนัทตอบ

                   "ไปนานไหม"บูมถาม

                   "ไม่นานหรอก"โดนัทตอบ

                   "บูมก็รู้ว่าเรารักและจะไม่มีวันหยุดรัก ถึงแม้บูมอาจไม่ใช่คนแรกที่เราบอกรัก แต่บูมเป็นคนสุดท้ายที่ได้ยิน"โดนัทพูด

                    "ฉันจะไม่ลืม"บูมพูดก็เข้าไปกอดโดนัทแล้วน้ำตาซึม

                   "เธอรู้ไหมฉันแอบชอบเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันเจอเธอ แล้วตอนนั้นฉันยังไม่ได้บอกให้เธอรู้ว่า...ฉัน...รัก...เธอ"บูมพูดน้ำตาคลอ

                   วันต่อมา ที่สนามบิน มีคนไปส่งมากมายหลายคน

                   "ฉันต้องไปก่อนนะ"โดนัทกล่าว

                   "ฉันขอฝากสิ่งๆนี้ให้เธอด้วย"บูมพูดจบก็ดึงแหวนที่สักชื่อว่า     หนึ่งคนห่วงใย หนึ่งใจคิดถึง 

                   "ไปก่อนนะ"พี่ปังปอร์นลาทุกคน บูมก็ลาโดนัท

                   "ไม่เป็นไรนะบูม เดี๋ยวเขาก็กลับมา"ธีปลอบบูม

           ทุกคนก็กลับบ้าน         

                   วันต่อมาที่บ้านบูม บูมนั่งเหงาอยู่คนเดียว เมื่อไม่โดนัท บูมก็เล่นกับคุ้กกี้ทุกวัน          

วิ่งเล่นไปกับลูกหมาตัวน้อย

ทิ้งความว่างเปล่าเป็นร่องรอย..เมื่อวิ่งผ่าน

ฟ้าวันนี้...ก็ยังดูสดใส เหมือนฟ้าเมื่อวาน

แต่ความอ้างว้างมันเริ่มเล่าขาน..ถึงเธอ..

                   วันสงกานต์ บูมก็พาเพื่อนๆไปทำบุญตักบาตร สรงน้ำ รดน้ำดำหัวผู้ใหญ่ตามประเพณี เล่นน้ำสงกานต์ที่บ้านบูมอย่างสนุกสนาน แต่บูมก็เล่นไม่สนุกเพราะไม่มีโดนัทอยู่ด้วย

                   วันต่อๆมาฝนก็ตกที่บ้านบูม

สายฝนโปรย..โรยรด..หยดลงพื้น

ดวงตาตื่น..ยากนัก..จะพักไหว

เมื่อค่ำคืน..แห่งความเหงา..ยังเร้าใจ

ค่ำคืนนี้..ฟ้าร้องไห้..คนร้องตาม

อยากเข้มแข็ง..อยากเข้มแกร่ง..ไม่โหยหา

กลัวใครว่า..ว่าเราบ้า..คอยไต่ถาม

คิดถึงแต่เขา..คิดถึงเรื่องเก่า..ทุกโมงยาม

เพราะไม่อาจ..หักห้ามให้คิดถึง..จึงต้องทน

อยากล้อเล่น..หยดสายฝน..จนถึงเช้า

อยากร้องเพลง..เบาๆ..เผื่อว่าเขาจะฉงน

ว่าใครหนอ..คิดถึงเขา..จนกังวล

ใครกันนะ..ยังทุกข์ทน..ในรักเดิม

                   วันต่อมาบูมกับเพื่อนๆก็พากันไปเที่ยวที่ทะเลแก้เบื่อ พอไปถึงบูมก็อุ้มลูกหมาชื่อคุ้กกี้เดินออกไปที่ชายหาดคนเดียว

หาดทรายอีกฟากฟ้าที่เธอยืนอยู่

ฉันยังหอบหัวใจมาเฝ้ามองดู...อยู่เสมอ

อุ้มลูกหมาตัวน้อยมาฟังเสียงเพลงละเมอ

คนเหงาฝากทะเลเอาไปให้เธอ...เพลงคิดถึง

                   "ไม่รู้ป่านนี้โดนัทจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้"บูมพูดกับลูกหมาชื่อคุ้กกี้

                   "ลองโทรไปถามดูดิ เดี๋ยวก็รู้คำตอบ"ธีเดินมาทางด้านหลัง

                   "ใหม่กับไอซ์ไปไหนหรอ"บูมถามธี

                   "เห็นออกไปซื้อของกิน"ธีตอบ

                   ระหว่างที่บูมกับธีคุยกันอยู่ไอซ์กับใหม่ก็เดินมาหาพอดี

                   "ฉันซื้อมาฝาก"ไอซ์ยื่นขนมให้บูมกับธี

                   "ขอบใจนะ"บูมขอบใจไอซ์ที่ซื้อของมาฝาก

                   "อืม ไม่เป็นไรหรอกเพื่อนกันช่วยกันได้"ไอซ์กล่าว

                   "กริ๊งๆๆๆ"เสียงโทรศัพท์ที่เครื่องบูมดังขึ้น บูมก็ฝากคุ้กกี้ไว้ที่ธี ธีกับไอซ์และใหม่เดินไปที่โต๊ะ

                   "ฮาโหล"บูมพูด

                   "โดนัท"บูมดีใจที่โดนัทโทรมา

                   "เป็นไงบ้างสบายดีไหม"บูมถามโดนัททางโทรศัพท์

                   "สบายดี บูมล่ะ"โดนัทถาม

                   "เหมือนกัน"บูมตอบ

                   "เสียงไร"บูมถามเมื่อได้ยินเสียงบางอย่าง

                   "เสียงทะเล เราอยู่ที่ทะเล"โดนัทตอบ        

                   "เราก็อยู่ที่ทะเลเหมือนกัน"บูมพูด  

                   "โดนัทเธอจะกลับเมื่อไหร่"บูมถาม บูมก็เดินเล่นบนทรายหาด

                   "คงอีกไม่นานนะ"โดนัทพูด

                   "เธอรู้ไหม มีใครคิดถึงเธออยู่ตรงนี้ รอเธออย่างเงียบๆที่นี่ไม่รู้นานเท่าไหร่ เธอรู้หรือเปล่า ความเหงามันทรมานใจ และรู้ไหม คำพูดเธออุ่นไอกว่าแสงดาว ฉันยังหายใจเพื่อรอเพียงเธอกลับมา เธอคนเดียวเท่านั้นที่คือความหมายของหัวใจ ทุกๆนาทีมีคนเหงาคิดถึงเธอ นั่นก็คือ หนึ่งคนห่วงใย หนึ่งใจคิดถึง"บูมพูดให้กับโดนัท

                   "ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกัน"

                   "โทรมาหาบ่อยๆนะ"บูมพูด

                   "อืม เดี๋ยวโทรไปคืนนี้ วันนี้บายนะ"โดนัทพูดจบก็วางสาย

                   เย็นมาบูมและเพื่อนๆก็กลับบ้านกัน

                   เวลาผ่านไปเรื่อยๆจนถึงวันที่โรงเรียนเปิด บูมก็เลื่อนชั้นอยู่ ม.2

                   วันหนึ่งครูที่โรงเรียนก็สั่งการบ้านและให้ส่งวันพรุ่งนี้ด้วย

บูมก็ทำตอนกลางคืนก็เผลอหลับคาโต๊ะการบ้าน

                   "บูม"เสียงๆหนึ่งเรียกบูม บูมก็ตื่น

                   "โดนัท"บูมเรียกโดนัท

                   "ทำการบ้านด้วย"โดนัทพูด บูมก็ตื่นขึ้นมาจากความฝัน

อย่าคิดว่าเป็นเพียงฝันร้าย

หลับตาตื่นก็ลืมทุกอย่างไปแค่นั้น

อยากรู้สึกว่าเธอยังอยู่ไม่ห่างกัน

ยังเป็นแรงใจของฉัน...ทุกเวลา

           "ขอบใจมากนะโดนัท พรุ่งนี้การบ้านไม่เสร็จโดนครูตีแน่ๆ"บูมพูดคนเดียว ก็รีบทำการบ้านจนเสร็จ แล้วเข้านอน

                   เช้าวันต่อมา

เช้าเดิมๆ...เดินทางผ่านมา

หัวใจธรรมดา...ตื่นจากความฝัน

ลุกขึ้นมา...ล้างหน้า...แปรงฟัน

อุ่นแสงตะวัน...ทักทาย

                   บูมก็ไปโรงเรียนฝนก็เกิดตกที่โรงเรียนบูมก็เริ่มเศร้าคิดถึงโดนัท ธีก็เข้ามาปลอบ

                   "เป็นไรอ่ะบูม คิดถึงโดนัทหรอ อีกไม่นานเขาก็กลับมา ยังไงนายก็เราเป็นเพื่อนนะ"บูมก็กอดธีน้ำตาคลอ

                   "ขอบใจมากนะธี"บูมก็ขอบใจที่ยังมีน้ำใจเป็นเพื่อนกับบูม ระหว่างนั้นใหม่ก็เข้ามาก็เกิดเข้าใจผิด

                   "ที่แท้นายสองคนก็เป็น......."ใหม่พูดยังไม่จบ บูมก็ผละออกจากธีเช็ดน้ำตาตัวเอง

                   "ไม่ใช่นะ"ธีพูดเพื่อให้ใหม่เข้าใจ

                   "แต่ฉันเชื่อธี"ไอซ์เดินมาพอดี

                   "บูมเขาคิดถึงโดนัทแทบจะร้องไห้เราก็ช่วยปลอบ"ธีอธิบาย

                   "บูมอย่าเพิ่งคิดมากดิ"ไอซ์กล่าว

                   "พยายามจินตนาการว่าโดนัทยังอยู่ข้างๆนาย คอยเป็นเพื่อนนายเสมอ"ใหม่พูด

                   "เราจะพยายามดู"บูมพูดพลางมองไปยังทางหน้าต่าง

ฝนตกหน่อย...ใจก็พลอยนึกถึงความหลัง

มองออกไปทางหน้าต่าง...แล้วใจหาย

คิดถึงเธอ...ก็ทำได้เพียงแค่เพ้อๆอย่างเดียวดาย

เหงาจนทุรนทุราย...เธอก็ไม่กลับมา

                   วันต่อๆมา

เช้าเดิมๆ...ยังคงผ่านมา

เธอจะรู้ไหมว่า ความเหงามันเข้ามาซุกซ่อน

ความเงียบ มักพาความไกลมาสั่นคลอน

หัวใจมักจะอาทร...คิดถึงเธอ

                   วันเสาร์ที่บ้านบูม บูมก็วิ่งเล่นกับคุกกี้ซึ่งคุ้กกี้ก็เริ่มโตขึ้นเพราะบูมให้อาหารมันทุกวัน วันนี้ฝนไม่ตกธีกับใหม่ก็มาหาที่บ้าน

                   "คุ้กกี้โตขึ้นมากเลยนะ"ใหม่เดินมาทางหลังบูม

                   "อืม"บูมตอบสั้นๆ

                   "เป็นไงบ้างสบายดีไหม"ธีถามอย่างเป็นห่วง

                   "สบายดี แต่ไม่ค่อยสบายใจ"บูมพูด

                   "เลิกห่วงโดนัทได้แล้วมั้ง เห็นนายนอนก็ไม่ค่อยหลับ มัวแต่คิดถึงโดนัทอยู่นั่นแหละ"ใหม่ก็พูด ธีก็เขม่นตาใส่ใหม่

                   "นี่มันสามเดือนแล้วนะ"บูมพูด

                   "เราอยากเห็นนายสบายใจบ้าง"ธีพูด

                   ครั้งนั้นพอดีเสียงโทรศัพท์บูมก็ดังขึ้น บูมก็รับ

                   "โดนัท จะกลับเมื่อไหร่"บูมถามโดนัททางโทรศัพท์

                   "แม่เราให้เรียนที่นี่ก่อน"โดนัทตอบบูม

                   "อีกไม่นานเราจะกลับไปเยี่ยมบ้าน บูมเราอยากให้บูมช่วยดูแลบ้านของเราหน่อย"โดนัทถามบูม

                   "ได้เมื่อไหร่"บูมถาม

                   "เดี๋ยวเราส่งกุญแจไปให้"โดนัทตอบ พูดกันจบก็วางสาย

ยังรักเธอเหมือนเก่าและเท่าเดิม

ต่อให้ความเหงามันเพิ่มพูนจนหวั่นไหว

แม้ระหว่างเรา...ไม่อาจร่วมทางกันต่อไป

ฉัน ก็ ยัง เต็ม ใจ

ที่จะอยู่อย่างคนไกล...และรักเธอ

                   วันต่อมาที่โรงเรียนบูมก็เจอโจว

                   "โจวไม่เจอนานเลยนะ หายไปไหนมา"บูมถามโจว โจวก็เข้ามานั่ง

                   "นานอะไร แค่สามวันเองไปต่างจังหวัดกับพ่อแม่"โจวตอบ

                   "บูม ปีหน้าเราจะย้ายไปเรียนที่อื่นแล้วนะ"โจวพูด บูมก็เสียใจที่เพื่อนจะจากไปอีกคน

                   "ยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่นะ"บูมก็เข้าไปกอดคอโจวเดินไปโรงอาหาร

                   "ไปหาอะไรกินกัน"บูมชวนโจว

                   หลายวันผ่านไป บูมได้ยินเสียงคุ้กกี้เห่าอะไรไม่รู้

                   "คุ้กกี้ เห่าอะไร"บูมเรียกคุ้กกี้ก็เดินออกไปดู เห็นคนเอากล่องไปรษณีย์มาให้ บูมก็รับแล้วเปิดกล่องดูเป็นกุญแจบ้านโดนัทและนาฬิกาทรายที่โดนัทซื้อมาฝาก

                   บูมก็นั่งรถไปบ้านโดนัทก็โทรไปหาธี

                   "ธี ไปบ้านโดนัทกัน โดนัทบอกให้ช่วยปัดกวาดบ้านโดนัท"บูมพูด

                   พอบูมไปถึง ก็ปล่อยคุกกี้ไว้เดินเล่นที่บ้าน บูมก็เปิดประตูเห็นใยแมงมุมเต็มไปหมด ธีก็มาถึงบ้านพอดี

                   "โห สามเดือนเองทำไมมันถึงได้รกขนาดนี้"ธีพูด

                   "ช่วยไปเอาไม้กวาดมาหน่อย"บูมใช้ธีไปเอา

                   "ไม่เอา เรากลัว"ธีไม่กล้า บูมก็เดินไปเอง

                   "ช่วยๆกันนะกวาดด้านล่างนี้นะ เดี๋ยวเราขึ้นไปชั้นบน"บูมบอกธี

                   เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง ไอซ์ก็มาหาซื้อน้ำมาด้วย บูมกับธีก็ทำเสร็จพอดี

                   "รู้ได้ไงว่าเราอยู่นี่"บูมถามไอซ์

                   "ก็ถามพ่อนายไง"ไอซ์พูด

                   บูมก็เดินไปชั้นบนเดินไปห้องโดนัทเห็นกล่องๆหนึ่งอยู่บนหัวเตียงโดนัท บูมก็เปิดดู เป็นดอกลิลลี่ที่บูมให้โดนัทในวันเกิดของเธอ บูมก็ยิ้มเมื่อเห็นดอกลิลลี่ที่เธอยังเก็บไว้ พลันมองไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งบูมคุ้นมาก

                   "หนังสือวิทย์ของเรานี่"บูมดีใจเมื่อเห็นหนังสือเล่มของบูม บูมก็หยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมา แล้วเดินลงไปชั้นล่าง

                   "ธีนี่มันหนังสือเรานี่ โดนัทเป็นคนเก็บไว้ วันนั้นเราสลับหนังสือกับโดนัท"บูมพูด

                   "ดีใจด้วยนะที่ได้เจอหนังสือ"ไอซ์พูด

                   "วันนี้เรานอนนี่นะ"บูมพูด

                   "เรานอนด้วย"ธีพูดหันไปทางไอซ์

                   "ไอซ์นอนไหม"ธีถาม

                   "ไม่ดีกว่านะ"ไอซ์ไม่อยากนอนด้วย

                   "บ้าหรือเปล่าเนี่ยพาผู้หญิงนอนด้วย"บูมพูดด่าธี

                   "ก็ให้นอนห้องอื่นไง"ธีพูดก็รู้สึกดีที่บูมแจ่มใสขึ้น

                   บูมก็เดินออกไปข้างนอกบ้าน เห็นดอกไม้แห้งตายหมดเพราะไม่มีใครมาดูแลดอกไม้พวกนี้

                   "เดี๋ยวมานะ"บูมขอธีออกไปนอกโดยไม่บอกเลยว่าไปไหน

                   บูมก็เดินเข้าไปในซอยเดินหาร้านดอกไม้ ก็ซื้อดอกลิลลี่ที่บูมชอบที่สุดมาปลูกที่บ้านโดนัท

                   เย็นมาบูมก็หิวข้าวก็พาธีออกไปกินข้าวนอกบ้านส่วนไอซ์กลับแล้ว

บูมกับธีกินข้าวเสร็จ ระหว่างนั้นที่กำลังกลับบ้าน บูมก็เจอเอกอีกครั้ง

                   "เฮ้ย!!พวกแกจะไปไหน"เอกพูดเสียงเข้ม บูมก็เดินหนีโดยไม่สน เอกก็มาขวางไว้

                   "แกมีอะไรกับเราในเมื่อเราไม่มีอะไรกับแกแล้ว งั้นขอกลับก่อน"   บูมพูด ก็เดินออกห่างเอก เอกก็เข้าตบท้ายทอยบูม จนบูมสลบ ธีก็ถูกต่อยเข้าที่หน้าระหว่างนั้นคุ้กกี้ก็เข้ามาช่วยไว้ คุ้กกี้ไล่กัดจนพวกของเอกหนีไป

                   ธีก็เข้ามาช่วยพาบูมเข้าบ้านโดนัท 15นาทีผ่านไปบูมก็ฟื้นขึ้นมา เดินไปหาธีที่นั่งอยู่ศาลาคนเดียว

                   "บูม หายแล้วหรอ"ธีถาม บูมก็พยักหน้าเป็นสัญญาณ

                   "กี่โมงแล้ว"บูมถามธี

                   "เพิ่ง 6 โมงเอง ถามทำไมหรอ"ธีถามบูม

                   "ถามเล่นๆ"บูมตอบ

                   "เดี๋ยวไปเล่นเน็ตก่อนนะ"ธีบอกบูมก็เดินเข้าบ้านไป

                   พอตกดึกบูมก็ยังนั่งอยู่ที่ศาลาเหมือนเดิมก็เดินออกมานอกศาลา

พร่ำวอน...อ้อนออด...กอดความเหน็บหนาว

ขอเพียงดาวช่วยบอกกล่าวเธอได้ไหม

สายลมโชย...คนที่นี่หนาวหัวใจ

จะอบอุ่นถ้ามีเธอโอบกอดไว้...ถ้าเธอกลับมา

                   บูมก็มองดาวแล้วพูดว่า

                   "ฝากบอกโดนัทด้วยนะว่า...ฉันรักเธอ"

                   "อย่าประคับประคองความรักด้วยคำพูด จงหล่อเลี้ยงมันด้วยการกระทำที่มาจากความจริงใจ"ธีเดินมาทางด้านหลัง

                   "ใช่ ฉันรักเธอโดยไม่มีเหตุผล ต่อไปนี้ ฉันจะรักเธอด้วยความจริงใจ"บูมพูดกับดาว แล้วก็เดินเข้าบ้าน กลับไปนอน

                   วันรุ่งขึ้น

เช้าวันหนึ่ง..ดอกไม้สีขาวยังคงบาน

ดอกไม้ยังมีน้ำหวาน ให้ผีเสื้อดื่มกินได้

คิดถึงเธอ เหลือเกิน คนไกล

ไม่รู้ว่าเช้าวันไหน จะได้พบกับเธอ

                   "บูมตื่นได้แล้ว เช้าแล้ว"โดนัทโทรมาปลุกบูม

                   "รู้ไหมว่าเราอยู่ที่ไหน"บูมถามโดนัท

                   "ไม่รู้"

                   "เราอยู่บ้านโดนัท" บูมตอบ

                   "เฝ้าบ้านด้วยนะ"โดนัทพูด

                   "เราจะเฝ้าให้จนกว่าเธอกลับมา"บูมพูด

                   "เราต้องรอจากคำตัดสินของแม่ก่อนถึงจะกลับได้"โดนัทพูด

                   "ขอให้กลับมาเร็วก็แล้วกัน"บูมพูด

                   "แค่นี้ก่อนนะบาย"

                   บูมก็ลุกอาบน้ำแต่งตัวแต่ธียังนอนอยู่

                   "ตื่นได้แล้ว"บูมเรียกธี ธีก็เอาผ้าห่มมาปิดหน้า

                   "ไม่ตื่นใช่ไหม"บูมก็ถีบธีตกเตียง ธีก็โกรธ

                   "จะทำไรอ่ะ"บูมถามเมื่อเห็นธีผลักบูมล้มลงที่นอน

                   "เอาคืนไง"ธีพูดจบก็แกล้งบูมโดยจั๊กจี้บูมจนบูมหัวเราะ

                   "ฮ่า ฮ่า ฮ่า"บูมหัวเราะไม่หยุด บูมก็ผลักธีออก

                   ธีก็นอนต่อ

                   "ไม่กินข้าวหรอ"บูมถามธี

                   "ซื้อมากินนี่ก็ได้"ธีพูด

                   "นอนเข้าไป"บูมบ่น ก็เดินออกไปซื้อของกินในซอยข้างๆบ้านคุ้กกี้ก็เดินตามมาด้วย

ถนนสายเดิมยิ่งดูเหงามากขึ้น

เมื่อมีเพียงฉันที่ยืนมองเพียงความว่างเปล่า

รู้ไหม..เธอทำให้ถนนสายนี้ทีเรื่องราว

ทำให้ถนนเหงาๆ...มีรักของเราอยู่ใกล้กัน

                   บูมก็เดินไปซื้อมาธีก็ตื่นกินข้าวเสร็จก็แบ่งให้คุ้กกี้กินด้วย ไอซ์ก็มาหาพอดี คุ้กกี้ก็วิ่งไปหาไอซ์ บูมก็เดินไปเที่ยวเล่น

ในบางวันที่เธอไม่มา

สายลมห่วงหา..ไถ่ถามว่าเธออยู่ไหน

หัวใจคว้าง รับรู้เพียงว่า เธออยู่ไกล

พรุ่งนี้ยังเหมือนเดิมใช่ไหมที่หัวใจยังรอเธอ

                   บูมก็เดินกลับบ้านเดินมาที่สวนดอก นั่งมองดูดอกลิลลี่ที่บูมปลูก โตขึ้นเล็กน้อย ธีเดินมาหา

                   "ดูไรบูม"ธีถามแล้วนั่งดูกับบูม

                   "ดูดอกลิลลี่"บูมตอบ

                   "คืนนี้เรานอนบ้านนะพรุ่งนี้เรานอนบ้าน"บูมพูด

                   "เราก็เหมือนกัน"

                   บูมกับธีก็กลับบ้านกัน ดึกมาบูมก็มานั่งอยู่ที่ระเบียงบ้านคนเดียว

                   "ทำไมมันเหงาอย่างนี้นะ"บูมพูดกลับแสงดาวบนท้องฟ้า

                   วันนี้ฟ้าก็เริ่มมืดฝน ลมก็เริ่มมาแรง

เธอเคยบ้างไหม?

เงียบเหงา และเดียวดายกลางลมหนาว

เคยไหม..ร้องไห้ น้ำตาพราว

คิดถึงใครคนเก่าที่เคยมี

ฉันนี่ไง...

ยังจมเจ็บกับอะไรเก่าๆอยู่อย่างนี้

คิดถึงเธอก็ร้องไห้ทุกที

ปวดร้าวคนเดียวอย่างนี้ตลอดมา

                   "ฝนซา ฟ้าพราว ลมหนาว และคิดถึง"บูมพูดกับดาวก่อนที่เมฆจะลับดาวไป

                   วันรุ่งขึ้น

วันเวลาที่อยู่อย่างไม่มีใคร

หัวใจ ก็ดูจะหม่นเหงา

ฝืนยิ้มจางๆให้กับลมหายใจที่บางเบา

ได้แต่ร่ำร้องอย่างรานร้าว เศร้าสิ้นดี

                   วันเวลายิ่งเดินทางไปเรื่อยๆแต่ความเหงามันยิ่งทำให้ปวดร้าว

                   เวลาผ่านไปจนบูมขึ้น ม.3 บูมก็ได้เจอธี ใหม่ ไอซ์ เช่นเคย

แต่ไม่เจอโจวเลย

                   "ไม่เห็นโจวเลยนะช่วงนี้"ไอซ์ถาม

                   "โจวบอกว่าเขาจะย้ายโรงเรียน ไม่รู้ย้ายไปอยู่ที่ไหน"บูมตอบ

                   ตกเย็นมาบูมกับธีก็แวะมาบ้านโดนัท บูมก็รดน้ำต้นไม้ทุกวันจนโตขึ้น ดอกไม้ก็เริ่มมีเยอะ

ใจยังมีเธอ ใจยังคิดถึงเธอ

และหัวใจก็รู้ดีเสมอ ว่าเธอคือคนดีของฉัน

"เวลา"..ไม่อาจบั่นทอน ความคงมั่น ที่นิรันดร์

"เวลา"..ไม่อาจทำให้หัวใจฉันลืมเธอ

                   "ฉันจะไม่ลืมเธอเป็นอันขาด"บูมพูดกับธี

                   "เธอคนเดียวเท่านั้นที่จะทำให้ฉันมีความสุข แต่วันนี้เธอกลับทำให้ฉันมีความทุกข์ ยังไงฉันก็จะทน"บูมพูด

                   "เราเชื่อว่าบูมทำได้"ธีพูด

                   เวลาผ่านไป3ปี จนบูมเรียนจบมัธยมปลาย

ฉันจะรอที่เดิม..

ตรงที่ฟากฟ้าจะไม่เพิ่มเติมดาวดวงไหน

ให้เธอได้รู้สึกถึงความทรงจำของใจ

ที่จะไม่เปลี่ยนไป ตามการหมุนของเวลา

                   "ฉันจะไปตามหาเธอเอง"บูมพูดขณะที่ทุกคนมาบ้านของโดนัท ทุกคนก็หันมา

                   "ว่าไรนะ"ไอซ์ถาม

                   "ฉันจะไปกรุงเทพ ตามหาคนที่เรารัก"บูมพูด

                   "ไปเมื่อไหร่"ธีถาม

                   "พรุ่งนี้"ทุกคนก็ตกใจที่บูมจะไปกรุงเทพพรุ่งนี้โดยไม่รู้เลยว่าเขาอยู่ส่วนไหนของกรุงเทพ

                   วันต่อมาที่สนามทุกคนก็มาพร้อมกันที่สนามบิน

                   "เราเดินทางเพื่อให้ถึงจุดหมายปลายทาง เรามอบความรักเพื่อจะได้พบกับความรัก"บูมพูดกับทุกคน

                   "ขอให้เจอนะบูมนะ อย่าลืมส่งข่าวมาด้วย"ธีพูดกับบูม

                   "ลาก่อนนะ"บูมโบกมือลาทุกคน

                   เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง จนมาถึงสนามบิน บูมก็โทรหาพี่ปังปอร์น

                   "พี่ปังปอร์นมารับผมด้วยที่สนามบิน"บูมพูดกับพี่ปังปอร์น

                   "จะมาทำไมไม่บอก รอก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปรับ"พี่ปังปอร์นพูด

                   เวลาผ่านไป พี่ปังปอร์นก็มาถึง แต่บูมไม่รู้ว่าพี่ปังปอร์นคนไหน เพราะจำไม่ได้

                   "บูม"เสียงๆหนึ่งเรียกทางด้านหลัง บูมก็หันไปมอง

                   "พี่ปังปอร์น"บูมเรียกพี่ปังปอร์น

                   "ขึ้นรถพี่ก่อนเร็ว"บูมก็เหลียวมองหาโดนัทว่าโดนัทมารับเราด้วยไหม

                   "แล้วโดนัทล่ะ"บูมถามพี่ปังปอร์น

                   "ไม่มา เขาอยู่หอ อยู่โรงเรียนประจำ"พี่ปังปอร์นตอบ

                   "เขาเป็นไงบ้าง"         

                   "ก็ สบายดีนะ"

                   "แล้วบูมล่ะสูงขึ้นแทบจำไม่ได้เลยนะ"พี่ปังปอร์นยิ้ม

                   "พี่ก็เหมือนกัน"

                   "มานานไหม หรือไว้วันหลังพาไปเที่ยว"พี่ปังปอร์นถาม

                   "คงจะนานนะเพราะว่าไม่รู้จะต่อที่ไหนดี"

                   "มาเรียนที่นี่ก็ได้"

           "คงต้องถามพ่อกับแม่ก่อนนะ"

                   พี่ปังปอร์นก็เลี้ยวเข้าหมู่บ้านแห่งหนึ่ง

                   "บ้านสวยจัง"

                   บูมกับพี่ปังปอร์นก็ลงจากรถ เค้กก็วิ่งมาหาบูม

                   "โตขึ้นเป็นกองเลยนะ"บูมก็เล่นหัวเค้ก

                   "เค้กไม่ใช่เด็กแล้วนะ"เค้กโกรธบูม

                   "ยังไงก็เป็นเด็กในสายตาพี่อยู่ดี"บูมพูด พี่ปังปอร์นก็หัวเราะ

แม่ของโดนัทก็มากับพ่อ    

                   "สวัสดีครับ"บูมก็สวัสดีแม่กับพ่อ

                   "จำแทบไม่ได้แล้วนะบูม"แม่พูด

                   "ครับ"

                   "เข้ามาก่อนดิลูก"พ่อบอกทุกคนเข้าบ้าน

                   "พี่โดนัทล่ะเค้ก"บูมถามแพนเค้ก

                   "พี่โดนัทอยู่หอ"

                   "หอไหน"

                   "หอที่โรงเรียน ไปหาเขาไหมเดี๋ยวเค้กพาไป"

                   "ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ไปคนเดียว"

                   "อยู่ไม่ไกลหรอก"พี่ปังปอร์นก็บอกสถานที่ให้บูม

                   บูมก็ไปตามที่พี่ปังปอร์นบอก จนมาเจอร้านขายดอกไม้แห่งหนึ่ง

บูมก็แวะซื้อดอกลิลลี่ช่อหนึ่ง แล้วเดินไปที่หอของโดนัท

                   "ที่นี่รับแต่ผู้หญิงเท่านั้น"ยามประจำหอพักพูด

                   "จะมาหาใครครับเดี๋ยวบอกให้"ยามถาม

                   "ผมมาหาคนที่ชื่อโดนัท ห้อง 742"บูมพูดจบยามก็โทรไปที่ห้อง742

                   "รอก่อนนะ"ยามกล่าว บูมก็เดินไปที่โต๊ะ นั่งรอโดนัท รอไปตั้งนาน บูมก็หิวน้ำ ก็เลยวางดอกลิลลี่ที่โต๊ะ แล้วเดินไปหาร้านค้า

                   เวลาผ่านไป บูมก็เดินมาที่โต๊ะ เห็นผู้หญิงคนหนึ่งถือดอกลิลลี่ของบูม  บูมยังไม่เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้น แต่บูมมองไปที่มือของเธอ

                   "นั่นมัน แหวน หนึ่งคนห่วงใย หนึ่งใจคิดถึงนี่ หรือว่า"บูมพูด

                   "โดนัท"บูมเรียกผู้หญิงคนนั้น

                   "บูม"เธอเรียกกลับมา

                   บูมก็วิ่งไปที่เธอ บูมก็เข้าไปกอดโดนัท

                   "ฉันคิดถึงเธอจะตายอยู่แล้ว"บูมพูดอย่างดีใจในอ้อมกอดของเธอ

                   "ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกัน"โดนัทพูด

           "เรียนต่อที่นี่กับเราไหม"

                   "เรียนนี่หรอ เราเรียนได้ทุกที่ที่มีเธอ"บูมพูดก็ผละจากอ้อมกอดของเธอ

                   "แล้วคนที่นั่นเป็นไงบ้าง"โดนัทถามถึง ธี ใหม่ ไอซ์

                   "สบายดีนะ โตขึ้นและหล่อ สวยขึ้นด้วย"

                   "คุ้กกี้เป็นไงบ้าง"

           "โตขึ้นเยอะเลย"

                   บูมก็อยู่คุยกับเธอจนค่ำ บูมก็หาโรงแรมนอน โดนัทก็เตือนบูม

                   "ไปนอนที่บ้านเราก็ได้เดี๋ยวบอกแม่ให้"

                   โดนัทก็โทรบอกแม่ว่าบูมจะนอนที่บ้านของโดนัท บูมก็ตกลงนอนที่นั่น ส่วนโดนัทก็นอนที่หอ

                   วันต่อมาบูมก็ไปหาโดนัท บูมก็ตกใจที่ยามบอกบูมว่า

                   บูมตกใจพูดก็โทรหาพี่ปังปอร์น       

                   "พี่ปังปอร์น โดนัทออกไปจากหอแล้ว"

                   "ออกไปเมื่อไหร่"

                   "ไปเมื่อเช้านี้เอง เดี๋ยวผมจะไปตามหาเธอ"

                   "มีเงินใช้ไหม"

                   "มีครับ"

                   "ขอให้โชคดีนะ"พี่ปังปอร์นกล่าวจบก็วางสาย

                   บูมก็บอกยามว่าจะขึ้นไปที่ห้อง 742 ยามก็อนุญาต  บูมก็เดินขึ้นไปที่ห้อง742 แล้วเปิดประตูเข้าไป เจอกระดาษแผ่นหนึ่ง บูมก็เดินไปหยิบกระดาษแผ่นนั้น

                   "บูม ฉันขอโทษ ที่ไปไหนไม่บอกบูม แต่ฉันจะรักบูมตลอดไป"

                   บูมก็ออกไปตามหาเธอซึ่งข้างๆหอมีสวนอยู่ บูมก็เดินมองหาทุกที่ทุกทาง ก็ไม่เห็นเธอ

มองไปทุกทาง ต่างไม่เห็นใคร

แม้แต่ความสดใส ยังแล้วร้าง

แม้แต่เธอคนที่ฉันรัก และหวังจะร่วมทาง

เงาเพียงสักนิด ยังเลือนราง แทบไม่มี

                   "เขาอยู่ไหนนะตอนนี้"

                   บูมก็นั่งรถไปที่ทะเล แล้วออกตามหาเธอ และแล้วก็ยังหาเธอไม่เจอ

ฉันจะหาเจอหรือเปล่านะ...วันนี้

รู้บ้างไหมคนดี ฉันคิดถึง

กลางวันพระอาทิตย์เหว่ว้า กลางคืนพระจันทร์รำพึง

ฉันฝากดวงดาวร้องเพลงซึ้งๆ ชื่อเพลงรอ

                   บูมก็หาจนทั่วกรุงเทพแต่ก็ยังไม่เจอเธอ

เหนื่อยกับการตามหา

ใครสักคนที่คือแววตาแห่งฝัน

คนที่เข้าใจ และพร้อมจะผูกพัน

เป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันอยากเจอ

เหมือนเมฆหมอกบังทาง

มีแต่ความเปล่าร้าง...และมีเพียงฉันที่พร่ำเพ้อ

เพราะไม่อาจไขว่คว้า หัวใจยากจะพบเจอ

จึงเหว่ว้าอย่างนี้เสมอ บนความเดียวดาย

                   บูมเดินมานั่งที่โต๊ะ ก็มีเสียงข้อความส่งมาที่โทรศัพท์ของบูม

                   "บูมชอบที่ไหนมากที่สุด เราอยู่ที่ๆเธอชอบที่สุด"

                   "สวนสาธารณะที่หาดใหญ่"บูมพูด ก็ไปที่ๆบ้านที่หาดใหญ่ พอไปถึง บูมก็ลงจากรถ รีบไปที่ๆสวน พอมาถึงที่ประตูเห็นดอกลิลลี่สีขาวตั้งอยู่ บูมก็หยิบขึ้นมา แล้วเดินเข้ามาเห็นดอกลิลลี่ดอกที่ 2 ตั้งอยู่ที่ทางเลี้ยวไปทางซ้าย

เดินตามดอกลิลลี่มาเรื่อยๆจนมาถึงดอกที่ 23 ตั้งอยู่ที่บันได บูมเดินลงมาที่บันได เจอดอกที่ 24 ตั้งอยู่ริมลำธาร ดอกที่ 25 ตั้งอยู่ที่โต๊ะ จนมาเจอดอกที่ 26 ตั้งอยู่ที่ศาลา บูมก็ก้มลงเก็บ พอเงยหน้าขึ้น เห็นศาลาตกแต่งไปอย่างสวยงามมาก

                   "บูม"เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเรียกมาจากด้านในศาลา

                   "โดนัท"บูมก็วิ่งไปที่เธอ เธอก็วิ่งมาที่บูม บูมก็โยนดอกลิลลี่ 26ดอกขึ้นฟ้า พร้อมเข้ากอดเธอ ดอกลิลลี่ 26 ดอกก็ตกลงมารอบตัวบูมกับโดนัท ธี ใหม่ ไอซ์ ก็เดินมา พร้อมกับ พี่ปังปอร์น และ แพนเค้ก

                   "พี่ปังปอร์นไหนบอกว่าโดนัทอยู่ที่กรุงเทพไง มาอยู่นี่ได้ไง"บูมก็ผละออก ทุกคนก็หัวเราะที่หลอกบูม

                   หลังจากนั้น บูมก็เรียนที่กรุงเทพกับโดนัทหลายปี บูมก็เปิดร้านขายดอกไม้ ชื่อร้านว่า "ลิลลี่แห่งความรัก" ซึ่งมีบูมกับโดนัทเป็นเจ้าของร้าน

จบบริบูรณ์