คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : หนุ่มเฟี้ยวกับสาวใสจูนหัวใจมาตรงกัน บทที่5(100%)
5.
" ตบตาอะไร? พวกเราไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องตบตาเธอ " บงจอม " เอาเถอะ! ถ้าพวกนายจะปากแข็งก็ไม่เป็นไร ฉันก็แค่อยากรู้เท่านั้นว่ามันเกิดอะไรขึ้น "
" ... "
" แล้วทีนี้พวกนายจะส่งฉันกับเพื่อนกลับบ้านได้รึยัง? "
" ไปสิเราไปกันเดี๋ยวนี้เลย " อึนซอง
ฉัน เกวอน ยีจินและเพื่อนของนายโรคจิตกำลังเดินหันหลังให้กับการต่อสู้ที่จะเริ่มขึ้นในอีกไม่ช้า ฉันรู้สึกแปลกๆที่เดินออกมาเฉยๆแบบนี้เพราะฉันคิดว่าฉันอาจเป็นต้นเหตุที่ทำให้ภาพเหล่านี้มันเกิดขึ้น
" เกวอน ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันเมา...ฉันทำอะไรบ้าง? "
" เธอน่ะเหรอ?ก็... "
" เธอเห็นแผลที่หัวของคนที่ชื่อฮุกซันไหม? " ยีจิน
" อืม..เห็น...อย่าบอกน่ะว่า "
" นั่นแหละฝีมือเธอ "
" ห่ะ!!! "
ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ เหตุการณ์เหล่านี้มันเกิดเพราะฉันจริงๆนั่นแหละ แล้วจะให้ฉันเดินออกมาเฉยๆแบบนี้เหรอ? ไม่ได้...ฉันทำแบบนี้ไม่ถูก
" ยีจิน เกวอนพวกเธอกลับไปก่อนน่ะ " ทันทีที่ฉันพูดทุกคนก็หยุดอยู่กับที่
" ทำไมล่ะ? " ยีจิน
" เหตุการณ์พวกนี้มันเกิดขึ้นเพราะฉัน จะให้ฉันหันหลังให้มันและเดินกลับไปเฉยๆไม่ได้! ฉันทำไม่ได้ "
" งั้นพวกเราก็จะไม่กลับ! "
" เกวอนได้โปรดเถอะอย่าทำให้ฉันลำบากใจเลยน่ะ ฉันไม่อยากให้พวกเธอมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย "
" ... "
" ส่วนพวกนายสองคน..ฉันฝากดูแลเพื่อนฉันด้วย ส่งเขาให้ถึงบ้านน่ะ "
" เดี่ยวก่อนชองอา...ถ้าเธออยากให้พวกเรากลับ เธอต้องเอานายสองคนนี้ไปด้วย! " ยีจิน
" ฉันเห็นด้วย พวกเราก็เป็นห่วงเธอเหมือนกัน " เกวอน
" ตกลง...ฉันตกลง "
" งั้นระวังตัวด้วยน่ะชองอา " เกวอน
" อื้ม! "
ยีจินและเกวอนค่อยๆเดินหายออกไปจากตรงนี้ เหลือแต่ฉันกับเพื่อนของนายโรคจิตที่ยังอยู่
" ชองอาเธอจะไปกับเราใช่ไหม่? " บงจอม
" อืมใช่! แต่ว่าพวกนายรู้จักชื่อฉันได้ไง? "
" เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะน่า "
แฮก!! แฮ่ก!! แฮ่ก!! ฉันแอบอยู่ตรงซอกตึก โผล่หน้าออกมาเล็กน้อยเพราะฉันอยากเห็นว่าพวกของนายโรคจิตจะเป็นยังไงบ้าง การต่อสู้นั้นดูเดือดเหลือเกินและดูเหมือนว่าพวกเราจะได้เปรียบ !!'พวกเรา' พูดออกมาได้ยังไงว่าพวกเรา ฉันไม่ได้ไปเกี่ยวอะไรกับพวกนั้นสักหน่อย บ้ารึเปล่าเนี่ยะเรา แล้วไอ้คนที่ชื่อฮุกซันมันหายไปไหนน่ะ? หนีไปแล้วเหรอ? !!เอ๊ะ นายโรคจิตกำลังจะโดนตีหัว ฉันต้องตะโกนบอกเขา
ฉันรู้สึกมึนๆที่หัว และก็เจ็บคอมากเลยคงเป็นเพราะแผลที่โดนมีดบาด ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นแสงจากหลอดไฟดวงเล็กๆมันแยงตาฉัน ทำให้ฉันเห็นภาพแบบมัวๆ แต่ว่าฉันได้ยินเสียงผู้ชายสองคนเถียงกันอย่างชัดเจนเลย จะรีบอัพตอนที่ 6 ให้ด่วนจี๋
นี่ฉันกำลังทำสิ่งที่ถูกต้องอยู่ใช่ไหม? ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ชอบหน้านายคนนั้นก็ตาม แต่ว่าฉันก็ไม่อยากให้ใครมาเดือดร้อนเพราะเรื่องที่ฉันก่อขึ้นหรอก!!
" อึนซอง..แฮ่ก..นายว่าป่านนี้..แฮ่ก..เมียงซุก..แฮ่ก..จะเป็นยังไงบ้าง? " บงจอม
" ฉันว่า..แฮ่ก..มันยังปลอดภัย..แฮ่ก..ดีอยู่ " พวกนี้กำลังพูดถึงใครกัน? ฉันได้ยินชื่อนี้เป็นครั้งที่สองแล้ว
" พวกนาย..แฮ่ก..กำลัง..แฮ่ก..พูดถึงใคร? "
" ก็มีอยู่..แฮ่ก..คนเดียวนั่นแหละ " อึนซอง
" พวกนาย..แฮ่ก..หมายถึง... "
" ' ไอ้โรคจิต ' ที่เธอ..แฮ่ก..เคยเรียกนั่นแหละ..แฮ่ก..มันชื่อเมียงซุก..แฮ่ก..คิม เมียงซุก "
" ... "
" เฮ้ยนั่นไง! มันอยู่นั่น " บงจอม
ภาพที่ฉันเห็นตอนนี้คือผู้ชายที่บ้าระห่ำคนนึงกำลังต่อสู้อยู่ท่ามกลางความเป็นความตาย ถึงแม้ว่าจะมีนักเรียนชายที่แต่งตัวเหมือนเขาหลายคนก็จริง..แต่มันก็ไม่โดดเด่นเท่าผู้ชายคนนี้ คิม เมียงซุก
ย้ากกกก!!
บงจอมและอึนซองวิ่งเข้าไปในสนามรบนั้น !!!แล้วฉันล่ะ ฉันจะทำอะไร ฉันต่อสู้ไม่เป็นน่ะ ว้าย!ที่พื้นมีเลือดด้วย...โอยย..เห็นแล้วจะเป็นลม...อุ๊บ!!
" !!! "
ใครกันน่ะเอามือมาปิดปากฉันแล้วมันจะลากฉันไปไหน? ฉันดิ้นจนสุดแรงแต่มันก็ไม่เป็นผล
" อู่อุ๊!! (ปล่อยน่ะ) "
" ... "
" อู่อู้อู่ (บอกให้ปล่อย) "
" ... "
" อู้อู้!!! (ช่วยด้วย) "
" (ชู้ววว! เธออยากตายรึไงห่ะ?) " เสียงนายโรคจิตนี่
" ... "
" (อย่าร้องนะ! เข้าใจไหม?) "
" อื้อ! " ฉันพยักหน้ารับคำแล้วนายโรคจิตก็ปล่อยฉัน
" (นี่เธอกลับมาอีกทำไม?) "
" (ก็ฉันอยากรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น เรื่องนี้ต้นเหตุคือฉัน...ฉันผิดด้วยเหรอ?) "
" (เธอไม่ผิดหรอก !!แต่เธอจะตาย) "
" (...)"
" (หลบอยู่ตรงนี้นะ เธอสู้ไม่เป็นใช่ไหม?) "
" (...) " ฉันพยักหน้าขึ้นลงสองสามทีเพื่อเป็นการรับคำ
" (ฉันไปก่อนนะ) "
" (เดี๋ยว! แล้วนายจะกลับมารับฉันไหม?) "
" (ไม่!! มาเองก็หาทางกลับเอาเองสิ!) "
" (!!!ฉันกลับเองก็ได้ย่ะ) "
" (ฮ่ะๆๆ) " นายโรคจิตเดินกลับไปพร้อมกับหัวเราะเยาะฉัน! นายนี่มันกวนประสาทจริงๆ
" ระ..อุ๊บ! "
เพล้ง!!โอ๊ยย!!
!!นายโรคจิต เขาโดนขวดฟาดเข้าที่หัวอย่างจังเลือดอาบเต็มหน้าเลย แล้วใครกันล่ะที่กำลังปิดปากฉันอยู่ในตอนนี้ไม่ใช่นายโรคจิตแน่ๆ !โอ๊ยย มันบิดแขนฉัน !!มันเอามีดมาจ่อที่คอของฉันด้วย
" ให้ความร่วมมือหน่อยนะ...สาวน้อย "
มันหมายความว่ายังไง? 'ให้ความร่วมมือ' มันพาฉันเดินออกมาจากซอกตึกและกำลังย่างเข้าไปในสนามรบนั่น
" !!!เมียงซุก นายดูนี่สิ " นายคนนี้ตะโกนเรียกนายโรคจิต ทำให้ทุกคนหยุดต่อสู้ทันทีแล้วหันมามองที่ฉันแทน
" ฮุก...ซัน " นายโรคจิตพยายามลืมตามอง เขาคงมองไม่ค่อยเห็นเพราะเลือดกำลังไหลเข้าที่ตาเขา
" ยอมก้มหัวให้กับฉันซะ! "
" ไม่! "
" งั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงคนนี้เหมือนกับที่ฆ่าพี่ชายแก "
!!!ไอ้ฮุกซันมัน..ฆ่าพี่ชายของนายโรคจิต อ๊ะ!!ไอ้ฮุกซันมันเริ่มออกแรงกดมีดเข้าที่คอของฉัน...มันเจ็บมากเลย
ฮวบ!! นายโรคจิตคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน มือของเขากำหมัดแน่น
" ก้มหัวด้วยสิ ฮ่ะๆๆฮ่าๆๆๆ " นายโรคจิตค่อยๆก้มหัวลง
" หยุดน่ะ! นายไม่ต้องทำขนาดนี้ก็... "
" โห...ดูสิเหรียญนี่มันเป็นเหรียญโบราณนี่นา...มาตกอยู่ตรงนี้ได้ไง? " เมียงซุก
" ไอ้เมียง...ซุก "
" ฮ่ะๆ " นายแน่มากเมียงซุก นายคุกเข่าและก้มลงเก็บเหรียญโบราณแต่นายไม่ได้ก้มหัวให้มัน เอ๋? เมื่อกี้ฉันเรียกหมอนั่นว่าเมียงซุกเหรอ
" แหมๆถ้าปล่อยให้อยู่กับพื้นเฉยๆก็เสียดายแย่ " เขายิ้มเจ้าเล่ห์แล้วลุกขึ้นยืน ทำท่าปัดฝุ่นที่เหรียญออกเล็กน้อย
" ฮึ่ย! ดูสิว่าแกจะทรนงไปได้สักกี่น้ำ เพราะฉันจะฆ่านังนี่ทิ้ง!! "
อ๊า!!!!! ฉันเจ็บ...ฉันเริ้มรู้สึกแสบๆที่คอ
" ฉันจะดูสิว่าคนเรามันจะฉลาดได้สักแค่ไหน? ฮ่ะๆๆ " ฮุกซัน
อ๊ะ!!!! มันกดมีดลงที่คอของฉันอีกแล้ว
" !!แก " เมียงซุก
" ฮ่ะๆๆ สนุกจริงๆดูหน้านังนี่มันทรมานสิเหมือนตอนพี่ชายแกเปี๊... "
" มาดูซิ...ว่าคนเราจะฉลาดได้สักแค่ไหน? "
" !! บงจอม " เมียงซุก
ฉันไม่รู้ว่าบงจอมทำอะไร?เพราะฉันมองไม่เห็นด้านหลัง รู้แต่ว่าฮุกซันมันเอามีดออกจากคอฉันแล้ว ฉันรีบเดินห่างออกมาจากมัน !!ฉันเห็นแล้วบงจอมเอาปืนจ่อที่หัวของฮุกซัน มันยกมือขึ้นทั้งสองข้างและทิ้งมีดลงกับพื้น
" แกรีบบอกลูกน้องให้กลับไป! " บงจอม
" ... " ฮุกซัน
" !!!เร็วๆ " บงจอมเหนี่ยวไกปืนดังแก๊ก!
" ไม่ได้ยินกันรึไง? แยกย้ายกันไปสิ! " ทันทีที่ฮุกซันตะโกนออกมา ลูกน้องของมันต่างวิ่งแยกย้ายกันออกไป ตอนนี้ก็เหลือแต่พวกของนายโรคจิต
" ส่วนแกฮุกซัน วันนี้ฉันจะปล่อยแกไปก่อน...ถ้าคราวหน้าแกมาซ่าแถวนี้อีกล่ะก็ !!แกตาย "
" ฮึ่ย! "
เมื่อบงจอมเอาปืนออกมันก็รีบวิ่งหนีไปทันที ฉันรู้สึกโล่งอกจังที่ทุกคน...ปลอดภัย...วูบบ
" แกปลุกสิ! "
" เหอะ! ไม่เอาอ่ะแกก็ปลุกเองสิเมียงซุก " บงจอม
" แกนั่นแหละไม่งั้นเธอจะทำแผลได้ไง? "
" ก็ถึงบอกให้นาย.. "
" ไม่ต้องหรอก...ฉันตื่นแล้ว "
" อ๊ะ! " บงจอม
" อ๊ะ! " เมียงซุก
ทั้งสองคนหันหน้ามามองฉันอย่างตกใจ ตกใจอะไรกะนักกะหนาอยากให้ฉันตื่นไม่ใช่เหรอ? เอ...ว่าแต่ว่าที่นี่มันที่ไหนกลิ่นอับๆแหะ
" พวกนายพาฉันมาที่ไหน? "
" หอพักของพวกเราเอง " บงจอม
" เหรอ "
ฉันเริ่มกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องดูสะอาดเรียบร้อยดีไม่เหมือนกับเป็นห้องที่นักเรียนชายอยู่เลย ทุกอย่างเก็บเป็นระเบียบแต่น่าจะปรับปรุงกลิ่นของห้องสักหน่อย
" ฉันกลับก่อนน่ะ "
" เดี๋ยวสิ! เธอยังไม่ได้ทำแผลเลย " บงจอม
" ต้องทำด้วยเหรอ? "
" ต้องสิ!...ถ้าไม่ทำนะ แผลจะเริ่มอักเสบแล้วเธอก็จะเป็นไบ้พูดไม่ได้ " เมียงซุก
" ไม่เห็นจะเกี่ยว...อุ๊ก!...แค่กๆ " นายโรคจิตเอาศอกกระทุ้งที่ท้องของบงจอม
" ... "
" ฉันหมายถึง...แค่ก...มันถูกต้องเลยล่ะ " รู้สึกว่าบงจอมจะมองเมียงซุกตาขวางๆยังไงชอบกล
" บงจอมแกช่วยทำแผลให้ยัยนี่หน่อย "
" แกทำเองสิ! "
" ไม่น่ะบงจอม ถ้าหมอนี่ทำแผลให้ฉัน เขาต้องบีบคอฉันตายแน่เลย "
" นี่เธอ!มันจะมากไปแล้วนะ พูดยังกับฉันอยากแตะต้องตัวเธออย่างงั้นแหละ "
" นี่นาย... "
" ชองอา..ฉันแขนเจ็บ ทำแผลให้เธอไม่ได้หรอก "
" แกจะไม่ช่วยฉันหน่อยเหรอบงจอม? "
" ฉันว่าไม่จำเป็นอ่ะ ทีก่อนหน้านี้แกยังอุ้มชองอามาที่หอพักได้เลย ทั้งๆที่ฉันยังไม่ได้อ้าปากบอกให้แกทำสักคำ "
" อ๊ะ! " เมียงซุก
" ... " !!!ว้ายๆ นายโรคจิตเนี่ยะน่ะอุ้มฉัน ใครบอกให้อุ้มกัน ฉันไม่ต้องการสักหน่อย
โอ๊ยยย!!!
" นี่นาย! ทำให้มันเบาๆกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอ? ฉันเจ็บน่ะ "
" ก็เบาสุดๆแล้วนี่ไง "
" ฉันแสบนี่ แอลกอฮอลล์มันแสบนายไม่รู้เหรอ? "
" รู้แล้วๆๆ ทนหน่อยสิ "
" ฮือออ...แสบอ่ะฮืออ... " นายโรคจิตพยายามทำแผลให้ฉันต่อไป ฉันรู้ว่าเขาเบามือที่สุดแล้ว แต่เป็นเพราะเจ้าแอลกอฮอลล์ตัวดีที่ทำให้ฉันแสบ
" ฮือ.. " เมียงซุก
" นายร้องไห้ทำไม? "
" แสบ "
" แสบอะไร? ฉันต้องเป็นคนแสบสิไม่ใช่นาย!! "
" ก็ฉันเห็นเธอร้องไห้หนิ ฉันก็เลยคิดว่ามันคงแสบ "
" ... "
" ... " เมียงซุก
ปัง! ประตูห้องถูกเปิดออก
" มาแล้ว! " อึนซอง
" นายซื้ออะไรมาบ้าง? หิวจะตายอยู่แล้ว " บงจอม
" มาแล้วเหรอ?กินอาหารร้อนๆตอนสี่ทุ่มนี่ดีจริงๆ " เมียงซุก
" ห่ะ! สี่ทุ่มแล้วเหรอ? ฉันต้องรีบไปแล้ว " !!แย่ล่ะ ฉันต้องแย่แน่ๆเลยพ่อกับแม่ต้องตั้งคำถามยาวเหยียด!! ฉันจึงรีบลุกขึ้นและวิ่งไปที่ประตู
" เดี๋ยวชองอา! "
ฟึ่บ! บงจอมโยนกระเป๋านักเรียนให้ฉัน
" ขอบใจน่ะบงจอม อึนซอง "
" ให้พวกเราไปส่งนะ " อึนซอง
"ไม่เป็นไร พวกนายกินกันไปเถอะ "
" เดี๋ยวฉันไปส่งเอง " เมียงซุก
" ไม่ต้อง! นายอย่าคิดน่ะว่าทำแค่นี้ฉันจะยกโทษให้ คนโรคจิตที่เปิดกระโปรงของคนอื่น มันไม่น่าให้อภัยเลย "
" อุ๊บ! ก๊ากๆๆๆๆ " บงจอมและอึนซองหัวเราะเยาะเมียงซุก
" พวกแกหุบปากไปเลย "
" คิกๆ " บงจอมยังคงแอบขำเล็กน้อย
" ฉันไปล่ะน่ะ พวกนายสองคนเป็นคนดี...ไม่เหมือนคนบางคน "
ปัง!! ฉันปิดประตูแล้วเดินออกมาจากห้อง ทันใดนั้นเสียงของนายโรคจิตก็ตะโกนตามหลังมา
" (รีบไปเลย!! ยัยจอมโหดดด!) "
ฮึ่ยยยย!!! จำไว้ ฉันจะไม่มีวันไปหลงคารมคนอย่างนายเป็นอันขาด ไอ้โรคจิต!
ฉันแอบอยู่ตรงซอกตึก โผล่หน้าออกมาเล็กน้อยเพราะฉันอยากเห็นว่าพวกของนายโรคจิตจะเป็นยังไงบ้าง การต่อสู้นั้นดูเดือดเหลือเกินและดูเหมือนว่าพวกเราจะได้เปรียบ !!'พวกเรา' พูดออกมาได้ยังไงว่าพวกเรา ฉันไม่ได้ไปเกี่ยวอะไรกับพวกนั้นสักหน่อย บ้ารึเปล่าเนี่ยะเรา แล้วไอ้คนที่ชื่อฮุกซันมันหายไปไหนน่ะ? หนีไปแล้วเหรอ? !!เอ๊ะ นายโรคจิตกำลังจะโดนตีหัว ฉันต้องตะโกนบอกเขา
" ระ..อุ๊บ! "
เพล้ง!!โอ๊ยย!!
!!นายโรคจิต เขาโดนขวดฟาดเข้าที่หัวอย่างจังเลือดอาบเต็มหน้าเลย แล้วใครกันล่ะที่กำลังปิดปากฉันอยู่ในตอนนี้ไม่ใช่นายโรคจิตแน่ๆ !โอ๊ยย มันบิดแขนฉัน !!มันเอามีดมาจ่อที่คอของฉันด้วย
" ให้ความร่วมมือหน่อยนะ...สาวน้อย "
มันหมายความว่ายังไง? 'ให้ความร่วมมือ' มันพาฉันเดินออกมาจากซอกตึกและกำลังย่างเข้าไปในสนามรบนั่น
" !!!เมียงซุก นายดูนี่สิ " นายคนนี้ตะโกนเรียกนายโรคจิต ทำให้ทุกคนหยุดต่อสู้ทันทีแล้วหันมามองที่ฉันแทน
" ฮุก...ซัน " นายโรคจิตพยายามลืมตามอง เขาคงมองไม่ค่อยเห็นเพราะเลือดกำลังไหลเข้าที่ตาเขา
" ยอมก้มหัวให้กับฉันซะ! "
" ไม่! "
" งั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงคนนี้เหมือนกับที่ฆ่าพี่ชายแก "
!!!ไอ้ฮุกซันมัน..ฆ่าพี่ชายของนายโรคจิต อ๊ะ!!ไอ้ฮุกซันมันเริ่มออกแรงกดมีดเข้าที่คอของฉัน...มันเจ็บมากเลย
ฮวบ!! นายโรคจิตคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน มือของเขากำหมัดแน่น
" ก้มหัวด้วยสิ ฮ่ะๆๆฮ่าๆๆๆ " นายโรคจิตค่อยๆก้มหัวลง
" หยุดน่ะ! นายไม่ต้องทำขนาดนี้ก็... "
" โห...ดูสิเหรียญนี่มันเป็นเหรียญโบราณนี่นา...มาตกอยู่ตรงนี้ได้ไง? " เมียงซุก
" ไอ้เมียง...ซุก "
" ฮ่ะๆ " นายแน่มากเมียงซุก นายคุกเข่าและก้มลงเก็บเหรียญโบราณแต่นายไม่ได้ก้มหัวให้มัน เอ๋? เมื่อกี้ฉันเรียกหมอนั่นว่าเมียงซุกเหรอ
" แหมๆถ้าปล่อยให้อยู่กับพื้นเฉยๆก็เสียดายแย่ " เขายิ้มเจ้าเล่ห์แล้วลุกขึ้นยืน ทำท่าปัดฝุ่นที่เหรียญออกเล็กน้อย
" ฮึ่ย! ดูสิว่าแกจะทรนงไปได้สักกี่น้ำ เพราะฉันจะฆ่านังนี่ทิ้ง!! "
อ๊า!!!!! ฉันเจ็บ...ฉันเริ้มรู้สึกแสบๆที่คอ
" ฉันจะดูสิว่าคนเรามันจะฉลาดได้สักแค่ไหน? ฮ่ะๆๆ " ฮุกซัน
อ๊ะ!!!! มันกดมีดลงที่คอของฉันอีกแล้ว
" !!แก " เมียงซุก
" ฮ่ะๆๆ สนุกจริงๆดูหน้านังนี่มันทรมานสิเหมือนตอนพี่ชายแกเปี๊... "
" มาดูซิ...ว่าคนเราจะฉลาดได้สักแค่ไหน? "
" !! บงจอม " เมียงซุก
ฉันไม่รู้ว่าบงจอมทำอะไร?เพราะฉันมองไม่เห็นด้านหลัง รู้แต่ว่าฮุกซันมันเอามีดออกจากคอฉันแล้ว ฉันรีบเดินห่างออกมาจากมัน !!ฉันเห็นแล้วบงจอมเอาปืนจ่อที่หัวของฮุกซัน มันยกมือขึ้นทั้งสองข้างและทิ้งมีดลงกับพื้น
" แกรีบบอกลูกน้องให้กลับไป! " บงจอม
" ... " ฮุกซัน
" !!!เร็วๆ " บงจอมเหนี่ยวไกปืนดังแก๊ก!
" ไม่ได้ยินกันรึไง? แยกย้ายกันไปสิ! " ทันทีที่ฮุกซันตะโกนออกมา ลูกน้องของมันต่างวิ่งแยกย้ายกันออกไป ตอนนี้ก็เหลือแต่พวกของนายโรคจิต
" ส่วนแกฮุกซัน วันนี้ฉันจะปล่อยแกไปก่อน...ถ้าคราวหน้าแกมาซ่าแถวนี้อีกล่ะก็ !!แกตาย "
" ฮึ่ย! "
เมื่อบงจอมเอาปืนออกมันก็รีบวิ่งหนีไปทันที ฉันรู้สึกโล่งอกจังที่ทุกคน...ปลอดภัย...วูบบ
ฉันรู้สึกมึนๆที่หัว และก็เจ็บคอมากเลยคงเป็นเพราะแผลที่โดนมีดบาด ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นแสงจากหลอดไฟดวงเล็กๆมันแยงตาฉัน ทำให้ฉันเห็นภาพแบบมัวๆ แต่ว่าฉันได้ยินเสียงผู้ชายสองคนเถียงกันอย่างชัดเจนเลย
" แกปลุกสิ! "
" เหอะ! ไม่เอาอ่ะแกก็ปลุกเองสิเมียงซุก " บงจอม
" แกนั่นแหละไม่งั้นเธอจะทำแผลได้ไง? "
" ก็ถึงบอกให้นาย.. "
" ไม่ต้องหรอก...ฉันตื่นแล้ว "
" อ๊ะ! " บงจอม
" อ๊ะ! " เมียงซุก
ทั้งสองคนหันหน้ามามองฉันอย่างตกใจ ตกใจอะไรกะนักกะหนาอยากให้ฉันตื่นไม่ใช่เหรอ? เอ...ว่าแต่ว่าที่นี่มันที่ไหนกลิ่นอับๆแหะ
" พวกนายพาฉันมาที่ไหน? "
" หอพักของพวกเราเอง " บงจอม
" เหรอ "
ฉันเริ่มกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องดูสะอาดเรียบร้อยดีไม่เหมือนกับเป็นห้องที่นักเรียนชายอยู่เลย ทุกอย่างเก็บเป็นระเบียบแต่น่าจะปรับปรุงกลิ่นของห้องสักหน่อย
" ฉันกลับก่อนน่ะ "
" เดี๋ยวสิ! เธอยังไม่ได้ทำแผลเลย " บงจอม
" ต้องทำด้วยเหรอ? "
" ต้องสิ!...ถ้าไม่ทำนะ แผลจะเริ่มอักเสบแล้วเธอก็จะเป็นไบ้พูดไม่ได้ " เมียงซุก
" ไม่เห็นจะเกี่ยว...อุ๊ก!...แค่กๆ " นายโรคจิตเอาศอกกระทุ้งที่ท้องของบงจอม
" ... "
" ฉันหมายถึง...แค่ก...มันถูกต้องเลยล่ะ " รู้สึกว่าบงจอมจะมองเมียงซุกตาขวางๆยังไงชอบกล
" บงจอมแกช่วยทำแผลให้ยัยนี่หน่อย "
" แกทำเองสิ! "
" ไม่น่ะบงจอม ถ้าหมอนี่ทำแผลให้ฉัน เขาต้องบีบคอฉันตายแน่เลย "
" นี่เธอ!มันจะมากไปแล้วนะ พูดยังกับฉันอยากแตะต้องตัวเธออย่างงั้นแหละ "
" นี่นาย... "
" ชองอา..ฉันแขนเจ็บ ทำแผลให้เธอไม่ได้หรอก "
" แกจะไม่ช่วยฉันหน่อยเหรอบงจอม? "
" ฉันว่าไม่จำเป็นอ่ะ ทีก่อนหน้านี้แกยังอุ้มชองอามาที่หอพักได้เลย ทั้งๆที่ฉันยังไม่ได้อ้าปากบอกให้แกทำสักคำ "
" อ๊ะ! " เมียงซุก
" ... " !!!ว้ายๆ นายโรคจิตเนี่ยะน่ะอุ้มฉัน ใครบอกให้อุ้มกัน ฉันไม่ต้องการสักหน่อย
โอ๊ยยย!!!
" นี่นาย! ทำให้มันเบาๆกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอ? ฉันเจ็บน่ะ "
" ก็เบาสุดๆแล้วนี่ไง "
" ฉันแสบนี่ แอลกอฮอลล์มันแสบนายไม่รู้เหรอ? "
" รู้แล้วๆๆ ทนหน่อยสิ "
" ฮือออ...แสบอ่ะฮืออ... " นายโรคจิตพยายามทำแผลให้ฉันต่อไป ฉันรู้ว่าเขาเบามือที่สุดแล้ว แต่เป็นเพราะเจ้าแอลกอฮอลล์ตัวดีที่ทำให้ฉันแสบ
" ฮือ.. " เมียงซุก
" นายร้องไห้ทำไม? "
" แสบ "
" แสบอะไร? ฉันต้องเป็นคนแสบสิไม่ใช่นาย!! "
" ก็ฉันเห็นเธอร้องไห้หนิ ฉันก็เลยคิดว่ามันคงแสบ "
" ... "
" ... " เมียงซุก
ปัง! ประตูห้องถูกเปิดออก
" มาแล้ว! " อึนซอง
" นายซื้ออะไรมาบ้าง? หิวจะตายอยู่แล้ว " บงจอม
" มาแล้วเหรอ?กินอาหารร้อนๆตอนสี่ทุ่มนี่ดีจริงๆ " เมียงซุก
" ห่ะ! สี่ทุ่มแล้วเหรอ? ฉันต้องรีบไปแล้ว " !!แย่ล่ะ ฉันต้องแย่แน่ๆเลยพ่อกับแม่ต้องตั้งคำถามยาวเหยียด!! ฉันจึงรีบลุกขึ้นและวิ่งไปที่ประตู
" เดี๋ยวชองอา! "
ฟึ่บ! บงจอมโยนกระเป๋านักเรียนให้ฉัน
" ขอบใจน่ะบงจอม อึนซอง "
" ให้พวกเราไปส่งนะ " อึนซอง
"ไม่เป็นไร พวกนายกินกันไปเถอะ "
" เดี๋ยวฉันไปส่งเอง " เมียงซุก
" ไม่ต้อง! นายอย่าคิดน่ะว่าทำแค่นี้ฉันจะยกโทษให้ คนโรคจิตที่เปิดกระโปรงของคนอื่น มันไม่น่าให้อภัยเลย "
" อุ๊บ! ก๊ากๆๆๆๆ " บงจอมและอึนซองหัวเราะเยาะเมียงซุก
" พวกแกหุบปากไปเลย "
" คิกๆ " บงจอมยังคงแอบขำเล็กน้อย
" ฉันไปล่ะน่ะ พวกนายสองคนเป็นคนดี...ไม่เหมือนคนบางคน "
ปัง!! ฉันปิดประตูแล้วเดินออกมาจากห้อง ทันใดนั้นเสียงของนายโรคจิตก็ตะโกนตามหลังมา
" (รีบไปเลย!! ยัยจอมโหดดด!) "
ฮึ่ยยยย!!! จำไว้ ฉันจะไม่มีวันไปหลงคารมคนอย่างนายเป็นอันขาด ไอ้โรคจิต!
จะรีบอัพตอนที่ 6 ให้ด่วนจี๋
ความคิดเห็น