รักเธอสุดใจยัยจอมโหด

ลำดับตอนที่ #5 : ขอบใจนะ.. นี่นายเป็นใครกันน่ะ!!

"อ๊ะ!!! ซาสี่ ฟื้นแล้วหรอ รู้มั้ย เธอน่ะ นอนนานมากเลยนะ" ฉันตื่นขึ้นมาก็พบกับอะตอมแฟนฉันเอง กับสถานที่ที่ฉันไม่คุ้นเคย

"ที่นี่ที่ไหนน่ะ อะตอม" ฉันถามอะตอมพร้อมกับยันตัวเองขึ้นนั่ง โอยย!!! ยังปวดท้องไม่หายเลย เป็นอะไรเนี่ย

"ที่นี่น่ะ ก็โรงพยาบาลไง เธอรู้มั้ย เธอนอนที่นี่ตั้ง2วันเต็มๆ" หา!! ฉันนอนนานขนาดนั้นเลยหรอเนี่ยย!!! เดี๋ยวก่อนนะๆ แล้วที่บ้านล่ะ ฉันลืมนึกถึงที่บ้านไปได้ไงเนี่ย ม๊า โอป้า มินมิน เป็นไงกันบ้างเนี่ย!! ฉันลืมเรื่องนี้ไปได้ไงกันนะ ซาสี่เอ๊ยยย!!!

"เรื่องที่บ้านเธอไม่ต้องห่วงหรอก ฉันโทรไปบอกที่บ้านเธอเรียบร้อยแล้วด้วย แม่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ แถมยังฝากให้ฉันดูแลเธอด้วยอีกต่างหาก" อีกและไง ยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างนี้ฉันเกลียดดดด!!

"แล้วหมอบอกว่าฉันเป็นอะไรน่ะ นี่ยังปวดท้องไม่หายเลย"

"หมอบอกว่า... เธอน่ะ พักผ่อนน้อยไป แล้วก็ทานข้าวไม่ตรงเวลา เลยปวดท้อง นอนพักที่นี่สัก2-3วัน แล้วก็ทานยาที่หมอสั่ง ก็หายแล้วล่ะ" นอนน้อยหรอ นอน2ทุ่ม ตื่น11โมง นี่นอนน้อยหรอเนี่ยยย!!

"แล้ว... 2วันนี้ นายนอนเฝ้าฉันตลอดเลยหรอ??" นั่นสิ ดูหน้านายโทรมๆไปนะ

"ก็ใช่น่ะสิ มันเป็นหน้าที่แฟนน่ะ เข้าใจมั้ย??" รู้ย่ะ ว่าเป็นหน้าที่แฟน ไม่ต้องมาชมตัวเองให้ฉันฟังก็ได้ย่ะ ไม่ได้ขอ!!!

"อือ ขอบใจนะ "

"อืม.. ไม่เป็นไร ว่าแต่ว่า เธออยากออกไปเดินเล่นมั้ย อยู่ในนี้ไม่อึดอัดหรอ??" โถ่ อึดอัดสิยะ อึดอัดตั้งนานแล้วเนี่ยย!!

"อือ ไปสิ" ฉันบบอกกับอะตอม แล้วเขาก็พาฉันไปเดินเล่นในสวนของโรงพยาบาล

"เฮ๊ยย!! อะตอมๆ" มีผู้ชายคนนึงเรียกอะตอม หน้าคุ้นๆนะ ใครกันนะ

"เออ หวัดดีไอเฟรช มาได้ไงวะมึง" ดูท่าทางว่า อะตอมจะสนิทกับคนนี้นะเนี่ย

"ก็กูโทรไปที่บ้านมึง แม่บ้านมึงก็บอกว่ามึงมาเฝ้าแฟนที่นี่ กูก็เลยมาเยี่ยม" อ่อ พอจะรู้และ เพื่อนายอะตอมนี่เอง

"เออ ขอบใจมาก ฝากดูแลแฟนกูแปปนะเว่ย เดี๋ยวกูมา ไปเข้าห้องน้ำก่อน อย่าทำไรแฟนกูนะเว่ย ไม่งั้นมึงตายแน่ไอเฟรช!!!"

"เออ ไม่ทำอะไรหรอกน่า" เฟรชพูดกับอะตอมที่เดินจากพวก2คนไป

"สวัสดีครับซาสี่ ผมชื่อเฟรชชี่นะ เรียกว่าเฟรชอย่างเดียวก็พอและ ผมเป็นเพื่อนกับไออะตอมตั้งแต่5ขวบน่ะ" เฟรชพูด ตอน5ขวบหรอ? ตอนนั้นฉันจำไม่ได้แล้วล่ะว่ามีเพื่อนสนิทชื่ออะไรมั่ง แต่แม่บอกฉันว่า ฉันมีเพื่อนที่สนิทที่สุดคนนึง เขาเกิดอุบัติเหตุรถชน ทำให้ฉันไม่ได้เจอกับเขาอีกเลย

"อ่ะค่ะ คุณสนิทกับอะตอมตั้งแต่ 5 ขวบเลยหรอคะ คงจะสนิทกันน่าดู" ดูท่าทางก็สนิทมากเลยแหล่ะ

"ใช่ครับ ผมกับอะตอมสนิทกันมาก เมื่อตอนมัน5ขวบน่ะ มันเคยชอบผู้หญิงคนนึงด้วยแหล่ะครับ น่ารักมากๆเลยแหล่ะ" ตานี่มีคนที่ชอบด้วยหรอ ไม่น่าเชื่อแฮะ ผู้หญิงคนนั้นคงต้องโชคร้ายมากแน่ๆ

"ตอนเด็กน่ะ มันจะออกไปเล่นกับผู้หญิงคนนี้ทุกวันเลยล่ะครับ ผมขอไปเล่นด้วย มันก็ไม่ให้ บอกว่าผมจะไปแย่งจีบผู้หญิงของมัน ฮ่าๆ ผมคิดถึงตอนนั้นแล้วก็ตลกดีนะครับ" เหอๆ แล้วนายจะมาเล่าให้ฉันฟังทำไมเนี่ย?? ฉันไม่อยากฟัง แต่ว่า.. เราเป็นแฟนกัน ก็คงต้องรับรู้เรื่องบางเรื่องของนายนั่นมั่งนะ

"มันน่ะ ไม่ได้เจอผู้หญิงคนนั้นมาตั้งแต่นั้นมาเลยล่ะครับ มันดูเศร้ามากๆเลย หลังจากนัน มันก็ไม่เคยจริงจังกับใครได้สักที" ไม่ได้เจอกันอีกเลยหรอ ทำไมกันนะ

"เอ่อ.. เฟรช แล้วทำไมอะตอมถึงไม่ได้เจอเธออีกล่ะคะ"

"เพราะว่ามันน่ะ เกิดอุบัติเหตุน่ะครับ" เฟรชพูดแล้วก็มองมาทางฉัน

"แต่พอมันมาเจอคุณ มันก็เปลี่ยนไป ดูมันจริงจังกับคุณมากเลยนะครับ" ฉะ..ฉะ..ฉันหรอ??

"เฮ๊ย!! คุยเรื่องอะไรกันน่ะ?? "อะตอมเข้ามาพอดี

"เปล่าน่ะ ก็คุยเรื่อยเปื่อย จริงมั้ยครับ ซาสี่"

"จริงค่ะ ^^"

"อื้ม งั้นเราขึ้นห้องกันเถอะสี่ ไปและนะไอเฟรช เดี๋ยวกูโทรไป"

"อืม ไปและ บายเว่ย ไปและนะครับซาสี่" เฟรชบอกลาอะตอมแล้วก็หันมาบอกลาฉัน

"ค่ะ บายค่ะเฟรช" ฉันยิ้มให้เฟรช

"นี่ซาสี่ เมื่อกี้คุยอะไรกับไอเฟรชมันน่ะ? ไม่ต้องมาอ้างว่าเรื่องทั่วๆไปนะ บอกมาเดี๋ยวนี้เลย!!" พอเฟรชจากไป อีตาอะตอมก็มาจิกฉันเลย ((- -")) เวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย

"ก็ไม่ได้คุยอะไรไงเล่า ถึงคุย แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย" นั่นสิ ไม่เกี่ยวกับนายเลยสักนิด จะรู้ไปทำไม?

"เกี่ยวสิ ฉันเป็นแฟนนะ แล้วเธอคุยกับเพื่อนฉันอย่างงี้น่ะ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่แฟนอย่างฉันจะ หะ.." หมอนั่น เอามือปิดปากตัวเองทันทีเลยงะ จะ.. อะไรเล่า!! อยากรู้

"จะอะไร บอกมาสิ" 

"ก็.. จะหะ.. หึงไง" นายอะตอมพูดแล้วหน้าแดงเป็นมะเขือเทศเลยง่า นายหึงฉันหรอเนี่ย ฮิฮิ ไม่น่าเชื่อแฮะ ^^ ดีใจจัง แว้กกกกก!! แล้วฉันจะดีใจทำไมเนี่ย ยัยซาสี่ เธอบ้าไปแล้วเรอะ!!!

"แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ??" แหน่ะ ยิ่งถามยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่ ตานี่เขินหรอเนี่ย O.O

"ใคร.. ใครหน้าแดง?? ไม่มีนี่" ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย รู้นะว่าเขิน

"เขินหรอ?"

"เขินบ้าอะไรเล่า!!! อากาศมันร้อนต่างหาก" แหน่ะ แก้ตัวหน้าตาเฉย 

"ร้อน?? แล้วใส่เสื้อหนาวทำไมอะ??" แก้ตัวน้ำขุ่นๆ

"อะ..เอ่อ.. เราขึ้นห้องกันเถอะนะ" แหน่ะ เปลี่ยนเรื่องอีก ช่างเหอะ ฉันเริ่มง่วงๆและหล่ะ


-- ที่ห้องพักของซาสี่ --

"นี่ ดีใจรึเปล่า พรุ่งนี้ก็จะได้กลับบ้านแล้วนะ" จริงสิ พรุ่งนี้ก็จะได้กลับบ้านและ

"อื้อ ดีใจสิ คิดถึงโอป้ากับมินมินจัง ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงมั่ง" ฉันคิดถึงครอบครัวฉันจัง สบายดีกันทุกคนรึเปล่านะ

"ดีจังเนอะ ฉันอยากเป็นมินมินมั่งจัง" เอ๋ ทำไมล่ะ

"ทำไมล่ะ?"

"ก็อิจฉามินมินน่ะสิ ได้อยู่ใกล้เธอตลอดเลย ทั้งๆที่ฉันเป็นแฟน ยังไม่ได้อยู่ใกล้ขนาดนี้เลย" ตานี่ท่าจะเป็นเอามาก อิจฉาแม้กระทั่งน้องชายฉันเองหรอเนี่ย เหอๆ 

"เฮ้อ.. นายจะอิจฉาน้องฉันทำไมล่ะ? เป็นพี่น้องกัน อยู่ใกล้กันก็เป็นเรื่องธรรมดา" ตานี่สงสัยบ๊องไปแล้วมั้ง

"อืมม... ช่างเหอะ พรุ่งนี้ไปเดทกันนะ" หา!! ตานี่เนี่ยนะชวนฉันไปเดท เอ่อ.. พูดไม่ออกแฮะ

"ง่า.." เอาไงดีหว่า -*-

"เป็นอันว่าตกลง งั้นพรุ่งนี้ฉันไปรับเธอที่บ้านตอน10โมง โอเค!!" เฮ๊ย!!! ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ พูดเองเออเองได้ไงเนี่ยย!!!

"นี่ ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงเลยน๊าาาาา!!" หมอนี่ก็ ไม่มีมารยาทเอาซะเลย - -"

"ไม่รู้ละ ถือว่าเธอตกลงและ งั้นฉันไปกินข้าวก่อนนะ บ๋ายบายครับคุณแฟน" หมอนั่นพูดเสร็จก็เดินมาหอมแก้มฉันเฉยเลยงะ >.< อ๋าาาา ไม่นะ!!

"นะ...นะ..นี่นาย!!" ฉันไม่ทันจะพูดเสร็จ ตาบ้านี่ก็เดินออกจากห้องไปซะและ อะไรกันเนี่ย ฉันคิดผิดหรือเปล่า ที่ไปเป็นแฟนกับหมอนี่ T^T



-- ที่บ้านของซาสี่ --

"อยู่ไปก็รกโลกๆๆๆๆๆๆ ตื่นได้แล้วๆๆๆๆๆๆ อยู่ไปก็รกโลกๆๆๆๆๆๆ" โอ๊ย!! อีตานาฬิกาบ้า ปลุกอยู่ได้ กี่โมงแล้วเนี่ย!!

"ปัง!!... กรี๊ดดดดดดด!!" ฉันกำลังจะดูไอจ๊าบว่ากี่โมงแล้ว อยู่ๆก็มีใครก็ไม่รู้พังประตูเข้ามาในห้องฉันเฉยเลย >.<

"นี่นายเป็นใครเนี่ย!!! แล้วมาอยู่ในบ้านฉันได้ยังไงกัน บอกมานะ ไอโรคจิต!!" อะไรกัน นายนี่เข้ามาในห้องฉันได้ไง แล้วม๊า โอป้า มินมินล่ะ หายไปไหนหมด ปล่อยให้ตานี่ขึ้นมาในห้องฉันได้ยังไงกานนน!! 

"โอ๊ย!! เอาทีละคำถามสิยัยซี่สา" 

"กรี๊ดด!! ซาสี่ย่ะ ไม่ใช่ซี่สาอย่ามาเปลี่ยนชื่อฉันนะ!!" อะไรกัน ตานี่มาเปลี่ยนชื่อของฉัน ไม่นะ!!

"เออๆๆ ยัยซี่สา เอ๊ย!! ซาสี่ ลุกขึ้นได้แล้ว มีคนมารอเธออยู่ข้างล่างตั้งแต่10โมงแล้ว นี่ก็ปาไปเที่ยงแล้วนะเจ๊ ลุกได้แล้ว!!" ใครมารอฉันตั้งแต่10โมงน่ะ  แว้กกกกก!! ยัยสี่ แกลืมเดทครั้งแรกได้ยังไงกัน อะตอมต้องโกรธฉันแน่ๆเลย

"นั่นแฟนฉัน นายอย่ามายุ่งน่า แล้วตกลงนายเป็นใครเนี่ย??"

"ฉันชื่อเบียร์ อายุ16ปี เป็นลูกของป้าสำลีไง - -" เจ๊นี่ความจำเสื่อมจริงๆเลยนะเจ๊" กรี๊ดดดดดด!! ตานี่มาว่าฉันความจำเสื่อมหรอ เดี๋ยวโดน Teen ฉันหรอกย่ะ แล้วนี่ลูกป้าสำลีไหนอีกเนี่ยย!!

"เออๆๆ จะป้าสำลีที่ไหนก็ช่างเหอะ แล้วนายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน แล้วใครใช่ให้เข้าห้องฉันฮะ ไม่มีมารยาทซะจริงๆ แล้วยังมาเถียงกับเจ้าของห้องอีกนะ" คนอะไรไม่มีมารยาทซะจริง - -"

นายนั่นเดินไปที่ประตูแล้วหยิบโน๊ตอะไรสักอย่างมาแปะที่หัวฉันแล้วเดินออกจากห้องฉันไปเฉยเลย

"ซาสี่ลูกรัก ม๊า โอป้าและก็มินมินไม่อยู่บ้านนะลูก พวกเราไปเที่ยวกันที่เกาหลีน่ะจ๊ะ คงจะกลับอีกทีเดือนหน้านะจ๊ะ คงจะกลับพร้อมป๊าเลย ม๊าขอโทษนะจ๊ะที่ไม่ได้ชวนลูกไป เห็นว่าไม่สบายอยู่ ก็เลยจะให้อยู่เงียบๆ สบายๆ คนเดียวน่ะจ๊ะ อ่อ จำป้าสำลีได้มั้ยสี่ ม๊าให้ลูกของป้าเค้ามาดูแลลูกแทนม๊านะจ๊ะ เขาชื่อเบียร์นะ เขาจะมาดูแลลูกตลอดที่ม๊าไม่อยู่จ๊ะ โชคดีนะจ๊ะลูกรัก บายจ้า"

อะไรกันเนี่ย!! ครอบครัวฉันทิ้งให้ฉันอยู่กับผู้ชายที่ไม่รู้จักกันมาก่อนสองต่อสองเนี่ยนะ ม๊าทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไงกันคอยดูนะ กลับมาเมื่อไหร่จะงอนให้ดูเล้ยยย!! แว้กกกก!! จะบ่ายอยู่แล้วนี่นา อะตอมต้องโกรธฉันแน่ๆเลยงะ ไปแล้วค๊าบ ผ้าเช็ดตัวอยู่ไหนๆๆ ฉันคว้าทุกอย่างเท่าที่คว้าได้แล้วก็วิ่งเข้าห้องน้ำทันที



"โอ๋ๆๆ อย่าโกรธเค้าเลยนะตัวเอง เมื่อคืนกลับบ้านดึกนี่นา น๊าๆ ตัวเองอย่าโกรธเค้าน๊า" เวรล่ะ ฉันต้องมาง้ออะตอมที่โกรธแบบว่า ไม่มีวันให้อภัยฉัยเลยง่ะ ง่า.. ถ้าเป็นฉัน ฉันก็โกรธนะ นัดตอน10โมง แต่โผล่หัวให้เห็นตอนบ่ายโมง แหะๆ ก็เพราะนายเบียร์นั่นคนเดียวแหล่ะ เถียงอยู่ได้ เลยอาบน้ำช้าเลย T-T