H@ck~ สายสืบแห่งใต้ดิน

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 นามที่กำลังจะลืมเลือน

บทที่ 5 นามที่กำลังจะลืมเลือน

 

8 ปีก่อนหน้านี้

                “คุณค่ะ อย่าไปเลยนะค่ะอยู่กับพวกเราเถอะนะ ถ้าคุณไปแล้วใครจะเลี้ยงดูบอยละค่ะ” เสียงของผู้เป็นภรรยา กล่าวด้วยความขอร้อง

                “ไม่ได้หรอกครับที่รัก ยังไงผมก็ต้องไปงานนี้ ผมรับผิดชอบคดีนี้ แต่กลับคว้าน้ำเหลว ผมจะรับผิดชอบ ผมจะไป จนกว่าจะได้ตัวของ องค์กร H@ck” เสียงของผู้เป็นสามีสิ้นสุดลงพร้อมกับ ความเป็นสามีและพ่อที่ดีอีกด้วย ณ ตอนนี้เขาได้กลายเป็นบุคคลธรรมดาและได้เดินออกไปจากบ้านหลังนี้และไม่เคยกลับมาอีก เป็นเวลายาวนานถึง 8 ปี

 

ณ ปัจจุบัน

                “พ พอ พ่อ” บอยตะโกนด้วยความดีใจโดยหารู้ไม่ว่าผู้เป็นพ่อคราวนี้ไม่ได้มาด้วยความหวังดี แต่เป็นประสงค์ร้าย ด้วยการที่ดีใจ จนลืมไปว่าที่นี้คือฐานทัพของพวกเขา และพ่อยังรู้ด้วยว่าเขามีตำแหน่งเป็น Gold ในกลุ่ม

                “พ่องั้นรึ อย่ามาพูดให้ขำหน่อยดีกว่า ฉันไม่เคยมีลูกอย่างแก ทำให้พ่อเหนื่อยแทบตายที่แท้ศัตรูตัวแท้จริงก็อยู่ใต้จมูกพ่อนี้เอง” นี้หรือคือคำพูดของผู้เป็นพ่อ ความเป็นพ่อลูกกันของบอยและเกรียงศักดิ์จบเพียงเท่านี้จริงๆงั้นหรือ อาจเป็นเพราะว่าไม่ได้เจอหน้ากันมาเกือบ 8 ปี ทำให้ลืมเลือนกันไปได้

 

                “พ่อจำผมไม่ได้จริงๆเหรอ ทำไมล่ะ เราเป็นพ่อลูกกัน ความเป็นพ่อลูก สายใยแห่งความผูกพันมันตัดกันได้ง่ายๆอย่างนี้เลยเหรอ แค่เรื่องงาน กับครอบครัว พ่อเลือกที่จะเอางานเป็นหลัก และทิ้งแม่กับผมไป รู้ไหมแม่เสียใจขนาดไหนที่พ่อทิ้งแม่ไป” คำกล่าวตัดพ้อของบอยทยอยออกมาเรื่อยๆ ทำให้ผู้เป็นพ่อถึงกับนิ่งอึ้งพูดไม่ออกเลยทีเดียว

 

                “แกจะไปรู้อะไรล่ะ วันๆแกก็เอาแต่นั่งเจาะระบบชาวบ้านไปเรื่อยๆ แต่พ่อทำงานแทบตายเพื่อหาตัวแก แต่แกกลับปั่นหัวพ่อ ถ้าพ่อมาช้าอีกนิดเดียว คงไม่ได้เจอแกแน่ๆ” เกรียงศักดิ์พยายามโต้ตอบกับบอย ที่ตอนนี้สถานะของคนทั้งสอง อาจเป็นแค่ผู้ใหญ่วัยทำงาน กับ วัยรุ่นคึกคะนองก็เป็นได้                      

 

                “ก็ได้ในเมื่อพ่อคิดอย่างนั้น และแม่ก็จากโลกนี้ไปแล้ว นี้คงเป็นคำสั่งเสียครั้งสุดท้ายของแม่สินะ เมื่อคุณไม่ถือว่าผมเป็นลูกแล้วละก็ ต่อไปนี้เราคือศัตรูกัน!!!” บอยได้สติกลับคืนมา ความเยือกเย็นและความไตร่ตรองของเขาก็กลับมาด้วย ความดีใจที่เจอพ่อกลับเลือนหายไปหมด ตอนนี้รอบๆตัวเขามีแต่ออร่าแห่งความเย็นยะเยือกที่สะกดทุกอณูอากาศให้หยุดนิ่ง และวินาทีต่อจากนี้ ประสาทสัมผัสทั้งห้า ของเขาได้ถูกปลุกให้ตื่นขึ้น และพร้อมที่จะต่อสู้

 

 

 

ทางด้านพรรคพวกของกลุ่ม H@ck

                “เร่งอีกหน่อยสิไมค์จะไม่ทันอยู่แล้วนะสถานการณ์ไม่สู้ดีเลย” เสียงของมาร์ทที่แสดงถึงความวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัดเร่งเร้าให้ไมค์ เร่ง Benz E320 ของเขาให้แรงขึ้นอีกนิด จะได้ไปให้ทันและสถานการณ์คงจะไม่เลวร้ายไปกว่านี้นะ

 

กลับมาที่ฐานทัพของกลุ่ม H@ck

                “หยุดๆ อย่าขยับถ้าขยับนายโดนแน่” เสียงของตำรวจพรรคพวกของเกรียงศักดิ์บุกเข้ามาแล้ว เพื่อมาจับตัวกลุ่มของ H@ck ตอนนี้บอยเริ่มทำอะไรไม่ถูก เขางงกับตัวเองว่า ศัตรูของเขาแทนที่จะเป็นรัฐบาลเงา กลับกลายเป็นพ่อแท้ๆของเขา บอยวิ่งไปรอบๆห้อง พวกตำรวจมองดูก็คิดว่าบอยคงจะพยายามหาทางหนี แต่พวกเขาหารู้ไม่ว่าการที่บอยวิ่งไปรอบๆนั้นเพื่อสร้าง Massage ให้เพื่อนเขาไว้ สุดท้ายบอยก็โดนจับไปอย่างง่ายดายถ้ามาเป็นตัวต่อตัวระหว่างบอยกับพ่อ แน่นอนว่าบอยชนะแต่ต่อหน้าปืน 50 กระบอกก็คงจะไม่รอด

 

                “คิดว่าฉันจะมาคนเดียวหรือจ้ะ บอย ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะของเกรียงศักดิ์พ่อแท้ของเขา แต่กลับทำเหมือนกับว่าการที่มีเขาเป็นลูกและทำให้เกิดความวุ่นวายขนาดนี้ เป็นจุดด่างพลอยในชีวิตของเขา

 

                สมาชิกของ H@ck ถูกจับตัวไปเสียแล้ว สภาพของฐานทัพก็เละเทะ การต่อสู้ระหว่างองค์กรัฐบาลเงาต้องหยุดไว้ก่อน เพราะว่าตอนนี้ สิ่งที่เขาต้องสู้ด้วยก็คือองค์กร FBI เพื่อนำตัวบอยเพื่อนของเขาออกมา สิ่งที่น่าพิศวงที่สุดก็คือทำไม FBI ถึงรู้ได้ว่าพวกเขามีตัวตนที่แท้จริงคือใคร หรือว่ามีแค่บอยคนเดียวที่ถูกเปิดเผย ฐานทัพอยู่ที่นี้เขารู้ได้อย่างไร แสดงว่ารอบๆตัวของพวก H@ck นั้น มีหนอนบ่อนไส้ ความไม่ชอบมาพากลนี้ต้องมีผู้ที่เป็นเบื้องหลังของงานนี้อย่างแน่นอน

 

                “เอ้า เดินไปดีนะอย่าคิดตุก ติก ไม่งั้นโดนยิงพรุนแน่ อย่างนี้ก็คงติดคุกตลอดชีวิตมั้งเนี่ย ฮ่าๆๆ”เสียงเยาะเย้ยของเหล่าตำรวจ FBI พากันหัวเราะชอบใจ ที่สามารถจับกลุ่มบอยได้

 

                “พ่อครับผมไม่เคยเสียใจนะครับที่ได้พ่อมาเป็นพ่อ ไม่ว่าพ่ออยากจะทำอะไรกับผมก็ได้ขอแค่ให้ได้รู้ไว้นะว่า “ผม รัก พ่อ” และแม่ก็อยากจะพูดเช่นเดียวกันกับผม ขอบคุณครับ” เสียงของบอยสิ้นสุดลง เสียงหัวเราะขบขันเมื่อสักครู่นี้หายไปอย่างสิ้นเชิง น้ำตาของบอยเอ่อล้นออกมา ตกลงมากระทบผู้หินอ่อนเก่าๆ 2-3 หยด ตามมาด้วยเสียงร้องไห้ของบอย แต่ผู้เป็นพ่อกลับไม่แยแส เดินไปด้วยความไม่ไยดี การร้องไห้ของบอยครั้งนี้จะช่วยให้เขาได้เข้มแข็งขึ้น หรือต้องการความเห็นใจจากพ่อ ระยะเวลาที่พ่อไม่ได้เลี้ยงดูลูก ความอบอุ่นของลูกที่ไม่ได้ถูกเติมเต็มมันยังคงรอให้คนที่ถูกเรียกว่า “พ่อ” มาเติมเต็มมันเสมอ ร่างกายและจิตใจของเด็กอายุ 18 ปีที่ดูเหมือนจะเข้มแข็งการที่ต้องอยู่บ้านตามลำพัง ทำให้รู้สึกเหงาแค่ไหน จะมีก็แต่เพื่อนใน H@ck ที่บ้างครั้งทำให้เขาเลิกคิดถึง

 

                “ขอโทษ แต่พ่อเลือกไม่ได้” เสียงของผู้เป็นพ่อกล่าวอย่างสงบและแผ่วเบา แต่คำๆนี้ดูเหมือนจะเป็นคำที่มีความหมายมากสำหรับบอย เพราะตอนนี้บอยร้องไห้หนักมากกว่าเดิม ความอบอุ่นที่ขาดหายไปตอนนี้ กับแค่คำว่า “ขอโทษ”มันทำให้น้ำตาที่ถูกขังและไม่เคยได้ระบายออกมาในส่วนนั้นถูกระบายออกมา และต่อจากนี้มันจะมีแต่ความอบอุ่น จากคำว่า “ขอโทษ” ของผู้เป็นพ่อ

 

30 นาทีต่อมา

                “พรึ่บ” เสียงเปิดประตูฐานทัพดังขึ้น พร้อมกับเสียงก้าวท้าวมา และเมื่อก้าวมาได้ประมาณ 10 ก้าว ทุกคนร้องพร้อมกันว่า “นี้ มันฐานเราแน่หรือเนี่ย”

 

                “ทำไมมันเละเทะอย่างนี้ล่ะ ยังกับมีการต่อสู้กับสัตว์ป่าในนี้เลย ดูรอยรองเท้าพวกนี้สิสกปรกจริงๆ” เสียงของมาร์ทพูดพลางเอาเท้าเขี่ยรอยสีดำทิ้ง

 

                “ทุกคนเงียบ” เสียงของฟิล์มกล่าวอย่างเยือกเย็น สายตาพิจารณาดูรอบๆตัว หาความผิดปกติ ตามมาด้วยความถาม 2 ข้อ “บอยอยู่ไหน ช่วยกันหา” “ กอล์ฟนายเก่งด้านสมองลองดูรอยเท้าและตีความออกมาสิ”

 

                “บอยไม่ได้อยู่ในนี้แล้วครับ” เสียงของไมค์กล่าวออกมาอย่างรวดเร็วทั้งๆที่ไม่ได้ตรวจสอบอะไรเลย

                “ทำไมนายมั่นใจอย่างนั้นล่ะ” ฟิล์มกล่าวด้วยความสงสัย

                “ก็ดูที่รอยดำๆนี้นะมายืนตรงเราสิจะได้คำพูดออกมาว่า “ช่วยเราด้วย เราโดน FBI จับตัว”

                “จริงๆด้วย” มาร์ทโพล่งออกมาโดยไม่ได้เกรงใจใครเลยในกลุ่ม แทนที่จะให้หัวหน้าดูก่อนแต่กลับเสนอหน้าออกไปก่อนซะอย่างนั้น นี้แหละคือความเจ้าปัญหาของมาร์ท

 

                “ใช่แล้ว แสดงว่ามีคนมาแทรงแซงเราได้งั้นสิ ไม่งั้นเขาจะรู้ได้ไงว่าเราอยู่นี้ แล้วพวกเขาจะรู้ถึงพวกเราไหมเนี่ย” เสียงของกอล์ฟกล่าวออกมาอย่างเป็นกังวล

 

                “ได้โอกาสเหมาะเลย” ฟิล์มพึมพำออกมา พร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากน้อยๆ ของเขา

                “เอาอย่างนี้ ก่อนที่เราจะต่อสู้กับรัฐบาลเงาเราก็มาลองเล่นกับ FBI หน่อยดีกว่าบางทีอาจจะได้มาเป็นพวกก็ได้นะ และนี้ก็เป็นโอกาสเหมาะเห็นทีว่าถ้าเรารอถึง 3 เดือนจะไม่ทันกาล กลุ่ม H@ck จะต้องกลับมาเฟื่องฟู เราจะใช้ความสามารถที่มีมาลองดูกันหน่อยว่าจะได้ชื่อแห่งอัญมณีคืนกันหรือไม่” ฟิล์มพูดออกมาให้ทุกคนได้ยินอย่างทั่วถึง

 

                “ในเมื่อเรารอ 3 เดือนไม่ได้ก็เอาแค่ 1 เดือนครึ่งละกัน เมื่อไหร่ที่เราช่วยบอยกลับมาที่นี้ได้ทุกคนจะได้ชื่อแห่งอัญมณีคืน และกลุ่ม H@ck จะกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้งหนึ่ง แต่ถ้าเมื่อใดที่เราขาดสมาชิก พวกเราจะไม่ใช้ H@ck เฉกเช่นเดียวกับว่า ถ้าไม่มีบอยเราก็จะไม่ได้เป็น H@ck แต่ถ้าเรามีบอย เราก็คือ H@ck !!!”

 

                การต่อสู้ได้เริ่มขึ้นแล้ว ในขณะนี้ทุกฝ่ายเริ่มเคลื่อนไหวโดยมี H@ck เป็นตัวกลาง ถ้า FBI รู้ความจริงและยอมมาเป็นพวกก็คงจะดีไม่น้อย แต่ในขณะที่เขากำลังจะดีใจ กลุ่มของรัฐบาลเงาก็เริ่มเคลื่อนไหวอย่างเงียบๆเหมือนกัน .....