อย่าปล่อยให้เขาเข้าใจผิด เพราะกว่าจะรู้ก้อสายไปแล้ว

เนื้อเรื่อง

ซึ้งคับหน้าอ่าน  แม้จะยาวไปสักหน่อย  แต่ซึ้งขอบอก...  แสงไฟติดๆดับๆจากเสาไฟฟ้าข้างทาง  อาจทำให้คนที่เดินผ่านไปมาเห็นสมุดเล่นหนึ่งซึ่งตกอยู่ระหว่างกอหญ้าที่เกิดจากที่ดินรกร้างข้างฟุตบาท  แต่ไม่เคยมีใครสักคนที่คิดจะหยิบขึ้นมา

        ปล่อยให้สมุดที่เคยสีสันสดใสเล่นหนึ่งนอนอยู่กับกอหญ้าผ่านลมและฝนมานาน   พร้อมกับรอยหมึกคำสัญญาที่นับวันยิ่งเลือนลาง  เพราะน้ำฝน ... แต่ฝนไม่สามารถลบเลือนคำสัญญาจากจิตใจคนๆ หนึ่งได้   ชีวิตของเด็ก ม.ปลาย ทุกคนคงไม่สามารถหลีกหนีไปจากเรื่อง  เพื่อน  ความฝัน  ความรัก  เอ็นทรานซ์  ไปได้และทั้งหมดนี้คือที่มาของเรื่องราวของผมที่เริ่มต้นที่ห้องเรียนศิลปะ  ผม  เดย์  อาร์ท  ซึ่งเป็นกลุ่มเดียวกันมาตั้งแต่  ม.ต้น  ได้มาอยู่ห้องเดียวกันในชั้น  ม.4  คงเป็นเหตุการณ์นั้นที่ทำให้พวกเราได้รู้จักกับแก้ม   

          "นี่เทอ ... เทอ...ยืมของเราก้อได้น่ะ"  เดย์พูดพร้อมกับยื่นดินสอ 2บีให้
เทอรับไปพร้อมด้วยรอยยิ้มและเหล็กดัดฟันกลับมา
           รอยยิ้มที่เราได้เห็นทำให้พวกผมนึกไปถึงรอยยิ้มของน้องสาวตัวเล็กๆน่ารักคนหนึ่ง    หลังจากหมดชั่วโมงศิลปะ  พวกผมอาสาพาเทอไปกินข้าวที่โรงอาหาร