คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การโคจรมาพบกันวันแรก
"สี่ ตื่นได้แล้วววว 7.45แล้วนะลูก!!"
ฉันรีบกระโดดออกจากเดียงแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำทันที พออาบน้ำเสร็จ ฉันก็รีบวิ่งลงบันได หยิบขนมปัง1แผ่น แล้ววิ่งออกจากบ้านทันที
"ม้า สี่ไปแล้วนะ" ฉันตะโกน แล้วรีบเดิน ไปโรงเรียนนน
ฉันชื่อซาสี่ มีพี่น้องรวมฉันด้วยทั้งหมด 3 คน ^^ เป็นลูกครึ่งเกาหลีกับไทย พ่อเป็นคนเกาหลี แม่เป็นไทย
รูปร่างจะผอม ตัวเล็กๆ ผมสีน้ำตาลเข้มยาวถึงหลัง ตาโต ปากเล็กๆสีชมพู
^^ นิสัยของไอซาสี่คนนี้ จะห้าวๆ ออกทอมๆ ไม่ยอมใครง่ายๆ ^^
สเป๊กอ่าหรอ ก็ต้องเป็นคนที่ ไม่เจ้าชู้ ไม่หื่น ไม่ทะลึ่ง ไม่ชกต่อยกับใคร ไงหล่ะ 555
โรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนสหะอินเตอร์ 555 งงใช่ป่ะ?? อิอิ ชุดนักเรียนจะเป็นเสื้อเชิ้ตสีครีม ผูกเน็กไทต์สีแดง เสื้อนอกสีน้ำตาล กระโปรงลายสก็อต สีแดงกับน้ำตาล
ทรงผมทำทรงอะไรก็ได้ ^^
-- ณ
"เฮ้อ.. ในที่สุดก็มาถึงโรงเรียนสักที เหลือเวลาอีก10นาที ไปดูบอร์ดดีกว่าอยู่ม.4/ อะไร " ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ สงสัย โมกับโยเกิร์ต คงยังไม่มาหล่ะมั้งง
"ผลัก!!" โอ๊ยยยย ใครนะ บังอาจมาวิ่งชนไอซาสี่คนนี้ เจ็บชะมัดเลย
"ยัยเตี้ย เดินไม่ดูทางเลยรึไงฮะ ดูสิ เสื้อผ้าฉันสกปรกหมดแล้ว!!" อ่าว นายแหล่ะ วิ่งมาชนฉันเอง แล้วไหงมาโทษฉันซะงั้น ((- -"))
"อะไรๆ ไอเสาไฟฟ้า นายนั่นแหล่ะ วิ่งมาชนฉัน แล้วยังมีหน้ามาด่าอีกแหน่ะ นายนั่นแหล่ะที่ผิด!!!" ฉันตะโกนด่ามันไปอ่า ทำผิดแล้วไม่ยอมรับผิด หน้าตัวเมียนี่นา
"นี่ ธะ.." มันจะด่าฉันอยู่แล้วววว แต่ดีนะที่มันนั่นเรียกมันซะก่อนน
"เฮ๊ยยย ไอตอม ไปเหอะ เดี๋ยวจะเข้าเรียนสายนะเว่ยย" ชื่อตอมงั้นร่อ ชื่อไม่เห็นจะเข้ากับความสูงเลยง่ะ พ่อแม่น่าจะตั้งชื่อว่า เสาไฟฟ้าเดินได้มากกว่านะ
ว่าแต่ว่า.. อีตาเสาไฟฟ้านี่ก็ตัวสูงมากเลยนะ คงจะสูงประมาณ180มั้ง ฉันแค่160เอง ((- -*))
ตายแล้ววว ลืมไปเลยว่าต้องไปดูบอร์ด ฝากไว้ก่อนเถอะ อีตาเสาไฟฟ้าเดินได้ >.<
เอ.. อยู่ไหนว่าอภิสราๆ อ๊ะ!! นั่นไง เจอแล้ว >.< กว่าจะเจอ อยู่ม.4/2 หรอเนี่ยย เอ๋ เฮ๊ยยย โมกับโยเกิร์ตอยู่ห้องเดียวกับเรานี่นา เย่ๆ เราเป็นเพื่อนกันมาปีนนี้จะปีที่4แล้วหล่ะ คบกันตั้งแต่ม.1 ^^ โทรไปบอก พวกนั้นดีกว่า
"ตู้ดด ~ ตู้ดด" เมื่อไหร่จะรับเนี่ยย ((-*-))
"ฮัลโหล ~ โมคร่า" แหม เสียงแหลมมาแต่ไกล ((- -"))
"เออ รู้แล้วๆ แกอยู่ไหนอ่ะเนี่ย??"
"เฮ๊ยย โทษทีอ่ะแกพอดีว่าเกิดอุบัติเหตุรถชนง่ะ"
"หรอ แล้วเป็นไรเปล่าอะ??" ฉันถามด้วยความเป็นห่วงงง ^^
"ไม่เป็นไรหรอกแก"
"เออ ดีและ ที่รถไม่เป็นไร" อ๋า ฉันยังไม่ได้บอกเลยนะ ว่าเป็นห่วงใคร
"อีเวงงงง อีบ้า นี่แกไม่เป็นห่วงฉันเลยใช่ไม๊เนี่ยย??" โอ๊ยยย ทำไมต้องตะโกนด้วยวะเนี่ยยย แสบหูชะมัด
"โห ล้อเล่นน่าล้อเล่น"
"เออ ถ้าเป็นจริงดิแก จะฆ่าแกให้ดูเลย"
"เออ แล้วแกอยู่ไหนแล้วอะ??"
"อยู่หน้าโรงเรียนอ่ะแก กำลังเดินเข้าไป"
"อืม..เออแก มีข่าวดีจะบอกๆ เราได้อยู่ห้องเดียวกันอีกแล้วว โยเกิร์ตก็ด้วยย"
"จริงป่ะ โห สงสารตัวเองจังหว่ะ ต้องมานั่งขลุกอยู่กับแกอีก1ปีเต็ม" อ่าว ไอนี่ ไอเราก็อุสาห์อยากอยู่ห้องเดียวกับมัน แต่มันไม่อยากจะอยู่ เจริญเหอะ!!
"โห่ ไอเพื่อนเลววววว อีเวงงง อีบ้า"
"ล้อเล่นน่าล้อเล่น เออแก ฉันเห็นแกและ แค่นี้นะเว่ย"
"อืมม ~ ติ๊ดด"
"โม แกโทรไปหาโยเกิร์ตดิ๊ ว่ามันอยู่ไหนแล้ว จะเข้าเรียนอยู่แล้วนะแก" เรื่องอะไรจะเปลืองตังค์ตัวเอง ให้โมโทรแหล่ะ ดีแล้วว 55
"เออ แปป" ระหว่างที่โมโทรไปหาโยเกิร์ต เดี๋ยวฉันจะเล่าประวัติของโมให้ฟัง โมน่ะชื่อจริงชื่อ มนิสรา จักรีวงศ์ บ้านโมก็พอๆกับฉันแหล่ะ พอกินพอใช้ แต่โมหน่ะ สวยกว่าฉันตั้งหลายเท่า ผอม ตาโต ผมสีน้ำตาลทองยาวประบ่า แก้มสีชมพู ปากเล็กๆ จิ้มลิ้ม แต่งตัวออกผู้หญิงๆ ชอบชอปปิ้งที่สุด มีผู้ชายมาจีบโมหลายคนอยู่อ่านะ แต่โมไม่สนสักคน เหตุผลที่โมไม่สนก็เพราะว่า โมอ่านะเคยอกหักมาแล้วครั้งนึงตอนอยู่ม.1 หลังจากนั้นโมก็ไม่อยากจะมีความรักอีกเลย เพราะกลัวจะเสียใจอีก
"สี่ๆ นั่นไง โยเกิร์ตมาแล้ว" โมชี้ให้ฉันมองไปทางประตูโรงเรียน อือ... มันมาแล้วจริงๆด้วย ง่า ไม่มาซะปีหน้าเลยหล่ะเพื่อนฉัน สายไป5นาทีพอดิบพอดี
"เฮ๊ยยย แก รีบไปเหอะ นี่สายมา5นาทีแล้วว พวกเราอยู่หะ.." อ่าว ไอเวงง พวกมันวิ่งไปกันและ ยังไม่ได้บอกเลยว่าอยู่ห้องหนายยยยย เฮ้อ...เพื่อนฉัน ((- -*)) ฉันก็ยืนดูว่ามันจะวิ่งเข้าห้องเรียนถูกมั้ย นั่นไง หยุดวิ่งและ โมหันมาทางฉันแล้วตะโกนถาม
"สี่ อยู่ห้องไหนวะ??" ไอเพื่อนเวงงง ไอเราจะบอก แกก็วิ่ง แล้วแกจะรู้เรอะ ((- -"))
ฉันก็เลยวิ่งไปทางเข้าห้องเรียนซึ่งเป็นทิศตรงข้ามกับที่พวกมันยืนอยู่ แล้วตะโกนว่า
"ไอพวกเบ๊อะ อยู่ม.4/2 เว่ยยยย" แล้วหลังจากนั้นพวกมันก็วิ่งตามมา จะถึงห้องอยู่แล้วอ่ะนะ
"ตุบ!!" พวกมันก็มาผลักฉันล้มลงไปทับใครคนนึงเข้า ใครกันหนอ คือผู้โชคร้ายคนนั้น
"ขอโทษนะคะๆ" ฉันรีบพูด แล้วก็ลุกขึ้นมา
"เฮ๊ย ไอตอม เป็นไรเปล่าวะ??" เพื่อนมันถาม เอ๊ะ ชื่อคุ้นๆ เอ๋.. นั่นมันตาเสาไฟฟ้าเดินได้นี่หว่า แว๊กกก ซวยแน่ฉัน T^T
"ไม่เป็นไรเว่ยๆ เดี๋ยวมึงเข้าห้องเรียนไปก่อเลย แล้วฝากบอกอาจารย์ด้วย ว่ากูจะเข้าสายหน่อย" อีตาเสาไฟฟ้าหันไปบอกเพื่อนมันแล้วก็หันมาทางฉัน จะหันมาหามัสยิดอะไรวะเนี่ยยย แย่แน่ๆ
"เออ งั้นกูไปหล่ะ" เพื่อนมันก็รีบวิ่งเข้าห้องไปเฉยเลย สายตามันที่มองมาทางฉันเจ้าเล่ห์ชะมัดเลย ฉันเกลียดคนแบบนี้ที่สุดในโลกเลยอ่า
เออ จริงสิ เรายังมีโมกับโยเกิร์ตอยู่นี่นา พอหันกลับไปปุ๊ป อ่าวว ไอพวกเวงง วิ่งเข้าห้องไปหมดแล้วง่า ไอเพื่อนเลวววว แกมีอะไรให้ฉันช่วย ฉันก็ช่วย แต่พอฉันจะขอให้แกช่วงนะ ชิ่งหนีไปก่อนเลยย คอยดูนะ ถ้ารอดจากตรงนี้ไปเมื่อไหร่ เจอดีแน่ แค้นนน!!
"มีอะไรเล่า อีตาเสาไฟฟ้า!!" งะ ฉันด่ามันไปแล้วง่า ซาสี่เอ๊ยย หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ
หวังว่ามันคงจะไม่ทำอะไรลูกนะ แม่จ๋าช่วยลูกด้วยยย TOT
"เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ??" แหน่ะ ตานี่ หูฝาดหรือเปล่านะ พูดดังแล้วนะเนี่ยไม่เป็นไร เดี๋ยวจะสงเคราะห์ พูดให้ฟังอีกที
"ดูปากฉันดีๆนะ อี-ตา-เสา-ไฟ-ฟ้า ได้ยินรึยัง จะเอาอีกรอบมั้ย??" เวงงงหล่ะ ซาสี่ แกตายแน่ ตอนนี้ยิ่งเสียเปรียบอยู่ด้วยย
"นี่เธอ เธอเป็นคนแรกเลยนะที่พูดกับฉันแบบนี้" หรอ ไม่มีคนสั่งสอนตานี่มั่งรึไงนะ
"หรออ งั้น ฉันดีใจมากเลยหล่ะที่เป็นคนแรกหน่ะ ^^" เวงงงหล่ะฉัน ซวยแน่ ไม่น่าเลยเรา
"ผลัก!!" มันดันฉันเข้าไปในซอกที่โคดจะแคบ ไม่ใช่ดันดิ ผลักมาเลย ง่า เจ็บหลังจัง แรงควายยยย ชัดๆ!!
"ไอเสาไฟฟ้าบ้า ผลักมาได้ แรงเยอะชะมัดเลย" เจ็บชะมัด กระดูกจะหักมั้ยเนี่ยย T^T
"ฉันล่ะ อยากรู้จริงๆ ว่าปากเธอน่ะ จำทำอะไรได้นอกจากพูดกับด่าคนอื่นน่ะ" งะ อีตาเสาไฟฟ้าทำสายตาเจ้าเล่ห์อีกแล้ววว ฉันเกลียดคนสายตาเจ้าเล่ห์
"ก็ทำอย่างงี้ไง" ได้เลย เมื่ออยากรู้ว่าปากฉันทำอะไรได้มั่ง ก็นี่ไงหล่ะ "กัด" ฉันกัดแขนมันที่เอามาพาดอยู่ข้างๆฉัน เหอะๆ สม
"โอ๊ยยย!!" ฉันรีบวิ่งออกจากตรงนั้นให้ไกลที่สุด
"เธอ!! ยัยตัวแสบบ!!" มันเอามือจับแขน แล้วมาว่าฉัน
"ทำไม ถึงจะแสบ ก็แสบถึงใจมั้ยล่ะ สมน้ำหน้า ไปหล่ะ บ๋ายบาย หวังว่าชาตินี้เราคงไม่ต้องเจอกันอีกนะ แบร่"
ฉันรีบวิ่งเข้าห้องเรียนทันที เฮ้อ.. เพิ่งจะหมดคาบแรก งั้นไปจัดการโมกับโยเกิร์ต ก่อนดีกว่า
"จะไปไหนกันหรอ?? ^^" ฉันยืนเท้าสะเอว ถามโมกับโยเกิร์ต ที่กำลังจะเดินออกจากห้องง คิดจะหนีหรอ ไม่สายไปหรอจ๊ะ ^^
พวกมันก็มองหน้ากันแล้วทำหน้าเหมือนว่า "ซวยแล้วเรา T^T"
พวกมันเลยรีบวิ่งเข้ามาหาฉัน
"อ้าวว สี่ แกหายไปไหนมาอะ พวกเราหาแกแทบแย่แหน่ะ ^^" แหน่ะ ยังมีหน้ามาแถอีก
"ไม่ต้องมาแถ!!" เฮอะ! ทิ้งให้ฉันสู้อยู่กับปีศาจคนเดียวเนี่ยนะ เป็นห่วง ใครจะเชื่อหล่ะ ((- -"))
"เอ่อ.. แกเหนื่อยใช่ป่าวว เดี๋ยวพวกเราไปซื้อน้ำมาให้น๊า ^^" พวกมันรีบวิ่งไป มีหรอคนอย่างซาสี่จะยอม ก็วิ่งสิคร๊าบบบ ในที่สุดก็ถึงตัวพวกมันจนได้ คิดจะวิ่งแข่งกับพี่หรอไอน้อง ยังเร็วไป100ปี ^^
'ไม่ต้องเลย.. มานี่!!" ฉันลากทั้ง2คนให้เข้าห้องเรียนน แล้วจัดการพานั่งที่ให้เรียบร้อยย
ที่นั่งของพวกเราจะอยู่หลังห้อง นั่งติดกัน3คน โม ฉัน โยเกิร์ต เรียงกันจากขวาไปซ้ายย
"ขอเหตุผลที่เข้าท่าด้วย ถ้าไม่เข้าท่า พวกแกเตรียมตัวไปลงนรกได้เลย!!" ฉันขู่พวกมันทั้ง2คน
"เอ่อ.. ก็พวกเรากะจะแกล้งแกอ่ะ แบบว่า ก็แกแกล้งพวกเราก่อนนี่ แกไม่ยอมบอกห้องกับพวกเราแล้วชิ่งหนีเข้าห้องก่อน เราไม่ยอมหรอก ก็เลยผลักให้แกล้มไปโดนผู้ชายคนนึงอ่า แล้วให้แกคุยกับเค้าเองง ขอโทษน๊า ยกโทษให้พวกเราน๊าๆ" เวงง ฉันหรอไม่บอกห้องพวกแก จะบอก พวกแกก็วิ่งหนี แล้วรู้มั้ยว่าพวกแกเกือบทำให้ฉันตายย
ถ้ากูไม่กัดมันเนี่ยย TOT แต่ช่างเหอะ ไม่อยากเสียเพื่อน
"ก็ได้ แต่ถ้าวันหลังไม่ช่วยกันแล้วชิ่งหนีอีกนะ ตายแน่!!"
"จ้า ซาสี่สุดโหดดด ^^"
"โม ^^ แกอยากจะเรียนที่นี่ต่อไป หรือว่าเข้าโรงพยาบาล1อาทิตย์ดี ^^"
"ยะ..อยากเรียนจ๊ะๆ ^^"
" ~ ออดดดดดด ~ "
ฮุเร่ ออดช่วยชีวิต ออดอยากกินอะไรค๊าบบ เดี๋ยวพรุ่งนี้ซาสี่ซื้อมาให้กินนน ^^
พวกเรา3คนรีบเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน
"ไปนะสี่ บายจ้า" โมกับโยเกิร์ตหันมาโบกมือให้ฉันแล้วเดินออกจากโรงเรียนไป
-- ระหว่างทางกลับบ้าน --
เอ๋.. ฉันรู้สึกว่าจะมีคน3คนเดินตามฉันมานะ รีบเดินดีกว่า มันเดินมาใกล้แล้วอ๊ะ แงT^T ทำไงดี
"ฉุบบ!!" มือนึงจับข้อมือฉัน อีกมือนึงปิดปากก แม่จ๋าช่วยลูกด้วยย((ทำไมฉันเรียกหาแม่ตลอดเลยอ่า พ่อไปไหนนน??))
"เฮ๊ยย พวกมึงอ่ะ หยุดเลย" เย่ มีพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยแล้ว เย่ ^^
"เฮ๊ยยย กูบอกให้หยุดไง นั่นคนของกูเว่ยย" งะ เค้าไปเป็นของพี่ตอนไหนอ่ะ ((- -"))
"โห่ พี่อะตอมอ่ะ มีแต่คนสวยๆน่ารักๆทุกทีเลย เฮ๊ย พวกเราไป!!" ฮะ.. อะตอมหรอ หวังว่าจะไม่ใช่คนเมื่อเช้าที่วิ่งชนฉันนะ >.<
"อ่าวว ยัยเตี้ยเองหรอนี่ นึกว่าใคร" ว๊ากกกก จริงๆด้วย ขอถอนคำพูดที่ชมว่าเป็นพระเอกขี่ม้าขาว ขอเปลี่ยนเป็น ผู้ร้ายขี่ม้าดำมาช่วยชัดๆ TOT
เอ๊ะ! แล้วถ้าฉันเตี้ยมันหนักอวัยวะส่วนไหนของนายยะ
"โอ๊ยยย ทำไมฉันถึงซวยซ้ำซวยซ้อนอย่างงี้นะ ขอพระเจ้าแล้วไงว่าอย่าให้ลูกช้างเจอกับอีตาเสาไฟฟ้าเดินได้อีกเลยยย" ไหงพระเจ้าแกล้งคนดีอย่างหนูอย่างงี้ ไม่ยุติธรรมมมม แง้ TTOTT
"เวลาเธอเจอฉัน มันน่าโชคร้ายขนาดนั้นเลยหรอ??" ใช่สิ ยังมีหน้ามาถามอีกหรอไง
"ใช่สิ!!"
"แต่ปกติ เวลาผู้หญิงเห็นฉัน จะกรี๊ดนะ เธอคนแรกเลยนะเนี่ย ที่ไม่กรี๊ดฉัน" เฮอะ ผู้หญิงที่กรี๊ดนาย คงตาบอดหมดแล้วแน่ๆเลยอ่ะ พนันเลยเอ้าาา!!
"หรออ?? งั้นช่วยยกเว้นฉันไว้คนละกัน ขอตัว!!" ฉันรีบวิ่งออกมาให้เร็วที่สุดก่อนจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก
-- บ้านของซาสี่ --
"กลับมาแล้วค่า ~ " ฉันตะโกนซะลั่นบ้านเลยยย
"จ้า มากินข้าวเร็วลูก" แม่ผู้แสนจะใจดีของฉันเอ่ยยย
"ค๊าบบบ" ฉันรีบเดินไปนั่งที่โต๊ะ ว้าว มีของโปรดฉันเต็มเลยยย
"เป็นไงมั่งหล่ะ สี่ ไปโรงเรียนวันแรก??" โอป้า((พี่ชาย))ถามฉัน
'"ใช่ๆนูน่า((พี่สาว)) เป็นไงมั่ง ^^" น้องชายฉันก็ถามด้วย ใครจะไปรับรู้ถึงเรื่องซวยๆของฉันวันนี้มั่งนะ TT^TT
"ก็ดีอ่ะโอป้า มินมิน ^^" เสแสร้งชัดๆ T^T โอป้าฉันชื่อยุนยุน ส่วนน้องชายฉันชื่อมินมิน เป็นไงหล่ะคะคุณขา ชื่อดิฉันคนเดียวที่ออกไทย ^^
โอป้าเป็นคนหล่อแบบสไตล์เกาหลี เท่ห์มากๆ มีสาวๆมาจีบตรึม แล้วก็ยังเป็นดาวโรงเรียนอีกแหน่ะ ^^ แต่โอป้าฉันยังไม่มีแฟนนะ รักเดียวใจเดียว ^^ อายุ17ปี อยู่ม.6
มินมินหรอ ก็หล่อนะ เม่ห์เหมือนโอป้าแหล่ะ สาวก็มาจีบตรึม แต่ก็ยังไมยักกะมีแฟนอ่านะ อายุ13ปี อยู่ม.1 บ้านฉันหน้าตาดีทั้งบ้านอ่ะ ^^
แม่ฉันก็เคยไปประกวดนางงามที่เกาหลีนะ ได้ที่1ด้วยแหล่ะ ภูมิใจ ^^
พอฉันกินข้าวเสร็จก็ขอตัวขึ้นห้อง อาบน้ำ ทำการบ้าน เล่น MSN สักพัก แล้วก็นอน
เฮ้อ... วันแรกก็ผ่านไปอย่างเหนื่อยมากก แต่ซาสี่คนนี้ก็จะสู้ต่อไปค๊าบบ!! ^^
เม้นด้วยนะกั๊ฟ ^^ 
ความคิดเห็น