หนุ่มเฟี้ยวกับสาวใสจูนหัวใจมาตรงกัน

ลำดับตอนที่ #4 : หนุ่มเฟี้ยวกับสาวใสจูนหัวใจมาตรงกัน บทที่4

                                                            4.

           มีอะไรบางอย่างมาดึงตัวฉันไป  คนเหรอ?ใครล่ะ  เกวอน...หรือยีจิน  ชองอาพยายามจ้องมองเจ้าของมือที่กำลังดึงเธออยู่  แต่เพราะความเมาภาพที่เห็นจึงเลือนลางเกินกว่าจะรู้ว่าเป็นใคร  แต่พอเลาๆได้ว่าเป็นผู้ชาย
           แฮ่ก! แฮ่ก! แฮ่ก!!
           " โอยย..นี่เธอช่วยวิ่งให้มันเร็วกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอ? "
           " หืออ? " ผู้ชายคนนี้พูดอะไร?แล้วเขาเป็นใครกัน? ทำไมฉันเห็นหน้าเขาไม่ชัดเลย
           " นี่เธอได้ยินฉันไหม? เฮ้!!! ยัยบ้าเอ๊ย!!! "
           แฮ่ก! แฮ่ก! แฮ่ก!
           ถ้าฉันไม่ได้เมาจนเกินไป  หมอนี่กำลังว่าฉัน!! แล้วทำไมฉันต้องวิ่งตามเขาด้วยเนี่ยะ? 
           " นายอึ๊ก..เป็น..ใคร? "
           " ช่างเถอะน่า!! วิ่งเร็ว!! "
           " ม่าย..ไป..ฉัน..ม่ายอึ๊กไป "
           'จะให้ฉันวิ่งไปกับนายน่ะหรอ  ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายเป็นใคร' เธอคิด   ชองอาสะบัดมือออกจากเด็กหนุ่มอย่างแรง
           " นี่เธอ!! จะมา..แฮ่ก..เล่นตัว..แฮ่ก..อะไรกันตอนนี้ห๊า!!!!จะตาย..แฮ่ก..กันอยู่แล้ว "
           ว๊ายยยย!!!!!พรึ่บ!!!
           หมอนี่อุ้มตัวฉันพาดไว้บนไหล่ของเขา  โอยย..ถึงฉันจะเมาแต่ฉันก็รู้สึกได้ว่ามันสูง  และยิ่งกว่านั้นกระโปรงช้านเปิดอีกแล้ว!!! 
           " นี่เธอ!! ทีหลัง..แฮ่ก..หัดใส่กระโปรงให้มันยาวกว่านี้หน่อยนะ..แฮ่ก..  โดนนิดโดน..แฮ่ก..หน่อยก็เปิดซะล่ะ!! "
           " นี่..อึ๊ก!!!! "
           'โดนนิดโดนหน่อย' หรอ? หมอนี่พูดอย่างกับเคยทำให้กระโปรงฉันเปิดมาก่อน...ทำไมถึงพูดแบ...!!!!หรือว่า...ไม่น่ะ! งั้นหมอนี่ก็คือ... ภาพเหตุการณ์ที่หน้าร.ร.เมื่อตอนเย็นผุดขึ้นมาในหัวสมองของชองอา... 
           กรี๊ดดดด!!!
           " ไอ้โรคจิตปล่อยน่ะ!! " ชองอาสะบัดแขนขาไปมา
           " เฮ้ๆอยู่..แฮ่ก..นิ่งๆสิ "
           " เรื่องอะไรฉันจะอยู่กับโรคจิตอย่างนายล่ะ..ปล่อยยย!!"
           " แต่..แฮ่ก..เธอกำลัง..แฮ่ก..อันตรายนะ "
           " อยู่กับนายฉันอันตรายกว่า..ปล่อยน้า!!! " ชองอาดิ้นจนสุดแรง
           " โอเค๊.แฮ่ก..โอเค "
           ว๊ายยย!!พรึ่บ!!!!
           หมอนี่เหวี่ยงฉันลงกับพื้น..โอยยย..เจ็บจัง แต่ว่าวันนี้กระโปรงฉันเปิดเป็นครั้งที่สามแล้วววว!!!
           " ตัวใครตัวมันนะเจ้าหญิง!! "  
           !!หมอนั่นหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ฉันแล้วก็วิ่งหนีไป...เฮ้อ! ดีเหมือนกันฉันจะได้ปลอดภัยจากไอ้โรคจิตซะที!!
           ปัง!! ปัง!! ปัง!!
           " ว้าย! "    
           ' !!!เสียงปืนนี่ใครมาฆ่ากันแถวนี้น่ะ...นั่นไง...มีผู้ชายกลุ่มหนึ่งวิ่งตรงมาหาฉัน เค้าเอานิ้วชี้มาทางฉันด้วย?...หวังว่ามันคงไม่เกี่ยวกับฉันน่ะ ' เธอคิด
           " จับนังผู้หญิงคนนั้นเร็ว!! "
           " ห๊า!! ฉะ...ฉันหรอ? "
           " ว๊ายยย! "
           ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยที  ขาฉันก้าวไม่ออก นายโรคจิตนายยังอยู่แถวนี้มั้ย? ช่วยฉันด้วยสิ เอาฉันไปด้วย ครั้งนี้ฉันจะไม่หนีนายอีกแล้ว  นายจะลากฉันไปไหนก็ได้ฉันจะไม่ขัดขืนอีกแล้ว  ช่วยเอาฉันออกไปจากตรงนี้ที 
           อ๊ายย!!! ทำไมฉันถึงขาสั่นไปหมดแบบนี้ มันใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว มันต้องเอาปืนจ่อที่หัวของฉันแล้วยิงจนสมองกระจุยแน่เลย ฉันไปทำอะไรให้พวกมันคับแค้นใจนักน่ะ!!!!
           ปัง!!!กรี๊ดดด!!
           ฮวบ!! ชองอาทรุดตัวลงนั่งและเอามืออุดหูไว้ทั้งสองข้าง 
           " มานี่!! นังตัวดีในที่สุดฉันก็จับตัวเธอได้ "
           โอ๊ยยยย!!!
           พวกมันคนหนึ่งเอามือมาจิกผมของฉันไปข้างหลัง...โอ๊ยย..ฉันเจ็บ  ความเจ็บนี้ทำให้ฉันต้องแหงนหน้าขึ้น และฉันก็เห็นใบหน้าอันอัปลักษณ์ของพวกมันอย่างชัดเจน
           " พวกแกจะทำอะไรฉัน? ฉันไปทำอะไรให้? "
           " ... " 
           " ... " ชองอา 
           " เฮ้ย..พวกเรา นังนี่มันจำไม่ได้ว่ะ ว่ามันทำอะไรไว้กับลูกพี่ของเรา " 
           " ช่วยมันฟื้นความจำหน่อยชางดอง ฆ่ามันเลย!!! ฆ่ามันเลย!!! " 
           " เฮ้ย! แล้วไอ้ผู้ชายอีกคนล่ะไปไหน? "
           " ... "
           " ไม่ตอบเรอะ! " ผู้ชายคนนั้นดึงผมของชองอาอีกที 
           โอ๊ยยย!!! 
           ' เชอะ! พวกนายหมายถึงไอ้โรคจิตคนนั้นน่ะหรอ ป่านนี้คงหนีไปไกลแล้วล่ะ  ทิ้งให้ฉันเผชิญหน้ากับพวกสกปรกอย่างแกไง ' เธอคิด
           " ฉันถามเธออยู่นะ!! "
           " ฉันไม่รู้ "
           " ฮ่ะๆๆๆฮ่าๆๆๆๆ นังตัวแสบ  คิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ วิ่งหนีออกมาด้วยกัน จะให้ฉันเชื่อเหรอห๊า!!!ว่าเธอไม่รู้!!!!!! "
           ฮึ่ยยย!!!!!!!พวกแกเป็นใครกันกล้ามาตะคอกใส่ฉัน...ฉัน...ทน..ไม่ไหว..แล้ว  
           ถุ้ย!! ชองอาถ่มน้ำลายเข้าที่เบ้าตาของมันอย่างจัง 
           "นังนี่หนิ "
           " ว๊ายย!! " มันกำลังเงื้อมือจะตบช้านน ไอ้สุภาพบุรุษ!!... ชองอาหันหน้าหลบทันที !!!                
           อ๊ากกกกกกกกกก!!! มือที่กำลังเงื้อขึ้นถูกบิดด้วยแรงอันมหาศาล
           " มือเนี๋ยะ! สงสัยมันจะเมื่อยน่ะ "            
           !!! เสียงนี้มัน...นายโรคจิต(เรียกเพราะขึ้นมานิดนึง) นายมาช่วยฉัน นายไม่ได้หนีไปไหน  เอ๊ะ! เราจะไปดีใจทำไม!! เมื่อกี้นายโรคจิตนี้ทิ้งเราไว้ที่นี่น่ะ
           " เฮ้ย! พวกแกยืนบื้อทำไม เข้ามาช่วยฉันสิโอ๊ยยย!!! มือฉันจะหักอยู่แล้ว "
           " ชางดอง..กะ..แกช่วยตัวเอง..ละ..กันเดี๋ยวพวกฉันจะกลับไป..รายงานลูกพี่..ฮะ..ฮุกซันให้ว่ากะ...แก..ทำหน้าที่อย่างดี..ละ..แล้วไปก่อนล่ะ 
           ฟิ้ว~
           " เฮ้ย!! แกหมายความว่ายังไงว่ะ " 
           " สงสัยว่า...แกจะอายุสั้นนะ " เมียงซุก
           " ทำไม!!! คนอย่างฉันนะตายยากโว.. " 
           " ... " ชางดองอ้าปากค้างเพราะเมื่อเขาหันหลังกลับไปมอง ภาพที่เขาเห็นทำให้เขาพูดไม่ออก
           " ... " ชองอา
           โอ้โห...นี่กองทัพรึไงน่ะ? ทำไมมันถึงได้มากมายขนาดนี้ประมาณ 40 คนเห็นจะได้  ทั้งหมดมาเพื่อช่วยฉันหรือเนี่ยะ!?
            **ย้อนเวลาเมื่อ10นาทีที่แล้ว**
           " ตัวใครตัวมันนะเจ้าหญิง!! " 
           ทำไมเธอถึงไม่เชื่อผมนะแล้วผมจะทำยังไงต่อดี...เฮ้!วันนี้มีงานปาร์ตี้ของปี1ที่ฝั่งตรงข้ามเมียงดงนี่นา ผมต้องไปขอความช่วยเหลือจากน้องๆพวกนั้น  เพราะไอ้ฮุกซันมันคงไม่เอาลูกน้องมาแค่นี้แน่ อดทนหน่อยนะเจ้าหญิง เดี๋ยวผมจะกลับไปช่วย ตอนนี้เธอดูแลตัวเองไปก่อนนะ
            แฮ่ก! แฮ่ก! แฮ่ก!
            เมียงซุกวิ่งมาถึงร้านอาหารร้านหนึ่งด้วยอาการที่กระหืดกระหอบ  เด็กหนุ่มโรงเรียนนานาชาติแชฮันต่างหันมามอง
            " อ้าว! พี่เมียงซุกมาร่วมงานกับเราด้วยเหรอ? "
            " เฮ้ย! พวกเราพี่เมียงซุกมาว่ะ ต้อนรับหน่อย!!!ฮิ้ววว!!! "
            " ... "
            " แล้วพี่อึนซองกับพี่บงจอมหล่ะครับ "
            " นั่นแหละปัญหา ที่ฉันจะให้พวกแกช่วย " 
            " มีอะไรคอขาดบาดตายเหรอครับพี่!!! " 
            " ฮุกซันอริของพวกเรามันก่อเรื่อง " 
            " ฮ่ะ! ฮุกซัน " 
            " เฮ้ย! พวกเราได้ยินไหมว่ะ? พี่เมียงซุกกำลังเดือดร้อนรีบไปกันเถอะ!!"
            **จบการย้อนอดีต**
            " เมียงซุก!พวกเนี่ยะมันวิ่งหนีว่ะ ฉันก็เลยพามันมาที่นี่ "
            ' มีผู้ชายสองคนกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับเจ้าพวกที่วิ่งหนีไปเมื่อกี้ด้วย ' ชองอาคิด
            " ขอบใจมาก บงจอม..เอ๊ะแล้วอีกคนล่ะ " 
            " มันคงหนีเข้าป่าไปแล้วมั้ง? ฮ่ะๆๆฮ่าๆๆๆ " 
            !!! ชองอา !!!
            เสียงที่ฉันได้ยิน มันเป็นเสียงที่ฉันคิดถึง ถึงแม้ว่าเราจะห่างกันแค่แป๊บเดียวก็เหอะ
            " เธอเป็นยังไงบ้างเจ็บไหม? " 
            " นิดหน่อยอะ ชองอาซะอย่าง " 
            " ขี้คุย "
            " แฮะๆ "
            เกวอนพยุงชองอาขึ้น เธอเดินเข้าไปใกล้เมียงซุกเรื่อยๆทำให้เมียงซุกรู้สึกเขินๆ
            " ... "
            " คือว่า.. " ชองอา
            " ... "
            " !!!ทีหลังนายหัดมาให้มันเร็วกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไงห๊า!!! ไอ้โรคจิต "
            " !!!นี่เธอ ฉันมาช่วยเธอนะ "
            " แล้วไง!!??นายวิ่งหนีไปปล่อยให้ฉันอยู่กับพวกมันตามลำพัง นี่น่ะช่วย!! "
            " !!! ก็เธอโวยวายเองไม่ใช่เหรอ ร้องกรี๊ดๆน่ารำคาญ "
            " !!!ก็ใครอยากจะอยู่กับโรคจิตอย่างนายล่ะ!!! "
            " ฉันไม่ใช่โรคจิตน่ะยัยจอมโหดดดดดด!!! "
            " ว่าใครโหดย่ะ นายพูดมาดีๆน่ะ "
            ฉอดๆๆๆ!!!
            " นี่สองคนเนี่ยะหยุดได้แล้ว  กลับกันเหอะ! " อึนซอง
            " แต่วะ.. "
            ปัง!! ปัง!! ปัง!!
            " จะรีบไปไหนกันเล่า ฮ่ะๆๆๆ งานเลี้ยงเพิ่งจะเริ่ม " 
            " ไอ้..ฮุกซัน "
            ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองรึเปล่าว่าฉันกำลังอยู่ท่ามกลางสนามรบที่มีกลิ่นไอของความโกรธแค้น ระหว่างนายฮุกซันอะไรเนี่ยะกับนายโรคจิต  ทั้งสองคนจ้องตากันอย่างดุเดือดและดูท่าว่าพรรคพวกของฮุกซันก็เยอะเหมือนกัน
            " บงจอม อึนซองพาพวกผู้หญิงกลับบ้านไปก่อน "
            " เฮ้ย! แล้วนายล่ะ จะให้พวกเราทิ้งนายนะเหรอ? "
            " ฉันบอกว่ายังไงก็อย่างงั้นล่ะน่า!!! ทำตามที่บอกเถอะ " เมียงซุกพูดเสียงดังขึ้น
            ' ทำไมนายโรคจิตถึงทำตัวงี่เง้าแบบนี้น่ะ ' ชองอาคิด
            " !!! นายคิดว่านายเป็นใคร? พระเอกหรอไง?ทำเป็นเสียสละงั้นเหรอ? " ชองอา 
            " ... " เมียงซุก
            " ... " ชองอา
           ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจยังไงแปลกๆ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่นายโรคจิตไม่เถียงฉันเลยสักคำ สายตาของเขายังคงจ้องมองคนที่ชื่อว่าฮุกซันอยู่นิ่งๆ ร่างกายยังคงไม่ขยับเขยื้อน ทุกอย่างมันเงียบ เงียบจนฉันไม่กล้าที่จะหายใจออกมา
            " ไปเถอะสาวๆไม่มีอะไรหรอกครับ " อึนซอง
            " กลับกันไปก่อนเถอะนะ " บงจอม
            " อย่ายิ้มเลย...พวกนายตบตาฉันไม่ได้หรอก " ชองอา
            " ... " บงจอม
            " ... " อึนซอง